In de winter van 2012 bezocht ik een stoffig antiquariaat te Leipzig ergens in het Waldstrassviertel. Mijn oog rustte bij toeval op een boekje in rood leren kaft op het plankje “erotica”, half verscholen tussen de eerste druk van ‘Chansons secrètes de Bilitis’ en een vertaling in het Manchu van de Jin Ping Mei. Het boekje trok mijn aandacht door zijn Nederlandse titel: ‘Daar lig je dan!’ De kaft vermeldde ene ‘Watashi no Yubi’ als auteur maar gaf verder niets over de inhoud prijs. Het was in een doorzichtig plastic gewikkeld en ik kon het dus niet open maken om het nader te onderzoeken.
Op mijn vraag aan de antiquair, een gerimpeld heertje in stofjas, of ik de plastic wikkel los kon maken, riep hij verrassend fel.
“Geen sprake van!”
“Hoe zo?”
“Dit boek komt uit de catacomben van Boekheim, en je weet allicht dat daar uiterst gevaarlijke boeken tussen zitten. Er zijn er bij die je kunnen doden zodra je ze openslaat of die je hele huis in brand kunnen zetten. Ik neem geen risico. Dit is een zeer zeldzaam exemplaar. Voor honderd euro mag je het mee naar huis nemen, maar in geen geval in mijn winkel openen.”
“ -De catacomben van Boekheim?- Dat is toch een verzinsel uit -De stad van de dromende boeken,- een avonturenroman van Walter Moers?”
“Ik ken Walter Moers persoonlijk, en geloof mij vrij, die man beschikt over geen greintje fantasie. Alles wat hij heeft opgeschreven heeft hij aan de lijve meegemaakt. Nee, in geen geval gaat de wikkel eraf waar ik bij sta.”
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, al vond ik honderd euro wel wat veel voor een dun boekje waarbij het raden was naar de inhoud. De antiquair bleek echter over een grote mensenkennis te beschikken; hij hield voet bij stuk, terecht vermoedend dat ik tenslotte toch toe zou happen. Met mijn nieuw kleinood onder de arm keerde ik naar mijn hotelkamer terug, waar ik haastig de wikkel van het boek verwijderde, nog voor ik mijn winterjas had uitgetrokken. Op het eerste blad stond een citaat uit Novalis:
“Ich lebe bei Tage
Voll Glauben und Mut
Und sterbe die Nächte
In heiliger Glut.”
Voor de rest was het boekje van de eerste tot de laatste bladzijde maagdelijk wit. Die schoft had me voor honderd euro bedrogen! Ik rende mijn kamer uit om rekenschap te vragen. Inmiddels was het echter fel beginnen sneeuwen, en hoe lang ik ook in de vele zijstraatjes van het Waldstrassviertel rond dwaalde, ik kon het antiquariaat niet meer terugvinden.
Moe en verkleumd keerde ik naar mijn hotel terug, waarna ik het onding op mijn nachttafel naast het bed gooide om het ooit als notitieboekje te gebruiken. Eerst vlak voor het slapen gaan sloeg ik het boekje nog eens open. Groot was mijn verrassing: opeens bleek er wel een gedrukte tekst in te staan! Mijn ogen dwaalden over de volgende regels.
“Daar lig je dan, beste lezer, naakt uitgestrekt op je bed.” (Ik slaap inderdaad steeds naakt.) “Hoe ik dat weet? Dit boekje is enkel leesbaar voor wie zich eerst heeft uitgekleed. Wie ik ben? Noem mij maar kloosterzuster Bea. Een zuster die de nachtelijke strijd met de duivel verloor, badend in mijn eigen liefdessap, en daardoor de neukstaaf van een vrome monnik kon gewinnen. En daarna nog één, en nog één … Kortom ik heb vele mannen gehad, en nu ben jij aan de beurt. Laat me eens voelen welk vlees ik in de kuip heb.”
Op slag voelde ik een gloeiende kut tegen mijn ballen drukken. Verschrikt liet ik het boek uit handen vallen en schopte het beddenlaken weg, waardoor de illusie meteen verdween. Eén van mijn ballen was wat vochtig, maar dat kon even goed mijn transpiratie zijn. Doch zodra ik het boek weer vast had voelde ik opnieuw die druk tussen mijn dijen. De intieme streling van de kutlipjes en het gekriebel van een zacht toefje schaamhaar in mijn kruis miste zijn uitwerking niet; al snel kreeg ik een joekel van een erectie. Ik gluurde onder het beddenlaken, maar zonder iets te zien. En toch, het gevoel was niet te loochenen; er zat een kut tegen me aan te schuren. De vochtige kutlipjes gingen nu traag heen en weer langs mijn trillende schacht, spanden zich rond het velletje van mijn voorhuid en ontblootten zo mijn eikel. De kut bestookte nu mijn gevoelige eikel met plaagstootjes en cirkelbewegingen rondom en op de meest gevoelige plekjes, zodat mijn voorvocht rijkelijk begon te vloeien en het even glibberig en nat tussen mijn dijen werd als wat de duivel bij kloosterzuster Bea had aangericht.
De stoten van de wijd open kut tegen mijn eikel werd nu harder en gejaagder, tot mijn eikel de opening vond die naar haar schede leidde. In een vloeiende beweging verdween mijn lans tot aan de ballen in de lekkere liefdesgrot. Ze hield zich even stil, terwijl haar vaginaspieren zich strak om mijn penis knelden. Ondanks haar vele sekspartners, wat een heerlijk strak kutje! Aanvankelijk aan een traag tempo, maar gaandeweg versnellend begon ze op mijn staaf te rijden. Ze stopte eerst toen mijn ballen zich samentrokken en ik een krachtige straal diep in haar schede spoot.
Met mijn penis nog in de warme schede van zuster Bea sloeg ik andermaal een blik op het boekje dat ik in mijn handen hield. Dat had ik beter eerder gedaan, want daar stond de volgende waarschuwing te lezen.
“Als je lang plezier van dit boekje wil hebben, doe je er beter aan om niet in mijn neukgrot te ejaculeren.” En inderdaad, toen ik de ochtend daarop het boekje opensloeg bleken twee bladzijden aan elkaar vastgekleefd. Het verschijnsel kwam me bekend voor: zo gebeurde ook met de seksblaadjes waarboven ik als jongeman placht te ejaculeren. In de daaropvolgende weken en maanden heb ik het boekje uit de catacomben van Boekheim nog herhaaldelijk ‘gelezen’, want de bed-techniek van zuster Bea en -de heilige gloed van de kleine dood- die ze me telkens schonk bleven me bekoren. Maar ik zorgde er wel telkens voor eerst een rubbertje over mijn knaap te trekken.
Heer Halewijn
Graag uw sterrenwaardering bovenaan en/of reactie onder het verhaal. En/of eventueel rechtstreekse mail met schrijver. Dank u.
Liefs My