‘In een land hier ver vandaan ligt een mysterieus bos. Het is een klein bos, met slechts 400 bomen die rigoureus zijn gekromd aan hun basis. Alle bomen zijn dezelfde kant op vervormd naar het noorden. Niemand weet waarom.
Hoe zijn zij aan deze vreemde vorm gekomen? Zou het buitenaardse betrokkenheid zijn? Hekserij wellicht? Heeft het gebied een uniek soort zwaartekracht of een alert energieveld waardoor de bomen misvormd zijn? Zou er in een zware sneeuwstorm te veel sneeuw op de nog jonge stammetjes zijn gevallen waarbij de wind er wellicht nog een schepje bovenop heeft gedaan om de bomen zo te buigen?
Het unieke pijnboombos, althans de ‘kromme tak’ van de familie, wordt omringd door bomen die volledig normaal groeien. Mogelijk zijn de gekromde bomen opzettelijk door mensenhanden vervormd. Gebogen hout is populair om boten of meubels van te maken. De activiteiten werden naar men zegt, onderbroken door de Tweede Wereldoorlog.
Zouden de nazi’s hier iets hebben uitgespookt? Tijdens de oorlog zijn er in dit bos in dit bos veel slachtoffers gevallen. Soldaten die het bos betraden zijn er nooit meer van teruggekeerd. De mare gaat dat ze vermorzeld zijn door de bomen en gedumpt in het nabij gelegen, moeilijk bereikbare turfmoeras. Hoe dat heeft kunnen gebeuren en wie de lichamen in het moeras heeft geworpen blijft een raadsel. Vanwege de natte natuur van deze omgeving is dit gebied nog nooit door de mens gekoloniseerd. Menselijke ooggetuigen zijn er niet, of zijn wellicht vergaan? Er blijven bizarre theorieën en complotten over dit wonderlijke bos bestaan. Wat zou het buitengewoon zijn als we met deze dennen eens konden sparren!
Het bos blijft een mysterie. Ook de reis ernaar toe is een interessant avontuur. Een route vol met hobbels en problemen. Mysteries zijn een belangrijk onderdeel van reizen, een vitaal bestanddeel van het avontuur, de drijfveer die ervoor zorgt dat we de wereld zien.’
***
Het grote mysterie voor Jax is zijn vriendin Fay. Hun innige relatie is nog steeds een fantastisch avontuur met hoge pieken en diepe dalen. De liefde voor elkaar blijkt intens sterk. Al is er wel een lange en vermoeiende reis voor nodig geweest om de noodzaak van adequaat met elkaar communiceren onder ogen te zien. Oorzaak en gevolg van de problemen bleek aanvankelijk niet te duiden. Bij het drinken van cappuccino weet je ook niet waar de melk ophoudt en de koffie begint.
‘Stil zijn’ was soms de enige manier van praten in hun samenzijn. Maar het wordt broeierig als er zich in deze stilte te veel vragen gaan nestelen. Jax heeft nog steeds regelmatig het gevoel eigenlijk uitgepraat te zijn, terwijl de wedervraag nog altijd ergens stroef in de lucht blijft hangen. Vanuit haar ooghoeken ziet Fay hem dan onmachtig heen en weer bewegen. Fay kijkt Jax nooit in de ogen aan. Ze is dan te vaak afgeleid. Met een schuin gehouden hoofd legt Jax haar de wedervraag als het ware in de mond: ‘en jij dan?’ Het is zo gegroeid. Jax zag geen andere oplossing voor het probleem, wetend dat stilte geen antwoord gaf op de moeilijkheden die zich steeds sterker aankondigden. Maar wat moest hij dan?
Naast ‘stilte’ heeft Jax in de kat nog een andere reddingsboei. De kat… ze bijt! Ze is bang…de kat! Het is bepaald geen kat om zonder handschoenen aan te pakken. Waarschijnlijk heeft ze een gebeurtenis meegemaakt die bepalend is geweest voor haar verdere gedrag. Fay noemt het een asielzoekerskat. In het asiel werd aangegeven dat ze deze onberekenbare lieverd beter niet mee naar huis kon nemen, omdat ze beet…de kat. Jax begreep niet dat deze poes zo kattig kon doen en had zich allang bij het goedbedoelde advies van het asiel neergelegd. Maar Fay zou Fay niet zijn als ze juist deze poes mee naar huis nam. Ze voelde een ‘verbondenheid’ met haar. U begrijpt het al. Gaandeweg zat het kreng dus meer bij Jax op schoot dan bij Fay.
‘Sfeertje’ noemt ze haar. Ze is vaak weg, ons Sfeertje.
Jax besloot tegen beter weten in, dat hij maar eens meer tegengas zou gaan geven. Hij wilde zich niet meer onder laten sneeuwen en ging mee in de discussie. Het risico nemend dat het verzandde in een negatieve sfeer en eindeloze discussies waar hij diepongelukkig van werd. Fay had de neiging om over alles controle te willen uitoefenen. Het laatste woord hebben was vast pandoer. Haar gedrag kwam op hem over als ongecontroleerde geldingsdrang. Fay overschreeuwde zich letterlijk en Jax kreeg hierdoor het verstikkende gevoel dat hij niet meer aan bod kwam en dat zijn mening niet van belang was. Jax ging aan zichzelf twijfelen. Hij hield zielsveel van haar, hij vond ze lief, respecteerde haar en zag hoe hard ze vocht om haar emoties op een rij te krijgen. Er was iets met Fay aan de hand, maar hij kon er zijn vingers niet achter krijgen.
Op het werk voldeed Fay voor haar gevoel nooit geheel aan de verwachtingen van de werkgever. Wachten of niets doen was moeilijk voor haar. Ze werkte hard. Was hard, vooral voor zichzelf. Ze weigerde slachtoffer te zijn. Fay’s ziekteverzuim was minimaal te noemen. Fay wilde er graag bij horen en voldoen aan wat ‘normaal’ wordt beschouwd. Maar toch zat ze vaak niet op haar plaats. Ze voelde zich nooit helemaal geaccepteerd. Eigenlijk had ze andere keuzes willen maken. Een andere richting in willen gaan met haar carrière en haar leven. Fay kon haar mondje roeren, daar lag het niet aan. Haar intelligentie behoedde haar voor pestgedrag op het werk. Het was ook niet zo dat ze met de nek werd aangekeken, maar optimaal was de sfeer op het werk nooit. Fay was gewoon anders, terwijl ze zo niet wilde zijn. Doodmoe werd ze van dit innerlijk conflict.
Haar probleem werd pas zeer laat opgemerkt. Optimaal aanpassen lukte Fay logischerwijze niet altijd en het onbegrip van haar omgeving was stuitend. Achteraf bekeken schortte het misschien aan kennis over haar diagnose. Ja… en aan interesse. Gewoon een schrijnend gebrek aan menselijke interesse in haar werkomgeving. Oppervlakkige collega’s en een sociaal onhandige manager die haar onvoldoende steunde. De wil en de energie om zich te verdiepen in de ander was simpelweg nauwelijks aanwezig op de werkvloer. Het irriteerde Jax. Waarom letten ze niet wat beter op elkaar. Het is toch niet zo moeilijk om even een kop koffie te drinken met een collega?
Jax probeerde van alles maar als Fay boos was doordat haar hoofd weer eens erg vol zat, dan was het juist beter om haar even alleen te laten zijn. De beste oplossing was later terugkomen en hopen op het moment waarop de wedervraag verdampt zou zijn. Jax zwijgzaamheid kreeg geleidelijk de overhand. Alles voor de liefde. Verborgen harmonie heeft zijn waarde! Gedwongen stil ging hij van ellende Sfeertje zoeken. Die de stemming allang had aangevoeld en natuurlijk alweer vertrokken was. Waar was Sfeertje nou? Even klef aan het poezele met de kat van de buren misschien? Ze zou zo wel weer terugkomen. Gaandeweg ga je je toch hechten aan zo’n beest.
Jax kwam op een punt dat de sfeer wat hem betreft überhaupt niet meer gered hoefde te worden en de relatie kwam tot een ontploffing. Het kon niet anders. Dat proces, die explosieve chemie, was volgens Jax nodig om echt tot de kern te komen. Botsen als enige uitweg om werkelijk met elkaar in gesprek te gaan. Fay is hierna professionele hulp gaan zoeken voor haar inconsistente gemoedstoestand en wat Jax al vermoedde, werd bewaarheid.
De juiste hulp krijgen bleek lastig. Er waren enorme wachtlijsten. Maar toch, na veel geduld en diverse onderzoeken was de gestelde diagnose duidelijk een opluchting voor Fay. Een diagnose is geen toverspreuk. Het bepaalt niet wie ze is, maar het zorgde wel voor meer begrip. De achterliggende oorzaken van haar gedrag werden helder nadat ze uitleg had gekregen over het resultaat van de onderzoekingen. Wat ze had, kreeg een naam. Het mysterie werd enigszins ontraadseld. Het geheel moest alleen nog een plaats krijgen en dan pas kon ze opnieuw op zoek naar zichzelf. Een gigantisch acceptatieproces volgde. Het werd een begin van een nieuwe reis waarvan het avontuur overigens allang was begonnen.
Fay mocht nu milder zijn naar anderen en vooral zachter voor zichzelf, want mijn hemel wat was ze streng voor zichzelf. Altijd die innerlijke strijd: ‘als anderen dit kunnen dan kan ik dat ook’. Door de vaststelling kon ze haar manier van denken en de daarop aangepaste uitingsvorm benoemen. Het bleek een enorme vooruitgang voor hun relatie. Jax bleek daarin een kanjer. Hij begreep als geen ander Fay’s angsten en haar hang naar controle. Juist op die momenten dat ze ondersteuning het meest nodig had probeerde hij er te zijn. In tegenstelling tot Sfeertje, die de kunst tot in de perfectie beheerste om hem dan juist te smeren. Om de haat-liefdeverhouding van Jax met de kat hiermee nog maar eens helder uiteen te zetten.
Jax had diep respect voor haar doorzettingsvermogen en vechtersmentaliteit. Voor Fay was het lastig om de gevoelens van een ander aan te voelen. Jax nam de moeite om het beter voor haar te verwoorden. Hij had op internet gelezen dat mensen die beter weten wat ze voelen, hun emoties adequater kunnen bijsturen. Bewust positieve gevoelens voor negatieve in de plaats zetten…of zoiets! Het maakte Fay rustiger en zelfverzekerder. De sfeer werd er in elk geval duidelijk beter op, vond ook Sfeertje…de kat.
Maar zou het genoeg zijn om de relatie te laten voortduren?
***
‘Men tast nog steeds in het duister over de werkelijke oorzaak van de gebogen stammen. De kromme bomen staan griezelig in de mist. Ze zijn relatief klein voor hun leeftijd. Eigenlijk zouden de verborgen bomen minstens 15 meter hoog moeten zijn, maar dat halen ze niet. Op een afstand lijkt het een normaal bos, maar wanneer je het betreedt verandert het in een duistere, spookachtige wereld. Bossen zijn meestal geheimzinnig vanwege wat tussen de bomen schuilt, maar hier zijn het de bomen zelf. En hun vriendjes.
Misschien is de Dennenkrombuigmot wel de aanleiding. Kenners spreken over de ‘Heterocera picea curvus noctua lucens’. Deze lichtgevende nachtvlinders kunnen een invloed hebben op de vorm van de bomen. Zij hebben de den als waardplant. Hun snotjes, een combinatie van speeksel en zijde, smeren ze af aan de takken van de bomen. Het zacht glimmend slijmerig materiaal wordt dan hard en lijkt op rupscocons die aan een waardboom worden vastgehecht. De motjes vormen middels bioluminescentie een blijvend lichtje in een stikdonkere nacht. Een soort ‘glow in the dark’. De zacht blauwe aura levert een buitengewoon sciencefictionachtig verschijnsel op. Het zijn vriendjes op wie je altijd bouwen kan. Fijn om een lichtje in de buurt te hebben dat het altijd doet. Als het begint te schemeren worden zij actief. Nachtvlinders trillen vaak met hun vleugels om vóór het vliegen op te warmen. Het is een mooi gezicht als je hun lichtjes als het ware ziet op laden. Een adembenemend, sprankelend lichtspektakel.
Er is één vrouwelijke nachtvlinder bij, die fonkelt het fonkelst van allemaal. Dat is prinses Tintelding met haar twinkelring. Elke avond draagt ze met trots de twinkelring met lichtblauwe fonkeling. Het prachtige sieraad heeft ze van haar trouwe vriend markies Moerazinder gekregen. Om zijn liefde voor haar te uiten en uit respect voor haar uitzonderlijke moed om haar eigen angst en onzekerheid ter sprake te brengen en met hem te delen. Via die ring staan ze met elkaar in verbinding. Elke keer dat zij aan hem denkt dan fonkelt de ring dat het een lieve lust is. Ze houden zielsveel van elkaar maar helaas kunnen de adellijke nachtvlinders niet altijd bij elkaar zijn. Dat heeft zo zijn redenen. Laten we zeggen dat het een mengelmoes is van liefde voor elkaar, een hoge mate van trots, verschil in karakters, buitengewone omstandigheden, tijdgebrek en verplichtingen elders. Daarom leeft de zeer aantrekkelijke, atletisch gebouwde markies Moerazinder op enige afstand in een naburig bos.’
Fay trekt de lakens behaaglijk iets omhoog en glimlacht om de herkenbare beeldspraak.
‘Tijdens zwoele zomernachten bij warm weer en bij de juiste windrichting, geeft prinses Tintelding geursignaaltjes af om haar markies te lokken. Ze spreidt de vleugels iets uit elkaar om het uiteinde van het achterlijf te tonen. Een kleine glinsterende geurklier wordt daardoor naar buiten geperst. Uit deze geurklier ontsnapt een bepaalde geur. Signaalmoleculen die boodschappen overbrengen worden in de lucht gesproeid. Als de nietsvermoedende markies zo’n uitgezonden stofje opmerkt laat hij alles uit zijn handen vallen om nerveus en opgewonden prinses Tintelding op te zoeken en met haar te paren.’
Jax kiest zijn woorden zorgvuldig en gebruikt expres het woord ‘paren‘. Hij kruipt iets dichterbij en ruikt aan Fay’s haren. Proeft hoe ze ruikt. Hij herkent haar geur uit duizenden. Zou het moment van toelaten dan nu zijn gekomen? Soms wordt het Fay al snel te warm of begint haar arm zwaar te tintelen. Het is dan altijd even zoeken, draaien en voelen naar een evenwicht in positie. Voorzichtig, Fay gruwt van onverwachts tè intiem aanraken, legt Jax zijn hand neutraal op haar buik en gaat verder met zijn verhaal.
“Markies Moerazinder de nachtvlinder, heer van het turfmoeras, is uitgerust met één grote gevoelige antenne. Normaal zou een volwassen dennenkrombuigmot mannetje twee geveerde voelhoorns hebben. Maar onze markies was, na een heimelijk nachtelijk bezoek aan prinses Tintelding, met een enorme snelheid tegen een tak van zo’n gekromde pijnboom aangevlogen. Was het door jeugdige overmoed of was hij dronken van verliefdheid, wie zal het zeggen? In het turfmoeras hadden ze geen kromme bomen. Hij is daarbij één antenne verloren. Het heeft even geduurd, maar hij heeft geleerd goed met zijn handicap om te gaan.’
Fay fronst haar wenkbrauwen. Weer zo’n een subtiele hint?
‘Hij kan zelfs met die ene voelspriet één enkel molecuul van een feromoon kan detecteren dat prinses Tintelding afgeeft. De knapperd! Bij lage concentraties resulteert dat nog wel in een grillige zigzagvlucht in de richting van het lokkend stofje. Vooral bij grote afstand. Maar zijn vlucht wordt steeds stabieler als hij met zijn geveerde antenne steeds meer sekslokstofjes opneemt. Dichter bijgekomen neemt de markies haar geur steeds beter waar en gaat hij recht op zijn doel af. De krachtige lichtblauwe fonkeling van de twinkelring helpt hem bij het navigeren in de nacht.’
Jax probeert naar Fay toe te draaien om haar te kussen, zijn hand glijdt behoedzaam verder naar onder. In gedachten verzonken ontvangt Fay zijn toenadering en kust vluchtig terug, maar zijn hand houdt ze tegen.
“Maar hoe kunnen die nachtvlinders nu die bomen hebben verbogen’, vraagt ze nadenkend.
Nee alsjeblieft, niet denken. Geen rationaliteit nu! Hoppa, alle magie weg. Jax had het kunnen weten. Haar kritisch intelligente vragen zouden vanzelf komen. Verdwaald in zijn eigen vertelling denkt hij koortsachtig na hoe hij de leemte in het verhaal kan dichten.
‘Het voorstadium van de vlinder is de rups. De jeugd hoeft alleen maar te eten, groeien en volwassen worden. Vooral op jonge boompjes kunnen de larven aardig tekeergaan. De vraatsporen en uitwerpselen zijn vaak goed te vinden op de gebogen stam. Misschien dat ze het prettiger vinden om de zuidkant van de boom te nemen. Lekker eten in de warme zon. Ze vieren het licht en drinken het zonlicht op. Waarschijnlijk kunnen de boompjes niet goed tegen dat gekietel, ze maken daarom een langdurige ontwijkbeweging en zo groeit de boom aan één zijde langer door. Vandaar de vorm.’
‘Komt dat zonlicht dan door in dat bos?’
‘Vast wel.’
‘En die rupsen van de nachtvlinders… eten toch vooral loof?’
‘Ja bijdehandje’, zucht Jax, ‘maar deze Heterocera piceacurvus noctua lucens rupsen lusten alleen de schors van de zuidkant van kromme pijnbomen’. Kennelijk moet hij nog even door!
Fay voelt en hoort de irritatie in zijn te nauwkeurig uitgesproken antwoord. O jee, ze bijt op haar lip, deed ze het weer?
Ja, ze deed het weer!
***
‘Sfeertje’, riep Jax bestraffend toen hij bij binnenkomst de kat plukken wol uit Fay’s Merino schapensloffen zag klauwen. Vliegensvlug maakte Sfeertje zich uit de pootjes. Jax hoorde dat Fay in de slaapkamer bezig was, wilde haar begroeten en liep de trap op. Ter verwerking van haar eigen problematiek had ze de ragebol agressief door de oksel van het plafond gesleurd. Jax zag de krassen op het stucwerk. Fay was bezig met het verschonen van het bed en met een aanvankelijk lichte aarzeling hielp hij haar het dekbed glad te trekken. Bloemetjes? O jee, werd het weer zo’n avond?
Ze waren nooit een stel geweest dat elkaars zinnen afmaakte. Geleidelijk aan zijn ze vermoeide partners geworden, die door de lange reis opgehouden waren met naar elkaar te luisteren. Fay zat aan haar vaste plek aan de tafel. Jax slikte toen ze hem het voorstel deed en keek naar haar gezicht. Het besef drong door dat hij weer eens verstrikt was geraakt in een totaal verkeerde inschatting van haar gemoedstoestand. Hij had juist het idee dat het de laatste tijd al veel beter ging samen. Jax voelde zijn woorden al van zijn hersens naar zijn stembanden afdalen om een sarcastische opmerking te plaatsen, maar hield zich in. Fay zou het niet begrijpen. Dit was een wedstrijd die niet gewonnen kon worden. Hij stelde gelaten de wedervraag: ‘En jij dan?’
Alleen zijn is soms lastig. Maar samen zijn is vaak nog moeilijker. Laten we eerlijk zijn. Soms is het wat het is en is er verder niets aan te doen. Dan moet je kunnen accepteren, loslaten en kijken hoe dat je er samen het beste van kunt maken. Daarom hebben ze samen besloten dat het best voor iedereen was dat Jax zijn koffers zou pakken. Niet voorgoed. Noem het een latrelatie. Ze zouden wel zien wat de toekomst hen zou brengen. Fay en Jax hielden van elkaar. Maar op de één of andere manier konden ze niet met maar ook niet zonder elkaar. Er was moed voor nodig om een ander pad te kiezen dan ze zich aanvankelijk hadden voorgesteld. Jax hield de sleutel van haar woning. Zodat bij hartstochtelijke behoefte aan lust, genegenheid en liefde, hij ook diep in de nacht bij haar kon schuilen.
Spannend vond Fay het. Toen ze voor de eerste keer in haar slaap stiekem een naakte man tegen zich aan voelde vleien en ze heerlijk van achter bij haar borsten werd vastgepakt. Om dan sluimerend, verschrikt tot het besef te komen dat ze wel eens door een totaal wildvreemde van achter genomen zou kunnen gaan worden. Het vertrouwen in Jax was volledig. Dat wel. Ze herkende ze zijn geur, zijn manier van voorzichtig toenadering zoeken en zijn ademhaling. Maar in het halve droommoment was ze er nooit helemaal zeker van. Wie zegt dat het Jax was die daar midden in de nacht intiem tegen haar aanschurkte?
Altijd even zoeken naar de juiste positie. Het moest passen. Hij lepeltje-lepeltje tegen haar rug. Zij, zoekend met haar billen uitnodigend naar achter om met haar bilnaad zoveel mogelijk contact te maken met zijn welwillende pik. Hij, met gretige grip haar bovenliggende borst vastnemend. Wijsvinger en duim strategisch vrijgehouden, mocht er strakjes onverhoopt gebruik gemaakt moeten worden van extra triggerpoints, zijnde haar tepels. Als Fay éénmaal geestelijk de acceptatie had bereikt en voor het minnekozen open stond, kon het snel gaan. Vrijen is klaarblijkelijk een mindset. Ze hoefde zich alleen maar op het juiste ogenblik in zichzelf te keren en te concentreren. Tintelend van ingehouden verwachting was de vochtigheidsgraad in haar onderbuik in no time jaloersmakend hoog. Op zo’n moment zat Jax soms al in haar voordat ze zich om kon draaien. Ze ontving zijn in tempo opstuwende stoten met snel toenemende gretigheid.
Maar soms wanneer Fay meer tijd nodig heeft, als ze niet in de stemming is, of als dag niet gegaan is zoals ze zich had voorgenomen, dan wil ze altijd onder haar bloemetjes dekbed slapen. Voor Jax een teken dat hij haar met omzichtigheid moet benaderen. Jax doet dan meer zijn best om met begrip en geduld naar haar problemen te luisteren. Hoe langer hij naar haar luistert hoe meer hij hoort hoe zij zichzelf antwoord geeft. En soms…soms bij voldoende inspiratie, vertelt hij haar een verhaal. Een verhaal om de kat bij de melk te zetten. Een verhaal om langzaam en met rustige stem haar mindset te verleiden.
En dit…dit is zo’n avond!
***
‘Weet je wat ik denk?’, fluistert Jax in haar oor. Fay haalt haar schouders op en draait haar hoofd verwachtingsvol naar hem toe.
‘Ik heb het sterke vermoeden dat het ‘luisterbomen’ zijn. Laag bij de grond maken de boomstammen een abrupte kromming naar beneden, om vervolgens in een sterke boog weer omhoog te groeien. Je kunt dus best op het begin van de stam gaan zitten. Als je tegen ze praat, neigen ze naar je toe om een goede luisterhouding aan te nemen. Ze buigen zich over je heen. De boom ontfermt zich zo ook fysiek over de spreker en biedt als het ware een beetje troost. Het verhaal gaat dat er bomen bij zijn die er ruim vóór de tweede wereldoorlog al stonden. Die bomen moeten toch heel wat gevoelige verhalen hebben aangehoord. Het zullen niet voor niets ‘pijnbomen’ zijn? Aangezien ze in de loop der jaren al vele malen in vertrouwen zijn genomen, zijn ze waarschijnlijk zo gegroeid.
Als de nacht dreigt te vallen, begeleiden de Dennenkrombuigmotten op bevel van de luister van het luisterbomenbos, prinses Tintelding, alle menselijk aanwezige personen in het bos vriendelijk maar beslist naar de bosgrens. Zwevend tussen begrip en ongeduld blijven ze om hun hoofd vlinderen; of de plakkers nu toch eindelijk ook daadwerkelijk willen vertrekken! En als dan alles tot rust is gekomen, dan komen de bomen tot leven. Heel geleidelijk zoeken de luisterbomen elkaars warmte op om troost en liefde te vinden.’
Jax vleit zich voorzichtig dichter tegen Fay aan. Fay antwoordt door genoeglijk met haar rug naar hem toe te schuiven.
‘Door hun specifieke vorm gaan ze dan ‘lepeltje-lepeltje’ tegen elkaar aan staan. De vrouwelijke bomen met hun prachtige curve en de mannelijke bomen met hun krachtig gekrulde vorm. Elke boom zoekt dan zijn/haar eigen partner. En weet je? Sommigen passen perfect en vloeien in elkaar alsof het één boom is. En als het dan een beetje wil, dan hebben ze een hele fijne nacht samen. Met misschien volgend jaar wel een krom babyboompje erbij in het bos. Of als het er veel zijn dat jaar, een ‘babyboom’!’
Grinnikend glimlachend duwt Fay haar billen naar achter.
‘Oeps, wat voel ik nu?’ Ze steekt haar hand tussen hun in en neemt zijn erectie in haar hand.
Ferme grip. ‘Het klopt’
‘Ja, hij klopt al een tijdje’, antwoordt Jax droog
Lachend: ‘volgens mij ben jij uit hetzelfde hout gesneden. Tenminste als ik de mate van kromming zo voel, dan heb ik nu de juiste luisterboom gevonden’.
Ach ja, het duurt even, maar dan heb je ook wat!
Sfeertje springt op het bloemetjesdekbed, nestelt zich aan het voeteneind en spint intens. Het snorrend geluid is een teken van welbevinden. Jax reageert met een volstrekt begrijpelijke en legitieme reactie. Hij strekt rap zijn been onder de lakens om Sfeertje met een minder subtiele voetbeweging rigoureus van het bed af te tikken. Opzouten! Geen pottenkijkers nu. Je gaat als kat toch niet op hetzelfde bed liggen spinnen terwijl hier zij hier hartstochtelijk aan het ‘bomen’ zijn!
Zijn we hier getuige van de geboorte van een nieuwe betekenis van het werkwoord ‘bomen’? ‘Bomen’ in de ervaring van een zeer prettige, stille manier van communiceren. Zonder woorden, knuffelend bomen! Heel bijzonder.
Om het extra feestelijk te maken kan je ‘bomen’ ook luister bijzetten door er ‘luisterbomen’ van te maken. Dat is luisteren met een enorm knuffelgehalte. Erg speciaal!
En zij boomden in deze erotisch onrustige nacht, nog diep en gelukkig.
***
’s Morgens, in het sluimerende moment tussen slapen en wakker worden, gaat de wekker af en wordt met een ferme tik afgezet. Een doezelmoment van acht minuten. Een gelukzalig moment van wakker worden doordringt Jax lijf als hij beseft dat Fay naast hem ligt. Hij strekt zijn benen en rekt zich uit. Een herkenbaar kreuntje naast hem, een woelend draaimoment in bed en die voelende, zoekende hand van Fay. Strelend en gericht op zijn onderbuik. Haar ochtendritueel; ‘s morgens moet Fay altijd weten hoe Jax vriend erbij ligt,…of staat. Bij de laatste ‘status’, is er immer haar gelukzalige glimlach. Een vriendelijk kneepje in zijn pik als afscheid is dan het begin van de dag. Hup, eruit jongen, douchen!
Maar vandaag niet. Fay komt lepeltje-lepeltje tegen zijn rug aan liggen en streelt over Jax buik. Neemt zijn licht gekromde erectie ter hand en komt bedachtzaam zacht fluisterend met haar prangende vraag:
‘Is ze knap… prinses Tintelding?’
© Mikes