De avondlucht van de Schelde beet door mijn dunne kousen heen, en even had ik spijt dat we niet op een zomerhuwelijk hadden gewacht. Ik had een geitenfuif kunnen hebben die in een warme avondzon begon, in plaats van hier in de kille donkerte, wachtend op Tania en de anderen die me ergens mee naartoe zouden nemen. Ik keek zoekend naar haar om me heen, zoals altijd vol bewondering voor de lichtjes langs de wandelpaden die in het water weerspiegelden. Dit was mijn favoriete deel van Vlaanderen en Antwerpen, de Schelde die door het hart ervan sneed, en de dicht opeen staande gebouwen, die overdag leven in het stadscentrum brachten en bij avond hun lichten bij die van de sterren voegden.
Ik had het regelen van de avond geheel aan Tania overgelaten. Zij wist waar ik om elf uur de volgende ochtend moest zijn en wat ik zou dragen, en ik had me aan haar zorgen overgeleverd. Sommigen van mijn vrienden hadden verbaasd gereageerd over het feit dat Johan en ik de ouderwetse traditie van een vrijgezellenavond voor de dag van het huwelijk zouden vieren. Ze waren bang dat een van ons beiden niet zou komen opdagen, of lichamelijk niet in staat zou zijn het die laatste dag vol te houden. “Waarom doen jullie het niet in het weekend ervoor?” Had een van hen geopperd. We waren echter vastbesloten om elke druppel traditie uit ons huwelijksfeest te persen. Bovendien wist ik dat elk avontuur dat ik vanavond zou beleven een extra tintje aan de ceremonie van morgen zou geven, en ik had alle vertrouwen in Tania “s belofte om me in perfecte conditie af te leveren.
Hier was ze, precies op tijd, met een groep vrouwen die allemaal piekfijn waren gekleed, net als ik. De opwinding van de avond stroomde door me heen. Mijn laatste avond als vrijgezel, uit met de meisjes voor een laatste roekeloze uitspatting. Ik wist natuurlijk dat de huwelijkse staat met Johan nooit een einde zou betekenen van experimenten en avonturen, maar de gelegenheid eiste een beetje slecht gedrag van ons, en ik wilde daar maar al te graag aan meedoen. “Waar gaan we naartoe?” Vroeg ik aan Tania toen we tot mijn verbazing niet richting Zuiderkaai gingen, maar over de weg naar de rivier. Ze gaf geen antwoord, maar een van mijn vriendinnen wees naar de treden die naar de rivier leidden. We liepen de stenen treden af naar de rivierboot waaruit al vrolijke discomuziek galmde. Gekleurde lichtjes langs de reling gaven de boot een sprookjesachtig aanzien en ik snoof de rokerige geur op van gegrild vlees. “Een barbecue? Op een boot?” Ik kon het niet geloven. Tania schokschouderde. “Waarom niet? Barbecue, bar, karaoke. Ik zei dat we alles zouden nemen wat ze hadden.”
Toen ik de ruime kajuit binnenging, zag ik dat er al tientallen van mijn vrienden waren. Tania had voor deze avond alle registers opengetrokken. Ik merkte nauwelijks dat de boot van de kademuur wegvoer, te druk met de cocktails die werden ingeschonken en met felicitaties in ontvangst nemen. Dit was zoals een geitenfuif moest zijn. Gewoon een groep goede vriendinnen die afgezonderd van andere mensen ongecompliceerd lol maakte. Ik vond het nu al heerlijk, schreef me in voor de karaoke, inspecteerde de worstjes en kruidige kip op de houtskoolgrill. Bevrijd van de druk om te flirten en op te scheppen, waren we in staat zo wild te dansen als we wilden, vroegen schaamteloos om alle stomme platen uit onze tienerjaren en zongen uit volle borst mee. Ik wist niet wat voor verrassingen Tania nog meer voor me in petto had, een mannelijke stripper misschien, of een nachtelijk bezoek aan een of andere besloten club, en het kon me niets schelen. De uren gingen als minuten voorbij. Hoewel de bries over de rivier koud was, was het op de dansvloer algauw heet en broeierig, en we waren blij dat we aan dek op de banken een beetje konden afkoelen.
Ik leunde over de reling, de damp sloeg van mijn lichaam, en ik keek naar de prachtige oevers die voorbijgleden. Terwijl we stroomopwaarts voeren maakten de kantoorpanden en openbare gebouwen plaats voor oudere huizen, en de rivier werd donkerder toen de gebouwen de straatlantaarns blokkeerden. De boot minderde vaart, draaide de boeg zijwaarts op de stroom, en ik besefte teleurgesteld dat we omdraaiden. De avond zou toch zeker niet al zo gauw voorbij zijn. Dit betekende dat we meer dan halverwege op weg naar huis waren, en ik wist dat de stroom ons sneller zou terugvoeren dan we waren gekomen. Tania dook naast me op, keek over de reling naar de wegdraaiende oever die aan de andere kant van de boot terugkeerde. “Geniet je ervan?” Vroeg ze. “0, ja, ik wil niet dat het eindigt.” De donkere huizen gleden weer langs ons heen, en ze zei glimlachend. “0, het is nog niet voorbij. Het beste moet nog komen. Althans, als je dat nog wilt.”
“Allicht! Ik ben vanavond voor alles in.”
“Goed,” zei ze, en haalde ergens een sigaret vandaan die ze opstak. Ze hield de aansteker een ogenblik omhoog, keek naar mijn gezicht en kuste me luchtig op de lippen, waarna ze terugging naar de disco. Ik wist dat ik haar moest volgen, naar mijn dansende vriendinnen, maar ik wachtte, genietend van het gevoel dat de oevers van de Schelde alleen voor mijn genot werden getoond. Ik hoorde een plof op het dek, alsof we tegen een drijvend voorwerp botsten, maar de schipper in het stuurhuis leek onbezorgd, dus stond ik er verder niet bij stil. Ik draaide me om en wilde naar de kajuit teruggaan, maar werd tegengehouden door een sterke arm rond mijn borst en een grote hand voor mijn mond.
“Geef geen kik,” bromde een mannenstem in mijn oor.
Mijn hart bonkte en mijn brein tolde. Waren er overvallers aan boord gekomen? Die moesten dan toch eerst de kapitein hebben overmeesterd, anders zou hij alarm slaan. Ik kon geen vin verroeren, mijn overvaller hield zijn arm als een stalen band om me heen en mijn hoofd werd achterover getrokken, zodat ik mijn evenwicht verloor en tegen zijn schouder werd gedrukt. Hij sleepte me in de schaduw van het stuurhuis, en een andere man, zijn gezicht verborgen onder een sjaal, trok een kap over mijn ogen. Voor ik besefte wat er gebeurde, of een plan kon bedenken, duwden ze een rubber prop in mijn mond, bonden mijn handen en voeten met een touw vast en tilden me op. Ik was volkomen de kluts kwijt, wist absoluut niet waar ik naartoe werd gebracht, en wist nog steeds niets over de identiteit of motieven van mijn overvallers. Hadden ze me per ongeluk aangezien voor een of andere rijke erfgename en was ik het slachtoffer geworden van een groep kidnappers?
De mannen deden niet ruw, maar de snelle meedogenloosheid van hun handelen vertelde me dat ik geen weerstand moest bieden. Ik verstijfde toen ik mijn lichaam voelde vallen, maar voordat ik uit de handen van mijn aanvallers was, werd ik door andere handen opgevangen en op een hard oppervlak gelegd.
Ik was nog steeds op een boot, dat wist ik door de beweging, en waarschijnlijk een veel kleinere boot, want het deinen was heftiger. Ik hoorde een buitenboordmotor aanslaan en werd op mijn zij geworpen toen de boot vooruitschoot. Maar een groep overvallers zou toch nooit de aandacht trekken door zoveel lawaai te maken? Angst bekoelde in me want er was me nog geen kwaad gedaan, en die angst veranderde in woede en verwarring. Onze reis duurde slechts een minuut of twee voordat de motor sputterend afsloeg en toen voelde ik dat het bootje weer tegen iets aan botste. Vier sterke handen tilden me weer op. Ik hield me opzettelijk slap, bood de mannen geen hulp, maar het leek me onverstandig me te verzetten waarmee ik misschien zou bereiken dat ze me voor een snelle verdrinkingsdood in het ijskoude water zouden gooien. Weer werd ik in andere handen overgegeven en wenste even dat ik geen feestjurk en kousen droeg, kleren die mijn lichaam weinig bescherming boden tegen deze anonieme mannenhanden. Niet dat ze zo wellustig leken. Het feit dat ze mijn dijen grepen alsof ik een pakket was, was op een of andere manier vernederender dan als ze misbruik hadden gemaakt van de gelegenheid om me te molesteren. Wie waren ze? Een soort slavenhandelaars? Ik voelde de afschuw bij die gedachte door me heen trekken.
Dit keer werd ik op mijn voeten op weer een ander dek gezet, met nog steeds een man achter me om me overeind te houden, aangezien mijn benen stevig bij elkaar waren gebonden om ontsnapping te voorkomen. Ik probeerde te luisteren, om enige aanwijzingen te krijgen over waar ik naartoe werd gebracht. De kap belemmerde jammer genoeg zowel mijn gehoor als mijn gezicht. We konden echter niet ver hebben gereisd, want de gorgelende geluiden van de rivier en het verkeer in de verte waren er nog steeds. Het enige dat ik verder kon horen was mijn snelle ademhaling, daarna zware voetstappen op een houten trap, en de man die me vasthield zei.
“Hier is ze, kapitein.” Ik had dus gelijk. De kidnappers hadden me abusievelijk aangezien voor een rijke vrouw. Ik hoorde een diepe stem antwoorden.
“Goed. Breng haar naar mijn hut en laat haar alleen.” Mijn geslacht maakte een snelle buiteling van verlichting en opwinding.
Het was Guido.
Twee van de mannen tilden me weer op of ik een zak meel was, droegen me de treden af en legden me op een nogal bobbelige matras. Toen ze me achterlieten en de deur achter zich sloten, kon ik mezelf wel slaan. Waarom had ik niet vermoed dat dit een van Guido “s avontuurtjes was? Hij zou geen moeite hebben gehad om me met hulp van zijn dolle vrienden van de boot te ontvoeren, ongetwijfeld met medeweten van Tania, en me hierheen te brengen… waar dat ook was. Nooit eerder was ik zo aan zijn genade overgeleverd. Terwijl ik daar lag, gekneveld en vastgebonden, werd mijn poesje nat van verwachting. Deze keer had hij de leiding over het spel. Misschien was dit de laatste keer dat we zouden spelen, maar ik zou het helemaal uit spelen.
Ik probeerde de kap van mijn ogen te trekken door met mijn hoofd over het kussen te schuiven, maar het scheen door een stuk koord of elastiek op zijn plaats te worden gehouden. Er was geen enkel geluid in de hut, alleen het klotsen van de rivier tegen het hout, vlak bij mijn hoofd. Verzet tegen de touwen rond mijn armen en benen had ook geen zin. Niet alleen mijn polsen, maar ook mijn ellebogen waren op mijn rug gebonden en het touw sneed in mijn huid. De rubberprop vulde mijn mond helemaal, hield mijn tong naar beneden en mijn kaak open. Het gevoel was tamelijk erotisch, alsof er een rubberpik in mijn mond was geduwd. Het bijkomende gevoel van hulpeloosheid was, nu ik wist dat het Guido was die me gevangen hield, extra opwindend. Ik verlangde ernaar dat hij zou komen en genieten van de macht die hij over me had, om misbruik van me te maken als de piratenkapitein die hij voorstelde, maar ik genoot ook van mijn gedwongen afwachting.
Mijn gevoel voor tijd was in de war door het duister en de stilte. Het leek een uur te duren voor ik de deur van de hut hoorde opengaan en ik hief mijn hoofd om te luisteren. Degene die was binnengekomen, zei niets, maar deed de deur dicht en sloot hem af. Ik verwachtte dat mijn blinddoek eindelijk zou worden verwijderd om me het gezicht van mijn meester te tonen. In plaats daarvan werd mijn rok ruw omhooggetrokken en een koude, harde hand streek bewonderend over mijn billen. Liet hij me gebonden en geblinddoekt liggen terwijl hij mijn weerloze vlees verkende? De gedachte deed een gesmoorde kreun van genot aan mijn geknevelde mond ontsnappen, en ik hoorde Guido “s onmiskenbare lach, maar hij zei nog steeds niets, duwde alleen zijn hand meedogenloos tussen mijn benen om de natheid daar te voelen. Zijn vingers streelden me ruw door het dunne satijn van mijn slipje, drongen zich tussen mijn benen die stevig door de touwen bijeen werden gehouden.
Ik verlangde er wanhopig naar hem in me te voelen. Maar ik kon niets zeggen of doen, alleen genieten van het gevoel dat ik aan zijn wil was overgeleverd. Ik voelde dat er aan mijn slipje werd getrokken en hoorde twee zachte kepen toen een mes door de dunne stof sneed. Guido rukte de restanten van mijn lichaam en toen was mijn poesje naakt voor hem. Ik wist wat hij zag. Mijn bleke kut omzoomt door donkere jarretels en kousen, mijn poesje in de schaduw, glinsterend van het vocht. De aanblik van mijn vastgebonden ledematen zou hem nog meer opwinden.
Guido verloor in ieder geval geen tijd meer, duwde mijn benen op, tot mijn knieën gebogen waren en draaide me toen om zodat ze onder me waren en mijn achterste de lucht in stak. Mijn gezicht werd in het kussen geduwd en de dunne bandjes van de jarretelgordel sneden in mijn billen. Ik jammerde van verlangen, dit beeld van mezelf als zijn prijs deed me hunkeren naar bezetting van zijn pik.
Het volgende moment zat hij schrijlings op me, de koele gladheid van zijn benen vertelde me dat hij zijn leren jeans droeg, en de bult van zijn erectie drukte tegen mijn naakte kut. Zijn benen grepen de mijn, hielden me vast. Ik hoorde de rits van zijn jeans opengaan en voelde de warme gladheid van zijn pik tegen mijn poesje.
Guido wreef zichzelf tegen me aan, de gladde schacht schoof in en uit de strakke natte gleuf tussen mijn vastgebonden benen, plaagde me door te weigeren mijn gretige kut te penetreren.
Ik probeerde mijn heupen tegen hem aan te drukken, maar de touwen belemmerden dat. Hij lachte weer, ketste een van de jarretels tegen mijn huid zodat het even stak, als het branden van een lucifer. Ik lag gehoorzaam stil. Pas toen drukte hij zijn pik diep in mijn poesje, nam me met een geweld dat me meteen over de rand van een orgasme dreef. Ik hoorde mijn kreten, vreemd gesmoord door de rubberprop en het kussen. Ik voelde Guido “s heupen tegen mijn kut beuken, net zo opgewonden als ik.
Toen explodeerde hij in me. Voordat ik zelfs maar was bijgekomen, voelde ik zijn snelle, sterke vingers rond mijn polsen en de zoete verlichting toen mijn armen werden bevrijd en de bloedstroom weer normaal vloeide. Vervolgens werden mijn benen losgemaakt en ik ging uitgeput op mijn rug liggen terwijl hij de kap van mijn hoofd haalde. Ik knipperde met mijn ogen, duizelig van het licht na zo lang in het donker. Guido keek op me neer. Een stormlamp zwaaide aan een spant achter zijn hoofd, veranderde hem in een donkere schaduw die boven me zweefde. Hij was naakt tot op zijn middel. Tatoeages bedekten zijn gespierde torso als een versierd T-shirt. Vanaf zijn middel naar beneden droeg hij zijn leren jeans waarvan de pijpen in rijlaarzen staken.
De hut was klein, de dubbele kooi waarop ik lag nam de helft in beslag en een kleine vouwtafel de andere helft. Patrijspoorten aan weerskanten vertoonden twinkelende lichtjes van de oevers in de verte, maar het scheepje zelf leek een eind van de wal te liggen. De hele hut was met donker hout gelambriseerd en om de kooi hingen gordijnen. Het was in elk opzicht de hut van een piratenkapitein en Guido was in elk opzicht de piratenkapitein. Guido stond naar mij te kijken terwijl ik mijn omgeving bekeek. “Ja, voor vanavond ben je mijn gevangene. Probeer je niet te verzetten, want mijn mannen staan voor de hut en aan dek op wacht. Ze zullen je alleen maar met plezier weer aan mijn macht overdragen. In feite,” fluisterde hij, met een vinger over mijn naakte geslacht strelend, “zal ik ze plezier in meer dan dat geven wanneer je mij niet in alle dingen gehoorzaamt. Is dat duidelijk?”
Ik knikte, een felle steek van opwinding schoot door me heen bij de gedachte dat Guido “s handlangers toestemming hadden om van mijn gevangen gehouden lichaam te genieten terwijl Guido toekeek.
“Ik zal je knevel verwijderen onder voorwaarde dat je niet gaat gillen of praten, tenzij je aangesproken wordt. Begrepen?” Ik knikte weer. Guido lachte, een sinister, triomfantelijk lachje. “Ik geloof dat die knevel je wel bevalt, is het niet?” Ik knikte weer, beschaamd, maar gedwongen eerlijk antwoord te geven. Guido lachte weer toen hij de band losmaakte en de prop uit mijn mond haalde. “We moeten eens kijken wat we daaraan kunnen doen,” zei hij, terwijl hij me hielp rechtop te gaan zitten.