1. Je handen.
Je staat in de hoek van de kamer, naakt, je handen op je hoofd, je vingers in elkaar geschoven, bewegingsloos. Als ik met het paardenzweepje een tik op je billen geef, weet je dat jij naar het bed moet komen. Je kruist je handen achter de rug als je aan het voeteneinde staat, en vouwt ze samen. Het is de eerste keer dat ze zenuwachtige bewegingen maken. Je balt ze tot vuisten, je strekt ze weer uit terwijl ik je polsen samen bind. Ik haal een tweede touw door de lus tussen je polsen en trek het door de haak aan het hemelbed tot je armen bijna verticaal opgetrokken zijn. Je handen graaien naar een houvast dat er niet is, vormen een vuist om zich daarna weer te strekken, alsof ze om hulp roepen. Die bewegingen maak je vaak tijdens het spel. Als de flogger op je billen kletst. Als de klemmen aan je tepels hangen. Als het touw aan je paardenstaart je hoofd in een ongemakkelijke houding trekt. Dan. Net voor je klaarkomt, zijn ze er weer, je vuisten, om zich dan met een opperste spanning te strekken als het geil uit je kut stroomt. En dan doe je iets gek. Je klapt je handen twee keer tegen elkaar. Nooit één keer, nooit drie keer, nee, twee keer. Ik geloof niet dat je daar bewust van bent. Ik weet ook niet wat het is, ik houd het op applaus.
2. Je voeten.
Je staat naakt in de hoek van de kamer, je voeten een beetje uit elkaar. Pas als je de mep van het zweepje voelt, kom je in beweging. Het zweepje zegt je ook hoever je uw voeten uit elkaar moet zetten. Als je handen hoog boven je rug aan het touw hangen, knoop ik veel touw rond je enkels en onder je zolen. Het geeft je misschien wat meer steun, maar zorgt er vooral voor dat je nauwelijks kunnen bewegen. Je probeert wel, om meer evenwicht en comfort te vinden. Hoe vaster je zit, hoe geiler ik word. Je krult je tenen bijna in een kramp omhoog als de flogger de eerste keer je billen raakt. Ze blijven in die kramp omhoog staan tot na de vierde klap, dan zakken ze traag naar de vloer, alsof ze je voetzolen willen helpen meer steun te vinden. Als ik de tepelklemmen met gewichtjes aanbreng, krullen je tenen nog een keer allemaal samen naar onder, waardoor je bijna enkel op de zijkanten van uw zolen staat. Ze komen weer tevoorschijn als je het gewicht geaccepteerd hebt, als je beseft dat er geen andere keuze is. Net voor je klaarkomt, krullen ze zich naar onder, en je licht daarom je hielen een beetje, om ruimte voor je tenen te maken.
3. Je kleed.
Je staat in de hoek van de kamer, naakt, je schouderbladen die naar achter gekeerd zijn en je boven-rug kleiner maken, omdat uw handen op je hoofd rusten. Je ruggengraat waarvan de wervels zichtbaar worden naarmate mijn ogen die volgen naar de zachte holte in je onderrug, net boven je heerlijke kontje. Als dat een tik van het paardenzweepje krijgt, moet je naar het hemelbed komen. Telkens ik je vastgebonden armen wat hoger optrek en je zo in een strappado dwing, zoekt ook je rug naar een comfortabele houding, zonder die te vinden overigens. Als ook je voeten zijn vastgemaakt en je benen gespreid, probeer je nog uw rug te rechten. Dat wordt helemaal hopeloos als het touw aan je paardenstaart uw hoofd doet kantelen.
Je bent mager, slank, toch zijn er nu huidplooien te zien, achter in je nek, tussen je schouders, links en rechts boven je heupen. Maar dan doet de flogger de plooien vallen en terugkeren, doordat je de weinige bewegingsruimte benut in een vergeefse poging de striemende pijn te ontwijken. Er zit een kuiltje net boven je bilspleet, een paar druppels zweet vloeien er samen. Als je klaarkomt, slaag je er met al je krachten in om een kromming te maken, het piepkleine poeltje loopt leeg tussen je billen.
4. Je hoofd.
Ik heb geen idee welke uitdrukking je gezicht heeft als je naakt in de hoek van de kamer staat. Als de zweep op je billen je sommeert om naar het bed te komen, zie ik enkel een gesloten boek als je me passeert. Geen pruillip, geen glimlach, geen getuite lippen, je hebt je mond een beetje open, zoals gewenst. Je nek mooi rechtop, je kin een beetje naar voren, je ogen kijken naar de vloer. Maar ik zie geen emoties, nog niet. Je draagt een paardenstaart achter op je hoofd, vooraan hangt een schuine pony bijna voor je ogen. Terwijl ik je polsen en enkels aan het bed bind, blaas je een paar keer die haren weg, maar ze blijven vallen. In de spiegel die boven de hoofdkussens hangt, kan ik je zien. Niet één keer probeer je achterom te kijken naar mijn handelingen, niet één keer zoeken jouw ogen die van mij.
Het is pas als je het gewicht aan je tepels voelt dat jij een eerste keer kreunt, gesmoord, ik zie hoe je op je lip bijt. Je probeert nooit te roepen. Het bewijst hoe je jezelf kan beheersen, hoe je de controle over jezelf kan bewaren. Ik heb je daarvoor altijd bewonderd.
Zelfs als de flogger uw billen geselt, hoor ik je nauwelijks. Een paar keer, als ik de repen wat gemener laat neerkomen, pers je de lippen op elkaar. Het is niet dat je het mij niet gunt om je te horen gillen van de pijn. Je gunt het jezelf niet, zo’n zwakte. En het maakt mij bloedgeil. Dit is de kern van het machtsspel, ik wil je horen gillen. Dus sla ik niet langer op je kont, maar gesel nu je onderbuik, je schaamlippen, je kut. Je houdt het lang vol, maar ik zie in de spiegel hoe je adamsappel sneller op en neer beweegt, zodat hij je kreten wil tegenhouden. En tenslotte roep je het uit. Dan laat ik de flogger op de grond vallen en duw ik mijn staalharde pik ongeduldig diep in die natte poes. Ik grijp je heupen en neuk je harder en harder. Je ademt zwaar bij elke stoot. Als ik kom en me leegspuit in je kut, draai je uw hoofd naar me toe, maar je ogen blijven gesloten. Die beweging lijkt wel een vraag: nu is het toch mijn beurt? Ik houd mijn lul stevig vast, zodat hij niet meteen verslapt. Ik wrijf mijn eikel tegen je klitje, telkens een beetje harder. Met mijn vrije hand trek ik de klemmen van je tepels. Niet bruusk, maar ook niet te voorzichtig. Ik hoor je blazen, ik weet dat je een tintelende pijn aan je tepels voelt.
Ik maak de lus aan je paardenstaart los, maar houd het touw vast, trek het nog een beetje aan. Ik zie in de spiegel hoe alle spieren in je gezicht zich beginnen op te spannen, hoe je lippen, je neusgaten hevig lucht inzuigen en wachten, wachten, wachten om weer uit te ademen.
Nog sneller en harder duw ik mijn stijve tegen je gezwollen knopje, sneller en harder, je ademhaling volgt. Je benen proberen te bewegen – waarnaartoe, mijn liefste? Je duwt je kont zo ver je kunt tegen mijn geslacht. En dan, heel vreemd, klap je tweemaal in die samengebonden handen. Dan laat ik het touw los, je hoofd valt voorover en ben je weg, weg op de golven van je lust. Je ademhaling wordt hevig hijgen, bijna roepen, tot het roepen stokt en je orgasme traag wegtrekt uit je onderbuik.
5. Jij.
Met enkele bewegingen trek ik de lussen aan je enkels en je polsen los en leg je zacht neer op de matras. Je keert maar langzaam terug, zonder woorden. Je mond zwijgt, je ogen spreken. Je bent slaperig en geniet ervan dat ik je masseer. En zo zie ik weer details, close-ups. Je polsen en je enkels, waar ik de sporen van de touwen met zachte olie uitwis. Je billen, de striemen nu al minder zichtbaar. Je tepelhoven die zichzelf moeten herstellen, ze nu aanraken is nu nog te pijnlijk voor je.
Ik heb je vaak bekeken tijdens onze sessies, als we ons spel speelden. Ik heb je lichaam in close-ups leren kennen en je betovert me elke keer weer. Ik weet wie ondertussen de touwtjes in handen heeft, lieverd.
Darcy