Klasreünie

Er werd al zo dikwijls over gepraat als we weer eens een oud-klasgenoot ontmoetten of aan de lijn kregen, maar nooit kwam het er echt van. Geen geschikte datum vinden, Corona, een plots overlijden van één van onze vroegere klasgenoten… En dat laatste was nu ook weer niet het moment om een klasreünie te organiseren, maar anderzijds weer wel een mogelijkheid om eens van gedachten te wisselen om te horen hoe de meesten zo’n reünie zagen.

Bijkomend detail. Was het immers geen 50 jaar geleden dat we het einde van onze middelbare studies gevierd hadden met een wilde fuif? En vermits de meesten amper nog rekening moesten houden met hun nageslacht, werd vrij snel gekozen om met z’n allen op weekend te gaan naar de Ardennen.

Nu ja, met z’n allen… We zaten met z’n zeventienen in het laatste jaar middelbaar. Drie waren er intussen al van gestorven, twee woonden in het buitenland (Verenigde Staten en Zuid-Afrika) en leken niet geneigd om voor een klasbijeenkomst over te komen. Bleven er nog twaalf over.

Die kregen allemaal een uitnodiging om een winters weekeinde mee te maken in de Ardennen. Negen antwoordden positief: vijf mannen en vier vrouwen. Voorwaarde: het moest onder ons blijven. Dus geen partners. Nog eens lekker onder ons doorbomen over alle deugnietenstreken die we indertijd uithaalden en intussen ook van elkaar eens horen hoe het in hun verder leven allemaal geëvolueerd was. Want we stelden vast dat iedereen intussen met pensioen moest zijn… We hadden allicht aan een weekeinde niet genoeg om alles aan elkaar te vertellen. Maar het voornaamste was dat we elkaar opnieuw zagen. En hoe zag iedereen er intussen uit? Niet meer herkenbaar? Want sommigen hadden we zelden of nooit meer ontmoet in al die jaren.

Spannend.

Ondanks de mist druppelden ze geleidelijk aan binnen op het afgesproken uur: Jeanine, Lieve en Mia waren in één auto gekomen. Jeanine nog steeds twee druppels water als vroeger, op enkele rimpeltjes na natuurlijk, naar Lieve moest ik eerst goed kijken of zij het wel was, want ze was gemakkelijk dertig kilo bijgekomen. En Mia was nog steeds de vrolijke zich zelve met een modieus kapseltje en een kleedje alsof ze dadelijk naar een bal ging. Zij waren de eersten en ze stortten zich na een lange reis meteen op de glaasjes frisse Cava, die al op het terras klaar stonden. Ik was zelf een uurtje vooraf gekomen om alles te inspecteren en al één en ander klaar te zetten: lekkere hapjes en Cava, plus ook een fles bruiswater, voor het geval er geheelonthouders zouden bijkomen. Vroeger zou dat met dit gezelschap nooit zijn voorgekomen, maar je weet maar nooit.

Want daar kwamen Tom met zijn maatje Paul aangereden. In een poepsjieke Mercedes, voor de gelegenheid duidelijk propertjes gewassen. “Normaal geen alcohol voor de chauffeur,” wees Tom in eerste instantie de Cava af, maar er zelf aan toevoegend: “Ik veronderstel echter dat ik vandaag niet meer moet rijden, dus laat dat heerlijke vocht maar komen. Jongens, en vooral meisjes, wat ben ik blij jullie nog eens te zien.” Het genoegen was duidelijk wederzijds, want dadelijk ontstond er een uitgebreide babbel over kleinkinderen, carrières, huwelijken – al dan niet stuk gelopen – en natuurlijk de school van vroeger, die nu bijna helemaal bevolkt werd door onze allochtone medemensen. Tja, de gang van het leven, zeker?

Maar waar bleven Gerda en John. Ik besefte dat het mansvolk met gretige belangstelling uitkeek naar de vierde dame, die aangekondigd was. Werd Gerda vroeger immers niet door zowat iedereen beschreven als ‘de matras van de klas’. En eerlijk gezegd: enkelen van de aanwezigen hadden zich in hun late puberjaren wel te goed gedaan aan de geneugten van een al meer ervaren Gerda, al bleven ze dat steevast ontkennen.

Ha, daar kwam ze aangereden in haar Skoda! Ondanks de redelijk frisse weersomstandigheden wel lekker getooid met een verblindend décolleté in een strak tijgerpakje. Hier en daar werd al eens geslikt en meer dan eens gingen de blikken van mijn kompanen in de richting van de weg tussen de stevig gevormde boezem.

En daar kwam John luid toeterend het pad naar de chalet opgereden. Vroeger ook al geen ventje dat in staat was om te fluisteren en dat was nog niet veranderd. “Wel, wie we daar allemaal hebben,” galmde het door de bomen van het bos. Geen probleem, want in geen kilometer rond de woning was er een ander huis te vinden. “Waar moet ik mijn koffers achter laten?”, brulde hij verder alsof hij voor het weekeinde wel drie valiezen had meegebracht.

Alleen Willem moest nog komen, maar net toen we op onze uurwerken keken, kregen we een sms’je met de melding dat zijn oude ‘bak’ helemaal in panne gevallen was en tijdens een weekend vond je niet zo maar iemand die dat in recordtempo wilde herstellen. Geen Willem dus. “Wat jammer,” giechelde Gerda, “want hij zou tegenwoordig een baardje hebben en aan die haartjes had ik wel eens graag getrokken.” Je zag het mansvolk bijna eenstemmig denken: “Wij weten wel iets anders waar ze mocht aan trekken, maar ze beheersten zich. Een tweede fles Cava werd ontkurkt en in recordtempo leeg gedronken, waarna ook de toastjes hetzelfde lot ondergingen.

“Vertel eens Marc, welk programma heb je vandaag voor ons uitgedokterd?” Het was nagenoeg elf uur en dus te vroeg om al aan eten te beginnen. “Ik stel voor dat jullie je eerst even opfrissen in jullie kamer en dat je dan kleding aan trekt om aan een stevige wandeling te beginnen. Ik heb onderweg een leuk tentje gevonden om een hap te verorberen. Nadien stel ik voor dat de vrouwen in de lokale winkels of in de enige supermarkt die dit dorp rijk is, hun inkopen doen voor fruit, groenten en misschien enkele kruiden, want in de ijskast wacht ons voor vanavond een heerlijke wildschotel. Misschien moeten de mannen maar eens kijken of zij soms nog passende drank vinden onderweg.”

Dat was duidelijk. Alleen: hoe zat het met de indeling van de kamers? Ik had vijf kamers voorzien, maar omdat Willem ontbrak, hadden we er eigenlijk maar vier nodig. “Ik wil met Jeanine wel in dezelfde kamer slapen,” meldde Lieve dadelijk. Waarop Mia dan eigenlijk liever koos voor een single kamer, want slapen met Gerda, dat zag ze niet helemaal zitten. De twee hadden vroeger wel eens ruzie gehad. Dikwijls omdat ze op een avond een oogje hadden op dezelfde jongen. En met een afzonderlijke kamer had Gerda nu ook niet bepaald een afkeer. Geen probleem bij de mannen: Paul en Tom samen, terwijl ik met John de kamer deelde. Een half uurtje later was het bonte gezelschap klaar voor de tocht. Nu ja, klaar! Was Gerda toch wel haar stapschoenen thuis vergeten, zeker! En ja, dus moest ze maar op haar hakken de Ardennen trotseren. Dat beloofde voor de rest van de dag!

Weinig of geen problemen bij het wandelen. Er werd lustig verder getaterd over vroeger en nu, al moesten we af en toe een ‘stop’ inlassen, omdat Gerda zoals verwacht iets trager evolueerde dan de rest. Al werd ze trouw bijgestaan door de kleinste uit onze kring, nl. Paul. Zo moest ze toch niet alleen stappen en had ze een klankbord om zich te beklagen. Rond half twee hadden we de voorziene tussenstop bereikt: een gezellig Ardens kroegje, waar we de ruimte – op enkele vaste inboorlingen na – voor ons alleen hadden en we een aantal vooraf bestelde, lokale specialiteiten voor de neus geschoven kregen. Het werd een gezellige bedoening, overgoten met enkele glazen stevige ‘Choufkes’. In de leuke sfeer zag ik Gerda al eens haar hand leggen op de billen van haar begeleider Paul. Dat beloofde.

Want het hoogtepunt van de dag moest nog komen. Na een opnieuw stevige wandeling werd immers alles in gereedheid gebracht voor het veelbelovende avondfeest. Iedereen had zich voortreffelijk gekweten van zijn/haar taak, zodat we met volle teugen konden genieten van een stevige wildschotel, overgoten door enkele flessen heerlijke rode wijn. De sfeer was uitgelaten, zoals dat kan bij klasgenoten, die elkaar – sommigen na bijna 50 jaar – nog eens weer zagen. De gesprekken belandden na een tijdje haast onvermijdelijk bij de geweldige fuif – zeg maar orgie – ter gelegenheid van het behalen van ons diploma en ons afscheid aan de ‘gewone’ school.

“Ik stel voor dat we dat feestje nog eens over doen,” gilde een lichtjes beschonken Gerda. Nu ja, waarom ook niet, zag je iedereen denken. Een unieke mogelijkheid als deze kregen we allicht niet meer en het was duidelijk dat sommigen al iets meer toenadering tot elkaar gezocht hadden tijdens de wandeling en bij de uitgekozen plaats aan tafel, waarbij al eens duidelijk zgn. toevallige lichamelijke aanrakingen opvielen. Een kwestie dus om de juiste koppeltjes te vormen.

Gerda maakte het voor iedereen gemakkelijk en ze sleurde Paul van zijn stoel, pakte hem stevig vast en hand in hand trokken ze naar boven. Ikzelf keek de mooie Mia aan en zij aarzelde ook niet om mij naar mijn kamer te vergezellen. Uitbundige John zag het wel zitten met volumineuze Lieve en ook zij verdwenen naar een hogere verdieping. Alleen Jeanne en Tom zegden dat ze geen behoefte hadden om erotische geneugten te vermengen en ze zouden aan de afwas beginnen. Iedereen tevreden dus?

Niet voor lang echter, want plots zwaar gestommel op de trappen. Gerda kwam blijkbaar bijzonder boos naar beneden met alleen nog een kamerjas aan, die zelfs helemaal open stond, zodat er geen verbeelding nodig was om haar prachtige vormen langs alle kanten te bewonderen. Toen ze beneden aangekomen was, zag ze dat de tafel nog helemaal niet opgeruimd was en omdat ze in de keuken enkele geruchten hoorde, stormde ze daar onaangekondigd binnen. Net op tijd om te zien dat Jeanne en Tom heerlijk met elkaar aan het lebberen waren. Jeanne zat op het aanrecht. Haar jurk had ze al niet meer aan en het hemd van Tom hing los over zijn broek. Blijkbaar waren ze in het geniep ook een plannetje aan het uitvoeren.

Tot Gerda nog steeds boos de keuken binnenstormde en de twee tortelduifjes verraste. “Mag ik hier een beetje meedoen,” gilde ze. Tom en Jeanne keken eerst elkaar verschrikt aan en vervolgens keken ze beduusd naar Gerda. “Jij was toch met Paul naar boven getrokken,” durfden ze vragen. Een belediging voor Gerda blijkbaar. “Ja, weet je wat? We waren uitgekleed en ik keek ernaar uit om hem te bedanken voor de hulp bij de wandeling. Ik trok even aan zijn piemel, die in een minimum van tijd aanzwol en toen ik hem in mijn mond wilde steken, spoot hij gewoon al zijn zaad in mijn mond en op mijn gezicht. Toen ik dat allemaal een beetje afgedroogd had met een papieren zakdoekje, lag mijnheer al in bed te snurken! En ik dan?”, snifte ze nog na zulke smadelijke afgang. “Apropos, waar waren jullie mee bezig? Mag ik meedoen. Ik heb immers ook nog behoeftes, hoor!”

Maar voor ze er een antwoord konden op geven, kwam met slome pas, maar met luidruchtige stem John de keuken in. “Wat is dat hier allemaal? Iedereen bezig met de afwas?”, klonk het cynisch. “En wat doe jij hier?”, vroegen de anderen zich af. En waar was die weelderige Lieve?

“Aanvankelijk ging het goed,” zuchtte John. “Lieve had me een bijzonder lekker draaiende tongkus gegeven en – eerlijk gezegd – ze was daar duidelijk niet mee aan haar proefstuk. Ik kreeg er gewoon al een stevige stijve van en ik wou haar op mijn beurt verwennen. Ik boog voorover naar haar kutje – efkes zoeken, want het was een weelderige bedoening daar – en ik was bezig haar al aardig vochtige lipjes te likken, tot ze me daar plots twee kanjers van scheten in mijn gezicht mikte. Ziet mijn gezicht niet een beetje bruin? Mijn goesting was over, hoor! En Lieve was blijkbaar zo beschaamd dat ze zich omdraaide, de dekens over zich heen trok en zich niet meer aan het gezelschap wilde tonen. Maar zeg, wat waren jullie hier allemaal bezig,” vroeg hij zich af, nadat iedereen zich in een deuk gelachen had. Wat er allemaal bezig was, begreep hij snel, toen Gerda hem bij zijn piemel nam en hem op zijn beurt naar boven meesleurde. Er was immers een extra-kamer vrij.

Toen ze op de bovenverdieping aankwamen, hoorden ze lekkere, zuchtende geluiden uit een belendende kamer komen. Niet storen, dacht het duo eensgezind. Ze hadden eens moeten durven, want ik had zelf een leuk plannetje bedacht met mooie Mia.

Haar blouse en rok had ik al uitgedaan en ze droeg toch wel een oogverblindend setje, zeker! Mm, mooi zo! “Maar nu doe ik je een blinddoek voor.” Mia vond het zalig en spannend tegelijkertijd. Ze zag echt niks meer. “Leg je nu maar op jouw rug in bed,” hielp ik haar. “En jouw armen breed uit elkaar boven het hoofd, want ik ga ze vast binden aan de spijlen van het bed.” Weer een zalig gegrom. “En jij dan?” Dat is voor later: “Eerst jou laten genieten, dat vind ik minstens zo opwindend.”

Ik haalde mijn flesje lavendelolie boven en ik ontdeed haar voorzichtig van haar bh en het leuke kanten broekje verdween onder haar voeten. Lekker wat olie op mijn handen en ik begon voorzichtig met het masseren van haar schouders. Ik bleef echt bewust boven haar prachtig gevormde borsten. Ik had immers nog enkele andere kleine verrassingen meegebracht. Een borsteltje met pluimen – een ‘plumeau’ zeggen ze in Frankrijk – en daarmee ging ik plagerig over haar borsten, haar billen, haar venusheuveltje en aan het kronkelen van haar benen kon ik merken dat ze het apprecieerde. Ze strekte zich vervolgens als duidelijk teken om te zeggen ‘nog van dat’. Bij het onderdeel van haar lichaam bleef ik daar inderdaad mee verder gaan, maar voor die gegroeide tepels had ik iets anders bij. Ik was niet zeker of ze dat graag wilde of niet. “Sst, schrik maar niet, ik ga iets met die lekkere tepels van jou doen,” sprak ik stilletjes en ik haalde twee tepelklemmen boven. ‘Auw,’ was haar eerste reactie, maar kort nadien volgde: ‘Oh, toch ook wel zalig en een beetje kinky, hoe kom je erbij dat ik dat leuk zou vinden.’

Tijd om de voeten, de enkels en de benen met wat olie te verwennen. Het begon al zalig te ruiken ook in die kamer. Genoeg klemmetjes-tijd vond ik en ook die prachtige borstjes werden zachtjes ingepalmd door de lavendel. Ze zagen er nog net zo uit als vijftig jaar geleden. Mooi hoe ze die zo had kunnen bewaren. Twee lekkere handvolletjes, die perfect in een B-cup pasten. Ik wreef haar hele voorkant nog eens lekker in, om af en toe ook een stukje rug te laten mee proeven. “Ga verder,” klonk het zwoel van onder haar blinddoek. En omdat ik ook geen onmens ben, voegde in de daad bij het woord. Het met fijne haartjes bedekte driehoekje moest eraan geloven. Eerst met de tong er doorheen en dan op zoek naar het klitje, dat ik al spoedig ontdekte in de natte omgeving van haar kut. Goh, wat was het daar al behoorlijk nat. Het werd nog beter toen ik mijn tong in haar kutje stak en proefde van het zilte geurtje, waarna ik met mijn vingers een spelletje begon te spelen met haar klitje. Er eens lekker, maar zacht, op tokkelen. En vervolgens haar grotje nog een beetje groter makend door de lipjes van die smekende kut open te maken en wel drie vingers steeds steviger naar binnen te duwen… Het schokken van haar lichaam vertelde alles en ze kwam zwaar hijgend en licht gillend klaar. “Heerlijk, heerlijk,” meldde ze zwoel. “Maak me los dat ik jou een verdiende beurt geef.”

Meer details zijn hierbij niet meer nodig en ik kan je vertellen dat Mia de volgende ochtend in mijn autootje mee naar huis reed. In de keuken troffen we nog een rommeltje aan, her en der verspreide kledingstukken, maar eer dat stukje ongeregeld van mijn vroegere klas wakker was, zaten wij al een glaasje cava, een croissant en een broodje met kaas te smullen in een cafetaria aan de rand van de autoweg. Mia boog zich over tafel, draaide haar spitse tongetje nog even in mijn mond en ik stond al bijna opnieuw op ontploffen. “Jij ondeugende jongen. Nooit gedacht dat ik nog zo veel intense genoegens mocht beleven met jou. Kom, haast je! Ik heb thuis ook nog een warm bedje klaar staan…”

Profi

Graag uw hartenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u.

Liefs

My