Nattigheid

De dag dat alles zou veranderen begon betrekkelijk normaal. De voorspellingen waren regen. Marianne had in elke hand een jurkje dat ze afwisselend tussen haar en de spiegel in haar slaapkamer hield. De rode was gedurfd en een tikkeltje schreeuwerig. De zwarte was ingehouden, maar toch sexy, en dus werd het de zwarte. Haar telefoon gaf een kort bliepje, om aan te geven dat ze over een uur een afspraak had. Aan opzichtig te laat komen deed Marianne niet. Ze had zelf de locatie uitgezocht. Haar regel was dat een date hoorde plaats te vinden op een openbare plaats, waar het gemiddeld druk zou zijn – zodat ze gemakkelijk om hulp kon roepen – maar weer niet zo druk dat ze elkaar niet zouden kunnen verstaan.

Vanochtend had ze al getankt, zodat ze geen verder oponthoud zou ondervinden. Natuurlijk had ze ook de trein kunnen nemen, maar ze wilde geen risico op vertraging. En hoewel ze ervan uitging dat Martin de rekening zou betalen, had ze toch voor voldoende saldo gezorgd. Haar tasje was misschien klein, maar er zat een volledige survival kit in. De lipstick en mascara gingen vergezeld van een flaconnetje glijmiddel, drie condooms en een busje pepperspray.

Vriendinnen van Marianne grapten altijd dat ze elke beslissing – groot of klein – eerst uitwerkte in een overzichtsmap, zodat ze alle variabelen weldoordacht kon afwegen. Nee, je kon Marianne niet betichten van opwellingen of bevliegingen. Ze was het type vrouw die haar bed al opmaakte terwijl ze er zelf nog in lag en ze had een lijst waarop alle lijstjes stonden die ze bijhield. Het ging Marianne te ver om zichzelf een controlefreak te noemen. Dat de kleren in haar kast op kleur hingen, was alleen om ze makkelijker terug te kunnen vinden. En dat dat sommige mensen ietwat beangstigde, gaf Marianne stiekem een vreemd gevoel van welbehagen.

Iemand die sterk genoeg was om haar tegen te spreken en die zo nu en dan voor haar een knoop kon doorhakken was het daar niet noodzakelijk mee eens. En daarom hadden ze haar een cadeautje meegegeven. “Mar…”, zo hadden ze gezegd, “… als je vindt – echt vindt – dat je geen controle freak bent, bewijs dat dan maar eens.”

Ze was ruim op tijd, toen ze haar auto achteruit in het parkeervak zette en de handrem aantrok. Uit het pakje van haar vriendinnen haalde Marianne een klein dingetje dat nog het meest weghad van een Barbapappa. Het voelde zacht en aangenaam aan. Haar wangen gloeiden toen ze besefte wat ze van haar vriendinnen had gehad. Even twijfelde ze, maar het was haar eer te na om nu terug te krabbelen. Met een beetje glijmiddel uit haar tas, gleed het bolvormige ding gemakkelijk op zijn plek, alsof het een tampon was. Bij zichzelf giechelde Marianne. Het schijfje dat erbij zat was een afstandsbediening, die reageerde op beweging. Als ze het scheef hield, begon het te trillen en als ze ermee schudde, activeerde ze een patroon, wat een niet te onderdrukken klein gilletje veroorzaakte.

In andere omstandigheden had zijn lach haar wellicht gerustgesteld. Maar er was nu geen weg meer terug. En dus liep Marianne kordaat en met gestrekte arm op Martin af. Gedecideerd pakt hij haar hand en trok haar naar zich toe om haar met drie kussen op de wang te begroeten. Pas toen ze zijn hand losliet, merkte Martin tot zijn verrassing dat ze er het kleine ronde schijfje in had achtergelaten. Met enige verbazing draaide hij het ding om zijn as, bekeek het van alle kanten en schudde er onderzoekend mee. Het duurde maar heel even voor hij de samenhang van zijn bewegingen en het gekir van zijn date begon te doorgronden.

Marianne beet op haar lip. Voor het eerst in haar leven had ze letterlijk de controle uit handen gegeven. En de voorspelde regen zou niet de enige oorzaak van nattigheid worden deze avond.

Dorien

Graag uw hartenwaardering onderaan en/of reactie onder het verhaal. Dank u.

Liefs

My