(de pie menudo y temblorosas faldas)
Vroeg in de avond in één van die donkere weken rond Kerstmis. Ik lig lui onderuit gezakt in de zetel voor de open haard, behaaglijk geduffeld in mijn katoenen badjas, haren nog wat vochtig na een hete douche. Het gure winterweer heeft mijn vrouw niet afgeschrikt om helemaal naar Maasmechelen te rijden voor de laatste kerstaankopen. Ik heb het huis dus voor mij alleen. In de haard knetteren de resten van de spar die de voorjaarsstormen van twee jaar terug niet heeft overleefd, in mijn glas gloeit goudbruin een single malt uit mijn geboortejaar, uit de boxen galmt het concerto voor orgel en orkest van Thierry Escaich en open op mijn schoot ligt het verzameld dichtwerk van Federico Garcia Lorca.
Zag ik daar iets bewegen in de donkerste hoek van de kamer? Ik ga rechtop zitten en staar verbaasd naar een witte wolk die zienderogen aanzwelt: het is een fosforescerende mist die in luttele minuten bijna de hele kamer vult. De nevelslierten wijken uiteen en, op de tonen van Escaich’s adagio, komt – gehuld in lange, doorschijnende gewaden – een eindeloos lange rij meisjes aangetreden. En ze blijven maar komen, langzaam voortschrijdend, plechtstatig maar toch licht van voet en met bevende rokken. Hoeveel? 18+, schat ik op het eerste zicht als de rij zich eindelijk sluit, maar bij nauwkeuriger telling blijken het er meer dan twintig.
Het kost me weinig moeite om in die meisjesschaar al snel een aantal van mijn favoriete Domai modellen te herkennen: daar heb je Amila, een wierookvat vol wensen die diepblauwe kijkers van haar, en Jules, met eeuwige dorst in haar bruine ogen en Ellela nog, el sexo potente sobre su mirada. Hun lonkende blikken trekken me uit mijn luie zetel en ik stap voorzichtig op hen toe.
Aan de piercing in haar naveltje herken ik nu ook rossige Clelia, rode lelie tussen het koele riet. En daar heb je Xenia, een donkere fontein van golvende lokken tot op de slanke dijen. Zwijgend vormen de meisjes een wijde kring om me heen en ik begin er meer en meer te herkennen: Kas, donker meisje van de volle maan met borsten groot en heupen breed… Gisela ook, spiegelende vijvernimf… En Isabelle, van ver als een donkere gewonde hinde, nabij zoet als een snik in de sneeuw…
Midden in de kring verslind ik met gulzige blikken de traag om mij heen wentelende meisjes. In hun flinterdunne doorschijnende gewaden staan duidelijk afgetekend de contouren van hun heerlijke lijven en wat te raden overblijft reconstrueer ik moeiteloos uit mijn herinnering aan hun naaktfoto’s op het web. Ik knipoog naar Indi, vaalgele sproetjes als roest op een witte populier, en naar Samanti, met boven haar ronde naveltje een donkere regen van koude sterren. De lieftallige Iralin draagt eveneens een sterrenbeeld van moedervlekjes, maar dan op haar ranke rug. Mijn ogen glijden over de afgetrainde en egaal gebruinde figuur van Katya, donker van vel als verdorrend borstelgras.
De badjas glijdt van mijn schouders en ik sta naakt ten prooi aan 18+ paar gretige meisjesogen. Ik meen in menige oogopslag de passie van een prille liefde te kunnen lezen. Naast Liina, haar ellenlange benen uitlopend op een heerlijk kontje, schuifelt de kleine Sativa, de billen bewegend als van licht naar schaduw de avond, en de lekkere Laura met ronde hammen als de flanken van een veulen. Mijn ogen zoeken de meisjes met de mooiste borsten: Linda, heet en puur, borsten van hard tin… Breen, een boezem van rozen als sneeuw zo wit… Deserea’s donkere meloenen en de volle mammen van Sonya, bergend een diepe gleuf, klare bedding voor een andere Melkweg, ze glijden één voor één aan mijn blik voorbij.
Terwijl mijn penis zich schoksgewijs op gaat richten zakken mijn ogen naar het perfect gevormde gladde kutje van Penelopa, open als een immense tulp. Van daar naar de liefdesgrot van Sarka: haar lichte beharing is de schaduw van een cipres in de wind. Dan naar de iris tussen de malse dijen van Irinushka, zeker nooit in brand gezet door kussen zoals de openstaande lipjes van Soo, die naar onderen verdikken in twee vlezige kersjes, frutu de los besos. Op Mariska’s venusheuvel herken ik met vreugde de schattige tatoeage van een kleine slanke draak, vuurvliegje op de kamperfoelie.
Hun gewaden verhullen weinig, maar wel de natuurlijke kleur van hun huid. Mijn penis staat nu kaarsrecht en ik verlang naar meer. Maar heel alleen midden de kring gevormd door meer dan 18 meisjes laat de moed me in de steek. Ik durf niet te hopen dat ze zich helemaal zullen ontbloten. Met schuchtere stem fluister ik hees: “Als het niet ongepast is, zou ik jullie mogen vragen om in string aan me te verschijnen?” Tot mijn opluchting glimlachen ze en knikken me bevallig toe. Dan begint elk meisje om haar as te draaien, langzaam eerst, doch dra steeds sneller en sneller tot hun beeld vervaagt en elk slank meisjeslijf een wervelende string van enen en nullen wordt.
Nog voor ik in kan brengen dat ik het zo niet had bedoeld, groeperen alle enen zich tot borsteltjes en alle nullen zich tot een lange koker. Midden een met vonkgekletter gevulde scherpe ozonlucht beginnen de borsteltjes zachtjes over mijn lichaam te wrijven: achter mijn oren, onder mijn oksels, rond mijn tepels, in mijn reet, onder mijn ballen…met de meeste aandrang net op die plekjes op mijn lijf die voor strelingen het gevoeligst zijn. Ook mijn penis moet eraan geloven: de zachte borsteltjes schuieren langs het randje van mijn voorhuid, die zich onder de strelingen terugtrekt en zo mijn eikel helemaal ontbloot. Zachte haartjes bezoeken elk plekje van mijn eikel en kittelen plagerig het spleetje. Al snel begint wat voorvocht uit mijn getergde roede te druppelen, die door de borsteltjes over de hele eikel wordt uitgesmeerd.
Nu komt de koker van nullen in actie: hij schuift als een fleshlight over mijn penis, begint te trillen en me vakkundig te melken: steeds weer en steeds sneller rollen trillende ringen vanaf het puntje van mijn eikel tot aan mijn ballen en weer terug. Geen kut heeft ooit zo zalig in mijn penis geknepen als deze zoemende koker van digitale bits. Telkens ik bijna klaarkom houdt de koker stil, zodat mijn orgasme – ondanks mijn smeken en kreunen om harder en sneller – twee, drie keer wordt uitgesteld. Inmiddels hebben de borsteltjes zich verdicht tot een harde knuppel, die zich diep in mijn reet boort, en dan aan snel tempo heen en weer gaat. Daar schiet mijn eerste flodder zaad de hoogte in: sissend en knetterend rafelt de fosforescerende wolk uiteen om me weinige tellen later geheel alleen in de donkere kamer achter te laten. Triest zie ik hoe de rest van mijn zaad in kwakjes uit mijn eikel schokt en langs de stam naar mijn ballen glijdt. Ik trek mijn badjas weer aan en gooi me uitgeput voor het haardvuur in de zetel.
Enkele uren later word ik gewekt door een warme tong die over mijn eikel rolt. Mijn vrouw is thuis gekomen en trof me slapend in de zetel, de panden van mijn badjas open. “Deugniet,” lacht ze, “je hebt vast met jezelf gespeeld toen ik weg was. Je haartjes kleven van het zaad.” En terwijl ze haar slipje uittrekt en schrijlings op mijn schoot gaat zitten, fluistert ze in mijn oor: “Je hebt bij het masturberen toch wel aan mij gedacht, niet?” “Natuurlijk, schat” zucht ik verzaligd terwijl ik mijn inmiddels weer keiharde lul voorzichtig in haar vochtig, vertrouwde kutje schuif.
Graag uw sterrenwaardering bovenaan en/of reactie onder het verhaal of rechtstreeks per mail. Dank u. Liefs My