De kapel.
Toen het weer zaterdag was, was ik van de eerste schrik bekomen, was ik gelukkig niet zwanger en bleek ik geen enge geslachtsziekten te hebben opgelopen. De zon scheen en de wereld lachte me toe. In opperbeste stemming fietste ik naar school. Ik kon niet wachten Luc weer te zien.
Maar het voorspelde weinig goeds dat een schildersploeg zijn intrek had genomen in het centrale trappenhuis. Tussen steigers en afdekzeil probeerde ik mijn weg naar de tweede verdieping te vinden waar de wenteltrap naar de zolder zich bevond.
“Moeten ze ook hierboven zijn?” vroeg ik aan Luc.
“Nee, hier hebben ze niets te zoeken, maar dat neemt niet weg dat het nu te riskant is om spelletjes te spelen”.
Daar was ik al bang voor.
“En het slechte nieuws is dat het onderhoud nog tot de bouwvakvakantie gaat duren. Ook op zaterdag”.
Dat was een flinke domper op de feestvreugde. Ik had helemaal geen zin meer in de handschriften van de Jezuïeten, hoe boeiend Luc er ook over kon vertellen. Maar ja, hij had wel gelijk. Het risico was te groot als er meer mensen in het gebouw rondliepen. De conciërge hield toezicht op de werkzaamheden en het was niet uitgesloten dat hij zich ook even op zolder zou laten zien.
Luc wenkte me. Als een voorbeeldig schoolmeisje kwam ik naderbij. Hij trok me op zijn knie en kuste me. Zijn handen gleden langs mijn dijen over de stof van mijn jeansbroek.
“Ben je eigenlijk in het bezit van een rok?”
“Ja”, antwoordde ik eerlijk.
“En schoenen met een hakje?”
Die had ik ook. Geen stiletto’s zoals de laarzen, maar elegante schoentjes met een bescheiden hak. Ooit aangeschaft voor een feestje. Daarna had ik ze nooit meer gedragen. Een miskoop, want gehakte schoenen waren niet mijn stijl. Sportieve kleding paste beter bij me vond ik zelf.
“Onzin”, sloeg Luc al mijn tegenwerpingen in de wind. “Je bent geen brugklasser meer. Je bent een prachtige jonge vrouw en het is doodzonde dat je je niet wat vrouwelijker kleedt. Ik wil je wel eens zien in dat rokje en die schoentjes. Als elke vrouw tussen vijftien en vijftig dat zou dragen, zou de wereld er een stuk aantrekkelijker uitzien”.
Ik zuchtte diep en beloofde de volgende keer aan zijn wens te voldoen. Van harte ging het niet, maar voor hem deed ik alles. Hij vond me mooi. Dat had hij zelf gezegd. Anderen vonden me meestal aardig, spontaan en soms lief. Maar nooit mooi. Zou hij het echt menen?
“En verder? Is alles goed met je?”
Ik knikte.
“Ja hoor. Prima”.
“Geen twijfels meer? Nog vragen?”
Het klamme zweet stond in mijn handen. Ik wist welke vraag hij me nu ging stellen. Ik had er lang over nagedacht en had inderdaad een beslissing genomen, maar ik was er nog lang niet zeker van of het ook de juiste was.
“Dus je durft het aan?”
“Ik moet wel”, bevestigde ik zenuwachtig. “Als ik het niet doe kom ik er nooit achter”.
“Je bent een dapper meisje, Zara. Ik bewonder je lef”.
Luc sloeg zijn armen om me heen en kuste me langdurig. Een hand zocht zijn weg onder mijn shirtje, schoof mijn beha opzij en kneep in mijn borst. De andere hand volgde. Ai, dacht ik toen de druk op mijn tepels steeds verder werd opgevoerd. Zijn tanden beten in mijn onderlip. Toen ik naar adem snakte tekenden de eerste druppels geil zich af in mijn slipje.
Helaas bleef het daarbij. Luc zette me weer met beide benen op de grond door ons allebei aan het werk te zetten.
<> <> <>
Het was duidelijk dat er op zaterdag geen spannende dingen meer zouden gebeuren nu de schilders bezit hadden genomen van het schoolgebouw, maar Luc had een veel beter alternatief gevonden beweerde hij. Hij had de sleutel bemachtigd van een ruimte waar hij altijd al een intiem feestje had willen bouwen. Of ik ook op zondagavond kon?
“Dan zit ik in de trein”.
“En als ik je nou eens breng?” stelde Luc voor.
“Naar Nijmegen? Dat is minstens anderhalf uur rijden en je moet ook nog terug”.
“Nou en? Dat is jouw probleem toch niet?”
Het aanbod was te verleidelijk om af te slaan. Geen overvolle treincoupé met hyperactieve studenten, geen vertragingen van de NS, geen gemiste aansluitingen en tochtige perrons, maar een comfortabele lift tot voor de deur van de studentenflat.
Dus stapte ik de volgende dag niet – zoals gebruikelijk – op de trein van half acht nadat mijn vader me met een tas schone kleren aan de achterkant van het station had afgezet. Via de voetgangersbrug over het spoor liep ik naar de voorzijde van het station waar de bushaltes zich bevonden. Met lijn zes was het nog tien minuten naar school. De zenuwen gierden door mijn lijf. Vanavond moest blijken of Luc gelijk had met al zijn theorieën of dat hij zich misschien toch vergiste. Ik had geen idee wat me te wachten stond.
Luc wachtte me op bij de achterdeur. Hij was volledig in het zwart gekleed.
“Zie je wel?” grijnsde hij met een blik op mijn blote benen die onder het rokje uitstaken. “Dat ziet er al veel beter uit”.
Ik glimlachte verlegen. Er kwam geen woord over mijn lippen. Mijn strot zat dichtgeknepen. Mijn knieën knikten. Ik kreeg de neiging me om te draaien en hard weg te lopen. Maar in plaats daarvan liet ik toe dat Luc mijn tas overnam en zijn vrije arm om mijn schouders legde alsof ik zijn vriendin was. Gewillig liet ik me door hem door de lange gangen leiden tot hij halt hield voor de deur van de kapel.
De voormalige Jezuïetenkapel had een aparte status in dit gebouw. Hij stond op de lijst van monumentenzorg en mocht daarom niet verbouwd of gemoderniseerd worden. De ongemakkelijke kerkbanken waren vervangen door alledaagse tafels en stoelen, maar verder bevond alles zich nog in de oude staat, compleet met heiligenbeelden en een altaar. De ruimte leende zich hooguit voor lerarenvergaderingen, kleinschalige ouderavonden, bijeenkomsten en lezingen.
Ik bibberde op mijn benen toen ik over de drempel stapte. Het daglicht dat door de gekleurde glas-in-lood ramen naar binnen drong gaf een mystieke rust. Op de achtergrond klonk toepasselijke Gregoriaanse muziek en rond het altaar brandden talloze kaarsen. Als dit een afspraakje met een vriendje was geweest, had ik het superromantisch gevonden. Maar dit was niet zomaar een afspraakje en Luc was mijn vriendje niet. Dit ademde de sfeer uit van een plechtigheid. Mijn doop. Mijn inwijding in de geheimen van de BDSM.
Ik schrok toen Luc de sleutel met een snerpend geluid in het slot omdraaide en zo de zware eikenhouten deur achter ons afsloot. Just in case…
“Ben je er klaar voor?”
“Nee”, antwoordde ik vanuit de grond van mijn hart.
Ik zou er nooit klaar voor zijn, maar ik móest het proberen. De overvloed aan informatie had me niet voldoende kunnen overtuigen. Luc ook niet. Er was een vermoeden, maar geen zekerheid. De straf die ik op zolder had ondergaan kon een momentopname zijn geweest, een toevalstreffer. Ik moest weten of dezelfde emoties nogmaals kwamen bovendrijven onder soortgelijke omstandigheden. Ik moest weten wie ik was. En er was maar één manier om daar achter te komen.
“Bang?” vroeg hij.
Het was een overbodige vraag.
“Ontzettend”.
“We hebben dit al honderd keer besproken”.
Ja, ik kende zijn lesje intussen uit mijn hoofd. Er was niets om bang voor te zijn, tenzij ik bang was voor hem en dat was niet het geval. Niets was onomkeerbaar. Ik kende de stopwoorden. Ik kon ieder moment de stekker eruit trekken. Luc gooide me niet in het diepe. Hij wist wat hij deed en zou niets overhaasten. Onder zijn leiding waren nog nooit ongelukken gebeurd en dat zou ook nu niet gebeuren. Ik kon hem volkomen vertrouwen en dat deed ik ook, maar toch… De angst voor het onbekende bleef. Of was het de angst voor de bevestiging?
“Kom hier”, zei Luc.
Hij had mijn spullen in de buurt van het altaar neergezet en ging zelf op de rand van een tafeltje zitten. Hij trok me naar zich toe en sloot zijn armen om me heen. Als een bang vogeltje kroop ik tegen zijn borst. Ik snoof zijn geur op, voelde de warmte van zijn lichaam, zijn adem tegen mijn gezicht. Zo had ik uren kunnen doorbrengen als Luc er geen abrupt einde aan had gemaakt. Hij draaide me met mijn rug naar hem toe en haalde de speld uit mijn lange haren.
“Sluit je ogen, Saartje”, gebood hij. “Ontspan. Probeer niet te denken, alleen te voelen”.
Ja ja, hij had makkelijk praten. Ik sloot gehoorzaam mijn ogen, maar ik trilde nog steeds als een rietje. Waar was ik aan begonnen?
Maar ik had Lucs onuitputtelijke trukendoos onderschat. Liefdevol kusten zijn warme lippen mijn hals en schouders. Een lichte massage van mijn hoofd en nek verrichtte wonderen met me. Langzaam maar zeker ging ik me steeds meer op de streling van zijn magische vingertoppen concentreren. Ook toen hij me even later geleidelijk begon uit te kleden, bleef hij me zachtjes liefkozen. Behalve mijn schaamstreek bleef geen plekje onberoerd. Onder zijn aanrakingen gleed ik weg in een lome luiheid die aangenaam aanvoelde. Ik gaf me over aan het tintelende gevoel dat hij in mijn binnenste veroorzaakte. Niet geil, maar wel verlangend naar meer.
Ik schrok op uit deze extase toen Luc plotseling opstond. Mijn blik werd gevangen in zijn lichtblauwe ogen. Hij pakte mijn hand en begeleidde me zwijgend de drie treden op naar de leeggeruimde altaartafel. Ik besefte opeens dat dit de plek was waar het allemaal zou gebeuren. Met een kort gebaar maakte hij me inderdaad duidelijk dat ik op het zwarte marmer moest klimmen. Dat deed ik terwijl de onrust intussen opnieuw bezit van me nam. Met angst en beven keek ik toe hoe Luc brede leren riemen om mijn polsen en enkels gespte. Hieraan waren metalen ringen bevestigd waaraan kettingen of – in mijn geval – touwen konden worden vastgemaakt.
Enkele ogenblikken later lag ik gestrekt en vastgeketend op het koele altaar, mijn armen en benen licht gespreid. Ik was naakter dan ooit, want in opdracht van Luc was elk haartje van mijn lichaam verwijderd. Wachtend op wat er ging komen zag ik het levensgrote kruisbeeld schuin boven me. De beeltenis van Christus keek me geruststellend aan. Krampachtig probeerde ik te verdringen hoeveel overeenkomsten ik met hem had. Twee wanhopige tranen biggelden naar de zijkant van mijn gezicht. Luc zag het en veegde ze weg.
“Heb je me iets te vertellen?”
Dat waren de regels van het spel. Huilen, vloeken en krijsen zouden hem nergens van weerhouden. Luc zou hoe dan ook doorgaan tot ik het afgesproken stopwoord gebruikte.
“Nee”, schudde ik mijn hoofd. “Ga verder”.
De onvermijdelijke blinddoek werd voor mijn gezicht gebonden.
“Een kwartiertje”, hoorde ik hem zeggen. “Meer niet”.
Maar een kwartier kan verschrikkelijk lang duren als je niet op je gemak bent. Ik hoorde Luc heen en weer lopen, maar er gebeurde niets. Nog niet.
Hoewel elke zenuw erop voorbereid was, kwam de felle brandende pijn op mijn onderbeen totaal onverwacht. Ik gilde meer van schrik dan van pijn, want het nare gevoel verminderde vrij snel. Een volgende pijnscheut teisterde mijn bovenarm, gevolgd door een derde op mijn heup. Tevergeefs trok ik aan mijn boeien. Toen drong eindelijk tot me door waarmee Luc me tartte: kaarsvet!
Die wetenschap deed me opgelucht ademhalen. Het was ineens niet langer bedreigend nu ik wist wat er gebeurde. Elke nieuwe druppel deed me nog steeds kermen en kronkelen, maar ik was beter in staat me te ontspannen en liet het ritueel gedwee over me heen komen, zoals Luc me vooraf had aangeraden.
Hij liet geen grote hoeveelheden kaarsvet op mijn huid druipen. Het waren kleine spatjes, eerst op de lichaamsdelen waar de huid dikker was; mijn armen, benen en buik. Daarna kwamen meer gevoelige plekken aan de beurt, mijn hals, borsten, liezen en tenslotte mijn venusheuveltje. Tegen de tijd dat hij daar was aanbeland genoot ik zowaar van de behandeling. De harde puntjes op mijn borsten en de toenemende vochtafscheiding in mijn kut waren daar het zichtbare bewijs van.
Ik reageerde zelfs ietwat teleurgesteld toen Luc me de blinddoek ontnam en me toonde hoe hij me had toegetakeld. Maar de teleurstelling maakte snel plaats voor ingehouden enthousiasme toen bleek dat Luc nog slechts in een strakke boxer was gekleed. Ik zou er een lieve duit voor over hebben gehad als ik zijn veelbelovende zwelling had mogen verlossen van zijn knellende verpakking. Zijn lul van dichtbij te mogen bewonderen, in mijn handen te houden of – nog liever – in me te voelen, werd een steeds grotere obsessie voor me. Maar ik hield wijselijk mijn mond.
“Ik lijk wel een dalmatiër”, lachte ik bij het zien van de talloze plekjes gestold kaarsvet op mijn lijf.
Eén voor een begon Luc de hoopjes kaarsvet weg te pulken. Daar was hij heel bedreven in, hoewel zijn nagels af en toe pijnlijk over mijn vel krabden. Nadat het laatste restje kaarsvet was verwijderd haalde Luc een flacon met een olieachtige substantie tevoorschijn. Daarmee begon hij de geïrriteerde rode plekken niet bepaald zachtzinnig in te smeren, maar de stevige druk van zijn handen schroefden mijn geilheidgraad opnieuw een stukje verder omhoog.
“Morgen zie je er niets meer van”, beloofde hij.
Het kon me helemaal niets schelen hoe toonbaar ik morgen zou zijn. Ik wachtte ongeduldig op het moment dat mijn onderbuik ingevet zou worden. En mijn dijen. En daartussen…
“Meid, je dríjft”.
Hè hè, eindelijk. Hij had het nu ook gezien. Zou hij er iets aan doen of moest ik het lot zelf een handje helpen?
“Neuk me”, bedelde ik. “Alstublieft Meester, neem me”.
“Neuken?” vroeg Luc alsof hij me niet goed had verstaan.
Lenig als een katachtig roofdier klom hij eveneens op het altaar en een seconde later lag hij bovenop me. Zijn hoofd vlak boven mijn gezicht, zijn blauwe ogen borend in de mijne, zijn licht gespierde torso leunend op mijn geteisterde vel, zijn staalharde erectie duwend in mijn buik. Zijn gewicht ontnam me bijna de adem.
“Je wilt seks?”
“Ja, alstublieft”, hijgde ik.
“Mijn lul in jouw kut?”
“Ja”.
“Hoe lang? Vijf minuten? Tien?”
“Zolang u wilt”.
“Ordinaire platte seks, zoals je met je vriendjes neukte? Erop, erin, eruit, eraf?”
Ik kreeg het gevoel dat ik een domme opmerking had gemaakt. De toon in zijn stem was messcherp en sarcastisch. Wat was het probleem? Ik was geil. Hij was geil. Wat hield hem tegen?
“Saartje toch… Je wilt dat ik hetzelfde doe als de snuiters die niet in staat waren je langer dan een paar seconden te bevredigen? Zelfs vijf lullen in je bed kregen het niet voor elkaar. En dan vraag je mij hetzelfde goedkope nummertje op te voeren…? Nee nee meisje, jij hebt meer nodig dan een stijve pik”
De boodschap was duidelijk. Hij zou me niet neuken. Nu niet en misschien wel nooit. Maar zo snel gaf ik me nog niet gewonnen.
“Meester, geeft u me dan wat ik volgens u wél nodig heb?”
Even leek het erop dat Luc uit zijn rol zou vallen en in lachen zou uitbarsten, maar hij herstelde zich razendsnel.
“Heb je dat verdiend?”
Ik vond in elk geval van wel.
“Ja Meester”.
“Je bent een hondsbrutaal slavinnetje. Heb ik je niet geleerd dat niet jij, maar ík bepaal wat er gebeurt en wanneer? Je bent hier voor mijn plezier. Niet andersom”.
“Sorry Meester”.
“Maar…” ging hij verder. “Omdat je je zo kranig hebt gehouden, zal ik je voor deze ene keer belonen”.
Niet te geloven! Ging het wonder zich dan toch voltrekken? Hier in deze kapel, bij de warme gloed van flikkerend kaarslicht en onder het toeziend oog van een stokoud Christusbeeld? Mijn hart sloeg spontaan een slag over van blijdschap.
Luc kroop van me af en knielde tussen mijn benen. Hij bevrijdde mijn enkels van de riemen zodat ik eindelijk mijn benen weer kon buigen en de holte in mijn rug weer steun vond op het harde marmer. Wat een weldaad!
“Moet ik je blinddoeken of ben je zelf in staat je ogen dicht te houden?”
Onmiddellijk kneep ik mijn ogen stijfdicht. Hij mocht me nu alles vragen. Alles! Zolang hij me maar deed klaarkomen. Ik had het gevoel dat mijn kut bij de eerste aanraking kon exploderen.
Maar waarschijnlijk was Luc zich daar ook van bewust. Hij haastte zich niet. Op zijn gemak duwde hij mijn knieën verder omhoog en wachtte geduldig tot het hongerig pulseren van mijn kut afnam. Zijn linkerhand plaatste hij plat boven mijn schaambeen en oefende daar lichte druk uit. Toen dat geen noemenswaardige reacties ontlokte, legde hij zijn rechterhand over mijn half geopende schaamlippen. Enkel dat was al genoeg om me in jubelstemming te brengen.
Zachtjes masseerde hij mijn kletsnatte lipjes. Af en toe gleed een vinger plagend langs mijn glibberige klitje. Kom nou pestkop, dacht ik. Doe het! Maar intuïtief wist ik dat het op dit moment beter was dat niet hardop te uiten.
Twee vingers daalden onaangekondigd af in de donkere diepte van mijn vagina. O ja, dat was het betere werk. Een derde volgde. En toen nog eentje. Oempf…! Met zijn hele hand rekte hij mijn kut op. En alsof dat nog niet genoeg was balde hij zijn hand in mijn binnenste tot een vuist. Ik kon een langgerekte kreet niet onderdrukken.
Door het trage draaien om de as van zijn pols stimuleerde hij niet alleen mijn seksdrift. De knokkels van zijn hand oefenden druk uit op gevoelige plekjes waarvan ik het bestaan niet eens wist. Een stormvloed van allerlei heftige sensaties werd via mijn zenuwen naar mijn hersenen geseind. Het ongewone en tegenstrijdige gevoel maakte dat mijn lijf verkrampte. Ik hijgde op de toppen van mijn longen.
“Ontspan”, luidde Lucs bevel. “Niet verzetten. Laat het gebeuren”.
Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn reflexen had ik zelf niet onder controle. Uiteindelijk lukte het toch toen Luc de sappen van mijn gezwollen schaamlippen begon te likken. Mijn groeiende geilheid won het van alle andere impulsen. Zijn tong vond mijn hunkerende klit en draaide er cirkeltjes omheen. Hij likte, zoog en – aah! – zette zijn tanden erin. Ik gaf me over en…
… ontplofte!
Mijn hoogtepunt was kort, maar krachtiger en onvergelijkbaar met wat ik gewend was. Even wist ik niet meer wie of waar ik was. Alsof ik uit een bodemloze put moest klauteren probeerde ik mijn gedachten weer op een rijtje te krijgen. Het eerste wat ik weer bewust ontwaarde waren Lucs lippen om mijn tepel. Een brede lach werd me toebedeeld toen ik mijn ogen opsloeg. Zijn gezicht was kletsnat. Druppels dropen van zijn kin.
“Je bent een klein spuitertje”, verklaarde hij geamuseerd.
“Wat?” riep ik verschrikt. “Heb ik dat gedaan?”
“Yep”.
Een blik naar mijn onderste regionen bevestigde zijn woorden. Dit was me nog nooit overkomen. Ik kon het nauwelijks geloven. Tjonge…
Luc boog zich verder over me heen en deelde mijn sappen met me via een tongzoen. Het smaakte een beetje zoetig.
“Hoe voel je je?”
“Afgepeigerd”.
“Goed zo”.
Hij scheen opeens haast te hebben om weg te komen. Ik friste me enigszins op bij de toiletten terwijl Luc onze sporen wiste. Daarna duwde hij me een motorpak in mijn handen met de opdracht dat aan te trekken.
“Het is waarschijnlijk iets te groot”, zei hij.
“Maar ik dacht dat we…”
“Met de motor gaat sneller”.
Dat laatste was voorzichtig uitgedrukt. Met de trein deed ik er ongeveer twee uur over om mijn kamer te bereiken. In de auto van mijn vader duurde het zonder files minstens anderhalf uur. Nu stond ik binnen een uur voor de deur van mijn flatje. Eenmaal op de autobaan gaf Luc gas en bleef gas geven. Met de adembenemende snelheid van bijna tweehonderd kilometer scheurden we over het eindeloze asfalt. De eerste tien minuten klampte ik me aan hem vast, schijtend in mijn broek van angst. Maar toen realiseerde ik me dat dit wellicht ook behoorde tot één van zijn vele spelletjes waarmee hij me uitdaagde en testte. Ik dwong mezelf over te geven en te laten gebeuren wat er gebeurde. Aan het eind van de rit gaf het me zelfs een soortgelijk gevoel als de totale overgave wanneer ik vastgebonden aan Lucs grillen was overgeleverd.
“Dat was gaaf”, riep ik dan ook enthousiast uit toen we onze bestemming bereikten.
Ik bevrijdde mezelf van het motorpak, viste mijn spullen uit de bagagekoffer en legde de geleende kleding en de helm ervoor terug. Lucs doordringende ogen sloegen me van top tot teen gade.
“Je blijft me verbazen, Zara”, zei hij hoofdschuddend. “Je bent een geweldige meid. Ik geniet elke keer meer van je”.
Ik keek verlegen naar de stoeptegels onder mijn voeten. Een groter compliment had hij me niet kunnen maken.
“Dank je wel”, hakkelde ik. “Voor alles”.
“Alles?”
“Ja, alles! Je had gelijk, denk ik. Ik ben… Ik heb… Nou ja, je weet wel”.
Wat ik had gelezen stond in geen verhouding tot wat ik zelf had ervaren. Wat ik vandaag had geleerd was nog te vers om hardop uit te spreken. De woorden kwamen nog niet over mijn lippen, maar het besef was er wel. Ik kon het niet langer ontkennen. Ik zou mijn BDSM gevoelens moeten accepteren. Mijn wereld, mijn toekomst en vooral mijn seksleven zagen er ineens heel anders uit.
Luc maakte geen aanstalten om mee naar binnen te gaan. Het was al laat en ook hij moest morgen weer vroeg op. Hij bleef op de motor zitten en gaf me nog een afscheidszoen.
“En nu?” vroeg hij. “Wil je ermee doorgaan?”
Het lag op mijn lippen om ‘ja natuurlijk’ te roepen, maar dat leek me een te uitbundige reactie. Joost mocht weten waar hij nog allemaal toe in staat was.
“Graag”, antwoordde ik daarom een beetje timide. “Als jij dat ook wilt”.
Weer lachte hij zijn tanden bloot.
“Gekke meid. Dat spreekt toch vanzelf”.
Hij wachtte tot ik binnen was. Pas toen ik licht maakte op mijn kamer hoorde ik de motor starten en wegrijden.
<> <> <>
Een week later was Luc er niet toen ik op school kwam. Een magere slungel, die ik herkende als een voormalige leerling van de school, wachtte me op. Als ik me niet vergiste had hij twee klassen hoger gezeten dan ik.
“Hoi, ik ben Job”, stelde hij zich voor. “Luc laat zich verontschuldigen. Hij is het hele weekend verhinderd en heeft me gevraagd om je te helpen bij je studie. Ik studeer namelijk ook communicatiewetenschappen, maar dan in Amsterdam. Derdejaars”.
Ik hoopte dat de teleurstelling niet van mijn gezicht was af te lezen. Het hele weekend verhinderd, galmde het in mijn hoofd. Dat betekende dus dat ook zondagavond in het water viel. Waarom had Luc me dat zelf niet laten weten? Bah, wat een rotstreek!
Aan de andere kant was het niet zo verwonderlijk dat Luc zich liet vervangen door iemand die mijn kennis kon bijspijkeren. Ik had hem verteld dat ik mijn studie de laatste tijd behoorlijk had verwaarloosd omdat ik teveel met de zoektocht naar mezelf bezig was geweest. Ik zou er keihard aan moeten trekken als ik genoeg studiepunten wilde verzamelen om door te stromen naar het tweede jaar. En ik stond vlak voor mijn tentamens. Eigenlijk zou ik hem dankbaar moeten zijn.
“Ik heb mijn boeken niet bij me”, sputterde ik tegen.
“Geen probleem”, wees Job op zijn rugzak. “Ik wel”.
We gingen niet naar de zolder. Gevoelsmatig zou ik dan hoogverraad hebben gepleegd. De zolder was het heiligdom van Luc en mij. Daar wilde ik niemand anders over de vloer hebben. Nee, de kantine voldeed ook om te studeren. Met genoeg kleingeld op zak voor de snoep- en frisdrankautomaten kwamen we daar de dag wel door.
Het ging goed. Ik stak zowaar nog een hoop op van Jobs bijlessen. Hij had goede kennis van zaken en kon de onderwerpen helder verwoorden. De stapel aantekeningen groeide gestaag. Hier had ik veel meer aan dan in mijn eentje met mijn neus boven de boeken te hangen en het allemaal zelf te moeten uitzoeken. Een slimme zet van Luc.
Job was een aardige knul, maar ik voelde me niet tot hem aangetrokken. Andersom was dat schijnbaar wel het geval, want toen we ’s middags even pauzeerden legde hij zijn hand voorzichtig op mijn knie.
“Heb je al plannen voor vanavond?” informeerde hij belangstellend. “Heb je zin om met me naar de bioscoop te gaan? Er draaien een paar waanzinnig goeie films.”
Een paar weken geleden had ik zijn aanbod ongetwijfeld aangenomen. Nu moest ik er niet aan denken. Ik had best zin een bioscoopbezoekje, maar daarbij zou het waarschijnlijk niet blijven. Na afloop zou hij vrijwel zeker nog wat willen drinken. Misschien gingen we zelfs naar de Rainbow. En god verhoedde dat hij in de auto of op een afgelegen plek handtastelijk zou worden. Ik kon het opeens niet meer opbrengen om me met een willekeurige vent in een oppervlakkig avontuurtje te storten.
Ik dacht aan Luc. Misschien was dit wel weer één van zijn testjes. Had Job de opdracht gekregen om me mee uit te vragen? Toch was dat niet de voornaamste reden dat ik Jobs uitnodiging afsloeg. Er was iets veranderd. Ik was veranderd. Vanaf nu zouden mannen die me uit de kleren wilden plukken, meer in huis moeten hebben dan alleen maar seks.
“Sorry, ik moet vanavond babysitten”, loog ik.
Job keek beteuterd.
“Een andere keer dan?”
Ik beloofde te hem te bellen als ik tijd had, maar ik wist dat ik zijn nummer hooguit zou gebruiken als ik hulp nodig had bij mijn studie.
© Fanny
Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u. Liefs My