Het laatste mailtje was erg duidelijk. Ik had eigenlijk geen idee waar de eerste verdieping van de bibliotheek was, en al helemaal geen idee over welke grote klok ze het had, maar feit was dat ze daar op me zou wachten. Ik deed wat ik nog moest doen op het werk (eigenlijk iets minder), en vertrok dan richting bibliotheek. De eerste verdieping was snel gevonden en hoe iemand naast die klok zou kunnen kijken, dat ontging me even. Schuin onder die klok zat Fiona, druk bezig een Excel formulier aan te passen. Ik mompelde een voorzichtige hallo (ik was eigenlijk niet helemaal zeker dat het Fiona was, moeilijk in te schatten op basis van de rug en wat lang zwart haar), ze glimlachte en nodigde me uit erbij te zitten. Ze had nog even werk, vertelde ze, voor een schoolproject. Iets met virtueel verkopen van televisies.
Het laatste mailtje was erg duidelijk. Ze wou me zien, ze wachtte op me op de eerste verdieping van de bibliotheek, onder een grote klok. Ik had Fiona, een Chinese buitenlandse studente, 2 weken geleden ontmoet en sindsdien hadden we elkaar af en toe een mailtje gestuurd, maar nu zouden we elkaar eindelijk nog eens zien. Deze keer hadden we een afspraakje!
De eerste verdieping was snel gevonden, ik haastte me zo onopvallend mogelijk naar die grote klok waar ze onder zou zitten. Mijn hart sloeg een tikje sneller toen ik haar vond. Ze had me nog niet gezien en ik had dus even tijd om haar figuur te bewonderen. Ze had gitzwart, prachtig lang haar dat perfect overliep in de ideale zandloperfiguur. Ze was klein, 1m55 misschien, zacht en breekbaar, en helemaal mijn type vrouw.
5 minuutjes later waren we vertrokken, onderweg keuvelend over hoe slecht het weer er uit zag. En het weer zag er niet alleen slecht uit: bij haar fiets aangekomen voelden we de eerste druppels uit de hemel vallen. Zo’n drie honderd meter verder, bij mijn eigen fiets, begon het al wat harder te druppelen en eenmaal we vertrokken waren leek het wel met bakken uit de lucht te vallen. We schuilden even onder een bruggetje, maar besloten snel om het vieze weer maar gewoon te trotseren. Richting: diner met twee. Het duurde even voor we aan het restaurant aankwamen. Fiona reed gruwelijk traag, even moest ik haar zelfs de brug opduwen, en ik stoorde me eigenlijk wat aan haar gebrekkige conditie.
Ik bleef even naast haar zitten terwijl ze iets afwerkte, en genoot van het zicht. Fiona had een fijne huid, een zacht gezicht, fijne schouders en een vermoedelijk B-cupje. Haar zwarte lang heer bleef me fascineren en ik vroeg me af hoe het met de rest van Fiona’s beharing stond. Toen we vertrokken liep ik even onopgemerkt achter haar, profiterend van de kans om dat o zo strakke achterwerk te bekijken. Het beviel me wel. Eenmaal buiten en op de fiets waren we beiden zodanig ingepakt dat er van enige lichaamsvormen niets meer te herkennen viel. Ik was dus gehaast om naar het restaurant te gaan, maar profiteerde onderweg toch nog even: de grote brug over de Maas kostte haar wat moeite, en gentleman die ik was hielp ik haar duwend de brug op. Ik had mijn hand laag genoeg op haar rug geplaatst om goed te kunnen duwen terwijl ik zelf fietste, maar vooral laag genoeg om net haar billen te kunnen voelen. Zij voelde het niet en zag het ook niet aan me, maar ik werd even geil. Even dacht ik een schunnige opmerking te maken over het natte weer en of ze ervan hield om nat te zijn, maar een plotse windvlaag bracht mijn concentratie terug op de baan.
Het restaurant was gelukkig warm en droog. Op dit vroege uur en natte weer zat er nog niemand, de keuze van een tafel was dan ook gemakkelijk. We gingen tegenover elkaar zitten, de natte jassen en handschoenen op de stoelen naast ons gedrapeerd. Fiona sprak geen Nederlands en vroeg dus regelmatig wat vertalingen uit het menu, maar besliste al bij al behoorlijk snel dat ze een tripartite lasagne zou nemen. Ik hield het bij een pizza Hawaiën. Tijdens het eten keuvelden we over koetjes en kalfjes, maar vooral over de cultuurverschillen tussen China en Nederland. Ouderen durven tegen spreken, meewerken in de klas, een eerste vriendje, de uren waarop je gaat eten: het was verbazend hoe groot de verschillen konden zijn over op het eerste zicht onschuldige dingen. Mijn Engels, maar ook dat van haar, is niet perfect, dus we moesten elkaars woorden af en toe herhalen om zeker te zijn dat we de boodschap goed begrepen hadden, maar dat werd steeds met een grote glimlach opgelost.
Eenmaal in het restaurant aangekomen ging de overmaat aan kledij weer uit. Jas, sjaal, muts en handschoenen gingen aan de kant, Fiona gooide er zelfs een dikke pull bij. We praatten honderduit over van alles en nog wat. De keuze uit het menu was al bij al snel gemaakt en ik was blij dat ik haar had kunnen helpen met alle Nederlandse begrippen naar het Engels te vertalen. Regelmatig glimlachte ze naar me, geen geile glimlach maar wel eentje van “ik vind jou heel erg leuk”.
Ik denk dat we een klein uurtje in het restaurant zaten toen we besloten om toch te vertrekken. Eenmaal de rekening aankwam, bleek geen van beide in staat om ook maar een beetje gepast te betalen, dus stelde ik maar voor dat ik deze rekening voor mij zou nemen.
Het etentje ging veel te snel voorbij. Ik betaalde de rekening, niet omdat ik dat leuk vond, maar omdat we zo om beurt konden trakteren en ik haar op die manier ertoe bracht om nog es met mij uit te gaan. Het ging zo vlot, ze was zo gewillig om nog eens uit te gaan dat ik wist dat het allemaal wel goed kwam. Ze keek me weer even verliefd aan.
Het weer buiten was nog steeds guur, maar gelukkig wel al droog. We kropen alle twee terug onze fiets op en reden, nog heel eventjes, eenzelfde richting uit. Bij de straat aangekomen waar Fiona moest inslaan en ik rechtdoor ging pauzeerde ik even, zei een beleefde goeie dag en reed daarna rechtstreeks naar huis. Naar de droogte, naar een warm plekje in de zetel.
Toen we terug buiten stonden, beiden weer helemaal ingepakt, reed ze een paar honderd meter met me mee, maar stopte toen langs de kant van weg. Het was duidelijk dat ze hier moest afslaan, en ik niet, maar dat was niet de reden om aan de kant te staan. Ze wenkte me wat dichter, en wat toen volgde was zonder twijfel het beste deel van de hele avond: we bogen beiden voorzichtig naar elkaar toe, als twee maagdelijke tieners, onze ogen gefixeerd op elkaar, de mond een weinig open. Dan voelde ik haar lippen op de mijne, een hemelse sensatie, opwinding gierde door mijn lijf terwijl ik genoot van de gezamenlijke rust waar we ons nu in bevonden. Mijn wereld stond even stil en een overdosis endorfine vulde mijn hersenen. Toen ik even later thuis aankwam kon ik niet anders dan enkele uren in de zetel zitten, dromend van wat gebeurd was, en dromend van wat nog ging komen.
Wim
Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u.
Liefs My