Het was acht uur ‘s avonds. Het journaal begon en ik was alleen thuis. De voordeurbel klonk. He bah, dacht ik en ik liep naar de deur. Door het getinte glas zag ik een vrouwelijke gestalte. Collecte dacht ik. Met een opgewekt “goedenavond,” opende ik de deur. Ik zag een vrouw van ongeveer mijn leeftijd, zonder collectebus. “Jij vuile klootzak”. Klonk het. Verrast staarde ik haar aan. Ik kende haar niet. Wat een aantrekkelijke vrouw, zou ik waarschijnlijk gedacht hebben, als ze niet zo kwaad gekeken had. Met een woeste blik keek ze me aan en tussen haar samengeknepen lippen siste ze, “je had er zeker niet op gerekend dat ik aan de deur zou komen? Smerige oplichter. Ik wil mijn centen terug!” Ik ben nooit erg braaf geweest en tussen de lijntjes kleuren past niet bij mijn karakter. Echter een ding ben ik niet en dat is een dief. Onthutst en sprakeloos staarde ik haar aan. “Sukkel,” zei ze, ik had je zo gevonden met Google”.
Op dat moment kwam er een buurtgenoot langs die haar hond uitliet. Ze treuzelde en deed haar best om te volgen wat zich bij mij op de stoep afspeelde.
“Ik heb geen idee waar u het over hebt. Wilt u binnenkomen en het me rustig uitleggen?”
Het duurde wat seconden bedenktijd en een “als je maar niet denkt dat…”. De rest verstond ik niet door het geluid van een auto in de straat. Het werkte gelukkig wel, ze volgde me het huis in naar de woonkamer.
Eenmaal op het puntje van de haar aangeboden stoel gezeten vertelde ze een bizar verhaal. Ze was een verzamelaarster van oude vinyl platen en dan met name jazz. Op Marktplaats had ze een aanbieding gezien van zoals zij het noemde ‘unieke opnamen’. Ze had op de advertentie gereageerd. De aanbieder was ene Tinus Boot.
“Mens,” zei ik, “Ik heb al dertig jaar geen platenspeler meer, laat staan dat ik nog grammofoonplaten heb”.
Ze ontdooide wat, ze was er duidelijk niet meer zo zeker van dat ik de door haar gezochte Tinus was. Ze had met die andere Tinus onderhandeld en toen ze het eens werden, werd haar gevraagd om het geld op te sturen. Na ontvangst van het bedrag zouden de platen worden opgestuurd. Dat is dom, dacht ik en dat ik dat dacht zag ze waarschijnlijk aan mijn gezicht. Ze vervolgde met te vertellen dat ze het niet vertrouwde. Ze had geen auto en de betreffende Tinus woonde te ver weg om de platen op te halen. Toen ze haar wantrouwen aan Tinus mailde, stuurde hij haar een foto van zijn rijbewijs. Ze liet me de afbeelding zien. Mijn rijbewijs met mijn foto. Verbaasd zag ik dat Tinus Boot uit Nieuwerkerk aan den IJssel veranderd was in Tinus Boot uit Nieuwerkerk in Zeeland. Bij Zierikzee in de buurt, wist ik. Ik pakte mijn leesbril en als je goed keek zag je op de uitgeprinte foto dat er geknoeid was met de gemeentenaam. Zuidplas was Schouwen geworden. ‘He, dacht ik, hoe kan dat’?
Het begon te dagen. Een maand of twee terug had ik een bespreking gehad in een bouwkeet op een groot werk. Er lagen tekeningen en andere papieren op tafel en tussendoor had ik mijn telefoon gepakt en na gebruik op tafel gelegd. Na de bespreking wilde ik in de auto een telefoongesprek voeren en zo kwam ik erachter dat ik mijn telefoon had laten liggen. De eerste de beste afslag van de snelweg af en weer terug. Gelukkig dat er nog eerlijke mensen zijn, dacht ik, toen ik mijn telefoon op het bureau van de uitvoerder zag liggen. Hij zat zelf te bellen en mimede over zijn schouder ‘gevonden voorwerp’. Ik sukkel, had ooit bedacht dat het handig was om op mijn telefoon foto’s van mijn rijbewijs, kentekenbewijs en dergelijke te bewaren.
“Godverdomme, wat een vuile teringstreek,” zei ik. Ze keek me verbaasd aan en ik vertelde haar wat me te binnen geschoten was.
De kopie van het rijbewijs had haar voldoende overtuigd. Ze had het geld opgestuurd en nooit haar platen gekregen.
“Wacht even met je verdere verhaal, wil je iets te drinken?” Vroeg ik. Terwijl ik koffie zette dacht ik na en ik bekeek haar eens goed. Mijn leeftijd, midden vijftig. Kordaat type. Een vrouw met ballen, dacht ik. Zo op onderzoek uitgaan en in haar eentje verhaal halen. Half lang blond krullend haar met wat beginnend grijs er door. Open en een nu vriendelijk gezicht. Blauwe ogen en een klein neusje. Ik schatte haar lengte op ongeveer een meter zeventig. Niet dik maar wel een stevig postuur. Een vrouw met rondingen, dacht ik toen ik haar de koffie aanreikte.
Ze vervolgde haar verhaal door te vertellen dat ze het, ondanks de foto van het rijbewijs, nog steeds vreemd vond om geld op te sturen. Misschien omdat hij het als verdienste doet en zo de belasting wil omzeilen, had ze gedacht. Mij aankijkend zei ze: “dat, plus die foto van een vriendelijk ogende man, maakte dat ik het geld toch opstuurde”.
“En nu?” Vroeg ik “ga je naar de politie?”
Ze vertelde dat ze er niet veel vertrouwen in had dat ze met een aangifte haar geld terug zou krijgen. Uit eigen ervaring moest ik dat beamen. Bellen voor een afspraak. Afspraken balie dicht. Nog eens bellen, je verhaal vertellen.
“Mijnheer dan moet u een afspraak maken om aangifte te doen. Inslikken wat je voor in de mond ligt ” trut daarom bel ik”. Afspraak maken. Naar het politiebureau. Duur betaald parkeren. Wachten. Je verhaal doen en geduld uitoefenen terwijl het verhaal moeizaam wordt ingetikt in een politie systeem. Wachten op een geprinte versie. Ondertekenen en brochure over slachtofferhulp in ontvangst nemen. Terug naar de auto en onderweg de brochure netjes in een afvalbak doen. In de auto op de klok kijken en tot de conclusie komen dat het anderhalf uur werktijd gekost heeft. En daarna…?
“Wat wil je dan?” Vroeg ik. Ze wilde haar geld terug en ze vertelde dat ze de oplichter een lesje wilde leren. Ik begon te lachen en ik vroeg spontaan. “Mag ik je helpen? De schoft heeft mijn identiteit gebruikt en misschien doet hij dat wel vaker. Dat maakt me ongelofelijk pissig”.
Haar goed ingepakte 300 euro had ze niet rechtstreeks naar de oplichter gestuurd maar naar een post afhaalpunt in Zierikzee, Bolle Dier&Tuin. Ze vertelde dat ze al gebeld had met Bolle en die hadden haar verteld dat haar pakje opgehaald was. En hadden ze verteld, we vragen altijd om een legitimatie. Ja, dacht ik, de mijne verdomme. Verder had ze gezien dat de valse Tinus nog meer advertenties op Marktplaats had staan. Advertenties voor platen, cd’s en geluidsapparatuur.
Impulsief had ik mijn hulp aangeboden en ik ben niet een type dat gemakkelijk op besluiten of toezeggingen terug komt. Ik wilde wel rustig nadenken over hoe en consequenties. Dat vertelde ik haar en ik bood aan om de volgende avond er samen op door te gaan. Omdat ze geen auto had vroeg ze of ik naar haar toe wilde komen. Ze bleek in Woerden te wonen en daar zou ik morgen na mijn werk toch al langs gereden zijn. Bij de deur wilde ik haar een hand geven. Ze negeerde mijn uitgestoken hand en tot mijn verrassing kuste ze me op mijn wang. “Dank je wel, dat je wilt helpen”.
Terwijl ze het tuinpad afliep realiseerde ik me dat ik nog niet eens haar naam kende. “Sorry, hoe heet je?” Riep ik achter haar rug.
“Ans,” riep ze en ik keek haar na toen ze de straat uitliep. Soms heb je van die gedachten die opkomen en zich niet laten stoppen. Nu kwam er een op: lekkere kont.
De volgende dag reed ik na mijn werk in de regen naar Woerden. Ze bleek in de nieuwbouwwijk bij de recreatieplas te wonen. Ik kende de locatie omdat ik bij een van de bouwprojecten daar betrokken was geweest. Het leek of Ans op de uitkijk had gestaan. Toen ik de auto voor haar huis parkeerde, ging de deur al open. Ter begroeting kreeg ik een kus op mijn wang. “Dat je nog wilt komen nadat ik gisteren zo gescholden heb”.
We begonnen met de koffie die ze al had gezet. Reagerend op mijn nieuwsgierig rondkijken in haar kamer vertelde ze dat ze sinds een jaar gescheiden was. Ze woonde het grootste deel van de tijd alleen, omdat haar studerende dochter doordeweeks in Eindhoven was. “En jij?”, vroeg ze.
Ik vertelde getrouwd te zijn met twee zoons die de deur al uit waren.
“En je vrouw?” Vroeg ze, waarschijnlijk nieuwsgierig omdat ik gisteren alleen thuis was en nu alleen op pad. Ik vertelde dat mijn vrouw een maand bij een zus in Nieuw Zeeland logeerde.
Met een kop koffie voor ons op tafel gingen we aan de slag. Achter haar laptop speurden we naar de advertenties van de valse Tinus en vergelijkbare aanbiedingen. We ontdekten een soort van patroon. Er bleek naast de valse Tinus nog een Peter Schat in Bruinisse te zijn, die adverteerde met platen, cd’s en tweede hands IPhones en MacBooks. De zelfde schurk?
We werkten een plan uit. Reageren op zowel een advertentie van de valse Tinus als op een van Peter Schat. Daarvoor maakten we twee verschillende Marktplaats accounts aan. Voor als we na onderhandeling tot zaken zouden komen bedachten we het volgende plan.
Wachten of er weer gevraagd werd om contant geld op te sturen. Dan vragen om een kopie van een legitimatie en dan… ja dan zouden we moeten gaan kijken wie de post ophaalde.
Op een idee van Ans besloten we om, als het zo ver kwam uiteraard geen geld te sturen, maar wel een vals pakje met een opvallend formaat en een opvallende kleur.
Deze aanpak noodzaakte een bezoek aan Zeeland om bij het afhaalpunt te gaan posten. Voor Ans, als muziekdocente, begon komende week de mei vakantie. Er over nadenkend, kwam ik tot de conclusie dat ik kon schuiven met mijn werk. Zo lang ik maar goed bereikbaar was en mijn email afhandelde moest dat lukken. Ik ging reageren op de advertenties van de valse Tinus en Ans ging achter de waarschijnlijk niet zo schattige Peter aan. Bij het afscheid bood ik maar geen hand meer aan. Mijn verwachting klopte, ik kreeg weer een kus op mijn wang.
In de dagen daarna hadden we alle twee beet bij het vissen. We zanikten een paar Marktplaats berichten lang over de prijs en gaven signalen af dat we niet zomaar vooraf geld gingen opsturen. Zo kreeg ik als reactie de bewerkte kopie te zien van mijn eigen rijbewijs en Ans kreeg een bankpasje te zien van Peter Schat uit Bruinisse. Onze aannames bleken correct, we werden beiden verzocht de geldpakketjes naar het eerder gebruikte afhaalpunt in Zierikzee op te sturen.
Op maandagmorgen stuurde Ans twee pakketjes met monopoly geld op. De een in grote rode envelop en de ander in een pakje omwikkeld met Sinterklaas papier. We besloten om de twee volgende dagen bij Bolle Dier en Tuin te gaan posten. Omdat ik ook nog wat werk achter mijn laptop te verzetten had, wilde ik op reistijd besparen. Dat maakte dat we een goedkope overnachting boekten in hotel AquaDelta in Bruinisse. “Twee kamers,” zei Ans nadrukkelijk over de telefoon toen we de afspraak maakten.
“s Morgens vroeg pikte ik Ans met haar rolkoffertje bij het station in Nieuwerkerk aan den IJssel op voor de reis naar Zeeland. Het weerbericht voorspelde mooi voorjaarsweer en Ans was erop gekleed in een zomer blouse en een fleurige rok, met blote benen en haar voeten gestoken in wandelschoenen. Ik kreeg de standaard geworden kus op mijn wang.
Tegen de ochtendkoelte had ze nog een jackje aan dat in de auto uitging. Opzij kijkend zag ik de stof van haar blouse over haar forse boezem spannen. Niet naar kijken Tinus, dacht ik, je bent getrouwd. Ans had koeken bij zich voor onderweg en zo reden we in een soort van schoolreisjesstemming naar Zeeland. De Haringvlietbrug was open en we stapten uit om over het water uit te kijken. Terug in de auto wilde ik voor Ans langs reiken om een etuitje met cd’s uit het handschoenenvak te pakken. Per ongeluk raakte ik met de rug van mijn hand haar boezem aan. “Neem me niet kwalijk,” zei ik.
“Geeft niet”. Zei ze, “maar je had me ook kunnen vragen om het aan te geven”.
Vlak voor Zierikzee kwamen we langs Nieuwerkerk. “Kijk Nieuwerkerk,” zei Ans, daarbij mijn aandacht trekkend door even een hand op mijn bovenbeen te leggen. “We zijn van Nieuwerkerk naar Nieuwerkerk gereden”.
“Ja,” zei ik kort en ik dacht, ‘die hand had je niet op mijn been hoeven te leggen’. Ik merkte door druk in mijn broek dat de hand op mijn been gevolgen had. ‘Niet doen Tinus’, dacht ik
Net voor openingstijd reden we het parkeerterrein voor het afhaalpunt op. Ik parkeerde de auto zodanig dat we vanuit de auto goed zicht hadden op de entree. We hielden een ochtend lang de wacht. Elkaar aflossend voor een wachtbeurt in de auto of een rondje winkel. Gelukkig een hele grote winkel, waarin je lang kon vertoeven zonder op te vallen. Ans deed het eerste rondje winkel en kwam na ruim anderhalf uur terug met het bericht dat ze een van onze pakjes bij de afhaalbalie had herkend.
Het was kort na de middag dat er leven in de brouwerij kwam. We hadden net een kwartiertje samen in de auto gezeten voor overleg en het verorberen van de door Ans meegebrachte broodjes. Ik wilde uitstappen voor een rondje winkel en gebruik van het toilet. Ratelend kwam er een 40 km auto, zo’n brommobiel het parkeerterrein op. Er stapte een smoezelig uitziende jongeman van in de twintig uit. Vettig lang haar vanonder een cap en een pluizig baardje. We hoorden hem “blijf” schreeuwen tegen een hond die de auto uit wilde komen. We keken elkaar en knikten. Dit kon onze ‘vriend’ wel eens zijn. Ik achter hem aan de winkel in. Ik volgde hem op zijn rondje en keek toe hoe hij hondenvoer kocht en dat keurig afrekende. Ja Tinus, dacht ik, niet op uiterlijk oordelen.
Het was pas tegen sluitingstijd. Ik had al bedacht dat het die dag niets meer zou worden en zat achter het stuur met mijn telefoon een email te beantwoorden. Ik schrok op toen de deur werd opengerukt en Ans naar binnen dook.
“Snel, dat echtpaar daar”. Ik zag een stel van rond de vijftig naar een oude Ford Fiesta lopen. Een wat dikke man, kalend met zijn resterende haar in een staartje en zij het type van een grijs muisje. Ze slofte achter hem aan met een gevulde Aldi tas. “Zij hebben de pakjes opgehaald,” riep Ans. Ik startte de auto en volgde de Fiesta. We reden Zierikzee uit en volgden op een afstand. Bij Schuddebeurs ging hun richtingaanwijzer aan. “Schuddebeurs,” zei ik tegen Ans. “Het moest zo zijn, dat degene die jouw beurs geschut heeft hier woont”. Dat bleek niet zo te zijn, ze gingen ergens op visite. De volgende uitdaging was onopvallend wachten in een Zeeuws dorp. Dat bleek onmogelijk. Er kwam zelfs iemand op het autoraam kloppen en vragen “of we iets zochten?” We brachten de tijd door met kletsen. Ans vertelde over haar werk als muziekdocente en ik over mijn werk als zelfstandig constructieadviseur. Ook vertelde Ans over haar scheiding. Niet het bekende verhaal van echtgenoot, die voor een jongere vrouw viel.
“Erger nog,” zei Ans. “Hij bleek een verhouding te hebben met een vriendin van ons beiden”.
Na ruim een uur vertrok het duo en zette onze minikaravaan zich weer in beweging. Terug naar Zierikzee. Voor een slecht onderhouden semi bungalow in een buitenwijk stopte het stel. Hij maakte met een sleutel de deur open en we namen aan dat ze hier woonden.
Daar zaten we dan, wat nu? Confronteren en geld van Ans terugvragen, hadden we besloten. Maar hoe? Terwijl we overlegden kwam het stel weer naar buiten om opnieuw op pad te gaan. Een besluit om te handelen werd ons zo uit handen genomen. Eerlijk gezegd kwam me dat, op dat moment, goed uit. Ik ben nogal driftig en ik voelde het borrelen. Time out en nadenken. Prima vond ook Ans.
Het was al lang etenstijd geweest en we besloten naar Bruinisse te rijden. Inchecken in het hotel en in Bruinisse gaan eten. De auto laten staan en lekker wat drinken bij het eten.
Een half uurtje later liepen we over de dijk van AquaDelta naar het dorp. We hadden het gezellig, we babbelden en tot mijn verrassing gaf Ans me een arm. “We zijn nu partners in crime”, zei ze.
We vonden een café restaurant met een menukaart die ons aansprak. Voor een dinsdagavond was het restaurant erg vol. Bij het aangewezen tafeltje bleef Ans even staan en ik wilde in de beperkte ruimte achter haar langs gaan. Dat mislukte, ik schoof met mijn kruis langs haar billen. “Neem me niet kwalijk” zei ik.
“Dat heb ik je vandaag al eerder horen zeggen”. Zei Ans met een lach.
Ans ging voor oesters als voorgerecht en ik voor een vissoep. Terwijl we op onze bestelling wachten bespraken we ons avontuur en de tactiek voor morgen. Met Ans nippend aan haar wijn en ik aan mijn witbier besloten we om gewoon aan te bellen. Confronteren met wat we ontdekt hadden en Ans haar geld terugeisen.
“Plus rente,” zei ik, “voor onze onkosten. We gaan voor 500 euro plus vernietiging waar wij bij zijn, van alle gestolen en vervalste identiteitsgegevens die ze hebben”.
En na even nadenken, “ik wil weten hoe zo’n stel hier in Zierikzee aan mijn gegevens komt”.
“Ja,” zei Ans “en zo niet dan gaan we alsnog naar de politie”.
Ik vertelde dat ik de werkschoenen die ik in de kofferbak had liggen zou aantrekken. “Met stalen neuzen, voor de Jehovagetuigen methode”. Ans verslikte zich in de wijn.
Ik wachtte tot ze bijgekomen was en ik hielp haar door op haar rug te kloppen. Ik voelde haar Bh-bandje en ik dacht, puber.
Ik lepelde in mijn prima vissoep en keek met belangstellend hoe Ans de oesters naar binnen liet glijden. “Brr. lekker?” vroeg ik.
“Ja,” zei ze, “wist je dat oesters bekend staan als een afrodisiacum?”
“Hm…,” zei ik, “onze kamers liggen naast elkaar”.
“Lieve Tinus, je hebt me geweldig geholpen en we hebben samen een fantastische dag gehad. Daar blijft het bij”. Ik keek haar vragend aan.
“Oh, je bent best een aantrekkelijke vent. Maar je bent getrouwd en ik heb me voorgenomen om niets met getrouwde mannen te beginnen. Die ellende heb ik van nabij meegemaakt.
Daar moest ik het mee doen. Het bedierf de pret niet. We konden goed met elkaar overweg en aten heel gezellig zonder stiltes in ons gesprek. Wel betrapte ik Ans er op dat ze me zat op te nemen. ‘Jij voelt, dezelfde seksuele spanning als ik’, dacht ik.
Na het eten verkenden we Bruinisse en we liepen opnieuw gearmd terug naar AquadDelta. Ik genoot van de beweging van haar heup tegen de mijne. Voor een afzakkertje ontdekten we een café aan de jachthaven. Ieder genietend van een glas whisky keken we uit over de Grevelingen en de zon die in het westen langzaam naar de horizon zakte.
Op weg naar onze kamers wilde ik haar weer een arm geven. “Nee,” zei ze en ze pakte mijn hand, “dit loopt makkelijker”.
Na haar opmerking over getrouwde mannen had ik geen verwachtingen meer. In de gang bij onze kamers besloot ik dat het mijn beurt was voor een kus op de wang. Ik boog me naar haar toe en ze verraste me op een aangename wijze. Ze kuste me vol op de mond en hield dat even vol met haar borsten tegen me aangedrukt. Mijn pik roerde zich en net toen ik dacht, ik druk mijn onderlichaam tegen haar aan zodat ze voelt dat… , maakte ze zich los.
“Welterusten en bedankt voor je hulp” en weg was ze.
Ik douchte me en weerstond met moeite de drang om mijn pik langer te strelen dan voor het wassen nodig was. Ik las nog wat in bed, hoopte en ze kwam niet.
De volgende morgen keek ik uit naar de begroeting. Het werd een zusterlijke kus op mijn wang. Daarna zat ze opgewekt tegenover me aan het ontbijt. Dit keer in een om haar billen spannende spijkerbroek en een truitje met een beetje decolleté, zodat de aanzet van haar borsten zichtbaar was. Ik zag dat ze me betrapte toen ik mijn blik op haar borsten richtte. Ik schaam me er niet voor, dacht ik. Ik ben een borsten- en billenman en daar is niets mis mee.
Ik nam twee eieren. “Wist je,” zei ik “dat eieren voor mannen…”
Ze begon te lachen en zei, “dan kan jij ze, met je vrouw op reis, beter laten staan”.
We namen ons plan nog eens door, checkten uit en reden naar Zierikzee.
De Fiesta stond voor de deur. Op het naambordje stond Fam. Stoutjesdijk. Ja, dacht ik, stout zijn ze. Ik belde aan. Mevrouw deed open.
“Goedemorgen mevrouw, is uw man thuis?”
“Waar komt u voor?” Klonk het met een Zeeuws accent.
“Voor een Marktplaats aanbieding”. Ik zag haar rood worden. Op dat moment kwam de hij van het stel ook de gang in en voor de zekerheid parkeerde ik mijn Jehova schoen maar vast op de drempel.
Hij begon te roepen dat hij aan deur geen zaken deed en of we wilden opzouten. Dat wilden we niet dus ik wrong me heel onbeschoft langs mevrouw naar binnen, daarbij gevolgd door Ans. Dat leverde een kleurrijke scheldpartij op en mijn vocabulaire werd verrijkt met een scheldnaam die ik nog niet kende “graftak”. Ans sloot de deur achter haar en daarmee de kans op buurtbemoeienis af. Toen de man zijn gif gespuid had kreeg ik een kansje om te vertellen waar we voor kwamen. Dat leverde een nieuwe scheldpartij op, plus wat dreigementen over vrienden die hij ging bellen om ons de deur uit te meppen. Ans, die tot dan alleen geluisterd had, pakte haar mobieltje en begon een nummer in te toetsen. “Rot wijf, wat doe je?”
“Ik bel 112 en vraag of de politie kan komen”.
Dat hielp, ik kon mijn verhaal afmaken en ik kreeg onverwachte hulp van mevrouw. “Gilles,” luister alsjeblieft. “Ik ben al die spanning van je gedoe met Marktplaats zat”. Dat leidde tot een echtelijke discussie in ons bijzijn. Grijs muisje bleek haar op haar tanden te hebben.
Uiteindelijk dokte Gilles 10 biljetten van 50 euro, die hij uit een trommeltje in een kast haalde. Bankrelatie ‘koektrommel’, dacht ik. Daarna startte hij op mijn aandringen zijn pc op en onder mijn toeziend oog kwamen er in een sub mapje onder ‘mijn documenten’ afbeeldingen te voorschijn van mijn rijbewijs plus de bewerkte versie en de identiteitspapieren van nog twee personen. Met wat muisklikken verdwenen ze naar de prullenbak en daarna vroeg ik Gilles om zijn prullenbak leeg te maken. Dat leverde me een vuile blik op. Daartoe gedwongen vertelde hij dat het hem 20 euro aan een oude vriend had gekost om de foto van mijn rijbewijs te krijgen.
Terug in de auto reden we stil naast elkaar zittend de straat uit. Anticlimax, geen juichende high fives. Pas een straat verder klonk naast me: “oefff, wat een toestand”. Ik reed naar de kade bij de haven en vond een parkeerplek. Pas, achter een dampende kop koffie, in een café op de kade begon Ans voorzichtig te lachen en te vertellen hoe ze het beleefd had. Ik luisterde en glimlachte. Ans kwam half overeind en over de tafel heen leunend kuste ze me op mijn mond.
“Dank je wel helper”. Toen ze weer zat kwam ik half overeind en kuste haar “voor een dappere vrouw,” zei ik. Toen ik ging zitten, zag ik dat we een jong stelletje aan een tafeltje verderop als publiek hadden.
“Ze kijken naar ons”. Zei ik zachtjes tegen Ans en ik kuste haar nogmaals en nu iets langer waarbij ik de tong van Ans even proefde. Mijn beurt om “oefff” te zeggen, temeer omdat ik een opstand in mijn broek voelde.
Ans keek me glimlachend aan. “Tinus!, dit was misbruik maken van de situatie”. Om, nadat ze mijn beteuterde uitdrukking zag, te vervolgen met: “en ik genoot er van”.
Het was daarna vanzelfsprekend dat we hand in hand door Zierikzee slenterden. Met een zelfde vanzelfsprekendheid legde ze tijdens de rit naar Nieuwerkerk een vertrouwelijke hand op mijn bovenbeen. Even later keek ze glimlachend naar de bobbel in mijn broek, “ik ga je onder het rijden niet afleiden”. Dat hield een belofte voor de toekomst in en dat maakte dat ik tevreden was met een hand op mijn been. Ik hoopte tevergeefs dat de vermaledijde brug over het Haringvliet nu open zou zijn. Stoppen en testen of ze in was voor een lange kus.
In Nieuwerkerk reed ik niet naar het station, ik stopte bij mij voor het huis. Ans volgde me naar binnen na eerst haar rolkoffertje van de achterbank gehaald te hebben.
Achter de gesloten voordeur sloegen we onze armen om elkaar heen en kusten we elkaar. Ik liet mijn armen zakken om tijdens het kussen die al dagenlang bewonderde billen vast te pakken. Ans liet het toe en ze schuurde met haar onderlichaam tegen het mijne. Ik begon al kussend haar borsten in het truitje te verkennen.
“Kom”. Zei ze, “niet hier”. Heb je een logeerkamer?” En zo kwam het dat we niet het huwelijksbed gingen delen.
Op de logeerkamer op zolder kleedden we elkaar uit. Ans deed dat zonder enige vorm van gene, niet voor haar hangende grote borsten, niet voor haar ‘love handles’ en ook niet voor een duidelijk litteken van een keizersnee. Zoals ze haar beginnende grijze haren niet verborg, zo had ze ook geen schaamte over haar lichaam. Ik genoot. Ik masseerde die grote borsten en ik merkte dat ze te groot waren voor mijn toch wel flinke handen. Ik kuste haar tepels, zoog er aan en knabbelde er op. Ik zakte door mijn knieën en verkende haar getrimde poes. Geen pruim maar een oester, dacht ik. Een geopende oester. Het afrodisiacum had ik niet nodig, mijn pik stond fier overeind. Toch drukte ik een kus op haar oester. Toen ik overeind kwam pakte ze mijn pik vast.
“Ik wil hem kussen, maar nu niet, nu wil ik je in me voelen”. Ze ging op het eenpersoonsbed liggen en ik ging op mijn knieën tussen haar gespreide benen zitten. Ze pakte mijn stijve jongeheer vast en terwijl ik zachtjes drukte leidde ze hem naar binnen. Toen ik helemaal in haar was slaakte ze een tevreden zucht. We begonnen heel kalm met rustige lange halen en kussen tussendoor. Pas toen ik merkte dat ze een orgasme naderde begon ik harder te stoten. Zacht kreunend kwam ze en terwijl ze met haar handen in mijn rug klauwend me probeerde in haar te houden stootte ik door tot ik klaar kwam.
We douchten en we kleedden ons aan. Samen maakten we een pastamaaltijd die we met een gedeelde fles wijn naar binnen werkten. Daarna gingen we weer naar boven. Eenmaal uitgekleed nam Ans nu het initiatief, door mijn eikel tussen haar lippen te nemen en me zachtjes te pijpen. Ik wilde haar belonen voor het genot dat ze me gaf en vroeg haar op bed te gaan liggen. Zonder te vragen ging ze liggen. Ik werkte me voorzichtig op haar, met mijn benen op het hoofdeind en mijn gezicht boven haar poes. Mijn naar haar mond priemende pik werd tussen haar lippen genomen en terwijl ze langzaam meer van mijn pik in haar mond nam drukte ik mijn lippen op haar zilte oester. Met mijn tong vond ik haar clitje. Terwijl ik haar likte en zij me pijpte hoorde ik een spinnend geluid uit haar mond komen. Het was zo lekker dat ik twee keer mijn pik uit haar mond terug moest trekken om niet te snel te komen. Ik likte door tot ze kwam. Dit keer met een gil. Daarna ging ik op mijn rug liggen en trok ik haar op me. Ze begreep de bedoeling en ze liet haar druipnatte kut over mijn pik zakken om me te berijden. Ze schoof heen en weer over mijn pik, ik voelde haar vocht in mijn kruis en ik zag haar grote borsten op en neer zwaaien. Ik lag achterover voelde, keek en genoot. Toen we samen kwamen ving ik haar zwaaiende borsten in mijn handen en ik hield ze vast tot ze zich voorover op me liet zakken voor een kus.
De volgende morgen zette ik haar met haar rolkoffertje af bij het station. In mijn spiegel zag hoe ze met haar vrije hand zwaaide.
Later die dag in de auto met de radio aan. BLOF, met ” Daar aan de kust”. Normaal zeker niet mijn favoriete band, maar op die dag riep de zin “de zoute zee slaakt een diepe zilte zucht” een te koesteren herinnering op.
Graag uw sterrenwaardering bovenaan en/of reactie onder het verhaal. Of direct contact met mail. Dank u. Liefs My