De SM club.
Spannend was het zeker. Luc introduceerde me in een SM club waar hij regelmatig kwam. Ik vond het behoorlijk angstaanjagend. Welk onheil stond me hier weer te wachten?
Bij binnenkomst kleedden we ons eerst om. Slaven moesten nagenoeg naakt, legde Luc uit. Ik kreeg de pols- en enkelbanden om waarmee ik intussen al aardig vertrouwd was geraakt. Aan dit setje werden nu ook een halsband en een brede riem om mijn taille toegevoegd. Deze laatste werd zo strak aangetrokken dat het mijn ademhaling enigszins bemoeilijkte. Via een ketting werd ik daarna met Luc’s arm verbonden.
“Dan kun je er niet tussenuit knijpen”, grapte hij.
Ik kon er niet om lachen.
Ook Luc ging in stijl gekleed. Strakke leren broek, zwart mouwloos vest met veel ritsen en kettinkjes. Daaronder droeg hij niets. Hij gespte eveneens leren armbanden om zijn armen, maar het verschil met mijn boeien was dat die van hem nergens aan vastgemaakt konden worden. Hij zag er nu echt uit als een BDSM Meester in de ware zin van het woord. Als ik hem niet anders had gekend zou ik hem vermoedelijk bedreigend hebben gevonden. Maar vanavond ging de dreiging niet van hem uit, maar van de setting waarin we ons bevonden.
Luc controleerde nog eens of mijn halsband niet te strak zat.
“Klaar?”
Ik haalde mijn schouders op. Ik haatte die vraag. Zou ik ooit ergens klaar voor zijn als ik niet wist wat er boven mijn hoofd hing?
“Luister schat”, stelde Luc me gerust. “Zolang ik in je buurt ben kan je niks overkomen. Daar zorg ik voor. Het is je eerste bezoek aan deze tent, dus ik stel vandaag niet teveel eisen. Je gaat rustig bekijken wat er zoal mogelijk is. Ik dwing je nergens toe, maar als je iets wilt uitproberen hoef je het maar te zeggen. Afgesproken?”
Ik knikte bedeesd.
“Je gedraagt je onderdanig”, drukte hij me nogmaals op mijn hart. “Je kijkt geen Meesters in de ogen, je praat niet zonder toestemming en je houdt je handen op je rug. Bij wijze van uitzondering laat ik je handen vrij, maar het is niet verstandig misbruik te maken van dat privilege. Zodra je jezelf van mij losmaakt mogen andere Meesters zich met je bemoeien. En ik verzeker je dat ze niet allemaal zo aardig en begripvol zijn als ik”.
Ik peinsde er niet over ook maar een meter van zijn zijde te wijken en dat vertelde ik hem ook. Ik voelde me hier niet echt op mijn gemak en Luc betekende mijn enige houvast. Ik zou wel gek zijn me van hem te willen bevrijden.
Met Luc zijn hand losjes op mijn schouder betraden we de club, die in een voormalig hotelletje was gevestigd. Beneden waren grote gezamenlijke ruimtes waar gelijkgezinden elkaar konden ontmoeten en vrijblijvend contacten konden leggen. Ook was er een grote zaal waar slaven publiekelijk werden vernederd, geslagen en gebruikt. Op de bovenverdiepingen bevonden zich privé kamers waar hetzelfde gebeurde, maar dan in besloten kring.
Ik keek mijn ogen uit in dit bonte gezelschap. Voor het eerst zag ik ook mannelijke slaven aan de leiband van hun Meester of Meesteres. Tot nu toe had ik het begrip ‘sub’ volkomen klakkeloos met mezelf geassocieerd en daarom onterecht aangenomen dat het altijd hetero vrouwen betrof. Maar niets was minder waar. Onderdanige mannen, zowel in een homo als hetero relatie, waren hier zelfs in de meerderheid. Op de één of andere manier had ik met ze te doen. Waarschijnlijk kwam dit voort uit een traditioneel vooroordeel. Bij mannen verwachtte ik wel macho gedrag, maar geen nederigheid. Ik moest nog veel leren.
Mijn eerste kennismaking met de club was even schokkend als confronterend. Volgens Luc zou ik mezelf herkennen in de andere slaven, die soortgelijke gevoelens en verlangens zouden bezitten als ik. Maar dat was maar gedeeltelijk waar. Er speelden zich dingen af die ik mezelf echt niet zag doen. Mensen in kleine kooien, ondersteboven hangend met hun hoofd naar beneden of langdurig onder water gedwongen met enkel een dun rietje in hun mond om te ademen. Ik had nog net teveel eigenwaarde om me daartoe te willen verlagen.
Aan de andere kant zag ik ook situaties die me nieuwsgierig maakten. Er lag een vrouw aan de voeten van haar Meester in een ingewikkelde bondage, die haar belette ook maar één vin te verroeren. Ze was geblinddoekt, had een gag in haar mond en een koptelefoon op haar oren. Ik huiverde bij de gedachte hoeveel stress dit bij haar teweeg moest brengen. Maar dat ze het zelf allerminst onprettig vond bleek uit de glinstering tussen haar benen. Ze was druipnat.
Even verderop hingen er enkele slaven aan muren en plafonds in vreemdsoortige constructies van kettingen, riemen en touwen. Er vond een gangbang plaats en een in scène gezette verkrachting. Iemand likte ijverig de tenen van zijn Meesteres. Er waren pijnbanken, gynaecologenstoelen, kruisen, maar ook eenvoudige bedden, banken en krukjes. En natuurlijk een uitgebreid scala aan kleinere attributen waarmee pijn en genot kon worden toegebracht.
Intussen werd Luc door velen begroet als een goede vriend. Enkele vrouwen kusten hem vertrouwelijk op de wang of op de mond. Ik begreep uit de opmerkingen dat hij met tenminste twee van hen ooit een korte relatie had gehad.
“Luc!” hoorde ik plotseling een vrouwenstem roepen. “Het werd hoog tijd dat jij je hier weer eens liet zien”.
Er kwam een jonge vrouw naar ons toe. Ik was niet groot, maar zij was nog minstens een halve kop kleiner. Ze had lang donker haar, een tenger figuur, in verhouding grote borsten en was gekleed in een nauwsluitende zwarte catsuit die haar lichaam weliswaar bedekte, maar verder niets te raden overliet. Ik schatte haar een jaar of vijf ouder dan ik.
Ze sloeg haar armen ongegeneerd om Luc zijn nek en begon hem uitgebreid te tongzoenen. En hij – de slapjanus – liet dat zomaar toe, zich niet storend aan mijn aanwezigheid. Ik kreeg het warm en koud tegelijk. Wat had dit te betekenen? Moest ik dit normaal vinden? Ik wendde mijn blik af om het schouwspel niet te hoeven gadeslaan. Tevens wilde ik voorkomen dat aan mijn gezicht af te lezen was hoe ik hierover dacht. Walgelijk.
Even later werd ik voorgesteld aan Tosca. Zoals haar naam en uiterlijk al deden vermoeden was ze van Italiaanse afkomst. Ik wist meteen dat ik haar niet mocht en iets zei me dat dit gevoel wederzijds was.
Luc vertelde dat Tosca langere tijd zijn slavin was geweest, maar ze was op een gegeven moment geswitcht. In de rol van Meesteres voelde ze zich beter en dat was meteen ook de reden waarom de relatie met Luc was beëindigd. Maar intuïtief merkte ik dat de oude gevoelens nog niet helemaal waren uitgeblust.
De felle donkere ogen van Tosca namen me van top tot teen in zich op. Doelbewust zette ze de aanval in.
“Ze worden wel steeds jonger, hè?”
1 – 0
“Misschien word ik wel steeds ouder”, reageerde Luc ad rem.
1 – 1
“Kleine tietjes heeft ze”.
2 – 1
“Ze zijn groot genoeg, en trouwens… Ik zie dit liever dan die hangende memmen van jou”.
2 – 2
Ik stelde met een duivels genoegen vast dat de voorgevel van Tosca de potloodtest inderdaad niet doorstond. Maar voor zover Luc zijn laatste opmerking haar had geraakt, nam ze het sportief op.
“Nou, ik ga weer even bij mijn subje kijken. Hij hangt hier ergens te bengelen”.
Rust?
Tosca droop af. Ik hoopte vurig dat ze ons verder met rust zou laten maar ik vreesde tevens dat dit een illusie was. Vooralsnog was de wedstrijd onbeslist, maar de tweede helft moest nog komen.
“Kom”, zei Luc. “Er is een nieuwe attractie bijgekomen. We gaan even kijken”.
De nieuwe attractie bleek een heuse slangenkuil te zijn waarin een persoon – meestal een naakte sub – geblinddoekt en met spreidstangen tussen handen en voeten werd neergelaten zodat de aalgladde beestjes langs het lichaam omhoog konden kronkelen. Een aanwezige man in overall, die vermoedelijk de verzorger van de dieren was, bevrijdde de subjes weer van hun kruipende belagers zodra dat werd gewenst.
Ik had met één oogopslag gezien dat de slangensoort, die zich in grote getale in de kuil bevond, er weliswaar angstaanjagend uitzag maar net zo gevaarlijk was als een doorsnee tuinworm. Toch wel handig om een broertje te hebben die meer dan gemiddelde belangstelling had voor reptielen. Ongemerkt had ik ook iets van zijn passie opgestoken.
Maar de arme kerel die zich in de kuil bevond op het moment dat Luc en ik naderden, had die kennis blijkbaar niet. Hij schreeuwde het uit van angst. Een volgend slachtoffer sprak binnen een minuut het stopwoord uit. En ook nummer drie en vier bleken helden op sokken. Dat kon ik beter. Véél beter. Ik popelde zelfs om het te mogen meemaken.
Ik keek Luc aan toen er aan de toegestroomde toeschouwers om nieuwe kandidaten werd gevraagd.
“Mag ik?”
“Jij?” schrok Luc. “Dat meen je niet”.
Zijn gezicht betrok. Op zijn armen verscheen plotseling kippenvel. De knokkels op zijn handen, die op dat moment de omheining rond de kuil vast hadden, waren wit. Ik deed alsof ik het niet zag, maar moest een binnenpretje onderdrukken. Mijn Meester was dus niet op alle gebieden even ongenaakbaar.
“Jawel. Ik mocht toch iets uitproberen zei je?”
Het was aan Luc zijn gezicht af te lezen dat mijn wens hem niet beviel. Hij wilde protesteren, maar bedacht zich.
“Als je echt denkt dat je het aankunt”.
“Eitje”, lachte ik.
Die lach bleef op mijn gezicht gebrand, ook toen ik even later met mijn voeten tussen de krioelende slangen stond en de eerste glibberige diertjes langs mijn benen begonnen te kruipen. Ik blaakte van zelfvertrouwen. Ik hoorde aan het toenemende geroezemoes dat steeds meer mensen zich om de kuil verzamelden. Van achter mijn blinddoek glunderde ik. Dit was mijn moment. Mijn triomf.
Al met al duurde dit naar schatting een paar minuten. Toen werd het opeens stil om me heen. Té stil.
Ik merkte dat de verzorger bezig was de adders te verwijderen. Eén voor één werden ze van mijn lijf en van de grond geplukt. Omdat niemand de moeite nam om mij uit mijn benarde positie te verlossen, kreeg ik het benauwde voorgevoel dat er meer stond te gebeuren. Maar wat?
De spanning steeg. Ook zonder iets te zien was dat haarfijn merkbaar. Het rumoer in mijn publiek werd sterker. De onrust nam toe. Ik hoorde mensen druk fluisteren. Toen er een scharnier piepte slaakte een paar vrouwen verschrikte kreten. Was dat Luc die ik hoorde vloeken? Wat was hier in vredesnaam aan de hand?
Het volgende ogenblik werd voorzichtig iets om mijn nek gelegd. Ik pieste bijna langs mijn benen van angst toen ik besefte wat het was. Dit was een échte slang. En geen kleintje ook. Het beest woog een paar kilo. Ik hoorde hem vervaarlijk sissen toen hij zich om mijn lichaam heen nestelde.
Please god, geen gifslang, bad ik in stilte. Maar zoveel risico zou de club waarschijnlijk niet willen lopen, bedacht ik toen. Het was wel de bedoeling dat iedereen gezond en wel weer naar huis zou gaan, anders konden ze de boel wel sluiten. Dus gokte ik erop dat mijn onaangename gezelschap bestond uit een wurgslang. Een Boa Constrictor misschien? Ook geen aardig beestje, maar voor mensen vrijwel ongevaarlijk. Maar toch… Helemaal gerust was ik niet. Wat zou ik doen? Stoppen…? Nee, ik wachtte de ontwikkelingen nog even af. Hoe vreemd het ook moge klinken, de alles verterende angst maakte me ook godsgruwelijk geil.
Opnieuw hoorde ik de omstanders reageren op… Ja, waarop eigenlijk? Ik kreeg het zó Spaans benauwd dat ik bijna flauwviel. Toch niet nog meer van die engerds? Eén slang was toch echt alles wat ik hebben kon.
Er klonk een klaaglijk gepiep, zoals van een muis. Of was het een rat? Nee toch. Getverderrie! Gingen ze mijn knuffeldiertje nog levend aas voeren ook? Dit was te bizar voor woorden.
Hoe harder het knaagdier piepte, hoe actiever de slang werd. Hij kronkelde echt langs alle kanten over mijn lijf en verstevigde af en toe zijn greep om mijn armen of ribben. Geen twijfel meer mogelijk over de aard van het beestje. Dit was een onvervalste wurgslang. Ik hoopte alleen vurig dat de oppasser zou voorkomen dat hij zich rond mijn hals zou slingeren.
Om mijn nek hoefde ik me echter geen zorgen te maken. Wel schoot het dier plotseling tussen mijn benen door. Drie meter Boa Constrictor glibberde tussen mijn schaamlippen en bezorgde me totaal onverwacht een orgasme dat vanuit het niets leek te komen. Het hield echter zo lang aan dat ik in een vreemdsoortige, maar gelukzalige roes tussen waken en slapen belandde. Mijn eerste subspace ervaring was een feit.
Luc zou me later vertellen dat het dier bewust in de richting van mijn kruis was gelokt door een levende rat in de opening tussen mijn benen te houden.
Ik was me nauwelijks bewust van het applaus dat ik kreeg. Vaag drong tot me door dat ik door Luc werd losgemaakt en in zijn armen werd weggedragen. Vanuit de verte herkende zijn stem en zijn geur. Daardoor voelde me instinctief weer veilig.
Liggend op een bed in een onbekende kamer die geheel in het rood was ingericht, kwam ik langzaam tot mijn positieven. Naast me zat Luc geduldig af te wachten tot ik weer aanspreekbaar was.
“Hè? Waar zijn we nou?”
“Ik heb maar even een kamer genomen zodat je je kunt opfrissen. Je plakt helemaal. Ik heb het bad laten vollopen”.
“Lekker. Kom je er ook bij?”
“Een ander keertje, oké?”
Er was iets in de toon van zijn stem dat me verontrustte.
“Is er iets?” vroeg ik.
Luc schudde ontkennend zijn hoofd.
“Nee, niets bijzonders. Ik ben het gewoon niet gewend om de controle over mijn sub uit handen te geven. En dan die griezelige beesten… Ik heb waarschijnlijk meer angsten doorstaan dan jij”.
“Het was gaaf”.
“Je bent een kanjer”, glimlachte Luc terwijl hij me zachtjes op mijn voorhoofd kuste. “Maar wat mij betreft was het eenmalig”.
“Spelbreker”, plaagde ik lachend toen ik me naar de badkamer begaf.
<> <> <>
Het warme water was een weldaad. Ik waste het plakkerige goedje van mijn huid, liet schoon warm water in het bad lopen en ging languit liggen. Misschien bedacht Luc zich en kwam hij toch nog even bij me. Maar dat bleek een illusie. Hij liet zich niet zien.
Waarschijnlijk was ik lichtjes ingedut, want het badwater was al bijna afgekoeld toen ik opeens stemmen hoorde. De stem van Luc herkende ik uit duizenden, maar wie was die andere? In ieder geval een vrouw. Tosca? Het zou toch niet waar zijn!
Ik griste een handdoek van het rek en droogde me in sneltreinvaart af. Het eerste waar mijn blik op viel toen ik de deur opende was een opengescheurde condoomverpakking. Ik bevroor. Er lagen kledingstukken op de grond. Luc lag op het bed. Naakt. Tosca zat schrijlings over hem heen. Ze had zich ontdaan van haar catsuit. Haar dikke tieten wipten wild op en neer terwijl ze Luc zijn gerubberde pik bereed. Zij wel!
Ik dacht dat ik ter plekke dood neer zou vallen. Als een mes sneed de aanblik van het neukende stel door mijn ziel. Alle lichamelijke pijn die Luc me tot dusver had toegebracht stond in geen enkele verhouding met de geestelijke klap die ik nu te verwerken kreeg. Hoe kon hij zo wreed zijn? Hij moest toch weten dat hij me dit niet kon aandoen.
“Hé Saartje”, riep Luc tussen de hijgjes en kreuntjes van Tosca door. “Ik vroeg me al af waar je bleef. Kom er gezellig bij”.
Hij strekte uitnodigend een arm naar me uit, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat ik deel uit zou maken van zijn vrijpartij met die Italiaanse hoer.
“Ja, kom gauw”, viel Tosca hem bij. “Hoe meer geile zielen hoe meer genot”.
Tosca was de tweede helft zonder tegenpartij begonnen. Haar doelsaldo was intussen dusdanig torenhoog opgelopen dat een tegenaanval zinloos was. De victorie behoorde haar toe en ik was onontkoombaar de grote verliezer.
“Vergeet het maar”, snauwde ik nijdig.
“Doe niet zo raar”, zei Luc geïrriteerd. “Kom hier”.
“Nee. Ik wil niet”.
“Je bent een slavin. Je hebt niets te willen. Je komt nu hier of…”
Zijn toon werd steeds minder vriendelijk.
“Of anders…?” daagde ik hem uit.
Laaiend was ik. Mijn bloed kookte. Wat dacht hij wel? Dat hij me zomaar in het rond kom commanderen? Dat hij me kon krijgen waar hij me hebben wilde? Dat hij geen rekening hoefde te houden met mijn gevoelens? Nou, daar kwam hij dan nog wel achter. Ik zou hem eens even uit de droom helpen.
Luc duwde Tosca ruw van zich af en sprong van het bed. Met grote stappen kwam hij naar me toe. Op dat moment realiseerde ik me dat hij nog steeds in zijn rol zat. Misschien had hij niet eens door dat ik het meende en dacht hij dat ik hem slechts uitdaagde om me te straffen.
“Stop”, zei ik terwijl ik afwerend mijn handen ophief. “Stop! Raak me niet aan. Als je spelletjes wilt spelen zoek je maar een ander slaafje. Ik doe hier niet meer aan mee”.
Luc stokte in zijn bewegingen. Zijn armen vielen slap langs zijn lichaam. Met zijn lichtblauwe ogen keek hij me onbegrijpend aan. Snapte hij nou echt niet wat hij had veroorzaakt?
“Oké Zara”, zei hij berustend. “Zoals je wilt. Geef me tien minuten om me te douchen. Dan breng ik je naar huis”.
Ook dat nog! Hoe kon ik nu nog anderhalf uur naast hem in de auto zitten? Ik kon zijn aanwezigheid nu al niet meer verdragen. Ik ging nog veel liever lopend naar Nijmegen.
Terwijl Luc zich terugtrok in de badkamer en Tosca zichzelf weer in haar nauwe catsuit hees, zette ik het op een lopen. Ik draaide de deur van het slot en probeerde in mijn eentje de weg naar de uitgang te vinden. Half verblind door de opwellende tranen botste ik aan het eind van de gang echter tegen een Meesteres en haar slaaf op.
“Daar hebben we ons slangenmeisje weer”, zei ze opgewekt, maar tegelijkertijd greep ze me stevig vast. “Wat doe je hier alleen, kind? Waar is je Meester?”
“Mijn Meester is gek geworden”.
“Je kunt me vertellen waar je Meester is en ik breng je terug, ofwel bind ik je beneden ergens vast tot hij je komt halen. Aan jou de keuze”.
Prachtig! Had ik eigenlijk zelf nog iets in te brengen? Dit leek de Bijlmerbajes wel. Hoe was ik hier in vredesnaam in verzeild geraakt? Waarom was ik zo allemachtig stom geweest me door Luc te laten inpalmen? Alles wat ik wilde was een dood normale relatie zonder ingewikkelde toestanden. Dat hele BDSM gedoe kon me gestolen worden, in ieder geval op dit moment.
“Dank je, Gonda”, hoorde ik een stem achter me zeggen. “Ik neem haar nu weer van je over”.
Tosca draaide mijn handen op mijn rug en sloot een paar metalen handboeien om mijn polsen. Hardhandig sleurde ze me mee terug naar de kamer die ik had getracht te ontvluchten.
“Doe jezelf een plezier en haal geen gekke dingen in je hoofd”, fluisterde ze. “Als je er in je eentje vandoor gaat binden ze je aan een schandpaal en mag iedereen met je doen wat hij wil. Je bent met Luc binnengekomen en uitsluitend met hem ga je hier ook weer weg. Dat zijn nu eenmaal de regels”.
Toen de deur achter me dicht viel liet ik me langs de muur op de grond zakken. Ik wenste dat ik mezelf onzichtbaar kon maken. Oplossen als suiker in de thee. Mijn gemoedstoestand was waarschijnlijk van mijn gezicht af te lezen en ik wilde niet dat iemand zag hoe doodongelukkig ik was. Luc al zeker niet. Waar was hij eigenlijk? Nog steeds op de badkamer?
Tosca hurkte naast me en bevrijdde me weer van de handboeien.
“Verpest het nou niet voor jezelf”, gaf ze me ongevraagd advies. “Luc is de beste Meester die je maar kunt wensen. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik hem heb laten lopen”.
“Je mag hem hebben”, beet ik haar toe. “Ik hoef hem niet meer”.
“Je snapt het niet hè? Uit is ook echt úit bij Luc. Geen terugweg mogelijk. Bovendien heeft hij jou nu. Sinds hij met jou omgaat is hij hier niet meer geweest en dat is een godswonder, geloof me. Je hebt een streepje voor, dat ziet zelfs een blinde”.
Tosca begon opeens menselijke trekjes te vertonen. Als ze Luc niet had genaaid zou ik zowaar respect voor haar kunnen hebben. In ieder geval scheen ze hem beter te kennen dan ik. Maar verdere uitwisseling van vertrouwelijkheden bleven uit omdat Luc de kamer betrad. Zijn gezicht verried geen enkele emotie. Hij liet niet blijken of hij boos, teleurgesteld of onverschillig was.
<> <> <>
Tien minuten later verliet ik – zwijgend en zijn blik ontwijkend – aan zijn zijde het pand.
“Zet me maar aan het station af”, mompelde ik. “Ik ga liever met de trein”.
“Dat red je niet”.
“Welles”.
“Ik heb geen vertrouwen in de NS, zeker niet op dit uur. Als je ook maar één aansluiting mist, sta je midden in de nacht ergens vast en kun je geen kant meer op. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Dus geen gezeur. Ik breng je naar je kamer of naar je ouders. Zeg het maar”.
Waarom moest die vent altijd zijn zin doordrijven? Naar mijn ouders kon ik niet zonder te moeten uitleggen waar en met wie ik de afgelopen uren had doorgebracht. Dat viel dus af. Zuchtend legde me bij de situatie neer. Nijmegen dus.
“Vang”, riep Luc opeens en gooide me zijn autosleutels toe. “Je hebt je rijbewijs, nietwaar?”
“Niet bij me”.
“Wel, in dat geval zou ik me maar netjes aan de verkeersregels houden”.
Ik klemde mijn kaken krampachtig op elkaar en slikte de woorden door die op het puntje van mijn tong lagen. Niet flippen nu, hield ik mezelf voor. Nog anderhalf uur en dan hoefde ik hem nooit meer te zien.
Luc nam plaats op de bijrijderstoel, liet de rugleuning zakken, kruiste zijn armen voor zijn borst en sloot zijn ogen.
“Maak me maar wakker als we er zijn”.
Etterbak! Hufter! Droplul! Kloothommel! Hoe gevoelloos kon iemand zijn?
© Fanny
Graag uw waardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u. Liefs My