Het is weer zaterdagavond en we zitten met zijn zessen in onze favoriete kroeg. Natuurlijk is Elsa eerst weer het middelpunt, vooral bij Ada en Helena. Elsa is nu achttien weken ver, maar een buikje kan ik bij haar nog niet ontdekken. Of ze verstopt het goed, maar dat zal wel niet. Haar kleren zijn niet wijd en ik denk dat ze haar buikje juist wel zou willen laten zien. De door mij verwachte kettingreactie is vooralsnog niet op gang gekomen. Wat dat betreft had ik het dus mis. Goed, we zijn dan ook pas zes weken verder. Als er hier en daar al wat geprobeerd is, dan is het niet gelukt. Of te vroeg om het al te vertellen, dat kan ook. Eigenlijk heb ik het dan over Ada. Helena heeft geen partner, dus daar is weinig te verwachten. Bij Carolina is ook niets op komst. Ik heb gezien dat ze ongesteld is geworden. Ook slikt ze nog gewoon de pil. Wellicht is het zielig dat ik nog regelmatig even gluur, maar misschien is het voor mij een manier om het te verwerken. Het zien dat mijn ex er niet gelukkiger op geworden is, eerder integendeel. Het spannende van een grote pik is er wel af. Van Luuk weet ik het niet, al lijkt hij wel tevreden dat hij nu een vrouw met echte tieten naast zich weet. Tja, wat kan ik zeggen. Niet meer dan zielig. Had hij nu maar vrienden bij wie hij kan pronken met mijn ex.
Het is weer gezellig. Helena lijkt weer op te bloeien, al zit ze wel nog steeds in een vechtscheiding. Op die manier is het ook een stuk lastiger om het los te laten. Toch hebben de twee avonden dat ze bij mij op bezoek is geweest haar duidelijk goed gedaan. Als ik ooit ontslagen word, is een carrière als therapeut wellicht iets voor mij. Nee, grapje natuurlijk. Ik help Helena graag, maar de hele dag de ellende van anderen aanhoren, nee dank je. Ik merk dat Helena mij deze avond ook wat meer opzoekt. Ik vind het prima. Ik kan goed met haar praten en in deze ontspannen setting maakt ze zelfs weer grapjes. Ja, ook Helena komt er weer bovenop. Als we eventjes apart zitten is ze toch even ernstig.
“Nog bedankt voor de tip. Luuk was inderdaad geld weg aan het sluizen. Daar heeft mijn advocaat nu een stokje voor gestoken. Dit werkt ook tegen hem in de rechtszaal. Hij zal er wel spijt van hebben dat hij jou heeft toevertrouwd dat hij nog een aparte rekening heeft. Ik wist dat zelfs niet.”
Nee, dat kon Helena ook niet weten. Die rekening heeft hij onlangs pas geopend, alleen met het doel om geld weg te sluizen. Eigenlijk kon ik dat ook niet weten, maar ja. Nog een reden om mijn ex en haar nieuwe vriendje nog even te blijven volgen. Na weer een fantastische avond, breng ik Helena naar huis. Ze heeft op dit moment geen auto, vandaar. Hopelijk dient de rechtszaak snel, want als ik haar advocaat een beetje goed schat, dan is de auto waar Luuk nu in rijdt binnenkort van Helena. Ik breng haar netjes naar haar ouders. Het lijkt wel alsof ik weer een schoolvriendinnetje naar huis breng, hopend op een afscheidskusje dat niet gaat komen. Die kus komt er ook nu natuurlijk niet. Wel weer een dikke knuffel die ze mij onhandig geeft, gebogen over de versnellingspook. Ik zag hem niet aankomen, maar het is daardoor niet minder prettig.
“Ik vind jou echt prettig gezelschap. Is het goed als ik volgende week nog een keer gezellig langskom?”
“Ja, hoor, je bent altijd welkom. Ik zou het leuk vinden als je weer eens op bezoek komt.”
“Maandag dan?”
Ik knik. “Ja, prima. We hebben een date.” Ze moet lachen en geeft mij nog een tikje op mijn bovenarm voordat ze uitstapt.
Ik weet niet of het een succes wordt, maar ik probeer er voor de grap een echte ‘date’ van te maken. Ik verschuif wat met de meubels, zodat de bank precies tegenover de TV komt te staan. Ook de rest zet ik vast in gereedheid. Als Helena binnenkomt, ziet ze meteen dat er iets veranderd is in de woonkamer. Ik zeg dat ze op de bank plaats moet nemen. Dat doet ze, met nog steeds een vragende blik. Ik sluit de gordijnen en maak de elektrische kaarsjes aan die ik overal in de woonkamer heb gezet. Ik zet twee glazen klaar en een koude fles coca cola. Ook pak ik een groot pak met popcorn, maak de lamp uit en ga naast Helena zitten. Met de afstandsbediening bedien ik de dvd speler. De film begint. Ik heb een romantische komedie gekozen. Opnieuw kijkt ze mij aan alsof ik niet goed spoor. Daar trek ik mij niets van aan en ga zelfs tegen Helena aan zitten. Het pak met popcorn zet ik tussen ons in, rustend op een deel van haar been en een deel van het mijne.
Stoïcijns kijk ik naar het begin van de film. Op een gegeven moment doet Helena hetzelfde. Na ongeveer vijf minuten sla ik gewoon een arm om haar schouders. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat ze opnieuw naar mij kijkt. Ze laat het toe, zonder ook maar een millimeter bij mij weg te schuiven. We drinken cola en eten popcorn. Maar wat we vooral doen is lachen. De film is echt enorm humoristisch. Er zijn momenten dat vooral Helena er bijna in blijft. Ongemerkt heb ik het pak met popcorn naar mijn schoot verplaatst. Helena past zich automatisch aan. Terwijl ze naar de TV kijkt vindt haar hand iedere keer weer de opening van het pak, waar dit ook staat. Helaas heeft de film ook een einde. In het semi donker drinken we nog wat en maken de rest van de popcorn soldaat. We praten over de film en nog wat andere banale zaken. Dan bedankt Helena mij voor de leuke en gezellige avond. Voor ze gaat, geven we elkaar nog een knuffel. Het geeft mij een ongedefinieerd apart gevoel. Volgens mij voelt Helena hetzelfde, want ze trekt zich plotseling terug.
“Nou, tot de volgende keer maar weer” en dan vertrekt ze.
De volgende avond belt Helena mij op. Ze had het erg leuk gevonden, de ‘bioscoopavond.’ Of ik zin heb om haar de volgende avond bij haar ouders op te halen. Ik vraag wat de bedoeling is, maar ze laat niets los. Woensdagavond parkeer ik mijn auto dus voor de woning van Helena’s ouders. Ze staat al op mij te wachten, dus ik hoef niet aan te bellen. Ze zegt hoe ik moet rijden. Het wordt deze keer een echte bioscoop. Helena heeft tot mijn verbazing een spannende thriller uitgezocht. Zij zorgt ook voor de popcorn en de cola. We installeren ons en deze keer sla ik meteen een arm om haar schouders. Deze keer krijg ik een lach als reactie. Helena is echt geweldig als ze naar een film kijkt. Ze zit helemaal in het verhaal en ze leeft helemaal mee. “Pas op” hoor, ik haar mompelen, alsof de actrice het kan horen. Bij echt spannende momenten knijpt ze zelfs in mijn been. Ze schrikt op de juiste momenten. Af en toe is het amusanter om naar Helena te kijken dan naar de film, die overigens meer dan de moeite waard is.
Na de film neemt ze mij nog mee naar een café. Het is er rustig en we praten wat over de film. Uit het niets vraagt ze of ik al een ander heb. Ik ontken en ze wil weten of ik nog een relatie aan wil gaan. Ik weet waar ze naar toe wil. Als iemand je zo teleurstelt, zoals Luuk en Carolina bij ons hebben gedaan, dan geeft dat een knauw in het vertrouwen in de medemens. Ik zeg dat ik het wel op mij af laat komen. Wie weet kom ik weer iemand tegen. Tenslotte zijn er ook veel koppels wel met elkaar oud geworden. Ze vraagt dit niet voor niets, dus kaats ik de bal terug. Ik wil weten hoe zij er tegenover staat. Dan komt de aap uit de mouw.
“Ben ik wel aantrekkelijk? Het is wel duidelijk waarom Luuk op Carolina is gevallen. Zij heeft van die grote, uh, je weet wel. Ze straalt ook al zoveel vrouwelijkheid uit.”
Ik doe alsof ik gek ben en zeg alleen maar “en?”
“Ja, dat heb ik dus niet. Ik ben maar een grijze muis en ik heb al helemaal geen.“ Helena kijkt omlaag, naar haar handen die op haar schoot liggen. Ik pak haar kin en zorg ervoor dat ze naar mij moet kijken.
“Nu moet je eens goed naar mij luisteren jongedame. Jij doet met jouw uiterlijk voor niemand onder. Jij bent super aantrekkelijk en er lopen miljoenen mannen op deze aarde rond, die heel graag jouw partner zouden willen worden. Dat Luuk denkt dat een vrouw met grote tieten beter is, zegt meer over hoe bekrompen hij is dan over mannen in z’n algemeenheid. Ik weet zeker dat jij nog eens een goede match aan de haak zal slaan. Denk dus niet dat je minder bent dan andere vrouwen, want dat is niet zo. Daarbij zijn kleine borsten net zo aantrekkelijk als die grote joekels. En ik wil Luuk nog wel eens spreken als Carolina’s borsten over een aantal jaren nog meer gaan hangen. Nee, die gaat nog spijt krijgen dat hij een dergelijke geweldige vrouw heeft laten lopen.” Helena ziet dat ik het meen. De verlegen lach is terug.
“Dank je. Dat is lief van jou om dat te zeggen.” Ik schud met mijn hoofd.
“Dat is niet lief, maar gewoon de waarheid.”
Helena gaat over op een ander onderwerp en dan is het tijd om haar weer naar haar ouderlijk huis te brengen. Deze keer ben ik voorbereid op de knuffel. Toch verrast ze mij weer, door ook even snel haar lippen op de mijne te plaatsen. Het duurt minder dan een seconde en het contact is flinterdun. Toch gaat er een rilling door mij heen. Snel stapt ze uit, daarbij mij nog een prettige avond wensend. Enigszins verward rijd ik naar huis.
Zaterdagavond ga ik Helena weer ophalen om uit te gaan. Elsa haalt met haar man Ada en Daan op. Elsa drinkt toch niet meer sinds ze zwanger is, wat ik heel verstandig vind. Een buikje zie ik nog steeds niet bij Elsa, al zijn we weer een week verder. In tegenstelling tot vorige week, kletst Helena weer meer met haar vriendinnen. Geen probleem, want Milan en Daan zijn ook geen vervelend gezelschap. Wat kletsen, drinken en dansen. De avond vliegt weer voorbij omdat het zo gezellig is. Hoewel er nooit overmatig gedronken wordt, heb ik het idee dat Helena een paar biertjes meer gedronken heeft dan anders. Niet dat ze dronken is, maar wel vrolijk aangeschoten. Als ik haar naar huis breng is ze ook wat lacherig, wat mijn vaststelling nog eens bevestigt. Geen kusje deze keer, maar wel een vluchtige knuffel.
Thuis gluur ik nog even naar mijn ex. Ze zit een spelletje te spelen op haar computer. Luuk ligt al in bed. Niets spannends dus.
Op woensdagavond krijg ik een telefoontje van Helena. Ik had gehoopt dat ze al eerder een keer langs zou zijn gekomen, want ongemerkt ben ik gesteld geworden op haar gezelschap. Ik ben blij dat ze weer contact opneemt. Ze wil graag nog een keer een filmavond met mij doen. Natuurlijk heb ik daar niets op tegen.
“Dan kom ik vrijdagavond. Ik wil dan eerst graag naar jouw favoriete film kijken, en daarna kijken we naar mijn favoriete film. Maar laat dat kaarsengedoe maar zitten”. Ik snap de hint. Achteraf vond ik het zelf ook wel een beetje teveel van het goede. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Dat geldt ook voor mij. Natuurlijk vraag ik mij af met welke film Helena vrijdag aan zal komen zetten. Welke film ik ga kiezen weet ik al, ook al ben ik niet zeker of Helena hem ook goed zal vinden. Maar het is mijn favoriete film, en die wil ze graag zien.
Vrijdag ben ik al de hele dag nerveus. Ik begrijp mijzelf niet. Er komt gewoon een goede vriendin op bezoek waarmee ik samen naar wat films ga kijken. Zoals afgesproken loopt ze rond zeven uur via de achterdeur naar binnen. Ook zoals afgesproken, geen semi ‘romantisch gedoe’ deze keer. Ik heb wel de chips en drank klaar staan. Om kwart over zeven start ik mijn film. Het is een Spaanse film, getiteld ‘Abre los ojos.’ Natuurlijk met Nederlandse ondertitels. Ik vind Spaans een mooie taal, maar ben haar helaas niet machtig. Tot mijn opluchting gaat Helena helemaal mee in het verhaal. Mijn angst dat ze de film niet mooi zou vinden blijkt ongegrond. Het is niet alleen vanwege Penélope Cruz dat ik deze film zo goed vind. Het verhaal is goed opgebouwd en het einde is verrassend.
“Die film ken ik toch” hoor ik haar op een gegeven moment mompelen.
Dat zou heel goed kunnen. Er is namelijk een Amerikaanse remake van deze film gemaakt. Het mooie is, dat Penélope ook in die film de vrouwelijke hoofdrol speelt, maar dan naast Tom Cruise. Op een gegeven moment komt er een seksscène. Heel suggestief natuurlijk. Het is tenslotte geen porno. Tijdens het ‘neuken’ zie je alleen de bovenlichamen in beeld. Wel zijn Penélope ’s borsten goed te bewonderen. Ik kan er niets aan doen, maar ik voel iets groeien in mijn broek. Niet voor niets heb ik het beeld van mijn favoriete actrice in mijn gedachten opgeroepen in de periode dat ik moeite had om stijf te worden tijdens de seks met Carolina. Helena kijkt geboeid naar deze scène. Jammer dat ik niet aan haar kan zien of het haar net zo opwindt dan het bij mij doet. Als de film is afgelopen weet ze het zeker.
“Ik heb al eens een andere versie van deze film gezien. Deze is beter. Je hebt een goede smaak. Hopelijk vind je mijn film ook mooi.”
Ik zorg dat er weer voldoende chips zijn en vul de glazen nog een keer. Helena heeft ondertussen, terwijl ik een nieuwe fles cola aan het pakken was, mijn dvd uit de speler gehaald en die van haar erin gestopt. Het hoesje heeft ze al terug in haar tas gedaan. Ik heb dus nog steeds geen idee welke film het is. Om tien over negen start dan eindelijk Helena’s favoriete film. Tot mijn verrassing is het een film die denk ik het beste onder de categorie sciencefiction geplaatst kan worden. De titel is: ‘Cloud atlas’ en ik heb hem nog niet eerder gezien. In het begin heb ik wat moeite om het verhaal te volgen. Beter gezegd, de verhalen te volgen. Dat lukt pas als ik door heb dat de film zich in zes tijdzones afspeelt. Sommige in het verleden, andere in het heden en zelfs in de toekomst. Het verhaal gaat op en neer in de tijd. Wel zijn alle tijdzones op de een of andere manier heel ingenieus met elkaar verbonden. Ook merk ik dat sommige acteurs verschillende rollen spelen en in verschillende tijdzones terugkomen. De film wordt steeds boeiender. Ook in deze film zit een seksscène, zelfs iets explicieter dan die met Penélope. Nu zijn ook de onderlichamen te zien tijdens het vrijen. Het kontje van de actrice is duidelijk in beeld als ze op haar geliefde zit, al is de geslachtsgemeenschap als dusdanig niet te zien. Ook dit is natuurlijk geen porno. Ook de tietjes van de Aziatisch uitziende actrice zijn te bewonderen. Opnieuw groeit er iets in mijn broek, maar ook nu is aan Helena niet te zien of zij er ook opgewonden van raakt. Het is een erg lange film. Een paar minuten voorbij middernacht begint de aftiteling.
Ik complimenteer Helena met haar keuze. Het is echt een goede film. Ik neem mij voor om hem nog een keer te kijken. Niet alleen omdat ik in het begin niet doorhad hoe de film in elkaar zat, maar ook omdat ik denk dat ik de volgende keer meer belangrijke aanwijzingen zie die ik nu gemist heb. Grappig is dat bij de aftiteling blijkt dat sommige acteurs nog meer rollen hebben gespeeld dan ik in eerste instantie dacht, maar dat ze geheel onherkenbaar waren. Dit zou zo maar eens mijn nieuwe favoriete film kunnen worden. Alleen jammer dat Penélope er niet in mee speelt. Ondanks het late tijdstip wil Helena weten wat ik van de film vond. Oprecht enthousiast geef ik mijn mening. Ook zij is blij dat haar keuze bij mij in de smaak valt. We praten over belangrijke scènes. Plots vraagt ze of ik het niet erg vond dat er een vrijscène in zat. Natuurlijk niet. In ‘mijn’ film zat tenslotte een vergelijkbare opname. Het is ook niet ongewoon dat dit soort scènes in meer goede films terugkomen. Dan wil ze weten of ik de bewuste scène opwindend vond. Ik weet niet waar Helena naar toe wil, maar ik wil eigenlijk wel toegeven dat ik er wel wat opgewonden bij ben geworden. Dat ik er een stijve van heb gekregen, dat houd ik maar voor mij.
“Echt waar? Vond je die actrice dan knap? Toen ze naakt was, bedoel ik. Vond je haar mooi? Ze had hele kleine borsten. Vond je dat dan toch opwindend?”
Het is mij nu wel duidelijk dat Helena een behoorlijk complex heeft betreffende haar borsten, of beter gezegd, het ontbreken daarvan. Ik begrijp het niet.
“Ja, ik vind dat die actrice mooie borsten heeft, omdat ze bij haar passen. Net zoals jij perfect bent met hoe je er uit ziet. Grote tieten maken jou niet aantrekkelijker, omdat je al een hele mooie vrouw bent. Integendeel zelfs. Een C-cup of groter past niet bij jou. Jij bent mooi, lief en aardig. En grote tieten maken je als persoon ook niet beter. Ik kan het weten, want ik ken er een met grote borsten en die bleek voor geen meter te vertrouwen.” Ik weet weer een verlegen lach op haar mooie gezicht te toveren.
“Mooi, lief en aardig. Dat vind ik ook van jou.”
Helena buigt naar mij toe en geeft mij weer een vluchtig en zacht kusje, net als vorige week woensdag. Het geeft ook weer die prettige tinteling.
“Wauw” zeg ik. “En je kunt ook nog eens heel lekker kussen. Ik denk dat ik heel snel nog een compliment moet verzinnen.” Ik bedoelde het als een grapje, maar Helena wordt heel serieus.
“Dat hoeft niet.” Opnieuw buigt ze naar mij toe voor een kusje. En nog een. Een hele serie van die heerlijk vluchtige kusjes volgen. Als ik haar ritme door heb, kus ik haar net zo voorzichtig terug. Voor Helena is dat het teken om de kusjes langer te laten duren. Ook duwt ze haar lippen steeds steviger op de mijne. Steeds intenser worden onze kussen, totdat we in een langdurige passionele kus terecht komen. Ik heb geen idee wie het initiatief heeft genomen, maar ineens zijn onze tongen erbij betrokken. Het ging op een natuurlijke wijze, heel ongedwongen. Ik krijg er een heel gelukkig gevoel van. Voor de derde keer deze avond begint in mijn broek wat te groeien. Serieus te groeien. Ook Helena laat het duidelijk niet onberoerd. Zachtjes begint ze te kreunen op mijn mond. Zo lief zachtjes, dat het gewoon geil is. Ik begin haar zij te aaien. Eigenlijk automatisch en onbewust, maar doordat ze iets harder gaat kreunen word ik mij bewust van wat ik aan het doen ben. Ook wordt onze kus nog intenser. Hierdoor gesterkt laat ik mijn hand steeds dichter bij haar borsten aaien, totdat ik ze heb bereikt. Ik voel de bh die ze onder haar blouse aan heeft, als ik daar grote draaiende bewegingen maak. Het is duidelijk tot genoegen van Helena. Mijn verbazing is dan ook groot als ze plotseling de kus verbreekt en mij van zich af duwt.
“Sorry” zegt ze, geheel buiten adem. Op haar wangen zijn duidelijke lichtrode blosjes te zien. Ze staat op en loopt hard, bijna rennend door de achterdeur weer naar buiten. Ze laat mij totaal verbouwereerd en met een enorme harde pik achter. Wat heb ik zonet fout gedaan? Ging ik te snel? Wilde ze alleen maar kussen, maar niet meer? Denkt ze nu dat ik een oversekste smeerlap ben die misbruik wilde maken van de situatie? De onzekerheid vreet aan mij. Het laatste wat ik wil is Helena kwetsen. Daarvoor is ze een te goede vriendin. Wat moet ik nu? Moet ik haar bellen om mijn excuses aan te bieden? Maar waarvoor precies, als ik niet zeker weet wat ik verkeerd heb gedaan. Dit is ongelooflijk frustrerend. Ik besluit dat het beter is om niet te bellen. Ik ga dan maar naar bed, maar het duurt nog een tijdje voordat ik in slaap val.
De hele zaterdag heb ik een vervelend gevoel. Ik verheug mij op vanavond, want er is weer iemand jarig. Hoera, hoera. Elsa wordt zesentwintig. Of eigenlijk morgen pas, maar ze viert het vandaag. Ik zie er tegenop om Helena weer te zien, na het op zijn minst vreemde afscheid. Erger nog, ik heb haar vorige week beloofd dat ik haar op zou halen. Van de andere kant wil ik haar ook weer graag zien. Door de gemixte gevoelens begrijp ik mijzelf niet meer. Ik vraag mij af hoe iemand die gewoon een vriendin is mij zo in verwarring kan brengen. Beloofd is beloofd. Ik rijd naar haar ouderlijk huis om Helena op te halen. Ze staat deze keer niet klaar, maar komt naar buiten als ik op weg naar de voordeur ben. Zij zegt niets, en ik weet ook niet goed wat te zeggen. Zwijgend stapt ze in en in dezelfde stilte rijd ik door naar het huis van Elsa en Milan. Daar voegen we ons bij Ada en Daan, die er gelukkig al zijn. Ook praten we wat met familie en andere vrienden van Elsa en Milan. Ik probeer het gezellig te houden, en het lukt ook wel. Graag had ik dat Helena met mij zou praten over gisteravond, maar we negeren elkaar. Elsa is vandaag dubbel het middelpunt. Jarig en zwanger. Ze straalt helemaal. Wel zie ik nog steeds geen buikje, als is ze met twintig weken nu wel theoretisch op de helft van haar zwangerschap. Ik had gedacht dat het ondertussen te zien zou moeten zijn. Wellicht is dat bij iedere vrouw anders, maar meer waarschijnlijk is dat ik er geen verstand van heb.
Het wordt best laat, maar Helena is nog steeds geanimeerd in gesprek met Ada. Omdat er nog maar weinig gasten zijn, hebben we één groepje gevormd. Eigenlijk wil ik al een tijdje naar huis, maar Helena heeft het duidelijk nog gezellig. Dat is nu eenmaal een nadeel als je iemand mee laat rijden. Toch komt het moment dat het feest echt op zijn einde loopt. Het is weer ijzig stil als ik Helena naar huis breng. Plots spreekt ze dan toch tegen mij.
“Kunnen we nog even naar jouw huis gaan, ik denk dat we moeten praten.”
Het enige wat ik doe is een knikje geven, maar inwendig ben ik blij dat ze met mij praat. Het wordt misschien geen prettig gesprek, maar het is beter dat we kunnen zeggen wat ons dwars zit. Ik ben echt wel benieuwd wat ik fout heb gedaan. Ik moet even omschakelen, omdat ik nu een andere route naar huis moet rijden. Toch heb ik al vlug de snelste route gevonden. Helena loopt stil achter mij aan naar binnen. Helena gaat op de bank zitten en ik loop naar de keuken. Ongevraagd maak ik voor ons beide een mok met thee. Terwijl ik dat doe, blijf ik in de keuken. Ik probeer mij het komende gesprek te visualiseren. Het is handig als ik mijn antwoorden al klaar heb op haar verwijten. Twee dampende mokken met thee zet ik op de salontafel en ik ga ook op de bank zitten. Wel houd ik een gepaste afstand. Ik probeer Helena voor te zijn.
“Luister, Helena. Het spijt me als ik mij gisteren ongepast heb gedragen. Het is nooit mijn bedoeling geweest om jou te kwetsen. Onze vriendschap bete…”
“Ssht” zegt Helena, terwijl ze een vinger tegen mijn lippen legt. Ze lacht. Haar mooie ogen kan ik niet peilen. Verbazing, opluchting, misschien nog iets anders of een mengeling van emoties.
“Het lag niet aan jou.” Ze schuift naar mij toe en ze begint mij te kussen. Geen voorzichtige vluchtige kusjes, maar een echte volle kus. Automatisch kus ik haar terug, maar mijn hersenen moeten nog het een en ander verwerken. Begrijp ik mezelf niet of begrijp ik Helena niet? Ben ik hier te dom voor? Is Helena toch niet boos op mij? Natuurlijk niet, anders kuste ze mij nu niet met zoveel passie. Onze tongen hebben elkaar weer op de een of andere manier gevonden. Mijn gedachten verdwijnen naar de achtergrond. We zijn weer op het punt waar we gisteren gebleven zijn. Bijna dan. Ik ben nog alert genoeg om mijn handen thuis te houden. Ik ga niet dezelfde fout maken als gisteren. Helena kruipt tot mijn verbazing op mijn schoot. Met beide handen heeft ze mijn hoofd vast. Onze monden lijken wel vastgelijmd. Toch weet Helena zich uiteindelijk te onttrekken uit onze kus. We kijken elkaar in stilte aan, seconden lang. Dan trekt Helena haar hard rock café T-shirt uit. Ze laat het op de vloer vallen. Haar kinderachtig aandoende smetteloos witte bh is zichtbaar. Ik kijk besluiteloos afwisselend naar de bh en haar gezicht. Wat wordt van mij verwacht? Gelukkig neem Helena het initiatief. Ze pakt mijn handen en legt deze op haar borsten. Ze legt haar handen op de mijne. Pas als Helena over mijn handen begint te wrijven, weet ik dat het echt goed is. Ik kopieer haar handeling en aai zo over haar bh.
“O ja, lekker.”
Het is dus inderdaad goed. Helena laat mijn handen los, vertrouwend dat ik mijn handen niet van haar borsten zal halen. Dat doe ik ook niet. Ik laat mijn handen gemakkelijk onder haar bh door schuiven. Daar ga ik verder met wat ik eerst over haar bh deed. Kleine harde tepels voel ik bewegen onder mijn handpalmen. Helena maakt weer die lieve, zachte kreuntjes. Ze brengt haar handen naar haar rug en klikt de bh los. Ze wurmt haar armen uit de bandjes en laat ook de bh op de vloer vallen. Ik buig naar Helena toe, haal één hand weg en neem de stijve tepel in mijn mond. Hard begin ik eraan te zuigen. Helena heeft haar hoofd achterover gebogen. Ze murmelt continue dat ze het fijn vindt. De andere tepel zuig ik ook eens heerlijk in mijn mond. De vrijgekomen rol ik tussen duim en wijsvinger. Het voelt geweldig om deze lieve vrouw zo te verwennen. Ik schrik dan ook als ze zich plots van mij wegrukt en opstaat. Ze moet de angst in mijn ogen zien. Doe ik het opnieuw verkeerd?
“Niet hier” zegt ze zwoel. “Niet op deze bank.”
Ik begrijp meteen wat ze bedoelt. Opgelucht sta ik op en pak Helena bij de hand. Ze loopt met mij mee naar de slaapkamer. Daar kleed ik mij uit. Ook Helena ontdoet zich van haar resterende kleding. Wat een mooie vrouw. Als ik zo naar Helena kijk, begrijp ik haar onzekerheid niet. Nee, borsten heeft ze niet. Daar waar je tieten zou verwachten, is een glooiing te zien. Helemaal plat is ze dus ook niet, maar wel nog minder dan de actrice uit Cloud atlas. Het stoort echter totaal niet. Het past bij haar en naar mijn mening is alles van haar lichaam in balans en daarmee super vrouwelijk. Opnieuw pak ik haar hand en we kruipen samen op het bed. Ze kijkt naar mijn pijnlijk stijve lid.
“Heb jij condooms in huis” vraagt Helena.
Ik moet ontkennen en ik zie aan haar teleurgestelde houding dat zij er ook geen bij zich heeft. Dat is jammer. Toch neemt Helena opnieuw het initiatief. Ze kruipt naar mij toe en geeft mij een kus. Met haar rechterhand pakt ze ongegeneerd mijn pik en begint mij rustig af te trekken. O, ja. Dit is zoveel beter dan het zelf doen. Ze trekt rustig door, terwijl ze nu in mijn nek kust. Haar mond gaat langzaam omlaag tot ze een tepel heeft gevonden. Er op zuigen lukt niet goed, maar ze likt erover en bijt er voorzichtig in. Dit is nieuw voor mij, maar het voelt goed. Te goed. Ik heb duidelijk te lang geen seks meer gehad.
“Sorry Helena. Dit voelt te goed. Ik kom zo klaar.”
Meteen buigt ze naar mijn kruis en neemt mijn harde in haar mond. Snel gaat haar hoofd op en neer, met haar lippen strak over mijn stam. Het is teveel. Hard kreunend kom ik klaar. Alle opgebouwde seksuele frustratie komt eruit. Letterlijk. Helena blijft hard zuigen, terwijl ik mij leegspuit in haar mond. Het voelt zo verdomde goed. Wat een voorrecht om na een dergelijke kut-periode in mijn leven door een geweldige vrouw naar een hoogtepunt te worden gebracht.
Helena gaat rechtop zitten. Ik geniet nog na als ik haar een slikkende beweging zie maken. Dit lieve verlegen meisje blijkt ineens een geil wijf te zijn. Ik moet haar bedanken. Voorzichtig duw ik Helena op haar rug en kruip tussen haar benen. Mijn mond heeft snel haar spleetje gevonden. Wat ik ook doe, ze schijnt het allemaal lekker te vinden. Lange halen door haar strakke schaamlippen, met het puntje van mijn tong in haar vagina of op haar kleine gevoelige klitje. Het maakt niet uit, ze kronkelt aan één stuk door. Ondertussen heb ik mijn armen langs mijn hoofd gestrekt en speel ik met die fantastische kleine harde tepels. Hoewel Helena ligt te genieten, komt ze lang niet zo snel als ik. Ik vind het niet erg. Van mij mag ze nog uren genieten, dat verdient deze lieve vrouw. Zeker tien minuten verwen ik haar kutje met mijn tong. Dan ga ik verliggen. Mijn mond zoekt afwisselend haar tepels. Eerst met één, maar al snel met twee vingers begin ik Helena te vingeren. Ze is zo nat dat ik bij elke beweging een soppend geluid hoor. Zacht kreunen is er niet meer bij. Uiteindelijk gebruikt Helena haar stembanden optimaal. Wild slaat ze haar hoofd op en neer en dan is ook Helena zover. Ze kermt het uit van genot als ze wordt bevangen door het orgasme. Haar zo te zien genieten maakt mij blij. Ik geniet van haar mooie lichaam terwijl Helena zichzelf weer onder controle probeert te krijgen.
Ik lig al een kwartiertje rustig met Helena in mijn armen. We hebben al die tijd geen woord gezegd. Eerder deze avond werd ik gek van de stilte tussen ons, maar nu voelt het prettig.
Soms hoef je niet te praten om elkaar te begrijpen. Ineens, uit het niets, begint Helena te lachen.
”Wat?” Vraag ik.
“Jij” zegt ze.
“Wat ik?” Wil ik weten.
“Ik dacht dat je boos op mij zou zijn, omdat ik gisteren ineens wegliep. Maar jij was je alleen maar aan het verontschuldigen. Alsof jij de schuld had, maar dat was het niet.”
“Wat was er dan aan de hand?” Helena lijkt even na te moeten denken.
“Het ging te vlot. Het voelde te vertrouwd. Ineens vroeg ik mij af of ik mij echt aan jou wilde geven, of dat ik alleen een compensatie zocht voor mijn verdriet. Ik begon te twijfelen of wat we deden wel goed was? Toen schaamde ik mij dat ik jou misschien ten onrechte het idee had gegeven dat ik meer zou willen en toen moest ik weg.” Het is fijn om te weten dat het echt niet aan mij lag.
“Wat is er vandaag dan anders dan gisteren?”
“Ik heb de hele dag na kunnen denken. Steeds kwam ik tot dezelfde conclusie. Het was geen opwelling geweest. Ik wilde het wel voor de goede redenen. De hele dag voelde ik mij slecht, omdat ik dacht dat ik het voorgoed verpest had. Dat ik de enige persoon die mij begreep van mij weg had geduwd met mijn domme gedrag. Dat je mij niet meer zou willen zien. En dan leg jij de schuld bij jezelf, in plaats van waar ze thuis hoort. Dat was zo aandoenlijk. Ik kan werkelijk niet begrijpen dat Carolina jou heeft ingeruild voor Luuk. Die is op dat gebied een botte boer. Hij heeft geen enkel inlevingsvermogen. Dat is mij nu wel duidelijk, nu ik een vergelijk heb.” Het valt weer even stil. Beiden moeten we dit even laten bezinken. Het is opnieuw Helena die de stilte doorbreekt.
“Mag ik de nacht met je doorbrengen?” Nu moet ik lachen, waardoor Helena nu ”wat” zegt.
“Je denkt toch niet dat ik je op dit tijdstip nog naar huis breng. Je hebt geen keuze. Je moet wel blijven.”
Helena geeft mij eerst een stoot tegen mijn arm. Daarna nog een kus en in elkaars armen vallen we in slaap.
Vindens