Veronique opende de deur keek fronsend naar de twee heren die op haar stoep stonden en haar vriendelijk groetten. In de regel hield zij haar deur gesloten als Arnulf niet thuis was, maar op dit uur was het nog licht en op straat speelden nog heel wat kinderen, terwijl vele buren buiten met elkaar stonden te praten. “Waar kan ik de heren mee van dienst zijn?” Vroeg ze, want Veronique was een Limburgse en stond in de buurt bekend als het liefste, netste, beleefdste vrouwtje. Ze was in feite erg populair en zeker de mannen behandelden haar met de nodige egards. De vrouwen waren niet jaloers op haar; ze was nu eenmaal het stuk van de buurt en dat kon ze zelf ook niet helpen, omdat ze haar schoonheid van nature had meegekregen.
Een van de mannen lichtte zijn hoedje en grijnsde niet onsympathiek. “Mevrouwtje, we hebben kleding te koop waarvoor u zeker belangstelling hebt.”
“Gestolen goed?” Flapte ze eruit.
“O! Neen” zei de tweede man. “We hebben hiervoor vergunning.”
“Wat zijn het voor kleren?” Vroeg Veronique, die nu eenmaal op en top vrouw was en dus ook nieuwsgierig.
“Van alles en nog wat,” zei de eerste man. “Mogen we binnenkomen?”
“Hm… dat weet ik nog zo net niet. Mijn man is er niet en het is nu eenmaal zo dat ik niet aan de deur koop. Kleren al helemaal niet.”
“Dan vertrekken we, mevrouw. Maar u mist wel wat. We komen net bij een van uw buurvrouwtjes vandaan. Gerda heette ze en ze heeft van dat langere donkere haar.” “Gerda Vandalen?” Vroeg Veronique. “Ha, die is gescheiden. Daar hadden jullie een makkelijke, tamme prooi aan,” riep ze hartelijk lachend uit.
“We hebben echt iets bijzonders te bieden, mevrouwtje,” zei nummer een. “U bent echt het type dat we zoeken voor onze spulletjes. Zal ik u de vergunning laten zien?”
Ze schudde haar blonde hoofd en opeens maakte een vreemd lichtzinnige stemming zich meester van de vrouw. Wat had ze in haar leven als braaf huisvrouwtje nu voor verzetjes? Ja, koffie drinken bij een buurvrouw en wat over de andere dames uit de buurt roddelen. Met de kinderen naar het park en soms met Arnulf naar de bios. Maar dan moest hij niet moe zijn. Meestal had hij het hele weekend nodig om uit te rusten van zijn werk. Hij reed de hele week op een grote truck en zat vaak in het buitenland. Dat was dan ook de reden dat de knappe en levenslustige Veronique weinig verzetjes kende. Zij had zich eens heel wat anders van het leven voorgesteld. Nu was zij achtentwintig jaar, had drie kleine kinderen en kon soms nog hunkeren naar onbekende avonturen en roem. “Komt u maar binnen, ik wil die kleren wel eens zien,” zei ze vriendelijk. “Dan zet ik koffie.”
De mannen, keurige heren, volgden haar naar de huiskamer, die er gezellig maar burgerlijk uitzag. Het grote televisietoestel viel onmiddellijk in het oog. Gaat u zitten alstublieft, zei Veronique, die nu een beetje nerveus werd. De mannen gaven daartoe echter geen aanleiding. Ze gingen zitten en wachtten rustig af tot zij met koffie zou komen.
“Heeft u kinderen?” Vroeg nummer een.
“Drie,” zei Veronique lachend. “Twee meiden en een jongen. De oudste is zeven.”
“Dan bent u vroeg getrouwd,” zei twee.
“Ik was negentien toen ik er in stapte.”
“Nooit spijt gehad?”
“Och nee, spijt niet direct. Maar er zit weinig avontuur in het huwelijk. Zeker als je met een arbeider getrouwd bent.”
“Wat doet uw man?”
“Chauffeur op een zware vrachtwagen. Hij zit nu in Zwitserland.
“We hebben ons nog niet voorgesteld,” zei nummer een. “Ik heet Bert en hij Jozef.”
“Veronique,” zo heet ik.
“U bent een charmant vrouwtje. Ik denk dat u heel wat meer van het leven had verwacht dan de brave huisvrouw te spelen.”
“Ja, dat is waar,” zei ze lachend. “Avontuur.”
Zo zaten ze lange tijd te praten en Veronique liet zich helemaal gaan. Ze werd openhartiger dan tegen haar eigen man en vertelde dat zij vroeger een vreemd verlangen had gehad.
“Beangstigend zelfs, heren,” zei ze. “Nu kan ik er om lachen, maar toen ik een jaar of vijftien was…”
“Vertel ons er eens wat meer van,” Vroeg Jozef.
“Interesseert het jullie werkelijk?” Vroeg ze gniffelend.
“Alles wat vrouwen zeggen en doen heeft onze interesse,” zei Jozef.
“Ik wilde graag de slavin van vele mannen zijn. Me aan hen onderwerpen en me laten slaan met de zweep, alles doen wat ze me vroegen. Vele mannen tegelijk, wel tien, twintig…
“Mannen met zwepen en in het leer?” Vroeg Jozef.
“Ja, soepel en geurig leer, zwepen, grote pe…” Ze zweeg verschrikt en brak in een zenuwachtig gelach uit. “Foei, daar ging ik bijna te ver, heren.”
“U kunt nooit ver genoeg gaan,” zei Bert. “Wij zijn mannen die vrouwen niets kunnen weigeren. Al uw wensen voeren wij uit. Eenzame vrouwen die op het punt staan er onderdoor te gaan, helpen wij geheel belangeloos. U bent zo’n eenzame vrouw. Onbevredigd, altijd alleen. U wilt de vrouw van vele mannen zijn? Mijn maat en ik kunnen helpen. Uw wens is ons een bevel, mooie Veronique.”
Ze zag de kamer tollen en liet zich op haar knieën zakken. “Heren, help me,” fluisterde ze niet wetend wat haar opeens bezield. “Ik wil uw slavin zijn en u op uw wenken bedienen. Alstublieft!” Terwijl ze die woorden uitsprak besefte Veronique dat zij onzin uitkraamde, maar ze kon gewoon niet anders. Het waren haar diepste verlangens die nu naar boven kwamen, uitgedreven door eenzaamheid. Hier was het avontuur! Wat een stel binken was me dat, ze moesten haar slaan, gebruiken en misbruiken, haar vol spuiten en vernederen. Beelden vormden zich in haar hoofd en ze kreunde toen ze steeds duidelijker vorm aannamen.
“Wat is er, blondje?” Vroeg de ene man, een echte geweldenaar. Ze snakte naar adem en voelde haar kut nat worden.
“Ik zie een kerker, een folterkamer,” riep ze. “Twee mannen in leer, martelwerktuig en, zwepen, naakt, grote erecties. Oh… en daar ben ik. De mannen trekken me de kleren van het lijf, ze verkrachten me met die grote schokkende lullen, ah, oh, van achteren, de zweep erover!”
“De wens uit het onderbewuste,” zei de man glimlachend. “Ziet u het nog?”
“Nee, het is weg.” Veronique zag er opgewonden uit. “Jullie waren het.”
“Zou je dat toneelstukje zelf eens willen opvoeren?” Vroeg de tweede kerel, die er als een bruut uitzag.
“Ja. Ik ben dan een gevangene en jullie zijn cipiers, of beulen. Omdat ik een mooie vrouw ben willen jullie me misbruiken. In de middeleeuwen werd dat dikwijls gedaan door beulen en bewakers. Mooie vrouwen werden verkracht en zelfs gedood.
“Je wilt dus niet voor slavin spelen?” Vroeg de eerste man.
“Nee, de vrouw in de kerker. Ik zit in de kerker op de voltrekking van mijn doodvonnis te wachten. Ik heb mijn man vergiftigd en mijn minnaar ook. O, ik ben een slecht wijf, de hele stad siddert voor mij. Mijn naam wordt slechts fluisterend uitgesproken.”
“Wat een fantasie. Maar goed, zo zal het gebeuren. We hebben koffers vol materialen en met een beetje goede wil kunnen we wel een soort van kerker maken. Heeft u een kleine kamer waar we gebruik van kunnen maken?”
“De logeerkamer is klein.”
“Dan zullen we daar eens een piepfijn eng kerkertje van maken!”
En zo gebeurde dat…
Gravin Marie Delfosse zat in haar donkere kerker en huiverde. Ze was er slecht aan toe. Over enkele uren zou de scherpe guillotine haar mooie hoofd van de romp scheiden. Het hoofd zou in een mand vallen, het lichaam rolde met spuitend bloed opzij. Nooit meer zou zij liefhebben en de minnares van een man zijn. Dood, verrotting in het graf. Een mooi jong lichaam van een levenslustige vrouw die de liefde liefhad. Zij gaf zich bandeloos over aan het genot der liefde, met iedere man die haar wilde, als hij maar jong was. Haar eigen man had zij vergiftigd om met haar zeventienjarige minnaar naar hartenlust te kunnen genieten. Daarna had zij gemerkt dat hij haar ontrouw was met een zestienjarig meisje en ook hij moest sterven door het gif dat zij in zijn wijn had gedruppeld.
Zij hoorde iets ritselen, maar zag niets. Het was kil, zij trok haar lange japen dicht om haar lichaam en huiverde. Voetstappen klonken hol in de gang, de deur van de kerker ging knarsend open. Twee in leer geklede beulsknechten kwamen binnen en maakten licht. Zij zagen er wreed uit en de gravin wist dat deze mannen haar zouden terechtstellen. Zonder enige emotie zouden zij haar hoofd zien vallen. Voelden zulke beulen wel eens iets? Waren zij in staat een vrouw lief te hebben of namen zij waaraan zij behoefte hadden? De ene man was een bruut met sadistische lippen en somber gloeiende ogen. Hij nam haar aandachtig op en zei schor; “een mooi koppetje, Henry.” “Te fijn voor onze soort,” antwoordde Henry. “Maar ze is heel mooi, dat is waar. Op straat zou zij ons niet zien. Zulke dure dames behandelen onze soort als vuilnis, halen de neus op in het voorbijgaan. Wij zijn in haar ogen beesten, smeerlappen.”
“Heren, ik heb het zo koud,” rilde de vrouw.
“Nog enkele uren, dan ben je nog kouder, schatje,” lachte Charles spottend. “Maar dan voel je het niet meer. Tjonge, toch zonde van dat mooie blonde koppie. Twee mannen vermoord, ik kan het me niet voorstellen.”
“Ik had de jongen lief, maar hij ging met een ander naar bed.”
“En je maakte je man van kant.”
“Voor mijn minnaar, opdat hij me voor altijd kon bezitten,” zei de gravin vurig. “Als ik een man liefheb ga ik tot het uiterste om hem aan mij te binden, in ieder geval gun ik hem aan geen andere vrouw.”
“Je bent een prachtig kippetje, een lekker brokje voor een man,” monkelde Charles. “Ik zou waarachtig jouw blanke velletje wel eens naakt willen zien, jij niet, Henry?”
“Ach, ze is te fijn gebouwd voor onze grote knuisten, te tenger, te broos.”
“Ze heeft rondingen als elke andere vrouw, bazel niet. Juffie, trek uit die dure kleren, ze zijn je toch niet meer tot nut en waarom zouden wij niet nog eens van je mooie lijfje genieten? Je bent al dood, wat kan het jou schelen? Uitkleden, en rap een beetje, anders hanteer ik de zweep.” Hij liet de zweep knallen en de vrouw stond snel op, bevend van angst. Maar terwijl ze onder de ogen van de brute kerels haar kleren begon uit te trekken voelde zij zich opgewonden worden. Wat zouden deze kerels met haar doen als zij in haar blanke naaktheid voor hen stond? Zij zouden zich aan haar rondingen vergapen en er smerige grappen over debiteren. Daarna zouden ze haar overal bevoelen. In haar verbeelding voelde zij de grote handen begerig over haar borsten en billen dwalen, overal in knijpen en aan de tepels draaiend zoals haar minnaar dat ook had gedaan. Dan drongen de handen tussen haar stevige dijen en voelden aan haar vrouwelijkheid, en dan…
“Broekje aanhouden,” beval de ene man, die geen masker droeg.
“Waarom, mijnheer?” Vroeg ze onderdanig.
“Aanhouden, geen vragen. Lekkere tietjes heb je. Niet van die grote lellen die de meiden in onze buurt en uit ons milieu altijd hebben. Goddelijke tietjes heb je. Lekkere borstjes om aan te zuigen, maar eerst ga jij ons zuigen, gravinnetje met je blank huidje.” De mannen ontblootten zich van onderen en de gravin kreeg twee stijve pikken te zien. Wel, ze keek er met waardering naar en dacht opgewonden; die zijn voor de liefde geschapen. Over een paar uurtjes ben ik dood, maar deze twee lullen zullen me toch nog wat genot bezorgen.
“Zuigen, heren? Maar een gravin kan niet twee van zulke grote pikken in haar mond nemen. Standenverschil moet er trouwens blijven.”
“De zweep erover,” brulde de man met het masker. “We zullen je laten kruipen.
“Ja, de zweep erover,” zei ze. “Dat zei mijn man ook toen hij ontdekte dat ik een minnaar had.”
“Je zult wel meer dan een minnaar hebben versleten, liefje,” zei de ongemaskerde. “Kom hier en zuig me, neem mijn pik tussen die fijne lipjes van je.”
“Ik heb nog nooit zo’n groot ding in mijn mond genomen. En dan wilt u zeker ook nog dat ik zuig tot uw sperma komt, heer?”
“Dat heb je verdomme goed geraden, schat!”
“En als ik weiger? Vroeg de vrouw onderdanig.
“Niets te weigeren,” zei de andere kerel. “De mijne zult je ook nog met je lekkere bekje klaarmaken. Vooruit met die rode dameslipjes van je.”
“Het schatje wil geen vieze mond krijgen van onze snikkels,” zei de ander grijnzend. Gravin Marie zag het allemaal wel zitten met deze heren. Ze hadden beiden een ferme lul, donker van kleur en fors, vol met blauwe aderen en met een blauw- paarse eikel. “Neem in je bekje,” brulde de ene man dreigend. “Hij staat rechtop, ik wed dat je nog nooit zo’n lekkere neuker tussen je lippen hebt gehad, lekker diertje van me.”
“O, ik heb nog nooit een penis in mijn mond gehad,” zei de gravin en ze keek met verlangende ogen naar de wippende snikkels van de kerels, die nu zo geil waren dat hun pikken dropen van het vocht. Dikke slijmdraden dropen van de eikels en belandden op de grond. De vrouw keek er met welgevallen naar en wist nu al dat zij verrekte lekker in haar mond zouden liggen. De man zonder masker, die Charles heette, deed een paar passen in haar richting en hield haar zijn gezwollen manlijkheid voor. Ze huiverde en ging door haar knieën, zodat haar hoofd ongeveer ter hoogte van zijn pik kwam. Ze zag hem opwippen en werd daar danig opgewonden van. Henry keek naar haar billen en zei goedkeurend; “een verdomd lekker stuk, die zullen we aan alle kanten gaan uitproberen, Charles. Zuig,” zei de man zonde masker gebiedend. “En anders zal ik je laten zuigen dat je je verslikt. Is het geen heerlijke grote neuker soms?”
“O, heer, laten we liever gaan neuken, ik wil dat ding niet in mijn mond nemen!”
Hij nam haar blonde hoofd tussen zijn grove handen en duwde haar mond tegen de ontblote eikel. Zij snoof de geur van zijn pik in en huiverde van verlangen. De gehele onderkant van de machtige lul werd tegen haar gezicht gedrukt en zij voelde het bloed in de aderen kloppen. Ze opende haar mond, deed alsof zij aarzelde, sloot de lippen over het puntje van de machtige eikel, liet hem met een gilletje los en sloot haar mond stijf. “Godver… “ vloekte Henry. “Ze vertikt het eenvoudig, Charles. Wat doen we eraan?”
De zweep, dacht de ander en hij maakte aanstalten haar te slaan. Het was vreemd, maar de gravin voelde dat haar kutje al een flink stuk open stond en nat werd. Het vreemde spel prikkelde haar bovenmatig en zij wilde de zweep maar wat graag op haar rug en billen voelen. Sjwieps, sneerde de zweep en tegelijk met de pijn schoot ook een ondraaglijk genot door haar lichaam. Kronkelend smeekte ze om meer en de man bediende haar op haar wenken. Nog nooit had zij een combinatie van pijn en genot zo heerlijk gevonden. Ze kronkelde zichtbaar voor de mannen en die raakten door het schouwspel dat zij bood ook flink opgewonden. De sterke lullen dropen van het vocht, de vloer werd glad van het doorzichtige goedje en Marie voelde het op haar tieten en buik spatten. Ze kreunde en kermde toen de man met slaan stopte en opnieuw zijn hevig kloppende lul tegen haar mond duwde.
“Zoenen en likken, zuigen zal je,” gromde hij en nu hapte de rode mond van de mooie gravin naar het paarse kopje van zijn pik. Nu nam ze hem gretig in haar mond, rolde hem tussen haar lippen en streelde hem met haar fluwelen tongpunt. De man raakte in extase en kromde zijn rug toen haar mond begon te smakken en te zuigen. Hij tastte naar haar borsten en rolde de tepels tussen zijn brute vingers. Hij wist hoe hij met een vrouw om moest gaan en oefende steeds meer druk uit op haar tepels door ze onder zijn handpalm heen en weer te rollen. Zij ervoer deze vrij ruwe massage als uitermate genotvol. Het was in ieder geval een echte man die met haar bezig was. Ze verlangde naar de lul van de tweede en eveneens naar diens handen. Hij moest haar het broekje uittrekken en aan haar reetje voelen. Oh, wat voelde zij zich heet worden toen de brute Charles haar hoofd tegen zijn buik drukte. Zijn kanon gleed in haar keel en met moeite wist zij zich te bevrijden. De mannen lachten toen zij begon te kokhalzen.
“Nu de mijne,” riep Henry, die het lang genoeg had aangezien en nu ook wel eens in haar mond wilde. Charles maakte plaats voor hem en hij drukte op zijn beurt zijn grote tampeloeris tegen de natte lippen van de vrouw. Zij zoende de ballen van Henry en zoog ze een voor een in haar mond. De andere man stroopte haar ragdunne broekje van haar achteruitstekende billen en begon haar kontje te zoenen. Ze hoorde hem hijgen en snuiven toen hij haar billen uit elkaar trok en zijn neus in de diepe geul stopte.
“O, wat een reet,” steunde hij. “Een koninklijke reet, wat een geurtje, je zou er zo je lul in steken en haar van achteren volspuiten.” Hij zoende en likte haar anus, waar hij bijna niet bij kon komen. De gravin bewoog haar hoofd heen en weer, haar lippen streelden smakkend de hete roede van de man. Hij kermde en stootte met zijn onderlichaam alsof hij aan het neuken was.
Veronique vergat helemaal wie zij in werkelijkheid was en voelde hoe haar kut doornat was geworden. Ze genoot van de snuivende man achter zich en kwam haast klaar toen hij met zijn tongpunt tegen haar uitlaatje begon te porren. Zij ontspande haar sluitspier en voelde de tong in zich glippen. Was het zijn pracht-neuker maar, dacht zij verlangend, maar ook haar kut begon te jeuken en te branden, evenals haar tepels. Zouden de mannen haar nog niet willen neuken? Maar nee, dat schenen zij nog niet van plan te zijn. Henry haalde zijn gezwollen staaf behoedzaam uit haar mond en zoende haar geil, zijn tong diep in haar holte.
“Lekker geil gravinnetje,” mompelde hij en zoog zich aan haar vast als een vampier aan zijn prooi. Charles trok hem weg en ging als een baby aan haar borsten zuigen. Zij greep zijn grote neuker en trok hem genotvol af, in de hoop dat zij het zaad straks over haar hand zou zien springen. Henry streelde haar dijen en drukte toen zijn mond op haar kutheuveltje.
“Blond hoofdhaar en een zwarte kut,” zei hij verrukt. “Leg je poort open dan zal ik je sleufje likken en je kittelaartje zuigen, mooie dame.”
Toen zij met gespreide benen voor hem lag, Charles nog steeds aan haar borsten zuigend, keek hij verrukt naar haar glinsterende mossel en trok de schaamlippen voorzichtig open, drukte zijn neus in haar kut en zoog zich aan haar geurige kelk vast. Kreunend sloot ze haar ogen. Ze voelde de handen van de man over haar lichaam dwalen. Hij masseerde haar billen en streelde haar klitje met zijn tong. Ze hoorde de andere kerel snuiven en zag zijn druipende pik schokken. Ze trok en zoog, likte en beet, werd gestreeld, geknepen en geslagen tot haar kut en billen gloeiden. De lullen prikten in haar kontje, in haar schede en in haar mond en ogen. Henry spoot zijn zaad brullend over haar tieten en buik.
Toen hij klaar was schreeuwde Charles; “we verkrachten de mooie gravin. Hou haar benen vast, dan prik ik haar aan mijn zwaard! Goddomme, wat een snee heeft die dame,” zei Henry toen hij haar in bedwang hield. Charles stortte zich op haar en boorde zijn enorme lul diep in haar kutje. Ze voelde hem lekker dik in zich en gaf zich over aan het hete genot dat zijn stotende pik haar bezorgde.
“Toe maar, neuk maar, stoot maar,” riep ze. “En kijk jij maar toe hoe die vent zijn lul in me leegspuit, Henry. Dit is de laatste keer dat ik een pik in me zal voelen spuiten en ik wil alles voelen, ervan genieten.”
Henry kreeg opnieuw een stijve en boorde zijn eikel in haar billengaatje. Hij ging er gemakkelijk in en toen de vrouw hem voelde stoten kronkelde zij zich in allerlei bochten, zo heet werd ze van die brute neukers. Het leer kraakte en geurde, de lullen neukten. De ruwe handen van de bewakers betastten haar fijn gebouwde lichaam aan alle kanten en zij genoot. Onder andere omstandigheden zou zij dit verafschuwd hebben, maar dit was haar laatste samenzijn met mannen, ze schreeuwde het uit van extatisch genot en kneep de mannen in hun grove zakken, klauwde met haar lange nagels in hun vlees en riep de liederlijkste woorden. Het genot groeide en toen zij klaarkwam voelde zij de ene man in haar kontjespuiten. Hij gromde en kreunde, greep haar borsten, trok aan de tepels en perste zich diep in haar anus.
De andere man bereikte niet minder heftig zijn doel. Zijn lul braakte een schier eindeloze stroom dik en warm zaad in haar schede. Het bruiste er overheen, liep tussen haar billen, in haar anus.
“Toe maar, neukgravinnetje, neuk maar lekker, geniet ervan, het is de laatste keer,” fluisterde Henry en haalde zijn pik uit haar kont. Charles neukte door tot zijn lul helemaal slap was en uit haar kutje gleed, gevolgd door een grote stroom zaad.
“Nu verlaten we je, lekker diertje, zei Henry. “Nog een laatste kus voor het sterven. Wat jammer van zo’n geil vrouwtje.”
De mannen lieten haar alleen achter, maar zij voelde zich wonderlijk genoeg niet eenzaam of verdrietig. En ook niet bang voor hetgeen er nu ging komen. Er werd gebeld. Veronique opende de deur en keek naar de twee grijzende mannen op de stoep. “Mevrouw, mooie spulletjes kopen?” Vroeg de ene, die zij als Henry kende.
“Nee, dank u. Aan de deur wordt niet gekocht,” zei ze blozend.
“Als u daar maar geen spijt van krijgt, mevrouw,” zei de tweede man.
“Nee, vast niet. Als ik u in huis laat krijg ik er misschien meer spijt van.”
Henry keek over haar schouder naar binnen. “Alleen thuis?”
“Nee, mijn man is aan het werk op zolder.”
“Ach, is het waar? Maar dan kunnen we ons maar beter even aan mijnheer voorstellen. Mooie spulletjes hebben we bij ons. Leer.
“Dank u!” Zij smeet de deur dicht en rende naar de huiskamer, waar ze met wild bonkend hart in haar stoel plofte. Het waren de mannen uit haar droom en zij hield er niet van als bepaalde dromen werkelijkheid werden. Misschien zou zij haar hoofd nog echt verliezen als zij de mannen binnenliet!
Veronique
Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u.
Liefs My