Perslucht

()

Emiel is aan de beurt vanavond. Mijn baas is weer eens een paar dagen in het buitenland en het vrouwtje is alleen thuis en heeft er weer zin in. Dus moet Emiel uit de kast en lig ik hier alweer alleen, de hele nacht waarschijnlijk. Niet dat ik veel aan Emiel heb. Hij is een beste kerel, knap ook nog, en hij heeft een pik om U tegen te zeggen. Maar als ze hem leeg naast me neerlegt valt er met hem niet veel meer te doen dan een praatje te maken. Soms is hij zelfs dáárvoor te uitgeput en ligt hij maar wat omhoog of opzij te staren. De bazin is soms onverzadigbaar en Emiel moet er op die momenten aan geloven. Dan heeft ze de een of andere fraaie deal afgesloten en staat ze totaal op scherp. Ik merk dat altijd goed aan haar en kan het dan niet laten om Emiel wat te jennen als ze hem uit de kast pakt. Zoals vanavond.

“Het is weer zover, jongen”, zeg ik tegen hem als de kastdeur opengaat en ik de schittering in de ogen van de bazin zie. Haar neusvleugels staan wijder dan anders en ik zie in een flits dat haar slapen kloppen. Ze sleurt Emiel zo ongeveer eruit en ik hoor hem even jammeren.

“Hopelijk doet ze haar ringen op tijd af, jongen”, plaag ik hem en dan gaat de kastdeur weer dicht. Maar niet helemaal. Er blijft een kier over. Blijkbaar heeft het vrouwtje haast, grote haast. Nu zie ik haar bovenste helft door de kier, terwijl ze op het bed zit en in razend tempo Emiel opblaast. Af en toe zie ik zijn forse pik. Die hoeft nooit opgeblazen te worden. Die staat altijd overeind. Altijd klaar voor het vrouwtje, maar nooit voor mij, helaas. Bijna eens zo snel dan anders is Emiel gevuld en zie ik hoe hij met een smak op het brede bed wordt geworpen. Zijn kegel priemt hoog in de lucht en ik kijk er smachtend naar. Ik hoor de bazin in snel tempo haar kleren uitdoen. Ik kan haar niet zien, ze staat opzij van de kastdeur. Maar ik hoor haar des te beter. Ze ademt met korte rukken en af en toe zie ik een kledingstuk voorbij vliegen. Dan verschijnt ze in beeld, naast het bed. Ja, ze is een prachtstuk en eigenlijk zou Emiel niet zo moeten zeuren, denk ik. Alhoewel? Zoals ik haar soms tekeer hoor, en nu zie, gaan op hem…

Gelukkig doet de baas altijd wat kalmer aan met mij. Stel je voor zeg! Eén ongelukje, met een scherpe ring of misschien te hard opgeblazen, en je bent er geweest. Ik zie ineens haar stevige ronde billen omhoog komen. Haar hand gaat omlaag en ze omklemt stevig Emiels paal. Zonder veel omhaal laat ze zich zakken, ploft dan onverhoeds bovenop hem en begint hem te berijden zoals een woeste Tataar een wild paard berijdt, naar boven, naar beneden ploffend, naar voren en weer naar achteren schuivend, terwijl haar hand Emiels zak omklemt en deze afwisselend met rukken omhoog trekt. Ik kijk jaloers toe en droom ervan dat ikzelf bovenop hem zou liggen. Het is snel voorbij. Ik hoor haar gesmoorde kreet in het kussen. Emiel is heel gebleven.

De bazin rolt zwaar hijgend van hem af, blijft een tijdje liggen, staat dan op en vertrekt naar beneden. Emiel blijft liggen en ik weet dat hij vannacht nog wel een paar keer zijn diensten zal moeten aanbieden. Als ze zo is gaat ze pas heel laat slapen. O Emiel! Het klonk gedempt door de deur, maar ik heb ze toch afscheid horen nemen. Zij is voor twee dagen weg.

“Benieuwd of hij vanavond al wil”, hoor ik Emiel naast me zeggen. Ik kan hem niet zien, hij ligt helemaal verfrommeld in de hoek. Van beneden komen zachte geluiden. Na een hele tijd houden ze op en hoor ik de slaapkamerdeur opengaan. Even later gaat onze kastdeur open en weet ik dat het nu mijn beurt is. Mijn baas pakt me beet en haalt me uit de kast. Hij legt me op het bed en loopt terug naar de kast. Tot mijn verrassing doet hij de deur niet dicht. Ik zie hem omhoog reiken en Emiel eruit trekken. Wat krijgen we nu?! Emiel en ik kijken elkaar aan, allebei verbaasd. Een tijd later liggen we allebei stevig, maar niet te hard, opgeblazen naast elkaar op bed, starend naar het plafond.

“Snap jij het, Emiel?” vraag ik.

“Misschien heeft ie…?” zegt hij.

“Maar waarom nu dan ineens?” Uit mijn ooghoeken zie ik de baas naast Emiel komen staan, zich bukken en het een of ander goedje op Emiels pik smeren. Dan richt hij zich weer op en ik zie hem zijn eigen forse paal insmeren. Twee prachtige glanzende pikken zie ik van opzij. Ze doen in grootte niet voor elkaar onder. Mijn baas blijft even stil staan, kijk omlaag naar zijn kloppende prang en glijdt met een vinger erlangs, omlaag, tot aan zijn zak die hij zacht streelt en waar hij voorzichtig in knijpt. Zijn pik slaat naar achteren en ik hoor de zachte plof als hij tegen zijn buik klopt. Dan kijkt hij op en knielt op het bed, naast Emiel. Zal hij…? Maar nee, hij gaat schrijlings over Emiels benen zitten en pakt mij ineens op. Hij draait me om en legt me bovenop Emiel.

“O, Emiel”, fluister ik. “Wat gaat hij doen?”

Lang hoef ik niet te wachten. Ik word iets naar boven geschoven en dan langzaam weer naar onderen. De gladde pik van Emiel glijdt langzaam mijn kut in en ik voel hoe hij me vult, helemaal vult. Stil liggen we zo even op elkaar en dan voel ik de vinger van mijn baas mijn andere gaatje binnengaan. Hij is glad en kietelt me binnenin aan alle kanten. Ik hoor hem achter me kreunen en schuifelen en plotseling voel ik zijn gewicht op mijn rug en billen komen en voel ik Emiels pik nog dieper binnendringen en dan ineens glijdt de paal van mijn baas mijn kontgat in, helemaal tot aan de wortel en ben ik van onderen totaal gevuld, zoals me nog nooit is overkomen.

Langzaam begint hij te bewegen en Emiel beweegt mee en ik beweeg mee en zucht mee met Emiel en mijn baas en ik voel de twee stammen binnenin me en ze raken elkaar en schuren langs elkaar heen en het ritme wordt sneller en het zuchten en kreunen ook, sneller en sneller.

Twee stevige handen grijpen mijn tieten, knijpen en knijpen en trekken aan mijn tepels, terwijl het ritme sneller en sneller wordt en het wel lijkt alsof ik van binnen word open gescheurd en dan hoor ik zijn adem snerpend door mijn haren gaan en trekt hij me half omhoog en stoot dieper dan ooit en stort zich dan voorover en brult schokkend en trillend in het kussen en ik voel hem leegstromen, diep in me, dieper dan Emiel, veel dieper en ik verdraag zijn totale gewicht en sidder mee en geluk stroomt door me heen en als ik kon huilen deed ik het nu, want eindelijk zijn we samen en ik weet dat dit het begin van nieuw genot zal zijn.

Als ik mijn armen zou kunnen bewegen sloeg ik ze nu om hem heen en kuste hem en kuste hem en zou hem willen smeken om door te gaan en door te gaan en later weer en nog eens

Dorien Vercammen

Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u.

Liefs My

How useful was this post?

Click on a star to rate it!

Average rating / 5. Vote count:

No votes so far! Be the first to rate this post.

We are sorry that this post was not useful for you!

Let us improve this post!

Tell us how we can improve this post?

Eén reactie op “Perslucht”

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *