Een beeld voor ogen

“Ziezo, mijn laatste voor vandaag.” Postbode Siebe grijnslacht en geeft me mijn pakketje. Zouden mijn brandende wangen verraden wat erin zit? “Fijne avond, Rosalie.” “Dank je, Siebe, jij ook.” Halverwege het tuinpad kijkt Siebe nog eens om en geeft me een knipoog die mijn schoot laat smelten. Wat is hij toch een lekker ding, die lange blonde jongen. Ik sluit de deur en stiefel naar mijn slaapkamer. Met Siebe in mijn gedachten kan ik mooi mijn speeltje testen. Maar mijn teleurstelling is mega wanneer ik het doosje openmaak: niet de Snail Vibe die ik heb besteld, maar pottenbakkersmessen en boetseerspatels. Mijn blik valt op de adressticker. “Steffie Dijksteden, Vlinderveld 6.” Ik woon op 160 en ik heet geen Steffie! Siebe mag aan een bril. Nummer 6 is een bungalow, weet ik, en ik besluit het pakketje meteen daar af te leveren.

Bladeren dansen ritselend in de gure wind. De fruitige geur van opgestookt eikenhout wakkert mijn verlangen naar warme chocolademelk en een knisperend openhaardvuur aan. Ik versnel mijn pas en open het tuinhek van de bungalow. Meteen valt mijn oog op een levensgrote sculptuur, midden in de tuin. Drie spotlights verlichten een prachtig naakt vrouwenlichaam. Ze staat op haar tippen licht opzij gebogen en haar armen vormen een sierlijk hoepeltje boven haar hoofd. Dat beeld heeft daar toch nooit gestaan? Begeesterd kijk ik naar haar lichaam, spierwit, gewelfd en rank. Pronte borsten, even uitdagend als onschuldig. Mijn adem reutelt van speeksel. Schuchter blik ik om me heen en ik waag mijn hand over het gladde keramiek. Mijn lichaam gloeit van gêne wanneer mijn hand van haar borst naar haar zijdezachte schoot afdaalt. Wie zou hiervoor model hebben gestaan, vraag ik me af. Ik wrijf in mijn loeihete nek. Een windvlaag doet me besluiten door te lopen, en ik bel aan.

“Hallo, wie is daar?” klinkt een vriendelijke vrouwenstem door de intercom. “Hallo …? Rosalie hier … ik heb een pakje voor Steffie.” “Dat ben ik. Kom binnen, de deur is open!” Een hitte bevangt me bij binnenkomst. Een lavendelgeur is vermengd met die van gebakken klei. Ik snuif diep in. En wanneer ik de keramische beeldjes zie die aan weerskanten van de entree op schappen staan, valt mijn mond open. Prachtige Griekse goden en godinnen, gedetailleerd tot in de puntjes, vieren de liefde met elkaar in de meest prikkelende poses: staand achterlangs, zijwaarts lepeltje, de vrouw gedragen door de man, op zijn hondjes, 69… De beeldjes prijken in zachtroze spotlichten. Eén ding hebben ze gemeen: hun gezichtsuitdrukkingen zijn gemarteld van wellust. Ik neem de tijd ze allemaal in me op te nemen en ik betrap mezelf wanneer ik de poses van de vrouwen onbewust naboots. Mijn hand glijdt af naar de plekken die door de mannen worden beroerd. Alles wat ik aanraak, gloeit en tintelt.

“Vind je het mooi wat je ziet?” Beschroomd trek ik mijn hand terug en ik schraap mijn keel. “J-Ja, prachtig!” Steffie schatert lief. “Ik ben in de ovenruimte bezig, achter de keuken.” Ik loop door. Daar staat Steffie. Ze heeft een metalliek pottenbakkersschort aan en een veiligheidshelm op met goudkleurig gelaatscherm. Ze schuift iets voorover gebukt een kleibeeldje op een plateau in een keramiekoven. Een half doorschijnende parelmoerkleurige negligé bedekt nog net haar fraaie kontje dat uitdagend naar achteren uitsteekt. Een heerlijke lading prikkels schicht door mijn schoot. Ze schuift haar lange tweetand onder de tray vandaan en zet hem in een gietijzeren paraplubak. “Eerst voorbakken op 585 graden …” ze sluit de ovendeur en hangt haar ovenjas en helm aan een kapstok, “… en nu lekker heet naar dúízend graden.” Haar wenkbrauwen stuiteren mee bij de accenten. Ze sluit haar ogen en maakt een hoofdzwaai waarbij haar enorme bos kastanjebruine krullen uit een losse knot schiet. Ik slik mijn speeksel weg bij het zien van de vrouw van wie klaarblijkelijk het evenbeeld in de voortuin staat. Wat een godin, slechts gehuld in een dunne mist van satijn.

“I-Ik heb hier het doosje voor je”, stotter ik en wanneer Steffie heupwiegend op me af schrijdt, opent ze haar ogen. Een schokgolf overspoelt me. Haar irissen zijn fletsblauw en opaal. “Wat lief van je dat je mijn pakketje komt brengen. Ik denk dat postbode Siebe in de bonen was, want ik heb het jouwe gekregen,” fluistert ze. Mijn konen vatten vlam als ik het geopende doosje op de kleitafel zie staan. “Het spijt me dat ik het heb geopend. Zoals je ziet, ben ik blind. Mag ik je ter goedmaking een drankje aanbieden? Fris? Iets sterkers?” Ze wijst richting de flessen op het keukenaanrecht. “Een zoet rood wijntje, lekker.” Ik trek mijn jas uit, hang hem over een stoel en laat mijn blik door het atelier dwalen. Alles ligt gesorteerd in bakken, voorzien van braille-etiketten. Maar dat Steffie de inhoud van mijn doosje weet, verteert me van schaamte. “Soms is een speeltje gewoon een fijne aanvulling”, begin ik bleu wanneer Steffie de glazen wijn op de kleitafel zet. Haar arm wervelt haar kamperfoeliegeur langs mijn neus. “Je hoeft jezelf niet te verantwoorden, Rosalie,” zegt ze en ze gaat op de kruk naast me zitten. Ze legt haar hand op mijn bovenarm en brengt haar gezicht dicht bij het mijne. Het straalt een gemoedelijke warmte uit. “Je verdient het om verwend te worden, desnoods door jezelf.” Haar woorden zinderen als een zomerbries langs mijn wang. Ze streelt over mijn arm en haar uitdrukking verstrakt. “Rank gespierd. Sport je veel?” “Volleybal. Subtopniveau.” “Je stem … je hebt dezelfde leeftijd als ik. Dertig?” “Negenentwintig.” Ze klakt vergenoegd met haar tong. “Negenentwintig”, herhaalt ze zwoel. Haar stem vervoert me. Helder, galmend als klokjes in een eindeloze tunnel.

Ze snuffelt subtiel aan mijn haar. “Vanille.” Haar handrug daalt af langs mijn lokken. Een glimlach spreidt zich uit over haar gezicht. “Zacht, net als je karakter?” Ze likt haar lippen nat en ik nip gespannen van mijn wijn. “Mag ik je lezen?” vraagt ze plots en ik verslik me. Gniffelend heft ze haar handen naar mijn gezicht en knikt vragend. “Ah … ja, natuurlijk, ga je gang,” zeg ik haast klankloos. Ze legt haar vingertoppen op mijn kruin en scant de contouren van mijn hoofd en gezicht. Haar mond gaat steeds verder open en haar adem raspt. Haar duimen beroeren mijn hals en tegelijkertijd strelen haar vingertoppen mijn wangen. Een heerlijke sensatie stuwt door mijn bovenlijf en maakt mijn hoofd licht. “Je bloost intens en je trilt. Niet van spanning, maar van vuur.” Haar mond vervormt naar een steelse lach wanneer ze mijn blossen volgt. “Ben je roodharig?” vraagt ze terwijl haar vingers naar mijn schouders glijden. Ik stamel verbijsterd “ja”. “Er zit iets onstuimigs in je wat bevrijd wil worden.” Haar fluisterzachte woorden maken mijn kruis week. Ze legt haar handen voorzichtig op mijn onderbuik en volgt mijn ademhaling. Haar handpalmen zijn kacheltjes die me laten smelten, nee, laten sudderen. Ze brengt haar lippen naar de mijne. “Wat ben je heet.” Haar duimen draaien kringetjes en raken daarbij de onderkant van mijn borsten. Ik sidder. Ze volgt de contouren en humt genoeglijk. De aansterkende briesen langs mijn neus verraden me. “Je wilt veel meer, alles schreeuwt in je.” Ik kan niet antwoorden, perplex van haar gelijk.

Ze gaat staan en zet een stap naar achteren. Een felle spotlamp laat haar getaande huid en prachtige vormen doorschijnen in haar negligé. Ik open verhit de bovenste knoopjes van mijn blouse. “Wat zou je ervan vinden als ik je tot beeld vereeuwig?” Ik lach schokkerig. “Meen je dat? Ik ben vereerd!” Ze neemt mijn handen vast en streelt met haar duimen over mijn polsen. “En … Welke pose zou je dan willen?” Meteen schiet het lekkerste standje door mijn hoofd, maar ik durf het niet te noemen. “Je bent vuriger dan een wilde merrie. Amazonezit?” vult ze voor me in. “Ongelooflijk, hoe raad je het!” Ze pulkt mijn resterende knoopjes beheerst los. Mijn hoofd is een heteluchtballon. Bedwelmd door haar heerlijke luchtje volg ik hoe ze ook mijn broek losknoopt, en mijn kleren liggen niet veel later over mijn jas heen.

Steffie begeleidt me naar een schapenkleed dat zo’n twee meter van de oven afligt. Ze gaat tegen me aan staan. Haar satijn is een warme tweede huid en ik duizel als ze haar verhitte, naakte kruis tegen mijn bovenbeen aandrukt. Ze kust me teder op mijn wang en streelt met gespreide vingers mijn rug tot de grens van mijn billen en terug omhoog, waar ze mijn beha los klikt. Ik kus haar gretig op haar mond en grijp de onderrand van haar zachte satijn. In een vloeiende beweging trek ik het over haar hoofd uit en ik zwijmel als ze op haar tippen gaat staan en de pose van het tuinbeeld aanneemt.

“Wat ben je mooi”, verzucht ik. De warmte van de oven maakt haar zwoele lichaamsgeur vrij. De spotlampen betoveren haar krullen tot zilveren serpentines. Ik wrijf over mijn slipje en Steffie gniffelt wanneer ze een geil sopje hoort. “Natte lippen liegen nooit”, fluistert ze en ze knuffelt haar weg langs mijn hals, borsten en buik naar beneden. Plagerig traag trekt ze mijn slipje uit en snuift haar longen eraan vol. Haar neus glimt van mijn vocht dat ze langs het katoen opdoet. Ze laat haar vingers langs mijn warmte glijden. “Volgens mij is deze ruiter klaar voor dressuur, maar … wat is een ruiter zonder paard?” Ze gaat staan en klapt tweemaal hard in haar handen. Een spiernaakte jongeman komt binnen. “S-Siebe?” Met stomheid geslagen kijk ik toe hoe hij zijn condoom nog iets verder over zijn stijve afrolt. Heeft hij al die tijd stiekem meegekeken? “W-Was dit een vooropgezet plan?” Alles flitst door mijn gedachten: Siebes ondeugende blik, de pakkettenverwisseling, de niet-afgesloten deur …

“Als je het liever niet wil …” “Jawel!” kap ik Steffie onbedoeld fel af. Siebe zucht opgelucht en stapt op me af. “Hallo Rosalie”, zegt hij lief en kust me op mijn lippen. Ik duizel. Dan kust hij Steffie net zo teder en gaat op zijn rug op het kleed liggen. Steffie streelt mijn dij en haar vingers glippen langs mijn kutje, dat zindert van verlangen. “Toe maar, wees niet verlegen,” fluistert ze langs mijn oor. “Maar doe het langzaam, vanille, want ik wil elke beweging van je in me opnemen voor een goed beeld.” Ik knik en Steffie geleidt me naar haar vriend. Zelf neemt ze plaats boven Siebes gezicht; hij humt zacht en masseert, haar billen. Ik breng mezelf op Siebes stijve, die moeiteloos diep in me glijdt. “Langzaam, Rosalie. Tem je lusten.” Soppend zet ik mijn onderlichaam in beweging. Siebe schampt langs mijn g-spot en daar kan geen enkel speeltje tegenop, merk ik.

Steffies handen bestuderen mijn lichaam grondig, en ik streel het hare terwijl Siebe haar slobberend likt. Mijn kontje kletst tegen Siebes heupen en ik grom van wellust. Wanneer mijn adem stokt, schieten Steffies vingers naar mijn gezicht. Ze neemt elk detail ervan op, doorgrondt het, bemint het. Vierdimensionaal, met al haar zintuigen, neemt ze bezit van me. Ze geeft me er een zindering voor terug die van binnenuit langs mijn huid bruist. Een warme prikkelmist bedwelmt mijn hersenen. Ik breng mijn hoofd naar achteren en open mijn mond, steeds wijder. Steffies vingers cirkelen over mijn lippen en maken me krankzinnig. Ik zuig neuriënd aan haar wijsvinger. Haar gezicht is van lust vertrokken. Haar onderlijf trilt en ze zet haar adem vast. Ze legt haar handpalmen op mijn wangen en leest mijn mimiek. Het langgerekte kreetje dat ik slaak, komt uit mijn teennagels en is een melange van verzet, ongeloof en genot. Siebe knijpt aanmoedigend in mijn billen, versterkt door de climax die mijn strakke vagina uit hem melkt. De arme jongen weet niet hoe hij het heeft. Zijn lichaam verstart. Zijn borst is vuurrood als zijn spieren zich trillend aanspannen. Steffies kutje smoort zijn gekerm en het hare sterkt aan. Haar krullen schudden wanneer haar hoofd haast demonisch beeft en ze vanuit haar diepste binnen kreunt. Haar mond vervormt geleidelijk van een O naar een voldane lach en ze geeft me een tongzoen terwijl ik na deinend op Siebe uit mijn hemel neerdaal. “Dank je wel, lieve Rosalie,” zegt Steffie wanneer ze weer bij zinnen is. “Ik heb een prachtig beeld van je.”

TaniaB

Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal, dank u.

Liefs

My