Het was vandaag wat ze bij het KMI een ‘tropische dag’ noemen, ruim boven de dertig graden. Zoals bijna elke donderdag ben ik met mijn vriendinnen Sandra en Arianne wezen winkelen. Als om negen uur de winkels dichtgaan, zoeken we een restaurantje op. Het wordt Italiaans. Jammer genoeg is er geen plaats meer op het terras. Binnen wel en daar is het bovendien lekker koel.
Over de bar geleund staat de pizzabakker. Hij kijkt een beetje triest. Ik heb hem nog nooit eerder gezien hier. Ongegeneerd neemt hij ons in zich op. Sandra loopt voorop. Haar strakke, diep uitgesneden topje geeft hem een ruime blik op haar borsten. Arianne draagt een kort jurkje dat haar lange benen goed laat uitkomen.
Maar het langst rust zijn blik op mij. Ik heb mijn nieuwe rode jurkje aan: een flinterdun bandje om mijn nek houdt het op zijn plaats. De rug is bloot tot vlak boven mijn billen. Tussen mijn borsten is het diep uitgesneden. De soepele stof fladdert losjes om mijn heupen, maar laat het grootste deel van mijn benen vrij. Ik heb er een paar schoenen met hoge hakken bij aangetrokken.
We gaan zitten. Er klinkt zachte muziek, er klinkt vrolijk gepraat van de andere gasten, gelach, gerinkel van glazen. Bij de ingang klatert een fonteintje naast een standbeeld van een cupidootje. Op de wand zijn schilderingen van zuidelijke taferelen. Een bootje op het strand van de Middellandse Zee, een dorpsgezicht met veel groen, het Colosseum. Maar ook een stilleven met in het midden een grote ham. Overal staan typisch Italiaanse voorwerpen, bijvoorbeeld grote flessen Chianti.
De ober begroet ons als oude bekenden; wat we ook zijn, want we komen hier zowat elke maand wel een keer. Even later zijn we in de kaart verdiept. We zitten, precies in de zichtlijn van de pizzabakker. Ik kijk recht in zijn richting, Arianne en Sandra zitten links en rechts van mij tegenover elkaar. Als ik weer opkijk uit de kaart, is de pizzabakker weer aan het werk gegaan. Met efficiënte, maar elegante gebaren belegt hij het pizzadeeg. Hij haalt een aantal pizza’s uit de oven en nadat hij de nieuwe in de oven heeft geschoven, komt hij weer terug naar zijn plekje bij de bar. Hij kijkt naar ons, naar mij. Ik ben wel gewend dat mannen naar mij kijken, maar nu begint er toch langzaam iets te kriebelen. Zijn blik is strak op mij gericht. Hij kijkt niet naar Arianne. Niet naar Sandra, niet naar de andere gasten. Alleen naar mij.
De ober brengt onze drankjes – pils – en neemt de bestelling op. De pizzabakker is weer aan het werk gegaan. We kletsen honderduit over onze belevenissen van de afgelopen dagen en drinken van ons bier. Het duurt een tijd voordat we ons eten krijgen. De pizzabakker werkt in een vaste cyclus: deeg rollen, pizza beleggen, vorige pizza’s uit de oven, nieuwe er in en dan een paar minuten pauze aan de bar. Af en toe neemt hij een slok water en als zijn glas leeg is, vult hij het weer. Verder kijkt hij tijdens zijn pauzes naar mij, alleen maar naar mij. Soms kijk ik terug, soms negeer ik hem. Ik stuur een keer een glimlach in zijn richting. Verbeeld ik het me, of glimlacht hij terug?
Ook nadat ons eten gebracht is – we eten geen pizza – blijft zijn werkritme hetzelfde. Ik begin er meer op te letten, zonder mij te laten afleiden van mijn eten en van onze gesprekken. Hij is best knap, met zijn gespierde bovenlijf in een strak wit hemd. Hij heeft de bouw van iemand die dagelijks zware zakken meel sjouwt of zoiets. Arianne vertelt een smakelijk verhaal over een tennisdubbel de vorige avond, die in een mini-orgie is geëindigd.
Naarmate de avond vordert, worden zijn pauzes langer. Dat is ook het moment dat ik meer dan de gewone belangstelling voor een goedgebouwd exemplaar van het andere geslacht begin te krijgen. Hij is ouder dan ik, een jaar of dertig, schat ik. Hij draagt een wit hemd. Hij heeft een snor en een lok van zijn te lange haar hangt over zijn voorhoofd tot half voor zijn oog. Hij heeft zich zeker twee of drie dagen niet geschoren. Dat geeft hem een melancholieke blik. Of het daardoor komt of niet, ik krijg een weeïg gevoel in mijn buik, elke keer als ik merk dat hij naar mij kijkt. Ik voel de eerste lichte opwinding. Ik glimlach weer naar hem, knipper een keer met mijn ogen. Onopvallend, want ik wil de aandacht van de andere twee meiden niet op hem vestigen. Ik stel mij voor hoe zijn piemel in zijn broek groeit als hij naar mij kijkt. Verbeeld ik het mij of staat zijn gezicht iets vrolijker?
“Nog een toetje?” Vraagt Sandra. Elke keer dezelfde vraag – en elke keer hetzelfde antwoord: “Natuurlijk!”
De vraag naar pizza’s is op dit tijdstip duidelijk afgenomen en nog maar af en toe hoeft de pizzabakker even bij de bar vandaan om er eentje de oven in te schuiven. De rest van de tijd staat hij bij de bar naar mij te staren. Ik werp van tijd tot tijd een blik in zijn richting en glimlach dan naar hem. Elke keer als ik dat doe, klaart zijn gezicht even op. Als de ober opzij van onze tafel een paar borden op de vloer laat vallen, kijken zowel Sandra en Arianne als de pizzabakker die kant uit. Van dat ogenblik maak ik gebruik om mijn jurk wat verder open te schuiven, zodat een groter deel van mijn borsten zichtbaar wordt.
Dan worden de toetjes gebracht. Ik heb sinaasappel-ijs met Grand Marnier en slagroom. We eten met kleine hapjes. Ik vertel in detail over mijn skate-tocht van de vorige dag. Af en toe schep ik een beetje ijs op mijn lepel. Ik steek mijn lepel niet in de mond, maar lik het ijs er met mijn tong vanaf en laat het dan in mijn mond smelten. Elke keer als ik dat doe, kijk ik de pizzabakker strak aan. Het lijkt alsof hij ook elke keer ook een beetje smelt. Als het ijs op is, gaan Arianne en Sandra naar de wc. Ik leun voorover en doe alsof ik een kaartje bestudeer dat op de tafel staat. Op deze manier heeft mijn pizzabakker een mooi uitzicht op mijn borsten. Als de meiden terugkomen, sta ik op. Ik zeg: “Ik moet ook nog even een plasje maken.”
“OK, dan rekenen we vast af.”
“Goed. Tot zo.” De pizzabakker staat net weer een pizza klaar te maken. In het voorbijgaan, werp ik hem een glimlach toe. Hij kijkt heel even in mijn richting, zonder zijn werk te onderbreken. Ik doe een plas, werk mijn lippenstift even bij, trek mijn jurk nog een keer recht en verlaat de wc dan weer. Meer dan 90 seconden heeft het niet geduurd.
In het nauwe gangetje komt hij mij tegemoet. Toeval? Ik zal het nooit weten. Hij blijft staan met zijn rug tegen de muur. Ik draai mij ook opzij en schuif langs hem heen. Onze blikken kruisen elkaar. Als ik nu verder loop, is het moment voorbij en gebeurt er verder niets. Maar ik stop. Een fractie van een seconde maar, dan wil ik weer verder gaan. Maar in dat korte moment heeft hij zijn handen op mijn heupen gelegd. Even blijven we bewegingloos tegenover elkaar staan, onze blikken strak op elkaar gericht. Het volgende ogenblik heb ik mij tegen hem aangedrukt. Onze monden vinden elkaar, onze tongen ontmoeten elkaar. Zijn ene hand glijdt over mijn onderrug naar beneden, zijn vingers duiken onder de stof van de jurk en grijpen mijn bil vast. De andere hand glijdt omhoog. Hij trekt de strik uit het bandje van mijn jurk. Alleen doordat ik stijf tegen hem aangedrukt sta, blijft de jurk op zijn plaats.
Ik kneed zijn schouders en zijn bovenarmen. Eén hand laat ik naar zijn billen glijden. Zijn nagels krassen zachtjes over mijn rug. Ze glijden over mijn schouder en dan aan de voorkant weer naar beneden. De topjes van zijn vingers glijden even over de zijkant van mijn borst. Dan gaan ze verder. Ze volgen de zoom van mijn jurk, om dan langs mijn bovenarm weer omhoog te glijden.
Ik wil meer. Er is nu geen ontkomen meer aan. Ik druk mijn heup nog harder tegen zijn piemel. Als zijn hand weer over mijn schouder glijdt en dan aan de voorkant naar beneden, verbreek ik onze zoen en leun ik achterover. Mijn jurk glijdt van mijn borsten naar beneden. Zijn hand omvat meteen mijn linkerborst. Hij trekt zijn andere hand uit mijn jurk en legt die op mijn rechterborst. Zijn vingers strelen mijn borsten, zijn duimen cirkelen om mijn tepels. Dan druk ik mij weer naar voren om hem weer te zoenen. Ik til mijn voet van de grond en wrijf met mijn dijbeen tegen zijn heup.
Zijn borst gaat snel op en neer met zijn ademhaling. Zijn snor kriebelt tegen mijn wang. Ik werk mijn handen onder zijn hemd en kneed zijn gespierde bovenlichaam. Ik laat één hand zakken en duw hem in de band van zijn broek. Ik kneed zijn bil. Elk ogenblik kan er iemand het gangetje inlopen en ons zien. Het interesseert mij al lang niet meer, hooguit windt het mij nog meer op. Maar dan lijkt ook hij zich te realiseren dat we ieder moment betrapt kunnen worden. Hij onderbreekt onze zoen en fluistert: “Come.”
Hij grijpt mijn pols en trekt mij mee naar achteren. Met mijn vrije hand voorkom ik dat mijn jurk om mijn enkels zakt. Achter in het gangetje is een deur met daarop een bordje: ‘Privé’. De deur staat op een kier. Hij duwt hem verder open. Hij trekt mij mee een voorraadkamertje in. De deur gaat vanzelf weer terug in zijn oude stand. Een kleine kier naar het gangetje blijft open. Een kaal peertje verbreidt een zwak licht in het voorraadkamertje. Langs beide wanden zijn schappen met blikken olijfolie, tomaten, pasta en allerlei andere levensmiddelen. Achterin is een stoffig raam en daaronder liggen enkele zakken meel. Ik trap mijn schoenen uit en sta nu op blote voeten op de stoffige vloer.
Ik trek hem weer tegen mij aan. Met één hand houdt hij me bij mijn haar vast. Hij hapt naar mijn borsten, neemt mijn tepel in zijn mond en zuigt er op. Zijn vrije hand legt hij op mijn andere borst. Ik leg mijn hand op zijn kruis. Door de dunne katoenen stof van zijn koksbroek voel ik zijn ballen en zijn knoertharde paal. We schuiven langzaam naar achteren, voetje voor voetje, tot mijn enkels tegen de onderste zak meel stuiten. Ik val achterover, tot ik half zit, half lig op de meelbalen.
Zijn handen verdwijnen meteen onder mijn jurk, die nog steeds om mijn heupen hangt. Hij grijpt mijn broekje in twee vuisten. Het is een nieuw, sexy zwart broekje. Ik had er niet op gerekend dat al zo vroeg op de avond een man zijn handen er op zou leggen. Ik til mijn achterwerk een stukje omhoog, zodat hij het naar beneden kan schuiven, maar hij heeft daarvoor geen geduld. Hij scheurt het met een ruk kapot. Het restant blijft als een vod om mijn dijbeen hangen. Ik spreid mijn benen wijd. Mijn kut druipt van het vocht. Hij kijkt even hijgend naar me. Zijn hemd zit scheef en zijn ene tepel is zichtbaar.
Als in een slowmotion reikt zijn rechterhand naar voren. De tippen van zijn vingers raken mijn schaamlippen even aan. Een siddering gaat door mijn lichaam. Aarzelend raakt hij me nog een keer aan. Ik druk mijn onderlichaam een stukje omhoog tegen zijn hand. Het lijkt wel of hij daarvan schrikt. Hij trekt zijn hand terug. Weet hij niet hoe het nu verder moet? Terwijl in zijn broek zijn erectie overduidelijk is?
Ik grijp zijn broek met beide handen vast. De broek heeft geen gulp, geen sluiting. Een elastiek in de band houdt hem op zijn plaats. Ik ruk hem naar beneden. Ik trek aan de band van zijn onderbroek om zijn piemel te bevrijden, dan schuif ik de onderbroek ook naar beneden. Nog meer raak ik opgewonden, nu ik die forse paal vlak voor mij zie. Ik pak hem even tussen beide handen. Ik schuif zijn voorhuid naar achteren en onthul zo een nat glanzende eikel. Dan laat ik mij achterover vallen op de meelbalen.
Een moment lang staat hij bewegingloos voor me. Zijn blik glijdt van mijn gezicht, over mijn borsten naar mijn kut. Die staat uitnodigend open. Dan kijkt hij weer omhoog. Zijn piemel, schuin omhoog, zwaait een beetje heen en weer. Ik reik met mijn hand naar voren. Hij grijpt mijn hand. Ik trek maar heel zachtjes, maar dat is voldoende om hem te activeren. Hij zakt door zijn knieën en drukte zijn mond op mijn buik, vlak boven mijn schaamhaar. Hij trekt een nat spoor over mijn buik, naar mijn borsten. Hij zuigt en sabbelt op mijn borsten. Het doet een beetje pijn als hij krachtig op mijn tepel zuigt.
Mijn hand zoekt tussen onze lichamen, tot ik zijn piemel voel. Dan kan hij ook niet meer wachten. Zijn eikel drukt tegen mijn kut. Ik duw hem met mijn hand in de goede richting. Het topje vindt de opening. Dan komt hij de pizza-man naar voren en stoot zijn piemel in één keer helemaal naar binnen. Even ligt hij zonder bewegen op me. Zijn mond een stukje open, zijn ogen dichtgeknepen. Hij houdt zijn adem in. Hij graait naar mijn borsten.
Ik probeer mijn orgasme nog even tegen te houden – tevergeefs. Hij begint met langzame bewegingen heen en weer te gaan, een klein stukje naar achteren, dan weer naar voren. Ik voel de druk van zijn piemel tegen de binnenkant van mijn kut afnemen en dan weer toenemen. Hij ademt nu diep en stotend in en uit. Ik laat mij nu ook helemaal gaan. Ik draai met mijn onderlichaam. De zakken onder mij geven een stukje mee onder het extra gewicht, als hij op mij komt liggen. Zijn bezwete lijf drukt zwaar op me. Ik zet mijn tanden in zijn schouder en kneed zijn billen. Mijn onderlichaam schokt omhoog en botst tegen zijn bekken. Zijn piemel drukt hard tegen de binnenkant van mijn kut. Ik voel hoe hij zich in mij uitstort. Ik blijf mijn onderlichaam heen en weer bewegen, totdat ook mijn orgasme wegebt.
Even liggen we na te hijgen. De pizzabakker streelt zachtjes mijn borsten. Dan horen we een luide stem: “Nino!”
Hij kijkt verschrikt op. Dan staat hij op, trekt zijn broek omhoog en vertrekt haastig met een gefluisterd: “Ciao”.
Ik trek mijn jurkje recht en knoop het bandje weer vast. Ik trek mijn schoenen aan. Met mijn broekje in de hand steek ik het gangetje over naar de wc. Gelukkig is er niemand in de buurt. Ik gooi het broekje in de afvalbak en maak mezelf met een paar handdoekjes zo goed mogelijk schoon. Snel kam ik mijn haar, stift ik mijn lippen en trek ik mijn jurkje nog een keer recht. Dan wandel ik terug het restaurant in.
Ik ga weer zitten. Het ruikt naar verbrande pizza. Als Arianne en Sandra al iets gemerkt hebben, ze zeggen niets. Nino staat een pizza te beleggen en kijkt nu niet meer naar mij. We rekenen af en lopen het restaurant uit. Als we weer buiten staan, vraagt Arianne: “Wat is toch dat witte poeder op je jurk en op je rug?”
Dan vertel ik wat er gebeurd is. Verbaasd en een beetje jaloers luisteren de twee meiden naar mijn verhaal. Als we een week later naar hetzelfde restaurant teruggaan is Nino er niet. We hebben hem nooit weer gezien.
Veerle G