Hoofdstuk – Op weg
De ruiten van de trein zijn beslagen en ik ontwaar het landschap dat aan mij voorbij raast nog net. In een waas. Net als mijn gedachten. Het is vrijdagmiddag en ik ben onderweg van Utrecht naar Groningen. Benieuwd naar wat me te wachten staat.
Met weemoed denk ik terug aan hoe het allemaal begon. Ooit raakte ik via een chat in contact met een man die dezelfde interesses had als ik. We spraken over de natuurlijke dominantie van een man over zijn vrouw. Hoe de rollen klassiek zijn verdeeld, over hoe de rangorde tussen man en vrouw in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw goed was geregeld. De man is het hoofd van het gezin en werkt, de vrouw zorgt voor het huis, en is er voor haar man.
Ook de kleding die hierbij past passeerde de revue. De man in pak, de vrouw in nette jurken, rokken en blouses en zinnelijk gekleed in nette lingerie. Bij thuiskomst opent ze de deur en neemt zijn mantel aan. De man vertelt over zijn dag, terwijl zijn vrouw hem zijn drankje brengt en aandachtig naar zijn belevenissen luistert. Daarna vraagt de man de vrouw naar haar bezigheden en ze somt op hoe ze het huis aan kant heeft gebracht, gekookt, gestreken en ervoor heeft gezorgd dat ze aantrekkelijk is voor haar man.
Na het eten, door haar geserveerd, is het aan de man om de agenda voor de avond te bepalen. De vrouw schikt zich in haar rol en stelt zich ter beschikking aan haar man. We wisselden foto’s uit over kleding, lingerie, situaties en huiselijke discipline. Het meest geraakt werd ik door de foto’s die hij stuurde waar hij zijn vorige vrouw discipline bijbracht. Zij op nette hakken, haar rok opgehesen over zijn knie, brede jarretels en kousen met naden. Ik was verkocht. Dit wilde ik ervaren.
Helaas verwaterde het contact toen hij een nieuwe vrouw vond. Het was een kleine schok voor mij, iemand was me voor, maar ik had het ook kunnen verwachten. Ik was te aarzelend geweest en de fysieke afstand te groot. Het was nog te nieuw voor mij en ik had niet gedurfd.
Totdat hij mij plots enkele weken geleden mailde. Hij en zijn vrouw waren overeengekomen dat er een dienstmeisje nodig was in het huishouden dat ze samen voerden. En natuurlijk had hij in eerste instantie direct aan mij gedacht. Mijn hart maakte een sprongetje. Dit was misschien nog wel meer dan ik oorspronkelijk had gehoopt. Onmiddellijk wist dat ik nu wel moest reageren. Ik heb dan ook niet geaarzeld toen hij mij vroeg te solliciteren.
En nu? Nu ben ik op weg. Gekleed en gekapt naar de voorschriften voor de sollicitatie.
Hoofdstuk – In de trein
Zenuwachtig opgewonden zit ik in de trein en probeerde me te gedragen zoals het een dienstmeisje betaamt. Mijn haar is netjes opgestoken met een grote klem, mijn lippen zijn voorzichtig gestift, en ik draag minimale make-up. Ook mijn kleding is aangepast aan het steeds dichterbij komende sollicitatiegesprek. Ik draag een keurig wit setje, bh met push op mijn 75b gunstig te laten uitkomen. En net broekje met een mooi klein zwart strikje voorop. Een grijze vilten rok die tot net boven mijn knieën komt, nette hold-up met naad, en een losvallende blouse in een soepele stof, speciaal uitgezocht bij de Bijenkorf. Mijn voeten gehuld in mijn mooie zwarte strakke leren laarzen met kleine hakjes. Mijn rug gerecht, mijn handtas op schoot.
In Amersfoort stappen er veel mensen in de trein. Het is er warm en een beetje benauwd. In mijn ooghoek zie ik twee jongens naar me kijken. Zonder gene nemen ze plaats recht tegenover me. Ik doe of ik ze niet waarneem, maar zie al hun bewegingen. Ze zijn duidelijk te spreken over wat ze tegenover zich zien. Hun uiterlijk enigszins plat en ordinair, gympen, laaghangende spijkerbroeken, witte shirts met V-hals, bomberjacks en baseballpet, net de twintig jaar gepasseerd.
Onbeschaamd lachen ze naar me. Ze zien mij duidelijk wel zitten. Ik glimlach vriendelijk, en net niet te uitnodigend naar ze terug. Toch moedigt dit de jongens aan. Onverwacht laat een van de twee zijn hand naar zijn kruis afdalen en kijkt of ik meekijk. Ik kan mijn blik helaas niet ontkennend laten zijn. De jongen grijpt door zijn broek zijn pik vast, die overduidelijk hard is. Mijn pupillen reageren.
In mijn hoofd speelt zich een scene af. Ik ga naar het toilet om te plassen, maar wordt onmiddellijk gevolgd door de beide jongens. Als ik bij het toilet aankom duwen ze me naar binnen, stappen zelf ook het toilet in en draaien het op slot. Terwijl de een mijn mond bedekt en mijn armen op mijn rug duwt, knoopt de ander mijn blouse open en schuift snel mijn rok omhoog. Voor ik het in de gaten heb schuift een hand in mijn slip, terwijl ik tegenstribbel. De ander geeft me een klap in mijn gezicht ten teken stil te zijn. Om zijn bewering kracht bij te zetten toont hij me zijn knipmes. Ik knik dat ik het begrijp en laat de jongens hun gang gaan. Al snel hebben ze me omgedraaid, mijn rok opgestroopt en krijg ik een paar ferme tikken op mijn kontje. Nog voor ik het in de gaten heb, hebben ze hun jeans op hun knieën en penetreert de ene jongen me met zijn frisse harde erectie. Ik grom.
Snel rijdt hij me af terwijl zijn vriend me in bedwang houdt. Als hij klaar dreigt te komen trekt hij terug en trekt zich af. Zijn zaad explodeert over mijn blouse en rok. Dan pakt zijn vriend me bij mijn haar en dwingt me op mijn knieën. Mijn hoofd klem tegen de muur van het toilet dwingt hij me mijn mond open te doen en dringt met zijn pik in mijn mond. Het duurt niet lang voor hij zover is, hij spuit half in mijn mond en trekt terug, een deel van zijn warme zaad komt op mijn wangen, op mijn voorhoofd en in mijn haar. Ze trekken hun broeken op, geven me nog een paar tikken in mijn gezicht en verlaten snel het toilet.
Maar dat is slechts fantasie. Mijn wangen kleuren door de warmte in de tweede klasse. De jongens zijn nog steeds lacherig. In werkelijkheid schat ik in dat ze mijn fantasie niet raden. Bij het eerstvolgende station staan ze op, lachen naar me, klaar om uit te stappen. Ik geef ze toch nog een boodschap mee, en doe mijn gekruiste benen van elkaar, mijn benen net even verder uit elkaar dan een net meisje zou doen. Hoewel er niets te zien is, zelfs de band van mijn kousen niet, snappen de jongens de boodschap. Ze lachen verlegen. Ik maak een kus met mijn mond, terwijl ze het gangpad uitlopen en omkijken.
Als ze even later uit de trein zijn gestapt staan ze me met open mond na te staren als de trein zich weer op gang trekt. Ik lach naar ze en knipoog.
Hoofdstuk Het station. Eerste keuring.
Eindelijk stopt de trein. Ik pak mijn jas, doe mijn haar netjes in de weerspiegeling van de ruit op het donkere perron. Ik zucht en stap uit. Mijn rug recht loop ik het perron af, check uit en neem de trap naar de centrale hal van het station. Ik kijk om me heen. Het stel dat mij zou afhalen van het station zie ik niet. Maar dat is ook niet verwonderlijk, ik heb ze nog nooit gezien, en heb alleen een foto gezien.
Dan piept mijn mobiel. Ik haal hem uit de zak van mijn trenchcoat en kijk op het scherm. Ik heb een sms. ‘Hallo Axelle. Ben je aangekomen?’ Zegt het berichtje. Snel antwoord ik, en merk dat ik nu al de behoefte voel me netjes te gedragen. Misschien komt het doordat mijn naam niet met een hoofdletter is geschreven? Ik antwoord snel, terwijl mijn wangen lichtjes rood kleuren. Zouden ze me al zien? ‘Ja, meneer en mevrouw,’ stuur ik terug. ‘Ik sta in de hal van het station.’ Ik besluit te blijven wachten op een volgend sms. Ik neem aan dat dit vertelt wat ze van me verwachten. Snel fatsoeneer ik mijn rok en mijn blouse onder mijn trenchcoat en doe mijn blonde haar in een staart. Hoewel ik solliciteer op een betrekking als dienstmeisje, eventueel inwonend zoals hij het zegt, maar ik merk de opwinding bij mijzelf. Mijn buik heeft vlinders en mijn mooi gladgeschoren onderkantje voelt nu al vochtig.
Mijn mobiel piept opnieuw. Weer een sms. ‘Loop naar het stationsplein. Daar willen we je graag even bekijken.’
Daar ga ik. Zonder te antwoorden. Ze weten al dat ze me kunnen verwachten, loop ik in de richting van de uitgang. Schuchter kijk ik om me heen of ik meneer en mevrouw zie. Er zijn genoeg mensen op het plein voor het station. Op weg naar bussen, taxi’s en treinen. Maar ik zie ze niet. Midden op het plein blijf ik staan. Zo moeten ze me kunnen vinden.
En opnieuw piept mijn telefoon. ‘Je bent mooi,’ zegt het sms’je. Ik glimlach. En weer een sms’je. ‘We willen je even bekijken. Ga je eens netjes staan. Handen op je rug. Rug recht. Benen netjes iets uit elkaar.’ Dit is waar ik op wachtte. Gehoorzamen aan de grillen van mijn meneer en mevrouw. Meteen sta ik recht. Ik voel mijn kleine ronde tepels al hard worden. Gelukkig priemen ze niet meteen tegen de dunne stof van mijn blouse, maar weerhoudt mijn bh dat vooralsnog.
Het volgende sms’je. ‘Goed meisje. Nu omdraaien en ook je jas uit en over je arm leggen.’ Het voelt als een keuring. Een mooie keuring. In de avond, op een groot open plein. De wind waait zachtjes tegen mijn lijf. En ik draai me om, als in een trance wacht ik op het volgende sms’je. Het komt direct. ‘Buk nu, bijvoorbeeld om je laars goed te doen. Maar langzaam.’ Weer doe ik direct wat me wordt opgedragen. Ik buk en mijn rok spant zich om mijn billen. De naad van mijn hold-ups moet zichtbaar zijn, en misschien zelfs de onderkant van de boord ook. Ik voel me bekeken. Nadat ik mijn laars heb rechtgetrokken kom ik langzaam weer overeind.
Meteen een sms. ‘Je ziet er mooi uit meisje. Goede kleding gekozen ook. Blijf zo staan. We komen je halen.’ Ik voel me goed. Mijn kleding, die ik zo zorgvuldig heb uitgekozen, is passend. Ik blijf staan met mijn gezicht naar het station. De opwinding straalt vast van me af. En dan is het stil.
Even later hoor ik achter me het tikken van hakken op de tegels van het plein. Mijn hart slaat over. Meneer en mevrouw naderen me van achter. Dan voel ik een hand op mijn rug. Een vrouwenhand. “Hallo Axelle,” zegt de vrouwenstem.
“Hallo mevrouw,” antwoord ik zonder na te denken. Het is direct een automatisme.
“Ga je mee?” Zegt ze vriendelijk. Een warme toch urgente stem. Voorzichtig geeft ze richting aan mijn bewegingen. Ik draai me om, en sta tegenover haar. Kort, donker haar. Een traditioneel pagekapsel. Een dichtgesnoerde trenchcoat, en een randje van een rok daaronder. Nette hakjes. Ze glimlacht naar me. “Kom maar,” geeft ze aan. “Meneer wacht op je in de auto.” Ze draait zich om en loopt het plein af. Ik volg haar. Opgewonden en met veel verlangen.
Na even gelopen te hebben, zonder dat mevrouw me verder aanspreekt zie ik de auto. Een zwarte Volvo V70. Geblindeerde achterruiten. Waar ik hem achter het stuur had verwacht is hij er niet. Mevrouw staat naast het achterportier, maar maakt nog geen aanstalten in te stappen. Ze geeft me een klein knikje, en ik begrijp wat er van me wordt verwacht. Ik open het achterportier, en geef aan dat mevrouw kan instappen.
“Dankjewel, Axelle,” zegt ze. Als ik het portier open zie ik hem ook. Hij ziet eruit als op de foto. Kort, net geknipt peper-en-zout-kleurig haar. Een donkergrijs modern pak, Van Bommel schoenen neem ik aan, wit shirt en zwarte stropdas. Mooi is hij. Hij zegt niets.
Ik sluit het portier achter mevrouw en loop om de auto heen. Het is neem ik aan de bedoeling dat ik op de bestuurdersstoel plaatsneem en hen ook als chauffeur dien. Het maakt me warm en nederig tegelijk dat meneer en mevrouw me niet de opdrachten geven, maar me zelf laten bedenken wat het is dat ze willen. Ik hoop maar dat ik het goed doe. Ik stap in en groet hem terwijl ik zijn blik zoek in de spiegel. “Dag meneer,” fluister ik terwijl mijn stem stokt. Zijn blik is gevestigd op mevrouw die mij nogmaals van top tot teen bekijkt.
“Dag Axelle,” antwoordt hij zonder mij aan te kijken. Ik voel me op mijn plaats gezet. Zij gaat voor, staat boven me, ik ben slechts personeel.
“Het navigatiesysteem staat ingesteld,” zegt mevrouw vriendelijk. “Start de auto maar Axelle, we gaan op weg.”
Josee Vingers
Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u.
Liefs My