“Redt je het in je eentje?” vraagt Mitch aan zijn lieftallige vrouw Luciënne als hij haar nog een afscheidskus geeft.
Hij trekt haar nog eens dicht tegen zich aan en laat zijn handen over de dunne stof van haar elegante jurkje dwalen. Op de één of andere manier ontbreekt er iets, denkt hij. Maar hij weet niet meteen wat.
Ze ziet er zoals gewoonlijk weer oogverblindend uit. De halflange blonde haren los op haar schouders, de diepblauwe ogen matig voorzien van make-up, haar zongebruinde huid in het zachtgele jurkje dat haar slanke figuur goed tot zijn recht doet komen. Ze maakt het de eveneens blonde en blauwogige Mitch niet gemakkelijk om weg te gaan.
“Natuurlijk red ik het”, reageert Luciënne opgewekt. “Waarom niet?”
Nog één keer glijden zijn handen over haar heupen. En weer mist hij iets.
“Heb je daar eigenlijk wel iets onder aan?”
“Waarom zou ik?” plaagt ze lachend.
Mitch zucht diep. Typisch iets voor zijn vrouw om hem uit te dagen terwijl hij op het punt staat te vertrekken. Ze is geil weet hij. Hij kan haar opwinding bijna ruiken en die wetenschap laat hem natuurlijk ook niet koud.
Zoekend kijkt hij om zich heen. Schiphol is een mierennest. Overal waar hij kijkt lopen, staan, zitten en liggen mensen. Uitgesloten om een plekje te vinden waar hij zich nog snel terug kan trekken met zijn verleidelijke vrouw voor een vluggertje. Zelfs de toiletten zijn geen optie. Die worden vaak en streng gecontroleerd op de aanwezigheid van junks en zwervers. Neukende paartjes worden waarschijnlijk evenmin gedoogd.
“Je moet gaan, anders kom je te laat”.
Luciënnes opmerking zet hem wreed met zijn voeten op de grond.
“Kon ik maar weer met je mee naar huis”, zegt hij, zijn erectie veelbetekenend tegen haar buik duwend.
Ze knijpt hem stiekem in zijn bil.
“Bekijk het van de positieve kant, liefje. Als je terug bent maken we er een feestje van”.
Natuurlijk. Ze maakt er altijd een feestje van. Hun hele relatie is één groot feest. Zelfs na acht jaar huwelijk zijn ze nog steeds dol op elkaar. Hun seksleven is nog net zo spannend als de allereerste keer. Van sleur of verveling is geen sprake.
Met tegenzin maakt Mitch zich van haar los. De tijd tikt onverbiddelijk door. Hij pakt zijn koffer en grijpt naar zijn papieren in de binnenzak van zijn colbert. Een snelle kus op haar voorhoofd is het laatste lijfelijk contact. Ze zwaaien nog even naar elkaar tot hij achter de klapdeuren uit het zicht verdwijnt.
Luciënne draait zich om en zoekt een weg door de mensenmenigte naar de lounge op een hoger gelegen etage waar ze een riant uitzicht heeft op het platform vanwaar Mitch straks zal vertrekken. Ze haalt een kop koffie en een croissantje, koopt in de kiosk een glossy magazine en nestelt zich in een stoeltje bij de grote glaswand. Ze merkt nauwelijks hoeveel bekijks ze trekt bij de mannelijke aanwezigen. Haar aandacht is gevestigd op haar tijdschrift, slechts af en toe een blik naar buiten werpend.
Korte tijd later ontwaart ze de atletische gestalte van Mitch in een groepje mensen dat zich lopend naar het witrode Martinair toestel begeeft. Ze staat op, gaat dicht tegen het raam staan en werpt hem een kushand toe als hun blikken elkaar kruisen. Geduldig wacht Luciënne tot de honderden passagiers zijn ingestapt, de deuren worden vergrendeld en het logge toestel zich tergend langzaam in beweging zet. Pas als ze even later de Boeing 747 in de verte los ziet komen van de grond, op weg naar een verre bestemming aan de andere kant van de oceaan, verlaat ze de lounge.
De hagelwitte sportieve Mercedes zoeft met grote snelheid door het landschap, alle snelheidscontroles negerend. Luciënne kijkt niet op een verkeersboete meer of minder. Ze kan het zich financieel permitteren om het gaspedaal dieper in te drukken dan de verkeersborden toestaan. Bovendien zijn de files uit de ochtendspits inmiddels opgelost. Het is relatief rustig op de weg.
Als Luciënne de A9 richting Haarlem oprijdt neemt ze toch wat gas terug, zet de wagen in de cruisecontrole, haalt haar voeten van de pedalen en laat haar knieën uit elkaar vallen. Op die manier beroert de zijdeachtige stof van haar jurkje nu haar venusheuvel. Het geeft een kriebelig gevoel. Het liefdesspel van die vroege ochtend is weliswaar heftig geweest, maar helaas veel te kort. Haar poesje hunkert nog steeds naar bevrediging.
Haar rechterhand ligt op haar knie en aait zachtjes over de binnenkant van haar dij. Luciënne spiekt even in de spiegels. Kunnen haar medeweggebruikers haar zien? Zou ze dit wel doen?
Het brandende verlangen wint het van haar gezonde verstand. Haar hand glijdt doelgericht hoger tussen haar benen. Haar ademhaling wordt zwaarder als ze de vochtige lipjes beroert. Ze knijpt er even in. Haar hart klopt als een bezetene. Ze zakt een klein beetje onderuit zodat ze er beter bij kan. Met twee vingers spreidt ze haar lipjes. De koelere lucht doet haar kutje spontaan samentrekken. Eén vinger glijdt soepel in haar natte spleetje en verkent haar donkere holletje. Een tweede vinger volgt. Bijtend op haar onderlip en haar ogen onverminderd gefixeerd op het verkeer, maar wel beduidend minder alert, speelt ze met zichzelf.
Als haar lichaam naar meer smeekt, trekt ze haar vingers terug en versnelt het hoogtepunt door haar klitje voorzichtig tussen duim en wijsvinger heen en weer te rollen. Een verlichtend orgasme dendert door haar lijf en daardoor mist ze op een haar de afslag Zandvoort. Met een stevige ruk aan het stuur corrigeert ze nog net haar rijrichting, waarop een zilvergrijze Toyota laat luid toeterend protesteert tegen dit roekeloze weggedrag.
Enigszins op adem gekomen draait Luciënne een paar minuten later de lange oprijlaan op van de luxueuze villa aan de rand van Bloemendaal. Tevreden stelt ze vast dat de klusjesman al is gearriveerd en op dat moment het grasveld maait. Sander, een 20-jarige student sociologie is slechts gekleed in een strakke gebleekte spijkerbroek en witte sportschoenen. Zijn gebruinde torso is licht bezweet en blinkt in de zon en zijn donkere krullen dansen op en neer bij elke beweging. Luciënne’s ogen registreren het slechts. Als ze uit de auto stapt knikt ze hem minzaam toe. Hij steekt even zijn hand op en gaat onverstoorbaar verder met maaien.
In de grote hypermoderne keuken schenkt Luciënne een groot glas vruchtensap voor zichzelf in en drinkt het in één teug leeg. Zo, daar is ze wel even aan toe. Met haar rug naar de geopende buitendeur blijft ze staan en wacht. Hoe langer het duurt, hoe verder de spanning zich in haar lichaam opbouwt.
Eindelijk hoort ze voetstappen de keuken betreden. Zonder om te kijken weet ze dat Sander naar het granieten aanrecht loopt en zorgvuldig zijn handen wast.
“Ben je klaar?” vraagt Luciënne.
“Bijna”, klinkt het antwoord. “Nog één karweitje en dan zit het erop voor vandaag”.
De kraan wordt dichtgedraaid. Hij droogt zijn handen af en gooit de handdoek nonchalant in een hoek. Luciënne voelt zijn aanwezigheid achter haar rug. Hij is haar op enkele centimeters genaderd. Een lichte zweetlucht dringt door in haar neus. Ze sluit haar ogen. Ze wil hem niet zien. Niet nu. Niet vandaag. Misschien morgen…
“Is ie weg?” informeert Sander terwijl zijn eeltige handen haar taille omsluiten en vervolgens onder haar armen een weg zoeken naar haar volle ronde borsten.
Het is een overbodige vraag. Mitch stelt prijs op privacy als hij thuis is. Daarom wordt er alleen geklust tijdens zijn afwezigheid.
“Ja”, fluistert Luciënne met hese stem. “Hij is onderweg naar Cancun”.
“Mooi zo”.
IJverige vingers stropen haar jurkje omhoog. Ze siddert van opwinding als zijn ruwe huid haar billen betast. Een vingertop volgt haar bilspleet naar beneden tot het smachtende pruimpje tussen haar benen is bereikt.
“Zozo, mevrouw is al drijfnat”, merkt Sander droogjes op. “Ben je weer stout geweest?”
“Schiet nou maar op”, bijt Luciënne hem ongeduldig toe. “Zo meteen komen de kinderen uit school”.
In één snelle ruk wordt haar jurk over haar hoofd getrokken. Behalve haar hooggehakte schoentjes en enkele bescheiden sieraden is ze nu volledig naakt. Achter haar rug klinkt het zip geluid van een rits. Als de gesp van Sanders broekriem de leistenen vloer raakt grijpt Luciënne zich vast aan de rand van het kookeiland en zet zich schrap. Zijn hardheid boort zich diep in haar schoot. Op het ritme van zijn stoten dwingt hij haar geilheid naar steeds grotere hoogten tot het ongecontroleerde samentrekken van haar spieren hem vertelt dat hij zijn ballen tegen haar baarmoeder mag leegspuiten.
“Morgen weer?” vraagt Sander als hij zijn broek weer omhoog hijst.
“Is goed”, hijgt Luciënne. “De filters van het zwembad moeten worden schoongemaakt, de garagedeur klemt en de auto’s hebben een poetsbeurt nodig”.
“Prima”.
Luciënne kijkt pas op als ze Sander vrolijk fluitend hoort wegfietsen. Tranen branden in haar ogen. Ze voelt zich schuldig. De eerste dag is altijd de moeilijkste. Ze houdt zielsveel van haar man en wil hem eigenlijk niet bedriegen, maar haar kutje verlangt dagelijks naar een stevig neukende pik. En omdat Mitch in zijn beroep als piloot telkens tien à twaalf dagen van huis is om zijn passagiers van de ene uithoek van de wereld naar de andere te vliegen, mag Sander tijdens zijn afwezigheid dit klusje klaren.
© Fanny
Graag uw sterrenwaardering onderaan en/of reactie onder het verhaal. Dank u.
Liefs My