De uitdaging
Toen we ruim een uur later in Nijmegen waren, maakte Luc me wakker. Ik was in zijn auto in slaap gevallen. Bij het afscheid viste hij een visitekaartje uit zijn zak.
“Hier”, zei hij. “Een cadeautje voor je negentiende verjaardag”.
“Mijn verjaardag?” vroeg ik onbegrijpend. “Dat was maanden geleden”.
“Beter laat dan nooit, toch?”
Het kaartje droeg de naam en adresgegevens van een beautyfarm in de buurt van Nijmegen. Ik snapte nog steeds niet wat de bedoeling was.
“Ik heb een dagarrangement voor je gereserveerd en betaald. Je moet alleen even bellen om een datum af te spreken”.
“Je bent gek. Dat is toch niets voor mij?”
“Het is absoluut iets voor jou”, lachte hij met hetzelfde mysterieuze lachje dat altijd om zijn mond lag wanneer hij meer dacht te weten dan ik.
Blijkbaar keek ik hem bijzonder wantrouwend aan, want meteen stelde hij me lachend gerust.
“Geen addertjes onder het gras. Geen SM. Ik ben er niet eens bij. Je laat je gewoon een keertje van top tot teen in de watten leggen”.
“Meer niet?”
“Echt niet. Hand op mijn hart”.
Ik twijfelde dagenlang of ik wel van Luc zijn aanbod gebruik zou maken. Ondanks alles vertrouwde ik het niet helemaal. Intuïtief voelde ik dat hij me niet zomaar een verwendag cadeau had gegeven. Hij moest er een bijbedoeling mee hebben. Dat kon bijna niet anders.
Na lang wikken en wegen maakte ik een afspraak voor vrijdag. Dan had ik geen college en de paar uurtjes die ik aan de kassa bij Albert Heijn werkte, nam ik vrij.
Het was inderdaad genieten in het kwadraat. Bij binnenkomst kreeg ik champagne ontbijt en het dagprogramma voorgeschoteld. Sauna, Turks stoombad, bubbelbad, zonnebank, lichaamsverzorging, massage, gezichtsverzorging, manicure, pedicure, koffie, lunch, high tea, teveel om op te noemen. Dit moest Luc een vermogen hebben gekost.
Alles ging goed, totdat ik ’s middags bij de kapper kwam. Ik moest een paar minuten wachten en kreeg intussen enkele fotoboeken met moderne vlotte kapsels in mijn handen gedrukt. Op dat moment viel het kwartje. Dit was de reden waarom Luc me hierheen had gemanipuleerd. Vanuit de spiegel keek hetzelfde schoolmeisje me aan, dat ik al jaren was. De verschillen met mijn veertiende waren minimaal. Alle verwennerij ten spijt, ik zou als dezelfde grijze muis naar huis gaan als ik volstond met het knippen van de puntjes.
Ik liet me adviseren en toen ik enkele uren weer buiten stond, had ik een metamorfose ondergaan. Het resultaat was verbluffend. Ik herkende mezelf bijna niet meer. Mijn haren, die vanmorgen nog tot halverwege mijn rug vielen, waren rigoureus op schouderlengte afgeknipt en in lagen gesneden, wat mijn gezicht ineens veel voller deed lijken. Mijn saaie donkerblonde kleur was koperblond geverfd en voorzien van lichte en donkere plukjes. Een heuse visagist had me professioneel opgemaakt. De producten die hij had gebruikt kreeg ik in een tasje mee naar huis; naturel kleuren voor een gewone school- of werkdag en kleurrijker als ik op stap ging.
Ik voelde me herboren. Een passerende fietser keek om en floot. Ik lachte en zwaaide naar hem. Toch ontbrak er nog iets. Ik had een verwassen spijkerbroek aan met kraaltjes en kettinkjes. Mijn T-shirt had ik vorig jaar in Disneyland Parijs gekocht en bevatte een lieflijke afbeelding van Bambi. Dat kon nu dus echt niet meer.
Bij de bushalte viel mijn oog op een boetiekje, waar een tomatenrood jurkje in de etalage hing. Zou die kleur me staan? Ik droeg nooit felle kleuren. Mijn garderobe bestond uit zwart, blauw, bruin en beige. Ook daar moest dringend iets aan gebeuren.
Ik liet de bus voorbij rijden en stapte nieuwsgierig het winkeltje binnen. Het jurkje stond me beeldig, al was het decolleté iets te ruim. Maar daar had de verkoopster wel een oplossing voor. Ze liet me een push-up beha passen. Onvoorstelbaar! Ik zag er sexy uit, maar niet ordinair. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me honderd procent vrouw. Het deed iets met me. Ik was nog nooit zo zelfverzekerd geweest.
Ondanks de aanslag op mijn budget kocht ik het jurkje en twee push-ups met bijpassende strings, nog zo’n kledingstukje waar ik me nooit aan had gewaagd. Mijn oude kleren liet ik achter in de winkel.
“Gooi maar weg”, zei ik tegen de verkoopster.
Onderweg naar huis kreeg ik talloze reacties van volslagen vreemden. Mannen van alle leeftijden zagen me opeens staan. Ze keken, maakten complimentjes en probeerden contact te leggen. Ze gaven me het gevoel dat ik mooi was en aantrekkelijk. Ik genoot van al die aandacht, maar er was slechts één reactie waar ik echt benieuwd naar was: die van Luc.
“Wow”, zei mijn vader slechts.
“Vet!” riep mijn broertje.
“Wat heb jij gedaan?” schrok mijn moeder.
“Dat zie je toch”, antwoordde ik luchtig. “Ik wilde wel eens iets anders. Dit past beter bij mijn leeftijd”.
“Wie heeft je dat ingefluisterd?”
“Niemand. Waarom denken jullie toch altijd dat ik zelf geen initiatief kan nemen?”
“Het is een man hè? Je bent verliefd. Zeg niet dat het niet zo is. Je gedraagt je al weken hoogst merkwaardig… Waarom mogen wij niet weten met wie je omgaat? Is hij soms getrouwd?”
Ik zuchtte diep. Dit werd ongetwijfeld weer een ellenlange discussie waar ik helemaal geen zin in had. Wat moest ik zeggen? Ik kon mijn moeder toch niet vertellen dat ik een seksuele relatie had met Luc? Ze zou me geen stap meer buiten de deur laten zetten.
“Misschien is het wel een vrouw”, reageerde ik nijdig.
Mijn moeder slaakte een gilletje van ontzetting.
“Laat haar toch, Lenie”, kwam mijn vader sussend tussenbeide. “Je kunt Zara niet eeuwig als een klein meisje blijven behandelen. Ze is volwassen genoeg om haar eigen keuzes te maken Ik geef haar geen ongelijk. Ze ziet er zo prachtig uit.”
Dank je lieve pap, dacht ik. Hij nam het voor me op en zette zelf de discussie met mijn moeder voort zodat ik de kans kreeg om me terug te trekken op mijn slaapkamer. Het laatste woord over dit onderwerp was nog niet gevallen, maar daar maakte ik me nu nog niet druk over. Ik bereidde me voor op morgen, weer een zalige zaterdag op de zolder met Luc. Over een paar weken was het zomervakantie en kwam er tegelijkertijd een einde aan mijn baantje op school. Hoe moest het dan verder? Ik kon me niet voorstellen dat dit ook het einde van mijn relatie met Luc zou betekenen, maar het zou knap lastig worden elkaar in het geheim te ontmoeten.
<> <> <>
Luc was zoals gebruikelijk al veel eerder op school dan ik. Zijn mond viel open van verbazing.
“Nee maar… Ik ben gewoon sprakeloos”.
Glimmend van trots liep ik heen en weer als een model en liet me van alle kanten bekijken.
“Fantastisch”, zei Luc breed lachend. “Je straalt als een zonnestraaltje aan een wolkenloze hemel. Het kuiken is eindelijk uit haar ei gekropen.”
Hij zei het treffend. Precies zo voelde ik het ook. Maar niet alleen qua uiterlijk had ik een gedaanteverwisseling ondergaan, ook van binnen was ik niet meer dezelfde als een paar maanden geleden. Ik zat beter, véél beter in mijn vel.
Plotseling drong tot me door dat Luc me niet uit eigenbelang naar die beautyfarm had gestuurd. Het was voor hem veel eenvoudiger geweest als hij me simpelweg de opdracht had gegeven om iets aan mijn kapsel en make-up te doen. Het zou hem niets hebben uitgemaakt als ik vandaag met mijn oude vertrouwde uiterlijk weer op school was verschenen. Tot nu toe had hij me nog geen seconde het gevoel gegeven dat mijn uiterlijk niet voldeed. Daarentegen had hij zich meermaals geërgerd aan de lage dunk die ik van mezelf had. Hij had me de kans geboden daar iets aan te doen, maar had de keuze aan mij gelaten.
Hoewel Luc er heel consequent in was dat er op zaterdag geen spelletjes meer werden gespeeld met al dat volk in het gebouw, nam hij me bij mijn bovenarm en duwde me tussen twee rijen archiefkasten waar ik net overheen kon kijken.
“Hou je ogen op de deur gericht, Saartje. “Als er iemand binnenkomt duik je weg”.
“Ja Meester”.
“Zo, laat me nu de rest maar eens zien. Kleed je uit”.
Ik dacht dat mijn zenuwen het zouden begeven. De conciërge kwam tegenwoordig regelmatig een praatje maken en een kop koffie met ons drinken. Ik kon me nu toch niet zomaar uitkleden?
“Komt er nog wat van?”
Terwijl ik angstvallig de deurklink in de gaten hield, deed ik wat hij vroeg. Ik trok het jurkje uit en hing het over één van de handgrepen op de kasten.
“Nou nou! Mijn slavinnetje zit vandaag vol verrassingen. Nieuwe lingerie en zelfs een string… Hoe voelt dat?”
“Lekker Meester”, antwoordde ik naar waarheid.
“Uit!”
Mijn string en beha vielen op de grond.
“Benen wijd en handen in je nek. Dat moet je intussen toch weten”.
Ja, dat wist ik ook wel, maar niet als er elk moment iemand binnen kon komen. Brrr…
Luc kwam achter me staan. Het gevoel van zijn vingertoppen op mijn huid was al genoeg om me in staat van paraatheid te brengen.
“Zacht als het velletje van een pasgeboren baby”, constateerde hij tevreden.
Zijn vingers betastten mijn borsten, knepen in mijn tepels en mijn billen om vervolgens hun inspectie voort te zetten tussen mijn benen.
“Je bent gladder dan anders. Laat me raden. Je hebt je laten harsen?”
“Ja Meester”.
“Was dat pijnlijk?”
“Heel pijnlijk, Meester”.
“Maar dat vond je waarschijnlijk helemaal niet erg. Wond het je op?”
“Ja Meester”, bekende ik eerlijk.
“Ben je klaargekomen?”
“Bijna Meester”.
“Je hebt je weten te beheersen. Zonder mijn toestemming mag je niet klaarkomen in aanwezigheid van anderen. Ik ben trots op je”.
“Dank u, Meester”.
“Maar nu ben je alweer nat. Heb ik je daar toestemming voor gegeven?”
“Nee Meester. Het spijt me”.
“Waarom laat je het dan gebeuren?”
“U verwent me, Meester. Het gebeurt vanzelf”.
“Smoesjes! Je moet je nóg beter leren beheersen. Je bent een stout subje. En wat gebeurt er met stoute subjes?”
“Ze krijgen straf, Meester”.
“Heel goed, Saartje. Wat is in dit geval een gepaste straf, denk je?”
“Ik weet het niet, Meester. Ik onderwerp me volledig aan uw wil. U weet het beste welke straf u voor mij geschikt acht”.
“Eens even zien… Ah! Ik weet het al”.
Mijn straf hield in dat ik geil moest blijven maar niet mocht klaarkomen. Ik kreeg een kleine buttplug in mijn kont en een setje duoballs in mijn kut. Mijn beha en jurkje mocht ik weer aantrekken. Het stringetje bleef uit. Wanneer ik ging zitten, moest dat op de skai bekleding van de bureaustoel zonder de rand van mijn jurkje onder mijn billen te schuiven. Het duurde niet lang voordat ik er bijna vanaf glibberde.
Daarna moest ik lopen, zodat ik de speeltjes in mijn holle organen goed voelde meebewegen. Eerst commandeerde Luc me heen en weer over de zolder, maar dat was hem blijkbaar niet spannend genoeg. In de kantine een zakje drop halen was dat wel. Ik moest ervoor naar beneden, door alle gangen waar de schilders op dat moment bezig waren. Terwijl ik hun fluitconcert en dubbelzinnige toespelingen zwijgend over me heen liet komen, stierf ik duizend doden. Ik was zo kliedernat dat ik de duoballs dreigde te verliezen. Het mocht een wonder heten dat ik zonder schaamte en schande de kantine bereikte.
Geen dropjes! De eikel! Hij moest geweten hebben dat ze op waren. Wedden dat hij me nog eens naar beneden stuurde?
En ja hoor. Luc stond me vol leedvermaak op te wachten.
“Winegums zijn ook wel lekker”, meesmuilde hij. “En als je zo meteen terugkomt neem je de trap met twee treden tegelijk”.
“Maar dan…” protesteerde ik.
“Juist!”
Daar ging ik weer, maar niet voordat ik hem een dodelijk blik had toegeworpen. Beneden schoot ik snel een toilet binnen. Met een dot wc papier depte ik het overtollige vocht van mijn kutje en dijen. Zou ik het durven mezelf klaar te vingeren?
Ik besloot het toch maar niet te doen. Luc zou het meteen doorhebben. Hij róók zoiets op afstand.
Ik spoedde me nogmaals naar de kantine voor de winegums en rende zo snel als ik durfde terug naar het trappenhuis. Ook zonder naar boven te kijken wist ik Lucs ogen op me gericht. Zijn bevel negeren had geen enkele zin. Ergens wilde ik dat ook niet. Het maakte me onfatsoenlijk sletterig te worden gedwongen tot iets dat ik uit eigen beweging nooit zou durven.
Koortsachtig probeerde ik in te schatten aan welke kant van de trap de schilders het minste zicht zouden hebben onder mijn jurkje. Daar begon ik naar boven te sprinten. Twee treden tegelijk, zoals me was opgedragen. Mijn hart bonkte tegen mijn ribben. Mijn zenuwen gespannen. Mijn oren gespitst en voorbereid op de uitroep van de eerste die zou ontdekken dat ik in mijn blote kont door het gebouw liep.
Er gebeurde niets. Ik was opgelucht en teleurgesteld tegelijk. In mijn verbeelding zag ik het al gebeuren dat ik door een tiental, met verfspatten besmeurde handen werd betast. Een handvol monden aan mijn lijf en even zoveel stijve piemels die uit hun witte overalls staken en me met grof geweld zouden uitwonen. Mijn kutje lekte alweer.
Bovenaan de trap bande ik mijn fantasieën naar de vergetelheid. Nee, geen gangbang meer. Luc zou het niet toestaan. Of wel? Als hij zelf de regie in handen zou hebben misschien…?
“Je hebt er lang over gedaan”, constateerde Luc toen de zolderdeur achter ons dichtviel. “En je bent me te relaxed. Heb je je onderweg zelf bevredigd?”
Zie je? Ik wíst het.
“Nee Meester, echt niet”.
“Als je tegen me liegt heb je een probleem”.
“Ik lieg niet, Meester. Ik zweer het”.
“Dat zullen we dan eens even controleren. Als het te lang duurt voordat je klaar komt weet ik genoeg”.
Hij duwde me ruw voorover over zijn bureau en stroopte mijn jurkje omhoog.
“Maar de conciërge…” sputterde ik tegen.
“Die is er vandaag niet”, verklaarde Luc lachend. “Zijn vrouw is ziek. Hij heeft mij gevraagd vandaag een oogje op de schilders te houden”.
Tijd om hem te verwensen omdat hij me onnodig in spanning had gelaten, kreeg ik niet. De houten meetlat kwam er weer aan te pas. Mijn kont kreeg een aantal rake klappen te verduren. Precies wat ik op dat moment nodig had. Au, wat zalig!
In combinatie met de meppen hadden de buttplug en de duoballs een extra lustverhogende uitwerking. Toen Luc mijn lipjes spreidde en zijn vingers over mijn klit liet gaan, was dat het onomkeerbare startsein om het orgasme in mijn onderlijf te laten exploderen. Ik kreeg zelfs nog een heftige naschok toen hij met een snelle ruk de speeltjes uit mijn holletjes verwijderde.
“Goed, ik geloof je”, merkte Luc nuchter op.
Met een laatste tik met zijn vlakke hand maakte hij me duidelijk dat het genoeg was geweest voor vandaag. Nog nagenietend kwam ik langzaam overeind. Een lange tongzoen volgde, het perfecte slotstuk van een perfecte ochtend.
“Wat gaan we morgen doen?” wilde ik weten.
“Je weet donders goed dat ik je dat niet vertel. Maar ik beloof je dat het spannend wordt”.
© Fanny
Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u. Liefs My