Ze kwam voor de kunstcatalogus die mama in de boekenkast had en die net nu op mijn kamer ligt. Tja, we zitten in dezelfde klas met dezelfde les kunsthistorica. We zitten op bed de reproducties te kiezen. Wie zou welke gebruiken.
Het was niet de bedoeling dat ik haar zou kussen. Eigenlijk verwacht ik dat ik er elk moment mee ophoud, maar dat doe ik niet. Ik verwacht dat ze me wegduwt, maar dat doet ze niet. Op het moment dat mijn mond bij de hare komt, doet ze haar lippen uit elkaar en zucht ze, alsof dit precies is wat ze van me nodig heeft. Vreemd genoeg wil ik haar daardoor alleen nog maar meer kussen. Ik kus haar, wetend dat ze de beste vriendin van mijn zus is. Ik kus haar, wetend dat ze een vriend heeft. Ik kus haar, wetend dat dit iets is wat ik nooit gedaan zou hebben behalve op dit moment.
Ze glijdt met haar hand omhoog over mijn arm, gaat met haar vingers onder de mouw van mijn shirt en volgt lichtjes de contouren van mijn biceps. Ik trek haar dichter naar het midden van het bed, naar me toe, en kus haar intenser. Hoe meer we zoenen, hoe meer we allebei erkennen dat we verlangens en lusten nodig hebben. We worden allebei tegelijkertijd ongeduldiger en doen wat we kunnen om het verlangen helemaal te bevredigen. Elke streling van haar hand over mijn huid haalt me verder uit mijn gedachten en brengt me meer in het moment met haar, dus ik kus haar nog wanhopiger en wil dat ze mijn gedachten helemaal wegneemt. Mijn hand vindt zijn weg onder haar shirt en zodra ik haar borst vast heb, begint ze te kreunen, duwt ze haar nagel in mijn onderarm en ze kromt haar rug.
Ik heb nog nooit iemand zo duidelijk non-verbaal zien zeggen; ja, ik wil het.
Er zijn nog maar twee dingen waar ik aan denk als zij mijn shirt uit begint te trekken en mijn handen gewillig aan haar rits friemelen.
Ik moet haar uitkleden.
Dieter.
Normaal gesproken denk ik niet aan kerels als ik met seks bezig ben, maar normaal gesproken zit ik ook niet aan de vriendin van een vent. Ik mag Lara helemaal niet zoenen, maar ik doe het toch. Ik zou haar niet uit haar kleren moeten helpen, maar ik doe het toch. Ik zou mijn hand niet in haar slipje moeten laten glijden, maar ik doe het toch.
Ik maak mezelf los van haar mond als ik haar betast en kijk hoe ze kreunt en haar hoofd achterover in mijn kussen duwt. Ik blijf doorgaan met wat ik met mijn ene hand doe terwijl ik met mijn andere hand mijn shirt uit trek, BH los maak en mijn natte slip onder mijn rok uit trek. Ik blijf de hele tijd naar haar kijken. Ik weet dat geen van ons echt helder denkt, want anders zou dit niet gebeuren. Of we nou wel of niet helder denken, nu denken we tenminste wel aan hetzelfde. Dat hoop ik tenminste.
Ik weet hoe ontzettend fout het klinkt om een meisje te vragen naar haar vriend als ze slechts dertig seconden verwijderd is van hem compleet vergeten, maar ik moet wel. Ik wil niet dat ze hier spijt van krijgt. Dat we er allebei spijt van krijgen.
“Lara?” Fluister ik. “En Dieter dan?”
Ze jammert een beetje met haar ogen dicht en legt haar handpalmen op mijn borsten. “Die is bij hem thuis,” mompelt ze, maar ze maakt geen aanstalten om te stoppen met mijn nippels te nijpen bij het horen van zijn naam. “Hij moest na schooltijd zijn vader helpen met wat timmergedoe.”
Ik moet erom lachen. Ze opent haar ogen en kijkt me aan, waarschijnlijk verward dat ik op zo’n moment lach. Maar, ook zij glimlacht gewoon. Gelukkig glimlacht ze.
En hé; als zij zich nu niet schuldig voelt, dan ga ik me er ook niet schuldig over voelen. We kunnen er later wel spijt van hebben.
Ik verlaag mijn mond naar de hare op precies hetzelfde moment dat ze naar adem snakt, daarna luid kreunt; en haar vriend helemaal vergeten is. Haar aandacht is honderd procent gericht op de bewegingen van mijn hand, en mijn aandacht is honderd procent gericht op dat kaal geschoren heuveltje, gezwollen lippen en keiharde tepels.
Ik ga boven op haar zitten, ga met mijn mond op haar mond, glijd over haar lichaam en maak compleet gebruik van de situatie, al weet ik hoeveel spijt ik er later van zal krijgen. Hoeveel spijt ik er nu al van heb.
Maar ik doe het toch.
Ze zit aangekleed op de rand van mijn bed en trekt haar schoenen aan. Ik heb al een proper slip, BH en een sweater aan en we lopen naar de slaapkamerdeur, niet wetend wat te zeggen. Ik weet niet hoe en waarom dat allemaal net gebeurd is, en gebaseerd op haar gezichtsuitdrukking heeft zij er ook geen benul van. Ze staat op en loopt naar de deur, en pakt de catalogus waarvoor ze kwam. Ik hou de deur open, maar weet niet zeker of ik haar er gewoon uit moet laten of gedag moet kussen of moet zeggen dat ik haar nog wel bel. Wat heb ik net in vredesnaam gedaan?
Ze loopt een stukje op de overloop, blijft dan staan en draait zich naar mij om. Ze maakt geen oogcontact. Ze staart enkel naar de foto’s in haar handen.
“Ik kwam alleen voor de foto’s, toch?” Vraagt ze voorzichtig. Een bezorgde frons tekent haar gezicht en ik realiseer me dat ze bang is dat wat er net tussen ons is gebeurd meer betekende dan het daadwerkelijk betekende.
Ik wil haar verzekeren dat ik niets zal zeggen. Ik duw haar kin omhoog zodat ze me in de ogen kijkt, en glimlach naar haar. “Je kwam voor de catalogus. Dat is alles, Lara. En Dieter is thuis, die helpt zijn vader timmeren.”
Ze lacht, als je het zo kunt noemen, en kijkt me dankbaar aan. Er valt eventjes een ongemakkelijke stilte voordat ze uiteindelijk weer lacht.
“Wat gebeurde er dan ook in godsnaam?” Zegt ze, met een handgebaar naar mijn slaapkamer. “Zo zijn we niet, Esme. Wij zijn niet zulke types.”
Wij zijn niet zulke types. Daar ben ik het mee eens. Maar ik weet het ook niet zeker voor mijzelf. En zij ook niet. Ik leun met mijn hoofd tegen de deurpost en voel de spijt al binnendruppelen. Ik weet niet wat me bezielde en waarom het feit dat ze in geen enkel opzicht de mijne is me er niet van weerhield. Het enige excuus waarmee ik op de proppen kan komen is dat het een direct gevolg was van ons…
“Laten we mama de schuld geven,” zeg ik gekscherend. “Het zou niet zijn gebeurd als zij hier was.”
Lara glimlacht. “Ja,” zegt ze, met pretoogjes. “Wat een slet, zeg, jouw moeder, dat ze ons zoiets weerzinwekkends liet doen. Hoe durft ze.”
Ik lach. “Ja toch?”
Ze houdt de catalogus omhoog. “Bedankt voor…” Ze kijkt even naar de foto’s en wordt stil, daarna kijkt ze me weer in de ogen.
“Nou… gewoon bedankt, Esmeralda. Voor…”
Ik bevestig haar dankbaarheid met een enkel knikje en kijk toe hoe ze de trap naar beneden neemt. Ik doe de deur dicht, ga naar mijn bed en pak mijn dagboek op de weg ernaartoe. Ik open het waar ik was gebleven voordat Lara een uur geleden mijn kamer binnenkwam.
Esmeralda
Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u. Liefs My