Storm in zijn kop en op zee
Jaap deed zijn best. Ze ontbeten in een leuke tent terwijl de regen en wind hun best deden het de laatste wandelaar flink moeilijk te maken. Ze gingen de winkelstraten op en af en op een droog moment raakten ze aan de boulevard verzeild. Karin kreeg haar man zelfs zo ver om bij verschillende zaken naar binnen te gaan. Het liep al tegen twee uur en Jaap kreeg wel trek in een lunch maar Karin trok hem mee, een grote galerie in waar een expositie hing van een modern-realistische schilderes die aan de verbeelding weinig overliet. Het ging over vrouwen, naakte vrouwen alleen of naakte vrouwen samen en wat ze deden. Het was zonder meer prikkelend, zowel voor Jaap als voor Karin en ditmaal was het Jaap die het niet aankon.
Om in zo’n, naar zijn gevoel, kakgalerie met een groeiende erectie rond te lopen vond hij maar niets. Hij was van Karin, die naar een doek met 2 vrouwen stond te kijken, afgedwaald naar een groot midden in de ruimte opgehangen werk met vier in een bos-meer badende blote vrouwen. Hij zag het prijskaartje en riep, “Kaar kom eens? Dit schilderij kost 650 euro per tiet.”
“Sst, hou je een beetje in.”
“Inhouden? Kom eens.” Hij trok Karin mee achter het grote doek met de badende vrouwen. Hij wilde haar kussen en vertellen hoe hij genoten had vanmorgen en in haar oor fluisteren over de inspiratie die hij had om haar straks aan boord heerlijk te verwennen. Karin verzette zich toen hij haar wilde kussen en maakte zich los. “Toe Jaap, niet hier.”
‘Verdomme, niet weer,’ dacht Jaap.
Hij liep Karin achterna die naar een schilderij gelopen was met een voorstelling van twee innig verstrengelde vrouwen, waarbij een van de vrouwen was afgebeeld met een enorme bos schaamhaar in de kleur van worteltjes.
Uit pure frustratie begon Jaap naar het doek wijzend te zingen.
“Zeg ken je Kaatje de weduwvrouw,
haar op de’r kut als kabeltouw.”
“Jaap, alsjeblieft! Hou nu eens op.”
“Ik heb het hier wel gezien. Je was toch niet van plan dit thuis aan de muur te hangen?” Het was geen serieuze vraag. Ze woonden immers in een modaal huis en de geëxposeerde stukken waren nooit minder dan levensgroot. Bovendien liepen de prijskaartjes op tot getallen waar ze alleen maar van konden dromen.
“Ik vind het mooi.” Er klonk geen twijfel in haar stem. “Natuurlijk kunnen wij dat niet betalen maar het inspireert en verruimt mijn blik, precies wat kunst moet doen.”
“Ik vind het gewoon een vorm van porno. Voor mij is het bordeelkunst.” Toen Karin hem boos aankeek vervolgde hij om Karin te jennen met “Alhoewel deze twee vrouwen samen met mij, dat lijkt me wel wat.” Ik droom al jaren van een triootje met een roodharige er bij.”
“Mijnheer!” Het was een vrij scherpe stem achter hem. “Porno is foto of film waarbij een seksuele handeling vastgelegd wordt, met geen andere bedoeling dan te prikkelen. Het is eenvoudig te maken en te vermenigvuldigen en daardoor goedkoop. Met het stuk waar u nu voor staat ben ik zes maanden bezig geweest. In de voorstudies heb ik varianten gemaakt, waarbij de tong de clitoris niet raakt en dus enkel de suggestie wekt, of juist wel raakt en er dus werkelijke stimulatie is. De plaats van de vingers aan beide zijden van de labia maakt dat tederheid of gulzigheid uitgedrukt kan worden. U ziet dat ik heb gekozen voor tederheid.”
Karin en Jaap keken om en zagen de vrouw die de schilderijen vervaardigd had. Ze was klein van stuk, een jaar of vijftig en gekleed in een mooi mantelpakje van een ongetwijfeld duur modehuis. Ze sprak Nederlands zonder enig accent en daarnaast was ze Aziatisch, Thais, gokte Karin. De vrouw vervolgde haar betoog.
“U moet daarnaast begrijpen dat er in mijn cultuur pas sprake is van een seksuele handeling als er werkelijk penetratie is. Orale of manuele seks valt bij ons onder massage, ontspanning en vertier. Waar u naar kijkt is in feite niets anders dan onschuldig vermaak in mijn ogen.”
“Zo onschuldig wordt het overigens niet bekeken in het deel van de wereld waarin u nu verkeerd, mevrouw. Hier is ‘t gewoon porno, ook met mooie praatjes.” Met die woorden liep Jaap naar de uitgang, Karin vertwijfeld achterlatend.
“Sorry, mijn man heeft last van een lage suikerspiegel. Hij moet eten.” Met die verontschuldiging liep Karin achter Jaap aan naar buiten.
“Wat doe je nou Jaap? Een beetje beleefdheid kan geen kwaad hoor.” Ze probeerde het luchtig te laten klinken maar het lukte niet. Ze had een hekel aan onbeschoftheid en Jaap wist dat. Jaap voelde zich weer kwaad worden. Moesten ze nu al om dit soort futiliteiten herrie gaan maken? Wel, ze kon het krijgen!
“Wil je nu werkelijk die opgepimpte porno in zo’n kaktent gaan verdedigen? Ik snap niet eens wat je eraan vind. En dan die prijskaartjes! Ik snap niet dat ik mijn tijd zit te verdoen in dergelijke tenten.”
Karin zag haar man roder en roder worden maar dat kon toch geen excuus zijn voor dit onvolwassen gedrag? “Ik vind het mooi en jij zou vandaag je best doen voor mij, zoals ik vanmorgen mijn best deed voor jou. Dus gedraag je!” Ze schok van haar eigen woorden. Was het huwelijk een koehandel geworden? Het had nog een averechts effect ook.
“Ik mij gedragen? Ik zal me eens gedragen!” Met die woorden gaf hij een draaimolen vol ansichtkaarten een zwieper waardoor de kaarten eruit vlogen en even verder mepte hij de spiegel van een auto naar binnen. Zo liep hij door, de boulevard af zonder om te kijken. Omstanders keken eerst naar Jaap en vervolgens naar Karin. Op dat moment besloot ze dat de maat vol was en draaide om.
Geen moment bleef ze meer bij die bullebak. Ze liep gehaast, nee ze rende bijna terug naar de haven, gooide haar kleren en andere spullen in een reistas en liep weg. Ze nam ondanks de regen niet eens de moeite de kajuit weer af te sluiten. Laat hem de rambam krijgen! Met de grote weekendtas over de schouder liep ze de eerste de beste zaak in waar ze iets kon eten en bestelde soep en een broodje. Ze ging wel naar haar zus in Groningen toe. Ze pakte haar telefoon en belde. Die luisterde aandachtig maar meldde daarna dat ze zelf ook op vakantie waren en hun huis verhuurd hadden. Haar moeder dan? Als ze dat zou doen kon ze vervolgens de preken van haar aanhoren. Dat was ook geen oplossing. Eigenlijk hoefde ze ook even niemand te zien, besloot ze. Ze ging gewoon eens doen waar ze zin in had en Jaap, die zoekt het maar uit. Ze pakte haar tas en liep naar het station. Het weer was nog uitgesproken guur maar het regende al even niet meer en de straat was al bijna droog. Brugge, dat ging het worden en ze voegde zich tussen de horde Engelse toeristen die met de ferry aangekomen waren. Zo midden op de dag was de trein niet vol en ze had de mogelijkheid om via booking.com een mooi hotel te boeken voor twee nachten. Daarmee was Jaap’ s afkoelperiode ook vastgesteld. Telefoon uit en klaar er mee.
Na een minuut of twee was Jaap weer wat afgekoeld en begon spijt over zijn woedende uitval aan hem te knagen. Hij besloot terug te gaan om Karin te zoeken. Tevergeefs, ze was niet meer in de galerie, ook op de boulevard kon hij haar niet vinden. Dan maar terug naar de boot besloot hij. Bij de haven aangekomen zag hij vanaf de overkant hoe Karin met een weekendtas van boord stapte. Godgloeiende tering, wat flikt ze me nu, dacht Jaap. En zo te zien, hoe ze met die tas sjouwt, nog een volle zware tas ook. Waar gaat ze heen? Jaap volgde Karin naar het restaurant en zag haar bellen. Verdomme met wie belt ze nu, toch niet met die eikel van haar werk waar ze het de laatste maanden te vaak over heeft? In zijn hoofd wervelde al beelden van Karin die zich door een onbekende kerel liet nemen met de blik in haar ogen die hij de laatste jaren miste. Toen hij Karin later naar het station zag lopen aarzelde hij nog even. Naar haar toegaan en zijn verontschuldiging aanbieden? Maar wie heeft ze gebeld, met wie heeft ze afgesproken? Ach, wat ook. Laat haar de pleuris krijgen.
Jaap ging terug naar de boot. Verdorie! Heeft ze het luik niet eens dicht gedaan. Ze kan het krijgen. Ik ga hier weg en als mevrouw spijt krijgt, dan zal ze nog meer spijt hebben als ze ziet dat ik vertrokken ben. Telefoon uit en pleitte. Jaap startte de motor, maakte de landvasten los en voer naar het sluisje. Al vlot ging het licht op groen en de sluisdeur open. Een paar wijsneuzen op de kant vroegen wat de ‘Ollander’ van plan was en of hij wist dat het heel hard woei. Ja, dacht Jaap enigszins tot bedaren gekomen, dat is waar ook. De sluis uit, maakte Jaap in de vissershaven langszij een viskotter vast. “Het is maar voor even mijnheer,” riep hij naar een nieuwsgierig naar de reling komend bemanningslid. Gadegeslagen door de nieuwsgierige visser gingen de huiken van de zeilen, een tweede rif in het grootzeil en werd de genua gewisseld voor een stormfok.
“Waar wil de ge nao toe?” Vroeg de visser.
Daar had Jaap nog niet over nagedacht. Zuidwestenwind en tegen de wind in kruisend naar Nieuwpoort? Dat ging het niet worden. “Blankenberge.”
“Ah, dan hebt ge in ieder geval de wind in de kont. Het zal niet gemakkelijk worden.” Hoofdschuddend liep de visser weg. Jaap maakte los en in de luwte van het clubhuis van de jachtclub aan het begin van de pier hees hij de zeilen. Motor vol aan om door de branding heen naar buiten te komen. Tering, wat een wind.
Buiten de pieren, zeilen vieren, gelukkig hoef ik niet te gijpen, motor uit en gaan.
Er stond een flinke steile deining. Sukkel, dat had je kunnen weten, afgaand tij en nu wind tegen tij. Stuiterend en af en toe ‘paaltjes pikkend’ als de boot opgetild weer hard op het water landde, voer Jaap naar het Noorden. Behalve een vissersboot en een ferry op weg naar Oostende was er geen boot op zee. Het ging wel hard; zevenen een halve knoop en af en toe terugvallend naar vier knopen als de boot paaltjes pikkend afgeremd werd. Hard op het water landend kraakte de boot. Sterk oud polyester, dacht Jaap, dat kan tegen een stootje. Bredene voorbij, de Haan in zicht. Gadverdamme! Ik moet pissen en geen Karin om de helmstok over te nemen. Achterin gaan staan en met mijn knieën sturen? Sukkel, ook nog vergeten een reddingsvest aan te trekken, die legt Karin altijd klaar. Dan maar afknijpen. De Haan voorbij, Wenduine en in de verte de flats van Blankenberge. Ik houd het niet meer. In godsnaam, gulp open en in de kuip pissen, straks maar een puts water in de kuip gooien. Pff… dat lucht op. Met een ruime bocht aansturen op het gebaggerde geultje midden tussen de staketsels van de pieren. Gijpen, sjonge wat een klap, zeilen aan en he, dit is kicken, surfend op een golftop tussen de pieren naar binnen. Op het uiteinde van het Oosterstaketsel stonden twee vrouwen, die hem zo spectaculair zagen binnenlopen, te joelen en te wuiven. Jaap, met zijn handen vol om de boot in de hand te houden, kon niet terug zwaaien. Zijn lichaam nog vol adrenaline door het heftige zeilen. De enerverende zeiltocht, de veilige aankomst en aandacht, Jaap klaarde helemaal op en slaagde erin om Karin voor even uit zijn gedachten te verbannen.
De zeilen omlaag, motor aan en stuurboord uit de Spuikom in. Op de steiger van de “Royal Scarphout Yachtclub” stond een havenmeester te wenken dat hij een vrij plekje had. Prima, dacht Jaap, het maakt me geen reet uit waar ik lig. Wat hebben die Belgen toch met Engelse namen en Royal? Ik zie Boudewijn, Albert en hoe heet die stijve hark ook al weer, oh ja Flip, niet als watersporters.
De boot afgemeerd, de zeilen opgeborgen, een biertje en een paar putsen water door de kuip later, merkte Jaap dat hij honger had. Koken of naar een restaurant? Hij besloot uit eten te gaan, maar eerst nog douchen en nog een biertje op de goede afloop en om de ‘vrijheid’ te vieren. Om een uur of zeven sloot Jaap de boot af om de stad in te gaan. Dit na toch nog even zijn telefoon aangezet te hebben. Twee boodschappen; een van zijn dochters en een van een opdrachtgever, geen gemiste oproepen. “Rotwijf.”
Tijdens de tocht had Jaap zich voorgenomen om er een wilde stapavond van te maken, zoals in zijn vrijgezellentijd. Eenmaal aan wal merkte hij dat hij moe was, emotioneel afgepeigerd. Om de spuikom heen wandelend stopte hij bij het eerste café, ‘t Kapiteintje. Hij kende het van jaren terug tijdens een vaartocht met wat vrienden. Waarom doorlopen? Het bier smaakte hier toen goed en als hij het zich goed herinnerde hadden ze hier ook iets gegeten. Het café was op dit vroege uur nog niet vol. Er zaten wat gasten aan de bar en aan tafeltjes, achterin was nog een tafeltje vrij. Naar achteren lopend langs een tafeltje met twee vrouwen zag Jaap dat een van de twee de ander aanstootte en dat ze naar hem keken. Hm…, dacht Jaap, in de veertig en zo te zien een dikke en een dunne. Hij bestelde bij de uitbaatster een dubbele uitsmijter en een halve liter Hoegaarden witbier van het vat. Jaap nipte net aan zijn biertje toen de dunne opstond en naar hem toe kwam.
“Meneer, mag ik u iets vragen?”
“Ja natuurlijk”, zei Jaap, haar ondertussen opnemend; lang, slank, kleine borsten, half lang donker haar en een niet knap maar expressief gezicht.
“Bent u die man die twee uur geleden op een Hollandse zeilboot de haven in kwam zeilen?”
“Ja” zei Jaap, blij verrast met de aanspraak.
“Mijn vriendin en ik vonden het zo’n stoer gezicht en we riepen naar u.”
“Dat kon ik helaas niet horen, wat riepen jullie?”
“Nou riepen, eigenlijk zongen we. Schipper mag ik overvaren, ja of nee?”
“Geweldig, dus eigenlijk zijn jullie twee Sirenen?”
“Ja, maar dan van ‘t onschuldige soort.”
Jaap rook een kans. “Willen jullie bij me komen zitten en me gezelschap houden terwijl ik eet. Of willen jullie ook iets eten?”
De dames schoven aan. De dunne bleek Kaat te heten en de wat stevigere en kleinere Hannah. De dames vertelden samen op vakantie te zijn in een appartement aan de Zeedijk. Hannah was net gescheiden en Kaat zei dat haar man ‘er niet toe deed’. Een opmerking die Jaap deed schateren.
“Hoezo doet hij er niet meer toe?”
“Nou, hij is nogal druk met zijn secretaresse en hij denkt dat ik er alleen maar ben voor het huishouden. Als hij niet zo veel geld binnenbracht dan ging ik net als Hannah scheiden.” Hannah vertelde dat ze net gescheiden was, nadat ze haar man tijdens het carnaval met een dansmarieke in half ontklede toestand vozend had aangetroffen. In tegenstelling tot Kaat’s man bracht hij al jaren nauwelijks geld binnen. “Het is een beroepsdopper.” Om elkaar te troosten en de ‘bloemetjes buiten te zetten’ waren de oude schoolvriendinnen nu op pad. Dit alles werd door de dames in een vet Vlaams accent verteld. Jaap vertelde over zijn boot, zijn reizen en zijn hobby’s. Dat alles ging onder het genot van veel bier voor Jaap en Hannah en witte wijn voor Kaat.
“Meiden, ik moet jullie even verlaten.”
“Je komt toch wel terug, schipper?” Vroeg Hannah.
“Ja hoor, eventjes de aardappels afgieten”, en kijken of er een condoomautomaat hangt dacht Jaap. Terug aan tafel begonnen ze nogal luidruchtig moppen over Hollanders en Belgen uit te wisselen.
Jaap: “Twee Belgen zitten aan de waterkant en zien voor het eerst een waterskiër. Vraagt de ene Belg aan de andere: Waarom vaart die boot zo snel? Antwoordt de andere: Ja logisch, hij wordt achtervolgd door die man daarachter aan dat touw.”
Kaat nam wraak: “Wie heeft de ijzerdraad uitgevonden? Twee Hollanders. Ze vonden samen een 10 eurocent munt.”
Na een paar van deze moppen kwam de uitbaatster vragen of ze wat zachter wilde praten. Dat lukte eventjes tot Jaap een anekdote over zijn Shantikoor vertelde, waarop Hannah vroeg of hij ook een schunnig Hollands zeemanslied kon zingen.
“Kennen jullie het liedje van Popeye the sailorman?” Ze knikten.
“Mooi, zing dan maar mee.” Eerst wat aarzelend en al snel klonk het driestemmig.
“I”am Popeye the sailorman. Kijk eens hoe geil ik ben. Ik heb haar op mijn pik. Ze eet sperma uit blik…”
Dat was het moment dat de uitbaatster kwam vragen of ze de rekening wilde voldoen en het etablissement verlaten. Ze deelden de rekening voor Jaap de kans kreeg ridderlijk te zijn en ze vertrokken naar buiten.
“Zijn jullie weleens op een zeiljacht geweest?”
4 -Bruggen naar nieuwe dingen
Het was een mooi klassiek hotel in het centrum. Ze gooide haar tas op de grond en pakte alleen haar fototoestel mee. Brugge op een grauwe en natte dag, mooier kan je het niet hebben dacht ze en stapte de straat op. Het was weer gaan regenen en dat had de straten schoongeveegd. De oude huisjes, de kerken, ze wandelde, keek, fotografeerde en was zalig bezig, Jaap volledig vergetend.
Tegen zes uur belandde ze bij een restaurant op het overdekte terras en bestelde zichzelf een mooi biertje. De naam die de ober noemde was ze al weer vergeten voor hij gebracht was maar dat maakte haar niet uit, het smaakte zalig bij deze omstandigheden. In de schemering leek de stad nog indrukwekkender. De oude stenen kregen meer structuur, de duistere steegjes werden duisterder en de verlichte etalages werden gezelliger. Ze zou wel in de vijftiende eeuw willen wonen, dacht ze bij zichzelf terwijl ze haar glas uitdronk. Het was bepaald geen pilsje wat ze gedronken had, dat voelde ze wel en ze vroeg zich net af of ze er nog een zou nemen toen ze uit haar dagdromen werd gehaald.
“Mogen wij u een glas aanbieden, mevrouw?” Het was de vriendelijke stem van een oudere heer achter haar. Ze draaide zich verwonderd om. In een toeristenstad als Brugge verwacht je immers dergelijke hoffelijkheden niet. Het was een man van zo te zien in de zestig, keurig in pak met een dure regenjas en naast hem een vrouw van Karin’ s leeftijd, de dochter schatte zij in, want een gelijkenis was er wel.
“Dat is heel vriendelijk van u meneer maar kunt u mij iets lichters aanbevelen? Deze eerste kwam nogal aan.”
“Een Leffe trippel is ook geen pilsje mevrouw.” De man wenkte de ober. “Heeft u voor ons drie Bourgogne des Flandres.” De ober knikte en liep weg. “Een mooie blend dat hier in de stad gebrouwen wordt met een bijzondere smaak zonder dat je er gelijk van achteruit van gaat lopen.” Hij stond op en stak zijn hand uit richting Karin. “Laat ik mij voorstellen. Mijn naam is Colijn, Pieter Colijn en dit is mijn dochter Cornelia.” Ook de vrouw stond op en groette hartelijk terwijl Karin zich voorstelde. De ober kwam drie feestelijke glazen met een donker bier brengen en ze brachten een toost uit op beter weer. Karin schoof aan en al snel ontstond een gesprek over mooi weer in relatie met je bezigheden. Pieter en Cornelia waren eigenlijk zonder reden speciale reden naar Brugge gekomen, het was zo in hen opgekomen als bestemming voor hun halfjaarlijkse samenzijn. Cornelia woonde en werkte in Hong Kong en Pieter had een stoffeerderij die prima liep. Karin probeerde het eerst wel maar slaagde er uiteindelijk niet in haar verhaal te verstoppen. Ze bracht het luchtig maar vader en dochter toonden oprechte interesse. Pieter liet de menukaart komen en er werd een eenvoudige maaltijd besteld.
“U bent niet bang dat uw man in alle staten is en overal naar u aan het zoeken is?”, vroeg Cornelia. Ze was een opvallende vrouw met halflang kastanjebruin haar, ‘van haarzelf’, voegde ze er ongevraagd aan toe. Haar jurk en vest waren klassieke modellen en haar pumps hadden net genoeg hak om te passen. Ze zou zo uit een film uit de jaren vijftig weggelopen kunnen zijn als de telefoon die ze vrijwel continu in haar handen had dat beeld niet ruw zou verstoren.
“Ik denk dat Jaap eerst kwaad blijft doorlopen, daarna het op een zuipen zet en vervolgens wraak wil nemen. Zoals ik hem ken zal hij wel in de armen van een of andere meid de nacht ingaan.” Ze sprak het koel uit, sloot haar woorden af met een slok bier, keek Cornelia en Pieter aan en vervolgde. “Of met twee als het aan hem ligt.” Ze liet even een stilte vallen. “En weet je, ik misgun het hem niet eens.”
“Zo tolerant zijn er anders niet veel”, gaf Cornelia als weerwoord.
“Moet jij zeggen, Cornelia.” Pieter was er de man niet naar om namen in te korten. Geen Neel, Nellie of Corrie voor hem. “Wat heb jij toentertijd niet geslikt van die kleine etterbak? Kom, hoe heette hij ook al weer?”
“Quincy bedoel je pa. Ik was drieëntwintig, wist ik veel. Ma en jij lieten me toch zelf mijn normen en waarden ontdekken?” Karin luisterde met verwondering naar het gesprek.
“Uiteindelijk trok je uit jezelf ook je conclusies Cornelia”, vervolgde Pieter zijn betoog. “Het werkte voor jou niet.”
“Ja, er werkte wel meer niet.” Cornelia richtte zich tot Karin. Ik heb sindsdien geen man meer gehad en het bevalt me prima. Ik heb mijn werk, mijn vrienden en vriendinnen thuis in Hong Kong en verder geloof ik het wel. De lege borden werden weggehaald, Pieter stond op en verontschuldigde zich voor het effect dat bier op de blaas van een oudere man heeft. De twee vrouwen knikten slechts waarop Cornelia vervolgde.
“Wat mijn vader niet weet is dat ik letterlijk bedoel dat ik mijn vrienden en vriendinnen heb. Ik heb daar een vriendenclub van ongeveer dertig mannen en vrouwen die allemaal te druk zijn met hun werk maar ook af en toe hun behoeftes. We hebben een app groep en zo vinden we elkaar snel.”
“Dat werkt echt?” Vroeg Karin ongelovig.
“Ja, maar je snapt ook wel dat er favorieten en minder gewilde mannen en vrouwen tussen zitten. Ze pakte haar telefoon en liet de namen en portretten van de groep voorbijkomen.
“Verbeeld ik mij of zie ik veel meer vrouwen dan mannen?”
“Je ziet het goed. Hong Kong is geen goede plek voor lesbo’ s. Die zitten er volop tussen.
“Daar maak je ook contact mee?” Vroeg Karin nieuwsgierig.
“Weleens gedaan”, antwoordde Cornelia. “De seks is prima hoor maar dat geouwehoer, daar knap je zo op af. Ik date ze nooit meer.”
“Ik heb nog nooit seks met een andere vrouw gehad. Kan mij er ook niets bij voorstellen. Ik denk dat ik honderd procent hetero ben.”
“Dat zou kunnen he.”
Pieter schoof weer aan en bij de koffie ging het gesprek over mooie foto’ s van oude steden. Karin vertelde dat ze zo nog een rondje ging wandelen en fotograferen. Cornelia gaf aan dat zij het mooi vond voor vandaag en liever terugging naar haar hotelkamer maar Pieter wilde graag gezelschap zijn. Hij stond er op de rekening te betalen en gaf een arm aan Karin die hem dankbaar aannam. Cornelia nam afscheid en even later liep Karin in haar jeans en zeiljack, arm in arm met deze opmerkelijke heer. Hij gaf haar alle tijd om de mooie plekjes op te zoeken, ze schuilden voor een laatste buitje en hielp haar op een muurtje om een mooier camerastandpunt te krijgen. Karin legde uit hoe haar moderne camera nog maar heel weinig licht nodig had om mooie foto’s te maken en dat een klein steuntje van een vast voorwerp voldoende was. Pieter keek mee en begon al snel Karin op opmerkelijke dingen te wijzen. De straten werden rustiger en toen het na tien uur echt donker werd sloten ook de laatste stalletjes en werd het donkerder.
Rustig liepen ze weer terug richting het plein en Karin’ s hotel. Ze had haar arm weer door de arm van Pieter gestoken. Hij was het soort man dat met stijl en trots een vrouw naast zich laat lopen en ze voelde zich ook volkomen veilig bij deze man. Ze schatte hem midden zestig. Hij had een mooie bos spierwit haar, een keurig bijgehouden sik en snor en was vrij lang. Ze schatte hem op een meter negentig lang. De korte, afgemeten passen kwamen trefzeker en hij leek onvermoeibaar. Pieter vertelde hoe zijn vrouw een achttal jaren geleden overleed na een langdurig ziekbed en hoe hij uiteindelijk weer op vrijersvoeten ging. Met mooie termen beschreef hij zijn amoureuze escapades en spaarde zichzelf niet.
Uiteindelijk stonden ze voor het hotel maar keken eigenlijk allebei naar het belendende café. De keuze voor een laatste afzakkertje was snel gemaakt en ze nestelden zich in een rustig hoekje met twee glazen en een mooie fles wijn. Karin dacht kortstondig aan Jaap, wenste hem een koude en eenzame nacht toe en richtte zich op Pieter. Het gesprek ging via de foto’s die ze even op het scherm van de camera liet zien, naar de musea van Brugge die ze volgens hem zou moeten bekijken en eindigde bij het ledigen van het tweede glas. Waar Karin eerst nog op afstand zat had ze haar gereserveerdheid laten gaan en ze leunde behaaglijk tegen Pieter aan. Hij voelde zo veilig aan, hoffelijk maar niet verwijft en hij had humor. Terwijl Pieter de rest van de fles uitschonk kwam bij Karin de schok.
Was ze nu verliefd geworden op deze man? Zou ze het met Pieter kunnen doen? Zo’n oude man? Hij was ruim vijfentwintig jaar ouder nota bene. Het zou wel de ultieme wraak op Jaap zijn, die nu ongetwijfeld met een of ander jong ding aan het aanpappen was. Haar twijfel werd al weggenomen door Pieter die opstond en ging afrekenen. Eenmaal terug aan hun tafeltje hielp hij haar met opstaan en in haar jas.
“Aan alle mooie dingen komt een eind. Het is al laat”, sprak Pieter vriendelijk terwijl ze het café uitliepen. Het was of Karin zich uitgedaagd voelde door zijn afstandelijke hoffelijkheid want ze hoorde zichzelf vragen of hij nog trek had in en kopje koffie op haar hotelkamer. Blozend van haar eigen woorden keek ze Pieter aan die terugkeek, zijn ogen deed twinkelen en haar een hand gaf.
“Dat lijkt mij geweldig.”
De koffie probeerden ze niet eens. In de privacy van de hotelkamer vielen kledingstukken waar ze losgelaten werden, veranderde het beleefde kusje in een opwindende tongzoen en bleken de oude handen vaardig met knoopjes, riemen, veters en haakjes. Met de vanzelfsprekende vingervlugheid van een goochelaar merkte Karin dat bij hun beiden kledingstukken in een gelijk tempo verdwenen. Ze genoot van de zachte handen die ongehaast haar lichaam verkenden. Zijn snor voelde meer als een zacht penseel dan als een borstel en hij maakte haar aan het lachen. Ja, zijn spieren waren een beetje verslapt, ja hij had rimpels over zijn hele lichaam maar hij vouwde zich probleemloos tussen haar benen terwijl zij achterover op bed lag. Zijn handen waren sterk en lieten geen vergissing bestaan over de plek waar hij wilde zijn en zijn kus op haar spleetje was zacht maar helemaal raak. Het voordeel van jarenlange ervaring kan niet genoeg benadrukt worden! Karin zag de zin bijna voor zich aan de muur hangen alsof ze naar de presentatie van een of andere marketing joker keek. De tong raakte aan haar clit en liet haar een eerste kreuntje ontsnappen. Een hand had haar borsten gevonden en masseerde, nee meer nog, kneedde die. Niet hard en lomp maar liefdevol als de bakker die met zijn mooiste brood bezig is. Ze voelde haar opwinding toenemen, ze werd vochtiger en hoorde ook hoe een vochtige tong tegen vochtige huid aan kletste.
Pieter verbaasde zich over de gewilligheid van deze jonge vrouw. Hij wist wel dat zijn act succesvol was, dat vrouwen vooral romantiek willen en op een voetstuk vereerd willen worden maar zelden ging een vrouw bij de eerste poging al voor de bijl, dat soort vrouwen waren het meestal niet. Maar toch was deze Karin anders. Zoals ze zijn vingers bijna naar binnen zoog, zo gretig en nu, terwijl hij stond en zij voor hem geknield hem pijpte, de gulzigheid, dat had hij helemaal niet verwacht van die sportief geklede zeilvrouw annex fotografe. Hij moest haar afremmen. Het is niet leuk je kruit gelijk al te verschieten.
Liefdevol drukte hij haar gezicht naar achteren en trok zich terug waarna hij haar op bed geleidde. Tijd voor een intermezzo, dacht hij en legde haar op haar rug waarna Pieter naast haar knielde. Zijn handen gingen over haar schouders, hals en rug en hij ontdekte veel gespannen spieren. Zachtjes kuste hij haar hals terwijl zijn handen zachtjes de gespannen spiertjes opwarmden en met steeds meer druk dwongen soepel te worden en te ontspannen. Pieter wist dat elke vrouw dit fijn vind en hij was er goed in. Hij voelde Karin ontspannen en slap worden. Ze begon bijna te spinnen als een poes en dat deed hem deugd. Rustig was hij via de rug en over de billen naar haar voeten afgedaald. Nu op de weg omhoog wilde hij de meer spannende binnenkant van haar dijen gaan onderzoeken toen hij zacht gesnurk hoorde. Een beetje verbolgen stopte hij en richtte zich op.
“Niet stoppen!” Klonk het gelijk uit haar mond. Voor het eerst in tijden was ze helemaal ontspannen. Pieter was een zaligheid en ze was letterlijk weg gezweefd onder zijn handen. Die kwamen nu weer terug en terwijl de ene hand over billen en rug ging zakte de andere hand tussen haar benen en streelde aan haar schaamlippen. Ze drukte haar billen omhoog om hem ruimte te geven en voelde hoe een vinger haar penetreerde. Mm… dat was fijn, ze kwam nog verder omhoog tot ze op echt op handen en voeten op bed geknield was. De vinger werden twee vingers en ze wilde hem, nu!
“Kom in me, ik wil je nu!” Pieter was gehoorzaam, knielde achter haar en ze voelde hoe zijn erectie bij haar binnendrong en zijn handen haar heupen vastpakten. Op zijn knieën was hij wat lang en dus stootte hij wat meer neerwaarts, wat haar prima beviel.
Pieter bleef haar met kleine mooie woordjes bestoken. “Prachtige vrouw, hoe zalig uw liefdesgrotje. Laat mij u doen genieten. Gaat het zo voor u helemaal goed?”
Het was haar een beetje te veel van het goede. Ze was geen teer poppetje. “Dit wijf wil je pik nu. Hard en stevig. Neem mij als de echte vent die je bent! Ik ben een slet vandaag en neem me dan ook zo!”
Pieter schrok van haar woorden maar het had wel effect. Hij pakte haar steviger vast en verhoogde zijn tempo. Voor even voelde hij zich veertig jaar jonger. Hij voelde hoe hij ging komen. Zijn harde erectie was steviger dan in tijden. Alle pijntjes en stramme spieren waren vergeten en voor even neukte hij als een jonge God onder haar grove taal. Het duurde niet lang. Karin beet hem toe dat ze zijn zaad diep in haar natte kut wilde hebben en dat gebeurde ook. In een ultieme stoot ontlaadde hij zich en kwam grommend klaar. Zo ook Karin die voelde hoe haar lichaam de man achter haar uitmolk, alsof zijn zaad het belangrijkste in de wereld was. Ze begroef haar hoofd in het kussen en schreeuwde het uit.
Voor even leken beiden bevroren in hun houding alsof ze poseerden voor een schilder. Pieter trok zich terug en liet zich op bed vallen. Hij was kapot. Het beeld van de machtige oude koning van de jungle die een laatste maal brulde voor hij zich terugtrok. Het zou een mooi moment om te sterven zijn dacht hij maar dat gebeurde niet. Op zijn zij lag hij op bed naast Karin die zich ook op haar zijde gedraaid had en ze keken elkaar aan. De grijns van een gedeelde kwajongensstreek op hun gezicht. Ze pakte zijn hand en kuste die.
“Dit was zalig. Kan je nog even blijven?”
“Ik heb geen verplichtingen en blijf graag.”
“Dat lijkt me fijn.” Ze stond op en in de badkamer maakte ze zich klaar voor de nacht. Met slechts een slipje aan kwam ze terug in bed waarna Pieter opstond. Op het moment dat hij terugkwam had Karin haar ogen reeds gesloten. Hij drapeerde het dekbed over haar heen en kroop ernaast. Ik hoop dat ik je echt gelukkig heb gemaakt, mooie vrouw, dacht Pieter, gaf een laatste kus op haar hoofd en sloot zijn ogen.
“Jullie hebben echt?” Cornelia sprak de vraag nauwelijks als zodanig uit. Pieter en Karin zaten tegenover haar aan het ontbijt in het hotel dat zij met Pieter geboekt hadden.
“Ja, dat hebben we.” Karin voelde zich sterk en had geen zin om te ontkennen. “En geloof mij. Pieter kan zich met de beste meten.” Ze had wel geen idee hoe je dat zou moeten doen, maar het klonk goed. Cornelia keek haar vader aan met een blik waarin ongeloof en trots door elkaar zichtbaar waren. Bij zijn eerste avontuurtjes was ze nog onthutst geweest omdat haar vader, de treurende weduwnaar zijn rol opzij gelegd had en nog over een libido beschikte maar ze had zich erin geschikt na een felle discussie waarin de pot en de ketel voorbijkwamen. Karin liet zich de koffie en broodjes goed smaken. Het weer was nog niet echt veel verbeterd maar dat boeide haar maar matig. Ze had weer een hele dag voor zich en ze zou ervan gaan genieten.
“Ik wilde vandaag de musea aandoen.” Pieter keek minder verheugd maar Cornelia reageerde opvallend positief.
“Dat is een beetje waarom ik naar Brugge wilde.”
“Waarom gaan jullie niet samen?” Opperde Pieter. “Ik ben best wel moe en voel me wat slapjes om een of andere reden.” Op eerste gezicht klonk het wat idioot maar ach, het waren toch al rare dagen, dacht Karin en keek positief richting Cornelia.
“Goed idee! Kan jij een rustig dagje hebben en mocht je nog plannen hebben, dan vinden we elkaar wel weer.”
En zo liep Karin met Cornelia naast zich door de oude stad richting het Groeninge museum. Het Belfort hadden ze al van buiten bekeken en het werd tijd voor koffie. Het was wel droog maar toch wat guur voor een terras en zo vonden ze een koffiehuisje en onder het genot van koffie met gebak hadden ze even rust. Cornelia had het onderwerp oversekste-vader angstvallig vermeden maar ook Karin snapte dat daar het laatste woord nog niet over gezegd was.
“Je moet weten dat ik niet het type ben dat zo maar met een man meega.”
Ze gooide het er zo uit omdat ze niet goed wist waar te beginnen.
“Je hoeft je voor mij niet te verklaren hoor. Ik leef op one-night-stands in Hong Kong.”
“Maar toch voel ik dat er wat is.”
“Het is wel mijn vader he. Hij had al lang een opa of een overgrootvader kunnen zijn en dan nog zo eh, actief.”
“Heb je nooit andere vrouwen gesproken die jouw vader op deze manier hebben leren kennen?” Inwendig moest Karin lachen om haar eigen omschrijving.
“Nee, hij vertelde weleens als ik hem niet kon bereiken dat hij de aandacht aan een vrouw schok, zoals hij dat zo mooi kan zeggen maar hoe ver en wat voor vrouwen, daar laat een heer zich niet over uit.”
Karin sloeg Cornelia op de schouder van het lachen. “Haha ja, ik kan het hem horen zeggen. Maar ik zal het je zeggen, na de ellende van afgelopen maanden met mijn man was je vader een verademing.”
“Zo erg?”
“Het klinkt misschien raar maar als je seks met muziek kan vergelijken is Jaap tot een verlepte muzikant voor huwelijken en partijen verworden en is je vader Yo-Yo Ma; misschien wat oud en niet spectaculair maar wonderschoon en zo doeltreffend.”
“En dat is wat je zocht?”
“Nee. Dat klinkt misschien wat raar maar ik had in eerste instantie alleen een leuke avond voor ogen en die seks achteraf, ach dat was een mooi cadeautje.” Ze keek Cornelia indringend aan en ging verder. “Ik weet niet goed wat ik zoek. Ik word maar niet zwanger van Jaap en dat gedoe met die thermometer maakt het er ook niet beter op. Ik wil eigenlijk gewoon eens heftig uit de band springen. Om in de muziek te blijven. Ik heb trek in AC/DC!”
“Moet ik je dan maar Rosie gaan noemen?”
“Zo zwaar ben ik niet hoor.”
“Is dat zo?”
“Die woog 19 stone”
“En dat is?”
Karin pakte haar telefoon, knipte die aan en googelde het resultaat. “Bijna honderdtwintig kilo”
Nu ze toch haar telefoon aan had controleerde ze even alles, Geen berichten, geen appjes, niets. “Hij is nog steeds boos. Ik laat hem lekker.” Ze knipte de telefoon weer uit en wijdde haar aandacht weer aan Cornelia.
“Misschien moeten we het Groeninge dan maar laten zitten en op zoek gaan naar iets moderner.”
“Welnee joh, ik smacht niet meer. Leuk als me iets overkomt maar ik zit hier niet met een natte doos klaar om een vent te bespringen.” Karin kreeg bijna rode oortjes van haar eigen woorden.
“OK” Cornelia maakte een afwerend gebaar. “Iets te veel info.” Ze konden er samen om lachen waarna ze afrekenden en weer op pad gingen.
Het museum was druk maar dat deerde niet. Ze wandelden de zalen door, gingen zitten bij de topstukken van Van Eyck en natuurlijk die van Jheronimus Bosch. Karin was vervolgens zo brutaal om naast het Laatste Oordeel te gaan staan en de mensen te gaan fotograferen die druk waren met telefoon en goedkope compacts, selfies maakten en compleet vergaten te genieten van het buitengewone schilderij. Dat bleef zo tot twee jongere vrouwen met Aziatische trekken vooraan stonden, Karin opmerkten en rustig voor haar poseerden, hun vingers tot een V vormend. Nadat Karin afgedrukt had en haar toestel liet zakken greep een van de vrouwen in een jaszak en vroeg in of ze nog een foto wilde maken; “You make picture please?” Karin pakte de camera aan, de twee poseerden opnieuw en ze drukte voor alle zekerheid driemaal af. Karin kreeg de indruk dat ze de twee kende, maar kon het niet thuisbrengen. Ze gaf de camera terug, de vrouw nam nog een foto van Karin en Cornelia en daarna ging ieder zijn weg.
“En toch ken ik die twee ergens van.”
“Waarvan dan?” Vroeg Cornelia.
“Dat is het hem. Ik denk nog na.” Ze liepen verder en Karin was die twee al bijna vergeten tot ze de twee vrouwen weer zag lopen richting uitgang, schuin voor Karin uit. “Gisteren in Oostende. Die vrouw op dat schilderij. Dat is haar.”
“Welke?”
“De langste van de twee. Het zal me niet verbazen als ze een portie Europees bloed heeft en perfect Nederlands spreekt. Cornelia keek mee naar de twee vrouwen voor haar die opgewonden vrolijk kletsten. “Ze spreken onderling Engels maar die lange heeft wel een Nederlands accent. Maar over welk schilderij heb je het, Karin?”
“Hing aan de muur in de galerie waar ik ruzie kreeg met Jaap. Het zou me niets verbazen als dit de dochter van de vrouw is.”
“Waarom denk je dat dan?”
“De discussie gisteren was met de maakster, een oudere Aziatische vrouw die perfect Nederlands sprak en heel vrijmoedig tot in de details uitlegde welke keuzes ze gemaakt had.”
“Vrijmoedig?” Vroeg Cornelia terwijl ze buiten kwamen en ze voor nieuwe buien een goed heenkomen zochten.
“Nogal ja. Op het schilderij befte deze vrouw een andere vrouw. Het was bijna foto realistisch.”
Cornelia moest om de situatie lachen. “Jij herkende haar aan haar tong?”
“Bijna wel ja.” Ze liepen een eettent in en gingen zitten aan de laatste lege tafel. Regen is goed voor de horeca, dacht Karin en ze bestelden een paar mooie broodjes met elk een biertje ernaast.
Hun biertjes werden gebracht, toen de voordeur weer openging en de twee Aziatische dames binnenkwamen. Het was duidelijk gaan gieten buiten want het waren twee verzopen katten. Ze keken rond voor een tafeltje, zagen er geen toen Karin ze wenkte. “Het moet schijnbaar zo zijn. We hebben plek.”
“Dank je wel” sprak de langste in het beschaafde en accentloze Nederlands dat Karin voorspelde. Ze gingen beiden zitten en begonnen in het Engels onderling te kletsen over wat ze zouden drinken.” De kleinste van de twee had een wat ruw gezicht maar lachte veel en gul. Haar Nederlands zat doorspekt met Engels en wat Chinees en Cornelia luisterde aandachtig.
“Ze spreekt Cantonees, ik pikte ook een paar woorden op. Ze vraagt zich af waarom ze hier met twee oudere vrouwen zit.”
“U spreekt Cantonees?” Vroeg de Nederlandse.
“Een beetje, u niet?”
“Ik ben half Thais maar in Nederland geboren en getogen. Mijn Thais heb ik van mijn moeder en een paar vakanties en Chinees, dat lijkt daar niet eens op.”
“En uw moeder maakt schilderijen?” Vroeg Karin.
“Ja, hoe weet u dat?”
“Ik was gisteren in een galerie in Oostende…”
“Oh ja, daar exposeert ze nu. Maar ik lijk toch niet op mijn moeder?”
“Nee maar wel op uzelf. Het was een schilderij waar u op staat in een nogal eh…” Karin zocht de juiste woorden.
De Thaise draaide zich naar haar vriendin. “She recognized us from my mother”s painting. The one were I went down on you.” Karin en Cornelia verwachtten beide een opgelaten gezicht maar nee. De Chinese lachte luid en antwoordde: “That was good fun. You made me come many times before she was statisfied.”
Daarna richtte ze zich op haar nieuwe tafelgenoten. “She has such an amazing tongue.”
De ober kwam, er werd besteld en het gesprek vervolgde over Brugge en wat er allemaal te zien was. Broodjes kwamen, er werd gegeten en meer bier besteld terwijl de regen tegen de ramen bleef kletteren of het de herfstigste aller herfstdagen was. Cornelia nam afscheid, ze ging op zoek naar haar vader en zo bleven ze met zijn drieën achter. Iedereen stelde zich voor en Karin bleek Iris uit Nederland en Carrie uit Hong Kong tegenover zich te hebben. Karin ging over in het Engels maar dat verbood Iris al snel. Carrie wilde hier een bestaan opbouwen en moest het maar leren om Nederlands te begrijpen en ook te spreken. Ze waren collega’ s van elkaar bij een bank en hadden elkaar leren kennen op een bedrijfsfeest waar ze beiden achter dezelfde man aanzaten. Dat eindigde in een trio in een hotelkamer en daar kwamen de vrouwen erachter dat ze geen man nodig hadden voor de nodige pret in bed. Ze bleven elkaar ontmoeten en waren een soort friends-with-benefits geworden.
Buiten was het weer gaan opklaren en ook de zon liet af en toe blijken dat hij nog bestond. Ze besloten af te rekenen en de toren van het Belfort te beklimmen nu die nog open was. Ze mochten nog net door en liepen vlot de trappen op. Boven genoten ze van het uitzicht over het plein, de stad en de omgeving en in de zon was het ondanks de nog stevige wind zelfs aangenaam. Nu de sluiting naderde werd het rustiger op de toren, maar het drietal bleef boven. Er werden selfies gemaakt en de stemming was door het bier bepaald jolig te noemen. Toen Karin een foto van het tweetal wilde maken keek Iris haar aan en vroeg of ze het schilderij na moest poseren? Uiteraard antwoordde die dat dat bluf was, maar nee. Eenvoudig tilde Carrie haar rok op, stroopte het slipje van haar billen en tilde een been heel ver op waarna Iris op haar knie ging en haar tong over de poes van haar vriendin liet gaan. Karin kon niet anders dan fotograferen en ze drukte meer dan één keer af, aangemoedigd door de kreten van Carrie. Iris wist niet van ophouden en had wel door kunnen gaan tot Carrie kwam als er geen luide kreet achter hun had geklonken van een suppoost die alles kwam afsluiten. Als betrapte schoolmeisjes renden ze bijna de trappen af en kwamen zo gierend van de lach weer op het schoolplein aan.
Terwijl ze verder liepen liet Karin de ruwe opnamen zien, ze had in alle gauwigheid toch de juiste hoek heel aardig te pakken en zelfs de ruwe foto leek al aardig op het schilderij van Iris’ s moeder. Karin voelde haar bloed weer stromen, dit was de gekkigheid van vroeger waar ze zo naar terug verlangde. Deze twee vrouwen waren niet veel jonger dan Karin maar leken zo veel meer plezier te hebben dan zijzelf. Niet zeuren, niet bang zijn maar gewoon dingen doen. Ze leek het bijna verleerd te zijn. Carrie liep in het midden met haar slipje nog steeds in haar handen en vroeg zich af of ze dezelfde scene niet ook nog op andere gedenkwaardige plaatsen konden maken. Het leek haar wel mooi om die als een soort drieluik onder het schilderij te hangen. Iris was gelijk enthousiast en Karin moest even slikken, schold zich inwendig uit voor laffe tut en beaamde vervolgens volmondig dat het een goed idee was. Het was nu nog te druk maar een op het plein zou wel erg wijs zijn en een met de Onze-Lieve-Vrouwenkerk op de achtergrond ook. Ze liepen in die richting terwijl het weer wederom dreigender werd. Een donkere wolk met grauwe vegen eronder kwam laten blijken dat het nog niet helemaal over was met de regen.
“Zullen we die bij de kerk nu in de regen doen?” Vroeg Karin.
Carrie antwoordde: “Ja, nu is good idea. Nobody outside in rain.”
Iris liep voorop terwijl de eerste spatjes al voelbaar waren. In de galerij van een belendend oud pand was een mooie plek. Karin gaf de aanwijzingen.
“Ga eerst maar eens rustig tegen de pilaar leunen, ja trek een been op. Iris, kom er maar voor zitten, kijk jij over het plein uit. Nog even niets doen, rok omlaag. Karin knielde tot ze weer het beeld van het schilderij voor zich zag. De regen kwam met bakken uit de lucht en iedereen buiten was maar met één ding bezig; een droog plekje zoeken.
“Nu!” Commandeerde Karin en Iris draaide haar hoofd, Carrie spreidde haar benen en trok haar rok op waarna Iris er lustig op los likte. De enkeling die nog over het oude pleintje liep keek met een half oog en ging verder terwijl Karin er op los klikte. Iris durfde het zelfs aan met haar handen de lipjes van Carrie te spreiden en het puntje van haar tong op het vrijgekomen klitje te zetten. De adrenaline kookte Karin in de aderen en ze werd zelf ook opgewonden van het beeld terwijl ze doorklikte, tien, vijftien foto’s en toen was het genoeg. Twee tellen later liepen ze gedrieën onder de zuilengalerij verder.
De bui was snel voorbij. Giechelend en grappend zochten ze een volgend plekje. Zo kwamen ze bij een water aan, waarvandaan open boten kleine rondvaarten verzorgden. Het was er leeg, geen weer voor open boten maar de lichtjes branden en ze vonden een plek tegen een boom met het middeleeuwse pand en het water op de achtergrond. Ze wachten tot het rustig was en gingen alvast klaarstaan, Carrie tegen de boom en Iris voor haar, maar echt stil werd het niet.
“We just wait tot de footgangers are gone”, gooide Carrie er uit en zij had het beste overzicht. Even waren alle wandelaars voorbij of ver weg en ze telde af.
“Drie, twee, een, nu!” Binnen een seconde had ze haar been en rok opgetrokken en knielde Iris voor haar waarop ze gelijk befte of haar leven ervan afhing.
“Rustig aan, minimaal bewegen. Ik heb weinig licht!” Maande Karin terwijl ze afdrukte. Een dertigste seconde, dat houdt niet over hier. Iris bevroor haar beweging en Karin schoot verder.
Een auto met daarin een gezin passeerde op de smalle straat langs de groenstrook en de chauffeur had alleen oog voor de weg. De vrouw in de passagiersstoel zag wel wat er gebeurde en kleurde, maar zij niets met het oog op de kinderen achterin. De zoon van negen achterin zag het echter ook en die hield zijn mond niet. “Mamma kijk! Die twee mevrouwen doen wat jij altijd met pappa doet.” De tweede zoon van zes die geen zicht had op het tafereel dat Karin fotografeerde wilde uit zijn stoel klimmen wat uiteraard niet lukte. “Wat doen ze dan? Zoenen ze?” De moeder voelde zich verplicht snel in te grijpen. “Ik denk dat die vrouw in de brandnetels is gaan zitten en dat die ander haar helpt.” Ze draaide zich naar de oudste. “Vader heeft ook weleens last van brandende plekken en dan moet ik ook blussen.” De kinderen vonden het allang goed maar de vader keek in zijn spiegel en grijnsde alleen. Hier ging hij vanavond in bed wel op in met zijn vrouw. Karin, Iris en Carrie waren ondertussen al weer verder gelopen terwijl Karin de opnamen controleerde.
“Helemaal goed!”, gaf ze als commentaar nadat ze hier en daar ingezoomd had.
“Shall we change roles fort the next session?”, vroeg Carrie.
Iris lachte en keek haar vriendin aan. “Jij wilt mij?”
“Yeah, and I want her too.” Ze wees Karin aan. “Wordt mooie picture for her husband.”
“Mij best”, antwoordde Iris en ze keek daarna Karin aan. “Durf je het?”
“Haha, als ik jullie zo zie genieten zal het geen kwestie van durven zijn maar eerder van inhouden.” Karin keek om zich heen en naar de lucht waar de zon weer door het wolkendek begon te prikken. “Het is voorlopig nog vrij licht en vrij druk nu de wolken weer openbreken. Zullen we eerst gaan eten en daarna verdergaan?” Ze werden het eens en gedrieën liepen ze terug richting de restaurants. Ze kozen er een uit die nog ruim plaats had en gingen zitten.
Het eten was niet bijzonder maar het gesprek ging over relaties en vooral de tegenstellingen tussen de friends-with-benefits relatie die Carrie en Iris hadden en het huwelijk zoals Karin die ervaarde. De twee waren beide bijna dertig en voelden ook wel dat ze zo niet door konden gaan en zochten eigenlijk een manier om een meer bestendige manier van samenleven voor elkaar te brengen die hun samenhield maar ook anderen niet bij voorbaat uitsloot. Bij het hoofdgerecht en het derde glas wijn was de discussie richting draagmoederschap dan wel carrière-bitch gegaan en na het toetje en het vijfde rondje besloten ze om met de hulp van Karin om zelf te proberen kinderen te gaan maken. Karin had plezier voor tien, ze had geen idee of er straks nog iets ging gebeuren en wat dan wel en het maakte haar allemaal ook niet uit. Ze was zo blij even uit die benauwende rol van getrouwde vrouw gestapt te zijn dat ze nog ja had gezegd tegen een avondje line-dancing, en ze had een ernstige hekel aan countrymuziek. Gelukkig kwam met de koffie ook de rust weer en eenmaal buiten was de schemering ingevallen en waren veel straatjes en pleinen bijna leeg.
Ze vonden een omheinde tuin bij een oud pand en besloten dat het een prachtige locatie was. Karin legde aan Iris en Carrie uit hoe het fototoestel werkte, dat die het best op dat muurtje kon steunen en dat iedereen zo min mogelijk moest bewegen omdat er zo weinig licht was. Het waren alleen de drie straatlantaarns aan de andere kant van de omheining en dat was niet veel. Iris mocht het eerst poseren en ze had iets meer werk omdat ze een broek droeg maar ze trok eenvoudig alles onder haar middel uit, ging op een muurtje zitten en spreidde haar benen. Ditmaal was er geen haast en Carrie wilde meer dan een goede foto. Ze liefkoosde haar vriendin en kuste zacht het spleetje en Iris genoot. Af en toe zei Karin “freeze!” En dan had ze even een bevroren beweging voor de foto maar verder liet ze het tweetal gaan. Ze voelde zich wel een beetje een voyeur maar het idee zo dadelijk ook zo bemind te worden wond haar op. Iris poseerde voorbeeldig, kromde haar rug, spreidde haar benen, legde een hand op haar borst of ze zichzelf streelde en bevroor wanneer gevraagd. Ze kwam uiteindelijk met een dramatische expressie op haar gezicht terwijl ze haar hoofd in haar nek had gelegd.
Nu was het Karin’ s beurt en ze was toch wat verlegen ondanks de wijn. Eerst haar zeiljack en trui uit. Het satijnen hemdje mocht blijven al liet ze de spaghettibandjes van haar schouders hangen. Dan de schoenen en sokjes uit, de jeans en tenslotte haar slipje. Carrie en Iris keken haar aan en hun ogen stonden vrolijk.
“Zou je jouw beha ook af willen doen?” Je borsten komen dan vast mooier uit. In eerste instantie probeerde ze om haar beha onder het hemdje uit te trekken maar ze bedacht hoe potsierlijk dat zou zijn in deze situatie en trok gewoon alles uit waarna ze het hemdje weer aantrok. Zij nam de positie in die eerder door Iris was ingenomen en de kleine Chinese vrouw knielde aan haar voeteind. Denk aan de camera, let op je houding, draai je handen, je ene been optrekken, oh… Het eerste kusje aan de binnenkant van haar dij kwam toch nog volslagen onverwacht en Carrie en Iris moesten lachen maar het was een bemoedigende lach van beiden. Carries handen gingen over haar lichaam en ze begon te genieten van de warme handen in de koele avondlucht. Ze voelde haar tepels hard worden en voelde hoe ze vochtig werd. De kusjes bereikten haar liezen en ze spreidde haar benen zo ver mogelijk om ook Iris een goed beeld te geven. Ze hoorde de camera nog een paar maal klikken en daarna vergat ze alles want ze kreeg de allerzachtste kus op haar knopje en vanaf dat moment boeide niets meer. Ze kreeg het heet, trok ook het topje weer uit en poseerde, keek in de camera en drukte haar bekken omhoog. Je moet dit zien Jaap, het ligt niet aan mij! Ik kan wel geil zijn maar jij moet je best doen. Wees er voor mij en dit is voor jou! Ze genoot van de vrouwelijke zachtheid maar ze had toch Jaap in gedachten toen ze kwam en ze kwam heftig, de naam van haar man geluidloos schreeuwend.
Moest ze zich schamen? In stilte kleedde ze zich aan en de sfeer was veranderd. Iris reikte Karin haar kleren aan en het was of beide andere vrouwen wisten wat Karin voelde. In een serene sfeer kleedde Iris en Karin zich verder aan en ze verlieten de omheinde tuin.
“Ik heb er heel erg van genoten”, begon Karin maar Iris brak haar al snel af.
“Dat merkten we ja. Maar nu heb je eerst nog een paar zaken met jouw man af te handelen. Misschien moet je dat eerst doen.”
“Jij have choice”, vulde Carrie aan. “It is jouw leven. Jij hebt feelings voor Jaap. Jij kan er iets mee, or not. Jij niet…” Ze zocht duidelijk naar woorden en Iris vulde aan.
“Als je voor Jaap kiest, drijf het op de spits, confronteer hem, maak hem duidelijk wat jij geeft en wat je terug wilt. Zorg dat die twee in evenwicht zijn en dat hij begrijpt dat je dat ook van hem verwacht.”
“Dat is all that matters”, vulde Carrie uiteindelijk aan. Ze waren voor een hotel aangekomen waarvan Iris vertelde dat het de hunne was. Ze wisselden op straat gegevens uit en daarna wandelde Karin door naar haar eigen hotelletje.
Eenmaal op de kamer trok ze het kleine laptopje tevoorschijn wat ze altijd bij zich had en terwijl ze zich uitkleedde laadde ze de foto’ s. Ze douchte zich grondig en poetste haar tanden tweemaal als wilde ze alle vuil, zonde en verdriet achter zich laten. Ze keek de foto’s terug en werkte vlot de foto’s van Iris en Carrie af. Een mooie uitsnede, hier wat lichter, die ruis wat minder? Zwartwit misschien? Ze besloot verschillende versies te maken en daar kleine versies van op te sturen. Dan konden ze kiezen. Ze mailde een handvol foto’s door naar Iris en Carrie en daarna opende ze pas haar eigen foto’s.
Karin zag een vrouw in eerste instantie wat onhandig poseren. Haar tepels staken al door de stof. Wat was het eigenlijk een mooie locatie! Dat zachte licht van opzij die haar gezicht zo’n expressie gaf. Kijk, gestoken scherp op haar oog… Zo keek ze de serie door, zag hoe ze genoot van Carrie s’ vaardige tong. Zag ze het daar glinsteren op die haartjes? De apotheose, haar naakte lichaam gekromd. Verdomme! Dit was nu al een prachtige foto. Iris snapte wat een mooi beeld gaf. Ze koos deze als dé foto en werkte die af in heel zachte tinten waarna ze hem opsloeg en er beelden met een lage resolutie van maakte in trapjes tot er slechts negentig bij honderdzestig blokjes in vele tinten grijs over waren. Die laatste stuurde ze in een appje naar Jaap. Geen tekst, geen uitleg. De volgende foto’s in steeds verder oplopende resolutie zette ze vast klaar op haar telefoon. Toen alles gedaan was kwam de vermoeidheid. Ze had slaap, veel slaap en ze was in een minuut vertrokken. Het was nog geen twaalf uur.
Tinus Boot & Co
Graag uw sterrenwaardering bovenaan en/of reactie onder het verhaal. Of direct contact met mail. Dank u. Liefs My