33D

()

“33D… 33D”, mompel ik, terwijl ik mijn weg door de smalle rijen met stoelen in het vliegtuig baan. Door mijn late check-in was de mogelijkheid om een raamplek te krijgen verdwenen en ik ben lichtelijk geïrriteerd omdat ik waarschijnlijk de volgende zeven uur mezelf moet verontschuldigen als mijn hoofd op de schouder van de persoon naast me valt. Als ik bij mijn stoel aankom, zie ik mijn mollige buurman en verbeeld me dat zijn zachte schouders waarschijnlijk comfortabeler zijn dan het koude, harde raam. Ik moet om mijn eigen gedachten lachen. Als ik ga zitten maak ik meteen mijn riem vast en verwijder ik mezelf mentaal van mijn omgeving door in mijn nieuw verworven reisgids over Indonesië te lezen.

Ik ben me onbewust van de veiligheidsinstructies, die ik al vaker heb gezien dan een kaart van mijn vaderland. Als mijn ogen kort van het boek opkijken, worden ze onderschept door de ogen van de stewardess, die een paar rijen voor me de instructies geeft. Een hypnotisch gevoel beweegt door mijn lichaam, terwijl we net iets langer naar elkaar staren dan toepasselijk is en zij vergeet de instructies na te bootsen. Lang geleden ben ik al tot de conclusie gekomen dat een “brace”-positie waarschijnlijk nog nooit iemand heeft gered van een uit de lucht vallend vliegtuig, maar langzaam sluit ik mijn boek en besluit dat het deze keer de moeite waard is om op te letten.

Terwijl zij doelloos naar de achterkant van het vliegtuig staart en haar routine voortzet, neem ik haar ongewone, exotische uiterlijk in me op: een bruine huidskleur gecombineerd met lichtblauwe ogen. Tijdens het opstijgen fantaseer ik vervolgens over hete nachten met haar op de tropische eilanden van Indonesië en sluimer ik mijn fantasie in als het vliegtuig een horizontale positie in de lucht heeft. Het voelt alsof elektriciteit door mijn lichaam stroomt en onmiddellijk ben ik er zeker van dat we beiden weten dat er een sterke lichamelijke aantrekkingskracht aanwezig is.

Als ik door een zachte duw word wakker gemaakt, hebben mijn hersenen een moment nodig om zich te herinneren waar ze zijn. Mijn nek doet pijn en ik concludeer dat ik mijn buurman niet heb gestoord. Het proces wordt versneld door het zicht van de lichtblauwe ogen over welke ik heb gedroomd. “Kan ik u iets te drinken aanbieden, mevrouw? We hebben een variatie aan non-alcoholische en alcoholische drank.” Het voelt bijna alsof ik betrapt word op het hebben van erotische fantasieën over haar en ik probeer me als een gemiddelde passagier te gedragen. “Ik zou graag een rode wijn willen, alstublieft”, zeg ik nadat ik mijn keel heb geschraapt, die door de vliegtuiglucht droog is geworden. Ik ben nog niet helemaal wakker en heb daarom niet door dat ik als gefixeerd naar haar ogen aan het staren ben, terwijl zij geconcentreerd mijn wijn inschenkt.

Plotseling kijkt ze van de beker op en houden we oogcontact. Het voelt alsof elektriciteit door mijn lichaam stroomt en onmiddellijk ben ik er zeker van dat we beiden weten dat er een sterke lichamelijke aantrekkingskracht aanwezig is. Het moment wordt onderbroken door haar eindeloze vullen van de beker dat nu het moment van overlopen heeft bereikt. “Shit”, vloekt ze en loopt weg terwijl ze haar handen omhoog houdt om een grotere rotzooi te vermijden. Terwijl ik me uitrek om wat energie in mijn ledematen te krijgen, kan ik mijn glimlach niet onderdrukken. Ik ben teleurgesteld als een paar minuten later mijn wijn door een onbekend gezicht wordt overhandigd. Na mijn wijn voel ik me avontuurlijk en besluit ik haar te gaan zoeken. Hoe ver kan ze zijn?

Zoals verwacht duurt het niet lang voordat ik haar in de kombuis van het vliegtuig vind. “Hey daar”, zeg ik om ervoor te zorgen dat ze zich omdraait. Als ze dat doet, is ze duidelijk opgeschrokken door mijn aanwezigheid en grijpt naar haar borst om de adrenaline rush te verwerken. “Ik wilde je niet laten schrikken. Ik wilde alleen…”, ik realiseer me dat ik geen dekmantel heb voorbereid en wil naar mijn stoel terugkeren om over mijn stompzinnigheid te peinzen. In plaats daarvan grijpt ze mijn hand en spoort ze me aan om met haar mee te komen. Ik heb geen idee waar we heen gaan als we hand in hand door de gang van de businessclass joggen. Plotseling staan we in de neus van het vliegtuig, welke gevuld is met een selectieve hoeveelheid eersteklasstoelen die niemand lijkt te bezetten.

“De eerste klas is vandaag leeg”, informeert ze me en sluit het gordijn welk als grens tussen de klassen dient. Voor een moment vraag ik me af of ik niet op de zachte schouder van mijn buurman lig te dromen, maar word door haar kus het huidige moment weer ingezogen. Mijn hoofd zit klem tussen haar handen en haar gezicht als ze me naar de dichtstbijzijnde stoel begeleidt. Vluchtig stopt ze met zoenen, duwt me op de grote leren stoel neer en trekt aan een hendel die de stoel naar een bed transformeert. “Dus dit is wat er in de eerste klas gebeurt”, grap ik om mijn nervositeit te verbergen. “Geloof me, dit zou weleens een eerste keer in de eerste klas kunnen zijn”, grapt ze terug voordat ze op me klimt.

Haar goedverzorgde handen bewegen over heel mijn lichaam, voordat ze een hand over mijn kruis laat glijden. Ze stopt met zoenen om haar focus naar beneden te richten, terwijl haar ogen diep in de mijne kijken om mijn innerlijke ervaring te analyseren. “Blijf stil nu”, fluistert ze op het moment waarop de top van haar vingers een ruimte tussen het elastiek van mijn legging en mijn huid creëren. Terwijl ze, met haar onderlip tussen haar tanden, naar me kijkt, beweegt haar hand omlaag richting het vochtige gedeelte van mijn lichaam. Ze verspreidt mijn vocht van achteren richting mijn klit, voordat ze geduldig mijn meest gevoelige plekje probeert te vinden, met de reactie van mijn lichaamsbewegingen als navigator. Als mijn rillingen een hogere intensiteit bereiken, blijft ze op het plekje en instinctief opent mijn mond zich. Ik sluit mijn ogen en span mijn stembanden aan om te voorkomen dat ze enig geluid maken.

Als ik voel dat ik genoeg controle heb, open ik mijn ogen weer en glimp ik uit het raam de wolken in en ben ik in bewondering over mijn huidige situatie. Net als in een te voorspelbare film raakt het vliegtuig in onvoorziene turbulentie en moeten we onmiddellijk onze lichamen met al onze ledematen tegen de objecten om ons heen verankeren. Als de ergste turbulentie voorbij is, verzoekt ze me terug naar mijn stoel te keren en geeft me een lange, laatste kus. Tijdens mijn strompelende tocht door het schokkende vliegtuig. Terug naar mijn toegewezen plaats. Ervaar ik blikken van de crew alsof ze weten wat er gebeurd is. De laatste twee uur van de vlucht besteed ik met mijn herinneringen van het avontuur in de eerste klas en neem ik me voor haar nummer te vragen.

Maar tijdens het verlaten van het vliegtuig is mijn persoonlijke stewardess nergens te bekennen en concludeer ik dat ik haar nooit meer zal zien. Met mijn hoofd nog steeds in de wolken ontvang ik mijn bagage, bewijs ik mijn legitimiteit bij de douane en loop ik het vliegveld uit om de tropische warmte te begroeten. Ik sluit mijn ogen en adem diep in om mezelf voor te bereiden op de avonturen die gaan komen, als ik opeens een bekende stem naast me hoor: “Dus, ik ben mijn baan kwijt. Mag ik met jou mee?”

Mia Beeck

Graag uw hartenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u.

Liefs

My

How useful was this post?

Click on a star to rate it!

Average rating / 5. Vote count:

No votes so far! Be the first to rate this post.

We are sorry that this post was not useful for you!

Let us improve this post!

Tell us how we can improve this post?

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *