Liefste Anja. Liefste lief.
Het is een tijd geleden dat je wat van mij hoorde of zag. Maak je vooral geen zorgen. Het gaat uitstekend met mij. Om u uit te leggen waarom ik een paar dagen zonder jou kon overleven schrijf ik deze brief.
Ik schreef enkele jaren geleden over een Italiaanse klimster die ik ooit ontmoette in een berghut van de Oostenrijkse Alpen. Hier begint het ongelooflijke al. Ik liep haar onlangs bijna letterlijk tegen het lijf in Brussel Centraal. Eerst keek ik vluchtig, herkende haar, maar geloofde het niet. Toen ik voor mijzelf het al te gortig vond zocht ik daarna oplettend naar herkenningstekens. Daardoor viel ik direct op dat kleine merkwaardige detail waar ik je vroeger al over schreef. Ook nu weer droeg ze een mooi aanpassend lint in plaats van een gewoon halssnoer. Toen ze mij in het oog kreeg herkende ze mij direct. Verbaasd sloeg ze de handen voor haar mond, omhelsde mij en na de drie begroetingszoenen drukte ze ferm en nadrukkelijk haar lippen op die van mij. We hadden tijd voor een koffie en kletsten er een half uurtje op los waarbij ze duidelijk liet verstaan dat het avontuurtje in Oostenrijk voor herhaling vatbaar was. Ze werkt nu voor de EU, heeft een vaste stek in Tervuren en woont samen met een Portugese man. Ik moest haar opzoeken en dat was geen loze uitnodiging uit beleefdheid. Ze meende het. We legden onmiddellijk de agenda’s naast elkaar.
Jij was een paar dagen naar de kinderen en daardoor had ik de gelegenheid. Ik heb je uit veiligheid nog een SMS gestuurd met het adres waar ik naar toe ging die avond.
En zo stond ik daar, ‘s avonds, voor haar statige rijhuis. Ik had dat gedistingeerd broekpak gekozen met die fijne grijze streep en was speciaal met de auto gekomen omdat ik dan vlak voor de deur mijn schoenen kon wisselen. Zo kon ik onder dat donkere pak die felrode schoentjes aan met die dunne hoge hakken. Ik droeg er een grijs -wit gestreept herenhemd onder met bijhorende das en had mijn kort blond haar gewoon los laten vallen. Het viel net niet op mijn schouders. Verder het gewone lak en smeedwerk. Ik voelde mij een beetje gespannen maar verder rustig en zelfverzekerd.
Daar stond ze dan in de deuropening. Ze is tien jaar ouder dan wij maar daar heeft ze echt geen last van. Ze leek geen dag ouder geworden sinds Oostenrijk. Stralend gewoon. Ze droeg een geraffineerde katoenen wikkelrok en een schitterend bedrukt, spannend T shirt waardoorheen je net de vleeskleurige BH kon zien. Haar borsten werden daardoor erg appetijtelijk in de verf gezet. Ze was duidelijk verheugd om mij te kunnen verwelkomen. Eventjes was ze net iets minder zelfzeker toen ze haar vriend voorstelde. Eerlijk gezegd had ik hem er niet bij verwacht en had aangenomen dat we onder ons twee de avond zouden doorbrengen. Hij was erg hoffelijk, vriendelijk en zijn voornaamste charmes reserveerde hij duidelijk voor haar. Dat beviel mij en net omdat hij haar op het voorplan liet charmeerde hij ook mij. Zijn eerder afstandelijke, hartelijke hoffelijkheid, belette hem niet om ook met mij te flirten.
Ik stond er in het station niet bij stil dat ik haar nauwelijks kende. Buiten dat avontuur in de berghut en nog een uur of twee daarna hadden we elkaar nooit meer gezien. Nu maakten we eigenlijk voor het eerst echt kennis. Ze had heerlijk Italiaans gekookt en doordat we alles van elkaar nog moesten ontdekken verliep de avond erg geanimeerd. Vigo, zo noemt haar vriend, wist niet hoe we elkaar hadden leren kennen. Toen hij daar naar vroeg, liet ze hem met kleine lepeltjes langzaamaan zelf zijn conclusies trekken zonder in detail te treden. Plots gingen zijn ogen schitteren en een brede glimlach toonde dat hij het begreep. Hij ging er niet op door en werd alleen maar een beetje stiller. Een tik tegen mijn schoen en een blik naar de keuken waren voldoende aanwijzing om met haar mee naar de keuken te trekken.
Daar waren we voor het eerst onder ons twee. Even draaide ik van haar weg om iets van een schotel in de vuilbak te laten glijden. Ik kwam recht, voelde haar in mijn rug en gelijk twee handen die mijn borsten omvatten. Ze snoof nadrukkelijk mijn geur op en zoende achter mijn oor. Ik genoot en liet haar onbeperkt mijn lijf verkennen. Meer nog. Toen haar handen over mijn heuveltje gleden begeleidde ik haar vingers om verder en dieper te gaan. Ik zal nooit weten waar we zouden eindigen maar, nu moesten we ophouden. We waren wel uit het zicht maar toch niet alleen. Ik stapte uit haar armen en draaide mij om. Nam haar gezicht in mijn handen en keek haar in de ogen. Geen koele blauwe meren, maar vulkanen die op ontploffen stonden. Even verkennend elkaar met de lippen strelen, en dan vol overgave… In de eetkamer verschoof een stoel. Snel uit elkaar. Hijgend. De handen afwerend voor ons uit maar de ogen lossen niet. Maar ook die moeten lossen anders…
Stil en vakkundig werkten we het dessert af. Woordeloos hadden we in een paar seconden een hele conversatie die eindigde met mijn vraag.
“Hoe pakken we Vigo aan?”
“Laat dat maar aan mij over.”
Het warme rode bessensap gleed langzaam in een zorgvuldig getekend patroon over het gebak.
“Hoe ver wil je het laten komen?” Vroeg ze.
Ik had mij voorgenomen om deze avond de touwtjes zelf in handen te houden. Letterlijk. Mij niet te laten overrompelen zoals toen. Mijn mannetje te staan. Boven te liggen. Ongenadig, bikkel hard. Meedogenloos.
“Ik weet het niet…’t Is een schat, maar… “
Wat deed ik? Verd…je bent net een vaatdoek Tania.
Even kon ik nog de kopjes op het blad zetten. Maar nu was alle uitstel opgebruikt. Ik keek haar aan en sloeg direct mijn ogen terug neer.
“Ik ben je gast. Jij bepaalt de avond.”
Ik keek bedeesd terug op en…Weet Anja dat alleen jij, mij ooit met meer tederheid aankeek.
Het dessert was chocoladegebak met warme rode bessensaus, verder weet ik er niets meer van.
Ik realiseer mij nu pas, terwijl ik dit schrijf, gedeeltelijk wat er toen allemaal door mijn hoofd speelde. Hoe ging ze dat aanpakken? Ze kon hem toch niet gewoon wandelen sturen? Ik kon hier niet eeuwig aan de koffie slurpen. Hadden ze een hond? Waar was mijn voornemen gebleven? De touwtjes? Alles weg. Het rustige zelfvertrouwen waarmee ik eerst hun geflirt naar elkaar en mij had beantwoord was weg. Ik durfde nauwelijks opkijken. Ik lette niet op. Je kent mij in een dergelijke situatie. Je hebt er al eens op gewezen dat ik dan volledig blokkeer. Ook fysiek.
Toen deed ze het. Bijna net als jij. Jij doet het stiekem onder tafel, de zachte druk van je knie, even je vingers over mijn billen laten fluisteren, een warme hand op mijn dij. Vooral dat laatste. Mm…Je doet het altijd zo warm en ongemerkt voor de anderen. Meestal ook als voorbode van… Zij deed het openlijk. Ze legde haar hand openlijk op mijn onderarm. Warm. Zacht. Teder. Strelend. Uitnodigend. Veelzeggend. Ik durfde haar aankijken. Alleen nog maar die blik en…Gelijk rechtte ik mijn rug en kwam terug tot mezelf.
Daarna keek ze rustig naar Vigo. Hij merkte natuurlijk wat er speelde. En lieve deugd Anja! Weet je wat hij deed? Hij stond rustig recht, liep rond de tafel, boog voorover en zoende haar. Niet zo maar een zoen. Neen. Alles klopte aan die man. Hij zoende haar teder, liefdevol. Niet wild en toch niet zonder hartstocht. Zijn handen gleden als vanzelfsprekend over haar borsten en ik voelde haar via de hand op mijn arm reageren. Ze genoot er van. Ik wilde discreet mijn arm weg halen maar ze verstrakte haar greep. Ik mocht niet weg. De zoen stopte. Hij rechtte zijn rug, ging achter haar staan, keek mij zelfbewust aan. Hij boog terug voorover. Haar hals liefkozend met zijn mond. Wreef door het shirt en de BH haar tepels. Ondertussen was het haar beurt om mij aan te kijken, zelfbewust, genietend, uitnodigend. Ze liet mij los, gooide het hoofd achterover en drukte zijn handen stevig op haar volle borsten. En ik? Ik was jaloers. Simpel eenvoudig recht toe, recht aan; jaloers. Schrik hier niet lieveling. Je hoeft je geen zorgen te maken. Het was dat hebberige jaloers gevoel. Dat heeft niets met onze liefde te maken.
Doordat ze me los liet was de ban verbroken en voelde ik mijn blozende kaken. Onwilkeurig gleden mijn handen naar mijn tepels. Verbaasd voelde ik dat ze al gereageerd hadden, harde kersenpitten waar jij verlekkerd op bent. Ik schrok van mijn reactie op zoiets simpel als een man die zijn vrouw liefkoosde. Snel de handen weg en ik keek terug naar hen. Vigo was er niet meer. Wat ik hierboven schrijf lieveling is erg minutieus, heel beschrijvend en met veel te veel details. Maar ik vind het nodig om jou mee te trekken in de sfeer. Die sfeer was na het dessert een beetje buitenaards geworden. Even zocht ik naar een klok want alle tijdsgevoel was weg en ik droeg zelf geen uurwerk. Zo keek ik haar terug in de ogen en de vraag over het uur heb ik nooit gesteld. Ik voelde twee handen op mijn schouder. Vigo. Geschrokken keek ik haar aan. En het antwoord was duidelijk.
“Jij bent de gast en wij zorgen voor je welzijn”
Galant hielp hij mij recht en uit mijn jasje. Als een butler veegde hij een losse haar weg en hing hem over een vrij stoel. Ze bleef mij liefkozen, alleen maar met die blik van haar en ondertussen maakte hij bedreven mijn broeksriem los, stapte ik uit de broek. Zij stond recht, hij stapte achteruit. Weer trok ik voor mijzelf de vergelijking met een butler. Zelfs de kraag van zijn hemd was opgezet met alleen de puntjes omgevouwen.
Alsof de rest van de wereld niet bestond begon ze mij licht te zoenen. Ze begon bij mijn neus maar liet geen plekje op mijn gezicht onberoerd. Behalve mijn lippen, die vermeed ze zorgvuldig. Toen ze terug stapte wilde ik haar hongerig op de mond…
Maar ze hield mij af en maakte heel bedreven de knopen van het hemd los. Vigo stond achter haar en maakte de wikkelrok los. Gelijk met haar rok viel ook mijn hemd. En weer was de butler daar. Ze kwam terug bij mij en nu begon ze bij mijn lippen. Een zalige zoen die eeuwig duurde en te kort was. Ik stond nu naakt, alleen nog dat mooie inktblauw slipje. Een BH had ik door het losse hemd niet nodig gevonden. Ik schoof mijn handen onder het T shirt en trok het over haar borsten omhoog langs haar gezicht. De lange zwarte golvend lokken vielen, als in een commercial, slow motion perfect terug op hun plaats. De BH had een voorsluiting en ik slaagde er in hem los te krijgen zonder de minste hapering. Lieve Anja, jij weet hoe onhandig ik met die dingen ben in een dergelijke situatie maar hier leek het wel of ik het niet zelf deed.
Nu stonden we gelijk en bijna synchroon kusten we elkaar, legden één hand op een borst en de ander verkende het heuveltje. Geen van beide hadden we de behoefte om ook het slipje te verwijderen. Je weet lieveling hoe lekker ik het vind om jouw vingers daar te voelen tot het slipje een nat plekje krijgt. De tepels voelden zalig, het zoenen hemels, haar huid koortsig warm. Ze straalde gewoon af dat ze mij wou. De vingers dwaalden rond. Met onze handen op elkaars billen drukten we, wreven we, ons intiemste intimiteit tegen elkaars dij op zoek naar dat zalige tintelen. Het bewegen werd heftiger, de ademhaling versnelde, hijgend wisselden we zoenen. Strelingen overal. Haar hete lijf leek mij te omvatten. Ik wilde niet. Nog niet. Nu nog niet. Ik wilde terug stappen maar kon niet. Dit zou veel te vroeg tot uitbars…
Een extra paar handen omvatte haar borsten langs achter. Vigo. Vigo stond achter haar, net als wij met alleen nog een slip aan. Voor het eerste leek het gebeuren aan haar controle te ontsnappen. Ze verlegde haar zoen naar mijn tepels en drukte daardoor haar kontje in zijn schoot. Ik liet haar nu volledig in zijn handen en bood alleen mijzelf aan als lustobject van haar handen en mond. Vigo bespeelde haar lichaam als een muziekinstrument. Hij wist precies wat te doen om bepaalde reacties uit te lokken. Het leek wel dat hij haar zo sterk beïnvloedde met zijn bewegingen dat zij als op bevel bepaalde delen van mij liefkoosde. Hij zocht mijn ogen. Nu wist ik het zeker. Nu was ik er van overtuigd dat zij een instrument was in zijn handen. Een instrument waarmee hij me liefkoosde en beminde. Anja ik waarschuwde je bij het begin van de brief. Wat ik meemaakte was zo onwerelds, ongelooflijk, surrealistisch. Dit moet ik je vertellen.
Zijn handen gleden in haar slipje en ook zij trok mijn laatste schaamstukje omlaag terwijl ze met uitgestoken kont haar gezicht in mijn schoot begroef. Haar tong cirkelde om mijn knopje heen maar ze vermeed het doelbewust. Hij wreef ondertussen zijn lid tegen haar aan en de top kwam boven de rand van zijn slip uit. Zij moest mij even lossen om haar eigen slipje te verwijderen en daarvan maakte ik gebruik om ook hem te gaan helpen. In één vloeiende beweging trok ik het slipje omlaag en stapte hij er uit. Ik stond nu achter hem. Mijn handen verkenden zijn gespierde schouder en kei harde kontje. Dit was een sportman. Ik zoende zijn schouder en drong mijzelf tegen hem aan. Mijn handen vervolgden hun verkenningstocht naar zijn gespierde borstkas een gewafelde partij buikspieren. Hoewel ik zijn lid niet kon zien, voelde het enorm aan. Ik drukte het tegen zijn huid en het reikte bijna tot zijn navel. Ik voelde aan het topje een druppel voorvocht. Hij was er klaar voor. Haar kont stak nog altijd uitnodigend in zijn schoot. Ik kon de verleiding niet weerstaan. Ik ging op mijn rug tussen hun benen en likte haar lipjes. Ze was nat, heet, haar lippen gezwollen, haar geslacht open en ontvankelijk, verleidelijk om er mijn tong in te begraven. Maar ik beheerste mijzelf. Ik nam zijn geslacht en poseerde het voor haar opening.
Liefste Anja ik moet je toch echt niet beschrijven hoe hij in haar gezogen werd en hoe ze beiden in een minimum van tijd tot een hoogtepunt kwamen. Ik likte, terwijl zij er naar toe werkten, afwisselend haar geil en zijn glad geschoren scrotum. Ik zag hoe het zaad door zijn orgaan pompte en hij het kreunend diep in haar liet ontploffen. Zaad op mijn lippen heeft mij nooit aangetrokken, dat weet je, en dus gleed ik verder door terwijl hij nog in haar zat en kon haar blik terug vangen. Ik vreesde even een blik te krijgen waaruit zou blijken dat ze voldaan en uitgeput mij zou bedanken voor bewezen diensten. Maar niets was minder waar. In haar donkere ogen smeulde nu het lava van een vulkaan, lava die weliswaar aan de oppervlakte was gekomen maar de eruptie moest nog komen. Hij trok zich terug. Daardoor kon ze terug rechtop staan, bood mij haar hand en hielp mij ook recht. Haar zoen had nog niets van zijn vuur verloren en beloofde meer. Veel meer.
Ze leek gedachten te kunnen lezen. “Ga je mee even douchen?”
Zonder verder uitleg nam ze mij bij de hand en samen volgden we Vigo naar de badkamer. Een grote moderne badkamer met een grote douchecabine gebouwd voor twee maar met drie konden ook gemakkelijk in. Vigo waste zich snel, efficiënt. Nu ging ik pas beseffen dat hij mij weliswaar bemind had maar me niet had aangeraakt. Ook nu zoende hij alleen haar en terwijl hij haar nog eventjes liefdevol streelde, flirtte hij met mij. Hij liet ons alleen. Merkwaardig genoeg leek het wel of ze heel eventjes een kleine buiging voor elkaar maakten.
Ik vond het heerlijk dat ze zichzelf grondig schoonmaakte en het laatste stukje aan mij over liet. We hebben het samen ook al gedaan hè lieverd. De douche laten werken alsof tientallen elfjes tegelijk je huid prikken met piepkleine speldjes. Haar natuur nam weer de overhand en ik kon er niet tegenop. Ze drukte mij in de hoek, hield met één hand mijn polsen bij elkaar boven mijn hoofd. Ze zoende mij speels en heftig en haar andere hand bewoog de douchestraal over mijn erogene zones. Als ik nog niet gereed was geweest dan had deze behandeling mij zeker in vuur en vlam gezet. Ik smeekte haar om op te houden. Met een geheimzinnige glimlach voldeed ze mijn smeekbede. Zij genoot. Ik ook.
Je weet Anja dat ik normaal geen probleem heb om initiatief te pakken en vast te houden, maar hier leek ik zwak en willoos. Meer nog, ik genoot enorm. Alleen jij bespeelt mij nog beter, alleen jij, liefde van mijn leven.
We stapten uit de douche. Met een grote zachte handdoek omgeslagen volgde ik haar de trap op. Ik fantaseerde dat ze zou stoppen en mij haar voet zou aanbieden. En ik zou… Boven opende ze een deur en leidde mij een kamer binnen. Ik associeerde de inrichting direct als ultra vrouwelijk. Maar toch…Alles zacht. Alles omwikkelt en gehuld in zachte stoffen en pelzen. Zacht kaarsverlichting. Maar ook discrete algemene verlichting die van overal en nergens kwam. Een wand ingenomen door kasten met glijdende spiegeldeuren. Het raam zorgvuldig afgedicht met zwaar fluweel. De vloer in zijn geheel bedekt met een dik tapijt. Slechts één meubelstuk. Een stoel op kleine wieltjes. Een stoel waarvan alle onderdelen werden bedekt met zacht leer. In de muren op verschillende punten uitsparingen met een gordijntje voor maar op een vergeten plek een handboei aan een ketting. Dus toch…
Ik deinsde achteruit. Dit ging te ver voor mij.
Ze stond in al haar glorie naakt en wondermooi achter mij. Ze nam mijn gezicht tussen haar handen en zoende. Heftig beantwoorde ik dit gebaar en omhelsde haar alsof ik in haar wou weg kruipen. De handdoek gleed op de grond gevolgd door mij. Ik zoende haar heuvel, likte de liesstreek en ging met mijn tong op zoek naar haar knopje. Haar handen streelden zacht mijn haar en begeleide mijn zoektocht. Ze zette haar voeten uit elkaar en kreunde toen ik het knopje vond. In mijn achterhoofd het idee om haar zo te verwennen dat het “gereedschap” zou vergeten worden. Zelf hield ik het ook niet meer, mijn vingers dwaalden van mijn tepels naar onder…
En werden tegengehouden door een paar sterke handen. Vigo. Even verbazing. Ik dacht dat hij de kamer had klaargemaakt met de brandende kaarsen. Dat hij waarschijnlijk in de kast had afgewacht of weggevlucht was omdat wij hem bijna betrapten. Eventjes rilde ik bij de gedachte dat hij zichzelf in een leren pak had gestoken met zo’n masker met ritssluiting. Een blik in de spiegel stelde mij daarover alvast gerust. Niets geheimzinnig, gewoon een jeans en een wit T shirt.
Ze knielde nu voor mij en keek mij in de ogen.
“Maak je geen zorgen. Je bent onze gast. Geniet met elke vezel in je lichaam. Laat jezelf los en geniet. Jij bent onze gast. Onze gast.”
En liefste, ik liet los. Ik schakelde mijn verstand helemaal uit. Wat volgde herinner ik alleen in flarden.
Gebonden armen. Benen gespreid. Gespannen borsten. Tepels bereid.
Vier handen strelend. Twee monden zoenend. Verkennend genietend van mijn zijn.
De intieme geur terwijl ik lik en zuig. Draaiend, kronkelend, huilend om nog meer.
Een tong draait cirkels rond mijn knop. Zoenen overal.
Mijn lijf. Verlangend, huilend. Geil. Geil. Geil.
Verschrikkelijk. Heerlijk geil. Ons geil.
Haar vulva geschaard nu tegen mijn.
Dwingend eisend om te zijn.
Ons knopjes tegen elkaar.
Schokkend d’ huivering zoekend.
Voor haar, mij, hem en voor elkaar.
Zijn zoenen over mijn lijf.
‘t Hare languit op het mijn.
Haar vingers in het mijn.
Huilend, zoekend naar het geil.
Schokkend. Bevend. Geil. Geil. Geil.
Ogen als vulkanen, de lava stroomt eindeloos heet.
Schokkende vulva op mijn dij.
Vigo’s zoenen en het zijn.
Scherpe tandjes, o… zo fijn.
Zachtjes, zoekend, schrapend.
Even prikkend.
Geen venijn.
Niets…
Daarna weet ik het echt niet meer Anja. Hoe lang is het nu dat ik hier leef. Elke dag weer dat heerlijke zijn. Tijd heeft geen betekenis meer. Eén keer nog, ben ik naar een dokter geweest. Ik heb twee puntjes (insectenbeten?) in mijn hals die niet genezen.
Ik verberg ze voor onbescheiden blikken onder een mooi lint zwart met zijdeglans waaraan ons medaillon hangt. Nu weet ik ook waarom zij dat lint draagt. Zij heeft het verschijnsel ook. Maar alles is goed. Hoe het medisch in elkaar zit begrijp ik niet. Maar de dokter stelde mij gerust. Hij heeft ook die puntjes in zijn hals net als Vigo.
Alleen jij nog Anja. Kom, en laat ons gelukkig zijn.
Voor eeuwig.
TaniaB
Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u.
Het wordt bijna griezelig als je weet dat dit het laatste verhaal van Tania is. Zij overleed enkele maanden later aan een brutale erg agressieve kanker.
Liefs
My