Hoofdstuk HET MEDISCH ONDERZOEK Deel 1.
Meneer ging naar de deur en ik moest hem volgen. We kwamen terug in de lange gang en sloegen rechts af. Na een 4 tal deuren gepasseerd te zijn zag ik op een deur links staan ‘Medische Controle’. Hij opende de deur.
“Wacht hier maar even, ik zal zeggen dat je er bent. Als het onderzoek afgelopen is zoek ik U wel opnieuw op.”
Van zodra de deur achter me toeviel was ik alleen. Het was niet de eerste keer dat ze me onderzochten maar nu ik nauwelijks wist wat me te wachten stond kreeg ik toch klamme handjes. Zolang het prettig aanvoelde had ik daar maar weinig op tegen. De wachtkamer was smaakvol ingericht er stond een mooi ebbenhouten kast met boeken en op een soort eiken salontafel lagen wat kranten en een vrouwenboekje. Ik keek lang rond en zag dat dit lokaal een mooi behang had en eveneens een degelijke parketvloer in het zelfde hout als het parket in het bureel van meneer. Lang moest ik niet wachten of de deur ging opnieuw open. De jonge vrouw die voor me stond hield het klembord vast. Het viel me op dat ze niet veel oog had voor de kledij die ik droeg. Blijkbaar viel het setje dat ik droeg niet in de smaak. Even keek ze ernaar om me daarna aan te spreken.
“Kom maar binnen we verwachten U.”
Ik volgde de jonge vrouw naar een lokaal die eruit zag als een dokterslokaal. Terwijl ik me neerzette keek ik even rond. Het leder waarin ik plaats nam voelde goed aan. Het werd me duidelijk dat dit niet de onderzoeksruimte was.
Het bureau waar achter ze plaats nam maakte me duidelijk dat ik met de assistente te doen had. Even nam ze het klembord door.
Ze noemde mijn naam; “Axelle neem ik aan.” Ik bevestigde het.
“Je mag me Ellen noemen, als je me met mijn naam kunt aanspreken maakt het een stuk eenvoudiger.” Nog voor ze opstond, lichte het scherm van haar PC op. Het duurde maar even voordat mijn gegevens op het scherm zichtbaar werden.
Tijdens het tikken kreeg ik de kans om haar te observeren. Ze droeg een fijne korte jurk met knoopjes langs voor, waarvan de bovenste open stonden. De inkijk liet wat van haar borsten zien.
“Het is je eerste bezoek neem ik aan. We hebben nog wat gegevens nodig. Ga je enkele formulieren geven waarop je dit kwijt kunt.”
De assistente stond op en liep naar een van de kasten waar ze de papieren uitnam. Terwijl ze voor me zat legde ze me uit wat er moest gebeuren. Het viel me op dat de formulieren verschillende kleuren hadden. Je had er niet alleen witte bij, ook groene en roze sierden het bureau.
“De witte formulieren vul je maar in, deze gegevens hebben we zo nodig. De gekleurde zijn niet verplicht. Het staat je vrij om ze in te vullen. Maar, als je ze in vult kijk dan uit dat je het correct doet. Voor het onderzoek is dat van belang. Ik ga U nu alleen laten.” Zei Ellen nog op een vriendelijke toon. “Neem gerust de tijd om ze in te vullen.”
Nog voordat ik ze doornam was ik al alleen. Al vlug begreep ik dat de witte papieren noodzakelijk waren. Vragen of je de nodige kinderziekten doorlopen had was meer als begrijpelijk. Ook het gedeelte waar er naar allergieën gevraagd werd stoorde me niet het minst. Kon eigenlijk wel begrijpen als ze moesten weten of je een herhaling van je tetanus injectie nodig had.
Toen de groene formulieren aan de beurt waren bleek al vlug dat ze veel meer van me wilde weten. Hoe meer ik invulde, hoe meer ik mijn gewoonte kenbaar maakte. Ik kon er alles aan kwijt. Wat is je lievelingseten? Welke is je favoriete kleur? Draag je het liefst een rok of een kleedje? Bij het strandbezoek lig je dan topless. Ergens vond ik het raar als ze ernaar vroegen, maar zonder veel problemen vulde ik ze in.
Het was pas toen de roze formulieren aan de beurt waren dat ik begreep dat dit geen gewoon onderzoek was. Ik dacht nog aan wat Meneer me toevertrouw had, toen we nog op de pc correspondeerden, dat vraagje of ik van seks hield.
Nu ik dit las kon ik best begrijpen dat ze alles van me wilde weten, dat ik bereid zou zijn om mijn meest intieme ervaring prijs te geven. Al stond op de formulieren vermeld dat al de gegevens vertrouwelijk waren, ergens vond ik het gênant als ze dit te lezen zouden krijgen. Even twijfelde ik maar als het toch vertrouwelijk was had ik daar al veel minder moeite mee. De eerste vraagjes vielen nog mee.
‘Heb je gevoelige tepels?’ ‘Komt het voor dat tijdens de menstruatie je tepels gezwollen zijn?’ ‘Gebruik je anticonceptie, zo ja welke?’ Hoe meer ik de lijst afliep hoe intiemer het werd. ‘Hoeveel keer heb je seks per week?’ ‘Heb je een vaste partner, zo ja welke standjes doe je dan?’ ‘Zou je het ook met vrouwen doen?’ ‘Doe je soms bezoeken bij parenclubs?’ ‘Met hoeveel verschillende partners heb je dan contact?’ ‘Hebben deze speciale wensen?’ ‘Heb ja al aan SM gedaan, zo ja ben je dan dominant?’
Het rijtje leek wel eindeloos. Al voelde ik me een beetje op mijn ongemak door al die vragen, toch vulde ik ze keurig in. Dikwijls dacht ik daar hebben ze geen zaken mee, maar uit nieuwsgierigheid vulde ik de formulieren zo correct mogelijk in.
Nog voordat ik de roze formulieren had ingevuld was de assistente terug. Het leek wel of ze het door had dat ik het er moeilijk mee had nu ik me intiem moest bloot geven. Terwijl ze langs me kwam zitten lachte ze naar mij.
“Moet ik u ermee helpen?”
“Het gaat wel, als je nog even de tijd geeft vul ik de rest ook in.” Vond het al gênant genoeg als ik het op papier moest zetten, erover praten zou nog een stuk moeilijker zijn. Ze keek de blaren door die ik al ingevuld had.
“Je bent goed bezig. Ik waarschuw de dokter dat je zo klaar zult zijn. Je mag gerust de lijst meegeven die je al ingevuld hebt, dan loop ik ze samen met de dokter even door. De witte en groene waren al ingevuld, alleen het laatste roze ontbraken. Terwijl ze naar me lachte nam ze de ingevulde formulieren mee.
“Doe maar rustig verder, neem gerust je tijd ervoor. Heb liever dat je niets overslaat. Zeker de vragen die gaan over uw libido zijn belangrijk. Het zorgt ervoor dat we de test beter op U kunnen afstellen.”
Ik wist niet goed wat ik ervan moest denken van het geen ze vertelde en was even aan het aarzelen of ik verder zou gaan. Mijn hersens werkte onder hoogspanning, alsof ik steeds meer de controle over mijn lijf begon te verliezen. Toch besloot ik om verder te doen. Wat het onderzoek ook inhield, ik wilde het ondergaan. Lang liet ze me niet wachten. Nog maar net had ik het laatste vraagje ingevuld of Ellen kwam langs me zitten. Ik zag haar glunderen toen ze de laatste formulieren doornam.
“Je antwoorden zijn meer dan bevredigend. Denk niet dat het voor U een probleem gaat zijn om de test te ondergaan. Als je wil mag je me volgen.”
De assistente opende een deur die toegang gaf tot de onderzoeksruimte. Het was er kraaknet. Ergens gaf het me een goed gevoel. Al wist ik niet wat die test inhield, ik was er nu al zeker van dat ze het op een professionele manier zouden uitvoeren. Het was een onderzoekskamer met een wit bureau en allerlei medische toestellen. Voor het bureau stond een witte stoel en aan de overkant een witte leren zetel.(gelijkaardig of ik er ééntje gezien had in het bureel van meneer). Overal zag ik glazen kasten waar je medische toestanden in aantrof die je in een ziekenhuis tegen kwam. Ook een opstapje en een paar roltafels en een klein rolkrukje. De meesten kende ik niet maar de stoel in het midden vond je ook terug bij een gynaecoloog. Ook het ligbedje ontbrak er niet. Ellen sprak. “Ga maar zitten, de dokter komt dadelijk.”
Terwijl ik me zette verdween ze met de vragen lijst. Ergens kwam het me nog goed uit.
Nu ik alleen was kreeg ik de kans om me wat op te tutten. Vond het geen overbodige luxe om de lippenstift nog eens te gebruiken. Had liever dat ik er goed uitzag als de dokter me te zien kreeg, ik wilde een degelijk indruk op hem maken.
Na een paar minuten werd de deur opnieuw geopend. Het was een jonge man van rond de 35 die me aankeek. De witte jas en bijpassende broek gaven hem het uiterlijk van een dokter maar ergens voelde ik me goed toen hij mijn hand schudde.
“Aangenaam, ik ben de bedrijfsarts en gynaecoloog. Zie dat dit bezoek als kennismaking geld. Daarom heb ik liever dat je me Danny noemt, dokter vind ik veel te afstandelijk.” Het viel me op dat ze hier nog al familiaar deden. Net zoals de assistente wilde hij met zijn naam aangesproken worden. Ik had daar maar weinig op tegen, zeker als ik naar hem keek. Hij was meer als aantrekkelijk. Terwijl hij een plaatsje zocht op de witte sofa nam hij de formulieren door die ik ingevuld had. Wat me opviel was dat hij veel meer oog had voor de roze formulieren.
“Ik zie dat je ze degelijk hebt ingevuld. Je hebt zelfs niet nagelaten om op de meest intieme vragen te antwoorden. Zoiets wordt op het kasteel erg op waarde geschat. Zeker iemand als de Meneer zal hier meer als tevreden van zijn. Ik hoop maar dat de vragenlijst u niet heeft afgeschrikt. Veel zorgen moet je U daar niet over maken, het onderzoek zal redelijk meevallen. Ontspant U maar. Als je het moeilijk krijgt mag je het me altijd laten weten.”
Al zij ik niets hij kon duidelijk zien dat ik onzeker was van hetgeen me te wachten stond.
“Zal eerst een routine onderzoekje doen. Daarna ga ik U grondiger onderzoeken.”
Hij vroeg me op te staan, waarna ik hem volgde totdat we voor het ligbedje stonden.
Nog voordat hij de stethoscoop op mijn borstjes plaatste keek hij me aan, zag ik hem naar mijn behaatje kijken. Het viel me op dat hij niet naliet om naar de doorzichtige stof te kijken, dat hij meer aandacht had voor mijn tepeltjes dan me lief was. Ik begon te blozen toen ik het zag. Van een dokter zou je zoiets niet verwachten maar ergens voelde ik me op mijn gemak.
Het was eigen aan mij dat ik graag had als ze me begluurden, zeker als het zo een knappe vent was. Al kleurde mijn wangen rood ik vermande mij, zou zeker nu niet onderuit willen gaan. Het was zelfs nog niet nodig om mijn bloesje te openen. Zonder veel moeite zette hij het instrument op mijn borstkas. Wat hij te horen kreeg was een hartslag die veel te hoog was. Ik kon zien dat hij ervan genoot nu hij wist dat de adrenaline in mijn bloed veel te hoog was opgelopen.
“Je hartslag lijkt meer dan in orde. Ben er zeker van dat je regelmatig aan sport doet, dat je weet hoe je uw lichaam moet onderhouden.” Een beetje fier keek ik hem aan.
Al koste het me soms moeite, nu hij me dit vertelde was ik maar al te blij van het te horen, dat de fitness geen overbodige luxe was.
“Nu even je longen. Trek je bloesje nu maar helemaal uit. Er zonder gaat dit een stuk gemakkelijker.”
Ik moest slechts drie knoopjes los maken. Zonder ook maar op de dokter te letten deed ik het uit. Het was toen hij me aankeek dat ik voor het eerst het gevoel had of ik naakt voor hem stond. Al was er nog dat behaatje, veel stelde het niet voor.
Al was het zedig genoeg om mijn borstjes gevangen te houden, het liet maar weinig aan de verbeelding over.
“Als je wil mag je een paar keer diep in en uit ademen.” Terwijl de stethoscoop mijn rug opzocht keek hij over mijn schouders. Hij genoot blijkbaar van het uitzicht als hij zag hoe met elke ademhaling de push-up bh het steeds moeilijker kreeg om mijn borsten gevangen te houden. Al was de stof er, ik kon niet ontkennen dat bij elke ademhaling mijn borsten steeds meer naar buiten begonnen te puilen. Ergens voelde ik me er goed bij als ik dit zag. Zolang mijn tepeltjes bedekt bleven en zolang ik de glimlach op zijn gezicht zag had ik er maar weinig op tegen dat hij naar mijn borsten keek. Kon niet ontkennen dat ik me fier voelde, ik wist dat mijn borsten er mochten zijn.
“Je bent een niet roker neem ik aan?” Nog voordat ik hem antwoordde keek ik hem even aan, zag dat hij meer als tevreden was van hetgeen de stethoscoop liet horen.
“Nee, ik rook niet, kan best die stank missen. Trouwens ze zeggen dat roken slecht is voor je huid, dat je er rimpels aan overhoud. Alleen daarvoor zou ik het laten.”
Mijn woorden lieten hem niet koud. Zonder dat ik het hem vroeg raakte hij me even aan voelde ik hoe hij zijn hand over mijn schouder liet glijden. Een beetje verschrikt keek ik hem aan maar zijn woorden maakte me duidelijk dat hij geen slechte bedoelingen had.
“Maar goed ook, vind dat je huid heerlijk aanvoelt. Zou zonde zijn als je dit zou opgeven voor een slechte gewoonte als roken. Als je wil ga ik U nu verder onderzoeken. Ga maar op het ligbedje liggen.”
Terwijl hij een opstapje voor de tafel zette maakte hij me duidelijk dat ik mijn schoenen mocht aanhouden. Nog maar pas lag ik neer of er waren zijn die aan mijn lijf zaten. Terwijl ik keek hoe hij mijn buik palpeerde ging hij steeds lager met zijn handen. Het zorgde ervoor dat hij mijn nauw sluitende vilten rok een beetje omlaag trok. Zijn handen voelden goed aan. Al was het enkel maar bedoeld als een onderzoek ik genoot van zijn aanraking.
“Als je wil mag je even recht zitten met je rug naar me toe.” Ik deed wat hij me vroeg.
Het werd me duidelijk waarom ik deze houding moest aannemen. Lichtjes duwde hij op mijn ruggengraat. Ik voelde zijn vingertoppen over mijn rug dansen totdat hij L3 L4 bereikte, een plaats die voor een rug-lijder meer als bekend was. Gelukkig had ik er geen last van. Zelfs toen hij op deze plaats een paar keer klopte kwam er geen reactie van mij.
“Dat lijkt me in orde. Verder onderzoek van je rug lijkt me overbodig, zeker als ik zie welke houding je aanneemt. Je rug is nog kaars recht, het is zelfs niet nodig om daar een scan van te maken. Dan ga ik je nu verder onderzoeken.”
Even noteerde hij wat op het clipboard dat langs me lag.
Hoofdstuk Het medisch onderzoek Deel 2.
Zodra hij zijn pen had neergelegd raakte hij opnieuw mijn rug aan. Voor ik het besefte zocht hij naar de sluiting van mijn behaatje. Even schrok ik van zijn bedoeling. Terwijl ik hem aankeek kromde ik mijn rug alsof hij me aan het kietelen was. Hij reageerde niet op mijn reactie, het enige wat hij deed was mijn behaatje ontsluiten. Mijn reactie bleef niet uit. Zonder te weten wat de bedoeling ervan was hield ik mijn hand op mijn borsten wat ervoor zorgde dat mijn bobbeltjes nog steeds bedekt waren. Het enige wat ik op zijn gezicht zag was die glimlach, dat ik er alles aan deed om mijn vrouwelijkheid te beschermen.
“Als je uw handen niet laat zakken ben ik niet in staat om je borstjes te onderzoeken. Ben wel zo een reactie gewoon maar je hoeft u geen zorgen te maken. Heb zeker niets verkeerd met u voor.” Een beetje beschaamd liet ik mijn borsten voor wat ze waren. Terwijl ik mijn hand terug trok liet ik het behaatje aan zijn lot over. Was er nu al zeker van dat de doorzichtige stof niet lang meer mijn tepeltjes ging bedekken. Wat ik voelde waren handen die mijn borstjes opzochten. Moest wel toegeven dat het zalig aanvoelde toen hij zijn handen over de dunne stof bewoog. Hij hield pas op toen hij mijn borstjes gevangen had. Langzaam bewoog hij zijn handen voelde het steeds zaliger aan als ik voelde hoe hij de dunne stof betaste. Hoe langer hij het deed, hoe zaliger ik het vond. Was nu al zeker van dat zoiets niet thuishoorde in een dokterspraktijk. Normaal zou ik dit niet geduld hebben. Ik haatte het als ze ongevraagd aan mijn borsten zaten maar iets vertelde me dat dit een deel van het onderzoek was. Hoe meer ik er over nadacht hoe zekerder ik er van was dat hij me niet enkel lichamelijk onderzocht maar dat hij me wilde testen hoe ik reageerde op ongewenste intimiteit, of ik kon genieten van zulke aanraking. Het leek wel of hij wilde nagaan hoe mijn lichaam reageerde als ik sensueel werd aangeraakt. Al kleurde mijn wangen rood ik begon ervan te genieten. Het leek wel of hij de stof van mijn bobbeltjes pelde. Voorzichtig nam hij de stof vast, zag ik hoe mijn behaatje de tepels vrij gaf. Voor het eerst kreeg hij mijn borsten te zien. Even keek ik hem aan zag duidelijk dat hij meer als tevreden was van wat hij te zien kreeg. Veel maakte het me niet uit.
Wat mooi is mag gezien worden en als het kan had ik niets liever als ze dan aangeraakt werden. Lang moest ik daar niet op wachten. Het leek wel of hij mijn borstjes in zijn handpalmen liet rusten, dat ze dienden als behaatje, maar dan uit vlees en bloed. Eenmaal gevangen begon hij mijn borsten te palpeerden. Het leek wel of hij mijn tietjes begon te melken. Al wilde ik het onderdrukken het ging niet. Het zorgde er enkel voor dat mijn ademhaling sneller werd, dat de adrenaline in mijn bloed er de oorzaak van was dat ik een tekort had aan zuurstof had. Ik ben heel slecht als het erop aankomt om mijn gevoelens te onderdrukken. De reactie bleef niet uit. Hoe meer zijn handen zich aan mijn vlees bezondigden hoe stijver mijn tepels werden. Even keek ik hem aan, zag hij mijn rood aangelopen gezicht. Even was er dat oogcontact, begreep hij dat ik er maar weinig op tegen had dat hij me aan het betasten was.
“Stoort het onderzoek U, heb je er last van dat ik U op deze manier aanraak?” Danny begreep best dat dit vraagje overbodig was.
“Nee, zolang dat goed aanvoelt heb ik daar niets op tegen. Als dit nodig is voor het onderzoek laat ik dat maar al te graag met me doen dan mag je daar gerust verder mee gaan. Als het echt nodig is mag je er zelfs in nijpen.”
Het was een antwoord waar hij op gewacht had. Als ik het toch graag had zou hij wel na gaan hoe ver hij kon gaan. Nog maar pas had ik het vraagje beantwoord of ik voelde hoe zijn handen zich meester maakte over mijn borstjes. Het was alsof hij me tevreden wilde stellen. Hoe langer zijn handen aan mijn borsten zaten hoe harder hij op mijn borstjes begon te nijpen. Eerst nog zachtjes maar na een tijdje neep hij ze steeds harder samen. Het zorgde er enkel voor dat mijn tepeltjes steeds meer tot leven kwamen dat ze klaar waren om getest te worden. Verwonderd keek ik hem aan waarmee hij bezig was maar liet geen afkeer merken. Nu ze voor het grijpen lagen begon hij mijn topjes te klemmen, begon hij er in te nijpen. Nog voor ik mijn ogen sloot liet ik een gilletje horen. Het werd hem duidelijk dat mijn lichaam op het onderzoek reageerde, maar dat mijn reactie iets gans anders was als wat hij verwachte.
“Is deze aanraking pijnlijk?” Even moest hij wachten op een antwoord maar wat hij te horen kreeg daar was hij heel tevreden mee.
“Een beetje maar, je mag daar gerust mee doorgaan. Hoe meer je erop nijpt hoe zaliger het aanvoelt.”
“Als dat zo is ga ik ermee door. Ik ga nu steeds harder beginnen nijpen. Van zodra het echt pijn doet moet je me het zeggen dan stop ik ermee.” Het enige wat hij zag was dat knikje.
Nu ik hem de toestemming gaf klemde hij mijn tepeltjes steeds meer. Zijn beweging zorgde ervoor dat ik het steeds moeilijker kreeg om mijn gevoelens in bedwang te houden. Eerst was er dat gehijg te horen maar na een tijdje werd het steeds pijnlijker. Nog voor ik het uitschreeuwde van de pijn, liet hij mijn tepeltjes los. Al was de pijn weg het verlangen bleef.
Ik had niets liever als hij aan mijn borsten zat. Was er zeker van dat ik deze test goed doorstaan had. Nog voordat hij verder ging vroeg hij om mijn BH die nog half rond mijn armen hing uit te doen. Ergens was ik er blij van dat hij het vroeg. Het stoorde me als ik voelde hoe het ding mijn bewegingen belemmerde. Nog maar pas lag het naast me of hij plaatste mijn rechter arm in mijn nek. Het werd me duidelijk dat hij op zoek was naar knobbeltjes die er niet thuis hoorden. Hij duwde, wreef en palpeerde, maakte cirkeltjes op mijn borstje. Ook de andere kant volgde. Met mijn beiden armen in mijn nek gaf ik hem alle kans om mijn borsten aan te raken. Was het vorige onderzoek nog sensueel, dan kon je zeggen dat dit onderzoek niet overbodig was. Zou niet graag te horen krijgen dat op je 29ste er iets mis was met mijn borsten dat er een mes aan te pas zou komen. “Je moet niet bang zijn. Alles is in orde, er niets mis mee. Zou trouwens een zonde zijn als je door onachtzaamheid een van die dingen zou verliezen. Voor je ouderdom heb je werkelijk nog mooie borsten iets wat ervoor zorgt dat je zeker een kans maakt op die job.”
Ik kon me moeilijk voorstellen wat hij daarmee bedoelde maar had er alle vertrouwen in.
Ik was meer dan fier op mijn lichaam, zeker als ik het van anderen te horen kreeg.
“Je mag gerust zo blijven zitten. We gaan nu een paar foto’s van U nemen. Ze zijn nodig als er correcties aangebracht moeten worden.”
Ergens voelde ik me gegeneerd. Niet dat ik er iets op tegen had dat ze blootfoto’s van me namen maar wel de manier waarop. Ik was blij dat de foto’s enkel maar diende voor het onderzoek, dat ze nooit het daglicht zouden zien.
Even was er dat gezoem te horen. Het werd me duidelijk dat hij hiermee zijn assistente opriep.
“Wat kan ik voor U doen?” Al was er een metaal stem te horen, het was niet de eerste keer dat ik deze stem hoorde.
“Ellen er moeten foto’s gemaakt worden. Kun je misschien de camera brengen.” Een antwoord kwam er niet. Nog geen minuut later ging de deur open, zag ik de vrouw terug die me geholpen had bij het invullen van de vragen. Wat me opviel was dat ze zich omgekleed had. Het kleedje wat ze eerst aan had, had plaats gemaakt voor een van die schortjes die ze in een ziekenhuis dragen. Wat me opviel was dat het nogal kort was. Nu ze haar benen prijs gaf kon ik pas zien hoe elegant ze waren. Ergens was ik jaloers op haar. Niet zozeer dat ze een perfect figuur had, maar vooral hoe ze het aanbood. Het schortje wat ze droeg was transparant, liet toe om te zien wat ze eronder droeg. In haar hand hield ze iets wat leek op een camera. Ik had al veel van die toestellen gezien maar dit model was me vreemd. Uit ervaring kon ik wel afleiden dat dit geen amateur ding was dat het een bom geld gekost had. Even keek ik Ellen aan. Ze zag dat ik er nogal nerveus bij zat.
“Je moet U geen zorgen maken. Het zijn maar enkel werkopnamen. Ze dienen enkel maar voor het archief.”
Ergens was ik blij van het te horen. Vond mijn houding maar niks. Met mijn handen in mijn nek terwijl ik mijn borsten prijs gaf, het was geen zicht.
Nog maar te zwijgen van mijn rok die veel te laag zat. Nog voordat ze de eerste keer afdrukte werd er een raster op me geprojecteerd. Voor mij was het een vreemd zicht van wat ik te zien kreeg.
“Als het kan blijf nu stil zitten zodat we het raster kunnen kalibreren.” Voor mij was het Latijn wat de dokter uitkraamde maar hoe meer hij de Beemer afstelde, hoe duidelijker de lijnen werden die op mijn borsten geprojecteerd werden. De dokter kwam naast Ellen staan en gaf haar een paar aanwijzingen. Eerst maakte ze een paar proefopnamen. Nog voordat ze met de fotoschout begon lichte de monitor op, zag ik dat ze de beelden evalueerden.
“Dat lijkt me in orde. Maak de reeks maar compleet en vergeet vooral de close-ups niet.” Nog maar pas had Paul de toestemming gegeven of Ellen zorgde ervoor dat mijn borsten langs alle zijde gefotografeerd werden. Ergens vond ik het gênant dat ze heel kortbij kwam, dat ze het niet naliet om opnamen te maken van mijn tepels. Van zodra ze alles had vastgelegd mocht ik mijn armen laten zakken. Ergens was ik blij dat ik uit deze benarde positie verlost werd. Geduldig wachtte ik af wat er ging volgen.
Van zodra het geheugenkaartje in de PC verdween waren ze beiden aan het scherm gekluisterd. Ik zag duidelijk dat ze meer dan belangstelling hadden voor de foto’s die Ellen genomen had. Als verstond ik maar weinig van hun gesprek het werd me duidelijk dat er iets was wat hen stoorde.
“We gaan nog een paar extra opnamen maken.
Hoofdstuk HET MEDISCH ONDERZOEK DEEL 3.
“Het is nodig omdat de close-ups aantonen dat er een afwijking is. Ik ga je hiervoor een beetje stimuleren.” Nog voor ik het besefte zaten zijn handen aan mijn tepels, voelde ik hoe hij ze tussen zijn vingers klemde. Eerst zachtjes maar hoe meer hij er greep op kreeg hoe harder hij erop neep. Ik schrok er even van maar hoe langer zijn vingers zich meester maakte over mijn topjes hoe stijver mijn tepels werden. Nog voordat hij ze los liet stond Ellen klaar met de camera maakte een paar close-ups van mijn tepels. Het werk van Paul was niet voor niets geweest. Op mijn borsten prijkten een paar tepels van wel een halve centimeter.(of misschien nog groter het waren gelijk erwtjes) Nog maar pas had ze de beelden vast gelegd of ze waren op het scherm te zien.
Ergens zag ik de verwondering op het gelaat van Paul of er iets bijzonder te zien was.
Toen hij me terug opzocht raakte hij mijn tepels opnieuw aan, deze maal heel zachtjes, zeg maar teder. Het prikkelde me toen ik voelde hoe hij zijn vingers over mijn topjes liet rollen.
“We zullen je tepels even verder moeten onderzoeken. Het lijkt wel of je daar heel gevoelig bent. Is dat zo?” Een beetje verlegen keek ik hem aan. “Ja, zeker als iemand ze aanraakt worden ze geprikkeld. Na een tijdje worden ze dan stijf.”
“Zal moeten nagaan in hoeverre je hierop reageert. Met mijn vingers kan ik ze wel stijf maken maar dan heb ik er geen parameters van. Zoiets zal ik moeten opmeten. Meestal voelt het prettig aan, maar als het pijn doet laat het me dan weten.”
Ik wachtte af wat er ging gebeuren. Terwijl Ellen bezig was de instrumenten uit de kast te nemen vroeg de dokter aan mij om terug op het bedje te gaan liggen. Toen ze terug was met het wagentje kon ik niet zeggen wat erop lag. Het groene doek zorgde ervoor dat ik het raden ernaar had wat ze allemaal op mijn lijf gingen los laten.
“Ellen als je wil mag je haar al voorbereiden. Zou niet graag hebben dat de metingen een vals beeld weergeven.”
Ze volgde de instructies van de dokter nauwgezet op. Nog voordat ik het door had voelde ik het leder dat aan mijn polsen bevestigd werd. Al zaten de armbanden niet strak, ergens voelde ik me op mijn ongemak. Kon best begrijpen dat het hier niet ging bij blijven. Mijn vermoeden bleek waar, want zodra het leder vast genoeg zat bond ze mijn handen vast aan de tafel. Ergens had ik er geen vertrouwen in nu mijn handen gebonden waren, dat ik niet meer in staat was om me te verweren. Ellen zag de angst in mijn ogen, iets wat begrijpelijk was.
“Je moet U geen zorgen maken. Je gaat er enkel maar van genieten. Die polsbandjes zijn er enkel maar om je in bedwang te houden als je uw gevoelens niet meer de baas kunt.”
Hoe meer ik de woorden van Ellen hoorde, hoe onzekerder ik werd, maar iets zorgde ervoor dat ik er geen afkeer voor had met hetgeen ze met me deed. Als het enkel maar was om mijn gevoelens in bedwang te houden was ik er zeker van dat ik het zalig ging vinden, of zou ik me vergissen. Terwijl ze de polsbandjes aanspande keek ik haar aan. Ik kon zien dat haar schortje niet in staat was om haar borstjes te bedekken. Terwijl ze haar werk deed had ik een mooie inkijk. Of het opzettelijk was dat wist ik niet maar ik zag dat de bovenste vier knoopjes open waren. Het zorgde er enkel voor dat ik haar zwarten kanten behaatje te zien kreeg. De smalle schouderbandjes gaven haar die elegantie mee waar een vrouw naar verlangd. Het leek wel of het een push-up was. Als waren haar borsten mooi verpakt, ik kon zien dat ze haar rondingen prijs gaf dat het ding nauwelijks in staat was om haar tepeltjes te bedekken. Veel tijd kreeg ik niet om haar rondingen te bestuderen.
“Moet ik haar benen ook vast leggen?” Het vraagje dat Ellen stelde leek me een beetje bizar.
“Nee nu nog niet. Voor dit onderzoek is het niet nodig.”
Ik was blij toen ik het antwoord van Paul hoorde dat de dokter me nog de kans gaf dat mijn benen de vrijheid kregen. Nog maar pas had Ellen ervoor gezorgd dat mijn handen vast lagen of de dokter stond langs me.
Even raakte hij mijn tepels aan. “Kan ik de stimuli krijgen?”
Nog maar pas had hij het gevraagd of Ellen gaf hem het flesje. Terwijl hij mijn tepeltjes inwreef lachte hij naar mij.
“In het begin gaat het een beetje koud aanvoelen, maar dat gaat wel over.” Wat Paul vertelde gebeurde ook. Nog maar pas waren mijn tepeltjes met het goedje bedekt of het leek wel of er een paar onzichtbare handen waren die mijn tepeltjes met een paar ijsblokjes bewerkten. Lang hield het gevoel niet aan. Het zorgde er enkel voor dat mijn tepeltjes stijf werden. Verwondert keek ik naar mijn borsten waarop een paar prachtige tepels prijkten.
“Dat lijkt me al beter. Nu nog kijken of ze gevoelig zijn.” Even raakte de dokter mijn tepeltjes aan. Het was alsof er een schok door mijn lijf ging. Het trekje op mijn gezicht was voldoende om duidelijk te maken dat het spul zijn werk deed.
“Dat lijkt me in orde. Nu nog de klemmetjes aanbrengen.”
Op het tafeltje ging hij op zoek naar een paar tepelklemmen. Het leken wel krokodillenklemmetjes. Eenmaal de tandjes zich meester maken van uw vlees is er geen ontkomen aan. De gedachten alleen al maakte me compleet gek. Nu mijn tepels zo gevoelig waren zou het een marteling worden als deze dingen in mijn vlees gingen bijten. Al wilde ik het verhinderen, de kans kreeg ik er niet toe. Van zodra ik die beweging met mijn armen maakte was er het leder dat me in bedwang hield. Het werd me steeds meer duidelijk waarom ze er waren. Al was er die angst, al voelde ik me machteloos iets vertelde me dat het om bestwil was dat ik gebonden lag. Al had ik misschien anders gewild, veel keuze had ik niet. Terwijl hij mijn tepel opspande maakte het klemmetje zich meester over mijn vlees.
Nog voordat hij het tweede klemmetje plaatste schreeuwde ik het uit. Het werd Paul duidelijk dat hij de druk moest aanpassen. Terwijl hij het klemmetje bij regelde verminderde de pijn.
“Denk niet dat dit de bedoeling is. Zeg me maar wanneer het geen pijn meer doet.”
Was blij van zijn woorden te horen. Na een tijdje bleef er enkel dat prikkelend gevoel over.
De uitdrukking op mijn gezicht maakte duidelijk dat ik er geen last meer van had. Terwijl Ellen twee rolstoeltjes plaatste bevestigde Paul een paar draden aan de klemmetjes. Waarvoor ze dienden, ik had er het raden naar maar zag dat ze op een of ander apparaat waren aangesloten. De dokter vroeg om de impedantie te regelen. Ellen die het apparaat bediende stelde het toestel af. Hoe meer ze aan de knoppen draaiden, hoe meer de prikkels toenamen. Het leken wel stroomstootjes die mijn tepels te verwerken kregen. Al vond ik het een vreemd gevoel, pijn deed het niet.
“Kun je de prikkels verdragen?”
“Ja, al ben ik dat gevoel niet gewoon ik kan het verdragen.” Nu ik het hem vertelde was hij meer als tevreden. Nog een paar keer waren er die prikkels te voelen toen Ellen het apparaat bij regelde. Terwijl ze dat deed gaf ze cijfers door aan Paul die hij zorgvuldig noteerde. En beetje verwonderd keek hij me aan alsof de resultaten niet dat waren wat hij ervan verlangde.
“Denk dat het nodig is om haar te stimuleren. De cijfers wijzen uit dat ze veel meer kan verdragen. We kunnen haar best een injectie geven. Ben er zeker van dat het de meetresultaten te goede zal komen.”
Ellen volgde de woorden van de dokter op. Wat de bedoeling ervan was, ik wist het niet. Het enige wat ik zag was de prikker in haar hand. Een beetje verschrikt keek ik Ellen aan. Ik moest zo al niet veel hebben van een prik.
“Je moet niet bang zijn, even een prikje meer niet.” Nog voordat ze de prikker vulde keek Ellen de dokter aan.
“0.2 cc is voldoende” liet hij weten. “Als ze er niet op reageert, geven wel wat bij.”
Waar ik al bang voor was gebeurde. Van zodra ze het klemmetje vast hield werd het me duidelijk waar ik de prik ging krijgen. Voor het eerst voelde ik de weerstand van het leer dat me belette om te reageren. Ik wilde het uitschreeuwen maar hield me in. Als was er die angst, ik deed er alles aan om kalm te blijven. Als ik door het lint ging kon ik die job wel vergeten. Ik zag hoe de tepel toegaf, dat mijn topje aan de naald geregen werd. Ik reageerde nauwelijks toen de naald in mijn tepel schoof. Langzaam zocht de naald zijn weg totdat het metaal meer als vier millimeter in me doordrong. Het enige wat ik voelde was een klein prikje, meer niet. Even wachtte Ellen voordat ze mijn bobbeltje vol spoot.
“Even ga je voelen hoe je bobbeltje gevuld wordt, maar daarna ga je het heerlijk vinden.”
Ergens had ik er vertrouwen in. Nog voordat ze de tweede tepel doorboorde verminderde de druk. Het enige wat bleef was een aangenaam gevoel alsof ze mijn bobbeltje aan het verwennen waren. Lang moest ik niet wachten of ook mijn tweede bobbeltje deelde in de vreugde. Het leek wel alsof de spanning in mijn borsten toenam dat het spul ervoor zorgde dat mijn tepels in erectie gingen. Wat eerst nog een gedachte was gebeurde ook. Hoe meer de spanning toenam hoe stijver mijn tepels werden. Het zorgde ervoor dat de klemmetjes steeds meer vat kregen op mijn vlees. Wat vreemd was het deed geen pijn. Het leek wel of die rotdingen mijn topjes steeds meer begonnen te verwennen. Het was voor het eerst dat ik het moeilijk kreeg om mijn gevoelens te bedwingen, het zou niet de laatste keer zijn. Al zag ik het niet, ik wist nu al dat ik rood aanliep dat mijn kleur te kennen gaf dat ik begon te genieten. Ik begon steeds sneller te ademen een teken dat de adrenaline in mijn bloed toenam. Nog voordat Ellen terug achter het apparaat plaats nam keek ze dokter me aan.
“Nu ik haar reactie zie denk ik dat 2 cc voldoende is. Als we de test nog eens doen zullen we een gans ander resultaat meten.” Het lachje op het gezicht van de dokter maakte duidelijk dat hij het eens was met zijn assistente. Nog voordat hij de test opnieuw uitvoerde keek de dokter me aan. “We gaan de test nu opnieuw doorvoeren, maar deze keer gaan we de impulsen verhogen. Ik raad je aan om je gevoelens niet te onderdrukken. Het is de bedoeling dat je me verteld hoe je U voelt anders is deze test zinloos.”
Een beetje verlegen gaf ik dat knikje, een teken dat ik instemde. Wat me te wachten stond ik wist het niet, maar als er iets was waar ik slecht in was dan was het om gevoelens te onderdrukken. Als ik klaar kwam dan schreeuwde ik het uit. Ik hoopte maar dat dit mij gespaard bleef nu ik gebonden op de tafel lag.
Nog voordat Ellen de kans kreeg om een van de knoppen bij te regelen vroeg de dokter naar de impedantie. Voor mij leek het wel Latijn wat ik te horen kreeg. Waarden als frequentie of milliampères waren me vreemd maar ik was er zeker van dat deze waarde bepaalde wat ze aan mijn tepeltjes gingen injagen.
“Laat ze eerst de stroom gewoon worden alvorens je de frequentie verhoogd. Begin met 15 milliampère en verhoog deze stapsgewijze met vijf.”
Hij was net uitgesproken, toen het leek alsof mijn tepels samen genepen werden. Dat het niets met die klemmetjes te maken had daar was ik zeker van. Ik schrok een beetje. Bij de vorige test had ik nauwelijks wat gevoeld. Als dit slechts het begin was hield ik mijn hart vast van hetgeen er ging volgen. Ik kreeg het steeds moeilijker om mijn gevoelens te onderdrukken maar wilde niet toegeven, zeker nu niet.
“Voel je een verschil met de vorige proef?” Het vraagje dat hij stelde leek overbodig maar ik gaf een eerlijk antwoord.
“Ja, nu ik die prik heb gekregen zijn mijn tepels veel gevoeliger geworden. Nu voel ik die impulsen veel meer.” Met mijn antwoord was hij meer als tevreden.
“Verhoog de stroom met vijf.” Van zodra Ellen aan de knop draaide nam de spanning in mijn tepels toe. Hoe meer ik het gewoon werd hoe heerlijker ik het vond. Van mij mochten ze ermee doorgaan, ik had niets liever. Even lieten ze me tot rust komen. Nog maar pas was ik het gewoon of Ellen stelde de frequentie bij.
“Ga naar 500 hertz en verdubbel deze om de halve minuut.”
Ik begreep niets van de instructies die de dokter gaf, ik voelde ze enkel. Hoe meer Ellen de frequentie opdreef, hoe dieper dat gevoel in me doordrong. Eerst reageerde enkel mijn tepels op de pulsen maar na een tijdje drongen de pulsen steeds dieper in me door. Het leek wel of een paar onzichtbare handen mijn bobbeltjes aan het masseren waren. Hoe meer het gevoel toenam hoe minder ik me onder controle had. Al probeerde ik mijn gehijg te onderdrukken het ging niet.
“Hoe voelt het aan, kun je de prikkels nog verdragen?”
Met veel moeite gaf ik te kennen dat ik er maar weinig last van had. “Pijn doet het niet. Alleen voelt het raar aan.”
Hoe langer het duurde, hoe meer ik het gewoon werd. Even was er dat gesprekje tussen de dokter en zijn assistente waaruit bleek dat de proef nog niet afgelopen was.
“Ik denk dat de aanpassingsfase voorbij is. Nu ze het gewoon is wil ik nagaan hoe ver we kunnen gaan. We gaan de stroom geleidelijk opdrijven totdat ze gaat klaar komen.”
Al huiverde ik van zijn woorden ergens verlangde ik ernaar. Stilaan maakten die klemmetjes me gek had ik niets liever als ze er zouden voor zorgen dat ik klaar kwam terwijl ik gebonden lag. Lang moest ik daar niet meer op wachten. Van zodra Ellen het toestel bij regelde drongen de pulsen steeds dieper in mij door. Nu waren het niet enkel mijn borsten die verwend werden. Het leek wel of het ervoor zorgde dat de vlinders in mijn buik begonnen te fladderen. Vanaf toen verkrampte mijn lijf. Zonder dat ik het wilde schreeuwde ik het uit. Hoe meer ik hijgde, hoe strakker het leder rond mijn polsen spande.
“Kun je het nog verdragen?”
Op het vraagje dat de dokter stelde kon ik niet meer antwoorden. Het gevoel had zich meester gemaakt van mijn keel. Het enige wat ik nog liet horen was het gehijg dat steeds meer toenam.
“Ik denk dat ze wat hulp kan gebruiken. Ellen, ga haar maar stimuleren. Ik neem het apparaat wel over.”
Al besefte ik de woorden van de dokter niet, van zodra ik de handen van Ellen voelde was ik er zeker van dat ik het zalig ging vinden.
“De dokter heeft gezegd dat je uw gevoelens niet moet onderdrukken. Laat u maar gaan. Ben er zeker van dat je het heerlijk gaat vinden.”
De woorden van de assistente drongen nauwelijks tot me door. Het enige wat ik voelde waren haar handen die steeds meer greep kregen op mijn borsten. Het leek wel of ze mijn bobbeltjes begon te melken. Het zorgde ervoor dat de spanning in mijn borsten weg viel. Alleen bleef er dat gevoel over, datgene wat ervoor zorgde dat ik steeds heter werd. Of ik het wilde of niet, het zorgde er enkel voor dat ik me liet gaan, dat ik mijn gevoelens de vrije loop liet.
Terwijl Ellen haar werk deed stond ze gebogen over mij. Het was de tweede keer dat ze haar charmes prijs gaf. Even was er dat lachje toen ze zag dat ik naar haar borsten keek.
Ze liet begaan had geen intentie om het schortje terug dicht te knopen. Hoe meer de handen van Ellen hun werk deden hoe zaliger ik de aanblik vond. Het werd me duidelijk dat Ellen er maar weinig op tegen had als ze aan mijn borsten kon zitten. Hoe meer haar handen zich meester maakte over mijn borsten hoe stijver haar tepeltjes werden. Het zorgde er enkel voor dat het behaatje steeds minder vat kreeg op haar vlees dat het kanten ding de strijd leek te verliezen. Wat ik te zien kreeg waren de bruine tepelhoofdjes die zich prijs gaven. Enkel de stijve tepeltjes verhinderden dat het ding alles prijs zou geven.
“Vind je ze mooi?”
Ik was verlegen toen Ellen het vraagje stelde. Al wilde ik haar antwoorden het ging niet. Mijn gevoelens hadden al lang mijn keel gesnoerd. Het enige wat Ellen zag was dat knikje dat ik niet kon ontkennen dat ze een paar prachtige borsten had.
“Wind het U op?” Voor de tweede keer was er dat knikje dat te kennen gaf dat ik mijn gevoelens de vrije loop liet.
“Wil je misschien meer zien?” Het was een overbodig vraagje die ze stelde, maar voor de derde keer was er dat knikje te zien. Even liet ze mijn borsten los, zag ik dat ze op zoek ging naar de knoopjes van het schortje. Het zorgde ervoor dat ze er vier opende dat ik de kans kreeg om naar het kantwerk te kijken dat haar borsten gevangen hield. Veel viel er echter niet te verbergen. Het had iets weg van een half kuipje, alleen iets groter. Het werd me duidelijk dat het ding ervoor gemaakt was, dat je de kans kreeg om naar de tepelhoven te kijken. Alleen de tepeltjes gaven zich niet prijs.
Ik kon zien dat de dokter er maar weinig op tegen had nu Ellen haar charmes aan me toonde. Het werd me duidelijk dat het hiermee niet ging blijven dat ze er niets op tegen had om ook de rest te tonen. Wat volgde was dat ze sluiting van het behaatje dat zich aan de voorkant bevond opende. Toen de sluiting het begaf verloor het kantwerk de strijd. Hetgeen ik te zien kreeg waren een paar volmaakte dingen. Al moest ik niet klagen het geen ik te zien kreeg grensde aan de perfectie. Al had ze een maatje meer als ik, nergens was er ook maar een spoortje sleet op te bekennen. Maar het meest genoot ik van haar tepels. Al waren haar tepelhoven niet groot, hetgeen erop prijkte overtrof elke verbeelding. Haar tepeltjes waren meer als een halve centimeter lang. Nergens was er iets aan om af te keuren het leek wel de perfectie. Even keek Ellen me aan zag de verwondering op mijn gezicht. Ze begreep dat ik van deze aanblik genoot.
“Kijk er maar naar ik weet dat je dit graag ziet.”
Het leek wel of we elkaar blindelings verstonden. Zodra ze mijn borsten opnieuw verwende, liet ik me gaan. Het was zalig om te zien hoe de borsten van Ellen op haar lijf dansten terwijl ze me aan het verwennen was. Met elke beweging volgde haar borsten het ritme van haar beweging. Het zorgde er enkel voor dat ik niet meer in staat was om mijn gevoelens onder controle te houden. Weer voelde ik hoe het leder rond mijn polsen spande. Het had maar weinig te maken met hetgeen ik voelde. Het enige waar ik op zoek naar ging waren de borsten van Ellen. Al was er de drang, ik begreep dat ik ze niet kon aanraken. Hoe meer dat gevoel er was hoe meer ik me liet gaan. Ik had zelfs niet door dat de dokter er mee moest lachen als hij naar Ellen keek, dat hij kon zien hoe haar borsten aan het dansen waren. Het enige wat ik voelde waren die prikkels die steeds meer toenamen. Het was het ogenblik dat ik de laatste controle over mijn lijf verloor. Terwijl ik het uitschreeuwde wrong ik mijn lijf in alle bochten.
“Ik denk dat het voldoende is geweest. Haar reactie is meer als behoorlijk. Al vast bedank voor je hulp.”
Hoofdstuk het medisch onderzoek deel 4.
De assistente was meer als tevreden toen ze het bedankje van de dokter kreeg. Even maakte Ellen aanstalten om het behaatje te sluiten om haar borstje te bedekken met de kant.
“Moet dat nu al. Van mij mogen je borstjes nog even op adem komen. Zou een zonde zijn om je tepels te bedekken nu ze stijf zijn.”
Toen de dokter het zei keek ze hem ondeugend aan alsof hij een puber was die maar al te graag naar haar rondingen keek. Om hem nog meer te provoceren opende ze zelfs het vijfde knoopje van haar schortje. Zonder enige schroom trok ze het schortje open. Het zorgde ervoor dat haar borsten nu helemaal ontbloot waren.
“Is dat beter.” Danny kon er enkel maar om lachen toen hij naar Ellen keek.
Op aangeven van hem verwijderde ze de klemmetjes. Het verwonderde haar blijkbaar niet dat mijn tepels pijnlijk aanvoelden.
“Maakt U maar geen zorgen, het komt gewoonweg omdat je tepeltjes terug doorbloed worden. Zal vragen of Danny je tepels even masseert. Weet best wel dat hij daar weinig op tegen heeft.”
Een lachje was voldoende om zijn handen te voelen dat mijn tepels tussen zijn vingers zaten. In het begin deed het nogal pijn maar hoe langer hij mijn topjes verwende hoe zaliger het aanvoelde, zelfs zodanig dat het gevoel terug kwam dat de gewaarwording in mijn schaamstreek steeds meer toenam. Mijn eerste gedachte was om het te zeggen dat zoiets me opwond dat ik er zelfs naar verlangde, maar iets hield me tegen. Zolang hij er niet achter vroeg hield ik wijselijk mijn mond. Nu ik te kennen gaf dat de pijn weg was keek hij opnieuw naar mijn tepels. Het verwonderde me dat hij er een vergrootglas bij haalde. Terwijl hij mijn tepels in alle mogelijke richtingen duwde had hij steeds meer aandacht voor mijn topjes. Even maakte hij er een opmerking over dat ze verkleurd waren. Het lachje van Ellen maakte duidelijk dat ze meer als tevreden was met hetgeen de dokter vertelde.
“Schrijf zeven op” kreeg ze te horen. Vervolgens bekeek hij mijn tepelhoven en hij duwde ze omhoog. Terwijl hij mijn borstje klemde kon ik zien hoe mijn tepelhoven toegaven dat ze steeds minder weerstand boden. Eenmaal opgespannen begon hij over mijn topjes te wrijven. Kon best wel begrijpen dat het vergrootglas van pas kwam toen hij op zoek ging naar de melkopeningen die zich in mijn tepeltjes aftekenden.
“Als het op borstvoeding aankomt denk ik dat je maar weinig problemen gaat hebben. Als ik dat zie heb je een paar perfecte melkfabriekjes.”
Moest even slikken toen ik het te horen kreeg. Ik en kinderen zoiets kon ik me gewoon niet indenken. Nog voordat de dokter het vergrootglas neerlegde werd ik van het leder bevrijd. Voor mij was het een hele opluchting dat ik terug mijn vrijheid herwon.
“Denk dat ze klaar is voor een tweede reeks opnamen. Als het kan zo vlug mogelijk. Zou niet willen dat we de test nog eens over moeten doen.”
Ergens kon ik de dokter best wel begrijpen. Het was niet omdat ik er weinig op tegen had dat hij aan mijn tepels zat dat hij daar de tijd voor had. Nog voordat het raster op mijn lijf werd geprojecteerd stond ik voor de wand. Wat me opviel was de handtastelijkheid van Ellen. Terwijl ik voor de wand stond liet ze het niet na om me aan te raken. Kon best wel begrijpen dat ze ervoor zorgde dat ik de juiste houding aannam maar vooral de manier waarop ze het deed me twijfelen. Het zorgde er zelfs voor dat ze regelmatig mijn borsten aanraakte, dat ze het zelfs niet na liet om erin te nijpen. Even keek de dokter me aan. Het enige wat ik zag was een lachje, hij maakte er zelfs geen opmerking over. Al was zoiets voor me vreemd ergens vond ik het aangenaam dat ze het met me deed. Het werd me steeds meer duidelijk dat ik niet de enige was die zich aan het opwinden was. Ellen gaf me de kans dat ik naar haar borstjes kon kijken. Nog steeds stond ze voor me met een schortje waarvan er vijf knoopjes open waren dat ik te zien kreeg hoe stijf haar tepeltjes waren. Was nog lang niet vergeten dat ze haar behaatje voor me opende dat ze me de kans gaf om naar haar stijve tepeltjes te kijken.
Wat volgde waren weer een reeks opnamen. Het werd me duidelijk dat de dokter meer als tevreden was van hetgeen er op de monitor te zien was. Ergens was hij er blij mee dat de test meer opleverde dan dat hij verwacht had. Wat volgde waren een paar rx-opnamen van mijn boven lichaam. Ik kon net zoals bij de andere foto’s aan haar handen voelen dat ze niet naliet om mijn borsten te strelen. Het werd me duidelijk dat ze meer wilde dat die aanrakingen er niet voor niets waren. Eenmaal de opnamen gemaakt nam de dokter de platen mee.
“Zal wel even duren voordat ze ontwikkeld zijn, ben zo terug.”
Nog voordat de dokter de deur achter zich sloot zocht Ellen me op. Ik keek een beetje vreemd op toen ze voor me kwam staan. Enkel was er dat oogcontact. Meer was er niet nodig om haar te begrijpen. Van zodra ik haar lippen voelde begreep ik wat ze ermee bedoelde. Even was ik de kluts kwijt toen haar tong mijn lippen openbrak. Lang had ik er niet voor nodig om er een antwoord op te geven dat ik het dansje volgde.
Al waren mijn ogen gesloten kon best voelen dat Ellen meer als tevreden was toen ik haar pasjes volgde. Ik moest toegeven dat het heerlijk was. Niet dat zoiets voor me vreemd was, maar nog nooit had ik dit gedaan met iemand die me vreemd was. Toen Ellen mijn lippen loste keek ze me aan begreep dat het gevoel wederzijds was. Het was voldoende dat ze me aankeek dat ze de fonkeling in mijn ogen zag die duidelijk maakte dat ik naar meer verlangde.
“Als je dat echt wil kan ik je nog meer geven” kreeg ik te horen. Ik antwoordde er niet op. Het werd haar duidelijk dat er geen leder meer was om me in bedwang te houden dat ik nu de kans kreeg om mijn handen te gebruiken. Het enige wat Ellen zag was dat ik op zoek ging naar haar schortje dat ik het vijfde knoopje opende. Het zorgde ervoor dat het nu gans open was. Ik kreeg zelfs de kans om naar haar slipje te kijken, naar de kant die haar lipjes gevangen hielden. Ik had maar weinig moeite om mijn hand in haar vlees te planten dat Ellen voelde hoe ik haar bobbeltjes begon te verwennen. Vond het zalig toen ik in haar borsten kon knijpen.
“Vind je borstjes mooi, zou daar wel meer willen mee spelen.”
Het verwonderde me niet dat Ellen zoiets graag hoorde dat ze niets liever had als er iemand was die bewondering had voor haar lijf. Even kreeg ik de kans om van haar te genieten maar toen de dokter het lokaal binnen kwam liet ik los, het zorgde er ook voor dat Ellen de onderzoeksruimte verliet.
Hoofdstuk Het medisch onderzoek Deel 5.
De dokter kwam op mij af en zei dat ik terug mocht gaan liggen, Hij zou bloedprikken bij mij. Eerst nam hij mijn bloeddruk en pols en dan pompte hij terug de manchet op en ontsmette de plaats waar hij zou prikken. Hij bracht een naaldje in en plaatste daar 4 verschillende glazen buisjes op. Het laatste bevatte een vloeistof en voor hij de manchet loste bewoog hij dit staaltje bloed even op en neer. Vervolgens nam hij een pleistertje en deed dat op de prikplaats. Hij noteerde mijn bloeddruk en pols. Vervolgens moest ik een paar maal het trapje op en af lopen en hij mat terug bloeddruk en pols. Terwijl ik het trapje op en af moest lopen sprongen mijn borsten steeds op en neer, daar ik nog steeds geen bh droeg, ik zag wel dat hij keek hoe mijn borstjes op en neer wipten, ik meende een bobbel in zijn broek te zien maar ik moest me te erg concentreren op de inspanning om echt zeker te zijn. Hij vertelde bij het meten dat zowel pols en bloeddruk uitstekend waren. De fitness die ik volgde waren dus voor iets goed geweest.
Hij keek ook nog even in mijn ogen, met een lichtje en vervolgens werden mijn oren en neus aan het zelfde onderzoek (bekijken) onderworpen. Af en toe schreef hij iets op. Vervolgens begaf hij zich naar zijn bureel om de geschreven waarden op het computerscherm in te vullen.
Hij vroeg me op de gynaecologische stoel plaats te nemen. Ik had enkel mijn rokje en laarzen nog aan. Hij zei.
“Laat deze kledij maar aan dan voel je, je niet zo bloot, maar breng je rokje toch maar tot op je buik.”
Ik had alle moeite om het vilten rokje naar boven te schuiven (dat komt omdat ik gezegend ben met een dik kontje) en ik vermoede dat hij stiekem keek hoe ik het er vanaf bracht. Na veel gesjor lukte het mij. Vermoedelijk was het een potsierlijk zicht hoe ik op de stoel klom met mijn blote kont en de opgesjorde rok en mijn zwarte laarzen aan mijn benen. Ik stapte op de stoel maar liet mijn benen nog laag hangen over de stoel. Hij zoemde nog even Ellen en gaf de bloedstalen aan haar en zei.
“Laat ze zo vlug mogelijk analyseren, ik liet ook haar vrouwelijk hormoon bepalen let erop dat het labo die test uitvoert en liefst zo snel mogelijk”.
Ik zag Ellen kijken en kon van haar gezicht aflezen dat ze de houding die ik aangenomen had niet leuk vond. Ze had stiekem gehoopt iets van mijn vagina te zien. Langzaam verliet ze de onderzoekskamer en ze bleef me ook aankijken om te zien of ik toch geen andere houding zou aannemen. De dokter stapte op mij af en vroeg om mijn benen in de beensteunen te leggen. Hij hielp me daarbij door de beugels vast te houden en mijn benen één voor één op de uitsparing van de knieholte te plaatsen. Hij draaide die zo dat ik vlug een comfortabele houding had. Mijn benen werden toen nog verder uit elkaar geschoven en hij drukte op een knop zodat de rugleuning naar beneden ging, mijn benen werden nog verder de lucht in geduwd. Hij vroeg me mijn zitvlak wat naar voor te bewegen, zo zou ik ontspanner kunnen liggen en kon hij beter bij het de te onderzoeken lichaamsdeel. Hoe ik erbij lag kon ik mij niet voorstellen maar ik voelde me toch vooral open en bloot.
Hij deed de stoel nog even hoger en kwam toen tussen mijn benen staan. Hij streelde zacht de binnenkant van mijn dijen en kwam met zijn handen steeds hoger. Hij gaf een positieve opmerking over mijn geschoren poes. Dat spaart ons hier een hoop werk en Ellen een ontgoocheling, lachte hij. De dokter bekeek heel aandachtig mijn vagina maar raakte ze niet aan. Ik vermoed dat hij zelf in de opening kon kijken. Daar de ben–wa- ballen er nog niet zo lang uit waren. Maar dit was maar een gissing van mij. Hij trok geen handschoenen aan en bleef kijken naar mijn geslacht hij zei niets en staarde alleen maar, wat was er daar allemaal te zien? Persoonlijk weet ik het niet. Hij komt wat dichter bij en legt een warme hand op mijn onderbuik ongeveer ter hoogte van mijn haarlijn van mijn pubis. De hand voelt goed aan, warm en ook een beetje sensueel, daar hij zijn vingers open en dicht doet en een streling maakt met zijn handpalm over mijn geschoren schaamhaar. Hij blijft dat verschillende keren doen en ik moet toegeven het was fijn. Plots drukt hij met zijn rechterhand wat harder op mijn onderbuik en vraagt of het pijn doet. Hij herhaalt die handeling enkele keren op verschillende plaatsen van mijn onderbuik. Vervolgens klopt hij met zijn vingers op mijn buik, dat heeft een hol geluid die eerder dof klinkt. Ik maak met mijn hoofd een neen beweging. Dan palpeert hij mijn buik tot aan mijn borstkas.
Vervolgens verplaatst hij zijn hand en brengt ook zijn linker hand naar voor. Hij wrijft met zijn beide duimen over mijn buitenste schaamlippen heel subtiel, het doet goed. Hij doet dit diverse keren na elkaar, altijd van onder naar boven, hij waakt erover niet mijn clitoris te bereiken alhoewel ik dat verlangde. Hij bleef maar zacht wrijven over mijn schaamlippen die volgens mij groeiden, maar veel gevoel heb ik niet in mijn buitenste lipjes dus zeker wist ik het niet. Vervolgens plukte hij met duim en wijsvinger mijn grote lipjes open en zag vermoedelijk mijn kleine schaamlippen, ik kon het niet zien daar ik volledig in rugligging lag met mijn benen hoog op getrokken. Hij zei, “door deze handelingen worden je kleine schaamlipjes heel mooi doorbloed en worden ze echt heel mooi roze. Ik vermoed dat je graag aangeraakt wordt op deze wijze.”
Ik stemde in met deze vaststelling.
“Hebben veel mannenvingers je daar al beroerd” vroeg hij plots. Ik was verrast door die vraag en wist niet goed wat zeggen. Ik antwoordde met een wedervraag en vroeg, “wat bedoel je met veel.”
Hij zei, “meer dan 10?”
Ik moest even nadenken en zei, “een paar jeugdvriendjes en een paar dokters.”
Hij was blijkbaar tevreden met dat antwoord. Hij duwde voorzichtig mijn grote lipjes weg en haalde mijn kleine lipjes te voorschijn, ze waren heel fijn en hij trok eraan zodat ze naar buiten kwamen.
“Je vagina sluit nog als een bloempje gaf hij aan, zo zal je Meester het graag hebben als je hier mag blijven ten minste.”
Welke opmerking was dit nu. Dacht ik nog maar, hij bleef maar wrijven over die kleine gevoelige lipjes eveneens van boven naar onder, ik voelde mijn klit groter worden en ik vermoede dat ze al onder mijn kapseltje vandaan kwam. Ik had bij deze aanrakingen zeker een goed gevoel en ik wilde dat hij me op mijn klit zou aanraken. Maar hij pestte mij en kwam wel dicht in de buurt maar raakte mijn knopje daar helaas niet aan. Hij bleef spelen met mijn kroonblaadjes, ik had dit enorm graag maar ik verwachte toch dat hij verder zou gaan. Ik gaf dit aan door op de tafel met mijn kontje in alle mogelijke richtingen te bewegen in de hoop dat hij me op mijn liefdesknop zou aanraken. Ik werd steeds natter door de aanrakingen en toen zei hij “dat duurde toch wel heel lang voor je vocht produceert.”
Ik vertelde hem het verhaal van de ben-wa balletjes en het vocht die op de zitting van de wagen gelopen was tijdens het bewegen van de wagen. Hij was ook benieuwd wie de balletjes verwijderd had. Met zijn linkerhand opende hij mijn vrouwelijk kanaal en bracht zijn gekromde wijsvinger naar binnen. Hij deed het kalm en beheerst en drukte heel voorzichtig zijn vinger steeds dieper. Ik voelde dat hij steeds dieper kwam tot zijn andere vingers tegen mijn buitenste lippen aanraakten. Toen haalde hij zijn gekromde vinger terug uit mij en bracht twee vingers binnen, weer de zelfde trage beweging tot ik zijn vingers voelde op mijn lippen. Dan trok hij terug en hij probeerde het met drievingers, dat was toch even onaangenaam, hij zag het en stopte.
“Dat is kwestie van training” zei hij. Nu hoopte ik dat hij mijn klit zou bevoelen maar dat deed hij niet. Hij haalde een speculum van het aangevoerd tafeltje en bracht dit voorzichtig binnen (de artsen die ik bezocht had deden het veel ruwer, niet dat ik dat erg vond maar zacht was toch fijner) Toen de beide lamellen diep zaten draaide hij het speculum met de blaadjes naar boven en onder en draaide deze plaatjes open, ik voelde mijn vagina opengaan. Bij mijn dokters vond ik het altijd al fijn maar nu dubbel fijn daar ik nu toch opgewonden was en bij een gewoon consult niet.
Als het ver genoeg open was nam hij een staafje en bracht het binnen hij schraapte wat slijmvlies weg en borg het dan op in een soort recipient. Vervolgens nam hij een metalen gekromde grove pen met een klein bolletje erop. (dat dacht ik ten minst)
“Ik ga nu wat weefsel van je baarmoederhals halen, dat is even ongemakkelijk maar ik zal het zo voorzichtig mogelijk doen.” Ik voelde dat hij tegen mijn baarmoederhals stootte en het gebogen instrument wat op en neer bewoog. Het was even slikken maar het duurde maar een fractie van een seconde. Toen het klaar was zei hij, “je hebt het goed doorstaan”. Het weefsel bracht hij aan op een plaatje en stak het in een daarvoor voor-gebogen bakje die hij zorgvuldig sloot. Hij zette nog even een fellere lamp aan en keek mijn grot in. Hij nam nog een kompresse en duwde dit zorgvuldig naar binnen dat voelde aan zoals ik soms een tampon inbracht, alleen was het gaatje nu veel groter en kon hij nog twee vingers erbij insteken hij draaide een paar maal en nam toen de kompresse terug.
“Dat is omdat je terug helemaal draag zou zijn,” gaf hij nog met een kwinkslag aan. Hij duwde toen terug twee vingers gekromd naar binnen en bewoog ze op en neer, hij voerde het tempo steeds op en ik voelde dat aan, als een neuk sessie, helaas duurde het minder lang. Ik had de indruk dat hij genoot van deze handelingen. Een heimelijk lachje verscheen op zijn mond en hij zei nog, “je bent een gezonde jonge vrouw.”
Vervolgens draaide hij het speculum terug dicht en hij verwijderde het al draaiend uit mij. Het gaf zo een onvoldaan gevoel. Vervolgens trok hij een vingerling aan en zei; “ik ga nu ook even je kleinste opening bekijken.”
Direct trok hij mijn billen van elkaar en keek naar mijn anus. Vervolgens wreef hij met de een vinger over de ingang, hij maakte rondjes en ik voelde dat hij tegen mijn sluitspier aandraaide maar hij maakte geen aanstalten om binnen te komen.
Ik had nog geen ervaring met anale seks. De enige keren waarin ik anaal gebruikt werd was om medische redenen. Mijn ouders staken me een suppositoire (poep snoepje) op tegen koorts als ik de kinderziekten doormaakte. Toen ik eens klaagde over enorme buikpijn, stuurde een huisarts me eens door naar een vrouwenarts als ik 15 jaar was. Hij stelde vast dat ik nog maagd was en deed een inwendig onderzoek via een anaal touche. Dit was toen zeer onaangenaam geweest en als een jongen me anaal benaderde wees ik dat steeds resoluut af. Die vrouwenarts had eerst mijn vagina bevoelt na een echografie en stelde vast dat ik nog mijn maagdenvlies had. Hij vroeg naar mijn seksuele ervaringen. Maar ik was nog schuchter op die leeftijd en een tongzoen kon, voelen aan mijn borstjes ook maar van mijn vagina moesten ze afblijven. Zelf ging ik wel eens op ontdekking rond en in mijn vagina maar veel hield dat niet in. Die dokter had toen zonder al teveel poespas twee vingers zo diep in mijn aars geduwd en voelde daar volgens mij heel graag in, maar als kind heb je daar geen verhaal tegen, ik had het driedagen na dit exploot moeilijk om naar het toilet te gaan en vlak op mijn poep te zitten.
Nu bleef hij wrijven over de rand van mijn poepje en ik voelde dat mijn poep-rand zeer oneffen was, hij deed het met de nodige flair en drukte soms even maar dat beperkte zich tot de randen.
“Ik voel nu even of je geen uitwendige aambeien hebt,” zei hij. “En nu ga ik even binnen om te voelen of je inwendig ook geen aambeien hebt.”
Het binnen dringen deed hij met zijn kleine vinger dat was niet pijnlijk maar wel even onaangenaam. Ik probeerde tegen te drukken en de indringer tegen te houden door mijn aars af te sluiten. Hij zei dat ik moest meewerken anders zou het toch nog onaangenaam kunnen worden, ”ontspan maar en druk niet tegen.”
Hij bevoelde de rand van mijn aars heel intens en trok dan zijn kleine vinger gekromd uit mij. Ik voelde dat de sluitspier die zich even ontspannen had zich terug sloot. Hij merkte op dat dit kanaal heel nauw was en er nog veel moest getraind worden om dit de nodige voldoening te geven. Vervolgens nam hij zijn wijsvinger en duwde nogmaals tegen mijn aars en stak een kootje van deze vinger in mij, dat was al veel minder leuk, hij duwde de verdikking van zijn eerste vinger voorbij de opening en ik sloot terug mijn aarsspier. Hij vroeg me te ontspannen en een paar maal diep in en uit te ademen. Dat hielp zeker en hij bracht ook zijn tweede kootje verder binnen de tweede verdikking duwde hij ook langzaam verder en ik voelde dat hij nu zijn vinger kromde. Dat was nog minder aangenaam en ik wilde zijn vinger eruit persen. Maar, dat verbood hij zeer nadrukkelijk. Hij bewoog zijn vinger in mij, ik voelde het aan als een krab gewoel en plots drukte hij zo stevig dat ik dacht dat ik ging scheuren hij voelde me rectaal tot aan mijn baarmoeder en toen hij die vond duwde hij met zijn andere hand heel hardhandig op mijn onderbuik. Het deed pijn en ik schreeuwde het uit. Hij lachte en zei “dat is nog maar een begin. Maar dat zal je hier niet beleven Axelle.” Intussen trok hij zijn hand weg van mijn onderbuik en hij haalde zijn vinger uit mij, bij iedere verdikking sloot ik mijn sluitspier tot hij helemaal mijn lichaam verlaten had. Mijn poepgaatje sloot heel snel en hij zei “dat is een zeer goede reactie Axelle de meester zal dit graag hebben. Maar je zult toch anale training nodig hebben om jou en anderen genot te verstrekken. Maar daar zijn oefeningen voor dus geen paniek.”
Hij ging van tussen mijn benen en zei dat ik van de gynaecologische tafel mocht komen. Dat ging niet erg vlot daar ik nog steeds in rugligging lag. Eerst deed ik mijn benen uit de beugels en sloot die en trok mij dan recht aan de beugelsteunen om vervolgens van de tafel te springen. Mijn rokje bedekte direct mijn onderlichaam door de bruuske sprong. Hij zei “doe je bloes maar aan maar laat je bh maar uit. Straks komt de meester je halen voor een diner.”
Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u.
Liefs My