Ik zou het op prijs stellen wanneer dit onder ons blijft. Het is een geheim, dus ga er ook als zodanig mee om. Niemand anders hoeft dit te weten. Ik vertel het je in vertrouwen. Oké?
Oké. Je kent toch dat bos? Ja, dat beukenbos. Inderdaad, achter boerderij De Horizon. Achter die stallen, ja. Langs De Horizon, langs die stallen loopt een smal pad. Rechts ligt een greppel. Als het flink geregend heeft staat er water in. Je kunt voor dat pad het beste laarzen aantrekken, het is er modderig en overal ligt koeienpoep. Pas trouwens op voor die valse herdershond op het erf. Hij zit wel aan een touw, maar het is een behoorlijk lang touw.
Dat pad leidt dus naar dat beukenbos. Dat bos is niet heel groot, maar wel lekker rustig. Er zijn eigenlijk maar drie paden die het doorkruisen. Welk pad je ook neemt, je passeert altijd de open plek. Daar groeit gras. De ideale plek om een bankje neer te zetten. Maar dat staat er dus niet. Misschien wel goed ook, anders is het meteen zo gecultiveerd. Nederland is toch al zo aangeharkt.
Onlangs met die storm is er een beuk omgewaaid. Zo’n beetje aan de rand van die open plek. Een woeste knaap, hoor, een enorme takkenbos en een stam van ‘heb ik jou daar’. Dat moet wel een windvlaagje geweest zijn. Zonde van die boom, maar als je kost wat kost, wilt zitten, dan kan dat nu op die stam. Koffie en koekjes mee en je hebt een ideaal picknickplekje. Bij lekker weer dan.
Oké. Nu dat geheim dan. Het zijn eigenlijk twee geheimen. Ik reken op je discretie, hè.
Goed. Ik was daar dus, in dat beukenbos, op die open plek, bij die omgewaaide boom. Ik rustte even uit. Hoorde de vogels zingen, voelde de wind door mijn haar waaien. Het was niet koud, het is al een tijd veel te warm voor de tijd van het jaar. Ik had mijn jas los. Zo’n lange bruine Duffelse jas tot op mijn knieën. En ik droeg laarzen, rubber laarzen, groene om precies te zijn. Ik had mijn handen aan weerszijden van op de beuk gelegd. Op de onregelmatige stam.
Mijn rechterhand vond het, voelde het, ik had het niet eens gezien. Het was een bobbel, een knoest, maar dan glad afgesleten, zonder schors. Een naakt stuk hout dus. En het deed me aan iets denken. Hoe langer ik mijn hand erop had, hoe meer ik voelde, hoe meer het me daaraan deed denken. Het was hard, stevig, behoorlijk van formaat ook. Ik draaide me opzij, zodat ik ook mijn linkerhand erop kon leggen. Ik keek ernaar. Het was inderdaad net… Oh, geile ik. Mijn schaterlach joeg de vogels uit de bomen.
Ik keek om me heen, er was niemand, het bos was van mij. De beuk was van mij. De knoest in de vorm van een ‘je weet wel’ was van mij. Mijn probleemoplossend vermogen was toereikend om meer uit de situatie te halen. Mijn bemodderde laarzen gleden geruisloos van mijn voeten en mijn slipje nog stiller. Ik stopte het in mijn jaszak, trok mijn rok wat op en nam schrijlings plaats op de beukenstam.
Voorzichtig gleed ik heen en weer op de knoest. Het gaf dan niet mee, zoals een echte doet, maar voor de rest bracht het me dezelfde intense sensatie die al ras steeds heftiger werd. Ik steunde voorover op mijn handen, alsof ik een torso van hout vastklampte, en bewoog mijn bekken en heupen als een wilde. Ik kwam diverse keren met onmatige gilletjes die ook de laatste gevederde vrienden de bomen uit joegen.
Het was puur natuur wat ik daar beleefde. Seks met een beuk, wie kan mij dat nazeggen? Hijgend bleef ik minutenlang zitten met mijn benen om de ronding van de stam geklemd. De wind liet luidruchtig van zich horen als een supporter van een voetbalclub die zijn club net zag scoren. Gescoord had ik zeker. Maar er was geen bal aan te pas gekomen.
Snap je? Dit is dus geen verhaal om aan de grote klok te hangen. Houd het voor jezelf en koester het. Fantaseer erbij voor mijn part.
Wat ik daarna ook deed op die dag, de beuk zat in mijn hoofd, of zo je wilt, in mijn intiemste deel. Figuurlijk dan. Zodra zich de gelegenheid voordeed, moest en zou ik het bos weer in. De volgende morgen, het was gelukkig droog, ging ik na de koffie op pad. Onderbroek had ik thuisgelaten en ik droeg het rokje van de dag ervoor. Er gaat niets boven efficiëntie. Het pad was nog net zo modderig, de hond blafte vals, de wind woei ook nog stevig. Maar op de open plek hield ik geschrokken mijn pas in.
Daar, op nog geen 25 meter van me verwijderd, ging een vrouw tekeer op mijn beuk. En over dat ‘tekeer’ was geen twijfel mogelijk. Ze sekste met de beuk. Haar woeste krullenbol deinde op een ongeëvenaard ritme. Ik kon flink huishouden, maar dit was bij de beesten af. Haar mond stond open, ze kreunde alsof ze een kind baarde en haar ogen waren toegeknepen. Ze zag me dus niet naderen. Pas toen ik voor haar stond lichtte ze haar oogleden.
Ze schrok niet, ze was al te ver in extase land om nog normaal te reageren. Ondanks haar verwrongen gelaatstrekken herkende ik haar meteen. Het was de vrouw van de burgemeester. Ze gooide haar hoofd in haar nek. Ze stevende af op een orgasme. Ik nam plaats tegenover haar, schoof zo ver het kon dichterbij. Onze knieën raakten elkaar. De burgemeestersvrouw had haar jas open. De jurk eronder was met knoopjes van boven naar onder. Terwijl zij voort reed maakte ik haar jurk los. Daaronder was ze goddelijk naakt.
Alvorens de eindsprint aan te vangen gunde ze zichzelf een moment van rust, tilde ze haar borsten op, de gezwollen tepels tussen duimen en wijsvingers geklemd. Ik wist wat me te doen stond. Ik hapte en zoog, links, rechts, weer links, weer rechts, mijn handen op haar schokkende heupen. Haar orgasme was ongekend. Ik meende zelfs de beuk te horen kreunen onder het geweld waarmee ze kwam.
Toen ze zich gefatsoeneerd had en voldaan naast me zat, zag ik hoe de knoest glom van haar geile slijm.
‘Jouw beurt,’ zei ze. Niets kon me toen nog tegenhouden. Ik deed waarvoor ik gekomen was en kwam. Terwijl de vrouw van de burgemeester me vasthield.
We willen uiteraard niet dat binnenkort het halve dorp die beuk weet te vinden. Het is ons plekje, onze beuk, onze knoest. Vandaar die strikte geheimhouding. Geen woord hierover met anderen, dus. Zweer je dat? Fijn, ik wist dat ik op jou kon rekenen.
Groetjes,
Renée Vanille