De warme zon schijnt aangenaam op mijn blote armen en droogt het zweet op. Zelfs mijn slipje en bh zijn nat. Pff, wat was het een wandeling! Maar ik heb de top bereikt en nu kijk ik om me heen en word stil van de duizelingwekkende Alpen die de hoogte in rijzen. Zo ver het oog reikt, zie ik bergtoppen, steile hellingen en in de verte zelfs nog enkele pieken met sneeuw! De wandeling naar dit uitkijkpunt was een enorme uitdaging, maar het was het waard. Het is adembenemend mooi! En dat niet alleen. De gids is minstens even adembenemend.
Vanochtend vond ik het wel vervelend dat Lucia, de vriendin waarmee ik op vakantie ben in Oostenrijk, zich vanochtend niet lekker voelde en niet meeging met de bergwandeling die we drie dagen geleden al hadden geboekt. Het werd nog erger toen ik aankwam bij het verzamelpunt, onderaan de berg. Want ik was de enige! Alle andere mensen hadden zich blijkbaar ook afgemeld en nu ging ik alleen met gids Heinrich de hoogte in. Het voelde in het begin een beetje ongemakkelijk, maar uiteindelijk besloot ik er met volle teugen van te genieten, want Heinrich was echte streling voor het oog. Korte blonde haren, hemelsblauwe ogen waar ik gemakkelijk in verdronk, een stoppelbaardje op zijn stevige kaken en dan nog zijn gespierde lichaam: brede armen, stevige benen en een kontje waar ik wel naar moest kijken. Dus zei ik tijdens de wandeling wel honderd keer dat hij voorop mocht lopen, zodat ik ongegeneerd mijn ogen de kost kon geven.
Het was een steile klim en het zweet liep over mijn rug, maar tussen mijn benen werd ik op een andere manier nat. Ik had bijna geen tijd om van het uitzicht te genieten. De hele tijd staarde ik naar die goed gespierde billen en fantaseerde over hoe Heinrich mij stevig vast zou pakken. Hoe hij zijn lichaam tegen mijn lichaam zou duwen. Hoe hij mijn topje langzaam uit zou trekken en met zijn grote handen mijn hele lichaam zou strelen. Hoe hij… “We zijn er bijna”, zei hij in gebrekkig Engels, en met een ruk werd ik uit mijn fantasie gehaald. Nu staan we op het uitkijkpunt en hoewel ik moe ben, klopt mijn hart vanwege iets anders hevig in mijn borstkas. Ik merk dat mijn ogen steeds weer afglijden, van de prachtige bergen naar het nog mooiere lichaam van Heinrich. Hij zet zijn handen in zijn zij, waardoor zijn borstspieren opbollen. Op mijn wangen ontstaan blosjes en een warm gevoel verspreidt zich over mijn borst.
Dan zie ik dat Heinrich naar mij kijkt. Heeft hij gezien hoe wellustig ik zijn lichaam observeerde? Hij glimlacht op een ondeugende manier en ik kan niet anders dan op eenzelfde manier terug lachen. Ik pulk aan mijn haren en sla mijn ogen neer. “Prachtig, nietwaar?” zegt hij. Ik knik verlegen. “Ik weet een nog mooier plekje”, gaat hij door. “Zal ik het je laten zien?” Opnieuw knik ik en laat hem voorgaan zodat ik zonder zijn weten weer naar hem kan kijken. Ik bijt op mijn lip en kan met moeite een kreun onderdrukken. We wandelen ongeveer tien minuten en bereiken een riviertje waar we doorheen moeten waden.
“Voorzichtig”, zegt hij en gaat zoals altijd voorop. Het water spat tegen zijn benen en als het zonlicht erop schijnt, straalt zijn huid. “Geef me je hand maar”, zegt hij als hij aan de overkant is en ik door het water stap. Ik laat me door hem helpen en als ik op de oever sta en hij mij los laat, raak ik hem heel even aan. Mijn hand glijdt naar beneden en glijdt vlak langs zijn kruis. Hij kleurt rood en zegt iets, maar ik hoor hem niet want mijn hartslag maakt te veel geluid. Iets verderop komen we bij een houten hek. “Eigenlijk mogen we hier niet overheen”, zegt hij. “Maar verderop is het prachtig.” Hij helpt me als ik er overheen klim en als ik mijn been er overheen zwaai, houdt hij me vast zodat ik niet val. Net onder de rand van mijn korte broek. Zijn hand brandt op mijn huid en ik doe expres onhandig. Ik wankel en zorg ervoor dat hij denkt dat ik val. Meteen pakt hij me steviger vast. Zijn andere hand schiet naar mijn zij en hij knijpt in mijn dij. Ik beweeg naar hem toe zodat zijn handen verschuiven. De ene richting mijn bil, de andere richting mijn borst.
“Oeh, dank je wel,” zeg ik met een hese stem. Een paar seconden kijk ik hem strak aan en dan maak ik me van hem los. Lenig beweeg ik me over het hek en kijk vervolgens toe hoe hij er overheen klimt. “Alles goed?” vraagt hij. “Hm.” Ik draai me om en pulk aan mijn haren. Ondertussen zwaai ik met mijn heupen en omdat Heinrich niet meteen achter me aankomt, weet ik dat hij naar me kijkt. Hoe hij zich verlekkert aan mijn heen en weer bewegende billen. Uiteindelijk hoor ik zijn snelle voetstappen. Hij komt naast me lopen, pakt mijn hand en zegt: “Deze kant op.” Het laatste stuk lopen we dicht tegen elkaar en bereiken dan een Alpenweide vol met prachtig gekleurde bloemen. De helderblauwe lucht erboven en het fantastische uitzicht maken het compleet. Dit is perfect!
Heel even ben ik bevangen door het prachtige landschap als ik opeens iets voel. Heinrich is achter me gaan staan en raakt me voorzichtig aan. Hij streelt met zijn vingertoppen langs mijn armen en de adem stokt in mijn keel. Als ik weer lucht krijg en zachtjes kreun, doet hij een stap naar voren. Er zitten maar enkele centimeters tussen onze lichamen. Ik kan hem ruiken. Hij kan mij ruiken. Hij pakt me steviger vast, bij mijn schouders, en een siddering loopt door mijn hele lichaam. Zijn handen glijden langzaam naar beneden, over mijn schouderbladen, langs mijn taille, over de ronding van mijn billen. Ik zucht en leun naar achteren zodat onze bovenlichamen elkaar raken en dan begint hij me te zoenen. In mijn nek, bij mijn oren. Ik sluit mijn ogen en kreun goedkeurend. Dat is voor hem het teken om verder te gaan. Zijn handen gaan naar boven en naar voren, en strelen mijn borsten. Liefkozend, teder. “Harder”, kreun ik.
Hij knijpt en masseert. Warme lichtstralen schieten door mijn lichaam. Het brandt in mijn buik en ik kan me niet langer inhouden. Met een ruk draai ik me om, sla mijn armen om hem heen en kus hem hartstochtelijk. Ondertussen raken zijn vingers mij overal. Ze glijden naar beneden, knijpen in mijn billen, gaan terug omhoog, weer naar beneden en terwijl ik mijn tong lustig heen en weer beweeg, trekt hij mijn wandelbroek uit. Het kledingstuk glijdt gemakkelijk langs mijn bezwete benen naar beneden. Daarna lijkt het alsof ik in een droom beland. Hij gaat door zijn knieën, trekt mijn slipje uit en terwijl ik midden in de Alpenweide sta en mijn vingers in zijn haren begraaf, likt hij me. Ik kreun, giechel en slaak hoge kreetjes. Dan warmt mijn hele lichaam in één keer op en ik vergeet alles om mij heen. Mijn onderlichaam schokt, duwt harder tegen zijn gezicht en ik schreeuw het uit.
Vervolgens laat ik me in het gras zakken en loom kijk ik toe hoe Heinrich zich uitkleedt. Hij ziet er nog mooier uit dan in mijn gedachten. Ik lach als hij tenslotte zijn boxer uittrekt en ik zie hoe opgewonden hij is. Met mijn vinger gebaar ik dat hij bij me moet komen en hij aarzelt geen moment. Ik ga languit op mijn rug liggen, sluit mijn ogen en laat het gebeuren. Het lichaam van Heinrich voelt stevig en zacht tegelijk. Hij is teder. Voorzichtig komt hij op me liggen en heel zachtjes – centimeter voor centimeter – komt hij bij mij naar binnen. Ik stoot een klank van genot uit en hij beweegt zacht op een neer. Als hij harder gaat, sla ik mijn benen en armen om hem heen zodat hij nog dieper komt. Hij stoot harder. Steeds harder en ik gil, want er is toch niemand die ons kan horen.
Hij is onvermoeibaar en gaat maar door. Mijn heupen bewegen mee op zijn ritme en ik boor mijn nagels in zijn gespierde rug. Hij kreunt en ik ga door: ik bijt in zijn oor. Als antwoord stoot hij hard in mij en even verlies ik de controle over mijn hele lichaam. “Ga door”, fluister ik en laat mijn hele lichaam ontspannen. Hij mag doen met me wat hij wil. Ik staar naar de prachtig blauwe lucht en laat de golven van genot over mij heen komen terwijl hij hard door blijft stoten. Ik heb zelfs niet eens door dat ik diepe geluiden maak, net zolang totdat hij hard kreunt, nog een paar keer stoot en dan voorzichtig en zacht op me gaat liggen. Ik neem hem weer in mijn armen en geniet na, terwijl hij nog altijd in me is.
Als we weer naar beneden lopen, laat ik hem uiteraard voorgaan. In het dal geef ik hem mijn nummer en fluister in zijn oor: “Voor als je weer zin hebt in een bergwandeling.”
TaniaB
Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u.
Liefs
My