Voorzichtig sloop ik om het huis in de residentiële woonwijk heen op zoek naar een deur aan de achterzijde. Ik vloekte inwendig toen ik licht uit een venster zag schijnen, maar stak dan mijn gezicht toch voorzichtig voorbij de rand van het raamkozijn. Het gebeurde wel meer dat bewoners een licht lieten branden om de indruk te wekken dat er nog iemand op was. Verrek! Er was daadwerkelijk iemand aanwezig. Toch had ik mijn hoofd niet teruggetrokken. Niet zozeer omdat de vrouw die in haar volle lengte op de sofa lag uitgestrekt de ogen gesloten had.
Maar, bovenal omdat ze spiernaakt was en een beeldschoon lijf had. Een weelde van rode krullen die de sproetige wangen en schouders streelden met de graagte van mijn verlangen. Erg zware borsten die enkel geschikt waren voor de liefde, lange benen en een geslacht dat sterk gekarteld was als om de gaafheid van de rest van haar lichaam te beklemtonen. Ongetwijfeld was ook haar gezicht mooi, maar op dit ogenblik was het verkrampt in een masker van lijden want ze was zich met een arm die ze tussen de tieten borsten had gestoken geconcentreerd aan het masturberen. De tanden diep in de onderlip om zichzelf te beletten het uit te schreeuwen, terwijl ze met haar vrije hand een borst kneedde als deeg met de gelakte duimnagel tegen de kerf van de tepel. Gefascineerd keek ik toe en masturbeerde in gedachten met haar mee.
Had ze mijn indringende blikken samen met haar vingers in haar kut voelen glijden of had ik onbewust een geluid gemaakt, in elk geval sloeg ze ineens de ogen op en keek me regelrecht aan. Ze schrok minstens even hard als ik. Zo snel mogelijk maakte ik me uit de voeten, verwachtend elk ogenblik het geluid van politiesirenes te horen. Ik stapte in mijn auto en gaf plankgas. Pas toen ik op de hoofdbaan belandde begon ik kalmer te worden, al kwam ik slechts op de autosnelweg echt tot rust. Voor zover van rust sprake kon van zijn want het beeld van die masturberende vrouw had zich op mijn netvlies gebrand.
Inslapen deed ik slechts toen ik had beslist dat ik haar zou verleiden. Risico op herkenning was er volgens mij niet bij want in die ene flard en tegen een donkere achtergrond had ze mijn gezicht waarschijnlijk niet goed kunnen zien. Ik liet een dag voorbijgaan opdat die indruk nog verder zou vervagen. ‘s Ochtends reed ik opnieuw naar haar straat, schuin tegenover het huis parkerend, al had ik nog geen vastomlijnd plan van aanpak. Lang hoefde ik niet te wachten eer de garagepoort openzwaaide en zij naar buiten reed in een oude Volkswagen, die vloekte met de rijkdom van haar huis, maar mij een verhaal van karakter en eigenzinnigheid vertelde.
Ik volgde haar en toen zij vertraagde en tot stilstand kwam aan het kruispunt met de hoofdweg, reed ik in een opwelling met mijn bumper zacht tegen de achterzijde van het kevertje aan. Ze zette haar auto opzij, deels op stoep deels op een busbaan. Ik deed hetzelfde en stapte uit. Haar portier zwaaide open gevolgd door een stel sensationele blote benen op knalrode naaldhakken, die mijn pik nabootste door zich op te richten, en dan kwam ze helemaal te voorschijn in een korte zomerjurk, waarvan de uitsnijding met haar ingesneden boezem en de zoom met haar gebruinde dijen flirtte. Net als de eergisternacht was haar gezicht vertrokken, niet van hartstocht echter, maar ditmaal van woede. Voor ze de kans had een boze opmerking te maken, zei ik.
“Lekker kontje.” Terwijl ik tot bij haar wagen kwam en met een hand over de achterzijde wreef. Ondanks zichzelf schoot ze in een lach die haar borsten deed trillen onder de dunne stof van haar kleedje.
“Maak jij er een gewoonte van vrouwen aan te rijden?” Vroeg ze, me goedkeurend van kop tot puntschoen opnemend. “Ik moet je nageven dat het een originele aanpak is.” Ik spleet mijn gezicht in een grijns en keek haar recht in de groene ogen. Dat had ik beter niet gedaan.
“Ken ik jou ergens van?” vroeg ze namelijk meteen. “Die blik van jou zegt me iets.” En dan in plotse herkenning. “Jij bent die heimelijke gluurder van eergisternacht.”, zei ze misprijzend.
“Ik moet je tegenspreken. Ik ben helemaal geen gluurder.”
“Wat dan wel?”
“Een inbreker.”
Daar werd ze enkele tellen stil van. Toen zei ze “Om een of andere reden vind ik dat eigenlijk veel minder erg.”
“Daar hoopte ik op.”
“Maar in dat geval ben je met lege handen naar huis gegaan.”
“Toch heb ik iets meegenomen wat jij me nooit meer af kunt pakken.”
Ze bloosde niet. “Was jij blijven kijken als ik je niet had opgemerkt?”
“Ja.”
“Dus toch een beetje een gluurder?” Het klonk niet boos. “Neen. Het was niet waarom ik gekomen was. Maar eenmaal ik je gezien had, moest ik eenvoudigweg blijven kijken.”
Ze wist niet meteen wat ze daarop moest antwoorden, al was het niet uit schaamte. “Ben je daarna verder gegaan?” vroeg ik, haar opnieuw recht in de ogen kijkend. Ze beantwoordde mijn blik.
“Aanvankelijk niet. Ik was te zeer geschrokken. Maar uiteindelijk wel. Omdat ik zin had in mezelf. En deels ook omwille van de opwinding van dat schrikken.” Haar gezicht verkleurde geil bij de herinnering. “En jij?” Het timbre van haar stem werd heser bij die vraag. “Gisternacht. Terwijl je aan me dacht.”
“Was ik een gluurder geweest dan zou je die gedachte afstotelijk gevonden hebben. En nu windt het je op.”
“Ja”, gaf ze toe. “En?”
“Neen.” Ze keek ontgoocheld bij dat antwoord. Ik lachte. “Waarom zou ik genoegen nemen met fantaseren over jou? Ik ben een dief weet je. Een man die neemt wat hij wil hebben”.
“En jij wilt mij hebben.”
“Inderdaad.” Weer zocht ik haar ogen.
“Ik heb een zwak voor mannen die weten wat ze willen. En weet je, misschien fantaseerde ik gisteravond wel over een dief die mij betrapte.”
“Misschien kom ik terug vannacht.”
“Vannacht ben ik er niet”, zei ze geheimzinnig.
“Zal ik overmorgen bij je langs komen?”
“Voor een afspraakje?”
“Misschien. Misschien vraag ik je mee uit eten. Misschien vraag ik je mee uit stelen. Wie weet wat die opwinding met je doet.”
“Ik verwacht je.”
De dag erop reed ik voor en belde ik aan. Ze was razend toen ze voor me opendeed.
“Ik had niet gedacht dat jij je nog ooit aan mij zou vertonen. Ik weet niet waarom ik niet meteen de politie bel.”
“Waarom dan?”
“Omdat jij gisternacht mijn juwelen gestolen hebt. Ik merkte het zo-even toen ik me wilde optutten voor je”, terwijl haar hand in een reflex naar de halssnoer loze nek ging.
“Heb je je niet afgevraagd waarom ik slechts één juweel gestolen heb?” vroeg ik onverstoord. Sprakeloos keek ze me aan toen ik een cactusgroen halssnoer uit de zak van mijn kostuumjas opdiepte en het haar omdeed. Het paste perfect bij haar opgestoken haren, ogen en de diep op de borsten uitgesneden jurk. “Ik wist op zo korte tijd geen cadeautje te bemachtigen. En op deze manier was ik zeker dat het bij je in de smaak zou vallen.”
“Verdomme”, zei ze, haar woede helemaal weggesmolten. “Jij bent echt waar ongelooflijk. Een man die mijn eigen juwelen als geschenk voor me steelt. Wat ga je in de toekomst nog allemaal bij me stelen?”
“Je hart misschien”, zei ik en trok het ragfijne linkerschouderbandje naar omlaag tot in de plooi van haar elleboog, zodat haar borst ontbloot werd. “Jij neemt inderdaad wat jij wilt”, zei ze, de stem hees, nam me bij de hand en legde die tegen haar borst, tegen haar hart, tegen haar hartslag, die versnelde toen ik uiteindelijk haar hele jurk uittrok en ze naakt voor me was.
Rudi