Heb je wel eens van die dagen? Dagen waarop het lijkt alsof alles wat je aanraakt kapot gaat of het om de één of andere reden niet meer doet? Nou, niet al te lang geleden had ik zo’n dag en ik was er helemaal klaar mee. Op mijn werk liep het niet bepaald lekker en ik raakte bijna mijn baan kwijt. Mijn auto hield er onderweg naar huis ineens mee op en ik moest hem naar de garage laten slepen. De bus was twintig minuten te laat en ik moest uiteindelijk een taxi nemen, die maar liefst vijftien blokken omreed voordat ik eindelijk thuis was.
Terwijl ik half struikelend de lift in ging en de knop naar de 18e verdieping indrukte, hoopte ik dat ik mijn portie ongeluk voor die dag wel gehad had. Terwijl de liftdeuren dicht gleden, stelde ik me voor hoe de rest van mijn avond eruit zou zien. Een glas wijn op de tafel, lekker TV kijken… De lift gleed langs de verdiepingen en kwam op de 8e tot een halt.
Ik hoopte dat degene die zo de lift in zou stappen, niemand minder dan de knappe roodharige zou zijn die ik al tijden uit wilde vragen. De liftdeuren gleden open. En ja hoor, daar stond ze, met een brede glimlach op haar gezicht. De vooruitzichten voor deze avond zagen er ineens een stuk beter uit. Ze stapte de lift in en drukte op de knop voor de lobby. Ik wist dat we eerst naar mijn verdieping zouden gaan en probeerde een gespreksonderwerp te bedenken.
De lift ging omhoog naar de vijftiende verdieping en kwam ineens tot een onvoorziene halt. We keken elkaar geschrokken aan terwijl de lichten uitgingen en de noodverlichting aansprong. Ik wist niet precies wat er aan de hand was, maar gezien het feit dat mijn dag tot dusver niet bepaald soepel was verlopen, ging ik er vanuit dat het mijn schuld was. Ze reikte voorover en drukte op de noodknop op het paneel. Boven ons klonk een bel. Kort daarna klonk er een stem uit de speaker, die vroeg of alles in orde was.
Ik antwoordde dat de lift ergens rond de vijftiende verdieping was gestopt en niet meer bewoog. De stem meldde dat er een team onderweg was maar dat het wel twee uur kon duren voordat ze er zouden zijn. Toen viel er een stilte. De roodharige glimlachte naar me en ik kon alleen een halfslachtige grijns opbrengen. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk. Hier stond ik dan, vast in de lift met een complete vreemde, in een hoekje weggezonken, wachtend op hulp.
Er gingen een paar minuten voorbij. Toen keek ze naar me op. “Jij heet Robert, toch? Je woont op de 18e verdieping?” Ik was stom verbaasd dat iemand zo mooi als zij zelfs maar mijn naam wist. Het enige dat ik kon doen was ja knikken. “Ik heet Ariël. Ik woon op de 8e verdieping. Ik heb je al vaker gezien, en ik wilde je altijd al aanspreken maar je lijkt altijd zo druk, en ik wilde je niet lastigvallen.”
“Dat is grappig,” zei ik schaapachtig. “Ik heb jou ook gezien, en ik wilde je aanspreken maar ik wilde niet als een engerd overkomen.”
Ze lachte en kwam naast me zitten. Ik denk dat het voor twee mensen in een situatie als deze niet heel lastig is om een gesprek te beginnen, en we praatten bijna een uur lang. De tijd gleed voorbij en ik hoopte dat de mensen van het reddingsteam, of wie dan ook, de tijd zouden nemen om hier heen te komen. Ik had het daadwerkelijk naar mijn zin, nu ik haar beter leerde kennen, en ik stond bijna op het punt op haar uit te vragen. Toen leunde ze voorover en kuste me.
Het was geen vluchtige zoen op de wang. Ik voelde haar tong in mijn mond ronddartelen terwijl ze haar lippen tegen de mijne drukte. De hitte tussen onze lichamen was geweldig. De kus leek uren te duren. Ze verschoof haar lichaam, tilde haar rechterbeen op en legde hem over mijn benen heen. Ze ging op mijn schoot zitten en begon haar shirt los te knopen.
“Ik weet dat we elkaar pas net hebben leren kennen, maar het is zo opwindend om met jou in deze lift vast te zitten, ik denk niet dat ik mezelf kan bedwingen.” Ze had haar shirt ondertussen open en ze had mijn handen op haar borsten gelegd. Ze duwde mijn hoofd naar haar tepels en begon tegen mijn pijnlijke lul aan te grinden. Ik dacht serieus dat ik zou komen in mijn ondergoed, toen ze ineens opstond. Ze ging voor me staan en trok haar broek uit. Vervolgens leunde ze voorover en ze ritste de mijne open, haalde mijn lul eruit en ging weer op mijn schoot zitten.
Hoe slecht je dag ook is verlopen, als je twee uur met de heetste redhead op aarde vast zit, die ook nog eens een nymfomane blijkt te zijn, dan kan het alleen maar beter worden. Ik was nog nooit zo hard klaargekomen als toen. Tegen de tijd dat het reddingsteam de lift weer aan de praat kreeg, rook de lift naar seks en zweet. Ze stapte op mijn verdieping uit in plaats van in de lobby en de pret ging door in de slaapkamer. En daar zou het niet bij blijven…
Wanneer er na zo’n rotdag zoiets gebeurt, besef je ineens dat niet alles in het leven slecht is. Misschien was dit de manier van het universum om mijn ongeluksdag te compenseren.
Mandoline
Graag uw hartenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u.
Liefs
My