Enkele jaren voor het begin van de financiële crisis stapte ik in Brussel op de trein naar Luxemburg. Toegegeven, met de auto ben je er een uur eerder, maar ik wou van de lange treinrit profiteren om in de rust van een eerste klasse coupé mijn PowerPoint presentatie op punt te stellen. Als pas afgestudeerd financieel analist had ik een onfeilbaar algoritme uitgewerkt om dubieuze hypotheekleningen te verpakken in een winstgevend financieel product en niemand minder dan Lehman Brothers had me naar Luxemburg uitgenodigd om mijn vinding te demonstreren.
Ik was al verdiept in mijn Excel rekenbladen toen ter hoogte van Brussel -Schuman een jonge vrouw mijn coupé binnen kwam gewandeld en plaats nam in de zetel vlak voor mij. Eerst voorbij Ottignies sloeg ik de ogen op om mijn medepassagier wat grondiger te bekijken. Licht krullend blond haar dat tot op de schouders viel, knap gezichtje met een minimum aan make-up, een elegant wit mantelpakje en bijhorend kort rokje, afgezoomd op een tiental centimeter boven de knie: kortom, voor mij zat de vrouw van mijn dromen. In die tijd was ik echter geweldig verlegen, al helemaal in het bijzijn van vrouwen, en hoewel ze recht in mijn ogen keek durfde ik haar niet aan te spreken.
Ik ontweek haar blik en mijn ogen daalden af naar haar knieën. Anders dan de meeste kortgerokte dames hield ze haar benen niet zedig over elkaar geslagen, maar had ze haar in sierlijke naaldhakken gestoken voetjes wat uit elkaar gezet, de knieën lichtjes uit elkaar. Met steelse blik probeerde ik nu en dan onder haar rok te gluren om een glimp van haar dijen op te vangen, iets wat ik bij geen enkele rokkendraagster laten kan. Als ze het al merkte dan leek het haar niet te deren, want ze bracht haar knieën niet dichter bijeen. Integendeel, terwijl ze verveeld met lege blik door het raam naar het voorbij schuivende landschap staarde, gingen haar benen bij elk schokje van de trein een eindje verder open. Ik kreeg het steeds moeilijker om mijn blik af te wenden van de zich steeds meer prijs gevende bovenbenen. Ze droeg jarretels van zwarte kant zag ik nu. Eerst toen ze zich achteloos uitrekte en de benen daarbij zover uiteen sperde dat ik haar karmijnrode slipje kon zien wendde ik blozend de blikken af.
Nu moest ik toch werkelijk een gesprek beginnen, maar hoe vond ik in hemelsnaam de geschikte openingszin? Uit vrees banaal over te komen en het bij haar te verkerven nog voor ik iets begonnen was, hield ik maar mijn mond. Meer nog, ik sloot de ogen alsof ik een dutje wou gaan doen, uit vrees door mijn gedurig gluren als een ongelikte beer over te komen. Nauwelijks had ik mijn ogen gesloten of een vleugje Chanel No.5 streelde mijn neusgaten. Tezelfdertijd voelde ik een zachte vrouwenhand over mijn wang strijken. Ik opende verschrikt de ogen, maar merkte niets ongewoons. De vrouw voor mij had snel de blikken afgewend en zat weer door het raam te staren. Niets wees erop dat ze van haar plaats was gekomen. En toch had ik durven zweren…
Opnieuw sloot ik de ogen. Al heel snel droomde ik opnieuw weg in een wolkje Chanel No.5 en ik voelde die hand over mijn wang strijken. Ik hield mijn ogen dit keer dicht, afwachtend wat er verder komen zou. Twee handen nu, die plagerig langs mijn nek streken en al snel afzakten naar mijn borst, door de stof van mijn hemd heen voorzichtig tastend naar mijn tepels. Langzaam werden één voor één de knoopjes van mijn hemd losgemaakt, maar toen de handen nog verder afdaalden en aan mijn broeksriem begonnen te frutselen, werd het me te machtig. Ik kon me toch onmogelijk laten uitkleden in een treincoupé waar men ons elk ogenblik kon storen! Ik opende dus snel de ogen, maar merkte tot mijn verbazing dat alles in de coupé nog was als vanouds. Ik zat nog steeds volledig gekleed in de brede treinzetel, alles netjes dichtgeknoopt, en de vrouw voor me was geen millimeter van haar plaats geweken. Wel meende ik een licht verwijt in haar ogen te lezen.
Vast besloten om dit mysterie tot op de bodem uit te zoeken sloot ik opnieuw de ogen, met het stellige voornemen om, wat er ook zou gebeuren, ze onder geen beding weer te openen. Daar waren die handen weer, brutaler nu dan voorheen want meteen ook tastend naar mijn kruis. Ik werd snel en vakkundig volledig uitgekleed. Het duurde niet lang of een koude luchtstroom rond penis en ballen gaf me de zekerheid dat ik nu spiernaakt voor haar zat, mijn kloppende pik in halve erectie verlangend om haar te dienen, want dat dit haar werk was daar twijfelde ik geen ogenblik aan. Ik wilde voorzichtig voelen of ik werkelijk geen draad meer aan mijn lijf had, maar kon geen vin verroeren. Toch hield ik mijn ogen stijf opeen, bang dat het weer een illusie zou blijken en benieuwd naar wat er verder komen zou.
Lang moest ik niet wachten voor ik voelde hoe een warm mondje zich om mijn eikel sloot en een vinnig tongetje elk plekje ervan verkende. Ik voelde hoe straaltjes speeksel via mijn schacht op mijn balzak druppelden. Haar zachte lippen daalden af en sloten zich beurtelings rond mijn linker en mijn rechterbal, waarbij haar tong de contouren ervan verkenden. Weer ging haar tongetje langs mijn schacht naar omhoog, dralend bij de rand van de voorhuid. Ze wist feilloos de gevoeligste plekjes op mijn eikel te vinden om het voorvocht te voorschijn te roepen dat ze gretig oplikte. Dan een poosje niets. Ze was vast het resultaat van haar werk aan het bewonderen: een keiharde paal met glimmende ontblote eikel, kaarsrecht in de houding. Of misschien was ze zichzelf aan het uitkleden. Zo was het allicht, want even later volgde de warmte van een paar handen in mijn hals en uit de zachte druk van twee borsten op mijn borst en de stevige klemgreep van naakte dijen die zich tegen mijn billen drukten kon ik afleiden dat ze behalve haar Chanel No.5 alles had afgelegd. Hartstochtelijk tongzoenend leidde ze vaardig met één hand mijn penis tot tegen haar schaamlippen en liet er zich toen langzaam op neerzakken. Nog steeds kon ik geen vin verroeren, maar dat bleek ook niet nodig want ze wipte lenig op en neer zodat mijn pik alle plekjes van haar kutje kon bereiken. Wang tegen wang hijgde ze steeds sneller en intenser bij mijn oor, maar zonder ook maar één woord te zeggen. Steeds krachtiger schokten haar billen: het leek wel of ze niet alleen mijn pik maar ook mijn ballen in haar grotje wilde laten verdwijnen. Ze neukte me aan een hels ritme en het duurde niet lang voor we beide klaar kwamen, ik spoot een krachtige straal zaad diep in haar spleet, zij kwam luttele ogenblikken daarna met een drietal krachtige schokken van haar bekken. Haar kutspieren trokken zich samen om het laatste restje zaad uit mijn jongeheer te persen. Zwaar ademend bleven we een poosje nagenieten tot haar kut mijn verslappende penis uit haar grotje dreef.
Ik opende mijn ogen eerst toen ze zich uit onze omstrengeling had losgemaakt en jawel, ik zat nog steeds als vanouds volledig aangekleed in de coupé, de vrouw voor mij nog op haar oude plaats, al meende ik een zekere postcoïtale verzadiging in haar ogen te lezen. Ik ging naar de toiletten om me te fatsoeneren en merkte daar tot mijn verbazing dat op een beetje voorvocht na mijn penis niets leek af te weten van het zopas beleefde avontuur. Het was dus maar een droom geweest! Zo levensecht had ik nooit eerder gedroomd.
Toen ik mijn plaats in de coupé opzocht, bleek de vrouw verdwenen. Ik zag haar eerst terug in Luxemburg bij de uitgang van het station. Glimlachend stapte ze op me toe en drukte me zwijgend een plastiek zakje in de hand voordat ze zich naar een wachtende taxi haastte. Ik ontcijferde met moeite wat in piepkleine lettertjes op het zakje stond geschreven: ‘Pas openmaken als je alleen bent.’ Toen ik opkeek was ze al uit het zicht verdwenen.
Ik kon niet snel genoeg naar mijn hotelkamer vluchten om het zakje open te maken. Er kwam een karmijnrood slipje te voorschijn, nat van haar kutvocht en kleverig van mijn zaad. Dus toch! Maar belangrijker nog, er zat een briefje bij waarop de naam Veerle en een telefoonnummer in Nederland. Ik hield het slipje aan de neus en snoof diep. Heerlijke geur! De geur van haar bloem was me liever dan de zoetste bloesemgeur van perzik of van abrikoos. Er schoot mij een versje te binnen dat een tachtigjarige Chinese dichter duizend jaar geleden tatoeëerde op de onderbuik van zijn achttienjarig bruidje:
innig verlangen, zoetekoeken dromen
niet als de perzik of de abrikoos
die zich aan de oostenwind vergooiden
Met één hand hield ik haar slipje bij mijn neus, met de andere haalde ik mijn pik uit mijn broek en trok ik me af, een handeling die ik de dagen daarna nog vaak zou herhalen. Haar geschenk maakte een eind aan mijn bedeesdheid: ik zou haar zeker bellen zodra ik weer in België was.
Ook om een andere reden had de reis naar Luxemburg mijn zelfvertrouwen een enorme boost gegeven: ik was nu bij Lehman Brothers in dienst als kaderlid en verdiende meer in een uur dan ik in een week kon opmaken. Terug thuis belde ik meteen het nummer in Nederland. Een melodieuze vrouwenstem begroette mijn oproep, echter zonder zich voor te stellen.
“Ik ben Heer Halewijn,” stak ik van wal, “spreek ik met Veerle?” Even een kleine aarzeling aan de andere kant van de lijn.
“Oh, je bent vast die leuke jongen op de trein van Brussel naar Luxemburg, niet? Ik zou je dolgraag terugzien, maar in de komende weken gaat het helaas niet. Ik heb ’t echt druk, druk, druk, om gek van te worden. Je weet hoe dat gaat: je wordt helemaal gek van je baas die dingen van je verwacht waarvoor je helemaal de mensen niet hebt om al die plannen goed uit te voeren. Maar zou het einde van de maand voor je passen, bijvoorbeeld de dertigste ’s avonds?”
Ik ging meteen akkoord, wel lichtjes teleurgesteld dat ik zo lang zou moeten wachten.
Wordt vervolgd
Graag uw sterrenwaardering bovenaan en/of reactie onder het verhaal of rechtstreeks per mail. Dank u. Liefs My