Zo! Hier stond ik dan. Het was een flinke trip met mijn snormobieltje geweest maar ik verwachte er wel wat van. Martin had zich normaal ingeschreven en blijkbaar was er dadelijk een wederzijds respect gegroeid met heel wat verwachtingen. Ik hoop dat ik hem niet ga teleurstellen. Hij had mij dadelijk een tiental verhaaltjes gestuurd en toen ik daar positief en verheugd op reageerde kreeg ik er dadelijk genoeg toegestuurd om gedurende een jaar of twee wekelijks van hem iets te publiceren. Wow! Daar wou ik graag wat tegenover stellen, met als gevolg dit blog en het feit dat ik hier een half uur te vroeg voor zijn deur stond voor het interview. Dit is mijn eerste dat ik zelf afneem, vroeger deed Esmeralda dit. Toen ze een gezin stichtte had ze er geen tijd meer voor. Als steun had ze mij een vragenlijstje gegeven en de raad “Hou je strak aan je vragenlijst vast en laat de andere antwoorden. De antwoorden zijn belangrijk, vergeet dan je lijstje en neem een paar extra potloden mee. En vergeet vooral je lijstje niet. O! En voor ik het vergeet, verzorg je handen.” Tot zover de gouden raad van ‘Tante Esmeralda’. Dat ik ook moest aanbellen had ze er niet bij verteld maar dat had ik ondertussen zelf al uitgevogeld.
Martin woont in een oudere schitterend gerenoveerde woning vlak bij het stadscentrum met uitzicht op de gezellige drukte van een klein winkelcentrum. De hoge ruimtes met schitterend afgewerkte plafonds waren intact gebleven en ik kreeg een comfortabele zetel aangeboden in een charmante zithoek. Humo, Vrij Nederland en andere opiniebladen deelden samen met Charlotte Roche de salontafel. Als ik in één woord mijn eerste algemene indruk moest geven sloeg het woord ‘creatieveling’ mij als een welgevulde ‘Delvaux handtas’ om de oren. Een charmante man, rechtuit en… och… laat ik hem zelf het woord geven.
Hoe lang ben je al actief als schrijver?
Zijn eerste verhaal had hij geschreven door een uitdaging van een vriend. Een vriend waarmee hij dagelijks contact had daagde hem uit om een erotisch verhaal te schrijven. Ze hadden beide in de politiek gezeten en de manier waarop Martin moties formuleerde en vragen stelde aan het college van burgemeester en wethouders vond zijn collega super. Dus vond hij dat Martin probleemloos een erotisch verhaal zou kunnen schrijven. Hij wist dat Martin in zijn jeugd al gedichten had geschreven en verhalen voor de schoolkrant. Daarna ook performances met diaprojecties, teksten en geïmproviseerde muziek. Hij had de zatte bui argumentatie beantwoord door nog dezelfde nacht iets te schrijven dat hij de uiterst toepasselijk titel ‘Raaskallen’ had gegeven. Volgens Martin was daarmee duidelijk aangetoond dat hij geen erotische verhalen kon schrijven. Maar die vriend bleef hem om de oren zeuren. Hij daagde hem uit om iets te schrijven over Ilona. Zij was een prostituee die Martin toentertijd frequenteerde. Maar ook dat schrijfsel werd een ramp. Toch merkte Martin voor zichzelf dat hij het niet onprettig vond om over seksualiteit of een ander controversieel onderwerp te schrijven. Van het éne kwam het andere en hij begon het prettig te vinden om eigen ervaringen op te tekenen. Hij vond het vreemd dat sommige verhalen een eigen leven gingen leiden waardoor ze fantasieën werden.
Zelf vond ik dat niet zo vreemd, ik ben ook al wel eens door dat straatje gewandeld. Dus ik had niet veel aantekeningen nodig. De volgende vraag vond hij een beetje pijnlijk, hoewel hij zich echt niet moest schamen.
Hoeveel verhalen zijn er ondertussen gepubliceerd?
Zo’n zes of zeven jaar geleden had hij wel eens contact gehad met een beheerder van een site waarop verhalen konden worden gepubliceerd. De beheerder vond ze niet te plaatsen in bepaalde categorieën en bood uiteindelijk een ‘eigen site’ aan om te publiceren. Na een paar weken stond: ‘Taboeverhalen.nl’ op het net, een site met al zijn verhalen en zelfs bijdragen van gastschrijvers. De beheerder vond het prachtig maar hij was daarmee niet tevreden. Om inkomsten te genereren zou hij de zaak een beetje oppimpen. Martin had daar geen bezwaar tegen tot hij zijn bedoeling begreep. Het ‘opleuken’ van de teksten impliceerde een overdaad aan reclames, pornografische foto’s en links naar betaalsites. Dat weigerde hij en kort daarop heeft de beheerder die site weer verwijderd. Wel jammer vond hij, maar ook geen ramp.
Een collega vertrouwde hem eens toe, in een volle kantine en zonder schaamte, dat hij zich voor zijn scherm had bevredigd toen hij een verhaal van Martin las. Dat vond hij wel leuk om te horen, al bekritiseerde die collega hem wel op de woordkeus. Nou ja, soms schrijft Martin niet in Jip-en-Janneke-taal, maar zeker niet al te archaïsch. Schrijven deed en doet hij sowieso en hij verwacht ook geen staande ovaties. Maar ja, eigenlijk had hij dus nog nooit iets definitief gepubliceerd hoewel hij al meer dan twintig jaar bezig was met schrijven.
Een jaar of vijftien had hij regelmatig seksverhalen gelezen op verschillende sites maar dat ging hem al snel vervelen. Platvloerse teksten spraken hem niet echt aan. Verhalen waarin geweld werd verheerlijkt riepen alleen maar walging in hem op, net zoals pedofiele teksten. Hij had ze gelezen, ook thema’s als bestialiteit en incest met als gevolg dat hij er meer en meer een afkeer voor voelde. Maar, ondertussen schreef Martin wel gewoon verder zonder aan een site te denken.
Je zegt dat je die sites niet meer bezocht maar je kwam wel bij 4Fingers uit. Hoe moet ik dat rijmen?
Ach ja. Na een paar jaar afwezigheid wilde hij nog wel eens kijken wat er over was van de sites die hij nog kende en Googelde op ‘seksverhalen’. Inderdaad bestonden er een paar hem bekende sites nog. Hij bekeek ze en snapte nog altijd niet hoe ze een ‘serieuze’ schrijver of lezer konden boeien. Tot hij uitkwam bij onze BTW, wat hij een revelatie en verademing vond. Een oase in de woestijn van pulpschrijvers en pop-up annonces. Die had hij toen bij ‘Favorieten’ gezet in zijn zoekmachine en voor en na keek hij er eens op. En ja, het maakte hem blij een site te zien zonder reclames of doorlinken naar betaalsites. Dat er meer mensen zoals hij schreven wat ze dachten, zonder te denken of het wel ‘in’ zou zijn of niet. Mensen met een eigen vocabulaire die hun vertellingen zonder poespas wereldkundig konden maken.
De koffie was inmiddels op en hij informeerde of hij me iets anders aan kon bieden. Een glaasje wijn sloeg ik niet af. We toostten en het leek alsof we elkaar al jaren kende. Ik had al een paar van zijn verhalen gelezen ter voorbereiding dus ik kende al een beetje zijn gedachtewereld.
Soms vond ik ze wel confronterend vertelde ik hem.
Daar voelde hij zichzelf ook een beetje ongemakkelijk bij. Maar de meeste van die vertellingen zijn uiteindelijk niet meer dan sprookjes voor volwassenen. In die verhaaltjes passeren zaken de revue die hijzelf nooit zou doen. Die dingen leven in de kelders van zijn gedachten en roepen wel de fantasie op, zoals bv. gemeenschap hebben met een jongvolwassen prostituee of bepaalde vormen van fetisjisme waarover hij schrijft.
Als jij jezelf er ongemakkelijk bij voelt, waarom schrijf je er dan over?
Hij formuleerde vaag zoiets als lezen, films bekijken en verveling onder het productiewerk wat hij verricht. Overdag bedenkt hij de verhalen die hij ’s nachts opschrijft. Als ze af zijn gaan ze in de map ‘Taboe’ en begint hij aan een volgend verhaal dat staat in de map ‘concepten’. Sommige verhalen waren er in een keer opgezet en anderen werkte hij na vijf maanden nog bij omdat hij er niet tevreden over was. En dan belande ze soms alsnog in de prullenbak omdat hij ze gewoon pure pulp vond. Als ze eenmaal bij de verhalen stonden raakte hij ze eigenlijk niet meer aan. Als hij ze allemaal bij zou willen werken in stijl en woordgebruik zou hij niets nieuws meer kunnen schrijven. Schaven en schuren zijn niet aan hem besteed hoezeer hij dat ook herkende, erkende en bewonderde in verhalen van anderen.
Een perfect stilleven schilderen zou ook niet zijn ding zijn. Wel om naar te kijken en te bewonderen. Maar als hij zelf een tekening maakte en met verf aan de slag ging had het meer iets van action-painting. Soms was hij aan drie of vier tekeningen tegelijk bezig die allemaal klaar moesten zijn voor hij kon slapen. Als hij zijn eigen verhalen kritisch ging lezen voelde Martin eerder schaamte dan trots. Zijn eigen duistere kanten vormen zo nu en dan meer inspiratie dan zijn menselijke vreesde hij.
Aan de andere kant vindt hij sommige ontboezemingen eerlijk en integer, al dan niet ontleend aan of geïnspireerd op het werkelijke leven. Vaak hecht hij veel waarde aan de context maar soms ook helemaal niet. Dan gaat het puur om lust en niet om erotisch genoegen, wel een groot verschil is vond hij.
Hij bood mij nog een glas wijn aan en keek ondertussen stiekem naar mijn lijstje. Tja… En hij stak aarzelend terug van wal.
Hij vertelde openhartig over zijn eigen bestaan. Over zijn eerste vriendin en over Ilona, over een mislukte relatie en bezoeken aan prostituees.
Weer aarzelde hij. Blijkbaar verwachtte hij een waardeoordeel maar dat is niet aan mij. Het werd stil. Fietsbellen, spelende kinderen, het verkeer toeterend zijn gang. Martin rolde peinzend nog een peuk.
Hij voelde zich niet iemand met een wereldverbeterende boodschap die dat in zijn verhalen wilde verwoorden. Die pretentie had hij ook nooit gehad. Neen. Maar zijn verhalen waren ook niet zonder politieke implicaties. Zijn strijd tegen racisme of seksisme, het vanzelfsprekend vinden van fetisjisme, zit in zijn teksten verweven. Niemand HOEFDE die te lezen of zo, legde hij uit. Hij wilde iedereen hooguit uitnodigen om als ze wilden, kennis te nemen van zijn fantasieën. Als die te ver gaan snapt hij dat als geen ander, vandaar dat hij ook schrijft onder de naam ‘Taboe’. Sommige verhalen zullen wellicht voor de ene lezer over de schreef gaan, terwijl voor anderen dingen herkenbaar kunnen zijn.
Nu zat ik even vast. Hm… Het lijstje dan maar.
Hoe onderscheid je jezelf van andere lezers? Eigenlijk had hij dat al gezegd besefte ik te laat. En toch was zijn antwoord het noteren waard.
“Is dat niet iets wat je aan je lezers moet vragen?’ bracht hij in. “Ik weet het niet” gaf hij toe. Martin vertelde dat hij zijn eigen verhalen soms betreurde als hij andere blog ‘s las. Maar eigenlijk interesseerde hem dat niet. Hij had er ook geen boodschap aan om vergeleken te worden, of hoe intelligent hij over kwam. Hij oordeelde niet over andere, wist dat er betere schrijvers waren, maar dat hoefde niet te betekenen dat hetgeen hij schreef niet mocht gelezen worden.
“Maar, waaraan herken je zelf dan een goed verhaal? Je zei dat je hele slechte verhalen gelezen hebt, wat vind jij wel opwindend om te lezen?” Nu werd hij pas echt ongemakkelijk.
“Sorry, maar mijn persoonlijke voorkeur kan ik ook niet verwoorden op die manier.” Ja, natuurlijk, van sommige verhalen werd hij opgewonden maar dat is niet alleszeggend. Originaliteit is heel belangrijk. Niet zo van, ik ging naar de kroeg en werd aangevallen door een vrouw en we neukten die avond drie keer op de WC. No way, dat vind hij te plat. Soms stelt hij spanning op prijs of een kat en muisspelletje tussen twee mensen.
“Spanning vind ik in een context,” vulde hij aan. “Je kunt je een beetje verplaatsen in de personages zodat ze meer zijn dan een lustobject. Ja, dat klinkt vreemd want we hebben het over pornografische lectuur maar dat is net zo’n breed begrip als bv. jazzmuziek. Dixieland kun je niet vergelijken met een Big Band van Lionel Hampton, cool-jazz van Chet Baker of het oeuvre van Miles Davis.” De verhalen die hij instuurt beschouwd hij als acceptabel voor zichzelf. Hopelijk vind niemand ze aanstootgevend slecht wat betreft schrijfstijl of thematiek. Dat laatste is niet alleen maar neuken, neuken, neuken. Niet per se tenminste, verzachtte hij de boude uitspraak.
“Ook dat kan heel mooi zijn, maar is niet voor iedereen weggelegd” nuanceerde hij snel. “Ik smeer gewoon wat woorden op papier en wil daarmee niemand beschadigen of iemand op slechte gedachten brengen, meer niet.”
Terwijl ik aantekeningen maakte merkte ik zijdeling dat hij naar mijn handen staarde. De sigaret ging aan de kant. Heel voorzichtig beroerde hij mijn vrije hand. Op aanwijzing van Esmeralda had ik mijn nagels extra onder handen genomen. En tja… Er stond een fijne tekening op en blijkbaar fascineerde hem dat. Geen probleem. Maar ik keek wel op van zijn vraag.
“Hé My! Mag ik even je middelvinger in mijn mond houden?” Flapte hij eruit.
Ik bedwong de natuurlijke reflex om mijn hand terug te trekken. Maar als hij wou spelen kon dat. Ik doopte een vinger van mijn andere hand in de wijn.
“Laat het je smaken Martin.” En het was best een fijn gevoel hoe hij zijn warme adem zacht over mijn hand blies en hij me in de ogen keek terwijl hij zich de wijn liet smaken. Het was een kleine intimiteit die ik hem graag gunde en die gelijk ook een blijk van vertrouwen gaf zonder dat ik slaafs deed wat hij vroeg.
“Dank je…” zei hij zacht en keek, beschaamd door zijn eigen vrijpostigheid, een moment naar het tafelblad.
Tactisch bracht ik het interview weer op gang door te vragen welke van zijn fantasieën hij zou willen realiseren. Een zucht die van erg diep kwam leidde zijn antwoord in.
“Dat zal niet mogelijk zijn” hervatte hij. “Ik ben als man geboren en leg me daarbij neer. Maar mannen zijn niet meer dan mislukte meisjes” legde hij uit. Nou ja, het hoge woord was eruit wat hem betrof en hij nam even de tijd om een sigaret te rollen.
Als dit een stripalbum zou zijn, zou ‘juf My’ nu met stoel, potlood en toebehoren onderuit gaan, begeleid door sterren en vogeltjes rond haar hoofd. Maar hij had gelukkig niets in de gaten en ging onverstoord verder met zijn toelichting.
“Ik zou graag een vrouw willen zijn… dat is denk ik wel mijn ultieme fantasie. Maar ombouwen is voor mij geen optie en travestie werkt wel op mijn lachspieren maar laat mijn libido onberoerd. Een man zie ik als gehandicapt op het gebied van empathie en omgangsmanieren. Ik vorm daar geen uitzondering op en daarom leef ik alleen. Een relatie met mij doe ik geen vrouw aan en een homo ben ik al helemaal niet. Soms heb ik wel eens een korte relatie maar houd de afstand dan bewust groot. Een man heeft een vrouw niks te bieden op termijn.”
Er viel even een stilte die mij de gelegenheid gaf om de scherven van mijn zelfzekerheid bij elkaar te grabbelen. Maar hij had nog steeds niets in de gaten. Of deed hij maar alsof?
“Een echte Girlfriend Experience zou ik wel zien zitten” hervatte hij luchthartig, terugkerend naar de kern van de vraag. “Maar dan eentje waarin ik mezelf ook zou laten nemen met een voorbinddildo in een teder lang spel. Geen SM maar gewoon, met wederzijds respect en ZIJ degene is die het initiatief neemt in alles…”
Wow! En dat floepte hij er zo maar uit, gemakkelijk, snel en blijkbaar toch eerlijk gemeend. Beste lezers ik heb zijn woorden zo letterlijk mogelijk overgenomen. Dat bezorgde mij tevens de tijd om even bij te komen en een slok wijn te nemen. Ik vond het een groot compliment dat hij daar zo open voor uit kwam. De stilte gaf hem de gelegenheid om zonder hinderlijke vragen rustig verder te vertellen.
Mensen die in een vergelijkbare stijl schrijven kende hij niet. Het platvloerse stoot hem af, hoewel hij zichzelf daaraan meer dan eens had bezondigd. Taalgebruik daar lette hij wel op maar was dan kritischer als lezer dan als hij zelf achter het toetsenbord zat. Soms gaat schrijven staccato en lopen de pagina’s snel vol terwijl hij andere keren maar drie of vier zinnen op papier kreeg die hij daarna weer weggooide. Schrijven is ook een uitlaatklep, een soortement van therapie voor een niet bestaande ziekte. Sommige verhalen begon hij en die gingen een eigen leven tegemoet. Als hij aan een verhaal begint weet hij meestal niet waar het mee eindigt of hij bedenkt al een cliffhanger voor een vervolg. Daarom hebben veel verhalen heel wat hoofdstukken, iets wat hem meer overkwam dan dat hij het plande.
Mooi zo. Ik denk dat jullie als lezer hier al een heel stuk vooruit zijn. Ik overliep snel nog even het lijstje maar de meeste vragen had hij eigenlijk al beantwoord zonder dat ik ze expliciet stelde.
Toch nog een paar. Wat trekt jou het meeste aan bij een vrouw Martin?
Hij vond dat een vrouw vooral interesse moest hebben. Interesse in kunst, ballet of punk is om het even, en tolerant en eerlijk moeten zijn. Ze mocht vooral geen rechtse politieke ideeën aanhangen, dat zou meteen een definitief breekpunt zijn.
En hoe heb je graag dat ze er uit ziet?
Uiterlijk vindt hij niets meer dan een tijdelijk iets. Mensen komen aan, vallen af, verven hun haren of wat dan ook. ‘Rubensiaanse dames’ zoals ze worden genoemd zouden geen cataloguskeus voor hem vormen maar een uiterlijk daar stapt hij toch wel wat gemakkelijker overheen dan bv. desinteresse. Een ex van hem heeft borstvergroting laten plegen nadat ze uit elkaar waren gegaan; haar keus. In principe kick hij niet op iemand met grote maten eerder het tegengesteld. Zo’n siliconen kussentjes laten implanteren levert voor hem geen enkele meerwaarde. Als iemand daarvoor kiest en zich daar prettig bij voelt of zelfs meer dan dat, allemaal goed voor hem. Voor hem hoeft zoiets niet want, ook al klinkt het zo verrekte cliché zegt hij, het is wel zo dat de ware schoonheid niet in de vleselijke verpakking steekt.
Mijn vraag over kleding vond hij hilarisch en bracht meer teweeg dan het korte antwoord dat ik hier weggeef.
Kleren zijn voor hem een functioneel omhulsel en niet meer dan dat. Ze moeten gewoon goed zitten en dan gaat het daarbij over gevoel. Hij ziet een vriendin liever in een spijkerbroek of zo dan in een ‘geil gesneden’ jurkje.
Van mijn kant vond ik het interview met een kopje koffie netjes afgerond. Maar daarom was ons gesprek nog niet afgelopen. We hadden het nog over wijn, een piercing, cosmetica, oorbellen, Corneille en uiteindelijk ook over tatoeage ‘s. Maar dat is praktisch een verhaal apart en aangezien hij de verteller is geef ik hem graag het woord.
Bedankt Martin. Het was een fijne middag.
——————————————————————————–
PS. Zoals gebruikelijk stuurde ik hem een eerste opzet van het interview ter goedkeuring voor ik publiceer. Hij vroeg me om het aan te vullen met onderstaande tekst.
Ik was eigenlijk niet van plan geweest hier nog iets onder te zetten. Mijn verhalen vertellen de rest wel, hoe divers die ook zijn. Choquerend voor de een, voor de ander veel te platvloers of juist weer niet opwindend genoeg voor een derde. Het oordeel laat ik aan de lezer.
My stelde me vragen die me confronteerde, verbaasde en me deden nadenken toen ze me bezocht. Luchtige opmerkingen over en weer werden er gelukkig ook geplaatst zodat het voor mij meer was dan alleen een kruisverhoor. En dat ik haar vinger in mijn mond mocht nemen, ik weet nog steeds niet wat me bezielde toen ik haar dat vroeg… Een opwelling of een revanche? Ze had me overvallen met zoveel rare vragen en dat was ook een beetje mijn onbeholpen respons daarop, jawel. Het leek een beetje op een pokerspel toen ze me strak aankeek en haar vinger doopte in haar glas wijn om die daarna zelfverzekerd naar mijn lippen te brengen. Ze had me afgetroefd.
Ik ben blij hier de gelegenheid te krijgen mijn schrijfseltjes te kunnen publiceren. Mijn dank gaat uit naar My, Esmeralda en Anja die zich zo inzetten om deze prachtige site in stand te houden.
Martin