Verrassing

Ik berg m’n spullen in de auto, geef mijn vriendin een knuffel en bedank haar voor een geweldig weekeinde. Ontspannen rij ik richting huis. Dan hoor ik het geluid van mijn telefoon. Het is een berichtje van hem: “Waar ben je nu?” Waar ben ik nu? O ja, dat is waar ook. Hij wist dat ik vanmiddag naar huis zou rijden. “Rij bij Amsterdam”, typ ik terug en leg de telefoon naast me neer om weer op de weg te letten. Mijn gedachten dwalen onmiddellijk af naar onze eerste afspraak. Ik was zo vreselijk zenuwachtig, maar hij niet. Hij was de rust zelf. Precies wat ik op dat moment nodig had; een sterke rustige man, maar vooral een ervaren minnaar.

“Ping” Ik schrik op uit mijn gedachten. Een nieuw bericht: “Rij door de A1 op, over 30 min. volgen nieuwe instructies”. Verbaast lees ik het bericht nog een keer. Instructies? Waarvoor instructies, wat is hij van plan? Wacht hij op me? Waar dan en wanneer dan? Mijn hoofd raast als een bezetene. Ik had hem een paar dagen geleden wel gesproken, maar we hadden niets afgesproken volgens mij. Ik besluit door te rijden en zijn volgende bericht af te wachten. Terwijl ik rij blijf ik maar nadenken over wat ik dan vergeten zou zijn. Ik moet echt maar afwachten, dan hij zal het wel zeggen. Toch krijg ik bij de gedachten aan hem tintelingen in mijn buik, zo’n heerlijk gevoel. En tegelijk maakt het mij onrustig en onzeker. Wat wil hij, wat is hij van plan? Ineens duurt alles wel heel erg lang. Het half uur is toch al om? Zenuwachtig kijk ik steeds maar weer op mijn telefoon, nog steeds niets. Ik schrik als ik ineens in de gaten heb dat ik al half op de vluchtstrook rijd. Pf, opletten Roos! Laat je toch niet zo gek maken.

Als dan uiteindelijk het bericht er is schrik ik toch weer. “Afslag Amersfoort noord, parkeer bij hotel Van der Valk! Stuur een bericht als je er bent.” Nou ja zeg, wat is dit? Wat denkt hij wel niet! Als hij mij wil zien, kan hij dat toch vragen!? Wat verwacht hij nu dat ik zo maar kom opdraven? Ik zucht diep. Ja, ook dat is mijn minnaar: een arrogante snelle reclame jongen. Hij is mijn grote zwakke plek, mijn achilleshiel, mijn foute man. Nee, deze keer niet met mij! Standvastig besluit ik gewoon door naar huis te rijden. Maar is dat wel wat ik wil? Waarom blijft het anders zo tintelen in m’n buik? Hoe kan het dat mijn hoofd ‘nee’ zegt, maar dat mijn lijf het uitschreeuwt van ‘ja’? Dan zie ik het bord bij afslag Amersfoort Noord opdoemen in de verte! En nu, wat doe ik nu? Mijn hoofd tolt, wat wil ik, wat wil ik niet? Nee, ik doe dit niet! Ik rij gewoon door naar huis. Ik lijk wel gek, laat me toch niet commanderen? Mijn hoofd denkt dat deze discussie gewonnen is. Maar hier ben ik een meester in, het voor de gek houden van vooral mijzelf. Dus geef ik simpelweg mijn richting aan en rijd de uitvoegstrook op terwijl mijn hoofd ‘nee’ blijft zeggen.

Ja, daar is het: Van der Valk Amersfoort. Rustig rijd ik de drukke parkeerplaats op, zoek een plekje en zet de motor af. Oké, en nu, wat doe ik nu? Mijn lichaam trilt gewoon van de spanning. Ik pak mijn telefoon en stuur hem een kort en duidelijk bericht: “ik ben er.” Nu maar afwachten. Wat is hij van plan? Ik voel me raar. Het gevoel dat je iets boven je hoofd hangt en je niet weet wat. En dat bij mij. Ik, de controle freak koningin! En toch maakt deze spanning me meer opgewonden dan ooit.

Na een paar minuten pas komt er een nieuw bericht: “ga het hotel binnen en neem plaats in de lobby”. Heel even twijfel ik nog. Zal ik het doen? Maar wie houd ik hier nu voor de gek. Alsof ik een keuze heb. Mijn hele lichaam gilt van het verlangen. Verlangen naar hem, verlangen naar het onbekende. Ik pak mijn handtas van de stoel naast mij en stap de auto uit. Met mijn telefoon stevig in mijn hand geklemd loop ik richting het hotel. Voor de deur stop ik. Een paar seconden lang is daar die twijfel, die angst voor het onbekende. Maar mijn lijf gaat gewoon door en loopt verder de lobby in. Het is een mooie lobby zoals je dat verwacht. Er staan twee mooie banken en een grote fauteuil. Ik kijk om me heen, maar hij staat er niet. Ik ga zitten op het puntje van een van de banken. Kijk richting de lift. Niets. Het meisje achter de receptie knikt vriendelijk naar mij en ik glimlach even terug. O, mijn God, ze zal wel denken. Ja, wat dan, wat zal ze denken? Ik moet om mezelf lachen. Ze denkt natuurlijk gewoon, “ja, daar zit weer zo’n miep die wacht op een vent”.

Ondertussen zit ik er al vijftien minuten te wachten. Nu maakt hij het toch echt te bont, hoor. Vastberaden sta ik op en loop door de lobby van het hotel weer naar buiten. Dan plots ontvang ik weer een bericht: “ga terug naar binnen!” Huh, wat is dit? Hoe weet hij dat ik buiten sta? Verschrikt kijk ik om me heen. Het is erg druk, maar nergens zie ik hem. Dan weer een bericht: “Ga de lift in naar de negende verdieping.” Mijn hart klopt als een bezetene in mijn keel. De spanning, de angst voor het onbekende, geen controle over de situatie. Ik voel de angst en spanning tegelijk door mijn lijf gaan. Mijn nieuwsgierigheid en mijn verlangen naar dit, hebben duidelijk de overhand. Ik loop terug naar binnen en rechtstreeks naar de lift. Ik probeer vooral geen oogcontact met het meisje achter de receptie te maken. Ik voel mezelf kleuren, schaam me rot. Ik ben duidelijk geen gast, anders was ik wel eerder naar boven gegaan. Gelukkig staat er al een lift klaar. Ik duik naar binnen druk op de negende verdieping en wacht ongeduldig tot de deuren sluiten. Wanneer de lift op de juiste verdieping is, stap ik de gang in en kijk om mij heen. Weer zie ik niemand, de gangen zijn leeg. Meteen weer een bericht: “Kamer 902, ga naar binnen. De instructies liggen op tafel.”

Mijn hart bonst nu zo stevig, ik houd angstvallig mijn hand tegen mijn borstkas, bang dat het eruit bonkt. De spanning is bijna ondraaglijk, maar tegelijk zo heerlijk. Ik voel de warmte in m’n slipje. Dat dit me zo zou opwinden. Ik kijk om me heen waar ik naartoe moet. Er zijn geen kamerdeuren te zien, wat raar. Er hangt een bordje met nummers. 901 pijl links en daaronder 902 pijl rechts. Oké, twee kamers maar? Ik volg de instructies op de bordjes en loop rechts de gang in. Ongeveer halverwege de gang is een brede deur. Ik wil op de deur kloppen, maar zie dan dat de deur op een kier staat. Rustig en met mijn hart in m’n keel duw ik de deur zachtjes verder open. Verbaast, maar ook voorzichtig, stap ik naar binnen. De kamer is schemerig en mijn ogen hebben even nodig om aan het donker te wennen. De kamer is gigantisch groot en er staat en megagroot bed in de kamer. Dan zie ik een tafel staan. Ik loop erheen. Er ligt iets zwarts en een briefje. Eerst pak ik het briefje en lees.

Doe je broek en je slip uit!

Ga op de witte stoel voor het bed zitten.

Doe de blinddoek die hier op tafel ligt voor je ogen.

Ik lees het wel tig keer weer, over en over. Ik word bijna gek, mijn hele lichaam trilt. Maar waarvan, is het de spanning, de angst of de opwinding. Ik kan mezelf niet eens stoppen. Ik wil dit, deze spanning voelt heerlijk. Ik volg de instructies op en doe m’n broek en slip uit. Nou, daar sta je dan in je blouse en naaldhakjes, ik geloof niet dat ik me ooit zo naakt heb, gevoeld als nu. Ik pak de blinddoek van tafel en loop naar het bed waar de witte stoel al voor staat. Dan kijk ik de kamer rond. Er ligt niets dat erop wijst dat hij hier is of was. Alleen het briefje en de blinddoek, verder niets. Ik ga wat onwennig op de stoel zitten, kijk nog een keer goed om mij heen en haal nog een keer diep adem. Dan doe ik de blinddoek voor mijn ogen. Door de stilte van de kamer hoor ik mijn eigen ademhaling, snel en onregelmatig. Ik wacht!

Het lijkt wel een eeuwigheid te duren voor er iets gebeurt, maar dan ineens hoor ik de deur. Instinctief wil ik meteen de blinddoek afdoen om er zeker van te zijn dat het hem echt is. Het kan zomaar iedereen zijn, een kamermeisje, andere gasten. Heb ik de deur eigenlijk wel weer dicht gedaan achter mij? Ik weet het niet meer. Zit ik hier zonder slip. Maar toch doe ik het niet, ik houd de blinddoek op en wacht af. De voetstappen komen steeds dichterbij. Mijn ademhaling versnelt en mijn hart bonst steeds harder. Dan gaat de persoon die in de kamer is achter mij staan. Mijn hele lichaam trilt, ik houd van schrik even mijn adem in. Dan twee warme handen op mijn schouders. Ik durf me niet te bewegen of iets te zeggen. De handen glijden langzaam via mijn hals naar beneden. Achter mijn blouse, over m’n borst. Mijn tepels zijn hard van opwinding. Toch blijft mijn hoofd razen met de gedachte dat hij het niet is, iedereen kan het zijn. Hij kan zomaar iemand anders hebben binnengelaten. Zou hij dat doen?

Ineens voel ik een gezicht tegen dat van mij aan. O, mijn God, ik voel een opluchting door mijn lijf gaan. Ik herken onomstotelijk zijn heerlijke geur. De heerlijke geur van zijn mannelijkheid, de geur van seks, de geur van hem. Hij is het. Hij kust mijn nek en dan mijn hals. Ik laat mijn hoofd tegen dat van hem zakken en kreun zacht. Terwijl de zachte zoenen in mijn nek doorgaan pakt hij mijn beide handen vast. De spanning in mijn lichaam is bijna onhoudbaar. Hij brengt mijn beide handen bij elkaar achter mijn rug. Ik voel iets kouds om mijn polsen gaan. Wat is dit, wat nu? Ik hoor twee klikken. Ik zit vast, mijn handen zijn vast aan elkaar gebonden. Ik word gewoon gek nu, gek van de opwinding, van het niet weten wat er komen gaat.

Ik zie niet wat hij doet, ik kan hem alleen horen, voelen en ruiken. Kan ik dit, kan ik mijzelf zo laten gaan, mijzelf zo overgeven aan een ander? Ja, dit kan ik, dit wil ik. Ik vertrouw hem. Dan voel ik plots zijn hand tussen mijn benen. Ik schrik op. Maar ik schrik er vooral van hoe opgewonden ik ben. Zo nat, zo geil. Ik laat het los … denk niet meer na…, maar geef mij volledig over aan mijn onvoorspelbare minnaar… Doe jij dat ook?

Dorien Vercammen

Graag uw waardering en/of reactie onder het verhaal, dank u.

Liefs

My