Terug naar school

De finale

Het was gelukkig niet druk op de weg en het rijden bood voldoende afleiding van mijn negatieve gedachten. Makkelijker en sneller dan ik had gedacht, parkeerde ik Luc zijn Golf kort na middernacht voor de ingang van de studentenflat. Aan de manier waarop Luc onmiddellijk alert reageerde merkte ik dat hij zich al die tijd slechts slapende had gehouden.

“Hé, gaat dat zo?” vroeg hij toen ik zonder iets te zeggen wilde uitstappen. “Krijg ik geen kus meer?”

Ik perste mijn lippen stijf op elkaar toen ik bemerkte dat hij de portieren had vergrendeld. Ik kon echter niet ontdekken hoe ik dat ongedaan moest maken. Geen scène. Niet nu. Niet hier.

“Wat wil je nou?”

“De waarheid”, antwoordde Luc. “Kom op, gooi het eruit. Recht voor zijn raap. Wat heb ik je misdaan?”

“Je hebt dat vuile kreng geneukt”, jammerde ik vanuit mijn tenen. “Waar ik bij was nota bene. Zij wel. Maar mij weiger je alsof… Alsof ik een besmettelijke ziekte heb”.

“Aha”, zei Luc raadselachtig. “Dus daar wringt de schoen… Is dat alles?”

Mispunt! Hij had mijn diepste gevoelens gekwetst, me gekrenkt, vernederd en op mijn hart getrapt. En nu durfde hij te vragen of dat alles was.

“Je bent jaloers, is het niet?”

Nou ja, zeg!

“Arrogante zak! Je denkt zeker dat alle vrouwen aan je voeten liggen vanwege je mooie ogen en je lieve glimlach. Nou, mooi niet hoor. Ik niet. Tot vandaag mocht ik je wel, maar meer zit er echt niet in… Jezus, bewaar me!”

“Oké. Als je dat werkelijk meent is het goed. Ik snap alleen niet waarover jij je dan zo druk maakt”.

“Mag ik nou weg?” vroeg ik op vijandige toon.

Nauwelijks een half uur later trilde mijn mobiel op het nachtkastje. Ik aarzelde. Ik was nu echt niet in de stemming om wie dan ook te woord te staan. Het display vermeldde een onbekend nummer. Dat konden ook mijn ouders zijn. Misschien hadden ze me al eerder proberen te bereiken. Door alle rampzalige toestanden had ik mijn gemiste oproepen niet meer gecontroleerd.

“Hallo?”

“Meisje, met mij”.

Luc!

“Laat me met rust”.

“Niet ophangen, Zara! Hang alsjeblieft niet op… Ik wil nog even met je praten als het mag. Tien minuten. Meer niet… Wil je me even binnenlaten?”

Ik zuchtte diep. Waarom was hij teruggekomen? Wat viel er in vredesnaam nog uit te leggen? Ik wilde hem niet meer zien. Het was over en uit. Punt. Basta.

“Ga alsjeblieft weg”, fluisterde ik smekend.

Ik was mijn emoties niet de baas. Ook zonder in de spiegel te kijken wist ik dat ik er ontoonbaar uitzag. Mijn ogen waren rood en gezwollen van het grienen. Rode vlekken in mijn hals. Een brok in mijn keel. Te moe om aan te horen wat hij te zeggen had. Geen energie meer om erover na te denken. Nadenken deed pijn. Mijn hart deed pijn.

“Als je me niet binnen laat kom ik morgen terug. Of overmorgen. Net zolang tot je naar me wilt luisteren… Vijf minuten. Daarna mag je me wegsturen”.

“Geen seconde langer”, stelde ik als eis.

Ik trok snel een slipje aan en een lang oversized T-shirt. Mijn bureaulamp verspreidde een schamel licht in de ruimte. Luc nam plaats op het tweezits bankje terwijl ik tegenover hem op het bed ging zitten. Hij leek nerveus en onzeker. Ik kreeg spontaan een knoop in mijn maag. Had ik hem verkeerd beoordeeld?

“Ik ben niet helemaal eerlijk tegen je geweest”, viel Luc meteen met de deur in huis. Ondanks de koude oorlog die er tussen ons woedde, glimlachte hij zwakjes. “Ik ben al jaren gek op je”.

Ik rolde bijna van mijn bed van ongeloof en verbijstering. Hoe was het mogelijk? Wat een ongelooflijke slijmbal! Wat een leugenaar! Waar haalde hij de fantasie vandaan om me zoiets op de mouw te spelden?

“Maak dat de kat maar wijs, Luc. Ik ben geen klein kind meer. De tijd dat ik nog in sprookjes en in Sinterklaas geloofde ligt al lang achter me”.

“Ik heb nooit tegen je gelogen. Ik heb helaas wel dingen voor je verzwegen. Mijn vrijpartij met Tosca was van tevoren in scène gezet. Ze zat in het complot. Ik moest gewoon proberen of ik je jaloers kon maken. Ik wilde weten of je misschien verliefd op me was. Maar ik had het nooit gedaan als ik had geweten dat je zo fel zou reageren… Sorry”.

Ik had genoeg gehoord. Dit wilde ik niet eens weten. Hij had Tosca bewust geneukt om me uit de tent te lokken. De woorden die dat rechtvaardigden moesten nog worden uitgevonden. Dit was zelfs nog veel erger dan ik tot nu toe had aangenomen.

Baviaan! Lulhannes! Kwal! Mierenneuker!

“Ik hoop meer van je te krijgen dan alleen seks,” zei hij.

“Welke seks?” spotte ik cynisch. “Je dóet het niet eens met me”.

“Maar dat wil ik wel… Mijn god Zara, je hebt geen idee hoeveel moeite het me kost je te weerstaan. Ik heb zelden zo intens naar een vrouw verlangd als naar jou, maar ik wil niet alleen je kut. Ik wil ook je hart. Pas als je mijn gevoelens beantwoordt wil ik je ook neuken”.

“Je bent gek”.

“Misschien wel… Luister, lieve schat. Ik heb in het verleden met tientallen… misschien wel met honderd vrouwen geslapen zonder dat het iets betekende. Van slechts één vrouw heb ik echt gehouden. Lang geleden… Ik wil niet dat je nummer honderd en zoveel wordt in een lange rij oppervlakkige relaties. Je zou mijn nummer twee zijn. Met jou wil ik de liefde bedrijven. Geen lust”.

“Rot op”, was alles wat ik uit kon brengen. “Bespaar me je smoesjes”.

Mooie praatjes. Ik geloofde hem niet. Ik wílde hem niet geloven. Hij kon moeiteloos tien vrouwen aan elke vinger krijgen. Waarom ik? Wat zag hij in mij? Hij wilde me terug als zijn onderdanige slaafje. En daar bedankte ik voor.

Lamlul! Hypocriet! Brulaap! Penis aqua rosa!

Luc stond op en liep naar de deur. Hij aarzelde. Misschien wachtte hij op een reactie. Ik bleef onbeweeglijk zitten. Mijn hart bonkte tegen mijn ribben. Als hij nu maar niet naar me toekwam. Een kus, een simpel handgebaar, een aanraking was op dit moment teveel van het goede. Daarmee zou hij me doen smelten, hem doen vergeven en alles zou bij het oude blijven. Moest ik hem tegenhouden…?

“Flikker op! Ik wil je nooit meer zien”.

Luc boog zijn hoofd. Hij zag verslagen uit. Probeerde hij zijn emoties in bedwang te houden? Ik wist het niet. Ik kon het niet opbrengen me in zijn gevoelsleven te verdiepen. Ik had meer dan genoeg aan mezelf.

“Vergeef me, Zara. Denk er alsjeblieft nog eens over na? Je eigenwijze stijfkop maakt nu iets kapot dat misschien tot iets moois had kunnen uitgroeien.”

“Val dood!”

Die woorden echoden onheilspellend door de kamer. Daarna was het stil. Heel stil.

“Het ga je goed, Zara”.

Hiermee viel de deur achter hem dicht. Ik zat nog steeds als versteend op mijn bed toen ik een hele tijd later de Golf hoorde wegrijden. Ik was verdoofd. Niet in staat tot enige menselijke reactie. Pas tegen de ochtend viel ik in een diepe dromenloze slaap.

<> <> <>

Op maandag was ik nog steeds boos en verontwaardigd. Ik was er heilig van overtuigd dat ik de juiste beslissing had genomen. Iemand als Luc Meesters hoorde niet thuis in mijn leven.

Sukkel! Tyfuslijder! Klojo! Pummel!

Dinsdag sloeg een lichte twijfel toe. Stel dat Luc echt meende wat hij zei, had ik hem dan niet erg onheus behandeld? Moest ik hem niet op zijn minst mijn excuses aanbieden?

Maar ik deed het niet.

Woensdag groeiden mijn twijfels uit tot een gigantische onrust. Tosca had beweerd dat ik een streepje voor had. Als iemand dat kon weten was zij het.

Op donderdag kwam plotseling een andere herinnering bovendrijven, eentje van drie jaar geleden. Luc had beweerd al jaren gek op me te zijn, maar dat had ik zonder pardon onder de noemer ‘bullshit’ ondergebracht. Voor ik het baantje op de schoolzolder kreeg had ik immers nooit langer dan twee minuten met hem te maken gehad, behalve tijdens een sportdag ter afsluiting van de vierde klas. Toen had ik wel degelijk een hele dag met hem opgetrokken.

Mieke en ik waren ingedeeld in zijn team en ik was zo onhandig geweest halverwege de dag een enkelblessure op te lopen. Luc had mijn voet ingezwachteld en steunend op zijn arm was ik vervolgens van de ene naar de andere sportactiviteit gestrompeld om onze ploeg vanaf de zijlijn aan te moedigen.

’s Avonds tijdens de gezamenlijke barbecue had hij zich losgemaakt van zijn collega’s om bij ons te komen zitten. Tot slot had hij zich bij de disco van zijn beste kant laten zien op de dansvloer. Met menig meisje had hij los gedanst, maar míj was hij komen halen voor een slow dance. Vanwege mijn blessure. Op Robbie Williams’ Angels had ik met een kop als een boei vier minuten lang alle ogen op me gericht geweten. Was er toen een vonkje overgesprongen? Als dat zo was had hij me dat nooit laten merken, want na de zomervakantie was alles weer bij het oude. Tot een paar maanden geleden had ik hem nauwelijks meer gesproken.

Ik pakte mijn mobieltje. Ik had dringend behoefte aan onpartijdig advies en er was er maar één die me dat kon geven.

“Hoi Miek, met mij. Heb je effe?”

“Voor jou wel, Zaar”, klonk het vrolijke antwoord van mijn vriendin. “Welke lefgozer heeft je hart nu weer gebroken?”

Dat was zo prettig aan Mieke. Ze had aan een half woord genoeg en voelde altijd haarfijn aan als er wat was. In grote lijnen vertelde ik haar wat er was gebeurd. Alleen de SM verzweeg ik. Met mijn seksuele uitspattingen had zelfs mijn hartsvriendin niets te maken.

Er klonk een diepe zucht aan de andere kant van de lijn.

“Lieverd, ik benijd je. Als iemand mij in dezelfde omstandigheden zou vertellen dat ik zijn nummer twee was en niet nummertje honderd en zoveel, zou ik hem acuut voordragen voor de Nobelprijs voor de liefde”.

“Dus je vindt dat ik het goed moet maken?” Ik stond bijna te juichen.

“Je bent een randdebiel als je het niet probeert”.

Nou, die boodschap was in ieder geval duidelijk.

Na het beëindigen van het gesprek bleef ik naar de GSM in mijn hand zitten staren. Zou ik hem bellen? Een sms sturen? Mailen? Maar wat moest ik zeggen? Wat moest ik schrijven? Alleen ‘sorry’ was zo cliché, zo nietszeggend. Wat had Tosca ook alweer gezegd? Dat Luc een breuk altijd als definitief beschouwde? Als dat waar was zou een lijmpoging niets uithalen, maar ik moest het toch proberen. Ik had immers niets te verliezen.

Het wilde maar geen vrijdag worden. Woelend in mijn bed zag ik de cijfers van mijn klokradio de minuten één voor één bij elkaar optellen. Tientallen keren greep ik naar mijn telefoon. En even zoveel keer legde ik hem ook weer ongebruikt uit handen. Kut! Wat had ik gedaan? Voor het eerst in al die dagen bekroop me het gevoel dat ik een cruciale fout had gemaakt. Ik besefte ineens dat ik zaterdag niet naar school zou gaan. Mijn baantje was ik kwijt. En wat vele malen erger was: hem ook. Ik zou hem niet meer zien. Hij zou geen kat en muis spelletjes meer met me spelen, diepgaande gesprekken met me voeren of lachen om onze eigen uitgekraamde onzin. De verstikkende benauwdheid die op dat moment bezit van me nam, kwam voort uit een allesomvattend gemis. Wat was mijn leven waard zonder Luc? Niet veel.

Na vier uurtjes achter de kassa in de supermarkt en een verplicht college, haastte ik me veel vroeger dan anders naar het station. In de overvolle trein telde ik de kilometers die me nog van Luc scheidden. Geen telefoontje, geen e-mail, geen sms was goed genoeg. Ik wilde hem in zijn lichtblauwe ogen kunnen kijken als ik hem zei wat ik te zeggen had. Ik had nog geen idee wat daarna zou gebeuren, maar ik was op het ergste voorbereid.

Thuis kiepte ik snel mijn vuile was in de wasmand, zocht Luc zijn adres op in de schoolgids van mijn broertje en leende met een smoes het Fiatje van mijn moeder. Het was al bijna avond toen ik met knikkende knieën samen met een andere bewoner het hoge appartementencomplex aan de rand van de stad binnen glipte. In de spiegelwand van de lift keek ik naar mijn eigen reflectie. Mijn schouderlange haren zagen er enigszins verwaaid uit en mijn kledingkeuze was kleurloos. Behalve een kleurloze dagcrème, mascara en roze lipgloss had ik geen make-up gebruikt. Een neutrale outfit had me het meest gepast geleken.

Met het koude angstzweet in mijn bevende handen en gierend van de zenuwen stond ik enkele ogenblikken later voor de donkerblauwe voordeur op de bovenste verdieping. Nadat het schelle geluid van de deurbel was uitgedoofd hoorde ik niets meer. O jee, als hij nou niet thuis was? Misschien had ik mijn komst toch moeten aankondigen. Dom wicht! Wanneer leerde ik mijn verstand te gebruiken?

Een tweede keer drukte ik op de bel. Ik wilde alweer moedeloos omkeren en naar huis gaan toen de deur alsnog openvloog.

“Stijfkopje!”

Luc zijn stem klonk als muziek in mijn oren. Hij zag er moe en tobberig uit, maar er lag een glimlach om zijn lippen. Ik knipperde met mijn ogen en verzamelde al mijn moed. De zorgvuldig gekozen woorden die ik de hele dag in gedachten had gerepeteerd, was ik op slag vergeten.

“Ik… Ik wil je niet kwijt”, stamelde ik schor.

De deur ging verder open. Een hand trok me over de drempel. Het volgende moment bevond ik me eindelijk dáár waar ik het liefste was: in zijn armen.

“Ik jou ook niet”, mompelde Luc in mijn oor. “Ik jou ook niet”.

“Het spijt me, Luc. Ik…” Mijn stem brak.

“Het is al goed, meid. Ik ben blij dat je er bent. Stil maar”.

Zijn mond zocht mijn lippen. Mijn tong vond de zijne. Zijn warme kus smaakte zoet en naar meer. Ik was zo opgelucht dat ik leek te zweven. Wow! Zo’n welkome ontvangst had ik niet verwacht.

In de woonkamer namen we plaats op de zwartleren bank. Mijn bloesje ging uit, meteen gevolgd door mijn beha. Mijn harde tepeltjes lieten niets te raden over welke chemische processen zich in mijn lijf aan het opbouwen waren. Luc kuste de dieproze puntjes en gaf ze daarmee nog een extra zetje. Schrijlings ging ik over zijn benen zitten. Ik schoof zijn T-shirt omhoog en trok het over zijn hoofd. Met mijn puntige nagels trok ik rode krassen in zijn huid vanaf zijn hals tot boven zijn broekrand. Als er nog meer vrouwen in zijn leven waren zou hij de komende dagen iets uit te leggen hebben.

“Is er nog iets dat je van me wilt weten voordat ik je de mijne maak?”

De zijne… Ik! Enkel door zijn woordkeus deed hij de sappen tussen mijn schaamlippen samenstromen.

“Dat weekend toen je me opscheepte met Job…”

“Was ik gewoon thuis”, vulde Luc aan. “Net als komend weekend. Dan haal ik mijn dementerende vader op.”

Daarmee verdwenen mijn laatste twijfels en achterdocht. Net zoals mijn riem. Op mijn beurt trok ik ook zijn riem uit zijn broek. Tegelijkertijd schopten we onze schoenen uit.

“Nog één ding”, zei ik. “Die sportdag een paar jaar terug. Je hebt me toen moedwillig onderuit gehaald, is het niet? Mijn blessure was geen ongelukje”.

Vergiste ik me of kleurden zijn wangen rood? Betrapt!

“Ik schaam me diep”, bekende Luc. “Ik hoopte dat mijn misdaad je was ontgaan. Het was namelijk de enige manier om lijfelijk contact met je te maken zonder argwaan te wekken”.

“Waarom…? Waarom ik?”

“Ik kon niet om je heen. Je maakte een enorme indruk op me. Ik vond je een heerlijke goedlachse babbelkous. Zo sprankelend, bruisend en spontaan. Zo helemaal jezelf… Maar wat me daarnaast ook fascineerde was dat er toen al een slavinnetje in je schuil ging. Zoals je aan sommige jongens kunt zien dat ze nooit op meisjes zullen vallen, zo zag ik aan jou dat een vanille relatie je geen voldoening zou geven”.

“Echt waar?”

Ik was verbluft. Was dat aan me te zien? Toen al? Tjonge!

De knoop en de rits van mijn kniebroek moesten eraan geloven. Luc zijn vingers verkenden vrijpostig de rand van mijn slipje.

“Na die sportdag probeerde ik je uit mijn hoofd te zetten”, ging Luc verder. “Ik had mijn verantwoordelijkheden als leraar. Een relatie met een leerling was uit den boze. Zelfs een onschuldige kus had me mijn baan kunnen kosten. Bovendien was je pas zestien. Je eerste ervaringen op het liefdespad moest je opdoen met leeftijdgenoten, niet met zo’n perverse kerel als ik. Maar…”

“Maar wat…?”

Ik opende zijn gulp. Zijn harde pik pulseerde achter de stof van zijn boxer. Een vochtig plekje tekende zich af. Met mijn rechterhand betastte ik de contouren. Luc zuchtte.

“Maar wat ik ook deed, elke poging je uit mijn gedachten te bannen was slechts van tijdelijke aard. Je bleef hardnekkig in mijn hoofd rondspoken.”

Luc duwde me voorzichtig van zich af zodat hij de broek van mijn billen kon trekken. Het slipje nam hij meteen mee in de richting van mijn enkels. Gewillig stapte ik uit mijn kleren. Eigenhandig verwijderde ik mijn oorbellen, armband en horloge.

“Je eindexamen moest de verlossing brengen”, vervolgde Luc. “Ik was ervan overtuigd dat ik je kon vergeten als je eenmaal uit beeld was verdwenen. Ongeveer tegelijkertijd leerde ik Tosca kennen. Met haar had ik een bijna perfecte SM relatie. Het ging zo goed dat ik even geloofde dat het ook buiten het bed wel zou klikken, maar al gauw bleek dat we elkaar verder niets te vertellen hadden. Onwillekeurig dook je weer vaker op in mijn geheugen”.

Ik knielde voor hem neer en ontdeed hem op mijn beurt van zijn laatste kledingstukken. Zijn pik sprong enthousiast tevoorschijn. Zachtjes kuste ik de schacht en likte de druppels van zijn eikel. Voordat ik verder kon gaan hield Luc me tegen. Met lichte dwang duwde hij me achterover op het hoogpolige tapijt.

“Ik heb lang gezocht naar een aannemelijke reden om je te benaderen. Tenslotte kon ik je niet vragen of je misschien zin had in een SM spelletje. Bovendien was het niet ondenkbaar dat jij je Meester intussen had gevonden”.

Luc kwam naast me op de grond liggen. We kusten langdurig terwijl onze handen het lichaam van de ander streelden. Ik voelde zijn lippen op mijn borsten, mijn buik, mijn heuveltje, mijn lipjes. Uitnodigend spreidde ik mijn dijen. Vanavond zou het eindelijk gaan gebeuren. Alles wees erop. Er waren geen redenen meer om het niet te doen. Ik hoefde er niet meer om te vragen, te bedelen of te smeken. We zouden samen de liefde bedrijven, teder of onstuimig. Nu of straks. We wisten beiden dat ik zijn appartement niet zou verlaten voor we de spijkers uit de muren hadden geneukt.

“De rest weet je”, besloot Luc zijn verhaal. “De Jezuïeten kwamen plotseling met hun papieren zooi. Het schoolbestuur wilde per se dat iemand zich erom zou bekommeren, maar geen enkele leerkracht voelde ervoor zijn vrije tijd hieraan op te offeren. Ik ook niet. Maar toen ik via de vader van Mieke hoorde dat je een bijbaantje op zaterdag zocht, deed zich een unieke kans voor die ik niet kon laten liggen. En wie weet, misschien kon ik je overhalen tot een spelletje… Ik stelde het schoolbestuur voor dat ik de troep op zolder wel zou uitzoeken, mits ik een student mocht inhuren om me te assisteren. En ik eiste op zaterdag toegang tot het gebouw. Het verbaast me nog steeds dat ze akkoord gingen”.

“Wat maakte je zo zeker dat ik dit baantje ook zou nemen?”

“Het chronisch geldgebrek van elke student”, antwoordde Luc ad rem. “Ik bedong een bovengemiddeld uurloon vanwege het hoge saaiheidgehalte van het werk. Dat had je ergens anders niet gekregen”.

“Saai?” glimlachte ik. “Ik heb me geen minuut verveeld”.

“Maar niet dankzij de Jezuïeten”.

Er viel plotseling een doodse stilte. We keken elkaar aan. Woorden waren overbodig geworden. Onze ogen spraken boekdelen. Dit was het moment waarop we beiden zo lang hadden gewacht. Het ging gebeuren. Nu meteen. Zonder blinddoek. Zonder boeien. Zonder klappen. Zonder pijn. Zonder angst. Zonder vernedering. Ik had me dit anders voorgesteld. Waar bleef mijn Meester?

Luc knielde tussen mijn benen. Hij pakte mijn enkels en plaatste ze tegen zijn schouders. Hij kuste en likte mijn tenen terwijl hij mijn voetzolen vakkundig masseerde. Ik had nooit geweten dat ik daar zo gevoelig voor was. Ik kreunde verheerlijkt bij die verwennerij.

Het bloed stroomde in toenemende mate naar mijn kruis. Mijn schaamlippen zwollen zodanig dat ze verder van elkaar weken en een deel van hun glinsterende inhoud prijs gaven. Mijn kutje verheugde zich jubelend op het betere neukwerk. Melkachtig vocht drupte via mijn bilnaad op het tapijt.

“Hete bliksem”, mompelde Luc toen zijn vingers in vogelvlucht de toegang tot mijn schoot inspecteerden.

“Doe het!” verzuchtte ik hees toen ik zijn stijve lid tegen mijn billen voelde kloppen.

“O? Wie deelt hier de lakens uit?”

“Jij”.

“Wie…?” klonk het streng.

Ah! Eindelijk!

“U, mijn Meester. U beveelt en ik gehoorzaam. Vergeeft u mijn brutaliteit”.

“Dat klinkt al beter, Saartje. Vertel me nu maar eens hoe groot je verlangen is”.

“Onmetelijk Meester. Ik…”

Mijn stem weigerde spontaan dienst toen het topje van zijn eikel zich meldde bij mijn poortje.

“Ben je er klaar voor?”

Voor het eerst beantwoordde ik die vraag met een volmondig ‘ja’.

Luc boog zich over me heen en plaatste zijn handen over mijn polsen. Mijn voeten bevonden zich nog steeds tegen zijn schouders. Langzaam voelde ik hem in me glijden. Toen zijn harde lul het volgende ogenblik mijn kut volledig vulde hield ik het al niet meer.

“Ik… Ik… Ik…”, hakkelde ik op het ritme van zijn stoten. “Ik kom…!”

Eén.

“Hier moeten we toch iets aan doen”, plaagde Luc. “Ik dacht dat alleen mannen last hadden van te weinig uithoudingsvermogen. Dat wordt oefenen, Saartje. Véél oefenen”.

Dat klonk veelbelovend.

“Graag Meester”, lispelde ik.

Ondertussen neukte hij in een rustig tempo verder. Niet hard, maar stevig genoeg om me in weinig tijd weer op weg te helpen.

“Geniet nog maar even van je vrijheid”, sprak Luc met een licht dreigende ondertoon in zijn stem. “Nu kun je nog bewegen… nog kijken… nog praten… Straks niet meer… Want je snapt toch wel dat ik je onacceptabele gedrag van afgelopen week, niet ongestraft kan laten?”

Onmiddellijk schoot de hoeveelheid adrenaline in mijn bloed omhoog. Mijn hart begon heftiger te slaan en ik ging automatisch sneller ademen. Ik likte langs mijn lippen. Mijn mond was kurkdroog.

“Daarvoor ben ik hier, Meester”.

“Ik zal je belonen omdat je bent gekomen… Maar je bent wel vijf dagen te laat… Vijf slapeloze nachten heb je op je geweten …”

Ik twijfelde geen moment aan die bewering. De donkere kringen en wallen onder zijn ogen onderstreepten zijn gelijk.

“Dat weet ik, Meester. Ik heb gefaald en ik heb u teleurgesteld. Daarvoor wil ik graag boeten… Ik zal… Ik zal uw straf als een nederig subje ondergaan”.

Ik hoorde Luc tevreden grommen toen mijn kut zich opnieuw pulserend om zijn pik samenkneep.

Twee.

“Goed… Als mijn zaad straks uit je kutje druipt, nemen we even pauze… Even wassen… Even plassen… Wat drinken… En in jouw geval ook zeker iets eten”.

Oeps! Luc had geleerd van zijn fouten. Ik niet. Behalve een snelle vette hap rond lunchtijd had ik geen vast voedsel meer gehad.

“Daarna neem ik je mee naar de slaapkamer”, ging hij onverstoorbaar verder. “Maar het bed zul je niet voelen… De polsbanden ken je… De blinddoek ook… De gag in je mond is nieuw”.

Ik vond alles best, zolang hij maar doorging met neuken. Nu bleek pas echt hoeveel meer ervaring Luc had in het liefdesspel ten opzichte van al mijn vorige vriendjes. Wat Luc in me teweeg bracht was pure magie. Mijn seksdrift werd zo hemelhoog opgedreven dat ik het gevoel had moeiteloos een hele serie orgasmen achter elkaar te kunnen bereiken.

“Je weet ook hoe het is om aan je armen te worden opgetakeld… De eerste keer mocht je je benen nog zedig tegen elkaar houden… Nu niet… Je voeten gaan minstens een meter uit elkaar”.

De suggestie van zijn woorden hadden een sensationele uitwerking op me. Ik was niet gewend het scenario van tevoren voorgeschoteld te krijgen, maar het was onvoorstelbaar intrigerend. In mijn verbeelding was het al zover. Mijn lijf reageerde alsof ik het op dat moment al onderging.

“En dan?”

“Dan ga ik kijken hoeveel wasknijpers op je tietjes en kut passen… Een paar gewichtjes aan je tepels en je lipjes kun je misschien ook wel waarderen”.

Zeker weten. Het leek me o zo pijnlijk. En dus supergeil. Mijn buik kromp ervan samen. En niet alleen mijn buik. Ook in mijn kut kondigden zich de roemruchte spiertrekkingen aan.

“O nee”, kermde ik. “Ja…Nee… Jaahaa!”

Drie.

Luc trok zijn pik even terug en liet me uitblazen.

“Wil je nog weten hoe het sprookje verdergaat?”

“Ja”, pufte ik. “Ja natuurlijk, Meester”.

“Ken je die spuitjes waarmee je een insectenbeet kunt uitzuigen?” vroeg Luc.

Die kende ik inderdaad.

“Daarvan krijg je er straks eentje op je klit… Daarmee zuig ik je knopje vacuüm… En als het dan heel gezwollen en overgevoelig is geworden… ga ik je likken”.

“Meester…O! Ik kan niet wachten…”

“En daarna” “Daarna ga je iets heel anders beleven…” “Ik ga je oprollen als een rolmops…” “In die houding bind ik je vast tot je geen vinger of teen meer kunt bewegen…” “Je kutje en mooie kontje blijven bloot en beschikbaar voor me…” “Vooral dat kontje gaat kermis vieren”.

“Hhmmm… Gaat u me ranselen, Meester…?”

“Ja Saartje… Ik ga je billen bont en blauw kleuren… Maar niet met een zweep of cane… Dat zou te makkelijk zijn… Je gaat met mijn blote handen kennismaken… En met mijn tanden”.

“Au!”

Om zijn woorden kracht bij te zetten kneep hij even venijnig in mijn billen. Net voordat ik een vierde keer kon klaarkomen trok hij zijn pik uit me terug. Weer kuste hij mijn voeten en trok met zijn tong vervolgens natte sporen over mijn benen.

Ik lag nog steeds dubbel gevouwen met mijn knieën tegen mijn tietjes toen Luc mijn kont stevig begon te kneden. Hij boog zijn gezicht naar mijn kruis en slurpte de sappen uit mijn kut om daarmee mijn bilnaad verder te bevochtigen. Als klap op de vuurpijl voelde ik het puntje van zijn tong masserend over mijn sterretje bewegen.

Ik trilde en sidderde ongecontroleerd bij die behandeling. Niemand had ooit mijn aarsje gelikt. Ik betwijfel trouwens of ik het zou hebben toegelaten. Maar het voelde zo huiveringwekkend lekker dat ik er bijna van klaarkwam. Helaas wist Luc dit op het nippertje te voorkomen.

“Je mag één keer raden wat de grote finale wordt”, fluisterde hij raadselachtig.

Het was niet zo moeilijk om zijn toespelingen met elkaar te combineren en zijn strategie te doorzien. Maar zijn plannetje boezemde me meteen ook angst in.

“Toch niet weer?” jammerde ik klaaglijk. “Je weet dat ik dat niet wil”.

“Toch wel… En deze keer ga ik je echt nemen… Helemaal… Tot het bittere eind”.

“NEE! Niet neuken… Niet in mijn kont!”

“Saartje! Saartje toch. Niet zo eigenwijs… Zo rampzalig vond je het de vorige keer niet eens”.

Dat was waar, maar toen had hij me ook ontzien. Het was zo snel gegaan dat ik het nauwelijks had beseft. Alleen de zeurende napijn had me eraan herinnerd dat het daadwerkelijk had plaatsgevonden.

“Vertrouw me nou maar”, benadrukte Luc. “Je kent me goed genoeg om te weten dat jouw genot ook mijn genot is. Geloof me, voor het gebeurt heb ik je zó geil dat je me erom smeekt”.

“In je dromen misschien”, volhardde ik hardnekkig.

“Wedden…? Als je mijn instructies precies opvolgt, wil je die ervaring voortaan niet eens meer missen”.

Ik had er weinig vertrouwen in, maar Luc had al vaker mijn ongelijk bewezen. Waarschijnlijk zou het vandaag niet anders zijn. Tijd om er verder over in discussie te gaan gunde hij me in elk geval niet. Hij beukte zijn stijve op dat moment weer hard in mijn kut terwijl zijn vingers zich in mijn borstjes klauwden. Geleidelijk voerde hij zowel het tempo als de intensiteit van zijn stoten op tot ons samenspel een pornogehalte van het hoogste niveau bereikte.

Toen hij enkele ogenblikken later zijn miljoenen spermazaadjes tegen mijn baarmoedermond afschoot, snotterde ik tegelijkertijd mijn volgende orgasme uit. Goddelijk!

Vier.

Daarna maakte Luc stuk voor stuk al zijn beloften waar.

<> <> <>

Enkele weken later verzamelde ik mijn spullen, zei mijn kamer in Nijmegen op en trok bij Luc in. Vanaf dat moment pendelde ik dagelijks naar college op en neer. We wilden geen tijd meer verloren laten gaan.

We zijn nu enkele jaren verder en Luc en ik zijn – soms tot veler verbazing – nog steeds een gelukkig stel. Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn beslissing om mijn lijf, liefde en leven met hem te delen. Andersom ook niet. Hij draagt me op handen en leest elke wens van mijn gezicht, al lijkt dat misschien tegenstrijdig met de sporen die zijn geweld soms op mijn lichaam achterlaten. Toch zou ik het niet anders willen. Luc is niet alleen mijn Meester. Hij is ook mijn soulmate, mijn engel, mijn duivel, mijn alles…

The End

© Fanny

Graag uw sterrenwaardering bovenaan en/of reactie onder het verhaal. Dank u.

Liefs My