Dat had ik altijd zo ondervonden. Het was altijd iets wat mij overkwam. Ik werd gesekst. Of het nu ging over het misbruik in mijn jeugd door mijn stiefbroer of later door mijn twee echtgenoten die me eigenlijk maar als object behandelden. De eerste bleek een verdoken homo te zijn die mij gebruikte als excuus om in parenclubs met mannen aan de gang te gaan.
De tweede, daar ben ik nu nog bij. Die heeft zichzelf volledig laten gaan, waarom weet ik niet. Na zo’n 10 jaar huwelijk blijft van hem niks meer over dan een berg blubber en een bieradem. Vreselijk. Ik walg van hem. Seks met hem is foltering: dat lomp gewicht boven op je, half verstikt onder die blubber-berg. En dan nog eens die bierlucht die hij in je gezicht walmt! Waarom doe ik het dan? Dat wil ik ook niet, maar wanneer hij dronken is, is er gewoon geen huis mee te houden. Dan moet en zal hij seks hebben. Trieste seks, zeker, maar wel met mij als slachtoffer.
Slachtoffer van seks. Zo heb ik het altijd gevoeld. Ik vind het woord op zich al vreselijk. Ik zonder me daarom meer en meer af. Ik leid een leven in de schaduw en ben maar een schim van wie ik ooit was of van wie ik ooit zou kunnen zijn. Dat besef ik, nog wel. En misschien hoop ik stiekem dat ik vlug in het stadium zit dat ik het niet meer besef. Want dat ik hier niet meer uit geraak, dat weet ik wel. Ik heb geen job, ik werk bij mijn man en heb drie kinderen. Waar moet ik heen, hoe moet ik het betalen?
Vroeger kreeg ik regelmatig aanvallen van radeloosheid, gevolgd door vlagen van opstand. “Doe er iets aan, ga weg! Maak nog iets van je leven!” Maar mettertijd verminderden deze oprispingen en zag ik mezelf uitgespeeld op het toneel van het leven. Ik vul mijn dagen met het tellen van de uren, minuten en seconden. Met het luisteren naar het bloed dat door mijn aderen stroomt…
“Jeanne, goedemorgen, hoe is het met je?”
De buurvrouw even op bezoek. Toch altijd even een verademing. Ze weet dat het niet goed gaat met me en is best wel bezorgd. Het is een schat, maar eigenlijk zit ze in hetzelfde straatje als ik. Alleen beseft zij het niet. Al 15 jaar getrouwd met een man die haar, nou ja, toch geregeld slaat. Niet te erg. Nooit erg genoeg om haar te laten inzien dat ze weg moet. Maar wie ben ik om haar raad te geven. Van deze mislukking kan ze best niet te veel leren. Ach, we hebben steun aan elkaar en dat is best.
“Gaat wel. Zijn gangetje, hé. Zo, nieuw kleedje gekocht? ’t Staat je!”
“Ja”, zei ze met ietwat terneergeslagen ogen. Een blik die ik meteen herkende.
“Heeft hij weer…?”
“…dit is om het goed te maken.”
Ze wou nog iets zeggen, maar barstte in snikken uit en ik ving haar op in mijn armen. Ik kreeg zelf de tranen in mijn ogen. ‘Godverdomme’, dacht ik bij mezelf. ‘Klootzak’.
“Marc is niet thuis?” snikte ze tegen me.
“Nee, zoals altijd op de baan, hé. En dan dronken thuis komen van al die bezoeken bij zijn klanten.”
“Schat, toch. Zie ons hier nu zitten. Hoe is het in godsnaam mogelijk?!”
Ze keek me aan met haar grote bruine ogen, rood doorlopen, met het nat van haar tranen in haar wimpers en over haar wangen. En ik weet niet precies wat er toen gebeurde, maar het volgende moment gaf ze me een zoen, vol op de mond! Ik schrok, en zij ook! Ze keek me verschrikt aan en ik wist zelf niet meteen wat zeggen.
“Waaat, eh, waarrr, nou…” Ik stamelde een beetje en uitte wat nerveuze lachjes.
“Sorry,” zei ze uiteindelijk. “Wat ongepast. Wat moet je wel van me denken?”
“Nee, nee. Ben je gek? Helemaal niet. Ik was alleen nogal geschrokken.”
Ze gluurde vanonder haar wimpers naar me toen ze zachtjes vroeg: “vond je het lekker?”
“Euh, wel.” Opnieuw stond ik met mijn mond vol tanden. Ik nam de vraag even in me op en liet hem rondgaan in mijn hoofd. Vond ik het lekker? Instinctief zou ik zeggen van niet; zoenen met een vrouw? Maar, naarmate ik meer en meer, met mijn voetjes op de grond terecht kwam, besefte ik en zij ook.
“Ja, eigenlijk wel, Tine. Eigenlijk wel.”
Terwijl ik dit zei, voelde ik van alles diep in me gebeuren. Wat, weet ik niet, maar een vreemd gekriebel in mijn buik kwam langzaam naar boven. Voor ik het besefte, had ik mijn lippen tegen die van haar gedrukt en voelde ik onze adem als een gedeelde warmte.
“Dit voelt goed”, fluisterde ik haar zacht toe.
Ze knikte alleen maar, met gesloten ogen en verkende met haar lippen de mijne. Toen opende ze kort haar ogen, keek me met een onbekende blik aan en het volgende moment proefde ik de zalige warmte van haar tong in mijn mond. Ik ging mee in de beweging. ‘Wat een zalig gevoel is dit!’ dacht ik bij mezelf. ‘Dit kan toch niet. Zo’n gevoel heb ik nog nooit gehad.’ Ik kuste de tranen uit haar ogen en van haar wangen en vanaf dat moment liet ik alles varen. Alle vooroordelen, heel mijn verleden, mijn frustraties en liet mezelf opgaan in het moment. Een moment van zoveel warmte, genegenheid, vriendschap en misschien wel… liefde. Een gevoel dat ik nooit eerder voelde, zoveel is zeker.
Ik besloot te genieten van dit moment, voor het eerst in mijn leven. Misschien ook wel voor het laatst, maar daar dacht ik nog niet aan. Het gevoel van haar tong die speelde met de mijne bracht me in extase. Tine was geen fotomodel, zeker niet. Maar ik had ze altijd wel een mooie vrouw gevonden. Een vrouw waar veel meer in zat dan eruit kwam. En hoewel ze toch al 41 was, had ze een mooi lichaam, vond ik toch. Ik was altijd al jaloers geweest op haar borsten. Ik ben gek op grote borsten, maar heb zelf maar een B-cup. Die van Tine, ja, dat was een D…
En ja, ze had een buikje. En ja, haar borsten hingen. En ja, de leeftijd was af te lezen van haar gezicht. Maar haar ogen die hadden iets onbestemd. Iets wat ik nooit gehad had. Iets wilds.
Ze zoende en likte me steeds heftiger.
Haar adem werd zwaarder. Ze streelde me met haar zachte handen. Door mijn haar, over mijn gezicht, mijn armen. Voorzichtig legde ze haar rechterhand op mijn linkerborst. Met zo’n liefdevol gebaar, het voelde perfect aan, zo natuurlijk. Tine begon mijn beide borsten te strelen nu, met haar beide handen. Eerst zacht, daarna met wat meer nadruk, alsof ze de vorm van mijn borsten exact wou bepalen. Een golf van genot ging door me en rilde langs mijn ruggengraat. Ik voelde mijn tepels hard worden onder mijn kledij. Mijn lichaam schreeuwde het uit van vreugde. Ik wou meer…
“Jeanne… schat… ik moet je laten. Bart komt zo meteen terug en ik moet zijn eten nog maken. Je weet wat er gebeurt als…
…”ja, ja, natuurlijk”, schrok ik wakker uit mijn roes. “Euh, natuurlijk moet je gaan.”
Tine trok haar kledij wat recht terwijl ze opstond. Ik trok haar aan haar mouw.
“Tine, wat gebeurt er n…?”
“Lieverd, dit is pas een begin. Ik kom straks terug en ik kom altijd bij je terug. Je bent een supervrouw.”
Ze trok me dicht tegen haar aan en gaf me een innige knuffel. Terwijl ze me nog een zoentje gaf, fluisterde ze dicht tegen me: “blij dat ik het gedurfd heb.”
Ik antwoordde niet, maar knikte gewoon, met een onuitwisbare glimlach op mijn lippen en ogen die straalden van geluk.
Reala
Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u.
Liefs My