Kan ik komen biechten?” vroeg ik door de telefoon aan mijn biechtvader.
“Natuurlijk kan dat in priesterpij”
“Ik bedoel onmiddellijk.”
“Je klinkt alsof je helemaal van de wijs bent.”
“Dat is ook zo. Ik verkeer in hoogste gewetensnood.”
“Oké, kom dan.” Ik nam mijn auto, reed naar het parochiehuis in de buurgemeente en belde aanhoudend toen de deur niet snel genoeg open ging. “Wat is er dan toch?” vroeg de oudere priester, die naar mijn aanvoelen pas na een eeuwigheid open deed, hoewel er in werkelijkheid waarschijnlijk slechts een paar tellen waren verstreken. “Zo ontzet heb ik je nog nooit gezien.” We gingen in zijn huiskamer zitten, die naar oude man en kaarsen rook. Schilderijen van de naakte Sint-Sebastiaan, door pijlen doorzeeft, versierden de muren. Ik stak gelijk van wal.
“Vergeeft me vader want ik heb gezondigd.”
“Ik luister mijn zoon.”
“Vanochtend na de mis kwam er een vrouw bij me biechten…”
“Ik moet je stoppen. Als medepriester weet je toch best dat je het biechtgeheim niet mag schenden.”
“Ook niet als haar biecht de directe aanleiding is van mijn biecht?”
“In dat geval.”
“Ze viel me tijdens de mis meteen op. In de eerste plaats door haar jeugd. De gemiddelde leeftijd van mijn parochieleden ligt een stuk boven de pensioenleeftijd.”
“Jammer genoeg vinden nog slechts weinig jongeren de weg naar de kerk.”
“Zij dus wel. Bovendien was ze mooi, en heus niet enkel door het contrast met de gerimpelde ouderdom van de andere vrouwen. Neen, ze was van een uitzonderlijke schoonheid, die me zelfs midden in een groep jonge mooie vrouwen zou getroffen hebben. En ten slotte was er de manier waarop ze gekleed ging. Haar jurkje was weliswaar zwart als een priesterpij, maar erg diep ingesneden op haar boezem, alsof ze wou garanderen dat God de schoonheid van zijn schepping in zijn huis niet zou vergeten. Tussen haar borsten hing een kruisje, zodat het me helemaal onmogelijk was mijn ogen van haar af te houden. ”
“Heb je jezelf niet herinnerd aan Matthëus 18:8-9?”
“Mag ik antwoorden met Johannes 8:7?”
“Ga vooral verder.”
“De volgende verrassing kwam tijdens de communie. Toen ik de hostie in haar handpalm wou leggen zoals gebruikelijk is, opende zij haar mond, het hoofd lichtjes in de nek gekanteld en ging ze door de knieën. Ik was gedwongen de ogen omlaag te richten en keek regelrecht in het duizelingwekkend decolleté. Zij leek zich totaal niet bewust van mijn verwarring want de blik waarmee ze me aankeek toen ik de hostie op haar tong legde en de woorden “Het lichaam van Christus” uitsprak, was er een van de zuiverste religieuze extase. Na de mis ging ik de hand schudden van de parochianen die de kerk nog niet verlaten hadden. Waaronder zij.”
“Ik heb u hier niet eerder gezien.”
“Ik ben speciaal gekomen omdat ik wat moet opbiechten. Kan dat? Vandaag nog? Meteen?”
“Ja. Vanzelfsprekend. In de pastorij? Of de sacristie? Of zoals vanouds? In de biechtstoel?”
“Kan het in de kerk? Aan het altaar?”
“Ik zie niet in waarom niet. Blijf hier op me wachten. Ik zeg aan de koster dat ik de kerk zelf zal afsluiten.” Ik nam haar met me mee naar voren. Haar bewegingen maakte een bedwelmend parfum vrij, dat de geur van wierook verbande. “Zullen we hier gaan zitten, op de voorste kerkbank?”
“Liever aan het altaar. Onder het kruisbeeld.”
“Daar kunnen we niet zitten.”
“Ik kniel liever. Zolang u maar blijft rechtstaan.” Zo keek ik opnieuw in die halsuitsnijding, in de kloof tussen haar borsten terwijl zij met aankeek met diezelfde blik van extase als daarstraks. “Ik luister.”
“Gister ging ik naar de bioscoop. Calvary heet de film die ik zag. Hebt u die ook gezien?”
“Neen.”
“Nochtans gaat hij over een priester op het platteland in Ierland. De rechtstreekse aanleiding van mijn komst is de scène waarin hij een hostie op de traditionele manier op de uitgestoken tong van een jonge mooie vrouw legde, die voor hem knielde en naar hem opkeek, en hij daarbij de woorden “Het lichaam van Christus” sprak. Als in een revelatie zag ik ineens een scène in een heel andere film. Kent u Sasha Grey?”
“Weer moet ik neen zeggen.”
“Om eerlijk te zijn zou het me verbaasd hebben dat u haar zou kennen. Ze is namelijk een porno-actrice. In de scène waar ik het over had, knielt zij eveneens voor een man. Zij heeft haar gezicht achterover gekanteld in haar hals, haar ogen opgeheven, de mond open en de tong uitgestoken. Maar zij is spiernaakt, net als de man die voor haar staat, die zijn gezwollen geslacht aftrekt en zijn zaad ten slotte op die uitgestoken tong spuit. Meteen weet u ook welk beeld ik voor ogen had toen ik daarstraks ter communie kwam, voor u knielde, u op me neerkeek en de hostie op mijn tong legde.”
Hoe had ik me zo kunnen vergissen en de verdorvenheid, de geilheid en onverholen begeerte waarmee ze me aankeek ooit voor religieuze extase of de blik van een ziel in nood kunnen houden? Toch vroeg ik haar: “Zoekt u absolutie voor uw gedachten?”
“Integendeel. Wat ik zoek is juist vervulling van die gedachten. Haast zou ik in God gaan geloven, want het kan geen toeval zijn dat Hij me langs deze kerk liet lopen op het uur van de misviering. Toen ik naar binnen liep en in plaats van een oud mannetje een jonge priester zag, verlicht in de stralenbundel die door het gebrandschilderde raam viel, wist ik wat me te doen stond.”
Terwijl ze sprak was ze overeind gekomen en kleedde ze zich in een paar eenvoudige bewegingen uit, tot ze naakt voor me stond. Met haar hoog geplaatste perfect geronde borsten, het lichtjes gewelfde buikje, de immens lange benen en sierlijke voeten leek ze regelrecht uit een doek van ‘Lucas Cranach de Oude’ mijn kerk in te zijn gewandeld. De nauwelijks merkbare kerf van haar geslacht leek niet meer dan een schoonheidsfoutje in het verder perfecte lichaam. Het deed me de verdorvenheid van haar blik ogenblikkelijk vergeten. Zo moest God Eva hebben gedroomd, voor hij haar schiep. Automatisch begon ik verzen van het Hooglied te stamelen.
“Jij hebt mijn hart overweldigd, mijn zuster, mijn bruid, overweldigd met één blik van je ogen.”
“Wat ben je mooi, wat ben je bekoorlijk.”
“Liefde en verrukking, dat ben jij.”
“Als een palm is je gestalte.”
“Je borsten zijn als druiventrossen. Je bent zo mooi, mijn vriendin, geducht als een leger in slagorde.” Ik moest eenvoudigweg geloven dat zij het was, die mijn priestergewaad over mijn hoofd had getrokken, en me dan verder had uitgekleed omdat ik bij mezelf niet kon toegeven dat ik, een priester, die het celibaat en geslachtelijke onthouding had gezworen, zelf mijn kleren had uitgetrokken. Mijn opgerichte geslacht, meer nog dan mijn naaktheid, wees me er echter op dat ik ook een man was, met vleselijke verlangens.
Opnieuw knielend aan mijn voeten en naar me opkijkend, deed ze mij de levende God, die aan het kruis gestorven was voor onze zonde, ogenblikkelijk vergeten. In haar bewonderende ogen in lichterlaaie gezet door het invallende zonlicht, voelde ik me een jonge heidense god gelijk, naakt en vrij van zonden. Ze legde een hand rond mijn schacht en stulpte haar lippen over het uiteinde van mijn penis. De eikel zwol in mijn mond en tegen haar tong. Ik waande me in de hemel, niet als een belofte voor later, maar in het hier en aardse nu. Vergeeft u me Vader; dat ik zozeer in detail treed. Ik wil u niet schokken. Het is niet dat ik er een duivels genoegen in schep alles opnieuw te beleven. Het is eenvoudigweg noodzakelijk opdat u zich in me kan inleven en zo goed mogelijk begrijpt wat er door me heen ging.”
“Het is goed. Ga vooral verder; verzwijg niets.”
“Ze verplaatste haar hand naar achter, naar mijn bil, die ze opzij trok en met een nagel aan mijn anus krabde voor ze de vinger langzaam naar binnen masseerde, voorbij het verzet van mijn sluitspier, die zich in een reflex samentrok, terwijl haar mond tegelijkertijd over de volledige lengte van mijn penis gleed, tot haar lippen de basis van mijn geslacht raakten, en haar keel ging kokhalzen tegen mijn eikel. De kreun die me ontsnapte, vloekte in de kerk. Ik trachtte me nog te vermannen, maar het plezier overmande me. Me perfect aanvoelend liet ze mijn penis uit haar mond ontsnappen en kantelde het hoofd achterover, de tong uitgestoken. Nog voor ik mijn ogen kon sluiten zag ik mijn zaad over haar borsten en in haar gezicht gutsen. ‘Het lichaam van Christus.’ hoorde ik mezelf tot mijn ontzetting prevelen. Toen ik de ogen terug opende, was ze verdwenen. Een ogenblik lang trachtte ik mezelf voor te liegen dat het slechts een droom was geweest. De druppels zaad die luid op de kerkvloer vielen, vertelden me echter dat het echt was gebeurd. Het eerste wat ik voelde was een onbeschrijflijk gemis. Pas toen drong het vreselijke van mijn daad tot me door. Ik kon de schuld niet op haar steken, hoe verleidelijk dat ook was. Ik had de verleiding moeten weerstaan, juist omdat ze onweerstaanbaar was. Ik had gefaald. Begrijpt u mijn zielennood nu, begrijpt u waarom ik meteen naar u toe moest ijlen, Vader.”
“Ja, dat begrijp ik. Heb je berouw?”
“Meer dan ik kan zeggen.” Ik dacht het bevrijdende “Ego te absolvo” te zullen horen en me mijn penitentie te laten opleggen. In plaats daarvan kreeg ik een koude douche over me heen. “Ik kan je de absolutie jammer genoeg niet geven, mijn zoon.”
“Dat kan u niet menen. Mijn berouw is nochtans oprecht. Heb ik u daarvan niet overtuigd?”
“Toch wel. Dat is het niet. Ik kan je de absolutie niet geven omdat ik zelf in staat van doodzonde verkeer.” Ik keek hem niet-begrijpend aan.
“Ik moet zelf bij je biechten. Terwijl je mij uw verhaal vertelde, wenste ik met gans mijn ziel dat ik het was die geknield voor je had gezeten, dat ik op je trotse geslacht zoog, en dat jij je zaad in mijn gezicht en in mijn mond spoot. Je bent zo jong, zo mooi, zo begeerlijk. O mijn god.” Bij die bekentenis barstte hij uit in snikken.
Ik was te verbijsterd voor woorden. Eindelijk begreep ik de betekenis van de naakte Sint-Sebastiaan aan zijn muren.
Rudi