Mijn nieuwe geliefde Peter heeft een fetisj voor borsten; naakte borsten wel te verstaan. Ik leer hem kennen als zijn assistente bij een project waarvoor hij is ingehuurd. Via het uitzendbureau word ik gevraagd voor een “ongewone” opdracht. Het ongewone zit hem in het feit dat er sprake is van zeer onregelmatige werktijden en -dagen; ook de weekenden zijn niet heilig. Dat is precies wat ik zoek. Wat ik op dat moment nog niet weet is dat het ook op ander gebied wel heel ongewoon zal worden
We zitten samen in een kamer, ergens hoog en achter in een statig gebouw op de Keizersgracht. Elke dag krijgt hij stapels ingevulde formulieren. Voor het verwerken en analyseren daarvan heeft hij een speciaal programma ontwikkeld. Mijn taak is het invoeren van de data en ik kan meteen beginnen want er is al een achterstand van twee weken. De eerste werkdagen eindigen steevast pas rond elf uur ’s avonds.
Al na een paar dagen vormen we perfect team. Er wordt nauwelijks gesproken. Ik achter de computer, hij achter zijn bureau met grafieken die uit de data rollen. Hoe groot de werkdruk ook is, rond zes uur is het even einde werkdag. Dan gaan we wat eten en drinken in een naburige café. Over het werk of ons privé-leven wordt nauwelijks gesproken. Duidelijk is wel dat hij, net als ik, thuis weinig te zoeken heeft. Door zijn werk als veel gevraagde crisis oplosser zwerft hij door het land en verblijft meer in hotels en pensions dan dat hij thuis is. ‘Mijn vrouw zorgt wel dat het geld op komt,’ laat hij zich eens ironisch ontvallen. In de loop van de tijd krijg ik wel het gevoel dat er iets broeit tussen ons, zonder dat we daar uiting aan geven.
Op een zaterdagmorgen heb ik een leuk zwart lingeriesetje en een lange, grof gebreide zwarte jurk aan. Peter zit al achter zijn bureau en kijkt verbaasd op als ik mijn jas ophang. ‘Misschien toch iets te uitdagend?’ denk ik bij mijzelf als ik zijn gefronste wenkbrauwen zie. Uiterlijk verloopt de dag als alle andere, maar mijn gedachten dwalen steeds weer af. Het lijkt wel of de hele kamer gevuld is met een storm aan hormonen. ‘Zijn het alleen die van mij, of ook van hem?’ vraag ik mij voortdurend af. Ogenschijnlijk reageert hij in het geheel niet en maakt geen enkele toespeling.
‘Einde werkdag,’ roept hij tegen zessen. Ik leg mijn handen in de nek om die te masseren en rek mijn rug op. Peter is achter mij komen staan en neemt, tot mijn verbazing, het masseren over. Tot nu toe heeft hij al die weken niet één keer fysiek contact gemaakt, op het schudden van een hand na. Het voelt heerlijk en ik buig mijn hoofd naar voren en achteren. Als hij de brede halsrand van de jurk wat opzij schuift om er wat beter bij te kunnen, laat ik hem gaan. Dan, zonder enige aankondiging, pakt hij de schaar van mijn bureau en knipt de vrijgekomen beha-bandjes door. Verbaasd kijk ik achterom. ’Je krijgt van mij een nieuwe, maar ik ben de hele dag al benieuwd wat voor moois daaronder zit.’ Als hij ook de sluiting los heeft zwaait hij het kledingstukje in de hoek van de kamer. Plotseling een enorm gekras en gegrom van de grote papierversnipperaar die gulzig de ontvangen maaltijd begint te verorberen. We schieten in de lach. Ik draai me om en we raken verstrengeld in een diepe tongzoen. Peter laat zijn handen zakken en rimpelt langzaam de jurk omhoog om vervolgens ook de bandjes van mijn string door te knippen. Dan neemt hij mij van boven tot onder aandachtig op. ‘Wat ben je mooi,’ zegt hij zachtjes. Mijn toch al overgevoelige en bovengemiddeld lange tepels banen zich een weg door het grove breisel en priemen hun roze knopjes er parmantig doorheen.
‘Kom we gaan wat eten.’ ‘Maar ik kan me zo toch niet vertonen? Zal ik straks mijn jas maar aanhouden?’ ‘Ben je gek? Zoets moois wegstoppen?’ In het restaurant aangekomen kijk ik schichtig om mij heen om te zien of er geen bekenden zitten en aarzel om mijn jas uit te doen. Peter is onvermurwbaar en neemt hem van mijn schouders. Onmiddellijk reageren mijn tepels weer als voorheen. Verbeeld ik het me, of verslikt een man zich in een hap die hij juist neemt als wij voorbij zijn tafel lopen?
We vinden een rustig hoekje achterin de zaak. Aanvankelijk voel ik mij ongemakkelijk, maar dat verdwijnt in de loop van de avond. Meer en meer begin ik te genieten van mijn quasi naaktheid. Nu het ijs gebroken is durft Peter onthullen hoe hij al bij onze eerste ontmoeting over mij fantaseerde. Ik voel mij steeds verleidelijker worden. Hij, op zijn beurt, voelt dat er een klik is en vertelt over zijn – voor mij op dat moment nog onvoorstelbare – erotische fantasieën. Nadat het dessert is geserveerd kijk ik even om mij heen. Het restaurant is al bijna leeg. Dan trek ik in langzaam mijn jurk naar beneden en zie Peter met grote ogen als schoteltjes naar mijn borsten staren. Om het effect nog wat te verhogen een toefje slagroom op beide tepeltjes. Het is mijn antwoord op een niet gestelde vraag: dat ik graag zijn muze wil worden. (lees mijn vorige bijdrage ‘Memory Lane – Carplay). De rest van de avond laat zich raden: ik ben die nacht niet thuis geweest.
Loïs
Graag uw sterrenwaardering bovenaan en/of reactie onder het verhaal. En/of eventueel rechtstreekse mail met schrijver. Dank u.
Liefs My