De laatste bel gaat. Het is vijf voor half twee en zes VWO zit in de snikhete gymzaal klaar om te beginnen aan het examen Nederlands. Mijn rol als surveillant is even simpel al saai; zitten, wachten, op aanvraag de studenten voorzien van extra papier en waar nodig iemand begeleiden naar het toilet. De regels zijn strikt tegenwoordig. Telefoons worden ingenomen, smartwatches zijn niet toegestaan en mede daarom moet ook het toiletbezoek begeleid worden. In de afgelopen twaalf jaar dat ik docent ben is er nog nooit iets voorgevallen. Surveilleren is, zoals eerder al benoemd, simpel en saai. Maar tegelijk een zware strijd. Tegen de slaap, welteverstaan.
Deze strijd begin ik vandaag goed uitgerust en voorzien van een bloedhete dubbele espresso. Nadat het examen is uitgedeeld en de studenten begonnen zijn aan het afronden van hun schoolcarrière, loop ik mijn eerste ronde door de zaal. Rustig bewegend om zo min mogelijk geluid te maken en niemand af te leiden. Achteraf bezien is het voortgezet onderwijs een van de makkelijkste periodes van je leven, maar op dat moment natuurlijk niet. Dan zit er niemand te wachten op een docent die met krakende schoenen jouw totale focus belemmert.
De meeste leerlingen zitten er rustig bij. Zes VWO in Amsterdam Zuid is tenslotte het neusje van de zalm. Zo goed als volwassen, hebben de meesten al een aardig idee waar ze naartoe willen met hun carrière. Terwijl ik mijn ronde rustig afmaak, dwalen mijn ogen geroutineerd over de studenten. Liggen er geen zaken op tafel die niet zijn toegestaan? Zijn er geen pennen op de grond gevallen? Alles wat afwijkt, moet mij opvallen. Daarbij moet ik overigens de grootst mogelijke moeite doen om niet met mijn ogen te blijven hangen bij sommige dames. Het is buiten erg warm en alle studenten weten dat de airco niet toereikend is om de gymzaal koel te houden. Men heeft zich daar dan ook op gekleed. Spaghettibandjes en korte rokjes. Het is verbazend dat alle mannelijke studenten hier zich überhaupt nog kunnen concentreren op hun examens.
Dan loop ik langs Natasha en mijn adem stokt. Waarom haar naam Natasha is, weet ik niet. Ze heeft een licht-getint Aziatisch uiterlijk, vast van gemengd bloed want ze is erg lang. Slank is ze ook. De afgelopen jaren heb ik haar van verlegen meisje zien opgroeien tot een volwassen meid. Veel van wat er zich in haar leven afspeelde, heb ik meegekregen aangezien ze mij had gekozen als haar mentor in de bovenbouw. Het overlijden van haar oma, de scheiding van haar ouders, haar eerste serieuze relatie (en het einde ervan), haar eerste bijbaan, het behalen van haar rijbewijs, alles deelde ze met me.
De afgelopen maanden kreeg ik de indruk dat ze me wel wat vaker kwam opzoeken dan voorheen het geval was. In plaats van de mentorgesprekken in de lessen, kwam ze ook vaak tijdens tussenuren en na school even binnenvallen. Vaak had ze dan een excuus. Of ik eventjes formulier zus of zo wilde invullen, of haar nog een keer wilde uitleggen hoe het zat met statistiek en kansrekening. Daarbij viel het me op dat ook haar kleding veranderde. Het werd strakker, vaak wat bloter. Tot mijn ergernis merkte ik dat ik er moeite mee kreeg haar ogen vast te houden met mijn blik. Als ze zelf even wegkeek, gleed ik vaak even af naar haar decolleté of, wanneer ze haar boeken uit haar tas pakte, haar benen. Achteraf schaamde ik mij hiervoor. Ze was dan inmiddels wel achttien, maar toch nog iemand die ik moest begeleiden naar de volgende stap in haar leven. Zelf leek ze er gelukkig niets van te merken en op haar resultaten hadden de extra bijlessen alleen maar een positief effect.
Terug naar het examen. Voor aanvang begeleidde ik de kandidaten van de ingang op de tweede verdieping, naar beneden naar de gymzaal. Toen had ik Natasha al gezien. Ze had een beige broek van een soepele katoenen stof aan, met strepen in de lengterichting en daarboven een naveltruitje met een zeer diep decolleté. Gezien de warmte een uitstekende keuze natuurlijk. Voor alle andere leerlingen van het mannelijk geslacht (en een paar dames) wellicht de doodsteek voor hun concentratie. Toen ze van de trap naar beneden liep, zag ik haar volle ronde billen soepel bewegen in haar broek. De contouren van een kleine string tekenden zich af rond de heupen en ik kon niet anders dan gebiologeerd kijken naar dat prachtige schouwspel. Iets te laat merkte ik op dat ze over haar schouder omhoog keek en ik wist zeker dat ze precies doorhad waar ik naar keek. Blozend keek ik weg, maar niet voordat ik een zweem van een glimlach om haar volle lippen zag.
Nu zat ze geconcentreerd en voorovergebogen haar examen te maken, haar benen over elkaar geslagen en haar lange donkere haar stijl over een schouder geworpen. Mijn hart klopte sneller, puur vanwege de aanblik van haar heerlijke volle borsten. Ik deed mijn best om zonder te struikelen door te lopen. Zonder ongelukken of gemorste koffie bereikte ik mijn bureau achter in de zaal en ging zitten. Even bijkomen van deze aanslag op mijn zintuigen. Vier tafels verderop was Natasha zich van geen kwaad bewust. Of speelde zij slechts de vermoorde onschuld? Zij ging verzitten, strekte haar armen boven haar hoofd uit, spreidde licht haar benen en trok haar rug even hol. Uitrekken, noemen de meeste mensen dat. Maar ik had tot mijn schaamte enkel blik voor de perfecte vorm van haar billen, taille en de waterval van haren die prachtig tussen haar schouderbladen naar beneden viel. Ze boog weer voorover om verder te werken. De stof van haar broek spande zich strak om haar kont en weer werden mijn ogen naar de aftekening van het kleine string getrokken, dat zij kennelijk had aangetrokken. Tegenover mij zat mijn collega-surveillant al diep verzonken in de krant, hetgeen uiteraard niet is toegestaan maar overal gewoon gebeurt. Eigenlijk doe ik dat nooit, ik probeer in deze serieuze zaken altijd de regels te volgen en dat betekent alleen maar kijken, kijken en nog eens kijken. Op een signaal van een student zo’n twintig stoelen verderop sta ik op, pak een paar blaadjes en loop naar hem toe, onderwijl twee pennen oprapend voor twee andere studenten. Hij knikt me vriendelijk toe om me te bedanken voor het blaadje, ik draai me om en loop terug. Weer terug langs Natasha. Terug langs de afgrond, balancerend langs het randje. Ik beheers me en kijk vooruit. Uit mijn ooghoek zie ik Natasha opkijken en ze volgt me met haar blik.
Anderhalf uur later gaat haar hand omhoog. Mijn krant lezende collega is inmiddels aan het dommelen dus ik pak een blaadje en loop naar haar toe. Ze fluistert.
“Ik hoef geen blaadje, ik moet naar het toilet.” Ik knik en zeg dat ze mag gaan. Ze staat op en loopt voor me uit. Half verdwaasd loop ik achter haar aan. Mijn brein gooit allerlei argumenten; iedereen is geconcentreerd bezig met werken, je collega is half aan het slapen, kijk nou gewoon!
Ik geef toe en geniet van het heerlijke uitzicht. We slaan linksaf de gang in, lopen zo’n twintig meter door en dan gaat ze linksaf de kleedkamer in. Ze draait zich om en zegt glimlachend: ‘Moet de deur openblijven, meester?’ Ik schrik van haar ad rem opmerking, en moet even slikken voor ik duidelijk maak dat ik hier zal wachten. Dat ze beslist de deur dicht mag doen. Ze noemt me eigenlijk nooit meester, maar altijd meneer en dan mijn achternaam. Terwijl ze me aan blijft kijken, draait ze zich om en loopt langzaam naar het toilet. Mijn hartslag lijkt aan te duiden dat ik een marathon loop en ik ben bang dat ze deze kan horen. Ik draai me om, stap de kleedkamer uit en wacht tot ik de deur weer open hoor gaan. Ze loopt me voorbij en strijkt met haar schouders langs de mijne. Ze ruikt heerlijk, kom ik nu achter. Een soort zomerse, zacht-zoete lucht. De regels in acht nemend, loop ik naar het toilet om te checken of er geen aanwijzingen voor andere studenten zijn achtergebleven. Ik open de deur en zie… geen aanwijzing voor andere studenten… Maar wel een kleine string, bungelend aan de deurklink… Zou het? Ik kijk over mijn schouder, zie niemand en hoor niemand. Met een vreemd gevoel van onbehagen, vermengd met pure lust pak ik voorzichtig het stukje ondergoed van de klink. Zou het echt van haar zijn? Tja, achterlaten kan hoe dan ook niet, dus ik stop het in mijn broekzak en verlaat de kleedkamer. Natasha is ondertussen gaan zitten. Als ik zachtjes terugloop naar mijn bureau passeer ik haar en verdomd; ze kijkt op en geeft me een knipoog!
Totaal verbouwereerd en tegelijkertijd mij welbewust van het feit dat mijn bloedstroom op onhandige plekken op gang komt, ga ik zitten. Ik kijk nog eens goed naar de billen van Natasha en zie dat inderdaad de contouren van haar ondergoed verdwenen zijn. Deze jongedame heeft mij zojuist haar slipje toegespeeld terwijl er een examen plaatsvindt! Zachtjes verplaats ik een stapel papier dusdanig dat de ruimte op het bureau voor mij enkel voor mij zichtbaar is. Terwijl ik om me heen kijk, pak ik uit mijn zak het dunne stukje stof dat kennelijk aan Natasha toebehoort. Ik houd het voor me op tafel en bekijk het beter dan ik het in de kleedkamer deed. Het is van een dun gaas gemaakt, je kan er zo doorheen kijken en in het kruisje is het nat. Ik voel me nu alsof ze de laatste maanden een spel gespeeld heeft. Een spel dat voor mij levensgevaarlijk is. Ze mag dan achttien zijn, onze verhouding is nog steeds een ‘machtsverhouding’. Als iemand dit ziet, ben ik mijn baan en mijn carrière kwijt. Maar de verleiding is te groot; ik verstop kort mijn hoofd achter de stapel en ruik met ogen dicht aan het stukje stof. Ze ruikt heerlijk en de geur van haar slipje maakt dat mijn brein bijna uitschakelt. Gelukkig weet ik mij te beheersen. Het slipje gaat terug in mijn broekzak, waar ineens wat minder ruimte is doordat mijn boxer twee keer zoveel plaats inneemt. Ik ga rechtop zitten en zie dat het laatste kwartier ingaat. Dit is iets dat ik moet omroepen. Ik haal een paar keer diep adem en hoop dat mijn stem voldoende stabiel door de gymzaal zal gaan. Mijn collega schrikt wakker en een kwartier later nemen we al het werk in, waarna alle studenten de zaal verlaten.
Onderhand is het half vijf. Mijn collega neemt al het werk mee naar de kluis en ik geef aan dat ik de zaal klaar ga zetten voor de volgende dag. Prima verdeling, aangezien ik dan nog even de tijd heb om bij te komen. Een half uur later heb ik de woordenboeken klaargelegd, overal een flesje water geplaatst, kladpapier uitgedeeld en ga ik eventjes zitten op een bank. Als ik net lekker zit om even bij te komen, gaat mijn telefoon. Het is m’n collega die me vertelt dat Natasha boven staat. Ze is kennelijk haar jas vergeten en of hij haar even naar beneden mag sturen. M’n verstand zegt nee, maar m’n mond antwoordt ja. Zachtjes klopt ze aan.
“Ik was nog iets vergeten geloof ik.”
“Volgens mijn collega die me net belde ben je je jas vergeten.” Langzaam loopt ze naar me toe.
“Jij weet best dat ik niet m’n jas vergeten ben. Ik weet heel zeker dat jij best gezien hebt dat ik vandaag geen jas aan had. En dat is vast niet het enige dat je gezien hebt.” Ik krijg een kleur.
“Sorry dat ik mezelf niet in de hand kon houden. Ik ben niet van steen.” Ze staat nu voor me.
“Dat geeft niet hoor, ik hoopte al veel langer dat je eindelijk eens je ogen zou gaan gebruiken. Ik heb er vaak genoeg mijn best voor gedaan.”
“Dat heb ik ook wel gezien, maar ik mag dit niet, ik wil niet zo naar je kijken en over je denken.” Ze slaat haar ogen neer.
“Ik weet heel goed dat je dit niet mag, maar je hoeft niet bang te zijn. Ik slaag toch wel en als ik van school af ben…” Langzaam kijkt ze omhoog, tot ze mijn blik vangt. “Je hebt zoveel voor me gedaan de laatste jaren en ik kan zo makkelijk met je praten… Maar dat is voor mij niet genoeg meer.” Ze legt haar hand op mijn borst en mijn adem stokt. Dan zegt ze. “Had je mijn cadeautje voor jou gevonden? Ik zag je de laatste tijd wel kijken. En vanmiddag op de trap kon je je ogen niet van m’n kont af houden. Hoe vond je het uitzicht?” Mijn laatste barrières wankelen.
“Natasha… je bent prachtig… En dat dekt de lading niet. En ja, ik heb je cadeautje gevonden.” Ik pak de string uit m’n broekzak. “Dit was je zeker vergeten?” Ze kijkt me ondeugend aan en haar hand glijdt naar beneden van m’n borst, naar m’n buik, naar de inmiddels flinke bobbel in m’n broek.
“Ik zie dat het wat effect had. Heb je er ook aan geroken, stoute jongen?” Ik haal diep adem en pak haar hand vast. Dit kan niet goed gaan. Dan draait ze zich om.
“Kijk nog maar eens goed. Je weet nu dat het mag.” Ze buigt voorover met haar voeten op schouderbreedte en leunt tegelijk naar achter. Haar heerlijke kont duwt ze tegen mijn kruis aan en ze draait zachtjes rondjes. Tegelijk kijkt ze over haar schouder om mijn reactie te zien. Ik heb het niet meer. Ik leg beide handen in haar taille en trek haar stevig tegen me aan, druk m’n harde lul tegen haar kont. Het kan niet anders dan dat ze voelt wat ik doe, zo dun is de stof van haar broek.
“Eindelijk”, zegt ze, “eindelijk voel ik je. Ik wilde dit al zo lang!” Ze duwt zichzelf hard tegen mijn kruis aan terwijl ze met beide handen haar borsten door haar truitje heen vastpakt. Ze moedigt me aan.
“Heb je terwijl je langsliep ook lekker naar m’n borsten gekeken? Ik heb speciaal voor jou dit truitje aangetrokken. Geniet er maar van, laat me voelen wat dit met je doet!” Ik rijd steeds harder tegen haar aan, trek haar ruw van voren naar achteren, duw mijn gezicht in haar nek om haar geur op te snuiven. Ze kreunt als ik in haar oorlel bijt en met mijn rechterhand voorlangs haar buik glijd om haar kutje te omvatten. Ik voel door haar broek haar schaamlippen gezwollen tegen mijn vingers drukken. Haar broek is vochtig geworden. Met ronde bewegingen wrijf ik over haar kutje en aan haar reactie merk ik dat ze het lekker vindt. Ze duwt zichzelf hard tegen me aan en met haar linkerhand pakt ze mijn rechterhand om me te helpen haar gevoelige plekjes te vinden. “Eindelijk raak je me aan,” zegt ze, “ik heb hier zo vaak van gedroomd. En die dromen eindigden altijd met een nachtelijke verschoonsessie.”
“Nu heb je me,” grom ik terug, terwijl ik nog steeds hard met m’n pik tegen haar billen aan schuur. “God wat ben je lekker!” Ze rijdt nu als een bezetene tegen m’n kruis aan, terwijl we samen hard over haar kutje wrijven. Ik voel een ongelooflijk orgasme opborrelen.
“Natasha, je gaat me laten komen!” Bijt ik haar toe.
“Doe maar!” Zegt ze, “Spuit je leeg tegen m’n kont aan!” Ze gaat in de hoogste versnelling en drukt ook nog mijn hand stevig tegen haar kutje aan terwijl we samen doorgaan met wrijven. Ze begint harder te kreunen en ik hou het niet meer!
“IK KOM!” Roept ze, schokkend met haar lichaam, en terwijl het zwart voor m’n ogen wordt kom ik harder klaar dan ik ooit gekomen ben. Samen zakken we door onze knieën en steunend en hijgend rusten we even uit.
Dan staat ze op. Glimlachend trekt ze haar truitje recht en fatsoeneert haar broek. “Overal kreukels. Foei meester.” Ik kijk naar haar op.
“En nu?” Vraag ik. “Nu heb je macht over me, mijn leven is in jouw handen.” Ze kijkt me glimlachend aan.
“Nog een maand. Tot die tijd ga ik doen alsof er niets aan de hand is. We maken hier ons geheim van.” Ik knik zachtjes.
“Vergeet je slipje niet.” Zeg ik, terwijl ik haar het aanreik.
“Hou die maar, lieverd, dan heb je iets om aan me te denken vannacht.” Zachtjes wiegend loopt ze weg.
Verward maar benieuwd naar de aankomende periode blijf ik achter…
Mr. Teacher
Graag jouw waardering als reactie onder dit verhaal.
Liefs My