Memory Lane is een serie erotische dagboekvertellingen; herinneringen rondom een thema. Jouw fantasie mag de details invullen.
Liefs, LoÏs
Diner met verrassing
We hebben een leuke traditie. Als Peter jarig is geeft hij mij altijd een erotisch cadeautje; een cadeautje voor zichzelf, noemt hij dat. Vorig jaar kreeg ik van hem het meeste geile kledingstukje dat ik ooit heb gezien: een C-string. Het volmaakte kledingstuk om gekleed naakt te zijn. Als je niet weet waar ik het over heb, google het dan maar eens.
Dit jaar krijg ik twee zilveren, vlammende zonnetjes met in het midden een rond gat. Voorzichtig pakt hij er een tussen duim en vingertoppen en schuift hem over mijn linker tepel. Bij de eerste aanraking zwelt die meteen op want mijn tepels zijn – het is inmiddels wel bekend – lang en extreem gevoelig. Het gaatje is maar net groot genoeg. Gelukkig is het knopje er door. Peter pakt het knopje beet en schuift het zonnetje tegen de tepelhof. Een geweldig tintelend gevoel! ‘Zo moet een cockring aanvoelen,’ denk ik. Het aanbrengen van het tweede zonnetje vergt wat meer tijd want mijn andere tepel is door de sensatie nu ook op volle sterkte.
“s Avonds gaan we eten bij zo”n groot restaurant met diverse Aziatische buffetten. Om Peter te laten zien hoe blij ik ben met mijn zonnetjes, is de kledingkeuze voor vanavond gevallen op een mantelpakje. Niet bepaald een dat je zult aantrekken bij een officiële receptie; de zijsplitten van de rok lopen heel hoog op en het jasje is erg ruim van snit. Een kleine beweging voorover toont onmiskenbaar wat ik er (niet) onder draag.
Aan tafel worden we bediend met een drankje en het voorgerecht. De jonge ober heeft zijn ogen op steeltjes staan als hij naar mijn over elkaar geslagen benen kijkt en al helemaal wanneer ik vooroverbuig om een sigaret te doven. Zijn volgende mededeling dat wij voor het hoofdgerecht ons zelf mogen bedienen aan een van de buffetten, komt er dan ook wat stotterend uit.
“Voor het nagerecht kom ik weer bij u terug,” is de slotzin.
Een en ander is, met name de mannelijke gasten aan de tafel naast ons niet ontgaan. Op het moment dat wij naar een buffet lopen, hebben zij plotseling ook ineens weer trek en posteren zich met hun bord aan de tegenovergestelde kant van de tafel met gerechten. “Geile beren,” fluistert Peter mij in het oor.
“Ja, dat is me ook opgevallen. Ik zal ze even helpen.” Eerst maar eens heen en weer lopen, zogenaamd om te zien waar welke gerechten staan. De mannen paraderen braaf mee om toch vooral in de goede positie te staan als ik een keuze maak. Ze krijgen van mij ruim de tijd om hun blikken vol te zuigen. Het wordt komisch als ze zo geobsedeerd naar mij kijken dat twee van hen hun volgeladen borden elkaar uit de hand stoten.
De partners van deze heren vinden die aandacht voor mij duidelijk onaangenaam worden. Dat blijkt wel als iedereen weer aan tafel zit. Ik doe alsof mijn neus bloedt terwijl naast ons het gekift niet lijkt te stoppen. Het feest wordt compleet als ik bij het bezorgen van het nagerecht achter mij reik om iets uit mijn tas te pakken die aan de stoelleuning hangt. Mijn rechterborst floept helemaal uit het jasje. De jonge ober weet niet waar hij kijken moet; of misschien juist wel. We besluiten er maar een punt achter te zetten, rekenen af en verlaten glimlachend het restaurant.
Op bezoek bij Sandra, een vriendin die kortgeleden naar België is verhuisd, lopen we tijdens het shoppen langs een erotica winkel. In de etalage staat een pop met daarop een sexy riemen pakje. Het heeft weinig om het lijf; alleen wat dunne soepele, zwartleren bandjes die een uitdagende body vormen. Het omlijnt heel mooi de borsten en vanaf de venusheuvel gaan twee bandjes aan de buitenkant van de schaamlippen naar achteren.
“Die ga ik kopen voor Peter.” Sandra reageert niet verbaasd, want ze kent mijn voorkeuren wel een beetje. “Kom,” zeg ik en stap naar binnen.
“U moet dit setje wel eerst goed afstellen op uw lichaam,” vertelt de verkoper. “Zal ik u daarbij helpen?”
“Dat doe ik wel,” zegt Sandra want de verkoper wil het net iets te graag. In de paskamer laat ik mijn jurk zakken en zie de toch enigszins verbaasde blik van mijn vriendin naar mijn naakte lijfje staren. “Draag je geen onderkleding?”
“Sinds ik Peter heb ontmoet, nooit meer,” is het antwoord. Het afstellen gaat vlot. Maar het is even zoeken hoe je er in je eentje soepel in en uit komt. De koop wordt gesloten.
Al vanaf dat moment loop ik na te denken waar en hoe ik Peter ermee zal verrassen. In het lokale sufferdje staat een berichtje over de opening van een nieuw Thais restaurant in een naburige stad. Op de foto allemaal kleine besloten hoekjes omgeven door namaak palmen. ‘Dat wordt het,’ besluit ik en graaf in mijn kledingkast naar een geschikte outfit. Het wordt alleen een lange witte wollen trui met diepe V-hals. Als ik die aantrek zie je de ‘verpakking’ daaronder net niet zitten, maar dan moet ik de trui wel goed naar achteren trekken. Nu nog even een paar hoge hakken eronder en dan is het compleet. Zo begroet ik Peter bij zijn thuiskomst.
“We gaan vanavond uit eten.”
“Oh, vanwaar dat?” Ik zie hem een beetje argwanend kijken. Bij de welkomstzoen probeert hij meteen wat aan de trui te frommelen.
“Afblijven,” zeg ik en trek hem snel weer strak. “Dat is voor vanavond.” Peter is stomverbaasd.
“Nou goed dan, laten we maar gaan.” Hij pakt mijn zwarte cape van de kapstok en probeert bij het omhangen toch weer even te ontdekken wat er onder die trui zit. Opnieuw moet ik hem tot de orde roepen.
In het restaurant vinden we een besloten hoekje achterin. Het menu bestaat uit een schier eindeloze reeks van lekkere kleine hapjes. Na enige tijd geef ik de trui steeds weer een klein beetje meer ruimte en worden de eerste zwarte bandjes zichtbaar. Ik heb de onverdeelde aandacht van Peter én de ober bij elk nieuw hapje dat hij brengt.
“Wat is dat nu eigenlijk, daar onder je trui?” Vraagt Peter na een tijdje ongeduldig.
“Zal je nog wel zien.”
Rond een uur of tien is het restaurant verlaten, ook veel personeel is al weg. Alleen onze ober staat geduldig bij de bar te wachten tot ook hij naar huis kan.
“Ga mijn cape maar even halen, dan gaan we ook,” zeg ik. Zodra hij weg is ga ik snel tussen de nep-palmen staan, gooi mijn trui uit en wacht als een Venus van Milo op mijn geliefde. Zijn mond valt open als hij mij ziet; een “Oef” ontsnapt uit zijn mond.
“Dat is het dus,” roep ik vrolijk. “Dat wordt nog een extra nagerecht thuis,” belooft Peter mij. Snel hangt hij mij de cape om en verlaten we het restaurant.
Bijna bij de deur aangekomen hoor ik: “Mevrouw, mevrouw.” Het is de ober die aan komt lopen met mijn trui in zijn hand.
In plaats van te zeggen: “U hebt uw trui vergeten,” stamelt hij, “U heeft uw trui niet aan.”
“Dat klopt,” zeg ik en maak de enige knoop van de cape los en laat hem zien waar hij heimelijk de hele avond al van droomde. Peter loopt op de verbouwereerde man toe en lost het probleem op. Het is inderdaad nog een lang en heerlijk nagerecht geworden.
Heb je je partner ook wel eens verrast in het restaurant? Ik hoor het graag.
Liefs,
LoÏs