Als ik de zucht van mijn collega hoor weet ik het. Vandaag heb ik mijn lok voor de zoveelste keer naar achteren gestreken, waarna deze vervolgens bijna net zo snel weer voor mijn ogen valt. Glimlachend kijk ik Rob aan, die zuchtend zijn schouders optrekt. “Mij maakt het niet uit schat, maar weet dat je mannen gek maakt met dat gebaar.” Ik steek mijn tong naar hem uit en sluit mijn ogen als ik mijn hoofd achterover tegen de leuning aan druk en deze keer wel bewust met mijn hand de strijkende beweging maak.
Rob kijkt me vragend aan. “Hoe was je weekeinde, Suus? Leuke date gehad?” Maar bij het zien van mijn blik weet hij het antwoord al. “Ach nee! Weer geen seks gehad?” Zijn toon houdt het midden tussen medelijdend en spottend. “Ik snap niet waarom ik nog op Tinder zit. Al die mannen zetten een foto van twintig jaar geleden op hun profiel. Of van twintig kilo geleden”, zeg ik met een grimas op mijn gezicht. Zoals altijd is onze deur dicht, maar toch kijk ik even achterom. “Ik word gewoon niet opgewonden van te dikke mannen. Of van te oude mannen.” Zoals altijd kijk ik enigszins beschaamd als ik dit laatste uitspreek. Degenen die ik te oud vind zijn de mannen van mijn eigen leeftijd. “Ik hoef ook echt geen relatie meer. Ik…”
Rob onderbreekt me als ik verder wil gaan met de monoloog die ik al zo vaak tegen hem heb gehouden. “Ik weet het Suus. Na bijna twintig jaar met dezelfde man wil je nu alleen maar van je vrijheid genieten en gewoon geile seks hebben zonder verdere verplichtingen. Maar als je echt alleen maar een kerel met een heel lekker lijf wilt moet je misschien toch gewoon eens een keer met een jongere man gaan daten. Dat is geen misdaad. Ik doe het regelmatig en het bevalt me heel erg goed.” Ondanks alles moet ik lachen. Zoals ik dat steeds moet als hij met een grapje altijd weer een luchtige draai aan onze gesprekken weet te geven. Rob die in zowel zijn gedrag als met zijn uiterlijk het prototype gay is zoals deze in films werd neergezet voordat woke haar intrede deed. Maar hij heeft gelijk. Van een mooi karakter word ik niet geil.
“Date dan toch eens met een jonge gast. Het is niet verboden hoor.” Een plagende glimlach verschijnt op zijn gezicht. “Ik ga er minstens van uit dat je ouder dan achttien jaar bedoelt, toch?” Rob duikt weg als ik een gum richting zijn hoofd gooi en barst nu in lachen uit. “Lieve schat je hebt alle mogelijkheden om zo ontzettend veel heerlijke seks te kunnen hebben, maar je principe dat het geen jongere man mag zijn moet je dan wel echt overboord gooien. Anders zal je je grootste fantasie nooit werkelijkheid worden.” Ik voel hoe mijn gezicht vuurrood kleurt. Van sommige dingen wilde ik dat ik ze nooit aan Rob had verteld. Hij laat geen mogelijkheid onbenut om me er mee te plagen.
“Ik”, maar stop meteen met praten als ik een klop op de deur hoor en kijk om. Het hoofd van Max, onze trainee kijkt om de hoek. Hij houdt zijn dienblad omhoog. “Beiden een latte?”, vraagt hij als we knikken. “Zoiets wil je toch?” Rob kijkt me weer aan, nog steeds met die plagende blik. De onderbreking door de jonge man met de blonde krullen herinnert me weer aan een gesprek dat Rob en ik een paar weken geleden hadden. Hij vertelde me toen dat Max tijdens een bedrijfsborrel aan hem had verteld dat hij dolgraag eens seks zou willen met een oudere vrouw. En natuurlijk had Rob dit tegen haar verteld. En er ook nog met bijna onverholen trots aan toegevoegd: “En weet je Suus. Hij vindt, jou een lekker wijf.” Ik moest toegeven dat het mijne ego streelde en dat ik het woord “wijf” daarom door de vingers zag.
“Ik zeg het nog eens een keer. Date toch gewoon eens met een jongere vent?” Resoluut schud ik mijn hoofd. Ik zou me schamen. Daten met iemand van iemand die mijn moeder zou kunnen zijn. En met een lichaam dat er waarschijnlijk net zo uit ziet als diens moeder. Rob kent deze bezwaren ook en zoals zo vaak trekt hij ook nu mijn jurk nog wat strakker over mijn lichaam. “Waarom wil je toch niet daten met een lekkere kerel die wat jonger is? Is het zo erg dat jouw leeftijd dan wat dichter in de buurt van zijn moeder komt dan die van hem? Nou schat, er zijn weinig moeders die er nog zo lekker uitzien. Geloof me.” Oppert hij. “Wat moet ik geloven?” De zware stem vanuit de deuropening bezorgt me een kriebel die ik tijdens vele van mijn dates nooit heb gekregen. Rob zegt niets. Onze gesprekken en ons geplaag zijn niet voor buiten onze kantoorwanden bestemd. “Maar ik geloof het hoor.” Max zet mijn koffie voor me neer, terwijl hij zijn ogen langzaam over mijn lichaam laat glijden. Ik voel een lichte blos opkomen. Als hij de deur achter zich dicht trekt, schatert Rob het weer uit. “Als je het voor je neus hebt staan, pak je het niet.” Als antwoord gooi ik een prop papier richting zijn hoofd. De rest van dag word ik opgeslorpt door mijn werk, waardoor mijn liefdesleven of eigenlijk het gebrek daaraan naar de achtergrond verdwijnt.
“Ik kreeg zojuist een appje van Max. Hij is vanuit een bijeenkomst meteen naar huis gegaan en is zijn laptop vergeten.” Rob kijkt me aan. “Kun jij die straks bij hem thuis afgeven? Ik moet er voor omrijden en bij jou ligt het toch op de route.” Weer voel ik die kriebel in mijn buik en in plaats van mijn eerste ingeving om te weigeren te volgen, knik ik. “Zeg maar dat ik omstreeks zeven uur bij hem ben. En vergeet niet zijn adres te vragen.” “Kun je het niet beter zelf even met hem afstemmen. Dat lijkt me wel zo gemakkelijk. En geniet ervan schat”, is het laatste wat Rob zegt voordat hij de deur sluit. “Ik vergeet zo vaak iets. Maar mijn laptop heb ik vanavond echt nog nodig. Ik moet vanavond nog een en ander uitwerken. Je bent mijn redder.”
Weer krijg ik die kriebel als ik het appje van Max, afgesloten met een blozende smiley, lees, nadat ik hem zijn adres heb gevraagd. Ik weet niet hoe te reageren. Een jonge man en ook nog eens een collega. Maar het is geen date, houd ik me voor de zoveelste keer voor. Dus moet ik me ook niet allerlei dingen in mijn hoofd gaan halen. “Het is maar dat je het weet.” Dit antwoord lijkt me neutraal genoeg. Een smiley heb ik achterwege gelaten. Snel werk ik nog mijn laatste mails weg, waarna ik naar het bureau van Max loop en zijn laptop in mijn tas stop.
Ik kijk in de spiegel van het toilet waarbij het felle licht de lijntjes bij mijn ogen nog beter toont. Ook mijn zogenaamde lachrimpels zijn duidelijk te zien. Dit is normaal meer dan voldoende om mijn eventuele belangstelling voor een jongere man meteen de kop in te drukken. Maar doordat ik nu naar Max thuis ga, met in mijn hoofd de woorden die hij over me heeft gezegd, maakt dat mijn weerstand hier tegen langzaam afbrokkelt. Mijn haar glanst. De crème die ik er zojuist heb ingesmeerd doet wat het belooft. Mijn lok duw ik weer naar achteren. Met de rode lipstick die ik standaard in mijn tas heb zitten, maar zelden gebruik voor kantoor stift ik mijn lippen. Mijn donkere jurk zou ik niet hebben gekozen voor een avond uit, maar ik ben blij dat ik het advies van Rob dat hij als een soort mantra verspreidt altijd opvolg: “maakt niet uit wat je aan hebt, als je lingerie, maar mooi is.”
Langzaam verlaat ik de snelweg richting het centrum van het universiteitsstadje waar Max woont. Huizen met veelal afgebladderde kozijnen en fietsen voor de deur die het predicaat fiets eigenlijk niet meer verdienen. Nummer 26. Het einde van de straat. Op de bovenste verdieping brandt licht. Mijn vinger trilt als ik op de bel druk. Voordat ik de neiging om hard weg te rennen daadwerkelijk uitvoer wordt de deur geopend door Max. Zijn nette pak omgewisseld voor een gescheurde jeans. “Suzanne. Wat ontzettend fijn dat je mijn laptop wilde brengen. Met het ov. ben ik anders een hele tijd onderweg. Wil je iets drinken?” Ik kijk zo onopvallend mogelijk naar binnen.
“Dat had je niet gedacht, hè?” vraagt Max als hij mijn verbaasde gezicht ziet. “Hier wonen geen studenten meer. Iedereen is vrij recent afgestudeerd. En ook wij beseffen ondertussen dat een schoon opgeruimd huis, nou ja, redelijk opgeruimd huis, toch wel prettig thuiskomen is na het werk.” De hal hangt vol met jassen en staat vol met dozen. Maar het is geordend en op het eerste gezicht schoon. Hij staat nog steeds in de deuropening wachtend op mijn antwoord. Ik kan nog weggaan. Wat haal ik mezelf in mijn hoofd? Maar bewust als ik me ben van mijn natte slipje weet ik dat ik niet weg wil. Ik wil zien hoe deze man leeft. “Koffie of iets sterkers?”
Ik doe een stap vooruit. “Dan iets sterkers graag.” Mijn glimlach is zelfverzekerder dan ik me voel. Ik vind Suus een lekker wijf. De zin blijft, maar in mijn hoofd dreunen. Verbeeld ik het me dat Max hand net iets te lang op mijn rug houdt als hij me binnen laat? “Loop maar helemaal door naar boven. Ik heb sinds ik werk de hele verdieping voor mezelf alleen. De hakken van mijn laarzen tikken hard op het afgesleten hout van de trap. De muren waarvan het stucwerk dat zijn beste tijd heeft gehad hangen vol met foto’s en posters van festivals en concerten. De lijsten zijn net zo divers als de foto’s.
Na drie trappen ben ik op de bovenste verdieping. De houten vloer en de muren zijn hier in dezelfde staat als in de rest van het huis, maar er hangen maar een paar foto’s aan de muur, van Max bij het water. “Ik houd van watersport”, beantwoordt hij mijn onuitgesproken vraag. “Je kunt de deur rechts nemen.” Gedimd licht schijnt op een donkere tweezitter. Op een klein tafeltje daarnaast staat een glas wijn, bijna leeg. De grote tv staat uit. Het geluid van jazz komt uit een tweetal Bose boxen die aan beide zijden van de kamer staan. “Ik houd ook van goed geluid”, beantwoordt hij weer mijn weer niet gestelde vraag. “Deze speakers heb ik gekocht van mijn eerste salaris. Ook al ben ik nog niet zo heel oud, ik weet goede dingen te waarderen. En mooie dingen.”
Verbeeld ik het me weer? Of kijkt hij me nu net iets langer aan? Ook zijn wens om seks te hebben met een oudere vrouw bonkt nu zo hard in mijn hoofd dat ik die niet meer kan en niet meer wil wegdrukken. Zou dat nu ook bij hem door zijn hoofd gaan? Voorzichtig leg ik mijn jas over de tafel in de hoek van de kamer. Een stapeltje boeken en tijdschriften schuif ik wat aan de kant. Ik hoop niet dat mijn sap door mijn jurk heen sijpelt, schiet het door me heen als ik op een heerlijk uitziende stoel ga zitten. De moderne fauteuil past niet bij de overige meubels die voornamelijk het predicaat oud of versleten zouden krijgen.
“Kan ik je ook een glas wijn aanbieden of heb je liever wat anders?” Mijn stem is schor als ik zeg dat wijn prima is. Een zachte aanraking bij mijn schouder, of verbeeld ik het me weer, als hij me het glas aanreikt. “Proost.” Hij tikt zacht met zijn glas tegen het mijn. Door de alcohol die smaakt als een studentenwijn voel ik me iets rustiger worden. Ik kijk naar m’n glas. “Ik heb het al bijna op”, zeg ik verschrikt. Dat is wel heel snel.”
“Je mag hier altijd blijven slapen hoor”. De twinkeling in Max z’n ogen is zichtbaar. Ik verbeeld het me niet. Ik kan het me niet verbeelden. Ik wil het me niet verbeelden. Maar ik weet ook dat ik hier niets mee kan doen. Mee mag doen. Max schenkt bij. Ik voel mijn bezwaren elke seconde meer van me afglijden, maar ik kan er niet omheen dat deze aantrekkelijke man tegenover me ook nog eens bij mij op kantoor werkt. “Weet je Suzanne. Vanaf volgende week moet ik voortaan naar het hoofdkantoor. Daar baal ik wel van. Ik moet nog maar zien of ik weer zo’n leuke collega krijg. En zo mooi.” Die laatste zin is bijna niet te verstaan. “En…”
Zijn telefoon gaat over. “Sorry, deze moet ik even opnemen”, zegt hij nadat hij er een snelle blik op heeft geworpen. Zacht pratend loopt hij snel de kamer uit. Mijn tweede glas wijn is ook al bijna leeg. Ik pak mijn telefoon en stuur snel een berichtje naar Rob. “Wat jij zei over Max blijft, maar door mijn hoofd gaan. Net zoals mijn eigen fantasie. Wat moet ik doen?” Maar hoe vaak ik daarna nog op mijn telefoon kijk, de twee vinkjes achter mijn appje kleuren niet blauw. Maar eigenlijk kan ik zijn antwoord wel raden: Ga er voor schat!
Wordt vervolgd,
ChristaS
Graag uw waardering en/of reactie onder het verhaal, dank u.
Liefs
My