Met een kleine zucht open ik mijn laptop. Het is maandagochtend, niet de beste ochtend van de week als je het mij vraagt, en ik heb binnen tien minuten een vergadering waar ik eigenlijk niet op zit te wachten. Het weekeinde was druk met verjaardagen en andere afspraken, ik heb amper tijd gehad om me er ook maar een klein beetje in te verdiepen. “Komt goed schat”, zegt Lex en hij drukt een zoen op mijn voorhoofd. “Kan ik iets voor je doen?” Zuchtend schud ik mijn hoofd. “Nee, dankjewel baby. Ik moet er gewoon even doorheen.”
“Nou, je ziet er tenminste wel lekker uit.” Terwijl hij richting de keuken loopt, en mij achterlaat aan de eettafel, geeft hij me een knipoog. “Ga jij je zo nog aankleden?”, vraag ik terwijl ik met mijn vinger naar zijn boxershort wijs. “Hoezo? Ik hoef toch niet op beeld.” Plagend kijkt hij me aan en schudt zijn billen heen en weer. Hij zou ondertussen toch moeten weten dat het mij vooral om zijn voorkant gaat. Niet dat hij geen lekkere billen heeft, de beste die er zijn wat mij betreft, maar wat hij tussen zijn benen heeft hangen is wat mijn hart sneller laat kloppen. Niet alleen mijn hart overigens, ook dat meest gevoelige plekje, daar beneden.
Ik lach zuchtend en weet mezelf in bedwang te houden om niet mijn handen uit te strekken en zijn billen aan te raken. Ik moet me focussen. Er is geen tijd voor dit soort geintjes. Met moeite weet ik mijn gedachten weer richting mijn beeldscherm te krijgen en log me alvast in. Nog acht minuten.
“Saai eigenlijk, ik had liever iets anders met je gedaan deze maandagochtend.” Verveeld kijk ik hem aan, “Wat dacht je van mij?” “Ik heb hier zo geen zin in.” In zijn boxershort komt hij dicht bij me staan en het lijkt even alsof hij zijn onderlijf dichter in mijn buurt drukt. “Lex…,” weet ik zuchtend uit te brengen. “Wat is er? Stoor ik je?” Met een knipoog blijft hij staan en kijkt dan naar beneden, naar de groeiende bobbel in zijn boxershort.
Shit, hoe kan ik hier nu van afblijven? Focus, Nikita. Focus. Automatisch glijden mijn ogen over zijn boxershort. “Zou het heel erg zijn als je iets te laat bent? Dan kun je er nog even mee spelen.” Om de een of andere onverklaarbare reden moet hij zelf heel hard lachen om zijn grapje. Harder dan nodig is in ieder geval. “Je weet dat dit niet gaat, stop met pesten.” Speels geef ik hem een tik op zijn bovenbeen en van schrik doet hij een stap naar achteren. “Wat ben je streng!”
Teleurgesteld loopt hij terug naar de keuken, pakt wat fruit uit de schaal en een groot glas water. In het voorbijgaan laat hij zijn vingertop over mijn schouder kietelen en mijn binnenste begint te huiveren. Opnieuw spreek ik mezelf moed in, nog vijf minuten. Alles staat klaar. Wat kan er nog misgaan? Lex neemt tegenover me plaats aan de eettafel en houdt zijn blik strak op mij gericht. “Dit had jij kunnen zijn hè?!” Zegt hij lachend terwijl hij over een perzik heen likt. “Zo, hup, tussen je billen. ”Onder de tafel geef ik hem speels een zachte schop.
“Doe nu maar niet alsof je het niet lekker vindt.” Zegt hij. “Dat zeg ik niet.” Ik knipoog. Vol overgave hapt hij in de perzik en eet hem op tot alleen maar een pit over is. Ondertussen is mijn geest al zo ver op hol geslagen dat die zich nog amper bezighoudt met de aankomende vergadering. Wie plant er nu ook een vergadering op maandagochtend? Is het niet de bedoeling dat we eerst allemaal even de ruimte nemen om goed wakker te worden? Het enige voordeel aan deze situatie is dat ik de vergadering in mijn joggingbroek kan bijwonen.
Nieuwsgierig kijk ik over de rand van mijn laptop naar Lex. Hij scrolt wat door zijn telefoon en kijkt me af en toe met een ondeugende blik aan. Als ik niet beter zou weten, zou ik bijna denken dat hij iets van plan is. Nog twee minuten.
“Wat ben je aan het doen?” “O, niets bijzonders. Ik ben even aan het googelen of het kwaad kan als ik deze banaan in je poes stop.” Ik verslik me bijna in het kleine slokje water dat ik heb genomen. “Hou op!”, lach ik. Vragend kijkt hij me aan, alsof het totaal niet vreemd is om dat op te zoeken. “Je moet echt even stil zijn zo.” Mijn blik is streng. “Ik vraag me af of jij dat ook kan.” Opnieuw geef ik hem speels een trap onder de tafel. “Ik meen het.” “Ik heb je niet horen zeggen dat je het niet wilt.”
Het bellende geluid van een inkomend videogesprek dreunt door de keuken, opnieuw kijk ik hem streng aan en accepteer dan het telefoontje. Op mijn beeldscherm verschijnen vier van mijn collega’s, waaronder mijn leidinggevende en ik vraag me direct af hoeveel van hen ook in hun joggingbroek zitten. Tegenover mij zie ik hoe Lex zijn banaan half uit zijn schil haalt en me vervolgens met een ondeugende blik aankijkt. Hoe kan ik me concentreren met deze man in de buurt? Ik dwing mijn blik op mijn beeldscherm, maar zodra ik weer opkijk, is Lex nergens te bekennen.
Zenuwachtig kijk ik om me heen. Dan voel ik zijn vingertoppen onder de tafel langs mijn been omhoog glijden. Zodra ze bij de rand van mijn broek zijn aangekomen, krult hij zijn vingers er omheen en begint er speels aan te trekken. Uit gewoonte wip ik mijn kont iets omhoog om hem de ruimte te geven. Hoezo? Waarom speel ik mee? De rand van mijn joggingbroek glijdt ruw over mijn billen en er schiet een koude rilling door mijn lijf zodra mijn blote huid de zitting raakt. Onder de tafel hoor ik Lex zacht lachen. Hij weet dat hij me precies heeft waar hij me hebben wil.
Hij duwt mijn benen verder uit elkaar. Mijn blik is gericht op mijn beeldscherm en ik doe mijn best om mijn gezichtsuitdrukking zo neutraal mogelijk te houden, maar mijn lichaam staat in vuur en vlam. Ik voel hoe hij met zijn vingers wat kwijl door mijn lippen verspreidt. Zijn aanraking maakt me bloedgeil en het feit dat ik het niet mag laten merken, maakt het alleen maar leuker. Ik had het kunnen weten, daar gaat hij, het puntje van de banaan.
Als vanzelf breng ik mijn kont dichter naar de rand van mijn stoel en zak ik iets onderuit. In de vergadering gaat het over de weekplannen, de cijfers van afgelopen week en er worden wat nieuwe ideeën op tafel gegooid. Het enige dat ik tot nu toe heb gedaan is mijn gezicht in de plooi houden en af en toe op het juiste moment instemmen. Hoe kan ik anders wanneer er een banaan uit mijn flamoes wordt gegeten?
Zacht begin ik mijn bekken heen en weer te bewegen en doe mijn best om me te ontspannen. Iets wat onmogelijk is. Wanneer hij bij het laatste stukje banaan is aangekomen en deze uit me zuigt, weet ik niet meer waar ik het zoeken moet. Hevig laat hij zijn tong verder het werk doen. Mijn vingertoppen krullen zich om de rand van de tafel terwijl het zweet me uitbreekt. Deze situatie is niet te doen. Mijn binnenste begint te tintelen, mijn tenen lijken zich als vanzelf te krommen en ik weet met opperste concentratie een kreun in te houden. Mijn lijf gilt, knalt bijna uit elkaar.
Dan komt de hitte, die zalige allesvernietigende hitte. Ik houd mijn ogen open en probeer te verbergen dat mijn lichaam hevig begint te schokken. Terwijl ik in de ogen van mijn leidinggevende kijk, spoelt een orgasme als intense golven door me heen. De vergadering wordt afgerond. Op mijn telefoon verschijnt een bericht of ik het geluid wel aan had staan, aangezien niemand me gehoord heeft. Iets wat mij meer rust dan onrust geeft.
Ik zucht luid zodra mijn beeldscherm op zwart gaat en klap mijn laptop dicht. “Lex!”, roep ik zogenaamd geïrriteerd door de kamer. Met een brede glimlach komt hij onder de tafel vandaan. “Wat? Vond je het vervelend?” Plagend geef ik hem een duw tegen zijn arm. “Dit kon echt niet.” Hij grijpt mijn hand, duwt mijn stoel van de tafel vandaan en tilt me erop. “Laten we kijken wat er nog meer niet kan.” Ik krul mijn benen om zijn middel en geef me over. Laten we de maandagochtend langzaam opstarten.
Mia Beeck
Graag uw waardering en/of reactie onder het verhaal, dank u.
Liefs
My