Sinterklaas spelen, het zo omschrijven deed Bert te kort. Drie weken per jaar was hij Sinterklaas, compleet met zijn rol vergroeid. Twintig jaar terug, in verenigingsverband uit nood geboren, had hij zijn roeping ontdekt. De man die voor Sinterklaas zou spelen zegde op het laatste moment af en Bert werd voor de leeuwen geworpen. Het ging hem goed af en smaakte naar meer. In de jaren die volgden vervolmaakte hij zijn rol, tot het geen rol meer was.
De juiste stem had hij van nature, de bedachtzaamheid, de goede dictie leerde hij zich aan. Zijn gebrek aan lengte voor een statige oude baas compenseerde hij met hakken. Zijn vriendin, en later zijn vrouw, werd Piet, of Pieta de koosnaam die hij voor haar ging gebruiken. Hun goede naam als Sint en Piet werd steeds bekender en ze werden vaak gevraagd. Zo vaak dat ze konden selecteren uit de leukste opdrachten. Voor het geld deden ze het al lang niet meer. Ze hadden goed geboerd.
Toen werd het 2020, een rampjaar. Tegen langdurig thuis werken, dicht op elkaars lip, bleek hun huwelijk niet bestand. Pieta, huurde een appartement en vertrok. “Op proef,” noemde ze het. In het begin koesterden beiden nog hoop. Ze spraken het niet naar elkaar uit, maar beiden hoopten dat gezamenlijk eind november weer op pad tot verzoening zou leiden. Het pakte anders uit. Er waren geen optredens te verwachten. Het land zat intelligent op slot, geen groepen, geen feestjes. De genadeklap voor Bert kwam, toen een gezamenlijke “vriendin” vertelde dat zijn Pieta kennis had aan een zekere Pieter, een Surinamer. Het was niet de kleur, maar de naam die hem woedend maakte.
Waar Bert de eenzaamheid in zijn bed bestreden had door aan seks met Pieta te denken, zocht hij daarna zijn heil op Internet. Alles om het lichaam en gezicht van Pieta uit zijn gedachten te bannen. Hij overwoog dating sites en bezocht er een paar zonder in te schrijven. Hij deed het niet, opnieuw verliefd worden moest spontaan gebeuren, besloot hij. Thuis werkend, met verenigingsactiviteiten op een laag pitje en veelal online winkelend, bleek dat een illusie. Het werd november en Sinterklaas optredens zaten er niet of nauwelijks in. Met Pieta aan zijn zijde hadden aantrekkelijke vrouwen, die net als de kinderen, bij hem op schoot kropen, nooit tot heftige beroering in zijn kruis geleid. Wat een gemiste kansen, dacht hij. Er aan terugdenkend wraakzuchtig. Dat zou anders worden, besloot hij. Helaas, het werd niet anders. Er kwamen nauwelijks aanvragen. En die er wel kwamen wilden bijna altijd een Piet er bij. Bij de overblijvende kwam hij niet verder dan anderhalve meter van de voordeur.
Eén keer haakte hij zelf af. Het adres op een industrieterrein had hem al wantrouwig gemaakt. Het bleek een afgelegen en vervallen bedrijfspand. Voor het pand stonden tientallen auto”s, scooters en fietsen. Met de deuren van de auto nog dicht hoorde Bert harde discodreunen in het pand. Aarzelend opende hij het portier en pakte zijn mijter en staf van de achterbank. De discodreun wijzigde in “Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht,” het volume nog wat hoger dan de toch al luide discodreun. Zonder knecht, corrigeerde Bert in gedachten. Verbaasd keek hij naar het pand. Er waren wat gasten naar buiten gekomen en voor de ramen op de bovenverdieping verdrongen zich tientallen mensen. Iedereen dicht op elkaar en zonder bescherming. Bert schrok en draaide zich om naar de auto. Hij opende het achterportier en gooide zijn staf en mijter weer op de achterbank.
“He klootzak, wat flik je me nou?” werd er geschreeuwd. Bert sprong achter het stuur. Een paar woedend ogende types, met weinig respect voor de goedheilige man, kwamen naar de auto toegerend. Gelukkig startte de auto direct, Bert gaf gas en scheurde het industrieterrein af. Na dat avontuur was hij helemaal klaar met zijn Sinterklaas zijn. De eenzaamheid en zijn behoefte aan echte seks begonnen nog meer te knagen dan in de voorgaande maanden. Zo erg, dat hij besloot toch een poging op een datingsite te wagen. De eerste reacties waren hoopvol en een contact sprong er uit. Een tien jaar jongere en op de foto’s aantrekkelijk ogende vrouw. Ze genoot van zijn berichten, schreef ze. Ze wilde geen telefonisch contact, maar ze kwam wel met een voorstel voor een ontmoeting. De horeca dicht en herfstweer, ze wilde hem best thuis ontvangen.
In de dagen die volgden liet hij zijn pik met rust. Gedoucht, in een schone onderbroek en netjes aangekleed, ging hij op bezoek in een appartementencomplex in Utrecht. Verbaasd keek ze naar de bos bloemen in zijn hand. “Oh, dank je, kom binnen.” Hij zag kinderkleren en speelgoed, daar hadden ze het niet over gehad. Terwijl hij nog met zijn jas in de weer was, zei ze, “ik zal het maar direct zeggen.” Hij schrok van haar harde scherpe stem. “Ik vind je aardig en best een lieve man, maar de schoorsteen moet hier ook roken.” Ze vroeg hem om honderdvijftig euro neer te leggen op een kastje, daarna zou ze hem “vreselijk verwennen.” Had hij zich zo vergist? Onthutst keek hij haar aan. Zijn nood was hoog en hij had bijna toegehapt, als ze niet op zijn verbaasde blik had gereageerd met, “ik ben Sinterklaas niet.” Met zijn jas half aan, draaide hij zich om, wegwezen. Op weg naar de buitendeur riep ze nog “honderd mag ook, hoor.” Het werd behelpen die avond.
Tijdens een rondje hardlopen met een vriend, keurig meters uit elkaar, merkte die vriend het. Bert was niet zo van het te koop lopen met zijn ellende, maar hij leek zo bedrukt en keek zo gepijnigd dat de vriend doorvroeg. Zijn teleurstelling over de voorbije weken, waarin hij Sinterklaas niet was geweest, kwam er uit. Dat hij Pieta miste zei hij niet, dat hoefde niet, dat had zijn vriend al lang begrepen. Een dag later belde zijn loopmaat, hij had een oplossing, “kerstman, spelen bij een relatie.”
Bert twijfelde, kerstman, hij had er niets mee. Sinterklaas kent een eeuwenoude traditie en de kerstman is een product van de commercie in Amerika. Sinterklaas is een rijzige eerbied wekkende man is, vol kennis en ervaring. De kerstman, daarentegen is een vadsige vulgaire schreeuwer. Ho, ho, ho en dat is zo”n beetje zijn hele vocabulaire. Een dag lang kerstpakketten naar de thuis werkende medewerkers brengen. Daarbij voor iedere medewerker een door de eigenaar van het bedrijf op papier gezet persoonlijke boodschap voorlezen. Maar. De scheiding en twee huishoudens hadden er qua kosten in gehakt. Het betaalde dik en Bert trapte er in.
In een gehuurd kerstmanpak met een plastic voorbindbuik en in een bus van het bedrijf, volgeladen met kerstpakketten ging hij op pad. Om de hoek bij zijn eerste bestemming las hij de persoonlijke boodschap, zodat hij die vlot zou kunnen overbrengen. Het bleken tien regels over scores op prestatie indicatoren, een helaas niet gehaalde target en een Nieuwjaars event dat niet door kon gaan. Het stukje eindigde met hoe de eigenaar het betreurde dat hij niet persoonlijk in staat was om het cadeau te overhandigen en zijn waardering uit te spreken. Oh? Dacht Bert, bij het ophalen van de bus had hij de eigenaar kort gesproken en hem zien vertrekken met een golftas. Het werd een bijzondere dag.
Al op het eerste adres voelde hij zich voor gek staan in het kerstmannenpak.
“Tring.” “Oh een kerstpakket, nee mijn man is niet thuis. Ik hoop dat er dit jaar iets bruikbaars in zit.” Het werd niet beter die dag.
“Toch niet weer, die zure wijn?”
“Laat maar op de stoep staan, dan neem ik het straks mee naar de voedselbank.”
“De doos wordt ieder jaar kleiner.”
Na een vijfde poging stopte Bert met het voorlezen van de persoonlijke boodschappen. Het briefje op de doos voor de deur, aanbellen, twee stappen terug en deelgenoot worden van de blijdschap van de ontvanger volstond. Halverwege overwoog hij om zijn rol als kerstman echt serieus te nemen en de rest af te leveren bij de voedselbank of een kringloopwinkel. Hij deed het niet en zijn plichtsgetrouwheid werd beloond. Wel laat en pas op het allerlaatste adres.
In de schemering reed hij door een wijk met opvallend veel feestverlichting in de tuinen. Verlichte bomen, Bambi’s, rendieren, sleden, een opblaas kerstman, het leek wel een wedstrijd wie de meeste lichtjes in de tuin had. Uit de autoradio klonk, “komt allen te samen, jubelend van vreugde,” ‘nou nee,’ mompelde Bert voordat hij de radio uitzette. Zijn bestemming bleek een van de weinige huizen in de wijk zonder tuinverlichting. Voor de laatste keer, pakketje op de stoep, aanbellen, twee stappen terug. Goedenavond wensen, hohoho kon hij nog steeds niet uit zijn strot krijgen, daarna de bus wegbrengen en naar huis. De deur werd geopend door een vrouw van zijn leeftijd. Ze keek teleurgesteld.
“Oh, ik hoopte dat u de loodgieter was.”
Nee, dacht Bert en de kerstman ook niet. “Uw kerstpakket,” Hij draaide zich om en liep naar de bus.
“Hebt u toevallig verstand van lekkages.”
Bert twijfelde, handig met gereedschap was hij zeker, maar hij was het zat en verlangde naar huis. Het kwam niet door de kerstsfeer met de verlichting in de tuinen dat hij aarzelde, het was haar teleurgestelde gezicht.
“Wat is er aan de hand, misschien kan ik u helpen.” Haar gezicht klaarde op. Ze bleek een lekkage te hebben en alle loodgieters die ze had gebeld hadden geen tijd. Een had na aandringen toegezegd dat, als hij met een andere klus snel klaar was, hij langs zou komen. Het was bijna avond en ze was bang dat hij niet meer zou komen. De lekkage zat in een keukenkastje en ze had de hoofdkraan dichtgedraaid, waardoor ze al een dag zonder water zat. Met een mondkapje op volgde hij haar naar binnen. Knielend voor het kastje en tastend met zijn handen vond hij het probleem, een losgeschoten soldeerverbinding. Hij legde haar uit dat hij de lekkage kon verhelpen maar dan eerst thuis materiaal en gereedschap moest halen. Plus de bus wegbrengen, bij elkaar ging dat wel een uur duren. Ze keek sip, tot ze op een idee kwam. Haar overleden man was een doe-het-zelver geweest en al zijn spullen waren nog in de garage. Samen gingen ze op zoek.
Onderweg naar de garage noemde ze haar naam. “Anja”, en pakte ze ook een mondkapje. Met enige moeite vonden ze alles wat Bert nodig had: een stukje koperen buis, snelkoppelingen en gereedschap. Gewapend met de buit ging Bert aan de slag. Het lukte niet goed, zijn kerstman buik zat in de weg en knielend kon hij er niet goed bij. In zijn gehuurde kerstmanpak languit op de vloer met zijn bovenlichaam in het kastje, leek hem ook geen goed idee. Hij verontschuldigde zich dat hij zich tot op zijn onderbroek en shirt moest uitkleden. Ze moest er om lachen, ze had vaker een man in zijn onderbroek gezien. Deels ontkleed legde Bert al zijn gereedschap zo neer dat hij er gemakkelijk bij kon. Hij ging op zijn rug leggen en wurmde zijn hoofd en schouders het kastje in. Al sleutelend ging het mis.
Hij herinnerde zich een filmpje dat hij, inspiratie zoekend, gezien had. Een loodgieter in de zelfde houding liggend zoals hij, met zijn hoofd in een aanrechtkastje. Een huisvrouw die op de loodgieter afstapte en zijn riem losmaakte en daarna zijn broek. De broek werd omlaag gesjord, waarop er een grote erectie te voorschijn kwam. De huisvrouw, schoof daarop haar slipje opzij en nam plaats op de loodgieter. Hij voelde dat hij een erectie kreeg. Aan andere dingen denken, hij deed zijn best, het werkte niet, het werd alleen maar erger. Er was te weinig ruimte in zijn onderbroek, niet alleen werd de stof van zijn slip opgerekt. Het topje van zijn eikel groeide boven de band van zijn slip uit. ‘Ik lig hier letterlijk voor lul,’ dacht hij. Wat zal ze wel niet denken? Hij hoorde haar een stap zetten, zou ze …?
“Gaat het?” Anja had eerst met verwondering naar zijn groeiende erectie gekeken, verbazing die overging in bewondering toen het geval op volle sterkte kwam en zijn eikel zich liet zien. Onbewust had ze een stap dichterbij gezet en ze moest zich beheersen om niet naast hem te knielen en zijn slip af te stropen. Het hele geval de vrijheid geven, het in haar hand pakken. Voelen hoe hard het was en toch zacht in de aanraking, voelen hoe het met zijn hartkloppingen pulseerde. Wat had ze zo iets gemist. Ze beheerste zich. Wel giechelde ze zachtjes. Waarschijnlijk was hij getrouwd en daar begon ze niet aan. Ze maskeerde haar giechel door te vragen of het ging.
“Ja prima, bijna klaar.” De dubbelzinnigheid van zijn antwoord ontging hem. Haar nuchtere vraag hielp, gelukkig slonk zijn erectie. Zich op zijn zij van haar wegdraaiend maakte hij de reparatie af. Uit het kastje tevoorschijn komend, had hij een rood hoofd. Daar is al zijn bloed nu naar toegestroomd, dacht Anja. Haar brede glimlach bleef achter haar mondkapje voor Bert verborgen. Hij droeg geen ring zag ze, voordat ze naar de meterkast liep om op Bert’s verzoek de kraan een stukje open te draaien. De reparatie hield, het bleef droog.
Ze stond er op dat hij iets dronk. Zij met een glas wijn en Bert met een biertje, zaten ze op veilige afstand tegenover elkaar. De mondkapjes gingen weer af. Bert had het kriebelende kerstmanpak nog even uitgelaten. Zij vertelde over haar werk en vroeg hoe hij bij haar werkgever als kerstman terecht was gekomen. Terwijl ze praatte nam Bert haar op. Ja, ongeveer zijn leeftijd, klein en een slank postuur. Niet uitgesproken knap, wel een aantrekkelijke vrouw. Levendig, dacht hij, kijkend hoe haar bewegende handen haar verhaal ondersteunden. Tijdens zijn verhaal over hoe hij kerstman was geworden en wat hij die dag had meegemaakt, barstte ze in lachen uit. Verbaasd keek hij haar aan. Hij voelde zich juist zo op zijn gemak bij haar.
“Ik zie het voor me en dan hoe je dit bij mij op de bank in je onderbroek zit te vertellen.” Dat maakte dat bij Bert zijn bloed weer harder stroomde. Niet omlaag om de zaak daar op te pompen, maar naar zijn hoofd, dat weer rood werd. Anja zag het en er kwam een plan in haar op. Twee jaar weduwe en na een jaar was ze gaan daten, dat was niet bevallen en nu werd dit haar in de schoot geworpen. Nou ja geworpen, maar haar schoot kon wel wat gebruiken. Ze besloot er moeite voor te doen.
Bert was gedurende zijn lange huwelijk nooit een flirt geweest. Hij betwijfelde of Anja hem, wel of niet, zag zitten. Ze leek met hem te flirten en hij hoopte dat het dat was. Toch vroeg hij zich af, hoe hij het moest aanpakken. Anja niet, ze stond op en trok haar shirt uit.
“Samen in ons ondergoed is eerlijker.” Bert zag haar slanke bovenlichaam. Haar borsten nog verborgen in een kleine rode bh. Ook haar broek ging uit en in een degelijke grijze boxerachtige onderbroek ging ze weer zitten. Anja lachte in zich zelf, komt er een man langs en dan ben ik er niet op gekleed. Het initiatief lag nu bij hem begreep Bert. Hij ging er voor.
“Mag ik je kussen?”
De mondkapjes werden vergeten toen ze even later samen op de bank kusten. Een voorzichtige kus werd een heftige kus. Na even ademhalen werden twee tongen verstrengeld en er werd er zachtjes op lippen gekauwd. Zijn hand ging in haar bh en tepels werden gestreeld. Haar hand ging naar zijn onderbroek. Tevreden stelde ze vast dat zijn eikel weer boven de rand uit kwam. Ze voelde zich geil, geiler dan ze in tijden geweest was. Dat maakte dat ze de kus afbrak en haar hoofd omlaag boog. Bert kreunde toen haar lippen zijn eikel omvatte. Na een dag in het pak rook hij naar zweet en naar man. Het deerde haar niet, sterker nog ze voelde dat ze heel nat was.
Bert die ondertussen zijn hand in haar broekje had gestoken voelde dat ook. Stugge haartjes en daaronder warme vochtigheid. Anja ging wat verzitten zodat Bert verder kon, twee vingers schoven naar binnen. Zij pijpte en hij vingerde en het was voor hem zo lekker dat hij maar een gedachte had, doorgaan. Het was Anja die het afbrak met, “kom in me.”
Ze dachten geen van beiden aan een condoom en als ze er al aan gedacht hadden dan was het tevergeefs geweest. Hij had ze niet bij zich en zij had ze niet in huis. De onderbroeken vlogen uit. Anja strekte zich uit op de bank en met zijn sokken nog aan kwam Bert op haar. Anja toonde haar gretigheid door zijn erectie vast te pakken en die zonder verder voorspel in haar te leiden.
Bert stootte en Anja ontving gretig iedere stoot. Het zwiepte haar op, haar zuchten werd kreunen en haar orgasme kwam snel. Hij dacht aan inhouden om niet voor haar te komen, toen ze begon te schokken en zachtjes jammerend klaar kwam. Bart stopte met bewegen en genoot van het samentrekken van haar vulva rond zijn pik. Het lukte hem maar net om niet te spuiten. Ze voelde hem aan, voldaan en met zweetdruppels op haar voorhoofd keek ze hem lachend aan, “kom op, nu doorgaan.” Een overbodige aansporing, hoewel als ze sporen had gehad dan had ze die kunnen gebruiken. Met haar benen om hem heen trommelde ze met haar hielen in zijn zij.
Bert stootte en stootte, een nieuw orgasme kwam op en Bert ging er in mee. Het was bijna een half jaar geleden dat hij zijn zaad in een warme zachte kut had geloosd, het voelde zoveel beter dan klaar komen in zijn hand. Op zijn ellebogen steunend bleef hij op haar liggen. Nu pas merkte hij hoe ongemakkelijk de bank was. Astrid merkte het ook en schoof wat op om ruimte voor hem te maken. Met de armen om elkaar heen, elkaar vasthoudend, lukte het net om met de gezichten naar elkaar toe samen op de bank te blijven. Ze waren een paar minuten stil en lagen tegen elkaar aan na te genieten. Bert verroerde zich om een lok haar uit haar gezicht te vegen. Daarop kuste ze hem.
“Dank je kerstman, dit had ik nodig.”
“De kerstman ook,” grinnikte Bert.
“Ik moet naar het toilet,” zei ze even later, zich verontschuldigend van hem losmakend. Ze kwamen overeind.
“Oh Jezus, wat veel” riep ze naast de bank, met haar slipje haar kruis droog wrijvend. “Komt dat door je verblijf op de Noordpool?” Bert schoot in de lach en keek met verbazing en zonder te protesteren toe hoe ze ook zijn onderbroek als poetslap gebruikte. Ze liep de kamer uit en Bert, die nog maar weinig van haar lichaam gezien had, genoot van haar bewegende ronde billen. Hij keek de kamer rond. Er stond een minikerstboompje met wat foto’s er om heen. Waaronder een paar van Anja met een man. Op de foto’s waren ze jong en op sommigen nog piepjong. Ze oogden gelukkig. Hij hoorde een toilet doortrekken en gerommel elders in huis. Na een minuut of vijf kwam ze terug in een badjas. Ze had een kamerjas over haar arm.
“Trek die maar even aan.”
Bij het aantrekken zag Bart, tot zijn schik, de naam van een bekende hotelketen op de jas. Thuis had een bijpassende asbak. Ze vertelde dat ze pizza’s in de oven had gezet en vroeg wat hij wilde drinken. Bert keek naar zijn nog maar half opgedronken biertje op de salontafel. Hij had er geen trek meer in en vroeg om koffie. Pas met Anja terug naar de keuken drong het tot hem door dat ze geen “wil je?” had gebruikt. Ze nam aan dat hij bleef en hij had gereageerd of het vanzelfsprekend was.
Ze aten pizza en ze kletsten alsof ze elkaar al jaren kenden. Ze sprak over haar man en hoe hij plotseling ziek werd en Bert vertelde over zijn scheiding en de verwarring daarna. Met de pizza’s bijna op boog ze over de tafel om met haar vinger een kruimel uit zijn mondhoek te vegen. Een liefkozend gebaar dat Bert, met inkijk in haar openvallende badjas, beantwoordde door een tepel te strelen. Op haar voorstel gingen ze samen douchen. Met hun badjassen uit stonden ze naakt in de badkamer. De pik van Bert roerde zich weer. Ze pakte hem vast en voelde het in haar hand verder groeien.
“De wederopstanding.” zei ze.
“Ja, maar dat was niet met Kerstmis, dat had dacht ik met Pasen te maken.”
Samen in de kleine douchecabine zeepten ze elkaar in en verkenden ze elkaars lichaam verder. Het bood verrassingen, zoals littekens en bij Anja een vlindertje op een enkel.
Het elkaar afdrogen ging heel zorgvuldig, daarna nam Anja Bert mee nam naar haar slaapkamer. Hij zag hoe ze snel een huwelijksfoto oppakte en omgekeerd neerlegde. Het stoorde hem niet, hij begreep het. Hij nam haar in zijn armen en ze kusten. Daarna vroeg hij haar om op bed te gaan liggen. Hij manoeuvreerde haar zo dat ze op haar rug lag met haar benen buitenboord. Anja voelde aan waar hij naar toe wilde en werkte mee. Naast het bed tussen haar benen knielend had hij vol zicht op haar kut. Er zijn mannen die een kut alleen zien als een spleet om te vullen. Bert niet, hij zag schoonheid.
De heuvels van haar grote schaamlippen, de naar buiten stekende gezwollen binnenste schaamlippen en toen ze haar benen meer spreidde de verleidelijke rozige binnenkant. Hij drukte er een kus op en proefde vochtigheid, waar hij haar zonet zorgvuldig had afgedroogd. Hij richtte zijn hoofd op voor oogcontact.
“Ja toe.”
Ze voelde hoe zijn tong naar binnendrong en hoe even later zijn tong haar kittelaar beroerde. Ze genoot en gaf zich over aan het genot. Nog even overwoog ze om anders te gaan liggen om hem ook … Ze besloot het niet te doen, om heerlijk egoïstisch te zijn en zich te laten verwennen. God wat had ze dit gemist, daarna kwam zijn beurt. Ze kwam, dat maakte ze goed duidelijk, zowel hoorbaar als vochtig. Met zijn hand zijn mond afvegend hielp Bert haar verder op bed. Ze kuste hem en likte over zijn lippen.
“Nu moet jij gaan liggen.”
Ze ging op haar knieën over hem heen zitten en ving zonder haar handen te gebruiken zijn erectie in haar schoot. Bart richtte zijn hoofd op om te zien hoe ze zich liet zakken en hoe zijn pik tussen haar schaamlippen naar binnen gleed. Ze bereed hem en hij hielp haar. Eerst door haar handen vast te houden en later door met zijn handen onder haar billen haar beweging te ondersteunen. Ze werkte zich zelf naar een hoogtepunt en Bert ging mee. Terwijl ze kwam stootte hij een paar keer omhoog, totdat zijn zaad begon te stromen.
Later die avond moest er nog een bus weggebracht worden. Anja twijfelde er over mee gaan en daarna samen naar zijn huis. Bert twijfelde over aandringen. Ze deden het niet, beiden voelden de zekerheid dat ze meer deelden dan terloopse seks. Beiden wilden nadenken en het gebeurde een plekje geven. Waarbij ze niet nadachten over “of” maar “hoe” ze met elkaar verder zouden gaan. Vanuit de deuropening keek Anja de wegrijdende bus na. Ze zag de kerstverlichting in de tuinen. In wonderen geloofde ze niet, het ontbrak haar wel aan een beter woord voor wat haar overkomen was.
In de bus voelde Bert het akelige kriebelige kerstmanpak en ook de opgedroogde vlekken in zijn onderbroek jeukten. Dat laatste leverde een mooie gedachte op. Hij zong achter het stuur.
“Sinterklaas, wie kent hem niet.”
Tinus Boot