Hallo, ik ben 私の指.
Ik ben Japans van geboorte. Als baby werd ik door een Vlaams gezin geadopteerd. Net als My. Omdat we beide Japanse wortels hebben, kan ik haar dit vertellen. Mijn natuurlijke vader heb ik nooit gekend. Moeder herinner ik mij niet meer. Alleen een oude zwart wit foto en haar naam is al wat ik van haar heb. Plus een verhaal. Bij mijn adoptie gaf het weeshuis dit verhaal onder gesloten omslag mee. Als ik volwassen was zou ik de enveloppe krijgen. Het verhaal was door mijn moeder opgetekend en zij schreef mij zoals zij het formuleerde “van achter de ceder”. De streek waar ik vandaan kom worden mensen begraven en wordt er een kleine cederboom op het graf geplant.
Op mijn achttiende verjaardag kreeg ik de enveloppe. De lange brief was in mooie verzorgde penseelstreken geschreven. Maar, ik kon hem niet lezen. Ik ken geen Japans. Natuurlijk was ik nieuwsgierig en ik ging voor vertaling naar de ambassade. Daar werd vast gesteld dat het om een ouderwets Japans ging en werd ik doorverwezen naar een wat oudere bediende. Zij begon de lange brief te lezen, stopte na de eerste pagina, vouwde hem terug samen en gaf hem terug. Ze keek mij onderzoekend in de ogen en nam mij grondig op. Of ze mijn buik mocht voelen?
Eerst wou ik niet. Ik vermoede wat ze zou kunnen vast stellen. Enkele weken geleden hadden we het gedaan zonder voorzorgen. De mogelijkheid bestond, dus… Redelijk scherp en toch met respect vertelde zij dat niemand deze brief zou willen vertalen voor het kind dat ik droeg tien jaar zou zijn. Pas dan zou zij bereid zijn de brief helemaal te lezen en alleen strikt onder vier ogen vertellen wat er in zou staan. Na de eerste pagina wist zij ongeveer wat er zou volgen. En waarschijnlijk ook de afloop. Ik liet haar dan toch maar voelen.
Glimlachend feliciteerde ze mij en beloofde dat ze binnen tien jaar de brief zou vertalen. Toen 予想 tien jaar was ging ik terug. Ik zag haar, ze onderzocht terug grondig mijn ogen. Het leven was niet zacht voor mij geweest vertelde ze en zij had dat toen al gezien. Daarom was ze er toen van overtuigd geweest dat ik nu klaar zou zijn. Ze had gelijk.
Het verhaal van マザーにも指の mijn moeder.
Ik groeide op in een dorp in Isoya. Mijn ouders hadden het niet breed, want de boerderij leverde eigenlijk te weinig op voor ons tamelijk grote gezin, ik heb nog een jonger zusje en twee jongere broertjes. Ik kon goed leren, maar in onze kringen ging je na de 学校の主 aan het werk en het hoogst haalbare was een baantje op een kantoor; toch kreeg ik, na dringend advies van het hoofd van de lagere school, de kans om naar de 高等専門学校 te gaan, maar financieel zat verder studeren er niet in; ik zou dus werk moeten zoeken. In ons gezin was ik zo een beetje de tweede moeder, omdat mijn moeder vaak bij moest springen op de boerderij. Het dorp was nogal stijf.
Met mijn blonde haren heb ik ongetwijfeld veel jongens en mannen het hoofd op hol gebracht. Ik was een meisje dat rustig en braaf oogde, maar van binnen onrustig was. Het leek me heerlijk om iets van de wereld te zien, carrière te maken. Onder zedige kleding groeiden mijn vrouwelijke vormen, die ik niet voluit mocht tonen. In de nacht op de slaapmat verkende ik mijn lichaam en al vroeg kwam ik tot de ontdekking dat het mij genot kon verschaffen. Daar spoot ook voor het eerst mijn fonteintje.
Slechts een enkele maal liet ik toe dat iemand anders van mijn lichaam genoot. Een buurman had, toen ik een jaar of veertien was, bij hem in de keuken zijn handen eens onder mijn truitje laten glijden en mijn borstjes gestreeld toen ik hem in de vakantie hielp. Zijn vrouw was overleden. Natuurlijk had ik weg moeten lopen, maar eigenlijk vond ik het wel een lekker gevoel. Ik kreeg een tien yen zwijggeld. Op een meerdaagse excursie had de bink van de school mij mee weten te krijgen naar een donker hoekje achter een van de gebouwen. We zoenden en hij ging met zijn hand mijn broekje binnen.
Ik durfde niet te weigeren, omdat ik misschien uitgelachen zou worden. Hij streelde mijn natte lipjes en ik kwam al klaar voor hij zijn vinger naar binnen had laten glijden. Even later duwde hij mijn hand langs zijn broekband en ik voelde voor het eerst het plakkerige spul dat bij mannen uit hun geslacht komt.
Aan het begin van de zomer bracht een buurman mij de krant. Hij wist dat ik graag wilde studeren, want daar hadden we het wel eens over gehad. Hij had een advertentie gelezen waarin een 学生協会 een meisje de kans bood gratis te studeren. Wilde je ervoor in aanmerking komen, dan moest je een brief sturen en een pasfoto insluiten. Ik vroeg mijn ouders of ik mocht schrijven. Eerst vonden ze het niet goed, het was zo ver. Als het nog in Obihiro was geweest. Ik heb net zo lang gepraat tot ze toegaven. Daarbij dankbaar gebruik gemaakt van de buurman. Die gaf aan dat het een unieke kans was. Je had wel meer van dat soort fondsen en ik kon toch altijd nog ‘neen’ zeggen.
In mijn brief vertelde ik in alle vrijheid over mijzelf, dat ik graag weg wilde van het platteland, wilde studeren, andere mensen wilde leren kennen, maar dat ik niet de kans had vanwege de financiële situatie thuis. Ik vertelde over mijn rol thuis, dat ik kon koken, schoon maken, verzorgen. Ik stuurde een foto mee, waar mijn hele lijf op stond. Een week later kreeg ik een brief terug, waarin stond dat ik werd uitgenodigd voor een gesprek. In de brief zat geld voor een retour Monbetsu en een routebeschrijving.
Nog nooit was ik alleen naar het Westen van het land gereisd. Ik was behoorlijk zenuwachtig. Het was nog moeilijk zoeken op de stations waar ik moest overstappen, maar overal waren er behulpzame mensen, vooral mannen die me de weg wezen als ik de indruk gaf te zoeken. Ik merkte dat er naar me werd gekeken. Het was warm; dus had ik een luchtige rok aangetrokken en een losse blouse. Mijn moeder vond de rok te dun en de blouse te doorzichtig, maar het kwam ook, omdat ik wat gegroeid was het laatste jaar, mijn benen leken langer te zijn geworden en mijn borstjes wat ronder. Ik had niet genoeg geld om steeds nieuwe kleren te kopen. In Monbetsu was het niet zo moeilijk het studentenhuis te vinden. Het was een statig pand aan een van de wallen.
Ik werd opengedaan door een knappe jongen van ergens in de twintig. Hij stelde zich voor als de preses van de vereniging. Ik wist niet wat dat was, maar ik durfde het ook niet te vragen. Hij ging me voor naar een grote kamer op de begane grond. Het had iets weg van een café, maar ook weer niet. Er waren nog twee jongemannen in de kamer. Ze waren heel aardig. We gingen aan een tafeltje zitten en we praatten even over hoe mijn reis was geweest. De preses bleek een soort leider, de andere twee ouderejaarsstudenten. Hij trouwens zelf ook. Hij vertelde summier iets over de vereniging en hoe de sollicitatieprocedure in zijn werk ging. Die morgen zouden zij een beslissing nemen of ze met mij verder wilden en de middag was gereserveerd om mij een beslissing te laten nemen.
Vooraf werd gesteld dat tijdens het eerste deel van de procedure daarom nog geen vragen van mij werden verwacht. Zij wilden een goed beeld van mij krijgen om een verantwoorde keuze maken. Het werd een soort sollicitatiegesprek. Ik dacht nog: als het niks wordt, dan kan heb ik in elk geval ervaring opgedaan. Ze stelden mij allerlei vragen, zoals: waarom ik had gereageerd, welke ervaring ik in dit leven had (soms ook intieme vragen over of ik al eens verkering had gehad en of ik nu een vriendje had), wat ik wilde studeren en waarom. Ik heb op alle vragen eerlijk antwoord gegeven.
Na een uurtje zei de preses dat ze een goed beeld van me hadden gekregen. Hij vroeg of ik er bezwaar tegen had om na het gesprek een medisch onderzoek te ondergaan. Ze wilden ook graag een gezond lid. Ik vond het wel een beetje raar, maar durfde niet te weigeren; dan was alles voor niets geweest. Bovendien als ze me niet zagen zitten, zouden ze het medisch onderzoek wel afgezegd hebben. Ik hoefde niet bang te zijn voor het onderzoek; ik was immers gezond?
De preses nam me mee naar een pand aan de overkant van de straat. Naast de deur hing een bordje: ” 医者、医師冷静に”. We werden ontvangen door een knappe jonge arts in een witte jas. Hij gaf me een hand en vroeg me in de spreekkamer te komen. De preses zou in de wachtkamer blijven. De dokter vroeg me eerst een vragenlijst in te vullen. De meeste vragen waren gewone vragen over mijn gezondheid, over welke ziektes ik had gehad en of ik nu ook ziektes had. Maar er waren ook vragen bij die me bijna lieten blozen. Of ik regelmatig ongesteld werd? Hoeveel dagen die periode duurde? Of ik premenstruele klachten had? En wanneer de laatste keer ongesteld was geweest. (ik moest zelfs de datum invullen).
Toen ik klaar was, bestudeerde de arts de antwoorden. Hij leek tevreden. Je bent dus een gezond meisje, stelde hij glimlachend vast. Hij vroeg me achter het kamerscherm uit te kleden. Ik keek hem kennelijk vragend aan, maar hij zei dat een medisch onderzoek heel gebruikelijk was bij een sollicitatie. Ik vroeg hem of ik mij helemaal moest uitkleden. Hij knikte. Ik voelde mij behoorlijk opgelaten, want ik had nog nooit naakt voor een man gestaan.
Eerst nam hij mijn pols en mijn bloeddruk op, daarna liet mij even heen en weer lopen, waarbij hij zijn blik over mijn lichaam liet dwalen. Mijn lichaam werd opgemeten, de omvang van mijn borstjes, de lengte van mijn bovenbenen. Hij vroeg me op de onderzoekstafel te gaan zitten en mijn handen achter me neer te zetten. Hij voelde aan mijn borstjes. Onmiddellijk gingen mijn tepeltjes rechtop staan.
Ik moest gaan liggen en mijn benen in een soort beugels leggen. Hij zei dat hij mij inwendig wilde onderzoeken. Hij vroeg of ik wel eens eerder dit onderzoek had gehad. Dat had ik niet. Hij stelde me op mijn gemak: het deed geen pijn, het voelde misschien een beetje vreemd, omdat ik het niet gewend was. Daarom zou hij even met zijn vinger mijn schaamlipjes een beetje masseren; ze werden dan een beetje vochtig en dan kon hij gemakkelijker naar binnen. De dokter zei dat ik goed op prikkels reageerde en duwde twee vingers een stukje in mijn vagina. Het deed geen pijn. Ik had nog nooit iets zo ver in mijn kutje gehad.
Hier lag ik, naakt, mijn benen gespreid, terwijl een knappe jonge dokter met twee vingers in mij zat; met de ene vinger zat hij diep in mij en leek te zoeken, met de andere bewoog hij en streelde langs mijn schedewand bovenin. De spiertjes in mijn kutje begonnen een beetje te trillen en vanuit mijn tenen kwam dat heerlijke gevoel naar boven. Mijn knieën begonnen te trillen en via mijn bovenbenen bereikte het mijn onderlijf.
Ik kon het niet helpen, maar ik voelde ik een golf van binnen komen die zich een weg zocht door mijn kutje naar buiten. Ik kon een kreun niet onderdrukken. Een golfje vocht spoot met een boogje naar buiten en spatte op de grond. Ik stamelde een excuus, maar de dokter zei dat het niets gaf. Hij zei dat de een wat gevoeliger voor dit soort prikkels was dan de ander; ik was gewoon een gezond meisje. Hij gaf me een doekje om me te drogen en wees me de wasbak om even mijn onderbuik te wassen. Daarna mocht ik me weer aankleden.
Hij gaf me een hand en zei dat ik via de werkgever de uitslag van het onderzoek wel zou horen. De preses zat nog in de wachtkamer. Ik vond hem er wat verhit uitzien, het kwam van de warmte, zei hij. Hij gaf me 25 gulden om tussen de middag ergens iets te gaan eten. Ik zei dat het niet hoefde, dat ik wel brood bij me had, maar hij wilde er niets van weten. Ik werd die middag om half twee weer op de vereniging verwacht om hun beslissing horen en als die positief was, zou het tweede deel van de dag volgen.
私の指
Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u.
Liefs My