Straf.
Dat iemand me ooit nog eens zou aanspreken op die miserabele nacht, was niet geheel uitgesloten. Er waren gewoon teveel mensen getuige geweest van mijn wangedrag. Maar dat uitgerekend Luc op de hoogte bleek te zijn, bezorgde me de schrik van mijn leven.
Minder enthousiast dan anders, maar van geen kwaad bewust, besteeg ik een week later weer de wenteltrap naar de zolder. In de deuropening stond Luc me al op te wachten. Ik schrok me wezenloos van de grimmige blik waarmee hij me aankeek. Uiterlijk leek hij kalm, maar in zijn ogen kookte de woede.
“Wat kom je doen?”
“Werken”, prevelde ik nietsvermoedend.
“Ha! Dat had je gedacht! Mooi niet. Je draait nu meteen om en gaat naar huis. Ik wil je hier niet meer zien”.
Ik kreeg het warm en koud tegelijk. Het bloed week uit mijn gezicht. Angstzweet brak me uit. De adrenaline deed mijn hart als een razende tekeer gaan. Ik pijnigde mijn hersens om erachter te komen wat Luc zo furieus kon hebben gemaakt. Geen moment dacht ik aan de vorige week. Dat kon hij toch niet weten?
“Wat… Wat is er gebeurd? Wat heb ik gedaan?”
“Moet je dat nog vragen?”
In een fractie van een seconde haalde hij uit, greep hij me bij mijn haren en sleurde me weinig zachtzinnig tussen alle attributen op zolder naar de hoek waar onze werkplek was ingericht. Naast zijn bureau kwam ik ten val en bezeerde mijn knieën, maar ik durfde de pijn niet eens te uiten. Ik was zo geïntimideerd door de plotselinge dreiging die er van Luc uitging, dat ik zelfs nauwelijks durfde te ademen. Bevend als een rietje bleef ik op de grond zitten.
Luc opende een map op zijn laptop. De diavoorstelling vertoonde een tiental amateuristische foto’s van slechte kwaliteit, maar er bestond geen enkele twijfel over de herkomst ervan. Ik herkende mezelf en ik herkende de precaire situatie. O fuck…! Fuck-o-fuck-o-fuck!
“Ik was dronken”, trachtte ik mezelf te verdedigen.
Een slap excuus. Maar ja, een mens moet toch wat.
“Je hoeft me niets te vertellen, Zara. Ik weet alles. Ik weet meer dan ik ooit van jou heb willen weten. Niet één, niet twee… Nee, door VIJF mannen heb je je laten pakken! Vijf! Hoe is het mogelijk dat ik me zó in jou heb vergist?”
Vijf? Echt waar…? Wow! Jammer dat ik zo beschonken was. Het was leuk geweest als ik me iets meer had kunnen herinneren.
“Maar jij…” hakkelde ik.
“Ik…? Neen nee, meisje. Waag het niet om mij de schuld hiervan in de schoenen te schuiven. Je bent zelf verantwoordelijk voor je daden. Ik heb je hiertoe geen opdracht gegeven en je hebt ook mijn toestemming niet gekregen”.
Toestemming? Nou nog mooier!
“Die heb ik ook niet nodig”.
Au! De mep die hij me met zijn vlakke hand verkocht kwam hard aan. Mijn wang gloeide als hete kooltjes in de barbecue. Tranen welden op in mijn ogen. Geen tranen van pijn, want dat viel nog wel mee. Het waren tranen van schaamte en berouw. Maar ook tranen van paniek, want ik stond op het punt iets te verliezen wat ik niet kwijt wilde. Op dit heikele moment besefte ik ineens dat deze zaterdagen meer voor me betekenden dan ik tot nu toe had aangenomen. Zelfs de man die me nu uitkotste was me liever dan ik had durven dromen. Dat kon nu toch niet zomaar over zijn?
“Het spijt me”, snikte ik radeloos.
“Spijt komt altijd te laat”, oordeelde Luc hard. “Het maakt niet ongedaan dat je je als een sloerie hebt gedragen. Jij en ik hadden een afspraak. Ik ben jouw Meester, jij bent mijn slavin. Zolang we het spel spelen behoor je mij toe. Ik bepaal waar, wanneer, hoe en met wie je seks hebt. Ik…! En niemand anders. Pas als onze wegen scheiden, ben je weer eigen baas”.
Meester? Slavin? Waar had hij het over? Die woorden waren nooit eerder gevallen. Hij had het altijd over leraar en leerling. Vreemd…
“Daar heb je me niets over verteld”.
“Hoe blond ben je?” sneerde hij sarcastisch. “Ik hoef het voor jou toch niet te spellen? Van iemand met een VWO diploma mag ik toch verwachten dat ze een simpele optelsom kan maken?”
“Sorry”.
“Bespaar me je spijtbetuigingen, Zara. Je bent te ver gegaan. Genoeg geweest. Ga naar huis en vergeet wat er is gebeurd. Ik zal zorgen dat je de rest van de maand nog krijgt uitbetaald”.
“Dat kun je niet menen. Je stopt het spel? Je ontslaat me?”
“Dat zei ik”.
Slik!
“Nee!”
Als hij dacht dat ik me zo eenvoudig liet afvoeren, vergiste hij zich. Niet nu. Niet zo. Ik voelde me een dweil en dat was ik ook geweest, maar ik wilde in ieder geval mijn best doen om nog iets te redden.
Meesters en slaven, hoorde dat woordgebruik niet bij sadomasochisme? Wat had ik ook alweer over SM gelezen? Iets met overheersing en onderdanigheid. Als ik nou eens…
Ik boog mijn hoofd en vermeed hem aan te kijken.
“Alsjeblieft Luc”, smeekte ik. “Je hebt helemaal gelijk. Ik ben het niet waard dat je nog één seconde tijd aan me besteedt, maar ik wil niets liever dan het weer goedmaken. Zeg me hoe ik dat moet doen. Ik doe echt álles voor je. Gun me alsjeblieft een tweede kans”.
“Je wilt dat ik je straf?”
Zijn stem klonk verrast.
“Ja, ik accepteer elke straf die jij gepast vindt. Laat me maar boeten voor mijn wangedrag, maar stuur me alsjeblieft niet weg. Ik wil namelijk niet stoppen”.
“Sta op”, beval Luc.
Ik krabbelde overeind en veegde het stof van mijn kleren. Schichtig keek ik in zijn richting. Zijn vijandige houding was verdwenen. Meewarig schudde hij zijn hoofd. Hij leek uit het veld geslagen. Had ik hem aan het twijfelen gebracht? Een sprankje hoop gloorde aan de horizon.
“Je hebt geen idee wat je verlangt, Zara”, zei hij kalm. “Geloof me, je kunt echt beter naar huis gaan. Dat is voor ons allebei beter”.
“Ik ga niet naar huis”.
Koppig bleef ik onbeweeglijk staan terwijl Luc nadenkend ijsbeerde tussen de ene dakwand en de andere. Opeens kwam hij op enkele centimeters afstand voor me staan. Zijn ijskoude blik boorde zich in de mijne.
“Als je eens wist…”
Hij onderbrak zichzelf.
“Je hebt mijn vertrouwen beschaamd. Je kunt dit misschien compenseren. Ben je daartoe bereid? Ik bedoel… een lijfstraf?”
Wat nou weer? Ging hij me over de knie leggen?
“Ja”, antwoordde ik met meer overtuiging dan ik werkelijk bezat.
Ook al had ik geen flauw idee wat me boven het hoofd hing, als dit de enige mogelijkheid was om deze wonderlijke zaterdagen in stand te houden, dan moest dat maar. Ik had A gezegd. Nu moest ik ook B zeggen.
“Goed dan. Maar zeg niet dat ik je niet heb gewaarschuwd… Kleed je uit”.
Binnen luttele seconden was ik naakt. Ik pakte de stiletto laarzen die Luc me toewierp en trok ze aan. Tot mijn grote schrik zag ik een paar stevige polsbanden en een nylon touw tevoorschijn komen. Was hij hierop voorbereid geweest? Dom schaap, schold ik in gedachten op mezelf. Waarom doe je dit jezelf aan?
“Je kunt nog terug”, wees Luc me fijntjes op mijn recht om het spel een halt toe te roepen.
Heldhaftig gooide ik mijn hoofd in mijn nek en stak mijn armen vooruit zodat hij de boeien om mijn polsen kon gespen. Hij haakte ze vervolgens aan elkaar. Het ene uiteinde van het touw knoopte hij vakkundig eraan vast. Het andere uiteinde gooide hij over één van de houten balken die het dak droegen. Door eraan te trekken hees hij mijn armen omhoog. Steeds strakker werd het touw aangetrokken tot ik nog nauwelijks nog vaste grond onder mijn voeten voelde. Mijn bewegingsvrijheid was tot een minimum beperkt. Comfortabel was anders.
“Hoe lang…?” begon ik, maar Luc onderbrak me onmiddellijk.
“Elk woord dat je vanaf dit moment zegt zal worden opgevat als een stopwoord”.
Fantastisch! Ook dat nog. Nou meid, dacht ik, dat heb je weer mooi voor elkaar.
Lucs blikken gleden tevreden over mijn blote lijf. Mijn aanblik scheen hem wel te bevallen want zijn broek stond even strak gespannen als ikzelf. Zou hij zijn pik nooit eens de vrijheid willen gunnen, vroeg ik me af. Zijn zelfbeheersing was bijna onmenselijk. Welke gezonde kerel die elke week gezelschap had van een geheel ontklede jonge vrouw nam die gelegenheid niet waar? Aan mij zou het niet liggen.
Als ik op dat moment dacht dat mijn straf hierbij zou blijven, dan kwam ik bedrogen uit. Luc viste een blinddoek uit een la van zijn bureau en bond die voor mijn ogen. Misschien was dit nog wel erger dan vastgebonden te zijn. Op die manier ontnam hij me het laatste beetje controle over de situatie. Alles wat hij nu nog met me van plan was zou me als een volslagen verrassing overkomen.
En inderdaad. De klemmetjes die Luc enkele minuten later op mijn tepels plaatste waren even venijnig als onverwacht. Ik kon nog net een gil onderdrukken door hard op mijn onderlip te bijten.
Gespannen wachtte ik af wat er nog meer zou volgen, maar verdere kwellingen bleven uit. Ik hoorde Luc heen en weer lopen. De scanner zoemde. Het tikken van zijn vingers op de toetsen van de laptop verrieden dat hij gewoon aan het werk was gegaan. Mijn god, hij kon me hier wel uren laten staan. Ik hield het nu al bijna niet meer uit. Mijn armen en kuiten protesteerden. Ik probeerde beurtelings uit wat de minst belastende houding was, een holle of een bolle rug. De verleiding om nu al om verlossing te smeken was groot, maar ik deed het niet. Nog niet.
Ik dacht aan de gangbang die dit alles had veroorzaakt. Ondanks alles vond ik dat ik deze straf ruimschoots had verdiend. Maar hoe waren die foto’s bij Luc terecht gekomen? En waarom gedroeg hij zich als een jaloerse echtgenoot? Ik had immers geen relatie met hem. Of was er bij dit spel toch sprake van een soort Meester-slavin relatie? Was dit wat Luc me wilde laten ontdekken? Dacht hij dat ik interesse had in SM? Was dat zo?
Nee, het idee was absurd. SM was iets voor freaks en dat was ik in geen geval. Als dochter van een makelaar was ik zo doorsnee als maar mogelijk was. Het artikel over SM dat ik ooit eens had gelezen had me weliswaar een tijdje achtervolgd, maar ik wist zeker dat ik me niet zou lenen voor gewelddadige seks. Kettingen, zwepen en bloedvergieten? Ik moest er niet aan denken.
De schrik sloeg me om het hart toen plotseling tot me doordrong dat mijn huidige toestand – in de boeien geslagen en geblinddoekt – aardig op SM begon te lijken. Eén van mijn ex-vriendjes had me wel eens vastgebonden. Het was een opwindende ervaring geweest. Eén van de betere tot nu toe. Maar bondage was geen SM. Of toch wel?
Nee joh. Belachelijk! Ik had zelf om straf gevraagd. Ik had Luc gesmeekt me te laten boeten voor mijn onbezonnen daden. Dit viel hooguit onder de noemer zelfkastijding en was absoluut eenmalig. Toch?
Een koude windvlaag deed me plotseling huiveren. Getver, Luc had enkele dakraampjes open gezet. Bij dit weer was dat geen pretje want het voorjaar had vandaag niets beters te bieden dan regen en wind bij een temperatuur van ongeveer twaalf graden. Niet superkoud, maar ook allerminst behaaglijk.
Au au! Mijn rillen had een nadelig neveneffect. Doordat ik kippenvel kreeg en mijn tepels hard werden, verhoogde dat ook de druk van de tepelklemmetjes. Shit! Mijn armen! Mijn benen! Mijn rug! Mijn spieren begonnen langzaam te verzuren. Bovendien had ik honger en dorst en ik moest verdomme nog plassen ook. Buiten hoorde ik de klok van de kapel tien uur slaan. Dat betekende dat ik hier al bijna een uur stond. Hoe lang nog?
Ik zou dit niet lang meer volhouden tenzij ik een manier vond om mijn gedachten van de pijn af te leiden. Muziek. Ik probeerde mijn aandacht te fixeren op de radio en de liedjes geluidloos mee te zingen. Dat hielp… Een beetje.
Please forgive me – I know not what I do
Please forgive me – I can`t stop lovin` you
Don`t deny me – This pain I`m going through
(Bryan Adams)
Kon die DJ nou echt niets verzinnen dat wat minder toepasselijk was in deze situatie? Het was maar goed dat de blinddoek mijn ogen droog hield.
Voetstappen verplaatsten zich in mijn richting. Ik rook de aftershave van Luc. Hij was nu heel dicht bij me. Zat mijn tijd erop of had hij nog iets anders voor me in petto? Zwijgend liep hij in cirkels om me heen. Hij controleerde de spanning van het touw. Nee! Niet nóg strakker. Ik hield mijn adem in en wachtte af. Elke seconde duurde voor mijn gevoel meer dan een minuut. Kom op man, doe iets! Zeg iets! Nerveus likte ik langs mijn droge lippen.
“Wat is er, Saartje? Wil je iets drinken?”
Eindelijk iets positiefs. Ik knikte, nog steeds te eigenwijs om een woord uit te brengen.
“Dat treft. Ik heb het perfecte drankje voor je”.
De ironie in zijn stem beloofde niet veel goeds. En dat was het ook niet. Uit de koelkast haalde hij iets dat tegen mijn lippen werd gezet en aanvoelde als een kartonnen beker. De inhoud rook naar… O jee!… Sperma.
“De afgelopen week ben ik in mijn pauzes en tussenuren telkens even naar je foto’s komen kijken”, vervolgde Luc. “En de opbrengst heb ik speciaal voor jou bewaard. Is dat niet fijn?”
Ja hoor. Grandioos zelfs. Zag hij niet hoe ik stond te dansen van plezier?
Gruwend wendde ik mijn gezicht af. Ik had geen bezwaar tegen het slikken van zijn zaad, maar dan wel als onderdeel van het liefdesspel. Een beker vol met dit plakkerige goedje ging me te ver. Maar natuurlijk had Luc geen medelijden met me.
“Niet?” vroeg hij smalend. “Wil je stoppen? Zeg het maar”.
Dat zou hij wel willen. Mooi niet!
Hij had me in de tang. Gloeiend was ik. Als ik hem aan had kunnen kijken waren vernietigende blikken zijn deel geweest. Ik had hem o zo graag verteld hoe ik over hem dacht en bijna had ik dat ook gedaan. Maar nu ik al zoveel had moeten afzien wilde ik me niet laten kennen. Volhouden was het motto. Wat er ook gebeurde.
“Grote meid”, prees hij me toen ik alsnog mijn lippen om de rand van de beker sloot.
Ellendeling! Serpent! Zakkenwasser! Batavier!
Kokhalzend liet ik een beetje van zijn kolerezooi over mijn tong glijden. In gekoelde vorm was het rechtuit smerig. Mijn afschuw was zo groot dat mijn maag heftig protesteerde.
“Overgeven zal je niet helpen. Ik laat je namelijk alles weer oplikken”.
Tuurlijk. Dat kon er ook nog wel bij. Waarom niet?
Het lukte me uiteindelijk het glibberige goedje weg te werken, zij het met grote moeite en afgrijzen. Merkwaardig genoeg genoot ik daarna van die overwinning. Het gaf me een oppermachtig gevoel. Luc wilde me klein krijgen maar dat was hem nog niet gelukt. Alle vernederingen ten spijt lustte ik hem rauw.
Ondanks het feit dat het nu wel echt heel zwaar werd om in deze gedwongen houding te blijven staan, vertikte ik het om op te geven. Mijn armen en benen trilden zo nu en dan ongecontroleerd. De polsbanden knelden en mede onder invloed van de toenemende kou werd de druk in mijn blaas ook steeds groter. Ik kon niet langer voorkomen dat er af en toe een diepe zucht of een kreun aan mijn lippen ontsnapte.
Kom maar op met je volgende uitdaging, dacht ik toen Luc weer in rondjes om me heen begon te wandelen. Ik voelde iets op mijn huid, hard en langwerpig. Ik probeerde me voor de geest te halen welke voorwerpen hiervoor in aanmerking kwamen. De liniaal! Het kon eigenlijk alleen maar de ouderwetse houten meetlat zijn die op mijn bureau lag. Typisch! Waarom gebruikte hij niet gewoon zijn handen?
Met de platte kant van de liniaal volgde hij tergend langzaam de contouren van mijn lichaam; vanaf mijn elleboog langs mijn oksel, rakelings langs mijn borst en vervolgens via mijn heupen naar mijn dijen. En aan de andere kant in omgekeerde richting weer terug. Een siddering verplaatste zich van mijn kruin naar mijn tenen. Ik kon niet helpen dat ik hier opeens vreselijk geil van werd. Ik hoopte maar dat hij het niet zou opmerken.
“AU!!!”
Op de rake klap die mijn linkerbil incasseerde was ik niet voorbereid. Meteen volgde een tweede, nu aan de rechterkant. Het werd een soort ritueel dat me ontzettend opwond. Afwisselend streelde Luc mijn huid met de lat om me daarna een flinke tik met het ding te verkopen op de weke delen van mijn lijf, hard genoeg om pijn te doen maar niet zó hard om me het genot ervan te ontnemen. Integendeel. De pijnprikkels gaven mijn geilheid juist een extra dimensie.
“Harder”, hoorde ik mezelf mompelen. “Nog harder”.
Was ik dat?
Luc voldeed aan mijn verzoek. Sodeju, wat was dat pijnlijk. Pijnlijk, maar ook godvergeten lekker!
Langzaam werd het voorwerp in de richting van mijn borsten verplaatst. De streling ervan voelde euforisch, maar ik vreesde de klap die er wellicht op zou volgen. Alsjeblieft, bad ik in stilte, niet op mijn tepels. Niet op die vervloekte klemmen. Maar de verwachte klap bleef uit. In plaats daarvan schuurde het uiteinde gemeen naar de onderkant van mijn borsten. Eén voor één werden ze even lichtjes opgetild, net voldoende om via de klemmen een pijnscheut er doorheen te laten schieten. Daarna trok de rand van de liniaal een spoor naar beneden, via mijn navel naar de krulletjes op mijn venusheuvel. Daar hield de liniaal stil alsof hij de weg kwijt was. Ging hij me daar ook slaan? Op het ergste voorbereid zette ik me schrap.
Intussen was ik zwaarder door mijn half geopende mond gaan ademen, hijgend en soms kreunend. Ik balanceerde op de rand van mijn uithoudingsvermogen. De sensaties in diverse delen van mijn lichaam streden om voorrang; spierpijn, toegebrachte pijn, kou, mijn opzwellende blaas, genot en verlangen. Ik besefte dat het moment van opgeven nu in rap tempo naderbij kwam, maar met mijn laatste krachten probeerde ik het toch nog even uit te stellen.
Opnieuw wachtte ik ongeduldig op de volgende actie. Ik wist Lucs aanwezigheid vlak naast me. Zijn mannelijke geur was inmiddels heel vertrouwd geworden. Ik wenste alleen dat ik kon zien wat dit scenario met hém deed, dat ik in zijn ogen kon kijken. Hoe kwam het toch dat deze charmeur zulke sadistische trekjes bezat?
Eindelijk voelde ik de meetlat in zijn handen weer in beweging komen. De platte kant wrong zich kalm en beheerst in de kruising tussen mijn dijen over mijn gesloten schaamlippen. Maar gesloten of niet, ze waren wel nat van mijn geil. En dat was precies wat Luc ook constateerde toen hij de liniaal weer zachtjes terugtrok. Hoewel ik het zelf niet kon zien, voelde ik dat een spoor zich had gevormd.
“Ik wist het wel”, fluisterde Luc op triomfantelijke toon in mijn oor. “Ik wist wel dat je het in je had”.
Zelfingenomen eikel! Wat bedoelde hij daar nu weer mee?
Hij draaide de liniaal een kwart slag en voor een tweede keer zocht het houten ding zijn weg tussen mijn benen. Uiterst traag en behoedzaam liet Luc de botte zijkant van de lat nu tussen mijn schaamlippen glijden. Mijn klitje reageerde onmiddellijk. De volle lengte van de liniaal schoof moeiteloos in de richting van mijn billen. Alle heiligen in de hemel, wat was dit opwindend!
Een weergaloos orgasme kondigde zich aan toen de houten lat in tegengestelde richting werd teruggetrokken. Trillend en bevend op mijn benen en alle spanning van de afgelopen uren uitgillend kwam ik langer en intenser klaar dan ooit tevoren.
Meteen daarna trok Luc de blinddoek van mijn gezicht. Nadat ik met mijn ogen knipperend tegen het plotselinge daglicht me weer kon oriënteren, zag ik hoe hij de geur van mijn sappen op de liniaal opsnoof”.
“Niets ruikt lekkerder dan het geil van een mooie vrouw”, beweerde hij.
Bon appétit.
Ik kreeg geen tijd meer om te bedenken wat ik ervan vond. De golven van genot waren nog niet eens helemaal uit mijn lichaam weggeëbd toen een volgend, veel minder aangenaam gevoel zich van me meester maakte. Ik werd plotseling draaierig, misselijk en er verschenen zwarte vlekken voor mijn ogen. De boeien knelden genadeloos om mijn polsen toen ik de kracht in mijn benen verloor. Voordat ik buiten bewustzijn raakte hoorde ik Luc mijn naam roepen, maar ik kon al niet meer reageren.
Heel lang was ik niet buiten westen want toen ik weer bij mijn positieven kwam was Luc nog bezig me van de polsbanden te verlossen. Ik lag languit op de grond en hij zat geknield naast me. Zijn sweater lag opgevouwen onder mijn hoofd.
“Goddank, je bent er weer”, verzuchtte hij zichtbaar opgelucht. “Wil je me nooit meer zo laten schrikken? Je moet op tijd aangeven als het niet meer gaat”.
“Het ging best”, verdedigde ik me zwakjes. “Ik voelde het niet aankomen”.
Intussen wreef Luc mijn polsen om de doorstroming van het bloed te stimuleren. Hij hielp me uit mijn laarzen en wilde me overeind trekken, maar dat ging niet. Duizelingen dwongen me te blijven liggen.
De chaos was helemaal compleet. Het was me weer gelukt.
“Heb je vanmorgen eigenlijk wel ontbeten?”
Mijn ontkenning deed hem hartgrondig vloeken. Hij kon het zowaar nog beter dan ik. Dat moest ik hem in ieder geval nageven.
“Sorry Zara, mijn schuld. Ik had je dit van tevoren moeten vragen”.
Hij sprong op, liep naar de koelkast en kwam terug met een flesje cola en een gevulde koek.
“Je bloedsuikerspiegel is te laag”, stelde Luc de diagnose alsof hij overal verstand van had. “Hier. Opdrinken en eten”.
“Staan we nu weer quitte?” vroeg ik hoopvol.
“Meer dan dat”, antwoordde hij vol zelfverwijt, terwijl hij met een bezorgde blik in zijn ogen de haren uit mijn gezicht veegde. “Ik sta bij je in het krijt. In plaats van rationeel te blijven heb ik me vandaag laten leiden door mijn emoties. Mea culpa”.
Het geïmproviseerde ontbijtje deed inderdaad wonderen. Bij elke verstreken minuut voelde ik het zwevende gevoel in mijn hoofd afnemen, maar nu waren het heftige steken in mijn onderbuik die me deden kermen.
“Ik moet naar de wc”.
Nog steeds een beetje gammel kwam ik overeind. De toiletten bevonden zich een verdieping lager en dus liep ik wankelend op mijn benen in de richting van de trap. Maar voordat ik die bereikte werd ik als een baby opgetild en naar beneden gedragen.
“Ik heb geen zin je zo meteen onderaan de trap te moeten oprapen”, was Lucs logisch klinkende excuus.
Geen probleem. Doe alsof je thuis bent en ga gerust je gang.
Ik verzette me niet en vleide mijn hoofd tegen zijn schouder. Dit was de eerste keer dat hij lijfelijk contact maakte. Reden genoeg om dat moment te koesteren. Het stoorde me evenmin dat hij toekeek hoe ik op de wc eindelijk mijn blaas leegde. Naakt zijn in zijn aanwezigheid was volkomen vanzelfsprekend geworden.
Dat Luc opeens zo bezorgd voor me was ontroerde me, maar het was tegelijkertijd verwarrend. Hij leek twee verschillende gezichten te hebben. Het ene moment was hij hard en meedogenloos, het andere moment zorgzaam en bijna liefdevol. Ik was er nog niet uit welke kant me het meeste aantrok. Afstoten deed hij me in geen geval. Zelfs na vandaag voelde ik me absoluut niet ongemakkelijk in zijn nabijheid.
“Hoe wist je het?” informeerde ik toen we hand in hand terug liepen naar de zolder. “Hoe kwam je aan die foto’s?”
“Dat is een lang verhaal… Om te beginnen beviel het me niet in welke gemoedstoestand je vorige week hier wegging. Waarschijnlijk had ik een verkeerde indruk gewekt. Het was immers niet van belang of je wel of niet klaarkwam, maar wel dat je je ongegeneerd aan me durfde te tonen. Dat je niet reageerde op mijn telefoontjes en sms’jes baarde me pas echt zorgen. Uiteindelijk belde ik je ouders met een smoesje over het werk. Je vader vertelde me dat je met Mieke naar de Rainbow was. Dit bevestigde mijn vermoeden dat er iets mis was, want ik wist toevallig dat Mieke dat weekend in het buitenland zat. Het liefst was ik zelf gekomen, maar als ouwe lul tussen al die scholieren… Ik wilde je niet in verlegenheid brengen. Dus belde ik een neefje die me nog iets verschuldigd was. Hij had de opdracht je thuis te brengen, maar je zat na twee minuten zijn leuter al op te wrijven. Tja, en dan…”
“Als hij er niet was geweest was er niets gebeurd”.
Luc knikte alsof hij dat allang wist.
“Dat besefte ik pas toen het al te laat was”.
Een beetje dom dus.
Maanden later zou ik horen dat Luc zijn neefje grof geld had betaald om het beeldmateriaal van die nacht uit de roulatie te halen en de vijf geilaards tot zwijgen over te halen. Hij redde niet alleen mijn reputatie maar bespaarde me bovendien de schande en de schaamte.
“En nu?” vroeg ik.
“Streep eronder. We praten er niet meer over. Je gaat alleen nog één ding doen”.
Het was ook te mooi om waar te zijn als hij geen noten meer op zijn zang had gehad.
“En dat is?”
“Laat bij de huisarts even checken of je geen SOA hebt opgelopen. De uitslag krijg ik volgende week zwart op wit van je”.
Bam! Zijn woorden sloegen in als een donderslag bij heldere hemel. Een SOA. Daar had ik zelf dus nog helemaal niet bij stilgestaan. O hemel, stel je voor dat… Ik durfde er niet eens over na te denken.
“Wanneer word je ongesteld?” ging Luc op dezelfde zakelijke toon verder.
“Ik slik de pil”.
“Dat vroeg ik niet”.
“Overmorgen”.
Hoop ik…
“Oké. Als je het niet wordt…”
“… hoef ik zeker niet meer te komen?” vulde ik aan.
“Je bent een slimme meid”.
“Ja Meester”.
Hij glimlachte.
Ja lach maar. Als hij spelletjes speelde, kon ik dat ook.
“En jij?” vroeg ik.
“Wat?”
“Ben jij vrij van SOA? Je hebt me wel je zaad laten drinken”.
“Uiteraard. Je hebt volkomen gelijk”.
Luc greep naar de binnenzak van zijn jack en haalde een opgevouwen A4-tje uit zijn portefeuille. Dat hield hij onder mijn neus. Het was een formulier van een laboratorium, gedateerd op slechts enkele dagen geleden. Zijn naam en geboortedatum stonden erboven. Achter elk van de lange rij medische termen stond ‘negatief’. Hij was schoon.
“Mijn veiligheid is jouw veiligheid”, verklaarde Luc terwijl het velletje papier weer opborg. “En andersom natuurlijk. Geen dwaze acties meer, oké?”
“Nee”, beloofde ik plechtig.
Omdat ik het nog steeds koud had stond Luc erop dat ik me weer aankleedde. Na een vervroegde lunch, waarbij hij scherp in de gaten hield dat ik voldoende at, stuurde hij me alsnog naar huis. Dit keer bood ik geen weerstand. Ik had een enerverende ochtend achter de rug en ik voelde me zowel geestelijk als lichamelijk bekaf. Er was heel wat stof tot nadenken. Maar één ding wilde ik op de valreep nog even kwijt.
“Je vergist je”, zei ik toen ik al met mijn jas aan en mijn schoudertas in mijn hand op het punt stond om te vertrekken. “Je denkt misschien dat ik een SM slaafje ben, maar dat is niet zo. Kinky seks is niets voor mij. Daar ben ik te gewoontjes voor”.
Lucs mondhoeken verrieden dat hij mijn opmerking eigenlijk wel amusant vond, maar hij lachte er gelukkig niet om. Hij reageerde niet meteen, maar kwam bedachtzaam achter zijn bureau vandaan. Met een onverwacht teder gebaar legde hij zijn handen om mijn gezicht.
“BDSM”, corrigeerde hij me. “En je bent helemaal niet gewoontjes… Lieve schat, als er één ding is dat je vandaag hier hebt bewezen, dan is het dat je wel degelijk BDSM gevoelens hebt. Weet je eigenlijk wel wat het is?”
“Ik heb er over gelezen”.
“Wanneer? Waar? In een meidenblad?”
Met tegenzin moest ik toegeven dat hij de spijker op zijn kop sloeg.
“Dat kun je toch niet betrouwbaar noemen”, zei hij hoofdschuddend. “Ik stuur je wel wat serieuze informatie en dan praten we er de volgende keer verder over. Afgesproken?”
Hij wachtte niet op antwoord maar drukte plots zijn lippen op die van mij. Ik stond zo perplex dat ik even niet meer wist hoe te reageren. Hij lachte er hartelijk om.
“Het is niet verboden om terug te zoenen”.
Dat liet ik me geen tweede keer zeggen. Ik liet mijn tas op de grond vallen en sloeg mijn armen spontaan om zijn nek. Met overgave beantwoordde ik zijn tongzoen terwijl hij me stevig omhelsde. Zijn gespierde lijf tegen het mijne. Mijn buik tegen zijn erectie. Alleen jammer dat er zoveel kleren tussen zaten. Een warm gevoel golfde door mijn aderen. Luc Meesters veroorzaakte niet alleen kriebels in mijn kut, maar ook vlinders in mijn buik.
<> <> <>
In complete verwarring en met honderden brandende vragen fietste ik naar huis. Luc had me binnen enkele uren zowel een sloerie als een lieve schat genoemd. Hij had me gepijnigd en verzorgd. Hij had me vernederd en gekust. Gekust! Ik proefde zijn speeksel nog op mijn lippen. Het smaakte naar meer.
Maar belangrijker dan de vraag wie de echte Luc was, was de vraag wie ik eigenlijk was. Ik genoot van zijn liefkozingen, maar óók van zijn kwellingen. Het orgasme met de liniaal was niet alleen heftiger geweest dan ik tot dan toe gewend was, het had me voor het eerst een écht voldaan gevoel opgeleverd.
Zou Luc dan toch gelijk hebben? Had ik BDSM gevoelens? Zou het kunnen dat ik – ondanks de oerdegelijke opvoeding van mijn ouders – zulke bizarre verlangens had? Was dat wel normaal? Was ík wel normaal?
Later die dag trof ik een e-mail van Luc aan in mijn mailbox met als onderwerp ‘ik ben trots op je’. Hij stuurde me enkele foto’s van mezelf. Niet de gewraakte beelden van de gangbang, want die had hij vernietigd. Nee, het waren foto’s die hij wekelijks onopvallend op de zolder had gemaakt. Van volledig gekleed op onze eerste werkdag tot naakt in de boeien vandaag. Blijkbaar was de webcam waar Luc soms mee speelde, niet zo onbruikbaar als hij beweerde. De smiecht!
Behalve foto’s stuurde Luc me ook een paar links naar informatieve websites over BDSM en de waarschuwing vooral niet zelf op zoek te gaan naar andere bronnen. Als ik vragen had kon ik die beter aan hem stellen.
Heel sceptisch begon ik te lezen, maar mijn terughoudendheid maakte al snel plaats voor geboeide interesse. Tot mijn eigen stomme verbazing moest ik toegeven dat ik mezelf herkende in een deel van de info, sommige situaties en verhalen van anderen. Langzaam maar zeker begonnen enkele puzzelstukjes op zijn plek te vallen.
Bondage had altijd al tot mijn verbeelding gesproken. Ik werd geiler dan geil bij het idee hulpeloos overgeleverd te zijn aan mijn minnaar, maar ik had het tot nu toe nog niet in de praktijk durven brengen. Eén keertje, maar dat stelde niet zoveel voor. Nu bleek ik ineens niet de enige met heimelijke fantasieën over lichamelijk geweld, vernedering, bedreiging en zelfs verkrachting. Hoewel ik mezelf altijd had voorgehouden dat fantasie en werkelijkheid twee verschillende dingen waren, had Luc me intussen doen inzien dat dit niet helemaal waar was.
Maar met de eerste voorzichtige erkenning van mijn verborgen gevoelens was ik er nog niet. Elk stukje informatie riep tegelijkertijd nieuwe vragen en twijfels op. Gedreven door mijn nieuwsgierigheid ging ik toch op zoek naar meer websites over dit onderwerp. Dom natuurlijk. Ik had naar Luc moeten luisteren. Wat ik tegenkwam was soms zo extreem en schokkend dat het veel innerlijke onrust veroorzaakte. Dit wilde ik zeer zeker níet.
Tijdens urenlange chatsessies benadrukte Luc keer op keer dat er geen algemene regels waren die voor iedereen golden. De relatie tussen Dom en sub stond of viel op basis goede onderlinge afspraken en grenzeloos vertrouwen. Als ik met hem wilde experimenteren, moest ik er zonder enige twijfel van doordrongen zijn dat hij een ijzeren zelfbeheersing en discipline bezat. Het moest glashelder voor me zijn dat hij onmiddellijk zou stoppen op het moment dat ik dat wilde.
BDSM was voor iedereen anders, legde hij uit, want elk individu bepaalde zelf hoe ver hij wilde gaan. Voor de één betekende dit niet meer dan een beetje plagen, voor de ander kon het juist niet extreem genoeg zijn.
© Fanny
Graag uw sterrenwaardering bovenaan en/of reactie onder het verhaal. Dank u.
Liefs My