De vijfde dag

()

Vier dagen loop ik alleen door de stad. Vier dagen ben ik vogelvrij. De vijfde dag is een vriendin van mij in Parijs en besluit om, voor de gezelligheid, met mij mee te gaan naar mijn afspraken. En juist die dag kom ik jou tegen. Uitgerekend die dag, wanneer ik weinig kans zie om contact met je te leggen, zit je daar. Ik had je al zien zitten, in een flits, toen we langs het raam liepen.

“Kom!” Zeg ik tegen Veronique “laten we eerst nog even een koffie drinken”. En daar zit je dan, in dat relatief kleine café en ik kan mijn ogen niet van je afhouden. Je bent het helemaal. Je donkere pak, je lange zwarte mantel. Je doet me denken aan Mr Big uit de serie “Sex and the city”.

Terwijl ik mijn aandacht probeer te verdelen tussen jou en Veronique, zit jij met drie andere mensen. Jij bent de enige die met zijn gezicht naar mij toe zit, jij bent de enige die mij kan zien. Onze ogen ontmoeten elkaar dan ook zeer regelmatig en ik wil hier nooit meer vandaan. Niet zonder jou. Niet zonder jou op z’n minst gesproken te hebben. Ik vind je zo op het eerste gezicht geweldig. Je gebruinde huid, je donkere ogen, je volle zwarte haar. ‘Handen!’ denk ik ‘trouwring?’ Ik kijk en zoek, net zolang tot ik me ervan verzekerd heb dat je geen ring draagt. ‘Maar wat zegt dat…’ besef ik me tegelijkertijd.

Als ik na mijn staren opkijk, kijk je me licht lachend aan. Ik sla blozend mijn ogen neer om even later langs te lopen om mijn jas op te hangen. Wat overigens een belachelijk doorzichtige actie is want ik stond er al geruime tijd, aan de bar, met Veronique. Sterker nog… mijn koffie is al bijna op.

Anderen, jouw gezelschap, kijken nu ook even op, jouw ogen volgend. Hun aandacht getrokken door het ondeugende glimlachje op je gezicht. Wat doorzichtig allemaal… ‘erg subtiele actie’ grom ik in gedachten wanneer ik terugloop naar de bar. Ik sta absoluut aan de verkeerde kant, met Veronique voor mij en jou achter mij. Ik wring me dan ook in allerlei quasi vanzelfsprekende bochten om een blik op je te kunnen werpen. God wat ben je mooi. Elke keer als ik kijk, kijk je op en glimlach je begrijpend. Overtuigd van het feit dat wij de wereld kunnen doen schudden, baal ik van het feit dat niet tenminste één van ons alleen is.

“Laten we gaan” zegt Veronique ongeduldig, moe van mijn hopeloze geflirt. Ze heeft gelijk… hopeloze situatie. Ik gooi de laatste slok koffie achterover en betaal. Als ik mijn jas weer ophaal durf ik nauwelijks te kijken, de vrouw die met haar rug tegen de muur bij jou aan tafel zit, glimlacht veelbetekenend naar mij. Ze is geamuseerd, schijnbaar een stuk ouder dan jou en in haar gezicht vertoont ze een soort van sympathie… een soort medeleven naar mij toe. Ik loop blozend door. Veronique en ik begeven ons naar het kantoor, een paar gebouwen verder, waar ik moet zijn. Het gesprek verloopt prima waarbij de man rekening houdt met mijn gebrekkige Frans. Aardige man en even denk ik niet aan je, maar dat is snel voorbij als we weer langs het raam van het café lopen.

Daar zit je, nog steeds, je mobiele telefoon aan je oor. Door de weerspiegeling van de ruit kan ik je niet zo goed zien als we langslopen maar in een flits zie ik wel je knipoog, en smelt. Ik grijp Veronique bij haar arm.”Mijn God!” zucht ik “hij gaf me een knipoog!” Veronique trekt een gezicht waardoor ik er geen woorden meer over vuil durf te maken maar ik voel dat ik de grootste fout van mijn leven maak door me niet om te draaien en terug te gaan. Heel de dag zit je in mijn hoofd… ik wil terug, ik moet je spreken… hoewel, het zijn eigenlijk geen woorden die ik met je wil wisselen…

Het is tegen zevenen als ik door mijn hotelkamer loop te ijsberen. Ik ga niet terug maar al mijn handelingen zeggen het tegenovergestelde. Ik heb me gedoucht, mijn haar gewassen, mijn favoriete kobaltblauwe jurkje aangetrokken en mij zeer bescheiden maar nauwkeurig opgemaakt. Voor jou. ‘Ach wat!’ mompel ik ‘het leven is kort!’. Vastbesloten trek ik daarop mijn schoenen aan, bevestig de bandjes over de wreef van mijn voet, grijp mijn tas en sleutels en haast me naar buiten, glimlachend naar de hotelmedewerker die met een bewonderende blik mijn sleutel aanneemt. Mijn hart gaat enorm te keer, ik weiger ook maar een persoon aan te kijken in de metro, met een starre blik ga ik recht op mijn doel af.

Als het kleine café in mijn blikveld opdoemt krijg ik het benauwd ‘wat ben ik nou eigenlijk helemaal aan het doen’ maar teruggaan is geen optie. Met mijn hart in mijn dichtgeknepen keel stap ik naar binnen. “Bonsoir” zegt de barman met een vragende blik. “Un vin blanc s’il vous plait” antwoord ik zachtjes en haal diep adem voor ik om mij heen durf te kijken.

Jouw tafel… leeg… ik zoek… je bent er niet. Ik grom zachtjes “wat dacht je dan”. Dan word ik opgeschrikt door het glas voor mij, welke hard de bar raakt. Ik reken het meteen af. Ik wil hier niet langer blijven dan nodig. Ik staar naar de inhoud van mijn glas en neem me voor geen blik meer te werpen op de mensen om mij heen om zo mijn geveinsde, nonchalante houding kracht bij te zetten. De goudgele inhoud is al snel verdwenen en met mijn tasje onder mijn arm, paradeer ik parmantig tussen de tafeltjes door naar het toilet.

Als ik na gedane zaken de deur opendoe kijk ik recht in je gezicht. We zijn beiden even verbaast. In jouw hand de deurklink van het herentoilet. Een moment bevroren in de tijd. Je handelt snel, kijkt vluchtig om je heen en staat met één stap bij mij in het damestoilet. Snel draai ik de deur op slot, we hebben geen moment te verliezen.

Lippen zoeken, handen graaien, zachtjes in elkanders oor kreunend en hijgend van verlangen. Binnen twee minuten is mijn jurkje opgestroopt tot op mijn middel. Hangt jouw broek op je knieën en heeft jouw verassend grote erectie zich langs mijn slipje binnengedrongen tot in de diepten van mijn vochtig warme schacht. Met een been om jouw middel balanceer ik op het andere, op een meest plezierige manier gevangen tussen jou en de koude, betegelde muur.

Je volle lippen smoren mijn diepe steunen, onze versnelde ademhaling klinkt briesend uit onze neusgaten. Het doffe gebonkt wordt godzijdank overstemd door de luidruchtige Fransen in het café. Op het moment dat je me met stijf dichtgeknepen ogen volspuit vloeit het orgasme door mijn lichaam, bijna voelbaar hoe mijn spieren de energie verbranden, oplichten om dan langzaam weer af te koelen en te ontspannen.

Mijn benen kunnen mijn gewicht nog even niet dragen en ben daarom dankbaar dat je je hijgend tegen mij aandrukt. Het wegebbende genot wordt wederzijds gekenmerkt door het zachte, voldane gekreun. Je kijkt rozig op, strijkt een blonde lok uit mijn gezicht en stort vervolgens, tussen de kussen door, een aantal zangerige, Franse volzinnen over me heen. Het enige wat ik begrijp is “chérie” en “incroyable”. Ik glimlach lief naar je… meer hoef ik niet te weten.

私の指

Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u.

Liefs My

How useful was this post?

Click on a star to rate it!

Average rating / 5. Vote count:

No votes so far! Be the first to rate this post.

We are sorry that this post was not useful for you!

Let us improve this post!

Tell us how we can improve this post?

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *