Gestolen warmte 1.4

()

Zij is van mij. Ik weet dat ze van jou is maar ze is van mij…

Dan denk ik, denk ik blij. Hallelujah, ze is van mij…  schalt RvhG opgewonden en vrolijk uit de CD speler. Terwijl ik mijn benen spreid.

Ik zit naast Jelena in de auto. Elke keer als zij naar een andere versnelling schakelt glijdt ze met haar hand onder mijn rok, soms laag, dan weer hoog. Ik schuif zo dicht mogelijk tegen haar aan en word opgewonden bij de gedachte aan haar volgende stre­ling. Dit is een zeldzaam genoegen voor mij. Daarom. Ik wil dat zij haar hand in mijn slipje steekt, voelt hoe mijn lichaam reageert. Dat zal ze fijn vinden. Jelena is een paar jaar ouder. Ze was vroeger mijn berggids in de Balkan. Nu, ook mijn lief­desgids. Ik wil van haar leren hoe ik kan laten genieten, hoe ik mijn eigen verlangens kan aanwakkeren en beheersen. Ze zegt dat ik een snelle leerling ben, maar meestal vraag ik me af of ik het wel zo goed doe.

Het ruikt hier naar een woest en desolaat landschap, mimosa, wilde tijm en eucalyptus. Witte en gele steenbreek hecht zich aan dwergeiken, wilde haagbeuk, kruidnagelbomen en tamarisken. Onverwacht, uit het niets, waait zilte zeelucht door de auto. Het doet me aan vroeger, aan thuis denken. Zeeland, de Schelde. Vakanties uit mijn jeugd.

Nu brengt die geur, dromen van vrijen, hete lijven op koele lakens, onze handen vastgeklampt in het zand terwijl de zeemeeuwen in het zwerk boven ons krijsen.

Jelena trekt mijn slipje met een geoefend gebaar met één hand omlaag.

Ik doe mijn ogen dicht en…’O! Jela…’ geniet van de geur die onze cabriolet binnen waait. Ik voel me vol verwach­ting naar de hete weken die voor ons liggen. Gewel­dig om te leven, om tweeëntwintig te zijn met een lange zomer en mijn hele leven vol liefde voor me.

Haar hand laat los. Ze schakelt, remt, stuurt achteloos, geconcentreerd. Ik kijk door dat wapperende zwarte haar in een stel donker ogen die al vele sterke mannen bedwongen. Mij enkel willen strelen en koesteren. Soms doet ze mij onwilkeurig aan haar broer denken. Viktor. Vele hebben angst van hem, maar ik moet om hem glimlachen. Zijn opgeklopt macho imago. Een Hugh Jackman uit de vampierfilm van Stephen Sommers. Een sinister figuur met de hoed van Indiana Jones en de lange lederen mantel van Himmler. Wat mij betreft de vleesgeworden beschermengel van zijn zus. Een macho die onze relatie nooit zal willen begrijpen. Zucht.

Geweldig om te leven, om tweeëntwintig te zijn met de lange zomer en mijn hele leven vol liefde voor me.

We rijden richting kustweg op weg naar de branding, intiem feesten op het strand, de hele nacht in elkaars armen. Bij zonsopgang vrijen op het strand.

Loof de Heer, ze is van mij. Hallelujah, dat mokske is van mij. Ow!…

De volgende keer dat ik Jelena ’s hand op mijn dij voel klem ik speels mijn benen tegen elkaar om haar daar te houden, ik probeer me tegen haar knokkels aan te drukken omdat ik haar streling nog langer wil ondergaan. Ik werp haar een blik toe, bevochtig mijn lippen, wil dat zij voelt hoe opgewonden en dankbaar ik ben.

Maar haar donkere ogen staan hard en zij schudt van nee. Soms lijkt ze op Viktor. Haar vingers trekt zij snel terug als om me te straffen, ze zijn zo hard als een krabbenschaar. Zij knijpt me een beetje, speels, maar het doet toch pijn en ik krijg er vast een blauwe plek van.

“Dorien, wees geduldig.” Zij glimlacht, maar het zwart, over haar gezicht wapperende haar, zorgt ervoor dat haar blik ernstig, mysterieus is. Ik merk dat zij geïrriteerd is. Ik verstoor haar rijplezier. En. Jelena wil niet dat ik het initiatief neem.

Dus trek ik mijn rok omlaag, hou mijn benen bij elkaar en kijk speels, nadrukkelijk, naar het landschap. Het lange gras in de berm buigt in de wind, diep en levenskrachtig. De eeuwenoude dadelbomen torsen hun zomerse vracht. De auto klimt een laatste helling op, we gaan de bocht om. Krijgen als cadeau, uitzicht op een land­schap dat net een geweven tapijt is. Aan de horizon, een streep oceaan, zilverkleurig en erg ver weg, glimmend van beloften. 
Weg wat te veel is. Geen stress aan mijn lijf. Gelukkig zijn. Gelukkig zijn. Gelukkig zijn...

Goed dan. Ik droom weg.

Ik fantaseer veel als Jelena er niet is. Verontrustend, steeds vaker als zij er wél bij is.

In mijn fantasieën draag ik altijd een zilverkleurige zijden jurk, elegant, ouderwets met een decolleté die mijn borsten optilt. De rijpe Natasha Rostova. Het lijfje sluit geweldig aan zodat de stof mijn huid streelt als ik me beweeg, speciaal als ik opgewonden ben. Jelena staat in de deur van een oude datsja met haar armen naar mij uitgestrekt. Als ik naar haar toe loop zie ik eruit als een dame ten tijde van Napoleon. Maar als zij me naar het bed draagt ben ik een hoer van nu, heet en gereed. De jurk valt open en onthult mijn ragfijne nylons die met een jarretel vastgemaakt zijn.

Ik lach en kronkel in haar armen, wil haar kussen, haar ver­slinden en ik hoop dat mijn gedoe ervoor zorgt dat ze alles onder mijn jurk kapot scheurt zodat zij mijn kronkelende dijen ziet, merkt hoe bereidwillig ik ben. In mijn fantasie heeft Jelena het nooit over geduld.

Ik haat geduld. Geduld en de beheersing. Als een mantra werd het tijdens de opleiding in ons hoofd gehamerd. Iedere dag, waarin ik probeer de gesel van de bloedwraak te bezweren. De eeuwen waarin Oost, West, Allah en God van die stuk gezegende aarde een gegeselde woestenij hebben gemaakt. Na iedere dag waarin ik vruchteloos troost en bescherming probeerde te bieden, kijk ik in de spiegel. Zie ik het op mijn voorhoofd gebeiteld staan. Geduld! Beheersing! Weg wat te veel is. Geen stress aan mijn lijf. Gelukkig zijn. Gelukkig zijn. Gelukkig zijn...

Elena neemt een volgende haarspeldbocht. Schakelt en haar hand…

We komen een kleine kamer binnen, hoog en rond van vorm, een granieten toren. Een koele kamer waar de geest ‘Merlijn’ dwaalt. Runentekens versieren de sponde en fluisteren over de geheimen van Odin, Freya en de Walkuren. Zij draagt me naar het bed. Het is zomers warm en het ruikt naar droogbloemen. Het bed is groot en vol van door elkaar liggende plooien roze satijn. Ik ril, en ze slaat dikke vachten, zachte huiden om me heen, komt naast me zitten en laat de zware tapijten van het hemelbed, versiert met Sleipnir, Baldur, Heimdall en Hugin ons opnemen in Gladsheimr, de hemel van Odin. Weg van hier, nu en voor alles weg van Viktor.

Dan knoopt zij mijn jurk los, vanaf de welving van mijn borsten tot waar mijn slipje zit. Ik heb flinterdunne linge­rie aan, weinig meer dan vloeipapier. Mijn beha heeft twee gaatjes waar mijn tepels als rozen­knopjes doorheen steken en in mijn slipje zit een spleet die heel gemakkelijk uitscheurt. Jelena kijkt er even naar en laat er haar hand boven rusten. Ik licht mijn heupen iets op want ik wil dat ze mij streelt. Maar Jel doet niets. Haar donkere ogen staan zacht, haar gezicht meisjesachtig en verrast. Heerlijk hoe fantasie het meest onwaarschijnlijke waar maakt.

Zij neemt de tijd om me te bekijken, mijn blik te vangen, me te strelen, elke vierkante centimeter van mijn huid die zij blootlegt. Zij pelt mijn zilveren schaal steeds verder af en ziet hoe koortsachtig opgewonden ik ben, waardoor zij me langzaam naar het begin van een geweldig, traag orgasme toe brengt.

Tegen de tijd dat zij mijn tepels in haar mond neemt, de een na de ander, mijn beha nat is van haar kussen, mijn benen wijd open, klauw ik met mijn handen om haar deels nog geklede lijf naar me toe te trekken.

Als ik helemaal gek word van verlangen glijd één vinger naar binnen en mijn vocht verzameld zich als honing, langs haar hand op het smetloos satijn. Zij hoeft me maar even ‘daar’ te strelen en ik sta in brand. Ik stoot met mijn heu­pen, mijn schaamlippen tegen haar hand.

“Alsjeblieft,” fluister ik, “alsjeblieft, doe het.” Jela glim­lacht.

“Ik wil zorgen dat het voor jou zo goed mogelijk is,” fluistert ze lief en legt mijn hand op de vochtige plek in haar losse Turkse pofbroek. Ik beweeg mijn vingers en streel haar heuvel. Ik wil haar Venus vrijmaken en ons genot compleet. Zij houdt mijn hand tegen, glijdt omlaag langs mijn lijf zodat ik haar steeds bereidwillig openstaande toegang tot haar hemelpoort niet kan voelen.

Zij kust me, kleine kusjes op mijn dijen, overal op mijn buik en op mijn slipje, op mijn lippen, tot ik kreun van ver­wachting en verlangen. Dan voel ik haar tong door de spleet in mijn slipje waar ze nu weer deze, dan weer die kant likt en proeft. Haar mond plaagt. Ik grijp haar hoofd stevig vast en iets binnenin mij begint heerlijk samen te trekken. Golfjes plezier kabbelen rusteloos door mij heen. Ik ben de controle bijna kwijt en wil haar snel dwingen nog harder tekeer te gaan.

Het maakt allemaal niets meer uit, ik wil die druk waardoor ik klaarkom, waardoor binnenin mij iets ontploft.

Ze schakelt, remt, stuurt feilloos, de wind komt terug uit zee.

Doe ik haar wel recht, schiet ik niet tekort? Ik dwing mezelf, ver­heerlijkt en gekweld tegelijk, haar hoofd op te tillen en zie dat zij niet verrast of boos kijkt. O! Zalige fantasie.

In mijn fantasie weet Jelena altijd wanneer ik eraan toe ben, wanneer ik niet meer kan wachten. Haar ogen stralen van geluk en trots dat zij me zover heeft weten te krijgen en haar vingers waarmee zij de tranen van frustratie uit mijn ogen veegt zijn warm en droog.

“Dorien, je wilt me toch?”

En pas dan, als zij snel uittrekt wat zij nog aan heeft, laat zij me strelen, mijn vingers over de zijdezachte lippen, mijn duim over haar warme, gezalfde knopje. Zij knijpt haar ogen even stijf dicht en kreunt voor ze die weer opendoet. Haar enige teken dat zij net zo opgewonden is als ik.

“Laat me zien waar je me wilt hebben, engel,” zegt zij zacht.

In mijn droom laat ze mij, haar vingers, lekker tussen mijn benen wrijven, net in de spleet in mijn slipje, wachtend op het teken dat ik haar er helemaal in wil hebben. Jelena is zo bedreven in het opbouwen van spanning dat dit haast altijd direct al gebeurt.

Ik haak mijn vingers in haar rug, mijn nagels in haar billen. Haar vinger glijdt naar binnen, eerst langzaam in en uit, maar al snel feller, gevolgd door een tweede en derde. Zij vult me helemaal. Eerst beweegt zij nauwelijks als ik begin te gillen omdat ik wil klaarkomen tot ik huil van genot en verlangen. Dan gebeurt het opeens.

Jel verandert plotseling van die langzame, kwellende minnares in een beze­tene die me opvrijt alsof de duivel op haar hielen zit. Ze zoent me van kop tot teen. Nijpt mijn tepels naar bodemloos verlangen terwijl ze haar lippen over mijn lustknop zuigt. Vingers vinden dat ruwe plekje in mij, haar tong flitst in, uit en dan weer over dat zwellend Venusknopje.

Ons verlangen is opeens geweldig, gewelddadig, moet ontladen worden. Haar lijf versmelt harmonisch met dat van mij, ik los op, val uit elkaar. Mijn heupen stoten tegen haar stoten in. Steeds harder, tot ik ontplof van extase.

Jelena! O Jelena!, O Jel…

Daarna ligt mijn hoofd tussen haar borsten en zij noemt mij haar engel, haar kind.

“Dorien! Engel! Kom je weer een beetje bij de les?”

Mijn ogen vliegen open. Ik zie het wuivende gras niet meer. We zijn boven en dalen op topsnelheid door haarspeldbochten langs het kustgebergte naar de Adriatische zee. Achter ons het binnenland van Montenegro onder ons, de baai van Budva.

Even weet ik niet bij wie ik ben. Wie er naast mij zit en bedachtzaam, nieuwsgierig met mijn haar speelt.

“Sorry, ik droomde even weg. Ik ben er weer bij.” Ik lach, maar heb het koud, ben zelfs bang bij iedere bocht met een onpeilbare diepte voor ons, de ijzingwekkende schoonheid van de Adriatische zee aan de horizon. Na iedere bocht naderen we de branding die het graniet van Odin eeuwig zal bespelen.

Je veux de l'amour. Nu, niet seffens, niet direct, niet subiet, niet weldra, maar nu maintenant, tout de suite, heute nog godverdomme.
Je veux de l'amour.(RvhG)

We rijden richting kustweg op weg naar de branding, feesten op het strand en de hele nacht in elkaars armen. Bij zonsopgang vrijen op het strand, klaar komen met de golven die in een eindeloos orgasme moeder Aarde eren.

Dorien Vercammen

Graag Uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. De auteur zal u dankbaar zijn. Liefs

My

How useful was this post?

Click on a star to rate it!

Average rating / 5. Vote count:

No votes so far! Be the first to rate this post.

We are sorry that this post was not useful for you!

Let us improve this post!

Tell us how we can improve this post?

3 reacties op “Gestolen warmte 1.4”

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *