Toen ik uit de badkamer kwam waren Tania en Johan bezig de minibar te plunderen. “Als we het nu niet opdrinken, zal ik het later opdrinken wanneer ik het niet echt nodig heb en het morgenochtend betreuren.” Onaanvechtbare logica, zoals gewoonlijk. Tegen de tijd dat we de eiken trap afdaalden, vormden we een lichtelijk aangeschoten trio, en de muziek was in volle gang.
Lorena was zonder enige twijfel een ster. Gewapend met een snoerloze microfoon was ze in staat haar band op het podium te laten spelen en terwijl zich onder het publiek te bewegen. Ze kon zelfs tijdens een intro of intermezzo een danspasje met een kalende grijsaard plaatsen of een puisterige tienerkop doen blozen door hem met het meisje van zijn dromen naar de dansvloer te begeleiden, waarbij ze hen fixeerde met een blik die hen als een vlinder op een speld leek te prikken.
Een of twee van degenen die nogal dronken waren, leken te geloven dat ze misschien echt een kansje bij haar maakten, maar de blik in haar ogen vertelde duidelijk dat ze dat op hun buik konden schrijven.
“Zullen we dansen?” vroeg Johan galant, en bood me zijn hand. Toen ik hem pakte, plaatste hij de andere lichtjes op mijn heup en leidde me handig door de eerste stappen. Als Lorena een oude vriendin van hem was, moest hij natuurlijk veel op haar muziek hebben gedanst. Ik ontspande me en liet mijn lichaam het zijne over de dansvloer volgen, mijn brein dwaalde terug naar onze laatste, en eerste, ontmoeting, terwijl onze dans de indruk wekte dat dit het enige contact zou zijn dat onze lichamen ooit zouden genieten. Dansen op dezelfde band, dezelfde muziek, maar hoe anders zou ik me hebben gevoeld als ik had verwacht dat deze minuten de laatste zouden zijn die we ooit samen zouden doorbrengen. Nu had ik het gevoel alsof we elkaar al eeuwig kenden, de banden van samenzwering en hartstocht verbonden ons tot een geheel. We hadden de hele dag gedaan alsof we een paar waren, dus was het niet zo verbazingwekkend dat we ons als één geheel begonnen te voelen.
Johan trok me dichter tegen zich aan, zodat mijn wang tegen het ruwe materiaal van zijn jasje wreef en ik zijn warme adem in mijn haar voelde. Ik geloof dat ik over de betekenis ervan had moeten nadenken, zijn komst hierheen, dat ongelooflijke verhaal over de motor, maar ik dacht helemaal niet na. Ik genoot van de muziek en het gevoel van deze dans met de man van wie ik nooit had gedacht dat ik hem nog eens zou ontmoeten.
Het nummer was ten einde en Lorena sprak in haar microfoon, maar niet om het volgende nummer aan te kondigen. Ze verwelkomde “het gelukkige paar.” Alle dansende paren en drinkende gasten aan de bar applaudisseerden toen Andrea en Dirk binnenkwamen. Ik was bang dat we nog meer toespraken kregen terwijl ik alleen maar wilde dansen. Maar de band zette bijna meteen een snel nummer in en Dirk leidde zijn bruid naar het midden van de dansvloer. We weken allemaal uiteen om hun de ruimte te geven, en dat was maar goed ook. Dit was kennelijk niet hun soort muziek. Terwijl ik Dirk zag stuntelen, werd ik herinnerd aan zijn korte periode bij een band, die destijds de “Stranded Walrus” heette. Ze waren bekender door Dirk ‘s lange blonde haar en de gehoornde helm die hij absoluut op het podium wilde dragen, dan om hun ritmische of muzikale kwaliteiten. Hij leek een poging te doen de podiumshow van de “Stranded Walrus” te doen herleven, voor zover ik het kon beoordelen. Gelukkig voor hem had Andrea enig begrip van de basispassen van een huwelijksdans en ze probeerde een soort patroon in zijn bewegingen te brengen.
Maar wat maakte het uit? Niemand gaat naar een bruiloft om te zien hoe de bruidegom kan dansen. We dansten allemaal opgewekt mee, en toen Lorena aankondigde dat de band een pauze nam, kreunden we allemaal teleurgesteld.
Mark kwam naar ons toe om te zeggen dat onze kamer op dat moment in gereedheid werd gebracht en dat ze erg hun best deden het lange wachten voor ons te compenseren. Maar voordat hij zijn zin helemaal kon afmaken, had Tania hem vastgepakt en sleepte hem naar een hoek.
Het buffet was vrijgegeven en zag er veelbelovend uit. De dansers dromden eromheen. Toen we probeerden ons erbij te voegen werden we door Dirk onderschept. “Anja!” riep hij. “Amuseren jullie je een beetje?”
“Geweldig, bedankt, Dirk,” antwoordde ik, wetend wat er zou volgen. Dirk richtte zijn aandacht op Johan. “En jij bent…?”
“Johan,” kwam het snelle antwoord, met een warme glimlach en handdruk. “Het spijt me dat Anja je niet heeft verteld dat ik ook kwam. We dachten dat ik dit weekend moest werken, en toen…”
“…en toen hoefde het niet,” maakte ik het voor hem af. Dirk leek nog meer geïntrigeerd. Hoewel we niet echt intiem bevriend waren, had hij vermoedelijk mijn nieuws pas kortgeleden van Tania gehoord, en Johan wist natuurlijk van niets. Nu was ik hier met een grote, aantrekkelijke vreemde en een berg onbeantwoorde vragen. Was Johan een nieuwe aanwinst? Een allang bestaand geheim dat plotseling openbaar werd gemaakt? Ik wilde hem bijna de waarheid vertellen, maar dat kon ik niet, uiteindelijk was het zijn bruiloft waarop deze vreemde was binnengedrongen in de hoop mij nog eens te kunnen neuken.
Door de gedachte alleen al begon ik bijna te giechelen en Dirk ‘s kronkelende geest rook nattigheid. Ik zag zijn ogen vernauwen en ik kneep in Johan ‘s hand, terwijl ik me vermande voor de grootste leugen van mijn leven.
Een Goddelijke tussenkomst werd onze redding.
Dirk kreeg over mijn schouder iets in het oog dat ons uit zijn gedachten bande. Een uitdrukking van schrik verscheen op zijn gezicht en werd meteen onderdrukt. Ik volgde zijn blik. Op een bank achter me zat Mark met Tania boven op hem. Ze zag eruit alsof ze hem op de zitting vastpinde en hem helemaal verslond. Zijn hoofd was naar achteren gebogen, hij lag uitgestrekt onder haar, zijn handen op haar borsten alsof hij een zwakke poging deed haar van zich af te duwen.
Goeie, ouwe Tania. Wat een timing, als ze het had gepland om mij te redden had ze het niet beter kunnen doen, en de natuurlijke gerechtigheid gaf haar tevens een diepe voldoening. “0 ja,” zei ik, me naar Dirk wendend, die nog gebiologeerd stond toe te kijken. “Tania schijnt erg goed met je broertje over weg te kunnen. Het is lief, vind je niet?” Hij kon geen antwoord geven. “Uiteindelijk,” vervolgde ik genadeloos, “werd het tijd dat Tania een leuke knul voor zichzelf vond, eentje die niet rond, rommelt. Ik heb altijd gedacht dat ze beter dan dat verdiende, jij niet?”
Dirk mompelde iets onverstaanbaars en beende weg naar de bar.
Johan keek hem na. “Ik geloof dat hier een verhaal achter zit,” was het enige dat hij zei.
Toen we ten slotte met een bord eten aan tafel zaten, merkte ik op dat de band helemaal was verdwenen. “Zo gaat het altijd, de bandleden worden op een huwelijksfeest niet als sterren behandeld, ze horen bij het personeel. Je verwacht toch ook niet dat de meisjes die de tafels dekken bij ons komen zitten eten?”
Ik had er nooit eerder over nagedacht, maar het leek me een beetje oneerlijk. De ene minuut krijgen de bandleden applaus en de volgende minuut worden ze geacht zich uit de voeten te maken. “Hoe dan ook,” vervolgde Johan, “over het algemeen vinden ze het wel best dat het zo gaat. Het geeft ze de kans even op te houden met zich goed te gedragen.” Ik volgde zijn wijzende vinger en ving een glimp op van de muzikanten die zich met meer flessen bier naar de galerij terugtrokken dan een normaal mens ooit met twee handen zou kunnen dragen. Ze verdwenen achter een rood, gebeeldhouwd scherm waar ze zich kennelijk konden ontspannen.
Op een of andere manier, in het besef dat er een kamer op ons wachtte, dat we de hele nacht samen achter een gesloten deur zouden doorbrengen, waren we in staat van het feest te genieten zonder enige druk om weg te rennen. Ik liet Johan zelfs lang genoeg alleen om met Dirk te dansen, waarbij ik hem stevig vasthield en hem als een stokpoppetje over de dansvloer duwde om te voorkomen dat de andere dansers gewond raakten. Hij was te zeer in gedachten om mij verder te ondervragen en keek voortdurend over mijn schouder om te zien waar Tania en Mark naartoe waren gegaan. Johan zwierde met een van de kleine bruidsmeisje over de dansvloer, en werd meteen bedolven onder een verrukte hoop kleine meisjes, die allemaal “rondgezwierd” wilden worden. Toen ik me weer bij Johan voegde, merkte ik dat Lorena het podium verliet en de trap naar de galerij weer beklom. “Ze is toch nog niet klaar?” riep ik boven de band uit, die gewoon door speelde.
“Maak je geen zorgen, ze zal zich gaan verkleden. Ze vertelde me dat ze zich op een chique bruiloft minstens drie keer verkleedt.”
Boven het rode scherm uit konden we net haar hoofd zien terwijl ze zich vermoedelijk uit de ene creatie in de andere werkte. Zonder haar hield de band ons bezig met snelle nummers, en algauw moest ik het opgeven. “Ik moet even op adem komen,” riep ik, en perste me tussen de zweterige lichamen door naar een bank. Johan probeerde me te volgen, maar werd meteen weer belaagd door de bruidsmeisjes en toen ik me omdraaide om te gaan zitten zwierde hij alweer met ze rond. Toen ik met mijn hoofd tegen de muur leunde, ving mijn oog een beweging op, een glimp van naakte huid op de galerij. Lorena verkleedt zich, dacht ik, maar iets maakte dat ik nogmaals keek. Het was inderdaad Lorena, maar ze was zich niet aan het verkleden. Achter haar donkere haar was een ander, blond hoofd. Door de ronde gaten in het opengewerkte houten scherm zag ik glimpen naakte huid, en degene die daar achter was, deed meer dan haar jurk openritsen. Ik was gefascineerd. Lorena, de afstandelijke, onbereikbare sprookjesprinses, was kennelijk druk met iets in de weer. En ze deed het tussen haar eigen optredens door, en ook nog in dezelfde ruimte.
Ik voelde me een voyeur, maar ik kon er niets aan doen. Door de verhulling die het scherm bood was de aanblik nog opwindender dan als ik haar helemaal had kunnen zien. Er bestond geen twijfel over wat daar aan de gang was, maar ze bewaarde haar kalmte op indrukwekkende wijze. Terwijl ik toekeek, steunde Lorena met een hand op het donkere hout om haar evenwicht te bewaren. Wat deed die geheimzinnige blonde met haar? Zijn hoofd was uit het zicht verdwenen, maar ik zag flitsen van zijn huid, zichtbaar donkerder dan de hare. Het was te ver weg, en te duister om het goed te zien, maar mijn verbeelding vulde aan wat voor mijn blik verborgen bleef.
Hij was nog steeds achter haar, dacht ik. Nu knielde hij achter haar, likte hij haar, omsloten zijn handen haar prachtige ronde heupen?
Neen, zijn hoofd verscheen weer boven haar schouder, en ze draaide haar gezicht naar hem toe, een glimlach rond die vuurrode lippen.
Wat hij nu ook deed, zijn hoofd verdween uit het zicht, maakte dat ze haar hoofd van genot achteroverboog, zodat haar glanzende haar naar achteren viel, het hout bedekte en de gaatjes waarachter haar bleke huid te zien was. Ze strekte haar lange, elegante armen boven het scherm, haar vingertoppen beroerden de gebeeldhouwde blaadjes en druiven, alsof hun koele gladheid haar net zoveel genot gaf als haar onzichtbare minnaar. Ik verbeeldde me dat hij haar volle borsten naar zijn mond hief, ze tegen elkaar drukte om een donkere gleuf te vormen waar hij zijn tong in kon duwen, op haar tepels zoog, die in mijn fantasie rozerood waren.
Of streelde hij haar al intiemer? Onder haar schaamhaar? Likkend met zijn tong om haar huiveringen van genot te bezorgen die maakten dat haar schouders schokten? Ik raakte opgewonden door de gedachte, impulsen schoten door mijn geslacht, als echo’s van wat Lorena onderging.
“Alles goed?” Ik had niet eens gemerkt dat Johan naast me was komen zitten. Ik knikte, maar kon mijn ogen niet afwenden van het intrigerende tafereel op de galerij. Hij volgde mijn blik. “Het is Lorena. Ze heeft hier iemand opgeduikeld.”
Johan zei niets, maar zijn hand rond mijn middel begon mijn buik te strelen, langzaam, luchtig, in het ritme van de bewegingen die Lorena ’s hoofd maakte, die haar heimelijke genot prijsgaven. Terwijl ik gebiologeerd bleef kijken, vond zijn andere hand mijn blote onderarm en zijn duim gleed in de kneep van mijn elleboog, nam hetzelfde ritme van strelen over. De lichte liefkozing verhevigde mijn gevoel van gehypnotiseerd zijn. Mijn lichaam was niet van mij, maar een weerspiegeling wat Lorena voelde, en het enige dat ik kon doen was blijven kijken.
Als warm water dat over mijn huid spoelde, riepen Johan ’s vingers me tot leven. Niet alleen mijn geslacht, maar mijn nek, mijn voeten, alles tintelde van opwinding. Ik kon me niet bewegen, niet tot ik had gezien dat Lorena de climax van haar geheime avontuur bereikte. Het blonde hoofd verscheen half verborgen achter het hare, zijn gebruinde armen bedekten de hare terwijl hij haar kuste, versluierd achter haar donkere haar. Toen gleden zijn handen langs haar armen, rond haar slanke nek en tilden haar lange haardos op, onthulden haar witte nek en glimpen van haar lichaam door het scherm heen.
Terwijl hij haar kuste liet hij het gordijn van haar kapsel over hen beiden heen vallen, zodat beide hoofden onder de golven verdwenen. Ik zag haar armen omhooggaan, alsof ze plotseling gewichtloos waren, en ze scheen ze om de nek van haar partner te slaan. Hij penetreert haar, dacht ik, en voelde de samentrekkende reactie in mijn poesje. Door het scherm was het onmogelijk te zien wat er precies gebeurde, maar mijn lichaam weerspiegelde het hare, mijn geest vulde de beelden aan die mijn ogen niet konden zien. Hij had haar volle heupen opgetild, zodat ze haar benen om hem heen kon slaan, de bleke om de harige donkere. Haar teentjes, met roodgelakte nagels die bij haar vingernagels pasten, drukten diep in zijn kuiten. Hij drukte haar tegen het scherm, haar zachte huid zichtbaar door de gaten, en hij neukte haar, haar vocht droop langs zijn ballen, haar borsten prangden tegen zijn borst. Ze hief haar gezicht, haar hoofd deinde op zijn ritmische stoten. Misschien schreeuwde ze het uit, door de muziek die haar band speelde was het niet te horen. Toen werd ze slap, als na een ontlading, en haar armen gleden van de nek van haar minnaar naar beneden.
Voor het eerst was ik in staat mijn blik af te wenden, en ik zag dat Johan naar me keek. Hij zag er zo opgewonden uit als ik me voelde.
“Genoot je ervan naar haar te kijken?” vroeg hij zacht. Ik knikte. “Jij?”
“Ik keek niet naar haar,” antwoordde hij. “Ik keek naar jou.” Hij omvatte mijn gezicht met beide handen en kuste me krachtig. “Laten we nu naar onze kamer gaan,” fluisterde hij. “Zal Lorena het niet erg vinden als we haar derde jurk missen?” vroeg ik. Hij schudde grijnzend zijn hoofd. “Nee, ze weet waarom ik hier ben,” antwoordde hij. “Trouwens, dat is gedeeltelijk door haar toedoen, is het niet?” We renden bijna de trap op naar onze kamer. Johan ’s hand hield de mijne zo stevig vast alsof hij bang was dat ik aan zijn greep zou ontsnappen.