Bedenkingen van een piemel

()


05-10-2019

Het is er dan toch eindelijk van gekomen. Lang met de gedachte rondgelopen, uiteindelijk toch besloten dat het maar eens moest. Misschien gewoon omdat mijn perspectief toch ergens een verrijking vormt. Van kennis, beleving, verzin het maar. En weblogs zijn in, dus waarom ik dan niet? Misschien schrijf ik zelfs een beetje een bijzonder blog. Die laatste gedachte deed me besluiten om het gaan doen.

Eerst even voorstellen, al loopt dat voornemen al direct stuk op het feit dat ik naamloos door het leven moet. Veel van mijn collega’s gaan op z’n minst met een koosnaampje door het leven, maar daar heeft mijn eigenaar zich nooit om bekommerd. Wat de koosnaampjes betreft ben ik daar trouwens wel blij om. Het leven door moeten als ‘Kleine Jan’ of ‘Pietje 2, daar voel ik me toch echt teveel individu voor. Naamloos biedt verder op zich de mogelijkheid om zelf mijn naam te kiezen, maar daar zie ik toch ook maar van af. In internetjargon zal zoiets al snel een ‘dicknick’ gedoopt worden, vrees ik, en dan schieten we ons doel van individuele erkenning weer voorbij. Zolang mijn project geen navolging heeft gevonden, houd ik het dus maar bij naamloos. Geeft ook wel iets geheimzinnigs, toch?

Een foto van mezelf ga ik u ook niet aanbieden. Niet dat ik vrees dat een dergelijk plaatje in de vrijdenkende kringen van My en 4Fingers commotie zou veroorzaken, maar omdat het hoofddoel van mijn weblog gericht is op een dieper inzicht in mijn innerlijk. Als piemel leer je al vroeg om je zeer bewust te zijn van je sterk seksuele imago en elke verwijzing daarnaar – hoe onschuldig ook – zal dus in de weg staan van wat ik u vooral wil bieden hier: bespiegelingen en introspectie.

Maar toch iets over mijzelf nu. Ik maak sinds de geboorte van mijn eigenaar – ongeveer dertig jaar geleden – fysiek en psychisch deel uit van een interessant lichaam met een boeiende fantasie. Het zal u wellicht verbazen dat ik hier ook de term ‘psychisch’ noem, maar zoals een van de clichémannetjes dat al ooit kernachtig beschreef: fysiek is altijd psychisch. Ik mag dan in de anatomieboeken gerangschikt staan onder de lichaamsdelen, weinige daarvan staan zo sterk onder invloed van wat er daarboven onder het schedeldak gebeurt als ik. En aangezien ik het grootste deel van mijn leven in de duisternis van onderbroeken slijt, is het ook mijn voornaamste mogelijkheid om met de buitenwereld in contact te blijven. Ik onderhoud dus uitstekende relaties met de ogen, maar dat is toch ook vrij indirect. Mijn echt belangrijke contact is de grijze massa, ‘brains’ genaamd, die aan die oogbeelden van mijn eigenaar betekenis geven.

Dat laatste is voor een piemel ook dé manier om niet te vereenzamen, trouwens. De grote baas moet werken voor zijn geld en is daarom een groot deel van de dag bezig met zaken die voor een piemel niet bijster interessant zijn. Op die momenten neem ik met brains allerlei zaken luchtigjes door om de goede communicatie tussen ons in stand te houden.

Als piemel sta of val je namelijk met je mate van training in snel reageren, en die reactie is op zijn beurt weer van grote invloed op het vertrouwen dat de grote baas in je heeft. Ik moet dus precies weten wanneer ik er echt moet zijn, anders ontstaat er een kringloop van reacties die tot middeltjes als Viagra voert, en dat wordt door elke piemel als de ultieme vernedering ervaren, kunt u van mij aannemen. En het is een kwelling: met je kop vol doping in de bloedhitte de Mont Ventoux op moeten fietsen dat is te vergelijken met wat een piemel doormaakt tijdens een Viagra-klusje. Gelukkig heeft mijn baas er nog nooit naar hoeven grijpen, en ik doe mijn uiterste best om dat nooit te laten gebeuren. Voordeel is dat de ik over een actieve fantasie beschik die mij volop in staat stelt te laten merken dat alles nog kits is achter de rits. Ik moet er niet aan denken hoe de collega’s het klaren die aan iets als Joachim Coens, of Wouter Beke gekoppeld zijn.

Verder is mijn baas nog steeds vrijgezel, wat het leven lekker afwisselend houdt. Voor een piemel wordt drie keer in de week precies hetzelfde doen al snel een karwei waar je steeds meer je best voor moet doen omdat good old Brains je al lang niet meer van die ijzersterke signaaltjes geeft waar je vroeger bijna van uit elkaar plofte. Ik kom dus misschien wel wat minder vaak in actie, maar het leuke eraan is dat het altijd weer een verrassing is wat er voor me verschijnt als ik uit de broek mag.

Ik heb tevoren trouwens meestal wel een soort beeld van wat me te wachten staat, want ik krijg natuurlijk direct door hoe hard de betreffende dame de fantasiebeelden van de baas prikkelt. Zijn ideaalbeeld wordt geloof ik vrij klassiek gevonden, misschien wel iets te, maar daar moeten wij het gewoon mee doen. Blond, slank, blauwe ogen en grote tieten. Als er zoiets voor me gaat verschijnen die avond, weet ik dat vaak al tijdens het etentje vooraf, want dan sta ik vanaf het aperitief strak tegen de broek aan gedrukt. Hoewel er meestal volop vooruitzicht is om weer eens een paar punten voor de baas te scoren, reken ik ze toch tot mijn meest benauwde momenten. Het ritje met de auto naar de onvermijdelijke ‘koffie na’ biedt dan nog wel gelegenheid om even bij te komen, maar meestal is het toch bij de voordeur al weer aantreden, met de zekerheid dat het een korte nacht gaat worden.

Aan de andere kant zijn dit natuurlijk wel de gelegenheden waar je als piemel echt eer mee in kunt leggen. Nooit te vroeg komen natuurlijk (fout!), maar tegelijkertijd wel eventjes lekker doortrekken nu het mag. Uiteindelijk, ligt op dat moment je persoonlijke eer in de strijd. De baas houdt ervan om de seksuele regie een beetje in handen te houden en dat legt op mij de zware verantwoordelijkheid om het kutje waarin ik mij bevind eerder over de streep te trekken als ik de baas laat gaan. Daarbij heb ik natuurlijk de mazzel dat ik al aardig wat smachtende grotjes ben binnen geweest. Genoeg in elk geval om mij niks meer te hoeven wijsmaken: ik weet precies wanneer daar de alarmbellen gaan rinkelen en daar pas ik mijn eigen actie netjes op aan.

In kritieke gevallen moet ik me wel eens een beetje loskoppelen van alle actie helemaal boven. Bij de dames die de fantasie hard prikkelen gaat de baas nog wel eens op hol en dan wordt het een linke soep natuurlijk. Tegelijkertijd is dat hét moment om het vertrouwen in je onbegrensd te maken. De baas even de baas laten, je ogen scherp gericht houden op hoe de vlag er aan de andere kant bij hangt. Dan met je perfecte timing toeslaan op het moment dat je de overzijde over de streep trekt.

Ter meerdere eer en glorie van de baas natuurlijk, maar daarin leer je als piemel bescheiden je eigen plaats. Zie het maar als investering: als de baas succes heeft, vergroot dat je kans op leuke uitstapjes. Want op je paasbest opgepompt voor een mooie blote meid mogen staan is echt leuker dan in het donker met een hijgende film op de achtergrond door je eigen baas gegrepen te worden. Ook piemels hebben zo hun voorkeuren, weet u.

Overigens is het naar behoren vervullen van het solowerk een essentieel onderdeel van mijn takenpakket, vergis u daarin nooit. Maar daarover morgen meer.

06-10-2020

Waar waren we gebleven? Ah ja, het solowerk. Voor de buitenwereld mogen dat wat minder enerverend lijken en de maar al te bekende rechterhand die je stevig omklemt is dat misschien ook wel, maar brains en ik zien dit werk wel als absoluut wezenlijke trainingsarbeid. Bij het solowerk gaan we namelijk samen nog wel eens de wat diepere spelonken van de baas z’n fantasie in, wat dit soort training allesbehalve saai maakt.

Zie het maar als een seksspel waar de baas geen enkele rekening hoeft te houden met aanwezige dames en hij ook niet bang hoeft te zijn dat iemand iets ontdekt van zijn opwindende gedachten. Een beetje discretie is dus wel op zijn plaats om die privacy te beschermen, maar een tipje van de sluier is gewoon te spannend om er helemaal niets over te zeggen. Voor de veiligheid zeg ik er dan wel maar even bij dat elke verwijzing naar echte personen berust op toeval.

Globaal kan het solowerk worden ingedeeld in twee categorieën. De eerste is de tamelijk gewoontegetrouwe jeuk aan mijzelf, die bij een gezonde vent als mijn baas natuurlijk regelmatig optreedt, vooral als hij op dat moment niks ‘aan de hand’ heeft. Brains en ik hanteren hiervoor een standaardschema dat er voor zorgt dat de baas mij niet vergeet en een beetje in vorm blijft. Ons moment van toeslaan ligt hier meestal voor het slapen gaan. Ik ben dan gemakkelijk bereikbaar en het moment van mentale ontspanning maakt het tamelijk eenvoudig om de baas in de stemming te krijgen. Brains flapt er iets vaag opwindend in, ik speel het spelletje mee door mijn omvang wat nadrukkelijker te maken en voor je het weet openen de deurtjes naar wat de baas zoal opwindend vindt. Piece of cake, eigenlijk.

Striptease vindt hij echt lekker; variaties op dat thema zien we bijna elke week wel terugkeren. Dat is ooit begonnen met een Brenda, die het altijd erg leuk vond om met mijn hardheid te spelen door plagend uit de kleren te gaan voordat ze mij binnen lokte. Ze had qua omvang het ideale voorkomen en droeg altijd spannende dingen om dat luister bij te zetten. En beide hebben zoveel indruk gemaakt dat de baas zogezegd nog wel minstens eens per week bij Brenda langs gaat.

Ook Marion krijgt nog vaak bezoek. Die vond het leuk om haar benen heel wijd te spreiden en in haar kutje te laten kijken voordat ik erin mocht, ondertussen allerlei stoute dingen fluisterend over hoe nodig ze geneukt moest worden. Vond hij ook geweldig, weten we uit ervaring. Ook die poes van stoute Marion komt nog heel regelmatig voorbij.

De tweede categorie wordt gevormd door toevallig opgedane erotische indrukken van de baas. Vaak zijn dat tamelijk kleine dingen die dan later opgeleukt worden. Een serveerster op een terras die een leuke inkijk had, een lekkere meid die in een kort rokje mooi met haar kont wiegt op straat, of een toevallige knipoog of veelzeggende blik in de supermarkt. U noemt het en de baas kan het tot een zinderend spuit verhaal maken. De serveerster met inkijk werd een stripster, niet onverwacht. De laatste interessante blik in de Delhaize was van een vrouw met een kinderwagen met twee kraaiende kinderen erin. Duidelijk geen serieuze prooi dus, hoor ik u denken, maar dan kent u de baas niet. ’s Avonds thuis ging hij wel mooi met haar mee en nam haar van achteren in de keuken terwijl ze de boodschappen stond in te ruimen. Delhaize lette waarschijnlijk op de kleintjes.

Ook verhalen en filmpjes doen het goed. Als hij het de hele week druk heeft gehad en vrijdagavond afgepeigerd op de bank hangt, wordt het meestal een ranzige pornofilm. Dat past eigenlijk niet helemaal bij de baas, maar dat vergeven we hem als hij heel druk is geweest. Wel zorgen we er dan voor dat de finale een beetje tegenvalt, maar dat is om de baas te blijven aansporen om voor de kwaliteit te gaan die wij verkiezen.

Maar waar ze ook uit bestaan, wij koesteren al deze spelonken ritjes zorgvuldig omdat ze altijd wel een paar fantasietjes opleveren die ons in kritieke gevallen mooi van pas kunnen komen. Laatst bijvoorbeeld nog, toen de baas eigenlijk iets te veel gedronken had om ons beide nog tot volle actie aan te kunnen zetten. Er dreigde acute paniek, en de eerste alarmsignalen van angst voor falen snerpten binnen al rond. Goede raad was dus duur, maar een snelle actie van brains wist precies dat donkere fantasietje aan te boren dat mij nog net op tijd uit mijn gedrogeerde slapte dreiging deed ontwaken om het klusje zonder verder gezichtsverlies voor de directie te klaren. Diepe zucht!

Bij de evaluatie van dit soort crisisgevallen maken we daarna wel een mentale nota om niet meer in dit soort situaties verzeild te raken. Vriend brains speelt hier met zijn hormonenbeheer een grote rol uiteraard, maar ook hij heeft soms niets in te brengen tegen de jongens die het voor ons helemaal kunnen verkloten: de ethanolletjes. We hebben er allemaal een problematische relatie mee. Hij omdat de ethanolletjes in staat zijn om zijn hormonen beheer volledig op hol te laten slaan, ikzelf omdat ze me altijd slappe beentjes bezorgen, juist op de momenten dat de grote baas allerlei overmoedige plannen begint te krijgen. Heel vervelend dus, vooral omdat onbedoeld falen veel langer blijft dan die precaire situatie op zichzelf.

Als we de dronkenmanswip uiteindelijk toch niet hebben kunnen voorkomen, zorgen we er trouwens wel voor dat de baas direct erna als een blok in slaap valt. Dat geeft ons dan gelegenheid om de volgende morgen de schade een beetje goed te maken met wat actie waar we wel echt voor in kunnen staan. Voorwaarde is wel dat de dame in kwestie de zinnen een beetje moet prikkelen, anders zit ook ik met de handen in het haar. Soms zie je het direct na het ontwaken al helemaal mis gaan. Dan staat zo’n juf op en loopt naar de wc. De baas wordt wakker, kijkt er eens slaperig naar en denkt dan als allereerste iets als ‘Ze heeft best een dikke kont eigenlijk. Had ik gisteren helemaal niet gezien. ’Nou, dan zijn de rapen gaar.’ Je enige hoop is dan dat mevrouw ook geen zin meer heeft in een vervolg, maar als dat wel zo is en de baas voelt zich verplicht, dan moeten de zeilen toch serieus bijgezet worden om er nog iets van te maken. Mijn eigen rol is er dan eentje van lijdzaam afwachten wat brains nog uit de hoed kan toveren. Een fantasietje erin gooien, een algemeen beroep op de libido van de baas, of op het moment dat ze met haar voorkant naar hem toe terugkomt wat compenserende gedachten oprispen als ‘ze heeft toch wel hele lekkere tieten.’ Echt een moment dat je met z’n allen aan de bak moet, tenzij je merkt dat de directie de handdoek echt al geworpen heeft en verdere acties zinloos zijn. Dan zucht je als piemel van verlichting en aanschouw je opgelucht hoe brains boven zijn denkwerk verschuift naar het verzinnen van de goede uitvlucht om nog voor het ontbijt de hielen te kunnen lichten. Dat was het weer even. Binnenkort meer.

10-10-2020

Even een paar dagen pauze, maar dat was omdat er nieuwe ontwikkelingen zijn! De allermooiste tijden voor een piemel zijn namelijk als de grote baas verliefd is. En ik kan u deelgenoot maken. Het is weer eens zo ver.

Tjonge jonge, wat loopt alles weer ineens wonderbaarlijk soepel. Brains is alleen maar alleen met hormonen beheer bezig en dat maakt het leven als piemel bijna kinderlijk eenvoudig. Lucia heet ze, en ik mag vrijwel de hele dag hard voor haar staan. Lucia kwam voor het eerst in beeld op een feestje, eergisteren. Ze stapte naar verluidt smakelijk gekleed de dansvloer op en iedereen had direct door dat het raak was. Voorbeeldig blond en de andere visuele informatie die naar brains doorgeseind werd, leverden alleen negen ’s op. Ik voelde me al tegen de chef zijn jeans geperst worden voordat hij zelfs nog maar op haar afgestapt was.

Toen zij hem ook nog echt leuk vond was het eigenlijk al een gelopen race. Al bij het derde dansnummer voelde ik me tegen haar buik gedrukt worden, en dat stuitte allesbehalve op weerstand. Ik mocht er zelfs tussen al die mensen op de vloer al vol voor gaan. Weliswaar beschermd door strakke jeans, maar ik ben niet van de grootte die je gemakkelijk ontgaat als ik voluit mag.

Neusmans was ondertussen hard door aan het seinen dat Lucia er ook wel klaar voor was. Mensen ontkennen dat aspect van hun reacties nogal graag, maar gelooft u van mij dat als er helder groen licht van de neus komt dat alle andere acties hier binnenin kan overrulen. In dit geval was het overigens vooral de slagroom op een taart die toch al klaar was om gesnoept te worden. Vanuit elke uithoek van de baas knipperde het namelijk al geruime tijd fel groen. Action time!

Nog geen kwartier hadden we ervoor nodig; toen hadden we ze uitgekleed en wel in bed liggen. Voor wat extra opwinding had brains de baas het idee aan de hand gedaan om haar slipje af te rukken, zo lekker helemaal kapot. Het was weer eens de volmaakte inval. Ik liep zelfs een kras op van haar vingernagel toen ze mij in reactie gulzig uit de broek graaide, zo geweldig vond ze dat. Binnen drie minuten was ik binnen, en de heftigheid waarmee zich hun eerste wip voltrok, maakte het allemaal tot een eitje. Lucia ’s poesje was al door de remmen aan het gaan toen ik nog maar net binnen was en het seinen van brains liet geen andere conclusie toe dan dat ook de baas weinig terughoudendheid aan het betrachten was. ‘Dat worden minstens twee poesbezoekjes vanavond,’ dacht ik nog, en toen was het al spuiten geblazen, zogezegd. En lekker volle bak ook. Een dergelijke eerste keer ga ik er altijd lekker tegenaan qua volume. Hangt er natuurlijk een beetje van af wanneer de baas voor het laatst met me in de weer is geweest, maar over het algemeen kunnen we er met zijn allen meestal wel een flinke klieder uit fletsen als de baas een beetje indruk moet maken.

En het leukste van dit soort tijden is dat je direct daarna weer mag opstaan. Er staat zelfs geen enkele rem op mijn hardheid, en zelfs doordeweeks is twee keer per dag uit niet abnormaal. Ik heb goede hoop dat ik dit weekeinde zelfs de hele dag buiten mag spelen. Het zijn geweldige tijden: je wordt door vrouwenlippen met nieuwsgierige honger geproefd, door vrouwenhanden naar je openlijke verlossing gemasseerd en het zijn de tijden waarin de lust zo regeert dat je ook eens iets te vroeg haar smachtende kutje mag vullen omdat dat de dame sterkt in hoe opgewonden de baas van haar is. Kut in ’t bakje, zoals wij dat plegen te noemen. Dan nog wel, overigens; later zal het toch wel weer gewoon, oppassen worden.

Overigens kwam er die eerste avond niets van die tweede muizentocht, al moesten we nog wel een keer aan de bak. Maar dat was iets hogerop, zal ik maar zeggen. Nee, geen blowjob – al heb ik daar nooit bezwaar tegen – maar met Lucia ’s tieten. Zat er ook wel in eigenlijk bij een dame met haar boezemomvang, want daar gaat de directie nogal op. Brains merkte het al bij het begin dat hij daar wel zin in had. Maar omdat niet elke rondborstige meid daar bij een eerste keer al toe over te halen is, zorgde die er eerst voor om de dame wat weker te maken. In zijn honger vergeet de baas namelijk nog wel eens hoeveel punten beffen scoort bij de meisjes. Maar wij dus niet. Brains houdt daar statistieken van bij, en op drukke avonden breng ik die dan altijd even in herinnering omdat een dergelijk bef intermezzo voor mij een lekker rustmoment vormt. Als een goed ingespeelde teammaat seint brains de baas dan even in dat hij dit niet moet vergeten. De wetten van het Teamwork.

Ook bij Lucia scoorden we hier weer mee, waarna ze week genoeg was om in te zijn voor het ideetje van de baas. Mooi gebruinde heuvels waren het trouwens. Soms word je namelijk wel eens tussen een zodanig paar echt spierwitte tieten gepropt, wat de indruk geeft dat je tussen ijsbergen beland bent. Maar niets daarvan bij onze Lucia. Ze vond het ook echt leuk, geloof ik, want ik werd heerlijk gemangeld tussen die knuffel ballen van der. En dan zijn we ook niet de flauwste natuurlijk. Haar spoortje aarzeling – ze had de baas gevraagd of hij ze niet te groot vond; ze moest eens weten! – Namen we weg met een even snelle als klaterende spuitpartij die elke twijfel wegnam over wat haar boezempracht in de chef teweeg bracht.

Ook dat soort zaken zijn voor ons uitstekende investeringen, moet u weten. Als het meisje zich op haar gemak voelt met hoe ze er uit ziet, doet ze veel gemakkelijker allerlei dingen die de baas opwindend vindt, wat het voor ons weer een stuk makkelijker maakt om het meiske te tonen hoe blij de baas is om haar te zien.

Lucia heeft die hint goed begrepen, trouwens. Ze draagt de hele week al strakke truitjes, ze pronkt uitdagend met wat er allemaal in zit en ze grijpt elke gelegenheid aan om mij met die lekkere jongens van haar in strak gelid te krijgen. Ik zou dat hele voorspel wel eens willen zien eigenlijk. Zelf zie ik daar namelijk nooit iets van: tegen de tijd dat ik wat te zien krijg is dat truitje namelijk al uit.

U hebt daar waarschijnlijk nooit bij stilgestaan, maar dat laatste is iets wat ons piemels een zeer onvolledig beeld geeft van wat aangeklede vrouwen eigenlijk precies zijn. Je hebt daar als intelligent individu natuurlijk wel voorstellingen bij, en brains heeft ook geduldig geprobeerd het me te beschrijven, maar toch. Het enige concrete beeld dat ik bijvoorbeeld van een rokje heb, dateert van een paar jaar geleden, toen de baas een keer een vluggertje in de printerkamer op kantoor had. Met Laura, die ik me nog het best herinner omdat het een heel gefriemel was voordat ik me door die flinke bos schaamhaar van haar een weg gebaand had in het donker.

Van dat laatste hebben we bij Lucia overigens geen enkele last: die is namelijk van het maagdelijk geschoren poesje. Altijd wel handig natuurlijk, zo’n helder uitzicht. Ook omdat de baas het wel lekker vindt om te zien. Hij denkt overigens nog wel eens aan Marion op die momenten, hebben we geconstateerd. Maar daar gaan we uiteraard heel discreet mee om. Maar ze moeten het scheerwerk wel goed bijhouden, de meisjes met de geschoren poesjes. Niets is zo vervelend namelijk als vlak voor de intocht ineens zo’n scherp stoppeltje over je kale kop voelen schrapen. Ik heb goede hoop dat me dat bij Lucia bespaard zal blijven. Vanmorgen heeft ze zich namelijk geschoren terwijl de baas mee mocht kijken. Was overigens ook wel een spelonken momentje, constateerden we direct.

We zijn heel benieuwd of Lucia een blijvertje wordt. Er zijn wel tekenen die daarop wijzen: brains geeft aan dat hij ineens allerlei nieuwe denkbeelden binnenkrijgt, met vreemde dingen als samenwonen en kinderwagens. En die laatste was niet van die mevrouw bij de Mr. Beke kan ik u melden. Tjonge dat zal dan ook voor ons een hele verandering worden. Als piemel van de wereld roept zoiets ook de mijmering op of dit nu de laatste poes is die je in je leven te zien zult krijgen. We kennen de baas ondertussen aardig goed, dus niemand zet momenteel al echt grote bedragen in, maar je kunt nooit weten. Mocht Lucia ‘de ware’ worden, dan heb ik het in elk geval niet slecht getroffen. En we vinden haar allemaal eigenlijk wel heel leuk. We zullen het zien. Ik houd u op de hoogte.

01-05-2021

Zucht… Brains heeft het ook al bevestigd. Lucia ’s volle bollen zijn niet meer weg te branden bij de baas. Het begin was van jetje geven, daar was ik wel blij mee maar toch wel uitputtend. Maar toen vond Lucia het ineens allemaal wat veel voor haar poes. Baasje werd op dieet gezet. Na een week of twee ging het ineens terug van “poezen vullen en bollen plezieren”. Maar dat was een Pyrrusoverwinning want toen kwam brains met ontzettend nieuws. Het woord trouwen was gevallen. Vandaar de opflakkering van het heren plezier.

05-10-2021

Het is gebeurd. Baasje is getrouwd. Een paar maand ging het als weleer, ik kon niet genoeg pap aanmaken om bij te blijven. Toen veranderde bijna onmerkbaar iets. Baas gaf instructies aan brains dat ik geen wilde vreugdedansjes meer mocht maken. Het moest allemaal in een rustig en gezapig tempo gebeuren. Zeg maar gerust saai en om de week nog eens een nummertje als brains het beste van zichzelf gaf. Maar toen kwam brains kwam weer met het overdonderend nieuw: zwanger. Nog een maand of vijf-zes saaie boel waar brains veel moeite moest voor doen. En nu heeft baasje brains aan banden gelegd. Baasje is terug overgaan op solowerk en af en toe nog eens een dansje met Maria, Justin. Maar die zijn niet meer van dezelfde kwaliteit als Brenda en Marion.

Ik wil u best op de hoogte houden van verdere ontwikkelingen maar ik vrees dat brains uitgeput is van de laatste maanden en dat ook baasje mij als een rudimentair gebruiksvoorwerp ziet.

Van het piemelfront geen nieuws.

BigJohn

How useful was this post?

Click on a star to rate it!

Average rating / 5. Vote count:

No votes so far! Be the first to rate this post.

We are sorry that this post was not useful for you!

Let us improve this post!

Tell us how we can improve this post?

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *