Het Mechelse zonlicht scheen recht in mijn ogen. Ik verschoof mijn stoel aan tafel zodat ik Guido ’s gezicht kon zien zonder te worden verblind. Zijn sigarettenrook dreef omhoog, vermengde zich met het aroma van koffie en de stank van Dijle in de zomer, wat precies paste bij de decadente sfeer waar ik van hield. Guido keek naar de voorbijgangers, zijn snelle ogen namen alles op. Hun manier van lopen, hoe dicht ze bij hun partner liepen of afstand hielden, hun houding. Het was Guido die me dit tijdverdrijf had geleerd. “Oude ventjes straat TV” noemde hij het. Nu kon ik nooit meer op een terrasje zitten zonder de voorbijgangers te observeren, of zonder aan hem te denken. Hoewel ik hem vaak belde om ergens een kop koffie te drinken en een babbeltje te maken, hing er vandaag iets anders in de lucht. Sinds de avond dat hij en Johan hun vreemde en gevaarlijke spelletje met me hadden gespeeld, hadden we elkaar niet meer gezien of gebeld. We zaten cappuccino te drinken en genoten van de zon, wachtend op het juiste moment om erover te beginnen, ieder in de hoop dat de ander het onderwerp zou aansnijden. Uiteindelijk drukte Guido zijn sigaret uit, keek me aan en hief vragend zijn wenkbrauwen. “Zo,” zei hij, “ vertel me over Johan.”
Ik vertelde hem vanaf het begin het hele verhaal, hoe we elkaar in de kerk hadden ontmoet, de vonk die oversprong, het weerzien en het spel dat we een paar vormden, tot en met het spelletje met de touwen. Guido was waarschijnlijk de enige persoon die ik zo’ n verhaal zou kunnen vertellen. Zelfs Tania had een enigszins bijgeschaafde versie te horen gekregen, waarbij ik natuurlijk beter uit de verf kwam. Terwijl hij luisterde, zei hij niets, knikte alleen af en toe, rookte rustig verder en nipte van zijn koffie. Het enige waarover ik hem niets vertelde was dat vreemde gesprek in de vest, ‘s avonds laat, over niet bang zijn voor het leven. Dat was te persoonlijk en te buitenissig, maar al het andere kreeg hij te horen. Hij liet me uitpraten, knikte weer en vroeg me toen. “Maar hoe zit het nu?” Ik begreep de vraag niet. Hij vertrok zijn gezicht, leunde over tafel naar me toe. “Wat we laatst deden,” zei hij, “wat betekent dat? Als Johan net zoiets is als ik, gewoon een vriendje die je af en toe neukt, dan betekent het niets, het is gewoon weer een spelletje. Maar dat is hij niet, hè?” Guido keek me aan, zijn hoofd schuin, wachtend op een antwoord. Ik wilde hier niet over nadenken, nog niet. Ik kende Johan pas twee weken, afgezien van die eerste ontmoeting, en tot nu was het allemaal heel leuk, zonder onze relatie al te veel te ontleden. “Als je bedoelt of ik verliefd op hem ben…” begon ik, maar hij schudde zijn hoofd met een cynisch lachje. “Nee,” onderbrak hij me, “dat bedoel ik niet. Hoe dan ook, ik geloof niet dat liefde op het eerste gezicht erg goed samengaat met een kerel door je raam naar binnen te laten kijken terwijl je met je liefje ligt te neuken.”
“Wat is het probleem dan?” Hij keek me aan, donkere schaduwen maakten zijn ogen triest. “Het probleem is,” zei hij traag, alsof hij tegen een kind sprak, “als de dingen voor jou zijn veranderd, dan zijn ze voor ons veranderd. Wanneer ik je bezocht, waren we altijd samen. Hoe kan ik je nu bezoeken terwijl ik weet dat we dan met z’n drieën zijn?”
“Ik dacht dat je ervan had genoten,” zei ik zwakjes. Guido grinnikte ondeugend. “Niet half zoveel als jij, smerige slet,” antwoordde hij grijnzend. “ Wel dan…?”
“ Ja, ja, we hebben alle drie genoten, maar dat was een gelukkig toeval. Als wij samen zijn, doen we zoiets, we genieten ervan. De volgende keer dat we koffie drinken is er niets veranderd. Als jij en Johan zoiets doen, dan…” Hij zuchtte, zocht naar woorden. “De inzet is hoger. De ochtend erna waren de dingen voor jullie toch veranderd?” Ik bleef stilletjes zitten, herinnerde me hoe behoedzaam Johan en ik hadden gepraat, samen liggend in mijn bed terwijl de zon door het raam scheen, niet alleen over Guido, maar over wat de ervaring voor ons had betekend. Het was waar, Guido en ik zouden nooit op die manier dingen hebben besproken, openlijk vertellen hoe de angst en de kracht onze verlangens had gevoed. Ik knikte, Guido onwillig bekennend dat Johan niet zo maar een vriendje was. “ Je moet me vertellen hoe de dingen ervoor staan, Anja,” zei hij zacht. “Er is iets aan de hand. Ik weet niet wat het is, maar…” Hij leek naar woorden te zoeken. Hij stond abrupt op, kuste me liefdevol op mijn wang en trok zijn jack aan. “Je moet erachter komen, sexy rooie, en als je eruit bent, bel je me.” Voordat ik kon antwoorden liep hij weg, zijn lichte tred in tegenstelling tot zijn gespierde gestalte. “Hij lijkt me trouwens een toffe gast,” riep hij nog over zijn schouder voordat hij de hoek om ging.
De drukte op straat ging langs me heen, vrachtwagens en brullende motoren en een gestage stroom voetgangers gingen aan mijn tafel voorbij. Mijn koffie was allang op, maar ik wilde niet weg. Guido had me duidelijk gemaakt wat ik had gevreesd op het moment dat hij me belde, dat niets meer hetzelfde was. Ik had mijn onafhankelijkheid niet willen verruilen voor een vaste relatie, en tot dusverre waren er van weerskanten geen eisen geweest om onze vrijheid op te geven. Desondanks was er een intensiteit tussen Johan en mij die ons samendreef. Hij had me niet gevraagd monogaam te blijven. Hij leek juist te genieten wanneer er anderen bij onze spelletjes werden betrokken, maar meer was er niet, het waren onze spelletjes. Met een schok besefte ik wat Guido bedoelde. Als ik doorging met hem te ontmoeten, zou hij niet alleen met mij te maken hebben, maar ook met Johan. Wilden we dat eigenlijk wel? En was het wel eerlijk om Guido erbij te betrekken? Zittend in die plakkerige middaghitte op de Vismarkt, besefte ik dat ik nu al alles wat ik deed met betrekking tot Johan deed. We hadden samen een reis uitgestippeld, en waar we ook zouden uitkomen, ik ging mee tot het eind.
Verontrust en opgewonden ging ik niet meteen terug naar mijn werk, maar ging langs bij Tania ’s studio. Ze was midden in een fotosessie met een jonge acteur en ik ging rustig in een hoekje zitten, terwijl zij hem met grapjes wat losser voor de camera probeerde te maken. Ik moest terwijl ze aan het werk was uit haar gezichtsveld blijven, anders zouden we elkaars blik vangen en gaan giechelen. Hij was een knappe jongeman, donker en enigszins mediterraan, ik wist dat er meer dan beroepsmatige aanmoediging achter haar flirten zat, maar hij had alleen oog voor de cameralens. “0, och, hij is waarschijnlijk toch homo,” zei Tania, toen ze de deur achter hem had gesloten. “ En, wat heb je voor nieuws?”
“Ik heb net koffie met Guido gedronken,” zei ik, en ze lachte. “ Dat is nieuws, zeg!” zei ze spottend. “Je bedoelt dat je hem net over Johan hebt verteld.”
“Zoiets?” Ik besloot niet in details te treden over hoe hij en Johan elkaar hadden ontmoet. “Wat zei hij?” Riep Tania uit het keukentje, waar ze sinaasappelsap uit de koelkast haalde. “Hij zei dat ik hem moest vertellen hoe de dingen ervoor staan.”
“En?” Ze kwam met twee glazen te voorschijn. “Hoe staan de dingen ervoor?” Ik nam het glas aan en liep naar de lage bank in de hoek. Waarom was ik uitgerekend naar Tania gegaan. Zij zou gegarandeerd vragen stellen waarop ik geen antwoorden had. “Ik weet het niet,” antwoordde ik knorrig. “Ik ken hem pas een paar weken. We hebben nog niet eens onze eerste ruzie gehad.” Tania plofte naast me neer. “Maar hoe is het met jou?” vroeg ik. “Heb je Mark onlangs nog gezien?” Tania rolde ondeugend met haar ogen. “0, ja. Wat een schat! Veel en veel aardiger dan zijn grote broer.”
“Kneedbaarder, bedoel je,” zei ik beschuldigend. Ze keek zedig. “Och, weet je,” zei ze met een sluw lachje, “neem ze jong en train ze, zou ik zeggen.”
Plotseling voelde ik me melancholisch, en keek naar het nep tijgerkleed onder onze voeten. Voor we naar Oostenrijk gingen was alles zo eenvoudig geweest. Nu was de eenvoudige regeling met Guido in de war gestuurd en ik kon met Tania niet meer over alles praten. De herinnering aan onze ontmoeting in de trein hing nog op de achtergrond. Ik moet hebben gezucht, wat Tania kneep in mijn hand. “Maak je niet druk. Er komt vanzelf een oplossing. Die dingen hebben tijd nodig.” Ik kneep ook in haar hand en schonk haar een trieste blik, een beetje verward over het feit dat ik de giften van het leven niet genoeg waardeerde. “Vertel me niet dat je er spijt van hebt,” vervolgde ze. “Natuurlijk niet,” antwoordde ik. “Het is alleen een beetje… ingewikkelder dan ik gewend ben.”
“Ja, je leven werd veel te saai.” Ze kwam vastberaden recht. “Kom op, we gaan vandaag geen van beide nog aan het werk. Loop even met mee naar het lab en daarna gaan we een biertje drinken.” Met Tania kon ik altijd om mezelf lachen, en als het betekende dat ze me in recordtijd vol bier zou gieten, met dezelfde snelheid waarmee ze zelf dronk, was dat een prijs die ik graag betaalde. Het was na middernacht toen ik mezelf uit een minitaxi hees en behoedzaam de trappen naar mijn voordeur beklom. De flat was donker en toen ik naar binnen stapte was er geen teken van Johan. Ergens was ik opgelucht. We hadden sinds onze terugkeer uit Oostenrijk nog maar weinig echt geslapen en ik moet bekennen dat ik tijd nodig had om wat na te denken. Trouwens, na een avondje drinken met Tania zou ik erg slecht gezelschap zijn. Ondanks de opluchting ervoer ik een vage onzekerheid. Dacht Johan dat ik de avond met Guido had doorgebracht? Erger nog, was hij naar een ander gegaan? Ik had het recht niet om trouw te verwachten, maar de gedachte dat hij met een andere vrouw was dreef een ijskoud mes in mijn maag. Ik zette het antwoordapparaat aan en hoorde Johan ’s stem.
“Hallo, Anja, met Johan,” zei hij met een stem die onmogelijk van een ander zou kunnen zijn. “Ik denk dat je nog steeds uit bent. Luister, ik ben gesloopt, dus ga ik zo naar bed. Bel me niet als je na elf uur thuiskomt, ik praat morgen met je. Dag.” Ik ging in het donker zitten, luisterend naar de oorverdovende stilte toen het bericht ten einde was. Zo, hij sliep dus thuis. Vreemd, hoewel ik, onwillig, had geaccepteerd dat hij misschien met een ander sliep, wist ik dat hij nooit tegen me zou liegen. Wat was er aan de hand? Hoe was deze man me zo onder de huid gekropen? In de slaapkamer had Johan het bed opgemaakt voordat hij was vertrokken. Toen ik vroeg was weggegaan, had ik hem daar laten liggen en niet gedacht dat hij er niet zou zijn wanneer ik weer thuiskwam, hoewel ik wist dat hij zelf een flat had. Dat was het probleem, bedacht ik, terwijl ik dankbaar onder het dekbed schoof. Ik beschouwde hem te veel als vanzelfsprekend. We moesten proberen wat meer tijd zonder elkaar door te brengen, andere vrienden ontmoeten. Dat zou verstandig zijn. Terwijl ik in slaap sukkelde, stak ik automatisch een arm uit naar Johan ’s rug, voordat ik me met een schok herinnerde dat hij er niet was. “Zie je?” mompelde ik tegen mezelf. “Dat is nou precies wat ik bedoel.”
Johan belde me de volgende ochtend op het moment dat ik onder de douche vandaan kwam. Druipend op de keukenvloer stond ik met hem te praten. De toespraak die ik had gerepeteerd, over elkaar wat minder zien, leek belachelijk zodra ik zijn stem hoorde. Warm en levendig stelde hij voor me na het werk met de motor op te halen voor een maaltijd bij de rivier. “Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Dacht ik. Er was genoeg tijd om problemen op te lossen zodra ze zich voordeden. Johan vroeg me niet waar ik de vorige avond was geweest, en hij gaf me niet het gevoel dat ik het hem moest vertellen. Feitelijk had ik het zoveel over Tania dat het duidelijk moest zijn dat we de avond samen hadden doorgebracht, maar hij vroeg er niet naar. Voordat ik de tijd had om mezelf af te drogen, ging de telefoon weer. Ervan uitgaande dat het Johan was die nog iets wilde zeggen, nam ik op terwijl ik met mijn handdoek de slaapkamer binnen kwam, maar niemand zei iets, en niemand antwoordde toen ik “hallo” zei.
Ik hoorde geluiden aan de andere kant, het ritselen van iets dat dicht bij de telefoon was en de gesmoorde stem van een vrouw. “Tania?” vroeg ik, me herinnerend dat ze me een keer via haar mobieltje had gebeld toen haar sleutel per ongeluk op de herhaalknop had gedrukt. Het klonk alsof dat nu weer was gebeurd. “Tania!” probeerde ik nog eens, maar er kwam nog steeds geen reactie. Toen hoorde ik zonder twijfel Tania ’s stem zeggen. “Mm…, ja, dat is lekker.” Een mannenstem zei iets dat ik niet verstond, en zij lachte en herhaalde. “Dat is lekker.” Wat deed ze? Was het de jonge Mark, die zijn vervolgtraining onderging? Onwillekeurig luisterde ik, probeerde erachter te komen wat er aan de hand was. Het ritselen werd herhaald, en toen zei Tania tegen hem. “Strijk met je tong daarlangs. Dat is het, iets lager… 0!” Hij had de plek gevonden. De herinnering aan mijn tong die over haar geslacht streek raakte me als een harde trap, en plotseling hunkerde ik naar hete seks. Ik zag Mark voor me, zijn frisse jonge gezicht begraven in Tania ’s blonde schaamhaar, zijn jongenshanden om haar borsten, en het beeld maakte me nat. Ik liet de handdoek vallen en plofte naakt en vochtig op het bed. Met mijn ene hand volgde ik het pad dat Mark ’s hand in gedachten maakte. Over mijn borsten, wrijvend over de gezwollen tepels, en het volle gewicht ervan omhoogduwend naar mijn gezicht.
“Ja, ja, daar,” zei Tania aan de andere kant van de lijn tegen hem. “Sneller met je tong, sneller.” Ik likte aan mijn vinger en wreef mijn eigen klit, zag Mark ‘s hoofd in gedachten boven mijn geslacht hangen, maar tegelijkertijd herinnerde ik me de rijke smaak van Tania ’s lichaam, het gevoel van mijn tong op haar knopje. Ik wilde erbij zijn, Tania met mijn mond tot het toppunt van genot brengen, Mark tonen hoe hij het moest doen. “Duw je vingers naar binnen,” hoorde ik haar zeggen, en ik deed het bij mezelf. Het waren Mark ’s dikke vingers die met de kracht van de jeugd in me drongen, maar het waren ook mijn vingers die in Tania stootten. In mijn verbeelding was het mijn hand die de juiste plek in haar vond die haar met de stoten naar adem deed snakken. “Sneller,” dwong ik hem, “ze moet het sneller krijgen,” en mijn eigen hand pompte in me zoals ik wilde dat hij in Tania pompte. Er klonk een gesmoord geluid en toen zei Tania duidelijk verstaanbaar. “Neuk me. Nu!”
Ik brandde van opwinding, mijn poesje was druipnat, mijn hand maakte soppende geluiden met iedere stoot. Tania ‘s bed begon te piepen, het oude ijzeren frame wiegde onder het gewicht van hun lichamen terwijl Mark deed wat hem was gezegd en haar neukte. Ik deed mijn ogen dicht en zag haar lange, slanke benen om hem heen geslagen, haar armen boven haar hoofd, haar handen van opwinding tot vuisten gebald. Zijn stevige, jonge lichaam ramde met dierlijke passie in haar, zijn gespierde armen ondersteunden hem, zodat hij op haar neer kon kijken, haar borsten met iedere beweging zien deinen, zien hoe zijn penis in haar kut verdween. Zijn gezicht was vertrokken van wellust, de wens haar genot te schenken was nu overgenomen door zijn eigen behoeften, het verlangen haar te bezitten, zijn climax in haar te vinden en haar met zijn sperma vol te spuiten. Hoewel ik op mijn rug lag, en mijn vingers in mijn kut ploegden terwijl Tania ‘s kut gevuld was met Mark ‘s pik, stelde ik me voor dat ik boven op Tania lag. Het was mijn lichaam op het hare dat het bed deed piepen door de kracht van mijn stoten, terwijl ik neerkeek op haar van opwinding hulpeloze gezicht. Ik verbeeldde me dat ik een penis had die in haar warme, glibberige poesje stootte, het poesje dat ik die nacht in het slaapcompartiment had geproefd. Ik was het die haar buiten zinnen dreef en haar in een gigantisch orgasme zag onderdompelen.
“ 0, o, ja,” hoorde ik haar snikken toen ze kwam, en ik voelde mijn orgasme met het hare rijzen. Mijn stotende vingers voelden de golven van mijn climax waardoor ze werden gegrepen, en tegelijkertijd hoorde ik Mark ‘s gesmoorde kreet toen hij zichzelf in haar ontlaadde. Het piepen van haar bed klonk langzamer en stopte, mijn genot kwam tot bedaren en ik hoorde het geluid van lakens die werden rechtgetrokken. Mark vroeg iets, maar zijn stem was onverstaanbaar door de telefoon, en Tania antwoordde. “Niet slecht, helemaal niet slecht.” Er klonk intiem gelach, waardoor ik me plotseling meer een luistervink voelde dan tijdens de seks zelf. Ik verbrak de telefoonverbinding en bleef op bed liggen, weer alleen. Had Tania dit soort fantasietjes over mij zoals ik over haar, vroeg ik me af. De ruwe handdoek op mijn huid bracht vage echo ‘s van de opwinding terug die ik had gevoeld. Ik wist dat Johan de gedachte aan Tania en mij opwindend zou vinden, maar ik wist niet zeker of ik mijn beste vriendin wilde laten deelnemen aan een situatie die toch al ingewikkeld was. Ik kon het beter zo laten, een fantasie die door een toeval was gevoed. Was het wel een toeval? Ik stopte met afdrogen en keek naar de telefoon. Het was gemakkelijk om zonder het te weten met een druk op een knop een telefoontje te plegen, dat was waar, maar dat betekende dat het ook gemakkelijk was om het bewust te doen. Had Tania me opzettelijk laten meeluisteren? Ik lachte voor me heen en begon me aan te kleden. Die vrouw had werkelijk geen beperkingen.