…van mijn vriendin Marina Vercammen
Marina was een lange, blondine van rond de vijfenveertig jaar. Haar turkooizen ogen straalden van medeleven en levenslust. Ze had een gebruinde huid en een atletisch figuur. Als ze sprak, gebaarde ze met haar handen. Haar trouwring, het symbool van haar verbintenis, glinsterde in de middagzon. Tussen het afzetten en het ophalen van de kinderen bij voetbaltraining, zondagsschool en scouting bespraken Marina en ik het leven en de liefde, en hoe haar affaire haar het gevoel van schoonheid en eigenwaarde had teruggegeven, een gevoel dat was gesleten gedurende de jaren met haar echtgenoot Fons. Fons zei altijd wel dat ze aantrekkelijk was, maar zijn gebrek aan interesse in de slaapkamer bracht haar aan het twijfelen. Afgezien daarvan was Fons verder een goede echtgenoot. Marina was al achttien jaar gelukkig getrouwd en hoopte daar nog zeker even zo vele jaren aan toe te voegen.
Mae West zei.
“Ik was Sneeuwwitje, maar ze is me ontglipt.” Dat geldt ook voor mij, vertelde Marina. Ik kan mijn man niet de schuld geven. Hij kwam elke avond thuis, hij was goed voor mij en voor onze kinderen en was een goede kameraad. Toch pleegde ik overspel. Als ik een reden moet geven waarom ik hem bedroog, zou ik zeggen dat het was omdat we nauwelijks een seksleven hadden. Ik ben nu langer getrouwd dan dat ik vrijgezel ben geweest.
lk heb Fons op de universiteit ontmoet. Hij was vier jaar ouder en de broer van een van de meisjes op mijn kot. Hij kwam altijd langs in zijn Volkswagen bus en nam ons mee naar een film om ons daarna op ijs te trakteren. We reden allemaal mee in zijn busje, luisterden naar muziek, praatten, giechelden en leerden de wereld kennen, wat vooral fijn was voor degenen die van buiten de stad kwamen. Maar Fons was geen wilde, gekke hippie. Hij was een gladgeschoren, normaal uitziende jongen die voor ingenieur studeerde. Hij werkte voor zijn vader, die bouwkundig ingenieur was en zijn eigen zaak had.
Ingenieurs zijn eng! Ze kunnen het zien, en zeggen het ook, als je rok aan de achterkant een kwart- centimeter korter is dan aan de voorkant. Fons was er geknipt voor. Hij was geordend, gewoon en nauwkeurig. Hij had een goed gevoel voor humor en de regelmaat en veiligheid waar hij voor stond bevielen me, vooral omdat ik in een gezin was opgegroeid dat wat losser was. Mijn vader was handelaar, levendig en liefhebbend, maar hij veranderde vaak van baan, zodat ik opgroeide in een gezin dat leed onder wisselende financiële omstandigheden. Het leek of hij altijd probeerde vooruit te komen, maar daar steeds niet in slaagde. Mijn moeder gaf pianoles en trad op in het plaatselijke theater, dus was ze niet veel thuis. Ik was het typische middelste kind en bleef dat ook toen ik al volwassen was. Het gevolg was dat ik op zoek was naar structuur, en Fons (ook het middelste kind) deelde mijn levensvisie.
We wilden nog even wachten met seks. Ik had tijd nodig om zeker te zijn van mezelf en mijn partner. Veel meisjes om me heen klaagden dat hun vriendjes het alleen maar de hele tijd wilden doen en verder nergens om gaven. Fons drong niet aan op seks. Hij respecteerde me en ik vond dat ik het getroffen had. Hij is ook behoorlijk net op zichzelf en dat respecteerde ik ook. Fons en ik trouwde in de zomer na mijn afstuderen, waarna we beiden onze maagdelijkheid verloren. Dat was niet zo erg als het klinkt. We hadden allebei boeken gelezen over seks. Vele daarvan waren huwelijksgeschenken en ik keek er weleens in, meestal in mijn eentje. Een of twee keer lazen we er samen in. Dat was best. Fons was een man die zwoer bij boeken. Maar hij was gevoelig, en bij het minste of geringste verloor hij zijn erectie. Dat was ook vervelend voor mij, want ik dacht dat het gebeurde doordat ik iets fout deed of hem niet genoeg opwond. Na verloop van tijd, toen we met elkaar vertrouwd raakten, werd het wel iets beter, maar seks is nooit het hoogtepunt van ons huwelijk geweest.
Twee jaar nadat we getrouwd waren, wilde ik een kindje. We waren een weekendje weg en ik had mijn eisprong. Ik zei. “Het is tijd om te vrijen. Dit is het goede moment!” Fons penetreerde me plichtmatig en kwam heel snel. Daarna bracht hij me met een vibrator naar mijn hoogtepunt. Dat was niet ongebruikelijk voor ons. Zodra ik was gekomen, sprong hij uit bed en zei: “Kom op, ik heb trek. Ik ga een ontbijt maken.”
Sinds die tijd is het altijd zo geweest. Hij springt elke ochtend uit bed en kan haast niet wachten om met de dag te beginnen. Ik heb het altijd fijn gevonden dat hij van zijn werk houdt, maar ik wou dat hij iets langer bleef liggen. Ik hou mezelf fit, ik doe aan tennis en ik zorg ervoor dat ik er goed uitzie, maar ik heb veel jaren getwijfeld aan mijn sexappeal. Het leek onnatuurlijk dat ik een hoger libido had dan mijn man. Seks was minder belangrijk dan een liefhebbende, aardige, toegewijde echtgenoot, zei ik tegen mezelf. Ons leven was perfect, als in een film. We hadden een huis in een rustige straat waar ongeveer vijftien kinderen onder de twaalf jaar woonden. Jarenlang werd er maandelijks een wijkfeest georganiseerd op zondagavond. We verzamelden ons allemaal in een van de voortuinen, zaten op strandstoelen, dronken wijn, namen allemaal iets te eten mee en vertelden grappige verhalen over de kinderen.
Tijdens een van deze bijeenkomsten hoorde ik dat mijn zoon voor het eerst gezoend had. Hij zou het mij nooit verteld hebben, maar mijn buurvrouw wist het. Haar dochter Jenifer was op een feestje geweest met mijn zoon Ron en ze hadden een zoenspelletje gespeeld. Jenifer had gezien hoe Ron een van de andere meisjes gezoend had. De avond dat ik over de zoen had gehoord, stopte ik Ron in en vroeg hem of hij het lekker had gevonden. “Ja,” grijnsde hij. “Ik had verwacht van niet, maar ik vond het fijn.”
Ik was blij voor hem, maar vond het jammer dat Fons en ik niet meer echt wenden. Het leven ging door en in veel opzichten was het niet zo slecht. Na tien jaar huwelijk en drie kinderen maakte ik kennis met een jonge dokter. Het was zondagochtend en ik was een watermeloen aan het snijden voor een feestje later die dag. Ik schoot uit met het mes en sneed in mijn handpalm. Het hield maar niet op met bloeden, dus belde ik mijn huisarts, maar die was er niet. Ik kreeg een jonge vervangende arts aan de lijn. Ik vond zijn geruststellende toon en de humor in zijn stem direct prettig. Hij zei dat ik mijn hand in een handdoek moest wikkelen en dan naar hem toe moest komen. Fons was weg met de kinderen, dus moest ik zelf rijden met mijn verpakte hand.
Er was geen receptioniste in de praktijk toen ik aankwam, dus nam ik een stoel en ging zitten. Het was warm, de airconditioning stond zeker uit en ik begon te zweten. Ik maakte wat knoopjes van mijn blouse los en veegde net met een zakdoek het zweet uit mijn decolleté toen de dokter binnenkwam. Hij struinde op mij af met een jongensachtige grijns op zijn gezicht. Hij droeg een pet, een spijkerbroek en een T-shirt. Hij stelde zich voor als Daniël en verontschuldigde zich voor zijn kleren. Hij zei dat hij in een ijzerwinkel stond toen hij werd opgepiept. Ik begon de knoopjes van mijn blouse dicht te maken.
“0, dat hoeft niet, hoor,” glimlachte hij, “we doen hier niet moeilijk, zoals je ziet.”
Hij leidde me door de gang naar de behandelkamer, waar hij voorzichtig de handdoek van mijn hand haalde en naar mijn wond keek. Ik zag dat hij geen gouden ring aan zijn linker ringvinger droeg en dat er vuil onder zijn nagels zat. Hij zei dat het gehecht moest worden. Ik vroeg: “Gaat het erg veel pijn doen?” Hij grijnsde en zei: “Wat de een pijnlijk vindt, vindt de ander lekker.”
Terwijl hij voorbereidingen trof om me dicht te naaien, keek ik de behandelkamer rond en zag tot mijn verbazing op de bul aan de muur dat we aan dezelfde universiteit gestudeerd hadden en dat we ongeveer even oud waren. Hij maakte de wond schoon en diende een plaatselijke verdoving toe. Daarna hechtte hij de wond, zorgvuldig, met finesse. Hij had mooie, goedgevormde handen. Ik voelde dat er geruststelling en vriendelijkheid van uitgingen. De manier waarop een man zijn handen gebruikt. Dat zegt veel over hoe hij het er in bed van afbrengt.
Ik betrapte mezelf verbaasd op die gedachte. Ik keek naar zijn gezicht. Het oogde jong, gebruind en zelfverzekerd terwijl hij zich op zijn werk concentreerde. Ik wilde iets zeggen om contact te leggen, maar ik zat daar in stilte en hoopte dat hij de zweetdruppels op mijn voorhoofd niet zou zien. Ik was zenuwachtig, van mijn stuk gebracht, een beetje schrikachtig. Misschien was het de adrenaline van de verwonding, of misschien was het de nabijheid van een zeer aantrekkelijke man. Hij leek het allemaal wel grappig te vinden. Toen liep hij met mij naar de balie, schudde mijn hand en zei me gedag.
Twee weken later belde hij om te vragen hoe het met de hechtingen was. Het leek ongebruikelijk voor een dokter om dat expliciet te vragen, vooral omdat ik hechtingen had die er vanzelf uit zouden vallen. Ik bedacht dat hij wel net nieuw zou zijn en dat hij probeerde patiënten aan zich te binden. Er volgde een pijnlijk moment waarop geen van ons tweeën iets zei, en uiteindelijk zei ik dat ik mijn zoon op moest halen. Ik zag de dokter een halfjaar lang niet, totdat ik een vinger blesseerde tijdens het tennissen. In plaats van mijn eigen huisarts te bellen, maakte ik een afspraak met zijn vervanger. Waarom…?
Terwijl hij mijn hand onderzocht, zei hij dat hij mijn nagellak mooi vond. Ik zei dat we op dezelfde universiteit hadden gezeten en knikte in de richting van zijn bul. We spraken over onze ervaringen met het studentenleven en over wat we na ons afstuderen waren gaan doen. Op de een of andere manier kwamen onze huwelijken ter sprake. Hij en zijn vrouw waren al zes jaar uit elkaar en hij had geen kinderen omdat zij er nooit klaar voor was. Op een gegeven moment stak de assistente haar hoofd om de hoek van de deur en zei dat de wachtkamer vol zat. Ik stond op.
Hij leunde naar me toe om me te omhelzen en afscheid te nemen. We stonden helemaal tegen elkaar aan gedrukt. Ik voelde door onze kleren heen dat hij een erectie kreeg. Hij bewoog zich niet en ik bewoog me niet en ik stond daar met mijn armen om hem heen, helemaal opgewonden. Het was ongelooflijk. Iets in mijn vrouwelijke geest reageerde op deze man op een manier die helemaal nieuw voor me was. Langzaam liet hij me los en hij keek me aan met een glimlach en verliet zonder een woord te zeggen de kamer. Ik pakte mijn tas en mijn jas en ging naar de balie. De assistente had mijn dossier en trok er een recept uit, dat ze aan me gaf. Ze zei dat het tegen de zwelling was. Boven aan het papier stond het nummer van Daniël ’s pieper met de woorden: -Je kunt me altijd bellen.-
Ik voelde dat ik begon te blozen, maar de assistente leek het niet te merken. Ik frommelde het papier in mijn zak en rende naar mijn auto. Onderweg naar huis stopte ik bij een winkel -centrum om wat rond te lopen en weer tot mezelf te komen in de serene sfeer van winkels met airconditioning. De etalage van een lingerieboetiek trok mijn aandacht. De winkel was een sensuele doolhof en lokte me met weelderig satijn en luchtig kant. Het was onmogelijk om het niet aan te raken en er niet naar te verlangen. Ik paste een beha met bijpassende string van zwart kant. Het voelde als een streling. Ik keek naar mezelf in de spiegel van de kleedkamer met gedimd licht en stelde me voor hoe Daniël ’s handen langs de randen van de stof zouden glijden. Ik bloosde en voelde me opgewonden. Ik zette de gedachten aan Daniël uit mijn hoofd en herinnerde mijzelf eraan dat ik een getrouwde vrouw was.
Ik kleedde me snel aan en betaalde mijn aankopen. Ze waren duurder dan het ondergoed dat ik normaal kocht. Ik mompelde iets over “verrassing voor mijn man…” tegen de man achter de kassa, die me aankeek met zo’n blik van “maak dat de kat wijs.”
Intussen brandde het papiertje met Daniël ‘ss nummer erop in mijn zak. Eenmaal buiten pakte ik het, keek ernaar en wandelde naar een vuilnisbak om het erin te gooien. Natuurlijk deed ik het niet. Die avond nam ik een warm bad. Ik bepoederde en parfumeerde mezelf en trok mijn nieuwe, verleidelijke zwarte kanten setje aan onder een witte zijden pon. Ik ging in bed liggen met een tijdschrift. Fons kwam binnen en snoof (hij merkt altijd alles aan me) en zei. “Je ruikt heerlijk, Rientje!”
Tot mijn verbazing kleedde hij zich tot op zijn shorts uit en kroop naast me. Hij kuste me en knabbelde aan mijn nek en oren. Hij nam bijna nooit het initiatief. Ik trok mijn pon uit, waardoor het nieuwe zwarte ondergoed tevoorschijn kwam. Zijn reactie was alles waar ik op gehoopt had; we rollebolden en lachten en hijgden en giechelden. We hadden een ongebruikelijk lange en bevredigende sessie, maar de hele tijd dat we vrijden, fantaseerde ik over Daniël. Ik dacht aan het verfrommelde recept met zijn telefoonnummer erop dat nog in mijn zak zat. Ik hield het een paar lange, triomfantelijke dagen vol maar moest uiteindelijk de duimen leggen. Benepen draaide ik zijn nummer. Om kort te gaan.
De knappe jonge dokter kwam op maandag naar mijn huis, de dag dat mijn hulp vrij had en mijn man op zijn werk was. Het was fantastisch, want we waren beiden getest, dus hoefden we geen condoom te gebruiken. Als we boven waren, keek hij op hoeveel manieren hij me kon laten klaarkomen voordat hij bij me naar binnen ging. Er waren zat manieren, allemaal nieuw voor me, en dingen waar mijn man nooit aan gedacht zou hebben. Ondanks de opmerking over pijn toen hij de hechtingen zette, hield deze man vooral van genot. Hij nam heerlijk geurende olie mee en masseerde die in mijn dijen. Hij nam de tijd en liet me wachten alvorens het volle genot van de geslachtsgemeenschap op me los te laten. Op deze manier kwam ik meerdere keren klaar. We experimenteerden uren in de logeerkamer. Hij hielp me zelfs de lakens verschonen voordat hij ging.
“Tot de volgende keer,” zei hij altijd met een ondeugende grijns.
De dokter had een erg drukke praktijk, maar ik wilde zo vaak seks met hem als enigszins mogelijk was. Soms zette ik de kinderen af op school, liet mijn nagels doen, kocht een sexy string en wurmde mezelf erin voordat ik hem op een parkeerplaats in mijn auto ontmoette tijdens lunchtijd voor een spannende zoenpartij. We plaagden elkaar met onze vingers als een stel tieners. Ik denk niet dat mijn man enig idee had van wat er speelde. Soms ging ik onderweg naar Daniël even langs Fons zijn kantoor om hem te vertellen, min of meer dan, waar ik naartoe ging. Hoewel het altijd een leugen was, had hij het nooit door. Hij zei altijd: “Ga maar, veel plezier. Ik zie je thuis wel weer.” Soms leek hij zelfs opgelucht, omdat mijn geheime leven met Daniël de druk om te presteren van hem afnam. Hij leek tevreden met ’s avonds in bed rollen, televisiekijken en in slaap vallen, snurkend in mijn oor. Voor mij was het rozengeur en maneschijn, een bijna perfecte regeling.
Op een middag was ik onverwachts vrij, omdat de kinderen bij iemand waren gaan spelen, dus ging ik langs de dokterspraktijk. Ik kwam net van een bestuursvergadering op school en was gekleed in een net, roze pak met bijpassende hoge hakken. Hij was net klaar met een patiënt. Hij nam me mee naar zijn privékantoor en opende de deur naar een kleine opslagruimte, gevuld met oude dossiers, dozen en andere spullen. In dat donkere kamertje nam hij me voor een vluggertje tegen de muur. Hoe we seks hadden, deed er niet echt toe; genieten deed ik in ieder geval.
Op een dag, nadat ik een weekje met mijn gezin weg was geweest, reageerde Daniël niet toen ik hem oppiepte. Enkele dagen verstreken en ik probeerde het opnieuw. Deze keer belde hij terug, maar zei hij dat hij over een week pas tijd had. Dat verraste me, dus vroeg ik naar de reden. Hij kwam met een slap excuus, maar toen ik nog even aandrong, bekende hij dat hij een ander had. Iemand ongehuwd en dat hij deze relatie een toekomst wou geven.
Ik was verdrietig, want het was zo fijn geweest. En het was moeilijk om mijn seksuele verlangens in te dammen nadat het voorbij was. Ik snakte naar zijn lichaam, ik verlangde naar zijn aanraking, maar ik miste vooral zijn geur. In een weekendtas bewaarde ik een T-shirt dat hij had gedragen. Soms haalde ik het er stiekem uit en dan snoof ik de geur die me zo had opgewonden diep op. Soms begroef ik mijn gezicht in het shirt en huilde, omdat ik wist dat het onherroepelijk voorbij was.
Maar mijn andere leven wenkte me, dus verzorgde ik de tuin, hielp mee met schoolreisjes en tenniste veel. De enige aanwijzing die ik had dat mijn man iets opviel, was dat Fons na de episode met Daniël vriendelijk zei: “Je begint een beetje een huismus te worden.” Ik had niet beseft hoeveel tijd mijn affaire met Daniël opslokte.
Ons gezinsleven ging door, schijnbaar onaangedaan door mijn kleine vlaag van egoïsme. De enige persoon die van mijn avonturen op de hoogte was, was een vrouw van mijn boekenclub aan wie ik een en ander opbiechtte nadat we The Bridges of Madison County gelezen hadden. Ze lachte en zei dat ze ook een minnaar had. Ik las toen veel. Romantische romans, boeken voor de doe- het- zelf. Als ik maar niet aan de dokter hoefde te denken. Ik miste hem niet, maar wel de opwinding van onze afspraakjes. Mijn seksleven met Fons was saai en routinematig. Ik probeerde kleine dingetjes om het wat afwisselender te maken. Pittig ondergoed, sexy blaadjes, video’s voor boven de achttien. Fons deed wel mee om mij te plezieren, maar ik merkte dat hij er vaak niets aan vond. “Het is zo gemaakt, Rientje,” zei hij.
Op een avond liet ik Fons zelfs een quiz over liefde en seks in het blad Cosmo doen. Hij moest er wel om lachen, maar het veranderde niets aan onze slechte communicatie of zijn verlangens. Fons en ik hadden andere behoeften. Door de nuchtere fysieke pleziertjes die ik met de dokter had gehad, had ik het zelfvertrouwen gekregen om Fons voor te stellen ons seksleven te verbeteren. Tot mijn verbazing was hij het ermee eens. We vonden een geweldige seksuele therapeut. Ze maakte het heel leuk en gemakkelijk om over seks te praten. Ze bracht de discussie op gang zonder onze privacy te schenden. Ik zie nu dat het programma bestond uit een aantal logische stappen. Fons en ik voelde ons binnen die structuur direct op ons gemak.
Ons ‘huiswerk’ was altijd heel sexy. Ze gaf ons opdrachtjes: rollenspel, seksspeeltjes, kleding, allemaal dingen die ik wel had zien zitten, maar die Fons veel te ver vond gaan en die hem nerveus of beschaamd hadden gemaakt. Maar omdat het van de therapeut moest en het een vervolg had, deed hij het. Fons zijn natuurlijke drempels werden langzaam afgebroken onder de geduldige leiding van de therapeut, en het feit dat Fons zich tot haar aangetrokken voelde, gaf onze sessies iets pittig en intrigerend.
Zoals bij alle goede therapieën werd het pas echt leuk nadat we het kantoor hadden verlaten, omdat we steeds iets hadden om naar uit te kijken. Ik weet niet wat er gebeurde tijdens Fons zijn privésessies met de therapeut. Wat ik wel weet, is dat het verbeterde tussen ons. Fons zijn verlegenheid verdween en hij was in voor dingen waar ik vroeger alleen van kon dromen. Hij nam er de tijd voor, hij was geïnteresseerd en minder terughoudend, en sprong naderhand zelden direct uit bed om naar zijn werk te gaan. Fons boekte nu de weekendjes weg voor ons.
Eindelijk was het tussen ons zoals ik altijd had gewild.
VeerleG
Graag uw sterrenwaardering bovenaan en/of reactie onder het verhaal. Dank u.
Liefs My