“Moest dat nou?”, vroeg Maria boos terwijl ze stevig het stof uit zijn kleren klopte. Gerodi keek haar dankbaar aan met twinkelende ogen, even niks, geen mist. Ze stonden midden op het dorpsplein. Een man met een gezicht dat net zo doorgroefd was als zijn akker, stond woest op van het bankje en liet zijn stem boos bassen naar een groepje jeugd: “Aowhh, ragazzi, cosa stai facendo!”
Een jongeman hees zijn scooter moeizaam overeind en maakte zich haastig uit de voeten.
“Leer je het nu nooit?”, sprak Maria verontwaardigd. Maria was met spoed gehaald omdat er weer eens ‘iets’ was met Gerodi. Men komt op het plein bij elkaar om bij elkaar te zijn. Vaak in stilte, soms rustig pratend met een oude bekende op het bankje op het dorpsplein. Zo’n bankje waar je je beleefde glimlachjes achterwege kon laten. Waar geen plaats was voor gespeelde onverschilligheid. Gerodi had zojuist zwaar geïrriteerd de jongeman van zijn Vespa afgetrokken. Het rotjoch had hen uitgedaagd door, ondanks herhaalde waarschuwingen, dicht voor de mannen op de bank langs te scheuren. Het groepje hangjeugd met een enorm ‘Fukjoe’ gehalte, had van een afstand op hen scooters geschrokken toegekeken hoe hen leider op de grond werd geworpen in de door hem zelf veroorzaakte stofwolk. Woedehonger heerste.
Hij bleek verrassend snel te zijn, deze grijzende man. Kennelijk hadden ze hem onderschat. Met zijn knie en zijn sterke handen hield Gerodi de jongeman op de grond in bedwang. “Rispetto”, beet hij hem toe. Toen de jongen met een aan flarden gescheurd shirt genoeg geïmponeerd leek, stond Gerodi op. Hij hief met gebalde vuisten zijn gebogen armen in de lucht en schreeuwde verbeten en met felle ogen hetzelfde woord naar de opgeschoten jeugd. Het geheel werd zorgvuldig gadegeslagen door de journalist die bij Maria op bezoek was.
**************************************
Met een jaaromzet van 55 miljard euro wordt de “Ndrangheta” gezien als een van de machtigste criminele organisaties van Europa. Ze handelen vooral in drugs en wapens, maar verdienen ook goud geld aan mensensmokkel en het dumpen van chemisch afval. Doodsbedreigingen, brandstichting, kogelbrieven of dode dieren voor de deur is een dagelijkse kost voor veel overheidsfunctionarissen in de Zuid-Italiaanse regio Calabrië. Meer dan genoeg werk voor journalisten.
Journalisten worden geacht waarheidsgetrouw te handelen, onafhankelijk hun werk te doen, fair te opereren en met een open vizier te werk gaan. De opdracht aan Thomas was op papier overzichtelijk, weldoordacht en ondubbelzinnig, maar de praktijk bleek rafelig en ingewikkeld. Thomas maakte het zichzelf, ambitieus als hij was, niet gemakkelijk. Met noest speurwerk was hij als freelancer op zoek naar sociaal onrecht en misstanden in dit gebied. Hij wilde mensen informeren over feiten en omstandigheden die dit negatieve verschijnsel scherper naar voren lieten komen. Thomas ondervond dat hij in zijn naarstige zoektocht naar de waarheid tekort kwam. Daarom besloot hij enkele jaren geleden om contact op te nemen met overheidsfunctionaris Gerodi.
Gerodi; brutaal, slank, met serieuze ogen achter een zwaar montuur. Met een voor vrouwen opwindende stem; langzaam, diep en met duidelijke pauzes. Een dwars individu. Net als u en ik. Hij bezat een soort dwarsheid die ook morele speelruimte kon bieden. Arrogant genoeg om niet te twijfelen aan zijn eigen beslissingen. Dikwijls keihard overkomend. Regelmatig temperamentvol, maar soms ook reagerend met een combinatie van onzekerheid, verlegenheid en er iets op gevonden hebben. Geen maniertjes, maar eerder iets bescheiden menselijks misschien? Zeker ten opzichte van vrouwen.
In zijn eigen omgeving, werd Gerodi gewantrouwd. De wildste en vaak tegenstrijdige geruchten deden over hem de ronde. Hij zou een agent zijn van de veiligheidsdiensten, gebruik maken van dubieuze geldstromen en feiten verdraaien omdat hij bepaalde agenda’s diende. Thomas twijfelde hierover en besloot dieper te graven. In oude interviews gaf Gerodi weinig prijs over zijn persoonlijke leven. Ook de hogere instanties weigerden vragen te beantwoorden en waren terughoudend in het verstrekken van informatie. Vermoedens en onverantwoordelijke berichtgeving werden gepubliceerd door de berichten van de lokale pers. De schijn wekkend onafhankelijk, objectief en betrouwbaar te zijn. Thomas wist als geen ander dat veel collega’s het niet zo nauw namen met het verifiëren van hun bronnen en dat informatie vaak geponeerd werd als waarheid. Nepnieuws! Eén bron is geen bron. Bovendien beheerde de maffia de media en hield nauwkeurig in de gaten welke informatie uit de regio naar buiten werd gebracht. Informatie bleef selectief.
Thomas ondervond dat de rechtschapen inwoners aan de ene kant dolgraag het eerlijke, lelijke verhaal over de maffia wilden vertellen. Maar mensen zijn ambivalent en niet altijd te vertrouwen. De helft durfde de waarheid niet zeggen en de andere helft wist niet wat die was. Tegelijkertijd zochten personen instinctief aansluiting bij mensen met een gedeelde achtergrond. In deze omgeving was loyaliteit vaak een overlevingsmechanisme. Volledige openheid of harde bewijzen waren niet of nauwelijks te verkrijgen. Hij proefde de doorwekende angst onder de bevolking, als motregen, zo fijn en dun dat je het nauwelijks meer voelde. Leugens worden gebruikt als de waarheid moeilijk te verkopen of eigenlijk niet acceptabel is. Maffia houdt zich niet aan de regels, daarom is het ook maffia. Opereren in zo’n spanningsveld is haast onmogelijk.
Gerodi klonk gestrest toen Thomas hem de eerste keer opbelde. “Ik ben druk”, zei een zware mannenstem. Hij wilde best een interview geven maar niet nu. “Bel later maar terug.” Enkele weken later klonk Gerodi nog altijd zeer gespannen. “Je kan niet langskomen”, mompelde hij. “Het heeft te maken met veiligheidsredenen, snap je?” Er bleek een afgesneden kalfskop voor zijn huis te zijn gevonden. Maanden later, toen Thomas hem wederom opgespoord had, reageerde Gerodi geschrokken en verward. Vanuit zijn nieuwe woonplaats meldde hij.
“Ik kan niet met je praten, onlangs ontving ik een envelop met twee kogels, begrijp je?” Het leek er sterk op dat hem verboden was naar buiten te treden.
Kort hierna vernam Thomas het bericht dat een maffiabaas als vergelding voor zijn arrestatie, een bom had geplaatst onder de auto van Gerodi. Nooit je auto instappen zonder te hebben gecheckt of er een bom onder zit behoorde tot de reguliere veiligheidsinstructies, maar was blijkbaar geen garantie. Zijn chauffeur was zwaar gewond naar het ziekenhuis gebracht. Naast een gehoorbeschadiging hield Gerodi er ook een posttraumatische stressstoornis aan over. Hij was kort na het voorval een periode zo depressief geweest dat hij zelfs geen zin meer had om te leven. Sinds dat moment had hij veelvuldig last van rondspokende mistflarden in zijn hoofd. Verzonken in depressies en in zwaar weer, was het zeer lastig zeilen. Maar ondanks het feit dat er vooral in deze regio de laatste jaren vele bestuurders vermoord waren, weigerde Gerodi op de knieën te gaan. Soms mag je je in het leven gelukkig prijzen als slechts veertig procent fout gaat en moet je kiezen wat werkelijk waard is om voor te vechten.
Mensen hebben er geen benul van hoe zwaarmoedig het vervolg van criminelen is met al die slepende dossiers. Vechtend en knokkend, met een ongelofelijk doorzettingsvermogen kwam hij terug. Met de houding van een bèta; we hebben een probleem. We houden het zo klein mogelijk en lossen het op. Zigzaggend tegen de wind in en overtuigend laverend was Gerodi een zeer succesvolle zeiler gebleken. Mogelijk voor sommigen iets te succesvol! Thomas kreeg gaandeweg steeds meer respect voor Gerodi. De wereld moet het hebben van deze mannen. Gerodi ging niet opzij. Voor niemand. Goed… behalve Maria dan.
Maar was dit zo? Was Gerodi wel zo onberispelijk? Thomas had iets ontdekt wat op zijn minst enige vragen opriep. Iets dat in de ogen van Thomas zo essentieel was dat er wel een gesprek met hem moest plaatsvinden. Gerodi bleek ooit traceerbaar in de fout te zijn gegaan. Het spoor leidde naar een anonieme mensensmokkelaar. Deze spijtoptant gaf toe dat hij jonge Nigeriaanse meisjes aan de ‘Ndrangheta’ leverde voor de straatprostitutie. Toezichthouders werden vaker door de maffia omgekocht of bedreigd. Wat was er precies gebeurd? Een verschil in interpretatie dreigde. Was wat Gerodi had gedaan in strijd met de letter der wet? Of moesten zijn acties wellicht meer in de context van het hele verhaal worden bezien?
Enkele jaren later was er weer contact met Gerodi, althans met Maria dan. Eindelijk succes! Vaak slaan collega’s toe en zijn dan vertrokken. Vertrouwen beschaamd? Jammer dan. Dat lag anders voor deze vasthoudende freelancer. Voor Thomas was het cruciaal om stapsgewijs het vertrouwen van bronnen te winnen. Zijn strategie was om geleidelijk, via Maria, een gesprek te organiseren met Gerodi. Het wereldje was klein. Iedereen kende elkaar, maar slechts weinigen kenden Gerodi echt. Niet zoals Maria, met haar prachtige donkere ogen en doortastend voorkomen. Ontwapenend met haar dartele verschijning en blijmoedig karakter. Beeld- en aandacht-vullend.
Thomas was welkom, zat aan de keukentafel bij Maria en stelde voorzichtig zijn vragen. Gerodi bleek inmiddels niet meer werkzaam. Hij bleek op een zijspoor te zijn gezet, niet gesteund door zijn meerderen. Op de langere termijn logischerwijze funest voor elke medewerker. Erger dan overspel of jaloezie is dat je elkaar niet meer kunt vertrouwen. Hem werd van hogerhand verzocht om jaren eerder dan gebruikelijk, met ‘pensioen’ te gaan. Er was een sterk vermoeden dat er op hoger niveau een spel werd gespeeld waarvan hij onvermijdelijk het slachtoffer was geworden. Mogelijk en zeer waarschijnlijk wist hij teveel. Gerodi was en is hierover nog steeds enorm teleurgesteld. Woedend was hij toen hij de beslissing van zijn bazin vernam. Hij voelde zich zwaar gepasseerd. Voor het eerst was hij zich sindsdien bewust geworden van zijn leeftijd. Ofschoon niet oud waren de tropenjaren hun tol gaan eisen. Zijn lichamelijke en geestelijke klachten traden duidelijker op de voorgrond nu hij verplicht aan de zijlijn geparkeerd was. Hij voelde zich geïsoleerd en kwetsbaar. Vocht tegen de passieve eenzaamheid en snelle vermoeidheid. De mistflarden in zijn hoofd waren ernstig toegenomen sinds hij niet meer werkzaam was.
Maria was jaren zijn secretaresse geweest. Ze vertelde Thomas gepassioneerd over de soms hachelijke omstandigheden waarin Gerodi zijn werk moest uitvoeren en de woorden die Gerodi ooit gesproken had; “de windrichting is niet te veranderen, maar de zeilen kunnen wel aanpast worden”.
Ze liet zich in haar verhaal ontvallen dat ze goedbeschouwd eigenlijk nog steeds voor hem zorgde. Dit was voor Thomas de ultieme mogelijkheid om, scherp als hij was, losjes te vragen naar haar werkelijke relatie met Gerodi. Waarop Maria net iets te snel opstond en vroeg of hij nog een espresso wilde. Ze beet op haar lip. Hij had haar met zijn directe vraag geraakt, precies daar waar het gevoelig lag, vlakbij het zeer. Ze had waarschijnlijk iets teveel emotie getoond. In het gesprek had ze Gerodi onnodig fel verdedigd.
“Hoe durfden ze hem zo aan de zijlijn te zetten, de onwetenden.” Prachtige loyaliteit. De wereld moet het hebben van deze vrouwen. Maar wel logisch dat haar nu door de journalist de relatievraag werd gesteld. Thomas proefde de terughoudendheid van Maria om hierop te antwoorden. Maria wist dat als ze de waarheid zou prijsgeven, haar verklaring nauwelijks meer als objectief zou worden beoordeeld. Bovendien zou haar antwoord ook negatief voor Gerodi kunnen uitwerken.
Tijdens het maken van de espresso keek Maria mijmerend naar buiten en zag Gerodi rustig met een dorpsgenoot zittend op het bankje. Niets voor hem eigenlijk. Rustig zitten was nooit zijn sterkste kant geweest. Haar gedachten dwaalden af.
***********************************
Vanwege zijn absurde werktijden zag Gerodi zijn vrouw en kinderen nauwelijks meer. Seks was tijdens de relatie te lang een sluitpost geworden. Een belangrijke streng van het koord dat geliefden bij elkaar houdt was al kapot gegaan. Ze leefden twee jaar gescheiden vanwege de veiligheid. Het ene loopje met de waarheid is het andere niet en de verscholen waarheid is ook niet altijd te lezen in de ogen. Hij was nog loyaal aan haar toen ze het zelf al niet meer was. Een escapade van zijn vrouw werd door Gerodi vermoed, bespreking hiervan bleek onmogelijk en een onvermijdelijk forse relatiecrisis volgde. Dat hakte er natuurlijk wel in. Er zat weinig anders op voor Gerodi dan in de overlevingsmodus te gaan. Woest en geëmotioneerd was hij onverantwoord in het wilde weg gaan rijden met zijn motor en gestopt bij een aanlokkelijke, wulpse prostitué op een plastic stoeltje midden in het landschap. Hij kreeg daar de zo verlangde emotionele en seksuele ontlading die hij zo hard nodig had. Hij wist niet meer dat je ook midden op de dag van het leven kon genieten. Al was het maar even. Een uitspatting; het zou maar om één enkele keer gaan. Hé, hij was een man, toch! Zij bracht het in hem naar boven.
Maar bevredigde hartstocht zorgde voor nieuw verlangen. Een enkele keer werd verschillenden gelegenheden. De donkere prostitué bleek hem, slim aanvoelend en seksueel zeer uitdagend, in te palmen. Het feit dat niemand haar leek te kennen en zij alleen bereikbaar was als je het er voor over had om 30 kilometer te rijden, was voor Gerodi voldoende aanleiding om gecalculeerde risico’s te nemen en de veiligheidsmaatregelen te omzeilen. Hij voelde zich moe en uitgeput. Hij was koud en afstandelijk geworden en voelde nauwelijks nog emoties. Voor zijn kinderen stroomde de liefde wel. Dus het was er nog wel, ergens diep verborgen. De hele emmer aan energie was leeg geschraapt. Maar hij wilde zijn existentiële gedoe liever zelf op lossen, zonder anderen daar oeverloos mee lastig te vallen.
Totdat zijn bazin lucht van kreeg van de situatie en bij screening bleek dat de prostitué gelieerd kon worden aan de maffia. Het maakte Gerodi en dus ook de organisatie gevaarlijk kwetsbaar. De reprimande die Gerodi van het bestuur over zich heen kreeg was bepaald niet mals. De connectie met de prostitué moest abrupt worden gestopt. Het feit dat er een link gelegd kon worden tussen een overheidsfunctionaris en een persoon die innig verbonden was met de maffia was bepalend. Reputatie en integriteit werden in één keer in een ander daglicht gesteld. Het geruchtencircuit en de lokale media deden de rest. Een krantenkop kopte: “Leider af door afleiding”. In de periode erna kon Gerodi zijn vrienden op één hand tellen. Het feit dat hij te belangrijk was voor de voortgang van de organisatie gaf hem nog enig respijt. Maar de consequenties van dit voorval zou hem nog jaren achtervolgen.
De gezaghebbers zagen zich gedwongen maatregelen te nemen. Eén van die gevolgen werd Maria. Zij was sinds enkele jaren weduwe, haar man was overleden door een dubieus en nog steeds onopgelost verkeersongeval. Ze werkte als directiesecretaresse elders binnen de organisatie en werd overgeplaatst naar de afdeling van Gerodi. Met als officiële reden; administratieve ondersteuning en hulp in coördinatie en structurering van taken. Ongezegd; in de gaten houden van zijn activiteiten.
“Zorg goed voor hem… en voor muziek in zijn hoofd!” Had Maria doordringend meegekregen van dezelfde bazin. Uit de intonatie van die woorden sprak het algemeen belang en haar betrokkenheid. Alleen de spontaan uitgesproken woorden van het tweede deel van de zin en de snelle knipoog hierna, kon Maria destijds niet plaatsen.
Gerodi was uitermate tevreden met zijn nieuwe administratieve hulp. Het klikte. Ze moest nog ingewerkt worden maar haar gedreven werklust, kennis van zaken en sociaal invoelend vermogen waren hem zeer welkom. En dan die sierlijkheid, die trots, die verdomde gratie! Net dat ene knopje teveel los van haar blouse. In zijn hoofd zag hij lichaamsdelen die hij niet behoorde te zien. Gerodi was onder de indruk van haar. Op een dag betrapte hij zichzelf. Maria keek plotseling om. Hij keek verschrikt in haar schitterende ogen en voelde zich opgelaten. Heel even had hij het vermoeden dat ze speciaal voor hem had omgekeken. Bij de aankondiging dat hij tien minuten niet gestoord wilde worden had Maria even licht verbaasd de wenkbrauwen opgetrokken. Maria had het zeldzame vermogen onmiddellijk in te zoomen op details die normale mensen liever negeren. Ze had zo haar eigen stiekem verborgen vermoedens.
De niet aflatende stress en behoefte om daarbij te kunnen ontspannen bleef immens aanwezig bij Gerodi. Het ‘heilig’ verklaarde schuifbordje op de deur van zijn werkkamer had hij op ‘niet storen’ gezet. Daar zat hij, achter zijn bureau met zijn ogen dicht. Even afleiding. Even leven!
Een enkele keer werd meerdere malen. Om zo af en toe, tussen de middag stiekem stoom af te blazen. Riskant plan? Zeker… maar door de immense druk neemt men risico’s. Voor deze afleiding werd door Gerodi een mentaal alibi gevonden in ‘ontspanning en beheersing’; het vergt controle om eenvoudig en helder te kunnen denken. Noodzakelijk om deze zware job goed te kunnen uitvoeren.
Alleen die ene keer ging het mis. Gerodi werd op die bewuste, chaotische dag waarschijnlijk gestoord door een dringend telefoontje en was er heilig van overtuigd dat zijn deur op ‘niet storen’ stond. Maria was later dan gewoonlijk op het bureau aangekomen en had zijn opdracht om met rust gelaten te worden niet meegekregen.
Maria stond als aan de grond genageld. Dit was toch wel een onverwacht heftige confrontatie. Je baas met zijn stijve pik achter zijn bureau betrappen komt doorgaans niet elke dag voor. Een mengeling van schrik en schaamte, schuldgevoel en adrenalinescheuten, was zijn deel. Er bestaat geen grotere vernedering voor iemand die het tot een uur geleden allemaal nog zo goed wist. Negeren en weggaan was geen optie. Ze reageerde doortastend door snel de kamer binnen te stappen en de deur achter haar dicht te doen.
“Zo”, zei ze lijmend lachend, “val ik even met de neus in de boter!”
Ze liep achter hem langs en verwijderde een ingebeeld kruimeltje van zijn shirt. Met haar hand op zijn schouder gleed ze naar zijn nek. Licht masserend keek ze over zijn borst naar beneden. Zijn gulp stond nog half open. Maria glimlachte begrijpend, kwam voor hem op het bureau zitten en kruiste haar benen. Ze keek hem flink in de ogen.
“Ik heb hetzelfde Gerodi… de stress moet eruit.” Ze boog voorover en fluisterde in zijn oor; “het liefst zou ik nu je overhemd knoop voor knoop los willen maken.” Hij kon de warmte van haar adem voelen in zijn nek. Gerodi zat stijf in zijn stoel en kon haar alleen maar aan kijken. Ze vocht met haar gevoelens, haar vingers trilden en ze merkte dat haar primitieve lichamelijke verlangens nu nauwelijks beheersbaar tevoorschijn kwamen. Ze voelde de kriebels in haar onderbuik toen ze zijn ademhaling sneller hoorde gaan. Ze was bang dat ze zich niet in kon houden. Moest weg, wilde ze de zakelijke relatie niet volledig op het spel zetten. Maar hun ogen waren verankerd in elkaar. Gerodi weigerde haar ogen los te laten.
“Toe Gerodi laat me gaan”, hijgde ze. Ze stond op van het bureau terwijl ze hem aan bleef kijken. Maria haakte haar vingers achter haar slipje, trok het doorweekte stukje stof langzaam heupwiegend uit en legde het voor hem op het bureau.
“Maar… ik wil hem wel terug!” glimlachte ze veelbetekenend en beende de kamer uit. Gerodi grijnsde opgelucht en gelukkig. Samen ‘fout’ was in elk geval niet alleen.
De toon was gezet. Hard werken, vaak onder hoogspanning, met een welkome en aangename heimelijke flirt op het werk als afleiding. Een zeer prettige afleiding, als was het maar om eenvoudigweg overeind te blijven in deze moeilijke werkomstandigheden. Om dan als het enigszins mogelijk was, ná het werk af te spreken. Natuurlijk kon het niet. Een baas hoort geen relatie met zijn medewerkster aan te gaan binnen de werksetting. Als dit uitkwam waren de rapen gaar. Ze probeerden, zo goed als dat kon, niet onder werktijd de liefde te bedrijven, dat zou teveel op ‘betaalde seks’ lijken. Had iets hoerigs… en die situatie wilde Gerodi niet nog een keer meemaken. Nee, stiekem ná het werk. Zelfstandig reizen, natuurlijk in overleg met de veiligheidsdiensten… Maar niet altijd!
“Ik kom je morgenvroeg ophalen”, had Gerodi aangegeven. Meer niet.
Geen tijdstip, geen locatie, geen dresscode, geen idee.
Hoe haatte Maria deze onzekerheid en dit gebrek aan controle. Maar de gedachte om met zijn tweeën te zijn wond haar bijzonder op. Ze had gegokt en na het douchen gekozen voor een korte rok met blouse. Voor de zekerheid had ze haar bikini met badlaken in een tas gestopt. Haar hart begon te bonzen toen ze een motor hoorde en ze liep naar het raam. Nee, toch zeker? Een zware zwarte motorfiets parkeerde voor het raam en toeterde ongeduldig. De berijder was in strak zwart leer gehuld, een helm met donker vizier bedekte zijn hoofd. Hij stapte af en haalde een tweede helm alvast uit zijn topkoffer. Woedend probeerde ze zichzelf onder controle te krijgen. Een motor? Hoe moest ze in vredesnaam in dit rokje achterop plaatsnemen? Het zou nauwelijks genoeg zijn om haar billen te bedekken. Als ze schrijlings zou gaan zitten, zou het waarschijnlijk tot haar middel opkruipen. Grijnzend stond Gerodi voor de deur toen Maria opendeed. Het leren pak zat als gegoten en accentueerde zijn stevige lichaamsbouw. Haar ogen werden getrokken naar de bobbel achter zijn rits. Snel keek ze weg.
Gerodi zuchtte enigszins geïrriteerd als antwoord op de tegenwerpingen dat ze meer tijd nodig had om zich anders te kleden. Resoluut duwde hij de tweede helm in haar handen, ging zitten en startte onverbiddelijk zijn motor. Ze keek naar de helm en rook eraan voordat ze hem op zette. De helm droeg zijn geur. Haar tong streelde vluchtig haar lippen. Het zadel voelde warm tegen haar naakte huid. Ze sloeg haar armen om zijn middel. Rijden!
‘La perla del sud’ wordt Calabria ook wel genoemd. Een dunbevolkte regio gelegen in de teen van de laars van Italië. Aan de aansluiting met de moderne tijd werd op sommige plaatsen nog druk gewerkt. Het is een ruige streek met een bergachtig binnenland en spectaculaire rotskusten, een azuurblauwe zee en verlaten stranden. Veel fruit en olijfbomen. Meloenen, perziken, abrikozen, bloedsinaasappels, je hebt nog nooit zoiets geproefd. De vruchten waren zo rijp dat ze openbarsten in je mond. Maria klopte op zijn schouder. Er werd gestopt om een tak jasmijn af te plukken. Ze dook met haar neus in de jasmijnbloem en ademde diep in. De jas van Gerodi werd door haar open geritst, de tak werd naar binnen geduwd. Jas dicht en rijden. “In het moment leven”… is dat dan de definitie van geluk?
Hij merkte dat ze genoot van deze rit hoewel ze stil was. Het was wel oppassen soms. In de wegen zaten gaten en de droge velden eromheen waren gebarsten door een onbedaarlijk brandende zon. Met af en toe een verlaten dorp waar niet anders bewoog dan de wind en waar de stenen zwegen over de mensen die er trots en overvloedig gastvrij gewoond hadden. Op naar het pittoreske stadje aan de kust om daar, de schaduw opzoekend pesce spada, zwaardvis, te eten in de haven. Heerlijk, zeilboten te bestuderen en te genieten van het prachtige uitzicht over de zee… en van de meisjes natuurlijk. Het leek wel alsof ze in die hitte al hun preutsheid lieten varen. Sommigen liepen rond in korte rokjes van luchtig katoen. Zodra ze gingen zweten en de stof tegen hun huid plakte konden ze net zo goed naakt zijn. Gerodi lachte blijmoedig.
De zon is tussen elf en vier uur ‘s middags te sterk om te rijden. Even tijd voor rust. Tegenover elkaar aan het tafeltje zittend zocht Maria steeds zijn been op met haar knie. Haar blouse zat strak om haar borsten en de knoopjes weken lichtjes. De tepels schemerden subtiel door het dunne materiaal heen, voor degene die het per se wilde zien… voor de betrokkene zeg maar. Zijn arm werd vluchtig aangeraakt, waarbij zijn haartjes even overeind kwamen te staan. Ze speelde onbewust met haar ring om haar vinger… aan en uit. Gerodi voelde dat er een seksuele spanning in de lucht hing. Gretig leven.
Weer op weg hield Maria Gerodi stevig vast elke keer als hij een beetje gas gaf en natuurlijk liet hij jongensachtig de motor af en toe laag in de toeren draaien zodat de motor bijna bokte. Om van daaruit het gas flink open te draaien. De vibratie dreunde en trilde door het ijzeren beest, wat door de schrijlings zittende Maria behoorlijk in de erogene zones gevoeld werd. De wrijving van zijn in leer gestoken hand op haar blote bovenbeen deed haar naar adem snakken. Het kwam hem op een tik op zijn helm te staan. Gerodi keek in zijn spiegel en zag aan haar ogen en de blosjes rond haar neus dat ze genoot. Muziek in zijn hoofd.
Op een gegeven moment nam Maria het initiatief over en middels tikken op de linker en rechter schouder van haar bestuurder stuurde ze Gerodi over onverharde kronkelwegen en een zandpad door een bos waar hij anders nooit gekomen was. Bij een verlaten strandje aangekomen liet ze hem stoppen. Ze vertelde dat weinig mensen op deze plek kwamen maar dat zij hier vroeger wel eens kwam om te zwemmen. In het door de bomen gefilterde zonlicht zag ze er prachtig uit.
“Het ruikt er naar wild en geheim en het water zit er vol handen”, verklapte ze met een knipoog haar meisjesdroom. Maria…zij maakte het verschil.
Ze zochten een beschut plaatsje op langs het strand onder een boom. Maria trok zich terug om haar bikini aan te trekken. Gerodi trok terplekke moeizaam zijn motorpak uit. Naast elkaar gelegen op een badlaken begon het spel van kijken, knuffelen en voorzichtig voelen. Gerodi lag op zijn zij, had zijn hand op haar bovenbeen gelegd en keek naar haar borsten.
“Maria, de verleiding is enorm om je bovenstukje uit te rukken en met die heerlijke borsten van je te spelen”, fluisterde hij in haar oor. Ze schaterde om zijn omzichtige aanpak. Maar zijn woorden misten hun uitwerking niet. Ze voelde haar tepels veranderen in harde, kleine knopjes en een steek van genot vlamde rechtstreeks naar haar kruis. Hij boog zich voorover om zijn lippen op de hare te drukken. Haar mond proefde vochtig en warm. Ze trok zijn onderlip met haar tanden naar zich toe. Gerodi wond haar op door zijn tong op een geile manier langs de hare te halen en was ook op bekkenhoogte goed te voelen. Onwillekeurig bewoog zijn stijve tegen haar heup aan.
Maria kwam omhoog, legde haar hand op zijn borst en liet deze langzaam via zijn navel naar zijn heup glijden. Ze vleide haar hoofd op zijn borst en besnuffelde zijn borsthaar. Wie wil weten of zijn lichaamsgeur nog deugt, moet niet de eigen neus vertrouwen maar de mensen om zich heen. Niet voor niets worden de hardwerkende reukreceptoren om de maand vervangen!
“Mm… mm… lekker, … Jasmijn.” Gerodi lachte. Dan schoot ze met haar hand zijn zwembroek in. Zijn ademhaling versnelde plotseling en hij smeekte haar om voorzichtig te zijn, omdat hij echt niet veel nodig had. Ze grinnikte en liet plagerig haar vingers over zijn ballen glijden. Ze kon het niet laten om er even de nagels in te zetten om hem lekker op scherp te zetten. Rillingen liepen over zijn rug. Ze sloot haar hand even liefdevol om zijn stijve heen en gleed weer naar boven.
Gerodi ging met zijn vingers door haar haren en drukte zich opnieuw dicht tegen haar aan. Hij zocht voorzichtig haar tepel op en liet deze, hard van verlangen, tussen duim en wijsvinger rollen. Maria voelde trillingen naar haar kruis gaan en ze kneep haar dijen dichter bij elkaar om het licht opzwellend kriebelend gevoel op te vangen. Ze voelde zich vochtig worden. Gulzig hapte ze naar zijn vingers. “Ik heb graag je vingers in mijn mond”, hijgde ze.
Hij likte een druppel speeksel van haar wang en zijn vingers gingen langzaam op zoek naar de rand van haar bikinibroekje. Zijn tong opende haar mond. Voorzichtig voelde ze zijn vingers op onderzoek uitgaan. Met zijn hele hand streelde hij over haar heupen en bikinibroekje, met terloops net even wat meer druk in het midden, waarbij één vinger een stukje stof naar binnen neigde. Precies genoeg om aan het knisperen te horen dat ze kletsnat was.
En stop! Even diep ademhalen. Ze glimlachte en duwde zachtjes zijn hand weg. Gerodi onderdrukte een kreun van frustratie en keek haar verrast aan met indringende, verlangende ogen. Zijn hele lijf stond strak. De zeewind gaf een aangename streling op de huid en het geluid van de golven zorgde voor de ideale achtergrondmuziek.
“Vertel me”, fluisterde Gerodi in haar oor en zijn hand in haar nek, “Wat heb je graag dat ik doe?”
Maria keek hem olijk aan, “Jij eerst Gerodi.”
“Ik hou ervan als je op me klimt en me stevig vastklemt tussen je benen. Dat je je tegen me aanschurkt, jezelf opwrijft, dat ik zie dat je tepels hard worden.”
“Mm… mm… lekker!” antwoordde Maria.
“Dan knel ik je tussen mijn benen. Zodat je niet kunt ontsnappen. Dan wil ik graag dat je me langs achter vingert, heel diep en ver naar voren,… en dat je me van de grond af tilt,… dat je me in mijn tepels knijpt met je vingers, of liever nog dat je erop bijt.”
“En hoe laat ik je gillen van genot?” Vroeg Gerodi, haar geen kans gevend op te drogen.
Ze dacht na, de geile vraag met kippenvel verwerkend.
“Ik raak buiten zinnen als je me bijt… Niet heel hard… Maar ook niet te zacht… Je moet me overal bijten…”
Gerodi was al bezig. Zijn handen trilden. Zijn erectie was enorm, ze maakte hem gek. Voorspel is prima, maar je kunt ook overdrijven. Tja, de zeelucht heeft ontelbare deugden.
Hij sloeg op haar billen en beet haar waar hij bijten kon. Vurige afdrukken achterlatend op haar huid. Nek, schouders, borsten, buik, billen, dijen, kuiten, alles kwam aan bod. Zijn lichte baardgroei prikkelden haar huid intens. Giechelend, gillend en kronkelend, draaide ze weg. Totdat ze het niet meer hield, plotseling opstond en naar de zee rende. Gerodi rende haar achterna en kreeg haar nog juist op het zand te pakken. Ze gaven elkaar lachend een forse tongzoen.
“Ik weet wat je wilt. Je hebt zin. Niet? Kom, geile meneer, we gaan die handen opzoeken!” zei Maria terwijl ze gearmd de zee in liepen. Ze nam zijn hand, trok haar buik in en stak hem van achter in haar bikinibroekje. Juist toen hij wilde stoppen nam ze zijn onderarm en duwde de hand dieper naar beneden… en nogmaals een stukje verder. Totdat zijn hand haar kut volledig omsloot. Ze draaide haar gezicht naar hem toe.
“Pas op, nu gaat ze bijten!” Direct kneep ze haar dijbenen ferm tegen elkaar. Gerodi trok zijn hand terug maar was te laat en een pijnscheut schoot door zijn verwrongen vingers.
Maria vluchtte gierend lachend, al spetterend de branding in, een brullende Gerodi achter zich aan. Snel stonden ze op borst diepte. Ze omhelsden elkaar. Maria sprong tegen hem op en klemde haar armen en benen om hem heen. Met de klotsende golven om zich heen en het wijkende zand onder zijn voeten moest hij zijn best doen om te blijven staan. Maria wierp nog een laatste snelle blik op het strand om er zeker van te zijn dat niemand hun zag. Hierna liet ze zich gaan.
“Hou me vast”, fluisterde ze hijgend in zijn oor.
“Doe het hier!”
Gerodi kraste over haar rug en speelde met haar tieten. Trok met zijn tanden het bovenstukje los. Beet in haar hals, borsten en tepels en zoende haar geil. Haar harde tepels schuurde tegen zijn borsthaar. De vingers van zijn vrije hand grepen één van haar borsten en knepen stevig in haar tepel. Hij greep haar bikinibroekje aan de bovenkant vast en trok die langzaam naar boven. Hij wist dat het streepje stof daardoor in haar kutje zou trekken. Maria stak haar hand tussen de schurende lichamen in. Naarstig op zoek naar die harde, stevige, prachtige erectie van hem. Zijn steigerende pik stond strak tegen haar kutje. Ze lieten zich bewegen door het ritme van de golven van de branding. Ze kuste hem hartstochtelijk en hitste hem op door van boven met haar knijpende vingertoppen op zijn voorhuid, zijn forse eikel weg te laten schieten. Ruw en haastig gleed zijn hand over haar rug, over haar billen in haar broekje. Ze wist waar hij zou eindigen. Dacht ze toch zeker! Maar Gerodi hield zich in. Zekerheid werd vurige hoop. Hij speelde met haar wens door met een dreigende vinger dominerend in de buurt van haar klit te bewegen. Tot nu toe leek Maria de controle nog zelf in de hand te hebben gehouden, maar dit had geen zin meer.
Nu was er een moment gekomen van totale overgave. Geaccepteerde onderwerping. Bandeloze lustgevoelens stuiterden door haar lichaam. Kletsnat was ze. Ze beet in zijn schouder. Hij liet zijn vingers nu langzaam naar binnen glijden. Gerodi kromde ze een beetje en trok ze dan weer plagend terug. Op zoek naar dat ene kleine knopje waarvan hij wist dat hij er haar gek mee kon maken.
Zijn hand trilde toen hij haar bikinibroekje van onder opzij wilde trekken. Ze keek hem diep in de ogen en gaf toestemming middels een knikje zonder woorden. De stoten in haar veroorzaakten een deining van haar borsten, versterkt door het ritme van de golven en werden begeleid door haar zacht smekende geluidjes. Gaandeweg werd zijn blik anders. De geilheid nam de overhand. Er was geen weg meer terug. Geen deinend schommelen meer, maar doelgericht en bewust stoten. Ze was ver… heel ver. Toen ze voelde dat hij het ritme opvoerde, trok zij zich iets terug, wachtend op Gerodi. Quasi boos greep Gerodi haar billen steviger beet en trok ruw haar bekken dichter naar zich toe. Zijn ogen vernauwden. Werden spleetjes. Het gekreun werd dringender, intenser. Zijn lichaam schokte en huiverde. Maria was niet meer te houden. Gerodi hield met één hand haar bil vast en trok haar bilspleet open. Met zijn vrije hand drukte hij zijn duim op haar klit en tegelijkertijd stootte hij diep en hard omhoog. Alle remmen los nu. Maria klemde zich nog strakker vast met haar armen en benen. Mond open, adem te kort. Dierlijk grommend, gillend, kreunend, keihard compromisloos en intens klaarkomen. Niets anders telde.
***********************************
Maria schrok op uit haar overpeinzingen. Een rilling trok door haar lichaam. Ze merkte dat haar tepels gespannen waren. Wat hield ze van deze man. Ze schonk de espresso in voor het bezoek. Net toen ze weer aan tafel ging zitten om haar voorbereide antwoord aan Thomas te geven, werd ze door de opgewonden buurman naar buiten geroepen. Iets met Gerodi!
Thomas was met Maria naar buiten gerend en had van een afstandje de schermutseling met de opgroeiende jeugd geobserveerd. Hij meende enig leeftijdsgebonden narcisme bij de jongemannen te bespeuren. Maria sloeg het stof uit de kleren van Gerodi en nam hem aan de arm naar binnen. Thomas nam op het bankje plaats. Zo’n prachtig bankje. Beter functionerend dan die hele industrie van mindfulness. Zo’n mooi, afgebladderd bankje waar je geen moeite hoefde te doen om jezelf te zijn.
De man met zijn doorgroefd gelaat knikte, tikte Thomas op de schouder en zei, meer denkend dan hij sprak.
“Gerodi heeft gelijk. Geweldige vent. Veel te vroeg aan de kant gezet. Als je jong bent, sta je in het middelpunt en denk je er niet over na. Ouderdom, kwetsbaarheid, eenzaamheid en afhankelijkheid komen vanzelf. Dit is ook onderdeel van het leven. De jeugd mag beseffen dat het ook hun gaat overkomen en hoe ze daarmee om willen gaan. Ontneem mensen nooit hun waardigheid jongen! Mensen niet meer voor vol aanzien, dat steekt. Dat over hun wordt gepraat in plaats van met hun, dat doet pijn. Die beeldvorming moet veranderen. De levenskracht van mensen is prachtig. Schrijf dat maar in je verhaal en neem het mee naar jouw land.”
Iets kan echt of geveinsd zijn maar daar waar je een diep contact met de bevolking krijgt, daar vind je de oprechtheid. Als je goed luistert, met oprechte interesse, komen de wezenlijke vragen vanzelf. Deze man begreep het, zonder te hoeven beseffen dat hij iets intelligents zei.
Thomas keek bescheiden naar de grond. Daar zat hij dan, met zijn zoektocht naar de waarheid. Ontdekken ervan was al zeer lastig, laat staan beoordelen en er op een gepaste wijze mee omgaan. Goed en slecht blijven relatieve begrippen. De weg bleek weerbarstig lang, maar toch had hij sterk het gevoel dat hij met Gerodi op het goede spoor zat. De wereld moet het hebben van deze mensen!
“Rispetto”, galmde een basstem nogmaals over het plein.
©Mikes