Ik wandelde langs de aarden wallen en werd direct verliefd op de stad. De oude geveltjes, de statige pakhuizen en al die mensen die hier tussen de middag rondslenterden in de zomerzon. De mensen waren aardig, want ik werd een paar keer door jongemannen toegelachen. Ik zocht een terrasje op en nam een glas melk. De rest van het geld zou ik teruggeven; dan konden ze onmiddellijk zien dat ik een zuinig meisje was.
Op de afgesproken tijd belde ik weer aan bij de vereniging. De preses nodigde mij weer vriendelijk binnen. Hij was nu alleen. Hij vertelde me dat ik van de vele meisjes die gereageerd hadden, de beste indruk had gemaakt en dat, als ik vanmiddag toestemde, hier mocht komen wonen. Hij zou me eerst rondleiden. We begonnen bij de benedenverdieping. Naast de caféruimte, bereikten we een kleine kamer. Er stond een laag tafeltje en tegen de andere wand stond een hogere tafel. Er was een wasbak, maar verder was de kamer niet zo veel bijzonders. Via een gang kwam je in een soort berging met aan de muur rekken, waarop allerlei flessen stonden. Op de grond stonden bierkratten en wijndozen. De gang kwam uit op een rommelige, diepe tuin. In de grote boom, die veel schaduw gaf, hing een schommel. Dat vond ik wel grappig en ging er even op zitten. Aan de andere kant van de gang lag de gemeenschappelijke keuken.
Het zag er behoorlijk schoon en netjes uit voor een mannenhuis. De preses vertelde dat er iedere voormiddag een schoonmaakster kwam die de gemeenschappelijke ruimtes schoonmaakte. Vroeg in de avond kwam een mevrouw die het eten maakte en afwaste. Op de eerste en tweede verdieping waren de kamers van de mannelijke leden van de sociëteit en ook de badkamer, die erg ruim was. Ik zag een douche en een ligbad. De bovenste verdieping bestond uit een ruime, lichte kamer en een mooie slaapkamer met een tweepersoons bed. Dit zou, als ik wilde, mijn woonruimte worden. Alles was mooi ingericht; ik zou dus geen spullen hoeven kopen.
Terug in de caféruimte kreeg ik een contract voorgelegd ter bestudering. De preses zou mij alleen laten; dan kon ik het contract rustig lezen. Ik zou hem na zijn terugkomst vragen mogen stellen en daarna moest ik beslissen. Het eerste deel van het contract ging over mijn faciliteiten. Er stond een opsomming wat ik gratis kreeg: huisvesting, eten en drinken, studiekosten (collegegeld, boeken en alle andere kosten), medische voorzieningen, reiskosten, verzekeringen (er was een speciale verzekering afgesloten als ik vanwege overmacht het huis voortijdig zou moeten verlaten). Daarnaast kreeg ik een maandelijkse toelage van 250 yen. Dit allemaal gedurende mijn studie met een maximum van 5 jaar.
De tweede paragraaf ging over mijn verplichtingen. Ik moest ingeschreven staan aan de Universiteit van Monbetsu en diende, behoudens de in een bijlage omschreven vakanties en vrije dagen, in het huis te wonen. Ik moest verder de regels en de gewoonten van het huis respecteren. Ze werden in een aparte bijlage beschreven. Bij niet nakomen van het contract, zou het ontbonden worden, de rechten vervielen dan. Er waren bijlagen voor de mannelijke leden en voor het vrouwelijke.
Ik was nieuwsgierig naar mijn verplichtingen. Hoe verder ik in de bijlage kwam, hoe meer ik mij verbaasde. De eerste paragraaf ging over algemene zaken, bijvoorbeeld over de geheimhoudingsplicht. Ik zou nu en in de toekomst met niemand over het leven binnen de sociëteit mogen praten. De volgende paragraaf ging over de ‘死ぬ’, het waren tien bijeenkomsten per jaar, elke maand één. Alle leden waren verplicht deze 死ぬ bij te wonen en zich te onderwerpen aan het programma en de voorschriften. Bij de paragraaf over ‘relaties’ werd ik onrustig in mijn onderbuik. De leden van de vereniging mochten geen seksuele relaties hebben buiten de sociëteit op straffe van uitsluiting.
Bij toerbeurt zouden de mannelijke leden de nacht doorbrengen bij het vrouwelijke lid. Daarnaast hadden de mannelijke leden één keer per dag het recht om kortstondig (binnen 5 minuten) ‘gebruik te maken van het lichaam van het vrouwelijke lid’. Ik was dus het studentenhoertje … en toch, de gedachte wond mij zo op, dat ik voelde dat ik nat werd tussen mijn benen. Nieuwsgierig las ik verder. Er waren kledingvoorschriften voor mij. Zo moest ik in het huis altijd de kleding dragen die de sociëteit voorschreef. Onderkleding was binnenshuis voor het vrouwelijke lid verboden, behalve gedurende mijn maandstonden, dan diende ik in het rood te gaan. Ik moest de experimentele pil gebruiken en was verplicht zeer hygiënisch te zijn. Sommige van deze voorschriften waren weer tot in het detail uitgewerkt.
Ik las ook de voorschriften voor de mannen. Ze waren vooral gericht op de bescherming van mij, er werd een grote mate van discipline en respect geëist. Op overtreding stonden allerlei straffen. Ze hadden weliswaar recht op mijn diensten, maar het mocht nooit in de sfeer gaan van “eisen”. Na het lezen van het contract twijfelde ik zeer. Ik had een unieke kans om te studeren, zelfstandig te worden, maar aan de ander kant werd ik een soort prostituee. Het stootte me af en tegelijk wond het me ook op. Ik had wel eens gedroomd dat ik gedwongen werd tot seks en toen was ik nat wakker geworden.
Toen de preses terug kwam, had ik nog geen beslissing genomen. Wat zouden mijn ouders er wel niet van zeggen. Door de geheimhoudingsplicht zouden ze weliswaar niets te weten komen, maar toch; ze zouden me allerlei vragen stellen, misschien wel eens willen kijken waar ik woonde. Ik moest maar eens vragen wie allemaal op de hoogte waren van het bestaan ven de sociëteit. Hij vroeg me wat ik ervan vond. Ik zei hem dat ik twijfelde. Hij vond dat een hele goede reactie. In elk geval een bewijs dat zij een goede keuze gemaakt hadden. Hij zou mij wat achtergrond geven en daarna mocht ik alles vragen wat ik wilde, misschien mocht hij vanwege bepaalde regels niet overal antwoord op geven.
Hij vertelde me dat deze constructie was bedacht door een van de vaders van een lid van deze sociëteit om zijn zoon te beschermen tegen allerlei seksuele uitspattingen. Natuurlijk snapte de preses wel dat ik mij een soort prostituee voelde, maar hij zei dat ik ook de andere kant moest zien. Het was een contract, gebaseerd op gelijkheid. Ook ik kon eisen dat het contract werd nageleefd en geen lid kon zich er aan onttrekken. Ook zou ik beschermd worden door de leden van de sociëteit tegen de boze buitenwereld. Het geld en de huisvesting was geen vergoeding voor seksuele diensten, maar een middel om mij aan de sociëteit te binden. Hij vergeleek de vereniging met een soort klooster. Je leefde en leerde er met elkaar, je werd door de sociëteit beschermd en ontwikkeld.
Ik mocht vragen stellen. Wie waren er op de hoogte van het bestaan van de sociëteit? Een hele kleine kring vrijmetselaars. Het waren de vaders van de studenten die hier woonden. Ook zij hadden onderling zwijgplicht op straffe van ‘tegenwerking en uitsluiting’ in alle opzichten, economisch en sociaal. Wat als ik toch zwanger werd? Er was in het contract een medische verzekering afgesloten die recht gaf op abortus, maar als ik het kind wilde houden, zou ik financieel in staat gesteld worden om het groot te brengen. Maar, zoals het contract gebood, was ik verplicht de die experimentele pil te gebruiken. Ik zou geen claims kunnen leggen, want het vaderschap was gezien de constructie wel heel moeilijk vast te stellen. Mijn vraag over de geheimzinnige ‘死ぬ’ mocht hij niet beantwoorden. Het waren gemeenschappelijke avonden, waarin een gezamenlijke activiteit werd gedaan.
De preses boezemde mij vertrouwen in. Hij zei dat ik het ongetwijfeld naar mijn zin zou hebben; het was hier een onofficiële familie en ik zou het middelpunt zijn; niet de slaaf, maar de vriendin van iedereen. Alle leden zouden van mij houden; daarvan was hij overtuigd. Ze hadden mij niet voor niets uitgekozen. Ik heb het contract getekend. Mijn ambitie om te studeren won het van het idee dat ik een soort prostituee zou worden en ook dat laatste wond mij wel een beetje op, eerlijk gezegd. Ik ben, zoals ik al vertelde, in een braaf dorp opgegroeid en dat beschermde mij tegen een lichte neiging, een seksuele drang die ik altijd heb moeten onderdrukken. De preses stelde voor dat ik de laatste maandag van augustus mijn kamer in de sociëteit zou betrekken.
Met twee zware tassen kwam ik die maandagmiddag in Monbetsu aan. Ik gaf de tassen in bewaring op het station; later zou ik ze wel ophalen. Ik merkte al direct op dat mijn huisgenoten stuk voor stuk een goede indruk op me wilden maken. Ze waren keurig gekleed, droegen dezelfde kleren, een donkerblauwe blazer en een grijze broek. Ze boden me hulp aan om mijn kamer in te richten, maar de preses zei dat ze me die middag met rust moesten laten. Als ik hulp nodig had, moest ik dat hem maar even zeggen. Ik zei dat mijn tassen nog op het station stonden. Er was onmiddellijk een vrijwilliger om ze te halen.
Die middag besteedde ik aan mijn kamer. Er hoefde eigenlijk niets aan te gebeuren. In een kast lagen al kleren voor mij klaar: truitjes, bloesjes, rokjes in dezelfde kleuren als de keurige pakken van de studenten, nylonkousen, jarretels, maar geen ondergoed. Dat stond inderdaad in mijn contract. Er lag ook een stapeltje rode kleding. Ik paste een paar dingen: de rokjes waren wel erg kort en de truitjes heel strak. De heren zouden veel te genieten hebben. Er lag 500 yen klaar om de kamer verder naar mijn eigen smaak te verfraaien.
Om een uur of vijf kwam de preses even kijken hoe het ging. Hij zei dat ik een uitstekende indruk had gemaakt op de jongens; ze waren enthousiast over mijn uiterlijk. De rest zou ook wel goed komen. Hij nodigde me uit voor de gezamenlijke maaltijd om 7 uur. De mevrouw zou ter ere van mijn komst iets speciaals bereiden.
Ze had zich inderdaad voor me uitgesloofd. Het was een compleet diner. Tijdens de maaltijd leerde ik alvast een beetje de karakters kennen en de manier van omgaan met elkaar. Het was ontspannen, vrolijk; toch soms ook wel ernstig. Ik zou hier vast heel veel opsteken van het leven. Aan het eind nam de preses het woord. Vanavond om tien uur zou de eerste 死ぬ zijn, een speciale avond om mij en de nieuwe student, de jongen met het kale hoofd, officieel te ontvangen en in te wijden. We wisten allemaal dat een 死ぬ speciale voorschriften kende. Om ons voor te bereiden kregen we instructies op papier in een gesloten enveloppe met onze namen erop, die niet aan tafel open gemaakt mocht worden.
Ik maakte op mijn kamer de enveloppe open. De uitnodiging bevatte een programma voor de avond in vage termen: ‘opening’, ‘inwijding’, ‘borrel’. Toen ik bij de kledingvoorschriften kwam, viel mijn mond open van verbazing. Ik diende ‘geheel naakt, om klokslag tien op de deur van de sociëteitsruimte te kloppen met het verzoek binnengelaten te worden’. Ik had de laatste dagen natuurlijk wel eens gedacht over ‘de eerste keer’, maar nu begon mijn hart sneller te kloppen. Ik wilde de studenten, die ongetwijfeld aan het natafelen waren, liever niet onder komen en besloot snel de gemeenschappelijke wasruimte in te gaan om me te douchen.
Tegen tienen sloop ik naar beneden. Ik zou mij pas in de hal uitkleden. Natuurlijk was ik bloednerveus, maar aan de andere kant ook wel wat opgewonden bij de gedachte dat ze mij naakt zouden zien. Het moest er toch een keer van komen, gezien mijn contract. Zouden zij ook naakt zijn?Toen ik buiten de klok van de toren aan de andere kant van de omwalling, hoorde slaan, klopte ik aan. De deur werd op een kiertje geopend. De preses stak zijn hoofd naar buiten, bekeek me van top tot teen, glimlachte en wachtte. Toen ik niets zei, fluisterde hij dat ik luid om toestemming moest vragen binnen te komen. Dat deed ik en in koor hoorde ik de heren roepen.
“Ja, gaarne”.
De deur zwaaide open en ik trad binnen. Je kon een speld horen vallen, daarna hoorde ik zuchten en even later werd er geapplaudisseerd en werd ik toegejuicht. Ik voelde me opgelaten, maar ook gevleid. Opgelaten, omdat de heren keurig in het pak me op stonden te wachten en gevleid omdat mijn lichaam hen kennelijk beviel. Op het moment dat de preses het woord wilde nemen, fluisterde iemand me in het oor. “Wat ben je mooi”. Ik draaide me om en glimlachte naar hem. Het was de student die ik zelf het knapst vond.
De preses heette mij en de nieuwe student welkom. Het was de jongen die kaal was geschoren, omdat hij nog in de ontgroeningstijd zat. De preses zei dat dit een bijzondere avond voor de vereniging was, een nieuwe start. Hij benadrukte dat het bijzondere van deze sociëteit lag in de voorkomendheid naar anderen, de discipline die je moet opbrengen in het leven, maar daarbij ook het genieten van de dingen die je gegeven worden. Hij hield ons voor de regels te eerbiedigen en je nooit te verlagen tot de middelmaat en wat daar nog onder zit. Eerst werd het nieuwe mannelijke lid ingewijd met een eenvoudige plechtigheid.
Hij moest beloven dat hij de voorschriften van de sociëteit getrouw na zou komen. Dat hij zich in het eerste jaar zou laten corrigeren door ouderejaars en dat hij zich aan de geheimhoudingsplicht zou houden op straffen van uitsluiting en latere represailles. Toen hij dit bevestigd had, werd hij met een handdruk van alle aanwezige heren toegelaten tot de vereniging. Ook mij werden die beloften gevraagd, alleen hoefde ik mij niet te laten corrigeren door de leden, met uitzondering van de preses. Die had alleen dat recht. Ik moest ook beloven dat ik niemand boven de ander zou stellen.
Voordat ik zou worden bevestigd als lid, moest ik de lichamelijke proef afleggen die tevens de inwijding was. De preses vroeg mij plaats te nemen op een laag tafeltje, waarop twee kleine platte kussens waren bevestigd. Ik moest knielen op handen en voeten. De heren gingen op de stoelen voor mij zitten en de preses ging achter mij staan. Ik durfde niet achterom te kijken. Ik voelde een hand wat glibberig spul in mijn kutje en op mijn schaamlipjes smeren. Alles speelde zich af in een doodstille ruimte. Je kon de ademhaling van de studenten horen. De preses zei plechtig: “In naam van de wetenschap en van de sociëteit Nostrorum Sanitas wijd ik je in, マザーにも指の”.
Mijn schaamlipjes werden uit elkaar geduwd en er gleed iets warms naar binnen. Ze zaten strak om de penis, maar omdat ik behoorlijk nat werd, voelde ik het ding langzaam verder glijden. Nu zou hij bij mijn vliesje zijn. In één keer duwde de preses zijn paal tot mijn baarmoedermond naar binnen. Omdat ik van de pijn schrok, slaakte ik een gilletje. Ik voelde mij vernederd. Ik had me een eerste keer heel anders voorgesteld. De tranen biggelden over mijn wangen. De preses legde zacht zijn handen op mijn achterwerk en liet mij bijkomen. Langzaam trok de pijn weg. Ook toen hij zich terug trok.
“Deed het pijn?” Ik keek onwillekeurig achterom en zag een grote glibberige lul nog naar mijn achterwerk wijzen. Er zat bloed aan. Mijn kutje en de binnenkant van mijn bovenbenen werden met een wit doekje schoongeveegd. Hij hield het omhoog en vroeg ons toe te kijken. Het was rood gevlekt, het bewijs dat ik een betrouwbaar lid zou zijn van deze gemeenschap. Het doekje zou opgehangen worden in deze kamer, achter glas. Ik werd van het tafeltje afgeholpen, ik voelde diep in mij een zeurende pijn. Daarna werd ik door iedereen omhelsd. Ik had gedacht dat de plechtigheid was afgelopen, maar ik had het mis.
Mij werd vriendelijk verzocht het bewijs te leveren dat ik in staat was de heren zaad te laten produceren. Daartoe diende ik om de beurt in het kamertje ernaast hen dat bewijs te onttrekken. De volgorde was de anciënniteit. Ik ging met de preses naar de ruimte. Hij zei me dat hij me zou mij leren hoe ik dit het beste aan kon pakken. Hij deed zijn gulp open en legde mijn hand om zijn dikke lid. Ik moest langzaam heen en weer bewegen. Meer hoefde en mocht ik die avond niet doen, ook niet als ze iets anders zouden vragen. Het bewijs moest opgevangen worden in een bierglas. Die avond heb ik kennis gemaakt met de penissen van mijn huisgenoten. De jongens waren nerveus; het was voor hen ook een zich waarmaken ten opzichte van mij.
Ik moest zelfs de jongste op z’n gemak stellen en daar voelde ik me best goed bij. Iedereen kwam klaar, de een met een schreeuw, de ander met een beetje gegrom. Als ze het nodig vonden, mochten ze mijn borstjes strelen. Ik deed mijn best om alles keurig op te vangen. Dat lukte niet steeds, want het spritste soms alle kanten op. Nadat iedereen geweest was, mocht ik het resultaat tonen. Ik vond het best veel en was er wel een beetje trots op.
De studenten hadden nu weer het hoogste woord en schepten tegen elkaar op. Zelf toen was mijn inwijding nog niet voorbij. De voorzitter vroeg me het sperma op te eten; het was een soort symbool van dat ik de moeder was van al deze mannen. Ik had nog nooit sperma gehad; dus ik wist niet wat ik ervan moest denken. Een van de studenten goot het sperma in een lepel en voerde me. Het was verschrikkelijk, het spul had weinig smaak, een beetje zoutig, maar was zo glibberig dat ik het niet goed weg kon krijgen. Ik slikte uit alle macht, moest kokhalzen. Natuurlijk had ik wel eens over ontgroeningen gehoord, maar ik had niet verwacht zo vernederd te worden. Ik heb alles doorgeslikt als een braaf meisje en oogstte veel bewondering met mijn doorzettingsvermogen. Ik werd opnieuw gekust en geknuffeld. Ze schonken lekkere drankjes voor me in om de smaak weg te spoelen, maar het glibberige spul leek af en toe weer boven te komen. Ik heb nog lang die avond een rare smaak in mijn mond gehad.
Een vreemde gewaarwording was voor mij dat ik mij nu, naakt, al behoorlijk op mijn gemak voelde. Natuurlijk nog wel een beetje verlegen, omdat ze steeds naar mij zaten te kijken, maar het ergste was voorbij. Ik had stand gehouden en werd bewonderd. We hebben het flink op een drinken gezet. De drank zorgde ervoor dat ik mijn schaamte voorbij was.
マザーにも指の (moeders naam)